1984 – Meinummer ‘De Band’ : Mensen van hier, ver weg.

“Regelmatig heb je in De Band brieven kunnen lezen van onze missionarissen in Zaïre en Chili. Nu brengt De Band u het verhaal van een Leestenaar die omwille van zijn werk, zijn job, meer dan 3 maand in Tunesië  verbleef.

Frans SCHAERLAECKENS  is lasser bij Acomal. In opdracht voor Samic, is hij ketel en droogoven gaan oprichten in een steenbakkerij in Beja, 110 km ten zuiden van Tunis. Drie maal was hij weg voor een maand en laatst nog met Pasen was hij er weer om een dringende herstelling uit te voeren.

Wij gaan hem opzoeken in zijn huis in de Juniorslaan, naast de Stenen Beek. Samen met vrouw, dochter en schoonzoon zit hij te kaarten. De kaarten worden neergelegd, naast elke speler ligt een hoopje frankskens. In de hoek, in een loopren, staat de kleindochter met grote ogen alles aan te staren. De TV staat af. Het huiselijk geluk straalt zo uit het tafereel.

-Frans, wat heb je ginder eigenlijk moeten doen ?

-Wel, mijn belangrijkste werk was het lassen van de buisleidingen, het monteren van een stoomgenerator en een thermische olieketel. De stoom was er nodig om de klei te drogen vooraleer de stenen gevormd worden en de hete olie moest de stenen in de droogoven bakken. Mijn kameraad, een jongen van Heist-op-den-Berg, zorgde voor al de elektrische aansluitingen, al de rest t.t.z. buizen, tremies, charpente, enz. was voor mij.

-En moet ge dat werk dan alleen doen ?

-Neen, ik had 4 helpers van ginder. Goeie, brave mannen, maar ge moet hen alles zelf leren. Zo had ik altijd 2 meters bij. Ene voor mij en ene voor mijn helpers : als ze een stuk buis moesten halen, dan duidde ik op die tweede meter aan hoeveel centimeters dik die moest zijn, de lengte ging ik dan ook altijd zelf kontroleren, afzagen deden zij wel zelf maar meestal scheef. Maar ja, die jongens hadden nooit school gelopen. In hun jeugd hadden ze wat op de schapen gelet of rondgelopen in de velden met zonnebloemen om met roepen en met slingers er de vogels te verjagen. Maar goeie kerels zijn het, vriendschap dat ge er van krijgt, dan kan ik niet vertellen. Terwijl ik aan ’t werken was kwamen ze voorzichtig mijn zweet afkuisen. Wanneer ik voor de tweede keer terugging, kwam er ene echt rond mijne hals gevlogen en hij kuste mij. Dat kunt ge u hier niet voorstellen dat er ene hier in de fabriek u zo ontvangt.

En eerlijk, ja echt eerlijk zijn ze : ge kon gerust al uw gerief laten liggen, ook uwe portefeuille, nooit zou er iets weg zijn. Ik had er ene een klein stukje potlood meegegeven om iets af te meten. ’s Anderendaags stond hij mij op te wachten en met veel gestes verontschuldigde hij zich dat hij vergeten was me de avond voordien het potloodje terug te geven.

-En toch hebben de mensen het ginder niet breed !

-Armoede, ge moet het gezien hebben. In de steenfabriek, wanneer ze werkt zijn er een 50-tal arbeiders. Die verdienen een halve dinar, dit is ongeveer35 fr. per uur. Als er tenminste geld is. Nu was er geen geld, en de mensen waren al in geen 5 maand betaald.

-En toch komen ze werken ?

-Ja, want zij hebben vertrouwen. Als er terug geld is werden ze echt wel betaald. De fabriek is eigendom van een dokter die in de stad Beja woont, maar die wel dikwijls komt zien. Ook de zoon van Boerguiba, de president, heeft iets met de fabriek te maken. Maar wat kunnen de mensen doen : dop, ziekteverzekering, pensioen bestaan er allemaal niet. Ge moet werken wil je iets hebben. Nu werken is ook een groot woord : als ze geen goesting hebben gaan ze ook niet werken en niemand zegt er iets van. Met een man of 20 van hier kunt ge dat fabriek wel doen draaien, ginder hebben ze er 50 nodig. En ge moet ze zien toekomen. De fabriek ligt op een 5 km van het stadje Boja (20.000 inwoners). Voor de autobus hebben ze geen geld, ze komen met de ezel. De ezel is het persoonlijk vervoermiddel zoals onze velo of auto. Ge moet die ezels dan allemaal zien staan, gebonden met een koord van hun poot naar hun hals zodat ze nog van het magere gras kunnen eten, maar niet ver kunnen gaan lopen.

’s Middags maken ze hun eten zelf klaar : wat macaroni met tomatensaus in een vuile pot, vuur eronder van wat afval-hout en met drie, vier man eten ze uit dezelfde pot. Zo maken ze ook thee : ze riepen me dikwijls om eens te komen proeven van hun thee, maar ik was er niet scheutig op, proper is anders. Hun huizen zijn gebouwd met zandsteen en leem, in de vorm van een hut, best te vergelijken met de hooihoopers die vroeger hier op de velden stonden.

Ik ben er nooit binnen geraakt, ik heb het wel dikwijls gevraagd maar nooit lieten ze me er binnen, waarom dat weet ik niet, maar het zal er wel een en ander binnen geweest zijn.

-En hoe leven die mensen ginder ?

-De mannen die doen niets, echt niets : die zitten daar urenlang te zitten, in de schaduw van een boom en sommigen zijn nog te lui zich te verzetten als ze in de zon komen te zitten.

De vrouwen dat zijn de slaven. Ik heb er gezien die van ’s morgens tot ’s avonds in temperaturen van 35 tot 40 graden staan te hakken op het veld in een rij van 20-30 vrouwen. Urenlang staan ze gebukt. Anderzijds ziet gij ze de bergen intrekken om water te halen : op de rug een jerrycan en op de borst een klein kind gebonden. Want water is er het probleem : ik heb een vrouw water zien scheppen met een klein potje uit een plas. Maar als ze niet aan het werken zijn ziet ge daar geen vrouwen buiten. Trouwens, ze dragen nog allemaal de sluier. Enkele keren zijn wij op zondag naar het strand geweest, 70 km ver, de enige vrouw die daar te zien was, was een Duitse.”

In het nummer van juli/augustus verscheen het vervolg :  

-En van wat leven die mensen daar ?

-Ja, daar is daar wel landbouw. Maar de grond is moeilijk te bewerken, hij zit vol rotsen en stenen. Hij wordt daarom ook niet omgeploegd, maar wel met schijven achter traktoren –allemaal merk Ferguson- opengesneden. Daarna komen de vrouwen dan met een hak de grond klein hakken. Ik heb gezien dat nu eind april al gerst geoogst werd. Dat was dan met een pikdorser van Claeys. Die liet nog 50 cm boven de grond staan om de rotsstenen te vermijden. Ook zijn er schapenboeren, hier en daar ziet men grote netten als grote tenten opengespannen, daar gaan tot wel 500 schapen onder schuilen tegen de grote hitte, want warm is het ginder : 37° met Pasen.

-Frans, ge hebt nog niet veel verteld over u zelf. Hoe leeft ge ginder ?

-Och, wij trekken goed ons plan. Wij, dat zijn mijn werkmakker en Gunther, een Duitser die bij Samic werkt, dus met drie wonen wij in een gewoon huis. Wij hebben elk een kamertje, slapen doe ik goed, in een short boven op het bed en met alle deuren en vensters open en een ventilator die als een molentje toch voor wat trok zorgt.

Ons eten koken wij zelf, dat is eigenlijk het werk van Gunther. Wij kopen het eten op de markt zelf. Als mijn vrouw dat zou zien, ze zou in geen veertien dagen eten : zo vuil. Als ge een kieken koopt, dan leeft dat nog en ze doen het dood als ge er bijstaat. Een schaap hangt aan een boom : maag en ingewanden liggen ernaast, de kop hangt er nog aan en het vlees dat ge koopt snijden ze er zo af. Maar de appelsienen en de mandarines zijn er zo lekker; ik heb er verschillende kilo’s van meegebracht. Zo goed vind ge ze hier niet. Ook waren er ginder al volop nieuwe patatten.

-En hoe werkt ge ginder ? Hoeveel uren doet ge ?

-Ge zijt eigenlijk uzelf baas. Ik werkte alle dagen zo een 9 uur, ook op zaterdag. ’s Zondags dikwijls ook nog in de voormiddag. Ge moet dat zelf wat zien hoe uw werk te regelen. Op zondagnamiddag trokken wij er dan meestal op uit, de toerist spelen. Zo bezochten wij Kerouwa nog meer naar het zuiden, waar ze tapijten weven.

’s Avonds konden wij heel goed BRT3, de Wereldomroep ontvangen en dan brieven schrijven, u wassen en vroeg gaan slapen. Wij zijn ook eens uitgenodigd bij de bedrijfsleider thuis, die had er eigenlijk een feest voor ons van gemaakt : tomatensoep en cous-cous. Maar hoe ik ook wou, ik kon het allemaal niet binnenkrijgen : zo pikant, mijn keel brandde. Daar heb ik ook TV gezien : slechts 1 kanaal en niet anders dan over Bourgiba. Die man staat ook overal met zijn foto op alle pleinen en straten. Verleden jaar zijn er relletjes geweest omdat de broodprijs opsloeg. Dan zijn er veel doden gevallen. Ik was ginder toen niet. Wat ik wel gezien heb dat er in Tunis tanks met soldaten stonden op alle hoeken van de straten. Dat geeft maar een aardig gevoel. Maar verder zijt ge er veilig. Wel is er veel controle van de politie die uw auto tegenhouden. Maar die van Beja kende ons al goed en was zeer vriendelijk en iedere keer handen geven. De mensen zijn blij dat ge hen komt helpen, ge zijt ginder gaarne gezien.

-Frans, wij horen dat ge ginder gaarne waart.

-Ja, ik heb altijd gaarne montage gedaan. En ginder kunt ge bewijzen dat ge uw stiel kent. De mensen ginder appreciëren dat : ze noemen u ‘monsieur le spécialiste’ of ‘monsieur Francis’ want zo noemden ze mij. En ge moet ook wat met de mensen kunnen omgaan. Ik heb voor al mijn mannen zo een werkpetje met Samic meegedaan en blij dat ze waren. Ge moet hen ook begrijpen : neem nu de periode van de Ramadam, hunne vasten. Dan mogen ze niet eten of drinken gedurende de ganse dag, ’s avonds na zonsondergang eten ze dan en vieren feest tot stukken in de nacht. Ahwel, dan vroeg ik van mijn helpers wat te werken in de voormiddag, ’s namiddags mochten ze dan naar huis. Met 40° warmte zonder eten of drinken zoudt ge er toch niets van gedaan gekregen hebben.

-En gaat ge nog terug ?

-Ze zijn van de fabriek komen vragen om naar Algerië te gaan voor drie maanden. Dat is wel wat lang van huis weg. Wellicht kan dat gesplitst worden in korte periodes. En Algerië schijnt strenger te zijn dan Tuniesië. Of ik ga…

Frans zegt niets meer. Hij kijkt eens naar zijn vrouw. Want dat hoort ook bij het op-montage-gaan in de vreemde. De man is weg, de vrouw blijft alleen thuis. Ook zij brengt haar offers. Zij is de sterkte van het thuisfront.”

In 2013 bracht ik een bezoek aan Frans op een mooie zomernamiddag. Hij herinnert zich bovenstaand interview voor ‘De Band’ nog goed. Robert Verbruggen en Karel Duysburg hadden hem dat toen afgenomen. Mij interesseert vooral het vervolg.

Frans werd te Blaasveld geboren op 16 juli 1932 en hij huwde met de Leestse Maria Van den Heuvel die hem twee kinderen schonk : Marie-Louise en Willy. Intussen zijn zij de fiere grootouders van An en Wendy.

Frans en Maria wonen nog steeds aan de Stenen Beek op de Juniorslaan. In een mooi onderhouden huis met een fraaie tuin. Dat laatste is geen toeval. Frans heeft zijn hart en zijn ziel verpand aan zijn tuin en dat is te merken aan elk detail. Zijn buxussen zijn in de wonderlijkste vormen gesnoeid, zijn taxushaag is perfect gecoupeerd en alles in zijn voor- en achtertuin oogt fleurig en weldadig.

Negenentwintig jaar geleden hadden mijn voorgangers twee edities van ‘De Band’ nodig om hun gesprek met Frans te publiceren. Niet verwonderlijk. Zo’n extraverte mens met het hart op de tong en op de juiste plaats. Intussen is hij 81 en nog steeds even lucide en zo kwiek als een vijftigjarige.

“Ik ben op mijn 63^ste met pensioen gegaan,” vertelt hij, “Acomal is failliet gegaan in ‘86, maar ik ben nog een jaar blijven werken voor de curators. In Algerië ben ik nooit geraakt maar wel in Ghana –zes weken-, in Nigeria, Libye en Frankrijk : Marseille en Arras. Naar deze laatste stad trok ik met mijn Diana Durkopp Scooter. Een 200 cc, maar daarvoor kreeg ik van mijn werkgever een autovergoeding. Met die Scooter ben ik aan het benzinestation van Battelbrug omvergereden en ik heb hem nadien verkocht en ben bij Garage Candries in Heffen een auto gaan kopen.”

Het zwarte gat heeft hij nooit gekend. Na zijn oppensioenstelling begon hij tuinen  te onderhouden. Op een bepaald moment wel twaalf tegelijk. Een onvergetelijke klant was Luitenant-generaal Constant Weyns (°Deurne, 25/12/1916, +Bonheiden 25/11/2003) uit Muizen. Daar was hij kind aan huis. Die generaal was niet de eerste de beste. Gewezen chef van het Hoofdbestuur van het Ministerie van Landsverdediging, kabinetschef van de Minister van Landsverdediging, Groot Officier in de Kroonorde, in de Leopoldsorde, Officier in de Nationale Orde van de Verdienste (Frankrijk), Commandeur in de Orde van de Heilige Gregorius de Grote (Vaticaanstad)…

“Hij woonde aan de Willendries in Muizen en had een kapelletje in zijne hof onder de spoorweg voorbij Planckendael. Elk jaar ging er een stoet uit van aan zijn villa tot aan het kapelletje op de laatste zaterdag van mei. Die stoet werd geëscorteerd door een fanfare uit Sint Lenaerts en nooit gedurende ruim 30 jaar heeft het die dag geregend, nooit…”

Frans was een fan van V.V. Leest  en voetbalde zelf ook in zijn jeugd. Zo was hij met Acomal actief in het Handelsverbond en speelde toen o.a. tegen ploegen van Lamot en ‘t Arsenaal.

Nadien speelde hij voor de wasserij van Blaasveld en bij Racing Willebroek tot het failissement.

“Ik was nogal een harde,” bekent hij, “snel en fysiek sterk.”

Bij Acomal was hij een uitmuntend lasser en een expert in het ‘Salomo-lassen’. Aluminium aaneensmeden, niet simpel en niet iedereen gegeven. Geen toeval dan ook dat hij voor zijn bedrijf zoveel buitenlandse missies heeft volbracht.

Met zijn  gezondheid gaat het nu goed maar in 1998 kreeg hij een hartinfarct.

“Eén derde van mijn hart is afgestorven. Regelmatig ga ik bij mijn dokter om een pikuur met vitamines om een tekort aan te vullen en van mijn hartspecialist kreeg ik een streng dieet voorgeschreven maar ik kan nog een hele dag werken.”  

Dat is ook te merken aan zijn groententuin. Het aspergeveld ligt nu te rusten, maar de kolen, boontjes, prei, selder, aardappelen zijn bijna klaar om geoogst te worden en liggen er in hun  perceeltjes onberispelijk bij. De meeste vruchten zijn afkomstig van zaad dat hij zelf gekweekt heeft.

Zijn vrouw Maria is er bijgekomen. Ook zij is een warme praatvaar.

Tijdens ons afscheid vertelt zij nog een verhaal dat de punctualiteit van haar man, en ook haar goede inborst, illustreert : “Vorige week kwamen hier twee jongens van een jaar of twaalf met het verzoek om onze wagen te mogen wassen. Dat is een Renault Mègane van 12 jaar oud. Het was niet voor een goed doel vertelden ze, maar om wat extra zakgeld te verdienen. Ik weet hoe mijn man zijn auto soigneert en ik heb geweigerd, maar ik heb ze het geld zo meegegeven…”

       Marcel Van Hoof.

-Frans Schaerlaeckens.

-Frans mag terecht trots zijn op zijn wonderlijke tuin.

-Ook in zijn achtertuin vind je merkwaardige buxussen.

-Zijn moestuin ligt er in optima forma bij.

03-08-2013 om 22:25 geschreven door Marcel Van Hoof

Directrice Paula Bradt.

1984 – Mei – ‘De Band’ : “Als een dorp geen school meer heeft, gaat het dorp kapot.”

“Deze titel stond enkele weken geleden in ‘De Bond’, het blad van de Bond van Grote en Jonge gezinnen. Naar aanleiding van het komende schoolfeest van de Vrije Basisschool gingen wij eens praten met Paula Bradt, directrice van de school.

-Een gewoon schoolfeest zoals elke school doen op het einde van het jaar om kinderen en ouders tevreden te stellen ?

-Neen, zeker niet. Wij willen eigenlijk twee zaken bereiken : eerst en vooral willen wij beklemtonen dat onze school verbonden is met het dorp. Daarom zijn verschillende Leestse verenigingen nauw betrokken bij het feest : de KWB met een kaartavond, de volksdansgroep Korneel treedt op, ook de Fanfare St.-Cecilia geeft een uitvoering en er wordt zelfs een minivoetbaltornooi ingericht. Verder doen wij beroep op L.G., K.V.L.V., K.L.J., Chiro, Vevoc, Davidsfonds, Rust Roest, tal van enthousiaste medewerkers om de bar, het restaurant en kraampjes te bevolken, om de verlichting te verzorgen en zo meer. Natuurlijk zullen ook onze leerlingen hun beste beentje voorzetten.

-Wanneer heeft dit allemaal plaats ?

-Drie dagen lang – vrijdag 18, zaterdag 19 en zondag 20 mei 1984.

-En dat alles moet geld in het bakje brengen. Hoeveel en waarvoor eigenlijk want het onderwijs krijgt toch heel wat subsidies ?

-Het vrij onderwijs staat zelf volledig in voor zijn gebouwen. De opbrengst van dit feest gaat naar het aanpassen van de refter. Iedere dag eten daar ongeveer een 70-tal kinderen hun boterhammetjes. Welnu die refter moet hernieuwd worden en wij denken er zelfs aan hem in een ander lokaal in te richten. Dit vraagt veel geld.

-Enkele weken geleden kwam een onderwijzeres bij ons thuis aan de deur loten verkopen van de schooltombola. Is dat eigenlijk het werk van een onderwijzeres ?

-Eigenlijk niet, maar het is een bewijs van de inzet van onze leerkrachten. In de eerste plaats geven wij onderwijs en opvoeding. Dat het goed is wordt bewezen door het feit dat in Vlaanderen de grote meerderheid der ouders hun vertrouwen blijft stellen in het katholiek vrij onderwijs. Maar daarmee houdt het niet op : als wij onze school willen uitbouwen en moderniseren moet dat met eigen centen gebeuren. Ik wil hier oprecht gans de parochiegemeenschap van Leest danken voor de steun die wij in het verleden al gekregen hebben : het sanitair is volledig vernieuwd en dat heeft meer dan één miljoen gekost. Verleden jaar is er een nieuw afdak geplaatst, klassen zijn geschilderd en borden zijn vernieuwd. Een zware last is het busvervoer voor de leerlingen, die kost komt steeds weer.

-Hoe is het met de school zelf ?

-Oh, zeer goed. Wij hebben 4 kleuterklassen en 4 lagere klassen met 9 leerkrachten en een turnleraar. In de kleuterschool hebben wij 86 kleuters en in de lagere school 75 leerlingen. In de kleuterschool hebben wij 15 tot 20 kinderen méér dan vroeger : dat is dus een goed teken voor de toekomst.

-En hoe zit het met de jongens in de vroegere meisjesschool ?

-Dat is allemaal goed verlopen. In het begin was het wat wennen, vooral bij de ouders. Maar het gemengd onderwijs is nu wel algemeen aanvaard omdat er ook veel middelbare scholen naar het gemengd systeem zijn overgeschakeld.

-Maar er is echt geen verschil met vroeger ?

-Ja in de klas is er geen verschil, sommige jongens zijn zelfs in handwerk zeer bedreven. Maar op de speelplaats is er verandering : er wordt nu duchtig gevoetbald –ook de meisjes sjotten mee- en anderzijds is trouwtje springen er wat op vooruitgegaan.

-Ik heb nog een vraagteken : hoeveel moeten die drie dagen feest opbrengen ?

-Dat is natuurlijk moeilijk te zeggen. Daar durf ik geen getal op zetten maar…gezien de inzet van zovele mensen moet er toch minstens het dubbele van een goed bal overschieten.

-Veel succes ! Als het weer meezit kan het niet mislukken.

-Dank U. Maar ik zou nog iets willen zeggen. Een kleuter, een klein kind moet ergens aarden, ergens wortel schieten. Een kind dat in Leest woont maar bv. naar Mechelen, in een ander milieu, naar school gaat zal zich later moeilijker in het dorpsleven kunnen inwerken. Daarentegen wie samen op de schoolbanken gezeten heeft, heeft daar mekaar leren kennen. Daar wordt het cement gemaakt dat later de dorpsgemeenschap met zijn buurten en verenigingen zal aaneenhouden. Ik geloof erin. !

   K.D.”  

30-07-2013 om 20:02 geschreven door Marcel Van Hoof

De fiere ouders met hun pasgeboren zoon.

1984 – 27 april – De Mechelse Week (3/5/84) : Geboorte van Andy Van Den Heuvel

            “Op 27 april 1984 kreeg Kevin er een broer Andy bij, samen met hun ouders Van Den

            Heuvel – Van Moer wonen zij thans aan de  Larestraat 14 te Leest.”

1984 – 27 april : Opening tentoonstelling “Leliëndaal en Sint-Norbertus”.

            Naar aanleiding van de oprichting van het klooster van Leliëndaal 750 jaar

            geleden, organiseerde de koninklijke Geschied- en Oudheidkundekring van

            Mechelen in samenwerking met de plaatselijke  kring voor heemkunde

            “Hoembeka” en de heer Installé, stadsarchivaris van Mechelen, een voordracht

            en een kleine tentoonstelling.

            De tentoonstelling liep tot 1 mei.

1984 – 28 april : Oprichting Supportersclub S.K. Leest  “Blauw-Rood”

            Deze supportersclub kende een ietwat eigenaardig ontstaan.

            Het was nogal eens de gewoonte om na een voetbaltreffen een etentje te houden

            in het duivenlokaal aan Leest Heide. Dat kon de ene maal een haring zijn,

            de andere maal een Chineesje of stoofvlees met witloof en patat...

            Uiteindelijk besloten de smulpapen een supportersclub op te richten die ook

            andere activiteiten zou inrichten dan de wekelijkse etentjes, alhoewel deze traditie

            wel hoog gehouden werd, zij het dan maandelijks.

            Enkele maanden na de oprichting telde de club reeds 70 leden.

            Het doel : de ploeg van S.K. financieel steunen en meer bekendheid geven.

            Om dat te bereiken werden regelmatig etentjes georganiseerd en kaarttornooien.

            Vooral dat laatste was midden jaren ’80 zeer lucratief.

            In 1984 was de hoofdprijs een Ford Fiesta Junior.

            Voor de praktische organizatie zorgde het bestuur bestaande uit voorzitter

            Ludo Verschuren, feestleider Lucien De Keersmaecker, secretaris Herman

            Verhoeven, penningmeester Jozef Van der Elst, ondervoorzitter Jozef Paul

            Verschueren, organisator Armand De Bleser en bestuursleden Willy Verschuren

            en Selleslagh.

            Dit bestuur kon beroep doen op nog een zestigtal medewerkers vooral achter de

            schermen actief.           

            (DMW,20/9/1984, GvM,27/9/1984)

1984 – 28 april : Veldvoetbaltornooi van Zaalvoetbalclub Leest

Met deelname van de ploegen : Vevoc, Chiro Leest, Veteranen S.K.Leest, KWB Hombeek en oud-chirogroepen uit Heffen en Stekene.

(‘DB’, april ’84)

1984 – 29 april : Vevoc – vertrek naar “Zon en Zee” driedaags verblijf aldaar.

1984 – In mei werd elke dinsdag en vrijdag een rozenhoedje gebeden aan de Grot van Lourdes in de Kouter.

(‘DB’, mei ’84)

30-07-2013 om 14:28 geschreven door Marcel Van Hoof

Vervolg Posse Leest 1984

Alfred OST

“Alfred Ost werd geboren te Zwijndrecht op 14 februari 1884 en niet te Mechelen, wat men wel eens te lezen krijgt. Pas in 1902 komt de familie Ost zich in Mechelen vestigen. Ost loopt er academie in de Leopoldstraat met Rik Wouters en Prosper de Troyer.

De eerste wereldoorlog doet hem uitwijken naar Nederland waar hij zich als kunstenaar volledig inzet voor de noodlijdenden.

Na 1919 verblijft hij te Borgerhout, stelt zijn kandidatuur voor een plaats aan het Hoger Instituut voor Schone Kunsten of de academie. Zoals zovelen, waagt hij zijn kansen, maar lacht met de kleurpolitiek en blijft zijn leven lang kandidaat. Tenslotte brengt hij het tot tekenmeester aan de lagere school op een ogenblik dat de conjunctuur…zeer gunstig was.

Ost had zijn persoonlijke opvatting over kunst, een kunst in dienst van de samenleving.

Daarom wilde hij zijn werk niet verkopen maar droomde van een Ostmuseum als geschenk voor het volk.

Hij stierf op 9 oktober 1945. Zijn leven is naar buiten kleurloos en eentonig. In werkelijkheid was het een pijnlijk bewogen rukken aan de tralies om aan de begrenzing van leven en kunst te ontkomen. Een roekeloos stijgen, een zich pijnen en kwetsen aan de meedogenloze realiteit, een vlucht van dromen. Zijn oeuvre is daarvan een getuigenis geworden, waarvan de gerichtheid zeer beknopt als volgt kan  samengevat worden : tegen het verval van de geest heeft de kunstenaar zending; hij moet een heraut zijn van het verloren paradijs dat in elke mens besloten ligt. Hoe roekeloos en nutteloos de tocht daarheen ook schijnt te lijken, de kunstenaar heeft die weg te gaan. Ook al schijnt de visie van Ost dwaas en naïef in onze ogen, toch gaf Ost een stoot tot meer humanitaire schilderkunst.

Kunstkring ‘Voetspoor’ wil, in samenwerking met de neven Ost, de Zoo van Antwerpen, verscheidene verzamelaars uit Mechelen : de heren Jacobs, De Jonghe en Croonen, een bijdrage leveren tot de volwaardige erkenning van het talent van deze uitzonderlijke kunstenaar die ruim 14 jaar in Mechelen gewerkt heeft en er nadien nog als een legendarische figuur voortleeft in de herinnering van de oudere Mechelaars.”

(‘Voetspoor’ in ‘De Band’ van april ’84)

-Advertentie in ‘De Band’ van april ’84.

-Een deel van de affiche die door ‘Voetspoor’ ontworpen was.

-Friede Willems aan het woord bij de opening van de Alfred Ost-tentoonstelling in de stedelijke school Ten Moortele te Leest. Naast haar de Mechelse schepen Vanderwaeren.

-De Ost-tentoonstelling lokte heel wat belangstelling.

-Alfred Ost.

30-07-2013 om 06:31 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – Zondag 22 en maandag 23 april : “POSSE LEEST”

Dit jaar, in tegenstelling tot de laatste jaren, was de zon van de partij en dat resulteerde in een overrompelend succes voor deze editie van “Posse Leest”.  

De grote begankenis voor Sint-Cornelius, de kermis, de jaarmarkt, de kraampjes met allerlei lekkers, de rommelmarkt… zorgden voor een massa kijklustigen. 

Volksdansgroep Korneel  bracht een potpourri van Europese kinderdansen, evenals een suite van Duitse en Engelse volksdansen op  de speelplaats van de Vrije Basisschool. Die voorstellingen kwamen erg goed uit de verf niet alleen door de goede uitvoering maar ook door de stralende kleuren van de nieuwe kledij van de groep.  

De kleinveehouders hadden een konijn van ruim 9 kg tentoongesteld evenals de echte Mechelse Koekoek, piepkleine kuikentjes onder een infraroodlamp, baby-konijntjes, geitjes...

Er was ook een tentoonstelling van landbouwmateriaal.

Kwak, een groep van jonge Leestse kunstenaars, stelde tentoon in de galerij van “de Drij Gapers”. Schilderijen, tekeningen, boetseerwerk, foto’s en keramiek van Stefan De Laet, Pol Van Roy, Hans De Laet en George Herregods. 

In zijn inleiding bestempelde Frans Croes de vier Leestse kunstenaars als boeren met de

pen : ‘Leest roept altijd het beeld van de boer op. Van de man die fier over zijn velden schouwt en die iets cultiveert. Ook deze vier jonge kunstenaars cultiveren. Zij scheppen dingen die de toekomstige geest van de samenleving tonen. Laat alle mensen levenskunstenaars zijn, zoals de boer en de artiest…’    

Het jongste talent was Hans De Laet, deze 19-jarige pakte uit met enkele originele keramiekwerken waar hij de eerste knepen van dit vak leerde bij aalmoezenier Herregods. 

Hans De Laet volgde lessen aan de Mechelse kunstacademie in tekenen en boetseren.

Paul Van Roy (21), een ander jong talent stelde een aantal zwart-wit foto’s tentoon. Hij richtte zich vooral op subjectief impressionisme en vond zijn inspiratie in donkere ruimtes. Van Roy volgde een opleiding fotografie in St.Lucas.

Stefan De Laet, oudere broer van Hans en  ontwerper van de affichen en uitnodigingen, toonde zijn tekeningen en schilderijen.

Als vierde deelnemer, ouderdomsdeken en motor achter de groep ‘Kwak’ was er Georges Herregods. De aalmoezenier bracht enkele olieverfschilderijen aangevuld met aquarellen en keremiekkruiken.

De kunstkring “Voetspoor” organiseerde een tentoonstelling rond Alfred Ost  in de stedelijke basisschool van Leest, dit naar aanleiding van de honderdste geboortedag van deze kunstenaar. Met als thema ‘Ost en het Landelijk Leven’ werden een 60-tal tekeningen, schilderijen, aquarellen en gouaches, alsmede een 300-tal prentkaarten, een 12-tal affiches en een diareeks van prentkaarten gedurende 3 dagen in het landelijke kader van Leest getoond. Voetspoor kon hierbij op de bereidwillige medewerking rekenen van de Koninklijke Maatschappij voor Dierkunde van Antwerpen, Fernand Ost en enkele verzamelaars uit Mechelen.

Na de verwelkoming en inleiding door Friede Willems, nam dhr. Verschueren, iemand  die Alfred Ost persoonlijk gekend heeft, het woord. In een uitgebreid verhaal vertelde  hij over de tijd van toen. Over hetgeen Ost ertoe aanzette om bepaalde aanvallen op het cultuurpatrimonium van Mechelen in een vorm van protesttekeningen te gieten. Schepen Vanderwaeren opende dan officieel deze prachtige tentoonstelling.

Tijdens deze tentoonstelling, die door tal van prominenten, kunstenaars en          kunstliefhebbers zowel bekeken als bewonderd werd, waren ook tal van Ost-vrienden aanwezig, die zich nog datzelfde jaar in een Alfred Ostgenootschap wilden groeperen.

“Creatie Leest”, onder deze benaming pakte het Davidsfonds van Leest  voor de 16^de maal uit met een tentoonstelling tijdens deze paasdagen.

Creatie Leest was een hobbytentoonstelling in de ruimste zin van het woord.

Niet minder dan 13 standen waren voorzien. Alle deelnemers, uitgezonderd Karel De Nil, waren afkomstig van Leest. Zo bracht Pierre De Wit filmbeelden, de broers Teughels stelden zowel smeedijzerwerk als schilderijen tentoon. André De Wit, een verwoed CB-er,  gunde de bezoekers een blik achter de schermen van de CB-wereld.

George Herregods, ook tentoonstellend in de Drij Gapers, was  vertegenwoordigd met enkele van zijn keramiekwerken en aquawarellen en Mark Spoelders zorgde voor een reeks pentekeningen. De 86-jarige Jan Van Riet toonde enkele van zijn siersmeedwerken en de KVLV stelde kantwerk tentoon en gaf demonstraties van deze oude handwerkhobby.

Jef Van Linden toonde zijn postzegels alsmede enkele curiositeiten en Rik De Bruyn stelde zijn uit hout gesneden beeldhouwwerk tentoon.

De hobbyclub van de gepensioneerden bracht een pakket handwerk, Frans Geerts toonde zijn modelvliegtuigen en zweeftoestellen en de Blaasveldtenaar Karel De Nil bracht prachtige stukjes emailschilderwerk.

Tenslotte was er nog Marcel Van Hoof met zijn collectie “Leest Geweest” en zijn            verzameling Griekse mythologische beelden en oude tijdschriften.

(Samenvatting uit diverse artikels uit GM, HLN, DMW en diverse folders)

-Weer de grote massa op ‘Posse Leest’ 1984. Onderaan een optreden van volksdansgroep Korneel.

-De rommelmarkt kende veel succes. 

30-07-2013 om 06:25 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – 14 april :  Z.V.V Leest organiseerde Tornooi Veldvoetbal

De Zaalvoetbalclub Leest organiseerde op de terreinen van V.V. Leest een tornooi veldvoetbal met deelname van de ploegen Familyboys (fam.Slagmuylders-Casteels uit Hombeek), KWB Weerde, Oud-Chiro Kapelle-op-den-Bos, de Blokkers uit dezelfde gemeente en de jeugdclubs Jeno en Jamaswappi uit Mechelen.

Er was spaghetti te verkrijgen aan 80 fr.

Contact : Jan Van den heuvel.

Zie ook 28/4/84. (‘DB’, april ’84)

Winnaar van het tornooi werd Jamaswapi.

“De zaalvoetbalklub Leest had de weermaker in ieder geval in handen tijdens het (veld)voetbaltoernooi op de terreinen van VV Leest, met op de achtergrond het stalen geraamte van de nieuwe sporthal in opbouw.

Jamaswapi won uiteindelijk de finale tegen Oud-Chiro Kapelle-o/d-Bos met het kleinste verschil.“

 (GvM, 19/4/84)

1984 – Zaterdag 14 april : Opening ‘Couture Nicole’.

Nicole De Borger-Huysmans opende in de Mechelse Guldenstraat een kledingzaak.

Alle Leestenaars ontvingen onderstaande folder.

1984 – Zondag 15 april  : Palmzondagconcert St.-Cecilia.

Had plaats in de zaal ‘St.-Cecilia’. Aanvang 19u30.

Optredens van de drumband van ‘St.-Cecilia’ o.l.v. Walter Van de Venne en de Kon. Fanfare ‘St.-Cecilia’ o.l.v. A. Van Driessche en J.P.Leveugle.

Op het programma stonden ernstige en ontspannende nummers, alsook langere en kortere nummers voor solisten.

(folder)

1984 – 19 april : Gazet van Mechelen : Carl De Kunst wint “Ontdek de ster”. (foto)

“Leest .- Al was de opkomst gering, de sfeer was er in ieder geval tijdens de “Ontdek uw ster-wedstrijd” ingericht door de Leestse afdeling van de KLJ.

Negen groepen of personen dongen mee naar de titel en daarvoor zochten  zij hun inspiratie in zowel shownummers, voordrachtnummers als moderne  of minder moderne muziek.

Uiteindelijke winnaar werd Carl De Kunst. Deze jonge artiest (21 jaar), afkomstig van Willebroek, brengt vooral kleinkunstnummers. Zijn liedje over de Rupelstreek, waar hij de vervuiling en het stort van OTL in aanklaagde, kreeg heel wat applaus.

Na Carl De Kunst werd Pol Van Roy tweede, gevolgd door Marc Verschueren, Els V.D.Bosch, Hans De Laet, Els Marivoet, Chiro Tippers, L. Van Itterbeek en Herman De Nef”.

1984 – 20 april – Het Laatste Nieuws : Diefstal

            “Philemon Fontein, Verschuerenlaan te Leest, diende klacht in bij de politie

            tegen onbekenden die uit zijn tuin zeven jonge kerselaarbomen hebben gestolen.”

1984 – 21 april : Overlijden Jan Lauwers

            “Jan Lauwers is gestorven. Geluidloos, zonder vertoon. Ik heb hem slechts

            de laatste 15 jaar van zijn leven beter gekend. Als gebuur, als gebuur die er van

            hield met mensen te praten. Nooit luidruchtig. Als verduldige man die vanaf zijn

            48 jaar veel pijn heeft gehad : maar tevreden was met zijn gezin, zijn kleinkinderen,

            zijn fijne zorg, zijn pijp.

            Op reis gaan wenste hij niet. “Als ik uw liefde maar heb”, zei Jan tegen Joske,

            zijn vrouw.

            Jan vroeg weinig : liefde en begrip. En hij gaf veel terug : dankbaarheid, wijs beraad,

            zachtheid. Regelmatig bedacht hij zijn buren met groenten. Ongevraagd. Hij was blij

            dit te kunnen aanbieden. ’s Avonds in de zomer, was het “een oase van peiselijke

            vree” met Jan alleen voor zijn huis te zitten. Met diepe sonore stem, omfloersd, zodat

            elke scherpe toon werd uitgefilterd, vertelde hij. Zo was hij ook.

            Jan kende geen (of toonde het niet) bitsigheid. Hij sprak over zijn leven, zijn

            krijgsgevangenschap, zijn land, zijn ziekte ook. Maar alles zonder grimmig te zijn.

            Hoe was dit mogelijk ? Hij was een mens boven de morele middelmaat.

            Op ’t einde, ziek te bed, hebben we hem nog zien lachen. Dat kon Jan, lachen.

            Maar niet uitbundig. Een inwendig zacht geluid om anderen niet te storen.

            Heel zijn wezen was dan blij en straalde. Is dit wat een religieuze mij ooit :

            “een innerlijke beschaving” noemde ?

            Ik geloof van wel. Met welk een onnoemlijke tederheid kon hij spreken over zijn

            vrouw “zij die zijn zorgen deelde, en zijn geluk groter maakte”.

            Grote woorden behoefden zij niet, want zij verstonden elkaar door elk gebaar.

            Zijn gezin en gemeenschap. Met daarnaast aandacht voor geluksmomenten.

            Hij ervaarde echter dat het geluk grillig werd uitgestrooid.

            Maar Jan, sterk naar lichaam in zijn jeugd en vroeg geteisterd door de pijn,

            bleef onkreukbaar in zijn merg. Jan de echtgenoot, de vader, de integere mens.

            Hij was rechtvaardigheid, en zijn woord was liefde. Zo is hij van ons heengegaan.

            “Wij zijn de doden thans !”

            (G. Hellemans in De Band van juni 1984)

“Het was een leven getekend door een pijnlijke kwaal en pijn was er tot zijn laatste dagen. Toch heeft hij er iets mooi’s van gemaakt door hard werken.
Wij zullen ze missen : de altijd open deur, dat vertrouwde praatje, die groenten uit zijn tuin, de liefde en inzet voor de kleinkinderen, zijn aanwezigheid.

En toch; er zal nog veel blijven omdat hij het meegegeven heeft aan zijn vier kinderen : de zorg om moeder; dat weke hart van hem; de liefde voor wat groeit en leeft; zijn zin voor mooi werk, zijn afkeer voor schijn en onrecht, zijn geloof, zijn gevoeligheid voor wat in het leven van belang is, zijn vertrouwen in de goedheid van de mensen.
Dankbaar zijn wij de Heer, voor zijn langzaam afscheid en zijn rustig heengaan.

Vandaag is de vreugde om de pijn die niet meer is en het leven dat nog is, hier en daarboven.” (Uit zijn gedachtenisprentje)

Jan Lauwers was te Boom geboren op 11 oktober 1914. Hij was gehuwd met José De Wit (°Leest 17 maart 1916, +1 maart 1993) die hem vier kinderen schonk : Frans, Willy, Theo en Luc. Het echtpaar woonde in de Kouter.

1984 – Zondag 22 april : 2^de Grote Chiro Kaartnamiddag

            Prijs : 1 kip per tafel. Inleg : 50 frank. (Folder)

-De folder van Nicole Huysmans die de Leestenaars in hun bus kregen.

-Carl De Kunst werd met een humoristisch nummer winnaar van ‘Ontdek de Ster’.

29-07-2013 om 11:42 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – 12 april : Brief van zuster Juanita De Boeck (‘De Band’ mei ’84)

“Liefste familie, liefste medezusters, liefste vrienden,

Laatste brief alvorens ik afreis naar België voor een weldoende vakantie. Waarschijnlijk half mei –wat later dan anders- ter wille van de nieuwe bouw die ik in goede vordering en vooral zekerheid van betaling wil achterlaten.

Ik wil U ook een zalig paasfeest wensen en de vreugde van een nieuw begin op alle gebied. Wat zal ik blij zijn U allen weer te zien.

Ik hoop ook op uw steun te mogen rekenen. Meer dan ooit zal ik het nodig hebben daar de nieuwe bouw vele miljoenen vraagt en het is een grote noodzaak. Al mijn pogingen om iets van Broederlijk Delen te krijgen is weeral mislukt. Waarom ? De redenen zal ik U wel mondeling meedelen.

De bouw gaat goed vooruit. Over drie maand zal de ruwbouw af zijn. Dan moet alles verder afgewerkt worden – licht – water – afvoer van vuil water – gas – lift – vensters – deuren – vloer – muren – kasten en dan de volledige installatie – ook de centrale verwarming. U ziet nog vele miljoentjes.

Vijf en zeventig stervenden wachten op een bed in ons nieuw gebouw en het zal voorlopig maar 25 bedden hebben. U ziet dat er nog een zwaar werk voor ons ligt. Ik zeg ‘ons’ want het gaat ook uw aller werk zijn. Wat een prachtig getuigenis zal dit zijn van de naastenliefde die verder reikt dan de familie of het land. Het is nodig in deze revolutionaire wereld nog eens te voelen hoe Jezus weldoende rondgaat onder ons.

Enkele suggesties : papierslag – bijeenhalen van vele medicamenten – geld – een deeltje van Broederlijk Delen – een dansavond – toneelavond – filmavond… Kan de fanfare soms iets doen ? En de Leestse Feesten  ? En Hombeek ? En de scholen ? Ik laat alles aan U over en reken op U allen. Dank bij voorbaat.

Ik spreek nog eens over het peterschap over één van onze kinderen – 10.000 fr. per jaar om te helpen een kindje op te voeden en nu denk ik ook aan een ‘bed voor een stervende’, kan een zelfde som zijn. We zoeken daar nog een beter idee voor. Denk er ook eens over na.

Tot binnenkort. Dit is de Paasvreugde brengen aan een mens uit een ver land.

      Juanita. Zr. De Boeck.”

(Zie ook in deze Kronieken : ‘Zuster J. De Boeck opnieuw naar Chili’, 16 juli 1984)

Alvast de Chiro ging in op haar verzoek :

“…vermits het oud-papier weer een ‘centje’ waard is, heeft Chiro-Leest haar vorige papier-omhaling, als ‘Broederlijk Delen’ voor dit werk verricht.

Als resultaat : twee containers werden gevuld, dank zij de omhaling in Leest en een vracht papier van ‘De Naeyer-Willebroek’. Er werd een gewicht bereikt van 12.350 kgr. en dit aan de prijs van 1,.. fr./kgr. Aldus kan de som van 18.525 fr. aan Zuster Jeanne De Boeck bij haar komst overhandigd worden…” (‘DB’, juni ’84)  

1984 – 12 april – De Mechelse Week :

Coördinatievergadering der Mechelse P.V.V.-Wijkafdelingen

“Dat het PVV-voorzitter Herman Empsen ernst is rekening te houden met de wensen en de grieven van de Mechelaar, bewees hij zopas door de voorzitters en afgevaardigden van de 7 Mechelse wijkcomités (Brusselsesteenweg, Antwerpsesteenweg, Tervuursesteenweg, Leuvensesteenweg, Muizen, Leest-Hombeek-Heffen en Walem) bijeen te roepen voor een contactvergadering.

In zijn welkomstwoord beklemtoonde de voorzitter en gespreksleider Empsen nogmaals dat zijn politiek bureau gespreid is over elke wijk, over elke straat van gans Mechelen, dicht bij de burgers zelf. Vandaar dat hij zo’n groot belang hecht aan de rol van de wijkafdelingen voor basiscontact en personenopvang.

Het werd een erg vruchtbare vergadering, waarop –onder leiding van de voorzitter- interessante ideeën en informatie werden uitgewisseld. De verschillende activiteiten van de comités werden gecoördineerd ten einde tot een beter globaal rendement te komen.

Er werd afgesproken het niet bij deze eerste vergadering alleen te laten, maar veelvudliger zulke ontmoetingen te organiseren.

Om nog meer naar ‘de man in de straat’ te gaan, zal men er ook naar streven het aantal wijkafdelingen uit te breiden.

Zeer tevreden over het verloop van de vergadering, dankte Herman Empsen de aanwezigen voor hun medewerking en positieve inbreng. Dat de partij dagelijks nieuwe leden wint is te danken aan het feit dat de PVV-wijkafdelingen flink werk verrichten.
En deze vergadering was nogmaals het bewijs dat de verantwoordelijken er zich met hart en ziel voor inzetten.”

1984 – 13 april – Het Laatste Nieuws : Sportcentrum Leest groeit. (foto onderaan)

“Het geraamte van wat binnenkort het ‘Sportcentrum van Leest’ gaat worden, staat op zijn grondvesten, op de parking van het voetbalveld in deze gemeente, aan de Dorpstraat.

Als de weersomstandigheden wat meezitten, dan staat dit project tegen het einde van deze maand ‘onder dak’.

…” L.D.N.

1984 – 14 april – Het Laatste Nieuws :

            Leestste “gevarenbocht” blijft schrik voor autobestuurders. (foto onderaan)

De negentiggradenbocht aan de tunnel “Steinenmolen”, aan de Kapellebaan, op de grensscheiding Leest-Kapelle-op-den-Bos, blijft voor ongevallen zorgen.
Maandelijks lopen er een aantal auto’s zware averij op of maken zelfs een duik in de privé visvijver, die in deze bocht is gelegen.
De politie van Mechelen is van oordeel dat de huidige wegsignalisatie volstaat om deze ongevallen te voorkomen. Op papier kan dit allemaal wel waar zijn, maar de ongevallen zijn toch wel een bewijs dat het er in de praktijk wel anders aan toe gaat.

Firmain Verlinden, gemeenteraadslid uit Hombeek, pleitte, net als de buurtbewoners, voor het aanbrengen van vangrails. Al jaren. Maar dat is voor de politie een overbodige, zelfs nog gevaarlijker maatregel. Voorlopig blijft het bij veel geklets op papier.
Moeten er dan toch eerst doden vallen ?

Foto’s :

-Het ‘geraamte’ van het ‘Sportcentrum Leest’…

-Onderstaande foto dateert van enkele dagen geleden. Dhr. Crabbé (55), uit Meise :

“Ik reed hoogstend 40 km/u. Mijn voertuig ging op de kasseien aan het dansen. Ik had er geen controle meer over.” De h. Crabbé had geluk. Zijn auto ramde wel enkele verkeerspaaltjes in de prak, maar bleef gelukkig in de sloot steken.“Ik had geluk, want ik kan niet zwemmen”, zei de man, nadat hij van zijn “glijpartij” even bekomen was.
Bewoners zeggen ons dat er maandelijks enkele ongevallen gebeuren. Iedereen vindt het onbegrijpelijk dat er niets aan wordt gedaan.(...) Leo De Nijn.”

29-07-2013 om 11:12 geschreven door Marcel Van Hoof