“Het is tegenwoordig een modegril geworden dat mensen van een bepaalde leeftijd, die met het dorp wat te maken gehad hebben, samen komen en feestvieren.
Zo vierden onlkangs de 25-jarigen en de 55-jarigen te Leest. Maar toen hadden reeds enkele 65-jarige initiatiefnemers, tussen pot en pint, al lang de koppen bij elkaar gestoken om samen te vieren. Niet zonder reden, vond men ; want op 65 jaar is het zowat de algemene regel dat men zijn activiteit stopt en aan de rust toe is. Zeker het vieren waard. Daar onze pastoor ook een boreling was van 1921, brachten zij hem van hun voorstellen op de hoogte, en die was spoedig bereid zijn medewerking te verlenen. Er werd langs het parochieblad een oproep gedaan om te vergaderen. Met diegenen die kwamen opdagen werd er dan gezocht naar de “kandidaat-jubilarissen”. Volgens het Doopregister kwam men tot de vaststelling dat er te Leest in 1921, 55 kinderen waren geboren, waarvan 16 als kind zijn gestorven. Er werden initiatieven op tafel gegooid en we zouden de viering spreiden over het ganse jaar. Zo werd rond Nieuwjaar een schrijven met wensen gericht naar allen die in aanmerking kwamen. Ook zou ieder op zijn verjaardag een “Gelukwens-kaartje” in zijn bus krijgen met volgende tekst : “wij danken heden voor het nu en voor ’t verleden, voor het al in uw bestaan, al is ’t niet allemaal naar wens gegaan. Want dat wat stond geschreven in Gods hand, was misschien door U niet zo gepland. Maar het leven dat aan ieder is gegeven werd met lief en leed omschreven. Voor vandaag en nog vele jaren stuk voor stuk, wensen we niets dan vreugd en stil geluk”.
We zouden ook aandacht schenken aan de zieke 65-jarigen.
Op zaterdag 14 juni was de “Top-dag” gepland : samen-komen en feest-vieren.
Dit werd ingezet om 14 uur met een Plechtige Eucharistieviering, opgedragen door onze medejubilaris Pater René De Laet. Het werd een meerstemmige gezongen mis van Schubert, opgeluisterd door het plaatselijke zangkoor. Mathilde Van Roey, ook jubilaris, (gehuwd met Jean Charlier, ex-schepen uit Mechelen) deed de welkomstgroet. In zijn homilie vestigde onze pastoor de aandacht zowel op de vreugde als op de pijn en verdriet in een mensenleven. Na de mis togen we naar “ons” gemeentehuis, daar werden we verwacht voor de receptie in de vroegere “trouwzaal” die voor deze gelegenheid een flinke schoonmaakbeurt had gekregen.
Voor sommigen was het ijs van een “lang-weerzien” al een beetje gebroken bij het in- en uitgaan van de kerk. Het was voor velen een verrassing dat hun klasgenoten er heel anders uitzagen dan vroeger. Sommigen herkenden mekaar bijna niet meer. Het hoeft geen betoog dat het een echt “blij-weerzien” was na zoveel jaar.
Gust Lauwers, ere-burgervader van Leest, verwelkomde schepen Joris, -toevallig ook een 65-jarige-, die ons kwam toespreken om hulde te brengen aan de jubilarissen.
Na de heildronk was ’t verzameling geblazen voor een groepsfoto.
Dan de hoofdbrok : gezellig samen aan de feestdis in de parochiezaal. Er wachtten ons netjes-gedekte tafels, versierd met mooie bloemstukjes, -ons bezorgd door Hortense Spruyt-, menukaarten, zangboekjes,...alles liet vermoeden dat het hier om een groot feest ging.
Iemand uit de aanwezigen verwelkomde de 58 feest-vierenden. Men sprak de hoop uit dat dit samenzijn een onvergetelijke dag zou worden om lang nog over na te praten. Er werd aandacht gevraagd voor onze afgestorvenen en in bijzonder voor de zieken, die er ook graag hadden bijgeweest. Met deze intentie indachtig werd beroep gedaan op de pastoor om het feestmaal in te zetten met een gebed. Tussen de gerechten in, werd er afwisselend gezongen, voorgedragen, gekwist en gezellig onder mekaar gekeuveld over vroeger jaren. Foto’s werden over-en-weer doorgegeven, en ja, aan stemming ontbrak het niet. Velen maakten een afspraak om mekaar achteraf een bezoekje te brengen.
De apotheose van dit samenzijn was wel het optreden van de kleinkinderen van Mariette Beullens, ook een oud-Leestenaar uit onze groep. Kinderen van 6 en 8 jaar en een paar ouderen kwamen voor ons enkele nummertjes “playbacken”. We stonden perplex hoe die klein gasten met zoveel ritme en charme een zanger nabootsten. Proficiat en bedankt, ’t was enig.
Vervolgens werd hulde gebracht aan onze medewerker de pastoor, alsook aan ere-burgemeester Gust Lauwers. Onze initiatiefnemers werden eveneens in de bloemetjes gezet. Met de bedoeling nog eens kenbaar te maken “wie wie was” werden de 65-jarigen naar voren geroepen om een pentekening –de kerk van Leest- in ontvangst te nemen...als souvenir van deze dag, de groepsfoto komt nog.
Het feest was een succes, dat als dank aan alle “werkers” en aanwezigen. Van iemand die het mee mocht beleven, Alice” (De Band, juli 1986)
-De pentekening die de 65-jarigen ontvingen als herinnering aan hun samenzijn.
-De kleinkinderen van Mariette Beullens, Heidi en Gunther De Batselier, die een gesmaakt optreden gaven voor de 65-jarigen. Laatstgenoemde is thans beter bekend als Gunther Levi, Vlaams zanger en acteur, die deel uitmaakt van de muziekgroep ‘De Romeo’s’ en een hoofdrol vertolkt in de VTM-soap ‘Familie’.
1986 – 5 juni – De Gazet van Willebroek : Liftboy Franky Heremans naar V.V. Leest
“Franky Heremans (27) die als meestergast bij G & G International z’n brood en het beetje erbij als voetballer verdient, is momenteel het onderwerp van alle (sport)gesprekken, die zowel aan de Leestse maar vooral aan de Willebroekse togen worden gevoerd.
Reden daarvan dient gezocht in het feit dat Franky niet op het knopje naar hoger (eerste klasse) diende te duwen, maar wel op datgene dat hem naar vierde afdeling brengt, zijnde daar waar K.W.S.V. (waar hij bij de preminiemen leerde sjotten) nu al een paar jaren opereert, en waarbij zich straks ook VV Leest zal voegen. Franky Heremans, die vijf jaar in het eerste elftal van Willebroek en nadien gedurende dezelfde tijdspanne bij R.C. Jet heeft gespeeld, vertelde ons in de gezellige woning, die hij naar boze tongen beweren al voetballende verdiende, en die hij samen met echtgenote Suzy Peeters (25) en woelwater Steven (3) in Roggeveld 14 te Willebroek bewoont, dat er op elke niet onder contract staande speler, een prijs staat waarover niet eens kan worden gediscussieerd, wat zeggen wil dat een geïnteresseerde club op die manier maximum 2 spelers kan kopen of kapen…
Dat VV Leest haar oog op Franky Heremans liet vallen, kan toeval zijn, al is er vooreerst het allesbehalve voorbeeldige seizoen van R.C. Jet.
(…)
Bij VV Leest wordt tijdens de eerste maand vier keren en nadien drie keren per week getraind Of K.W.S.V. geen interesse had ? Denkelijk wel, al veronderstel ik dat ze de financiele middelen niet hebben, zegt Franky. Ben je dan zo’n dure vogel ? Een speler die in tweede nationale aan het merendeel der matchen meedeed en bovendien naar eerste promoveert, die heb je voor geen 100.000 fr. Of voor een frank meer , wilden we weten. Dat zal wel, zegt Franky, waarvan men bij VV Leest verwacht dat hij de ploeg in het middenveld zal dragen. Franky Heremans hoopt in z’n binnenste, samen met VV Leest in de reeks van Willebroek te vallen, waar hij dan tijdens die match, oog in oog kan staan met broer Kurt, wat een match in de match zou worden. Met als winnaar ? Ik denk dat de oudste zal winnen, zegt Franky, die met R.C. Jet drie maal kampioen speelde en twee keer zakte. Zodat je gedurende al die jaren een liftboy was ? Hij schatert… VV Leest zoekt een sponsor van liften. En dat marsjeert, zegt hij langs zijn neus weg. Wat de vooruitzichten zijn van z’n nieuwe club ? VV Leest opteert voor haar eerste seizoen in vierde nationale voor een plaatsje binnen de eerste vijf, met kampioen worden het jaar daarop of het jaar nadien.
Franky Heremans heeft er moed op. Hij zit nu bij VV Leest. Het kon moeilijk K.W.S.V. zijn, want zij hebben gezegd dat er moeilijk de tribune konden verkopen om mij te kopen, zegt Franky. Hoeveel de tribune kost wou hij ons niet vertellen. Observator.”
1986 – Zaterdag 7 juni : 6de Grote Prijs Jef Vloeberghen Wielerwedstrijd voor internationale liefhebbers met voor 22.500 frank aan prijzen.
1986 – 8 juni :Fietstocht L.G. en K.V.L.V. Vertrek 14 uur. (Netedijk) (‘DB’, juni ’86)
1986 – Juninummer ‘De Band’ : Bericht van Zuster Jeanne De Boeck
“Beste Vrienden,
Weer mocht ik op uw steun rekenen en op de medewerking van velen. Van de papierslag kreeg ik 10.000 fr. bijeen en bij de omhaling in de kerk 15.197 fr. Ook werd er heel wat verkocht van de werkjes van de kinderen. De klederen zijn al in grote bakken verpakt.
Ik ben blij dat Leest zijn missionarissen niet vergeet en steeds paraat is om ze een riem onder het hart te steken.
Ik ben nog in Hombekerkouter 59 ter uwer beschikking tot begin juni. Dan zal ik voor de zoveelste keer weer terug naar Chili vliegen en aan U allen in dankbaarheid terug denken.
Een speciale dank aan E.H.Pastoor, aan Pater Van Aken, aan Bertha Smulders, de Chiro en de Heer die zo vriendelijk was de film af te draaien. Jeanne De Boeck.”
1986 – Juni – ‘De Band’ :
’t Betert maar ge moet alles zelf zoeken ! zegt Pater René De Laet
“Een gezonde en optimistische pater De Laet is terug na drie jaar Zaïre. Hij werkt er in het Noord Oosten dicht tegen Oeganda. Zijn parochie bevindt zich in de mijnstreek van Kilo-Moto.
‘Alles gaat er, maar ’t is op zijn Afrikaans – Pole-Pole’ (stillekens aan).
Wij willen weten waarvan de mensen leven. Alles komt neer op één woord ‘commerce’. De vrouw van een inlandse dokter bakt eigen broodjes en laat die op straat door kinderen voor haar verkopen. Een lange nagel blijft nergens lang liggen, want die wordt plat geklopt en als een mes verkocht. De installaties van de goudmijnen zijn in verval, alle machines zijn ofwel buiten dienst, ofwel tot op de draad versleten. Maar er wordt nog goud gezocht en
gevonden : ieder voor zichzelf. Vooral de jeugd trekt er op uit met grote schalen : daarin doen ze de grond die goud bevat, grond die ze halen uit verlaten mijngangen. Die grond wassen ze in hun schaal om zo het goud er uit te halen. Met dit goud gaan ze dan naar een ‘payeur’ die er hen wat geld voor geeft en die payeur gaat er mee naar de stad. Waar dit goud dan terecht komt…weet zelfs geen Zaïrese kat. Met die goudcommerce zit er wel wat geld in de streek. Het vrouwvolk maakt eten klaar en gaat dat dan verkopen aan de gouddelvers op de chantier. Dat noemen ze dan het ‘restaurant’. ’s Avonds als ze dan thuis komen is het commerce in het dorp : dan lessen ze hun dorst aan zelf gebrouwd bier onder een boom of in een ‘bar’.
Meer en meer zien wij nu toch ook een middenstand opkomen in de dorpen : een schrijnwerker, een metser, een réparateur van radio’s en horloges.
Maar vooruitgang is pole-pole. Zo hebben wij op de missie onlangs met de steun van Broederlijk Delen een cursus ingericht om jonge mannen te leren aan productieve tuinbouw te doen en bv. ook fruit te kweken. ’t Was een succes en iedereen ging enthousiast naar zijn dorp terug. Maar een van die mannen zat enkele weken daarna in het (noot : woord ontbreekt) de chef van zijn dorp kon niet verdragen dat een ondergeschikte iets meer kende en initiatieven nam. Men beschuldigde hem dat hij chef wou worden (iedereen wil burgemeester worden).
Het groot probleem van Zaïre zijn de wegen. De binnenwegen zijn in het algemeen nog beter dan de hoofdwegen. Maar het volstaat dat er ergens een markt geopend wordt en er is wat meer trafiek en het wordt een modderpoel. Een camionette steekt steeds overvol en bovenop zitten dan nog een tiental mensen die betalen om te mogen meerijden en die moeten duwen wanneer de camionette vastraakt. Die graven en sleuren de camionette dan uit de put, maar die put blijft liggen voor de volgende.
Zelf heb ik onlangs nog een poging gedaan om wat verbetering aan te brengen : aan de mijn vroeg ik wat ‘cantonniers’, 15 man waarvan 2 opzichters, één van die opzichters bleef bij het eten dat door gevangenen werd klaargemaakt. Het eten zelf werd door mij betaald. Toen ik eens ging kijken naar de vooruitgang van de werken, stelde ik vast dat ze een koord over de baan gespannen hadden en ze al wie voorbijging deden betalen voor het gebruik van de weg.
Met 4 priesters bedienen wij de missiepost : een ervan is een oude inlandse priester op rust. Mijn twee andere confraters zijn een Fransman en een Spanjaard. Wij hebben de zorg voor dertigduizend parochianen in een sector van 70 km lang en 30 km breed. Om beurten gaan wij de acht ondersectoren bezoeken voor het pastoraal werk. Er zijn 60 kapellen waar iedere zondag een dienst is georganiseerd door de cathechist.
Iedere cathechist heeft zijn raad. Hoe nu de kerk in Zaïre werkt daar zou ik nog lang over kunnen preken (dat doen wij dan wel eens in een volgende Band).
Krijgt ge de Band nog regelmatig in Zaïre vragen wij. Ja zegt René, maar met ongeveer een jaar vertraging.
Er is nog zoveel te vertellen over Zaïre : het onderwijs, de gezondheidszorg, ‘de sociale wetten’, de administratie. Daarover hebben wij het in een van de volgende uitgaven van de Band.
René verblijft nu bij zijn zuster en schoonbroer Louis en Josée in Battel , Leestse steenweg 21. Hij blijft hier tot einde augustus, maar het kan wel september worden, want alle vluchten naar Kinshasa zijn voor eind augustus al volgeboekt.”
1986 – Juni – ‘De Band’ :
Nieuws uit het buitenland…te Velde
“Hallo Leestenaars,
Het is al een tijdje geleden dat ik een brief naar jullie geschreven heb, maar ja, we hebben hier ook niet veel tijd en als we dan tijd hebben, zitten we in de cantine naar de televisie te kijken en iets te drinken. Nu ik toch even tijd heb zal ik dan mijn volledige legerdienst in het kort samenvatten. Toen ik als ‘kandidaat p.’ binnen ging op woensdag 1 oktober te Ekeren, stond ik daar met nog ongeveer 200 andere rekruten die werden overblaft door mislukte zebra’s (dit zijn personen met 3, 4 of 5 strepen op hun schouders). Na deze maand ‘Dril’ moesten we naar Spich. Hier was het gedaan met deze dril, we moesten hier in putjes gaan liggen en soms een hele dag in de kou staan, liggen of zitten. We hebben in Leopoldsburg gelegen voor 10 dagen. Hier moesten we veel lopen en oefenen in het camoufleren van helm en aangezicht. Dan zijn we naar Vogelzang gegaan. Dit was weer iets anders. Hier moesten we leren schieten in peletons-verband, dit zijn 3 secties en elke sectie bestaat uit 8 personen en één sergeant. We hebben hier dan ook de mistofus gedaan, dit is een oefening die iedere milicien moet doen : het is 8.500 m lopen met bottines, smookevest, stormgordel, helm en wapen, hierna de indernissenpiste en dan schieten. We zijn dan nog een kamp gaan doen in Büren. Hier moesten we alleen maar wacht doen en hebben we een hele maand niemand anders gezien dan de gezichten van onze compagnie. Deze maand was voorbij en nu zitten we in ons laatste kamp te Vogelzang. Tot nu toe hebben we hier veel gedaan behalve geslapen. Tenslotte nog enkele raadseltjes die we onder legerdienst hebben uitgevonden : Wat is een spiegel ? Iets waar vrouwen in zien behalve wanneer ze met de wagen achteruitrijden. Waarom heeft Reflex een rode telefoon ? Om te telefoneren. Wat is een zoen ? Een zoen is een opdruk die bij afdruk indruk maakt op de bloeddruk en met nadruk vraagt om een herdruk. De groeten van SUPER ! (Mario)”. (‘DB‘, juni ’86)
1986 – Zondag 1 juni : Schoolfeest Vrije Basisschool (‘DB’, juni ’86)
1986 – Zondag 1 juni : K.F.St.-Cecilia nam deel aan het Verbroederingsfestival te Hingene.
Dat ging door in het Kasteeldomein d’Ursel te Hingene en was georganiseerd n.a.v. de inhuldiging van het nieuwe vaandel van de Kon. Harmonie ‘De Vlaamse Jongens’. In een typisch Belgisch regenweertje gaven de Leestse muzikanten het beste van zichzelf. (‘Toeters en Trompetten’)
1986 – 3 juni – Gazet van Mechelen :
“Touwtrekkerij rond speler-trainer Louis De Weerdt."
"Rond de persoon van speler-trainer Louis De Weerdt, de oud KV’er die met SK Leest het voorbije seizoen flink wat succes kende en de promotie naar derde provinciale bewerkstelligde, speelt zich een echte “coup de théatre” af, die de komende weken ongetwijfeld het gespreksonderwerp bij uitstek zal zijn in het Mechelse provinciale voetbalwereldje.
Even de feiten op een rij. Enkele weken geleden ondertekende Louis De Weerdt een nieuwe éénjarige verbintenis met SK Leest en haar sponsor in ’t bijzonder. Er leek geen vuiltje aan de lucht tot de mogelijke overgang van topschutter Dirk Van Dam naar RC Mechelen of Union voor heel wat onrust zorgde in de interne bestuurskeuken van SK Leest.Naar de mening van speler-trainer Louis De Weerdt stelden sommigen zelfs het voorzitterschap van Jean Van Dam in vraag, en plots voelde eerstgenoemde ook zijn eigen toekomst in gevaar komen. Vanaf dat ogenblik moet alles zowat bliksemsnel verlopen zijn. Louis De Weerdt kwam in contact met Zennester Hombeek dat zelf een vervanger voor Jean De Buyser zocht, en tekende ook daar een contract voor volgend seizoen. Dat gebeurde vorige vrijdag, nog voor het einde van de maand. Daar waar vele insiders al dachten dat John Talbut de nieuwe trainer van Zennester Hombeek zou worden, lijkt het erop dat de naam van De Weerdt aan de club van voorzitter Walter Jespers zal moeten worden gekoppeld. Dat SK Leest-voorzitter Jean Van Dam weinig gelukkig is met de gang van zaken zal iedereen wel begrijpen. Een terugkeer van De Weerdt lijkt evenwel weinig waarschijnlijk, vooral dan omwille van het geschokte vertrouwen na de recente gebeurtenissen. Als speler boven de 35 jaar kan Louis De Weerdt inderdaad voor einde mei kiezen waar hij het volgende seizoen als speler naar toe wil. Als trainer liggen de zaken ons inziens enigszins anders en is het niet goed te keuren dat je bij twee clubs tekent. Maar je kan moeilijk bij de ene club spelen en een andere...trainen. In deze zaak komt dus nog wel een vervolg.”
Johan Museeuw was niet de eerste ‘Leeuw van Vlaanderen’. Lang voor hem kreeg Cyriel Van Hauwaert die bijnaam. Hij was de eerste Belg die de klassiekers Bordeaux-Parijs, Milaan-San Remo en Parijs-Roubaix won en in 1909 was hij tevens de eerste landgenoot die een etappe in de Ronde van Frankrijk won. In 1912 reed hij op de velodroom van Battel. Cyriel Van Hauwaert was op 16 december 1883 te Moorslede geboren en hij overleed te Zellik op 15 februari 1974.
1986 – 30 mei – Gazet van Mechelen :
Marcel Van Loo eindwinnaar van kaartnamiddag.
“De Heindonkse fanfare ‘Iever maakt Vooruitgang’ had naast de organisatie van een concert op zaterdagnamiddag, tevens voor een kaartnamiddag gezorgd op zondag. Zaal de Zwaan op het Dorpsplein van Heindonk was de plaats van afspraak. Om het hele kaartvolkje van de nodige tafels en stoelen te voorzien was deze zaal zelfs uitgebreid met een tent. Niet minder dan 240 ingeschrevenen konden plaats nemen aan 60 tafels. De organisatoren hadden voor 111 prijzen gezorgd, voor niet minder dan 40.000 fr. aan handelswaarde.
Marcel Van Loo uit de Dorpstraat te Leest was de beste kaarter van de dag met 139 slagen. Het prijzenpakket bevatte een stereo-installatie, een dames- en herenfiets, 2 speenvarkens, enz..
Pittig detail : de pastoor van Heindonk, Alfons Muyshondt, was een der gelukkige winnaars van een speenvarken…De Heindonkenaars mogen binnenkort een barbecue verwachten.”
Marcel Van Loo werd te Blaasveld geboren in 1940. Na zijn huwelijk met Magda De Croes in 1968 werd hij lid van de fanfare St.-Cecilia alwaar hij zijn schoonvader Louis De Croes vervoegde als vaandeldrager (1979). Ondertussen was hij al bestuurslid en wijkverantwoordelijke geworden in 1975. (‘Leest in Feest’, Stan Gobien)
1986 – 30 mei – Gazet van Mechelen : Mechelen toen…Een velodroom op de Warande.
EEN TWEEDE VELODROOM
“Het succes van de velodroom van Walem moet stimulerend hebben gewerkt op nog andere Mechelse sportliefhebbers. De idee groeide in een herberg aan de Oude Leestsebaan 63, uitgebaat door Theofiel De Rooster. Enige regelmatige bezoekers opperden de mening ook in Battel een eigen velodroom te bouwen. De oplossing kwam vlugger dan verwacht : op een stuk grond in bezit van de familie De Rooster, en juist gelegen naast de herberg, plaatselijk gekend als ‘de Warande’, zou de velodroom worden gebouwd.
Er werd een raad van beheer samengesteld bestaande uit de gebroeders Victor en Teofiel De Rooster, maalder Florent Verelst, E. Nagels en A. De Rooster, die de handen uit de mouwen staken en zelf eigenhandig de velodroom zouden bouwen.
Zo meldt Gazet van Mechelen in januari 1911 dat Mechelen binnenkort een velodroom zal hebben te Battel op initiatief van een “comiteit”. Gehoopt werd dat de werken tegen februari zouden voltooid zijn. Hieruit blijkt dat de bouw reeds aangevangen was in 1910.
Op 20 februari lezen we : “de werken aan de nieuwe velodroom van Battel gaan goed
vooruit ; de grond- en afsluitingswerken zijn geëindigd, nu nog de aanleg van de cementbaan”.
In dat jaar telde ons land 42 door de Belgische Wielrijdersbond erkende velodrooms, waaronder reeds die van Battel, die nog niet geopend was.
Op 2 april 1911 werd de piste opengesteld voor de renners als “vrije oefening”.
De officiële opening vond plaats op tweede paasdag 17 april 1911 met een koers voor beroepsrenners van eerste kategorie, over een afstand van 100 km.
En opdat niemand in Battel en omstreken onwetend zou zijn van wat die dag stond te gebeuren, zou de opening worden aangekondigd door grof geschut en door een prachtig “concerto” van de plaatselijke harmonie.
Voor die eerste wedstrijd boden zich acht renners aan. We kennen ook de uitslag : 1.Charlot, 2. Pelote, 3. Jos Spiessens, 4. Michiels en 5. Werbrouck. Charlot was een Algerijn, hij was de lieveling van de Mechelaars.
Op zondag 30 april was er een koers voor beginnelingen, op 6 mei een koers achter zware “motocycletten” en op 14 mei een koers voor onafhankelijken.
Op zondag 16 juli werd er opnieuw een koers voor beroepsrenners georganiseerd, een drie-urenkoers waaraan ook Charlot zou deelnemen.
Het eerste uur werden er 38,850 km afgelegd en het laatste uur 35,200 km.
De Bomenaar De Voeght won voor Mechelaar Fons Spiessens. Charlot gaf op.
Het volgend jaar in 1912, op tweede paasdag, heropende de velodroom met een acht-urenkoers voor beginnelingen per ploeg en met 500 fr. aan prijzen, wat op 7 juli gevolgd werd door een drie-urenkoers op Amerikaanse wijze.
Op 22 juli kon men de deelname melden van Cyriel Van Hauwaert, de “koning der
wielrijders” , hij was een heuse vedette die als eerste Belg een rit in de ronde van Frankrijk had gewonnen.
Maandag 12 mei 1913, tweede Sinksendag opende de velodroom met een Grote Prijs Francois Empain voor beginnelingen, waarvoor Empain een prijs van 40 fr ter beschikking stelde.
Francois Empain herhaalde die geste met een tweede grote prijs Empain op 26 juli 1914, waarvoor 40, 25, 15, 10, 7,5 en tweemaal 5 fr aan prijzengeld werd voorzien.
De inschrijving moest gebeuren op de velodroom zelf aan 1 fr, of 1,5 fr de dag van de koers.
Met de oorlog viel alle activiteit stil.
De Duitsers braken trouwens de omheiningen van de velodroom af, om de brug over de Zenne, die door het Belgische leger was vernietigd, te herstellen.
Maar reeds in mei 1919 kon de velodroom opnieuw zijn deuren openen.
Op 12 mei met een drie-urenkoers voor beginnelingen en met een klassering ieder half uur ; en op 26 mei met een ploegkoers over 80 kilometer.
Op maandag 5 april 1920 reed men een achtervolgingskoers met motoren, met slechts twee deelnemers, evenals een 50 km koers voor beginnelingen en 25 km voor motoren. In dat jaar waren er nog koersen op 18 april, 9 en 24 mei.
Wat er daarna gebeurde weten we niet. Wel is het een feit dat geen koersen meer werden georganiseerd, en dat de velodroom langzaam aan aftakelde, tot hij uiteindelijk verdween.
Op die plaats vindt u nu de hoeve van Clement De Rooster, die zijn woonhuis inrichtte in de ruimte van het vroegere Café In de Velodroom.” (F.V.)
1986 – Zaterdag 31 mei : V.V. Leest vierde promotie
K.B.V.B. V.V. Leest Van PROVINCIALE naar NATIONALE;
Aan alle Leestenaars en sympathisanten van V.V. Leest, Zaterdag 31 mei is het dan zover.
12 jaar hebben wij er aan gewerkt. Wij hebben promoties meegemaakt van de ene provinciale reeks naar een hogere. Dit echter mag zo maar niet voorbijgaan in de geschiedenis van V.V. Leest. Naast K.V. en R.C. Mechelen is V.V. Leest, uit die kleine landelijke gemeente, de enige Mechelse club die volgend jaar nationale voetbal speelt. Sommigen benijden het ons. Wij zijn er fier op.
Op 31 mei vieren wij dan ook en zal de dag te kort zijn voor ons. Wij, spelers en bestuursleden, weten dat ook jullie altijd achter ons gestaan hebben. Daarom wensen wij het samen met jullie allen te vieren op 31 mei in de sporthal te Leest. Dansen doen wij daar op de tonen van de Leestse discobar ‘Power Limits’. Naast de huldiging van onze spelers hebben wij die avond ook nog gezorgd voor een barbecue, waar iedereen die tijdig inschrijft kan aan deelnemen. De inkom is gratis. Voor deelname aan de barbecue vragen wij 250 fr. per persoon. Voor deelname aan de barbecue schrijwen wij in tot dinsdag 27 mei bij de bestuursleden of in het lokaal van V.V. Leest (De Laet Ludo, in den Barreel). Aan allen tot zaterdag 31 mei. Het moet een onvergetelijke dag worden. Het bestuur van V.V. Leest. (Omzendbrief VV Leest)
In een andere brief deed V.V. Leest een oproep om nieuwe spelers aan te werven voor de jeugdelftallen van de club :
V.V. Leest is er in gelukt na 12 jaar bestaan door te stoten naar nationaal voetbal. U begrijpt dat dit niet vanzelf is gegaan. Om in de toekomst onze positie te kunnen behouden is het noodzakelijk over een goeie jeugd te beschikken. Daarom doen wij langs deze weg een oproep aan de jongens die graag voetballen.
Nu het voor de club mogelijk is, volgende reglementen van de K.B.V.B. met de jeugd provinciaal te spelen, moeten wij deze kans grijpen om de betere spelers op hoger niveau te laten voetballen. Vanaf 6 jaar en ouder kunt u aansluiten bij V.V. Leest. Een overgang van een andere club is wellicht te regelen. De verschillende jeugdtrainers en afgevaardigden staan klaar om volgend seizoen, met uw medewerking, het jeugdvoetbal op een hogere ladder te krijgen. Neem contact met één van onze mensen of stuur deze kaart zonder te frankeren terug. Wij kunnen dan uw vragen beter beantwoorden. In de maand augustus beginnen de trainingen. Gedurende deze maand zijn er verschillende wedstrijden en een trainingsdag aan zee. Voor de ouders die moeilijkheden hebben hun kinderen naar het terrein te brengen op woensdagnamiddag, kunnen wij u melden dat er een dienst is die de jongens ophaalt en eventueel terug thuis brengt.
Door uw kind te laten voetballen bij V.V. Leest hebt u zeker inspraak over de verdere toekomst als voetballer. Daar hebben wij reeds voorbeelden van.
Met sportieve groeten, het bestuur en het jeugdcomité.
1986 – 8 mei : Vierdaagse reis Davidsfonds naar Göteborg (‘DB’, mei ’86)
1986 – 9 mei : Bloemenactie Landelijke Gilde (‘DB’, mei ’86)
1986 – Zaterdag 10 mei : Wedstrijd voor het goede doel
Tussen een selectie van scholieren en junioren van V.V. Leest en de nationale scholieren van K.V. Mechelen. Ten voordele van de familie van scholieren-doelverdediger Geert Verschueren uit de Blaasveldveldstraat, die betrokken was geweest in een zwaar verkeersongeval en al weken voor zijn leven vocht in een Leuvens ziekenhuis.(folder VV Leest)
1986 – Dinsdag 13 mei : Parochiële bedevaart naar Scherpenheuvel. Vertrek om 08u30. (‘DB’, mei ’86)
1986 – 17 mei :Korneel – Portugese avond “Portugese avond in ’t kader van de Europeade van Volkskunst, met dia’s en mogelijkheid tot degusteren van Portugese wijnen, tapas en andere lekkernijen. Om 19 u. in de Parochiezaal. (‘DB’, mei ’86)
1986 – 17, 18 en 19 mei :Sinksentornooi SK Leest
De wisselbeker “Alfons Hellemans” ging naar de inrichtende ploeg SK die in de finale Grasheide versloeg met 3-1 cijfers. Voor de beker Jean Van Dam hield FC Zwaluwe de plaatselijke SP in bedwang met 2-0. VK Wijk kreeg de beker voor de sportiefste ploeg en de beker Louis Van den Bosch ging naar de Chiro.
Van de acht deelnemende ploegen eindigde KWB derde en deze vereniging dankte in het infoblad de deelnemende spelers : Dirk Gods, Silvain en Kurt Teughels, Leo Verhasselt, Freddy Selleslagh, Paul en Wilfried Piscador, Ludo Goossens, Rudy Van Hove, Arne Vermeulen, Rik Muysoms, Paul Muysoms, Frank Jespers, Herman Bruggeman, Raoul Van Trimont, Jean-Pierre Publie, Pascal Spruyt en Hans Simons.
1986 – Zondag 18 mei : Kermisconcert K.F. St.-Cecilia
Dit concert ging door in de Stedelijke School Ten Moortele te Leest en was ook het enige concert dat gesubsidieerd werd door de stad Mechelen. (Folder van de fanfare van 9/5/86)
1986 – 21 mei : Jaak Publie tot ere-voorzitter van Rust Roest benoemd.(zie foto onderaan)
Terzelfder tijd verviel de functie van ere-ondervoorzitter in de Leestse toneelkring. Jaak Publie was de laatste overlevende medestichter van Rust Roest.
1986 – 24 mei – Gazet van Mechelen :
Vier generaties Nuytkens(Foto onderaan)
Vijfendertig jaar geleden traden Frans Nuytkens en Malvina Jacobs in het huwelijksbootje en vestigden zich aan de Heindonksesteenweg te Heffen.Deze verjaardag werd aangegrepen om met het viergeslacht dat deze familie telt nog eens rond de feesttafel aan te zitten.
Huidige stamvader is de bijna tachtigjarige vader van Frans, die officieel ook als Frans geboekt staat, maar binnen de Leestse gemeenschap beter bekend staat als Alfons.
Uit diens huwelijk met Alphonsina Van de Vondel werden zeven kinderen geboren, twee meisjes en vijf jongens die allen nog in leven zijn.
Gedurende ongeveer dertig jaar was Alfons in Leest maar ook in gedeelten van Tisselt, Kapelle, Hombeek, Zemst en Battel verkoper van onze krant en alzo een bij velen bekend figuur. Frans en Malvina zorgden voor vier nakomelingen : een meisje en drie jongens.
Frans zette zich op verschillende terreinen in binnen de Heffense gemeenschap.Momenteel is hij nog voorzitter van de KV-supportersclub De Ware Supporters, en dit sedert de oprichting zestien jaar geleden.
Marc, de oudste zoon van Frans en Malvina, huwde in 1973 met Magda Van den Branden vestigde zich te Londerzeel. Zij zorgden voor twee mannelijke nakomelingen, de momenteel bijna twaalfjarige Jorgen en de bijna negenjarige Birgen.
“Stamvader” Frans Alfons “Fons” Nuytkens was te Leest geboren op 11 oktober 1906 en er overleden op 12 december 1991. Buiten krantenbedeler was hij ook “velomaker” en verdeler van de fietsen Pavic, Norta, Superia, Oxford, roestvrije aluminium fietsen Kettler en de Hollandse fietsen “De Gouden Leeuw”.
Alphonsine Van de Vondel was te Blaasveld geboren op 27 januari 1907 en overleed te Mechelen op 31 oktober 1992.
(Meer over Fons Nuytkens : 28 oktober 1978 in deze Kronieken)
1986 – Zondag 25 mei : Wandelen voor Afrika
In het kader van de actie Wereldsolidariteit organiseerde het A.C.W (+ deelorganisaties) een ‘plezante dag voor ouders en kinderen waar je veel leert’. Onder de deelnemers ook een afvaardiging van KWB Leest.
Een greep uit de activiteiten : -een weet- en doewandeling (3 km) in het Broek van Blaasveld. -demonstratie skiff-roeien op de Bloso-watersportbaan. -een Afrikaans dorp bouwen, voor kinderen tot 12 jaar. -grimeren (kinderen vanaf 4 jaar). -Afrikaanse keuken. -kleurwedstrijd (kinderen tot 12 jaar). Solidariteitsbijdrage (eetmaal inbegrepen) : 300 fr/gezin. Individuele personen betaalden 100 of 50 fr. (min 12 jaar). (Infoblad KWB mei ’86)
Foto’s : -Rust-Roest pionier Jaak Publie. -Vier generaties Nuytkens, netjes op één rij.
1986 – 7, 8, 9, 10 en 11 mei : 16de Leestse Volksfeesten
Programma
Woensdag 7 mei : -20 u : Grote Kaartavond met prijzentafel van 40.000 fr. Na 32 giften behaalde Maria Scheers uit Leest de eerste plaats met 136 punten voor G. Champlain uit Kapelle-o/d-Bos met 133 punten.
Donderdag 8 mei : -10 u : Mis met Pater De Brabandere, de K.Fanf.St.-Cecilia uit Leest en het gemengd Sint-Libertus koor uit Mechelen. -Na de mis officiële opening gevolgd door receptie. -In de namiddag muzikaal intermezzo met de Kon. Fanfare St.-Martinus uit Hombeek en de Kon. Fanfare Volharding uit Oppuurs. -20u30 : Optreden van De Nieuwe Snaar met fragmenten uit de geïllustreerde muziek.
Vrijdag 9 mei : -Will Tura in concert.
Zaterdag 10 mei : -Gerard Joling, Top Secret en Radio Reflex.
Zondag 11 mei : -Internationaal Volkskunst- en Verbroederingsfeest met medewerking van de Leestse Volksdansgroep Korneel en groepen uit de Balkan, Polen, Spanje, Italië, Griekenland, Baskenland, Puurs en Antwerpen.
Programma van het Internationaal Folklorefeest
“Leest heeft de laatste tien jaar een traditie opgebouwd van folklore en gastvrijheid. Elk jaar opnieuw werd er een buitenlandse folkloregroep gehuisvest in het kader van het internationaal folklorefestival van Mechelen. Dit jaar wordt te Leest zelf een groot folklorefestival georgeniseerd en dit als sluitstuk van de 16de Leestse Volksfeesten, op zondag 11 mei. Dit internationale ontmoetingsfeest begint met een eucharistieviering in de parochiekerk om 10.30 uur met deelname van verschillende groepen. In de namiddag en ’s avonds zijn de voorstellingen voorzien om 14.30 uur en 19.00 uur met volgend programma : -De Poolse groep ‘Krakus’ heeft reeds 7 maal deelgenomen aan het ‘wereldfestival voor Poolse dansgroepen’, hij geeft ons een weerspiegeling van ‘datgene wat slavisch is, wat Pool zijn’ is. De groep ontving enkele jaren geleden de ‘Oskar Kolbergprijs’, prijs die wordt toegekend aan de verdienstelijkste personen of groepen voor de authentieke weergave van de Poolse folklore.
-De Baskische groep ‘Txalaparia’ brengt ons op de tonen van de Txistu, de Baskische fluit, een sprankelend programma uit Bilbao, uit de streek Euskaluria.
-De Griekse cultuur- en dansgroep ‘Evrou Thrakis’, genaamd naar de streek Thraki. Zij dragen de originele door de vrouwen eigenhandig genaaide klederdracht.
-De Spaanse groep ‘Los Rocieras’ brengt ons de zonnige spetterende folklore uit de wijnstreek Andalousië.
-‘La Bella Italia’ brengt met dans, zang en folkore een totaalspektakel met typische nummertjes uit Noord- en Zuid Italië. Uit Calabria en Piëmont, uit Sicilië en de Abuzzen.
-De groep ‘Majavica’ laat ons kennismaken met de folklore uit de Balkan. In handgeborduurde authentieke klederdrachten brengen zij een reeks Bulgaarse dansen uit de stad Varna en met een exotische mysterieuse charme wordt de typische geaardheid van de streek van Kosovo weergegeven.
-Onze eigen Vlaamse folklore wordt echter ook niet vergeten. De volkskunstgroep ‘De Mandoerse’ uit Reet behoort tot onze gastgroepen. Ook onze eigen Leestse volkskunstgroep ‘Korneel’ komt met zin vendeliersgroep, kinder- en jeugdgroep op de planken.
Deze groepen brengen ons de folklore van onze eigen Vlaamse streek waar de mei wordt gevierd.
Dit ganse programma wordt muzikaal omkaderd door het Vlaamse volksmuziekensemble ‘De Kadans’ uit Antwerpen dat tussen en na de voorstellingen uitnodigt voor een gezellig volksdansbal. (Uit de programabrochure van de Leestse Volksfeesten)
Het lijkt me leuk om de Leestse adverteerders uit het programmablad van de Volksfeesten te vermelden :
-Kwaliteitsvoedingsshop Julia, Leest-Dorp 13. -E. De Maeyer-Nuytkens. Grond- en afbraakwerken – Verkoop afbraakmaterialen. Tisseltbaan 52 Leest. -Fruit Bloemen Planten bij Conny, Dorpstraat 65 Leest. -Kapsalon Linda, Kouter 15 Leest. -In ’t Krantje, L. Moons, Dorpstraat 24 Leest. -Herberg ‘In den Bareel’, lokaal VV Leest, ZVK Leest, de Luchtreiziger, de Lustige Spaarders, Leest-Dorp 11 -Cyriel De Smet-Van den Brande. Sproeistoffen - Meststoffen – Kolen, Kleine Heide 23 Leest. -Garage Van Hoof, Dorpstr 54 Leest. -Leningen Spaarkas hbk, mevrouw Diddens-De Neys, Kouter 118 Leest. -Benzinestation Zennebrug - Service Station Agent Subaru Carrosserie Robert Holemans, Pastoor De Heuckstraat 10 Leest.
En de kranten :
“De Leestse Volksfeesten zijn donderdag ll. weer op gang gekomen. De verwachtingen waren opnieuw hooggespannen, en naar de eerste vaststellingen laten vermoeden zullen ze ook ingelost worden. Woensdag 7 mei had in een soort avantpremière een grootse kaartwedstrijd plaats. Na 32 giften behaalde Maria Scheers uit Leest de eerste plaats voor G. Champlain uit Kapelle-op-den-Bos.
Donderdag 8 mei had te 10 u. een plechtige eucharistieviering plaats in de Sporthal, opgedragen door E.P. De Brabandere en muzikaal opgeluisterd door de K.F.St.-Cecilia Leest en het gemengd St.-Libertuskoor Mechelen. Er waren ongeveer 800 aanwezigen. Nadien volgde dan de officiële opening, waarop Gust Emmeregs als voorzitter blij was met de grote opkomst voor de eerste activiteiten en hoopte op een goed vervolg voor de komende dagen. ’s Avonds mocht de eerste trekpleister van de grootse volksfeestenaffiche, De Nieuwe Snaar, de openingsdag succesvol en met veel ambiance besluiten.” (J.T. in GvM van 10/5)
“…De kaartavond, als nieuwigheid, loste zeker de verwachtingen in en de ‘fragmenten uit de geïllustreerde muziek’ van De Nieuwe Snaar bleek eens te meer goed voor een volle zaal en flink wat ambiance.
Kwam dan vrijdagavond Will Tura. Met een uitgebreid orkest en uiteraard allemaal bekende liedjes wist hij de opnieuw goedgevulde zaal best te bekoren. Zijn vakmanschap, zijn stijl en de ‘diner-show’ formule maakte van vrijdagavond een standingvolle avond.
Wie zaterdag voor zijn avondje-uit had gekozen zal het zich zeker niet berouwd hebben. Een jonge groep met erg veel talent en een enorme werkkracht liet de Leestse Sporthal niet vol, maar overvol lopen. ‘Top-Secret’ is de naam en wie ze nog niet kent zal ze binnenkort wel leren kennen. Want deze jongens zijn aardig op weg om een plaatsje aan de top te bereiken. Het korte optreden van Gerard Joling vormde nadien een schril contrast, maar het was mooi en af.
Zondag bracht een internationaal Volkskunst en Verbroederingsfeest een heel andere stemming in het Leestse volksleven. Volksdansgroepen in prachtige authentieke klederdracht uit de Balkan, Polen, Spanje, Italië, Griekenland en Baskenland vormden het middelpunt van de belangstelling. Uiteraard namen ook de medeorganisators, volksdansgroep ‘Korneel’ uit Leest een flink deel voor hun rekening. Toch geven groepen als Evrou Thrakis en Majavika meer uitstraling, hoewel het Spaanse Los Receiros en het Italiaanse Bella Italia meer dynamisme en vurigheid in hun dansen legden. Ook voor dit geweldig volksdansfestijn was een ruime belangstelling, zodat men rustig kan stellen dat de formule die dit jaar werd toegepast, de Leestse Volksfeesten terug naar ongekende hoogten kan leiden.” (J.T. in GvM van 13 mei)
Foto’s :
-De organisatoren van de 16e editie van de Leestse Volksfeesten tijdens een werkvergadering. -De eucharistieviering waarmee de 16de Leestse Volksfeesten opende, was goed voor zo’n 800 aanwezigen. -Uit de programmabrochure : de belangrijkste vedetten van de 16de editie. -De Poolse folkloristische groep ‘Krakus’.
1986 – 1 mei : Het Zilveren Verjaardagsfeest van de 25-jarigen
“Als je een aantal jaren bij elkaar op de schoolbanken hebt gezeten. Als je samen hebt leren lezen en schrijven, samen de wereld van cijfers, breuken en metriek stelsel ontdekt hebt. Als je samen je ‘communie’ hebt gedaan of als je samen leuk gespeeld hebt…dan blijkt er een ontuitwisbare band gesmeed te zijn. De kameraden van de lagere school, de jongens en meisjes van de catechismus, chiro of jeugdbeweging…Je bent ze wellicht nog niet vergeten. Maar toch…het is weer zo lang geleden dat je elkaar nog eens gesproken of gezien hebt. Buiten enkele schrale aangelegenheden zoals een Posse Leest, een verkiezingsdag of een speciale gebeurtenis in het dorp, valt het weinig voor dat je elkaar op het lijf loopt. Daarom waren we eind ’85 met enkele enthousiastelingen bij elkaar gekomen om een reünie op touw te zetten. In 1986 zouden we alle borelingen van het jaar ’61 uitnodigen op een 25-jarigen-feest. Als uitnodigingscriterium hadden we lagere school, de catechismus en de jeugdbeweging genomen. Op die basis werden uitnodigingen naar de 25-jarigen en de oud-leerkrachten van de lagere jongens- en meisjesschool gestuurd. Op 1 mei 1986 mochten we een 45-tal feestvierders verwachten in zaal ‘Sint-Cecilia’ te Leest. Een honderdtal meters verderop, in de Parochiezaal, waren de 55-jarigen reeds volop aan het feesten. Wij stonden nog in onze startblokken. Op onze receptie waren dus ook de oud-leerkrachten uitgenodigd. Meester Gobien, meester Teughels, meester Hendrickx, juffrouw Monique, juffrouw Godelieve, juffrouw Paula en juffrouw Mia, al dan niet vergezeld van hun echtgeno(o)t(e) mengden zich tussen de 25-jarigen. Al vlug was het ijs gebroken en tussen een natje en een droogje werd de ene anekdote na de andere opgehaald. Er werd flink wat afgelachen en iedereen voelde zich blijkbaar in z’n sas. Onze angst dat deze avond wel eens niet kon slagen, ebde weg met de minuut… Nadat we afscheid genomen hadden van de leerkrachten togen we naar de feestdis. Vanaf dan was de stemming niet meer te luwen. Willem Hitpicker zorgde voor de nodige ambiance met z’n gekende disco-bar. Na de openingsdans bleek de dansvloer niet meer ‘ontvolkt’ te geraken. Zij die niet graag dansten hadden tijd en ruimte zat om gezellig te keuvelen of een fris pintje (lees palmke) te drinken. Dat laatste had menig 25-jarige blijkbaar onder de knie, want de gevraagde kelners hadden hun handen vol om de dorstigen te laven. Naarmate de nacht vorderde steeg de stemming in crescendo. De fuifnummers waren opgewarmd en zorgden voor de nodige kwinkslagen en optredens. Er zaten heel wat artistieke talenten en acrobaten onder de 25-jarigen ! In de vroege morgen werd het feestje afgesloten en togen de laatste…overlevenden naar huis. Uit de reacties mogen we besluiten dat ons initiatief een positieve inslag kende. Iedereen was kontent dat men elkaar nog eens ontmoet had en de avond was meer dan geslaagd. ‘Voor herhaling vatbaar’, klonk het meermaals. Hopelijk mogen we binnen x-aantal jaren weer deze gezellige troep mensen uitnodigen om samen met hen één of andere verjaardag te jubileren. Deze ‘zilveren’ was een eerste stap in die richting. We vonden het fijn dat we er bij mochten zijn ! Chris D.S., Jan V., Rik V., Franky L., Bart L.
P.S. : Wij danken hierbij alle 23 en 24-jarigen met hun gevolg, die ons geholpen hebben bij de voorbereiding en tijdens de feestavond met het tappen en opdienen. Hartelijk dank !” (‘DB’, juni ’86)
1986 – Vrijdag 2 mei : Grote Kaartwedstrijd – Beker Luc Van de Velde.
P.V.V. Wijk Hombeek-Leest-Heffen organiseerde een kaartwedstrijd die doorging in het lokaal van Victor De Maeyer om 20 uur. De winnaar ontving de beker van volksvertegenwoordiger Luc Van de Velde. Deelname : 50 fr. en er was 1 kip per tafel, een hoofdprijs voor het hoogste aantal slagen en een troostprijs voor de minste slagen. (Folder)
1986 – 3 mei – Lezersbrief in Gazet van Mechelen : Racing Mechelen
“Vorige week in de krant. De voorzitter van Racing Mechelen zou zijn spelers straffen voor de zware nederlaag op St. Truiden onder andere Hans Draelants, zoals vroeger al Paul Dens, en onlangs Rudi Van Hoof. Racing Mechelen zal nochtans lang moeten zoeken alvorens nog zo een moedige en toegewijde speler te vinden en dat gedurende meer dan tien jaar. Bij de seizoenaanhef verklaarde dezelfde voorzitter nochtans dat Racing Mechelen niet meer op een periodetitel rekende maar met de aankoop van een superspits als De Lamper rechtstreeks wilde promoveren. Racing Mechelen is bijna “gepromoveerd” naar een reeks lager. De Lamper maakte juist geteld één doelpunt. Maurice Heylen, St.-Kat.Waver”.
1986 – Zondag 4 mei :KWB-Fietstocht
Tocht van plus minus 35 km over Hombeek, Zemst-Laar, Kapelle-o/d-Bos, Blaasveld, Heindonk, Heffen. (Folder) “Heel mooi weer, een knap stuk natuur en een fijne sfeer, dat waren zowat de ingrediënten van onze fietstocht..” (uit een verslag in het Infoblad van juni ’86)
1986 – 6 mei – Gazet van Mechelen :
Topschutter Van Dam van Leest : “Dank aan heel de ploeg”.
“In de slotwedstrijd tussen SK Leest en Hombeek scoorde de lokale spits Dirk Van Dam het beslissende doelpunt. Hiermee bracht hij zijn totaal op 33 treffers. Dat was niet alleen een persoonlijk rekord maar meteen werd hij op de valreep in de Antwerpse regio van Mechelen de topschutter van de provinciale reeksen. Dat Dirk aan dit doelpunt enorme vreugde beleefde liet hij aan de talrijke supporters ook overduidelijk merken. Toch komt deze titel voor Dirk nog verrassend over : “Voor nieuwjaar leek er geen kruid gewassen tegen de Beerzelse schutters en dan inzonderheid Mark Van Herck. Maar ik meen dat zij wat te vroeg zekerheid hadden over de titel en dan stoom hebben afgelaten. Wij waren ook reeds enige weken zeker maar bij ons is heel de ploeg blijven doorgaan om een aantal doelen te bereiken : minstens vijftig punten totalizeren, onze reeks wedstrijden zonder nederlaag zo hoog mogelijk opvoeren en onze posities als doelschutter verbeteren.”
Dank aan de ploeg Als doelpuntenmaker komt men natuurlijk het gemakkelijkst in het zonnetje, maar Dirk is er zich duidelijk van bewust dat je het alleen ook niet waar kunt maken : “Dit gunstig resultaat is vooral bepaald door de sterke collectieve prestatie van onze ploeg. Hierin heeft trainer Louis De Weerdt uiteraard een groot aandeel. Ik scoor het gemakkelijkst op een strakke pas door de verdediging,waarbij ik de laatste man(nen) in snelheid passeer, want meestal krijg ik twee waakhonden aan mijn been. Wilfried Piscador kan die dieptepassen gemeten en aan de juiste kant trappen zodat ik maar moet lopen. Ook het samenspel met Ronny De Smedt heeft zijn vruchten afgeworpen. Op de verre uittrappen van Guy Boonen kan Ronny, zeer sterk in de lucht, het leder doorkoppen en kom in in een ideale positie. Hiervoor heb ik hem meermaals bedankt en hoop dat deze kern ook volgend seizoen kan behouden blijven.”
Snelheid en inzet
Dirk is een spits die het vooral moet hebben van snelheid en inzet, maar ook met de bal aan de voet kan hij aardig uithalen. Omwille van deze kwaliteiten is hij voor de meeste verdedigers een echte boeman. Vooral zijn doorzetten leidt wel eens tot meningsverschillen met tegenstanders en scheidsrechters.
Toekomst Als we met Dirk over zijn verdere toekomst praten begeven we ons op een delicaat terrein. Dirk is de zoon van SK-voorzitter Jean Van Dam, en heel de blauwrode aanhang hoopt uiteraard dat Dirk volgend seizoen in derde ook voor de nodige doelpunten zal zorgen. Maar er zijn al heel wat aanbiedingen van clubs uit hogere reeksen binnengelopen. Dirk zelf, die als jeugdspeler bij Racing begon, stapte nadien over naar het wielrennen en oogstte daar met 13 palmen toch zeker succes, beseft dat hij met 24 jaar op het moment gekomen is, dat hij het ook hogerop moet proberen. Elk aanbod zal ernstig overwogen worden.”
Eindstand beste doelschutter :
33 doelpunten : Dirk Van Dam (SK Leest) 32 doelpunten : Mark Van Herck (Beerzel) 27 doelpunten : Hugo Moens (Hombeek) 26 doelpunten : Danny Willems (VV Leest) 21 doelpunten : Ronny Van Rompaey (Beerzel) 20 doelpunten : Ronny De Smedt (SK Leest)
“Op de slotdag van de competitie 85-86 heeft VV Leest de kroon op het werk kunnen zetten en zich tot kampioen van eerste provinciale Antwerpen kunnen tronen. En hiermee mocht er na de promotieviering nog eens gevierd worden. Voor Gust Emmeregs was deze nieuwe titel de bekroning van de jarenlange inzet die hij samen met zijn bestuur aan de dag heeft gelegd om VV zo hoog mogelijk te voeren : “Enkele seizoenen geleden veroverden we reeds de beker van Antwerpen en dat beschouwden we toen als één van de hoogtepunten in ons nog prille bestaan. Ondertussen hebben we alles in het werk gesteld om deze ploeg nog verder uit te bouwen en daar zijn we ook weer in geslaagd. En daarom is vandaag de vreugde andermaal enorm groot. Voor mezelf is het de bekroning van mijn vooruitstrevende ideeën die ik er al die jaren op na gehouden heb. Niet iedereen, soms zelfs in eigen bestuurskringen, stond altijd honderd procent achter deze beslissingen maar voor mij is het vandaag duidelijk dat de beslissingen inzake beleid en transfers die ik al die tijd heb proberen te realiseren toch de goede zijn geweest, vermits het vooropgestelde doel bereikt is geworden. Tijdens de jaarlijkse vergadering van het prociniaal comité zullen wij als de beste club van de provincie gehuldigd worden, en dat kan niet elke club zich laten gevallen.”
Dat de slotwedstrijd op Putte van geen leien dakje zou lopen was bij voorbaat geweten. De lokalen hadden de zware nederlaag uit de heenronde weg te werken en tegen de titelpretenten wil men telkens iets bewijzen. Met acht treffers kwamen de kijkers ruimschoots aan hun trekken en bleef de partij tot de slotminuut erg boeiend. Kort na de rust begon het er voor VV weer erg benard uit te zien want het moest een tweede doelpunt inkasseren en bij deze fase kwetste doelman Francis Spinnael zich ernstig. Bij een uiterste reflex ontwrichtte hij zich de schouder en moest zijn plaats afstaan aan Adriaan Janssens. Dat waren de enigste minuten van het seizoen die doelman Spinnael moest missen.
Toen Putte dan nog kon uitlopen zagen vele Leestse aanhangers reeds een testwedstrijd voor ogen. Maar Ludo Goossens en Danny Willems beslisten er anders over en zorgden voor geruststelling. (lh)” (Foto : onderaan)
’t Is weer mei – Mariamaand. 25 jaar geleden op 30 april 1961 werd de Lourdesgrot in de Kouter plechtig ingewijd. Blikken we even in de tijd terug.
In 1960 was pater Clementiaan onderpastoor en tevens proost van de K.W.B. De pater was een vurig Mariavereerder. Onder zijn impuls voerde onze KWB, zoals ook in vele andere afdelingen, een kapellekensactie. Hier en daar hangt er nu nog zulk een Lourdeskapelletje aan de muur van de huizen. Een van de kapellekens werd opgehangen aan een van de bomen van het kasteel Moyson. Al vlug kwamen de geburen er samen bidden, bv.voor een genezing en na een sterfgeval. Zo ontstond de gedachte aan het samen bouwen van een grot. Op 1 september 1960 werden de werken aangevangen. Als basismateriaal dienden ondermeer betonblokken van de slecht gelegde weg in de Bist die uitgebroken werd voor herstelling.
Uit de archieven komen we te weten dat er tijdens een vergadering bij Kamiel De Wit op 8 december 1960 door het grotcomité, bestaande uit E.H. Onderpastoor, Verbruggen Louis, De Wit Kamiel, Keulemans Jan, Jef Coeckelbergh, Spoelders Jan, Van Steenwinkel Modest, Solie Louis, Van den Vondel Hendrik, volgend grotbestuur werd gekozen :
E.H. Onderpastoor, Proost. Keulemans Jan, Voorzitter. Verbruggen Louis, Secretaris. De Wit Kamiel, Schatbewaarder. Leden van het Bestuur : Coeckelbergh J., Spoelders J., Van Steenwinkel M., Solie L. en Van den Vondel H.
Nu, 25 jaar later ziet dit bestuur er uit als volgt : Voorzitter en Secretaris : Van de Maele Frans. Schatbewaarder : Solie Louis. Leden van het Bestuur : De Wit Kamiel, Van Steenwinkel Modest, De Mesmaecker Gerard, Wiske Solie en Roza Verbruggen.
In de meimaand wordt er het rozenhoedje gebeden op dinsdag- en donderdagavond om 20u. Verder komen de geburen (Kouter vanaf Juul Bonen tot Hombeek) er in de zomer samen om er te bidden voor één van hun overledenen. Als herinnering aan de plechtige wijding volgt hierna een persverslag over de gebeurtenis :
Uit Leest. – Wijding grot O.L.Vrouw van Lourdes
“Zondagnamiddag had de grotwijding plaats te Leest (Kouter). Vooraf werd een plechtig lof opgedragen door Kan. De Backer, deken van Mechelen-Zuid. Het O.L.Vrouwbeeld stond in de kerk opgesteld. Na het lof werd een stoet gevormd, waarin opstapten : op kop de B.J.B.-ruiters uit Hombeek, de Chiro-jongens uit Leest, dito meisjes uit Battel, de schoolgaande jeugd uit Leest met vaandel, de K.Fanfare ‘St.-Cecilia’ en de K.Fanfare ‘Arbeid Adelt’, B.J.B.-meisjes en –jongens met vlag, Boerenbond, K.W.B. en oud-strijders met hun vlaggen, alsook de Vrouwengilde aan de zijde van de comité-leden van de Lourdesgrot. Het O.L.Vrouwbeeld werd gdragen door maagdekens, terwijl de geestelijkheid met tal van gelovigen de stoet besloten.
De Kouter bood een feestelijke aanblik, alle huizen waren bevlagd, en wimpels sierden het geheel. Door de geburen werd het beeld in de grot geplaatst. Deken De Backer zegende het beeld, waarna de bloemenhulde plaatsgreep door de jeugd. Kan. De Backer hield vervolgens een toespraak, waarin hij zei fier te zijn dat voor de eerste maal dat hij te Leest kwam, hem de grote eer te beurt viel deze prachtige grot te mogen wijden. Spreker herinnerde aan de verschijning van O.L.Vrouw te Lourdes, en besloot met te onderstrepen dat deze nieuwe grot een parel is voor de straat. Liederen werden gezonden door de schoolgaande jongens en meisjes. Vervolgens kwam pater Schroyens aan de beurt. Hij vroeg te bidden en boete te doen aan de nieuwe grot voor de afvalligen. De maand mei zal door de nieuwe grot, aldus spreker, een nieuw bewijs zijn van gehechtheid aan O.L.Vrouw. Ook pater Clementiaan, oud-onderpastoor, richtte het woord tot de gelovigen. Hij dankte de gelovigen die hem vroeger geholpen hebben bij dit initiatief en vroeg trouw te blijven aan de maagd Maria.
Louis Verbruggen, namens het Lourdescomité, dankte allen die meegeholpen hebben tot het mogelijk maken van deze feestelijkheden, in de eerste plaats de familie Moyson, die afstand gedaan heeft van de nodige gronden, het gemeentebestuur voor de nodige materialen, architect Ceulemans, Kamiel De Wit, Jefke Coeckelbergh, Jan Spoelders, vader en zoon Solie, en tal van anderen, die op de ene of andere manier het hunne hebben bijgedragen tot deze verwezenlijking. Nadat pastoor Coosemans nog een laatste gebed had opgedragen, werd deze prachtige grotwijding besloten.
De Kouter mag terecht fier zijn op deze prachtige grot, die deze wijk siert.”
Leest – Mariahulde aan de grot van O.L.Vrouw van Lourdes (kasteel Moyson) Kouter
“Op zaterdag 15 augustus 1964 (O.L.Vrouw Hemelvaart), te 18 uur, grootse Mariaviering aan de grot. Programma : optreden van het knapenkoor van O.L.V. over de Dijle te Mechelen, onder leiding van E.H.Pastoor Peeraer. Rozenhoedje met zang na elk tientje. Gelegenheidstoespraak door een gewijde spreker. Slotzang door het knapenkoor. Alle Mariavereerders worden op deze plechtigheid verwacht.” (‘DB’, mei ’86)
Meer over de grot in deze Kronieken : 30 april 1961.
Foto’s :
-Na de wedstrijd op Putte kon er bij Bob Stevens een glimlach af, het gelijkspel op Putte kroonde VV Leest kampioen voor het aanstormende Rita Berlaar. (Foto : GvM) -De Grot anno 2012.
De Leestse fanfare voegde te Meerhout een nieuwe zege aan hun reeds goed gevuld palmares toe. Ze behaalden in de klasse uitmuntendheid 92,5% tijdens de arrondissementele kampioenschappen van Fedekam.
1986 – 27 april : K.F. Sint-Cecilia Leest wint te Meerhout
“Na de arrondissmentele kampioenschappen Fedekam te Hombeek kregen de andere korpsen van de provincie Antwerpen alsnog de kans zich te selecteren voor de provinciale kampioenschappen, welke later op het jaar gehouden worden in Mechelen.
Het “Gildenhuis” in Meerhout was de plaats van het muzikaal gebeuren. Uiteraard waren ook daar een schare muziekfanaten bij elkaar gekomen om een ganse dag te genieten van muzikale hoogstandjes.
De Koninklijke Fanfare St.-Cecilia uit Leest trad voor het eerst weer aan in een wedstrijd sinds de komst van hun nieuwe dirigent Frans Violet.
Zoals men weet is de Leestse fanfare sinds jaren één van de betere blaasorkesten op nationaal niveau. Hun hoogtepunten kenden ze evenwel onder hun vorige dirigent Jan-Piet Leveugle : twee wereldtitels en een hele rij diverse overwinningen op vermaarde muziekwedstrijden. Nu is het korps o.l.v. Frans Violet bezig aan een soort heropstanding, om na een lichte terugval opnieuw aan te knopen met muzikale producties en uitvoeringen van het hoogste niveau.
Meerhout is weerom een stap in de goede richting gebleken. In de klasse “uitmuntendheid” haalden ze de 1ste plaats met zomaar eventjes 92,5%. Naast lof van de jury werden ze eveneens gehonoreerd met de trofee en de medaille, verbonden aan deze wedstrijd voor de hoogst scorende muziekmaatschappij.
De jury bestempelde de Leestse fanfare als “het orkest” van de dag. Vooral de muzikaliteit en de dynamiek alsmede ook de klankzuiverheid wist hen te bekoren.
Voor de archieven nog dit : met het verplichte werk “Happy Fantasy” haalde het korps 93/100 punten en het keuzewerk “Second Suite” was goed voor 92/100 punten.
De Leestenaars waren uiteraard zeer tevreden met dit resultaat, en het is voor hen de bevestiging dat ze op het juiste muzikale spoor zitten.” (GvM, 14/5/86)
Ook in ‘De Band’ (juni ’86) werd deze prestatie in het voetlicht geplaatst. Hierna (ingekort) het verslag :
“…De Kon. Fanfare Sint Cecilia trad voor het eerst weer aan in een wedstrijd met hun nieuwe dirigent, Frans Violet. De Leestse fanfare is sinds jaren één van de betere blaasorkesten op nationaal niveau. Hun opgang en bloei kenden ze onder het dirigentschap van Jan Piet Leveugle. Met hem behaalde ze twee wereldtitels in Kerkrade en diverse overwinningen op vermaarde muziekwedstrijden.
Ondertussen staat deze band onder leiding van Frans Violet. Deze top-dirigent hoopt samen met Leest de successen voort te zetten. Op 27 april is hij daar vrij goed in geslaagd door als eerste te eindigen te Meerhout.
In de uitmuntendheidsklasse wonnen ze met 92,5 %, de trofee en de medaille van deze wedstrijd. Ze zijn dan automatisch geselecteerd voor het Kampioenschap op 19 oktober te Mechelen.
De juryleden, Marcel De Boeck en G. Nuyts, waren het beiden over eens dat de Leestse fanfare het beste orkest van die dag was. Vooral dank zij hun muzikaliteit, hun dynamisch (?) en klankzuiverheid wisten de Leestse muzikanten de jury te bekoren. Die hadden veel lof over voor de dirigent en de musici. Zij beloonden de uitvoering van het keuzewerk ‘Second Suite’ met 92 punten op 100 en het verplicht werk ‘Happy Fantasy’ met 93 %, wat resulteerde in 185/200 (92,5%). Goed voor de overwinning !
In Leest was men dan ook opgelucht met dit resultaat. Eens te meer een bevestiging van de muzikale kwaliteiten van dit korps.”
1986 – 26 april : Papierslag Chiro en Dia-Voorstelling
Ten voordele van het werk van Jeanne De Boeck in Chili. Vanaf 19 u. was er een dia-voorstelling over Chili met een tentoonstelling van ambachtsproducten uit dat land.
(‘DB’, april ’86)
1986 – Zaterdag 26 april : Barbecue van de Stedelijke Basisschool, Ten Moortele.
Ingericht door de Vriendenkring S.B.S. Leest. Opbrengst ten voordele van het fonds voor bijkomend didactisch materiaal en voor de schoolreizen.
Keuzemogelijkheden :
Reuzesaté met ofwel forel ofwel haring – 300 fr.
Reuzesaté ofwel varkensrib met twee pensen (wit + zwart) – 300 fr.
Kindermenu : kleine saté met ofwel witte pens ofwel zwarte pens – 150 fr.
Alle menu’s met brood, groenten, appelmoes.
(Folder Stedelijke Basisschool)
1986 – 27 april : Chili gebracht door iemand die er leeft en werkt : zuster Jeanne De Boeck
“Zondagnamiddag 27 april 11.17 u.. ’t Weer is nog steeds winters. Buiten spelen de kleine Chiromeisjes. Ze zijn verkleed en gekleurd. ’t Is hun gewestdag.
Binnen in de parochiezaal staat een amateurfilmtoestel oog in oog met een veel te klein projectiescherm. Zuster Jeanne De Boeck, op verlof uit Chili, geeft haar inleiding.
Ze moet hard werken om het storende lawaai van de verwarmingsinstallatie te kunnen overstemmen. Er zijn een vijftigtal mensen opgedaagd. En toch nog meer dan bij haar vorig verlof. Buiten een handvol getrouwen uit Leest zijn er heel wat vreemden bij. Het blijken voor het merendeel adoptie-ouders van Chileense kinderen. Deze laatsten vallen sterk op door hun gitzwarte haar en hun levendigheid. Een vijftal chiro-leiders in korte broek voegen zich nog ultiem bij het gezelschap.
ZusterJeanne toont haar werk in twee korte films.
De ene film laat het leven zien binnen ‘HOGAR DE CHRISTO’ (huis van Christus) in de grote Chileense stad Concepcion. Het is haar levenswerk. Ze vangt er dagelijks 20 tot 40 daklozen op die er komen eten en de nacht doorbrengen. Verder verzorgt ze er een 15-tal oude bedlegerige mensen die nergens meer terecht kunnen, noch in een hospitaal, noch bij hun familie. Bovendien krijgen we vier huizen te zien waarin in ieder een 16-tal wees- en gerechtskinderen in gezinsverband worden opgevoed.
Het andere filmpje gaf ons beelden van binnen- en buitenkant van een hospitaal in afwerking, bestemd om uiteindelijk een tachtigtal bedden ter beschikking te stellen van bedlegerige mensen.
Dit alles is gerealiseerd met giften van familie en kennissen uit België, haar kloosterorde en van bedrijven in Chili. Zo leverde het Vlaamse Bekaert, met een lokale vestiging in Concepcion, haar al de nagels en draad voor het gebouw. Van regeringswege krijgt ze hiervoor niets.
Toen we haar na de film om een gesprek verzochten over Chili zei ze meteen : ‘Goed, maar gene politiek hé !Daar doe ik niet aan mee.’
We voelden het aan. Ze weet wat ze wil, met vaste hand leidt ze haar tehuizen; ze heeft haar houding bepaald en laat zich niet afleiden door allerlei strekkingen in de kerk. Toen we haar gedacht vroegen over de bevrijdingstheologie antwoordde ze ons : ‘Bevrijdingstheologie, wat is dat ? Woorden, woorden, veel woorden,…en wat heeft die arme sukkelaar die moet geholpen worden daaraan ?’ ‘Ik doe aan opvoeding. Ik leer mijn meisjes dat ze rechtvaardig moeten zijn. Dat ze naastenliefde moeten tonen. Ik leer ze sociaal te zijn, ik leer ze een beroep. Bij mij komen Chileense mensen. In onze parochie doen we aan catechese via de ouders, geven verloofdencursussen en bezoeken de zieken. Sinds het tweede Vaticaans concilie krijgt dit alles meer vorm en gestalte in Chili. Het aantal priesterroepingen stijgt er weer. Men vormt er gelovige basisgemeenschappen en de nieuwe Chileense kerk heeft duidelijk de kant van het volk gekozen. Toch blijven er nog veel problemen en zijn de moeilijkheden groot. Tussen sterk opkomende protestantse sekten staat een katholieke kerk die haar weg nog zoekt.’
‘Als ik geopereerd was, ging ik een paar weken op rust op de buiten om van de operatie te herstellen. Er was daar een pastoor die de ganse dag in zijn hof bezig was, ’s zondags zijn mis deed en daarmee gedaan. Dat zijn voor mij de mannen niet. Maar ik moet ook niet weten, zoals ik meegemaakt heb met een pater, van iemand die op de nationale feestdag voor de boeren staat te preken hoe slecht het wel in Chili gaat. En dat voor Chilenen, die juist zo enorm fier zijn op hun land !’
Als we haar vragen of al haar onmetelijk werk eigenlijk geen middel is om de koorts te doen dalen zonder de oorzaak van de kwaal weg te nemen, klonk het : ‘Dat heb ik al veel moeten horen. Velen zeggen me : ge legt alleen maar pleisters. Maar diezelfden, die me dat zeggen, komen me ’s anderendaags opzoeken met het dringend verzoek : kunt ge toch die of die persoon niet opnemen…of heb je niet wat geld om die of die sukkelaar te helpen.’
Met diep respect hebben we naar haar geluisterd. Zij timmert aan de weg. Ook moeder Theresa legt pleisters ! Karo.” (‘DB’, mei ’86)
1986 – 27 april : Roodgloeiende telefoonverbinding met SK Leest
“Voor aanvang van de laatste competitiewedstrijd die FC Rapid aan huis tegen hekkensluiter Jimboys diende te spelen, liepen er in het lokale kamp tal van mensen zenuwachtig over en weer. Men twijfelde niet zozeer aan de uitslag die de eigen jongens op de plank zouden brengen. Maar enkele kilometers verder stond SK Leest-Zennester Hombeek op het programma. Opdat FC Rapid rechtstreeks zou promoveren, mocht Zennester op Leest niet zegevieren. Anders kwam het tot een testwedstrijd tussen beiden. Rapid waste het varkentje Jimboys trouwen met succes (5-2) en Hombeek beet met 2-1 in het zand bij Leest.
Vreugdetaferelen na het eindsignaal op Rapid, want via de telefoon werd het goede bericht ontvangen…
Voor de aanvang van het derbytreffen tussen SK Leest en Hombeek mochten de kersverse kampioenen bloemen in ontvangst nemen, o.m. van de bezoekende spelers en bestuursleden. Hiermee hoopten de bezoekers wellicht op een wedergeschenk van SK aangezien Hombeek nog in strijd lag voor rechtstreekse promotie en dus zou er best gewonnen worden want Rapid had het wel gemakkelijker tegen Jimboys. Maar al spoedig bleek dat er van geschenken uitdelen weinig sprake kon zijn. Er werden enkele vinnige duels uitgevochten, vooral op het middenveld. De doelmannen kregen aanvankelijk weinig gevaarlijk werk op te knappen. Kort na het halfuur werden de bezoekers beloond maar vlak voor rust maakten de lokalen een doelpunt met Dirk Van Dam als aangever en Carlo Van Tulden als afwerker.
Ook na de rust bleven de bezoekers het actiefst maar Dirk Van Dam, op aangeven van Wilfried Piscador, scoorde weer één van zijn typische doelpunten. De bezoekers leden hiermee een eerste uitnederlaag van het seizoen, en moeten nu via de eindronde trachten door te storen naar derde provinciale.”
1986 – Zondag 20 april : Pensenkermis en Volksdans
De aspi’s van chiro Leest nodigden iedereen uit op hun Pensenkermis en Volksdans, respectievelijk om 15 en 17 uur in de parochiezaal te Leest. Er waren ook vlaaien te krijgen en dit aan democratische prijzen. (folder)
1986 – 21 april – Gazet van Mechelen : V.V. Leest promoveert
“Zo groot de ontgoocheling was na afloop van de partij tegen Merksplas, zo groot was een kwartiertje later de vreugde toen de geelblauwe aanhang zekerheid had dat achtervolger Schriek op Veerle een puntje had moeten laten. Pas na dat kwartiertje vruchteloos telefoneren kon een zucht van verlichting geslaakt worden en vrolijkten de meeste gezichten weer wat op. De viering kon ingezet worden. Door de nederlaag is het wel een getemperde vreugde gebleven. Op een slijkerig terrein hebben de lokalen zelden de bezoekers uit Merksplas onder een zware druk kunnen zetten en wanneer er dan toch uitgesproken kansen kwamen was er wel wat onkans of werd te onnauwkeurig getrapt om succes te bekomen.
Anderzijds stond onder de Merksplasse lat een uitstekende invallersdoelman David Van Hal die met alle schoten raad wist. Enkel diep in de blessuretijd kon Bob Stevens hem te grazen nemen, maar dat was uiteraard te laat om nog een verlossend gelijkspel uit de brand te slepen. Dus moest VV met bedrukte gezichten naar de kleedkamer. Trainer Yvan Emmerechts was trouwens de eerste om met stille trom af te druipen, beseffend dat het wellicht nog niet voor vandaag zou zijn.
De spelers dropen ook vermoeid af en de journalisten en fotografen wisten ook niet goed welke kant zij uit moesten tot het bevrijdende nieuws uit Veerle kwam. Vijf minuten voor affluiten stond het daar immers gelijk. Eer dit bericht definitief kon bevestigd worden duurde wel een kwartiertje. Pas dan beseft men hoe lang een kwartier kan duren, iedereen kwam informeren en wilde weten of de geruchten wel juist waren. Toen dat duidelijk werd stegen de juichkreten op en kon de feestmuziek gedraaid worden.”
“Zondagavond heerste ook bij Gust Emmeregs eerst grote ontgoocheling omdat de geprogrammeerde vooruitzichten door de nederlaag tegen Merksplas de mist ingingen :
‘Persoonlijk had ik tegen Poederlee zekerheid aangaande de promotie verwacht en vorige zondag moest dan de zekerheid van de titel volgen. Nu is alles blijkbaar een week verschoven en moet de titel zondag op Putte afgedwongen worden. Het zou zowel voor de trainer, de spelers als het bestuur een enorme beloning zijn voor de maandenlange inspanning die zij zich hebben getroost. Want het is toch een grote verdienste om reeds na één jaar eerste provinciale te kunnen doorstoten naar nationaal voetbal. Hiermee werd de programmatie ruimschoots overtroffen want met een vijfde plaats zouden wij al zeer tevreden geweest zijn. Maar de voortreffelijke resultaten van het competitiebegin brachten ons aan de leiding.
En daar heeft de ploeg zich aan opgetrokken, zelfs in een moeilijke periode van gekwetsten en geschorsten om te blijven doorzetten. Alleen de laatste weken en vooral na het afsluiten van een nieuw ‘sponsorship’ met de firma Pauwels, waarvoor wij hen zeer erkentelijk zijn, leek die druk bij sommige mensen, ook bij mij, te zwaar omdat het nu moest gebeuren. En dan loopt het wel verkeerd. Maar door het verliespunt van Schriek is de spanning nu weggeëbd’.
VV heeft zich in de voorbije competitie als één van de veelzijdigste ploegen ontpopt. Op de 29 reeds betwiste wedstrijden haalden de geelblauwen de meeste overwinningen (17) en scoorden in hun reeks het hoogst aantal doelpunten (65), of meer dan twee gemiddeld per wedstrijd. Danny Willems met en nieuw persoonlijk record van 27 nam hiervan het leeuwenandeel voor zijn rekening.
August Emmeregs verheugt er zich over dat zijn team zo erg aanvallend voor de dag komt :
‘Ik opteer voor wedstrijden waar ook het publiek wat aan heeft, m.a.w. waar doelpunten gescoord worden. Het is dan ook de grote verdienste van trainer Yvan Emmerechts zijn team zoveel mogelijk in die functie op te stellen. Mede door zijn gemoedelijke omgang met de spelers kan hij zijn visie overbrengen en vooral de ruime kern als één echt geheel laten acteren. Hij bezit voldoende ambitie om het ook volgend seizoen tot een goed eind te brengen. De aanwinsten hebben ook kunnen overtuigen en wij willen met hen blijven verder werken’.
Deze promotie wordt door Gust Emmeregs bestempeld als een ‘mijlpaal’ in het bestaan en de ontwikkeling van VV : ‘Deze overgang houdt voor ons en voor allen die met VV begaan zijn een grote uitdaging in. Op het sportieve vlak zullen wij door enkele aanwervingen proberen onze man te staan. Op het vlak van organisatie en infrastructuur zullen wij een functionele tribune oprichten, en de kwaliteit van de speelvelden verbeteren. Dat moet het ons mogelijk maken om op een volwaardige wijze onze intrede in nationale afdeling te maken’.
(lh)” (GvM, 23/4/86)
1986 – 23 april – Gazet van Mechelen :
V.V. LEEST : Steile opgang in amper twaalf jaar
In amper twaalf jaar is V.V. Leest erin geslaagd de provinciale voetbakreeksen te ontgroeien en door te stoten naar de nationale afdelingen. Opgericht in september 1973 nam VV onder voorzitterschap van Marcel Diddens, voor het eerst deel aan de competitie ’74-75. Charles Fierens leidde gedurende vier jaar de oefenstonden en bereikte aan het eind van het seizoen ’77-78 de promotie naar derde. Ondertussen had Petrus Van Asch het voorzitterschap op zich genomen.
Het volgende seizoen, onder de hoede van trainer Marcel Sterckx, bracht heel wat vreugde voor de geelblauwen. De beker van de provincie Antwerpen werd in de wacht gesleept door in de finale Rauw met 3-0 te verslaan. Hierdoor kon VV zelfs aan de beker van België deelnemen. Maar ook de promotie naar tweede kon afgedwongen worden. Helaas bleek VV daar nog niet rijp voor en tuimelde het volgend seizoen opnieuw naar derde. Maar met vernieuwde moed en boordevol ambitie zette Gust Emmeregs zich aan het werk om het publiek op kwaliteitsvoetbal te vergasten. Ieder jaar werden enkele nieuwe spelers aangetrokken om een degelijk uitgebalanceerd elftal te kunnen opstellen.
Frans Pepermans, de huidige assistent-oefenmeester, leidde de oefenstonden tijdens het seizoen ’80-81. Hij werd afgelost door Julien Van den Broucke, ex-Gantoisespeler, die onmiddellijk succes oogstte met zijn team door de eerste titel in de wacht te slepen en zo weer naar tweede door te stoten. Daar werd het weer een moeilijk seizoen en Cois Tuyaerts nam de laatste weken de fakkel over en zorgde voor de redding. Ondertussen was Emiel Spruyt, de huidige voorzitter, aan het bewind gekomen.
Bij het begin van het seizoen ’83-84 werd Yvan Emmerechts als trainer aangetrokken en kwam ook het grootste gedeelte van de huidige spelerslichting de blauwgele kleuren verdedigen. Vorig seizoen werd afgesloten met een tweede titel en promotie naar de hoogste provinciale reeks. Een beetje buiten verwachting verliep de aanhef van de huidige competitie erg gunstig en vestigde VV zich onmiddellijk aan de leiding. Enkel wanneer zij met gekwetsten en geschorsten dienden af te rekenen werd die leiding even uit handen gegeven. Maar zopas volgde de verdiende promotie en wellicht zondag a.s. ook de derde titel.
(IH)
Noot : op de slotdag van de competitie ’85-86 zette V.V. Leest de kroon op het werk en werd kampioen van eerste provinciale Antwerpen na een gelijkspel tegen Putte.
Foto’s :
-VV Leest-Merkplas : 1-2. Door het gelijkspel van SV Schriek was VV echter zeker van de promotie naar bevordering. -Ondanks de nederlaag tegen Merksplas kreeg trainer Yvan Emmerechts, uit handen van Annie Vervloet, echtgenote van Gust Emmeregs, bloemen overhandigd. -De ploeg van V.V. Leest die de promotie naar de nationale reeksen mogelijk maakte. Op de foto ontbreekt wel libero Bob Stevens, die op het moment van de opname omwille van professionele redenen niet aanwezig was. (Foto : GvM)
Geloof, cultuur, plicht : dit is de dwingende driehoek waarin het leven van Alfons Hellemans, mijn vader, zich bewoog. Anderen dan ik kunnen misschien beter en objectiever, want afstandelijker, hem een waarde-oordeel neerschrijven. Maar als voorzitter van Rust Roest geloof ik in mijn plicht onze erevoorzitter te danken.. Zij het I.M., voor zijn bezielende stuwende bijdrage tot de toneelcultuur te Leest.
Veel heeft Alfons Hellemans gedaan voor het Socio-culturele leven te Leest. Cijfers en feiten spreken vaak een duidelijker taal dan romantische florituren. Hier volgt in een notedop zijn Curriculum Vitae, en omkaderende familiegebeurtenissen.
-28/07/1901 : geboorte te Leest als zoon van koster Louis Hellemans en Victoria
-30/05/1901 : overlijden van driejarig zusje Ludovia.
-liep school te Leest en later aan het S.R.C. Mechelen.
-25/02/1916 : overlijden van zijn vader.
-Overschakelen studies van SRC naar de Mechelse normaalschool om financiële redenen.
-12/11/1918 : overlijden van broer Constant op 15 jaar.
-1919 : diploma onderwijzer met uitoefening ambt eerst te Schaarbeek, daarna te Leest (1921) en later (1923) tot pensioengerechtigd te Hombeek.
-21/02/1919 : overlijden moeder op 58 jaar.
-1920 : lid der toneelvereniging ‘Eendracht en Vrede’ te Leest o.l.v. A. Dumon en van ‘De Noordster’ te Mechelen o.l.v. Karel Deheyder.
-vooraan de jaren twintig : studies ‘Hogere Opvoedkunde’ (DHOS) en landbouwkunde.
-1/11/1921 : medestichter toneelvereniging Rust Roest te Leest, vanaf 1e uur schatbewaarder/secretaris, later erevoorzitter.
Was vanaf het eerste ogenblik bibliothecaris tot 1946 bij de stopzetting der werking.
-1923 : officieel diploma ‘bibliothecaris’.
-1924 : regisseur Rust Roest tot 1975.
-1925 : medestichter Davidsfonds Leest waarvan hij vanaf het begin voorzitter was tot 1969, toen men hem erevoorzitter benoemde.
-19/08/1928 : huwelijk met Alida Scheers, waarmee hij tien kinderen heeft.
-13/09/1933 : overlijden 3 maanden jong zoontje Lodewijk.
-08/04/1934 : overlijden 10 maanden jong zoontje Konstant.
-16/02/1936 : overlijden van zijn zuster Stefanie, kloosterzuster Maria Lutgardina.
-10/02/1937 : overlijden 15 maanden jong zoontje Leo.
-werd ondertussen lid van het kerkkoor ‘Ste Cecilia’ der Niklaaskerk te Leest, later was hij daarvan dirigent tot plus minus 1975.
-Regisseerde naast de toneelvereniging Rust Roest ook te Hombeek, te Heffen, de vrouwelijke en mannelijke BJB-verenigingen te Leest, en ook een paar seizoenen ‘De Katholieke Strijders’ te Mechelen.
-trad op als declamator bij verschillende feesten, richtte te Leest stoeten in bij inhuldigingen, organiseerde studie-ontspanningsreizen, gaf avondlessen in tuinbouw.
-volgde regie- en grimeurcursussen bij AKVI.
-werd na gewoon lid ook bestuurslid en kassier der muziekmaatschappij ‘Arbeid Adelt’ tot bij de ontbinding.
-ontvanger der COO te Leest en secretaris-voorzitter BGJG te Leest.
-was jaren voorzitter COV, Kring Willebroek.
-als toneelman was hij meerdere jaren bestuurslid van AKVI – kern Mechelen en lid der Mechelse toneelcomissie.
-rond 1960 officieel keurmeester voor sierduiven terwijl hij bestuurslid, voorzitter en erevoorzitter was van ‘Club de Luxeduif’ Mechelen.
-las boeken, maakte ‘veel’reizen, waarvan hij fotoalbums aanlegde, bezocht regelmatig exposities van schilderijen, hield van bloemen en bijen die hij beide kweekte.
-liet in 1961 een ex-libris ontwerpen waarin zijn beroep (wereldbol en tekendriehoek), zijn liefde voor toneel (masker) en reizen (bergtoppen), boeken en de natuur zijn afgebeeld.
-speelde in 1963 als gastacteur te Leuven bij ‘Excelcior’ de pastoor in ‘Leontientje’ welke hij ook te Leest gespeeld heeft. Ik geloof dat dit als acteur zijn grootste troef was : pastoorsrollen en rustige stijlvolle personages zonder veel uiterlijk geweld. Deze wist hij steeds met een genuanceerd raffinement te vertolken. Sober, gedistilleerd, fijn met innerlijke gloed. Zoals Aalmoezenier Herregods van hem eens getuigde : ‘Alfons Hellemans volgde vergaderingen zonder veel praten, stil, maar bewogen. Hij dringt zich nooit op. Alleen als je zijn mening vraagt, geeft hij die duidelijk te verstaan. Met een kritisch oog beschouwt hij de werking van een jonge bestuursgroep. Bij elk optreden, bij elke activiteit is hij de stille aanwezige’.
Of zoals een nicht van hem me ooit zei : ‘Uw vader was innerlijk altijd met iets bezig’.
Toneelrollen met bruut geweld lagen hem dan ook niet. Gewoonweg schitterend was hij in nagenoeg al de priesterrollen die ikzelf van hem zag en uit getuigenissen vernam, over optredens voor mijn tijd.
Ook als burgemeester in ‘De Wonderdoktoor’, als Judas in ‘Passiebloemen’ als heer oom in ‘Marieken van Nijmegen’, als de vader in ‘Onder een dak’, enz.
-als regisseur was hij in de vroegere jaren volgens naaste medewerkers : precies, gewetensvol, maar misschien minder oorspronkelijk. Hij nam (door de druk van bezigheden ?) uit de overvloed van het bestaande repertorium en bracht dit op min of meer eigen wijze met Rust Roest voor het voetlicht.
Voor zover ik mezelf herinner legde hij ook meer de nadruk op het WOORD (invloed De Gruyter) dan op de BEWEGING in zijn regie. Maar in eigen vertolking was er een volkomen eenheid tussen woord en gebaar. Het door Rust Roest gespeelde repertoire, dat zijn keuze was, is op een aantal mindere stukken na, mooi.
-09/08/1968 : eerste hartinfarct (er zullen nog twee volgen).
-12/01/1978 : oudste zoon Alfons wordt op 49-jarige leeftijd overreden. Dit feit heeft hem en moeder onnoemelijk veel pijn gedaan.
-17/05/1982 : operatie aan de gal.
-geleidelijk aan vermindering van zicht tot nagenoeg volledige blindheid.
-30/11/1984 : oogoperatie waarna hij terug zag uit één oog.
-zondag 20 april 1986 rond 12 u. : overlijden te Mechelen na een paar weken met ademhalingsmoeilijkheden, maar lucied van geest tot de dag voordien.
Dit is het verhaal van mijn vader Alfons Hellemans, stichter van Rust Roest en bezieler van vijftig jaar Leests toneelleven. Zo heeft elke mens zijn verhaal, dixit prof. Mertens. Het verhaal van mijn vader is af, geen bladzijde kan er nog aan toegevoegd worden. Ik dank hem en ook mijn moeder voor hun ouder-zijn, maar ook voor zijn toneelwerk dat getolereerd werd door mijn moeder. Zijn leven was niet vlekkeloos, want ‘wij zijn onaf, en al ons doen en laten is slechts ten dele’, zegt St.Paulus. Maar mijn vader is op zijn eigen wijze, mij voorgegaan binnen de dwingende driehoek van : ‘geloof, cultuur, plicht’.
(‘Rust Roest Leest Ontmaskerd’ van Guido Hellemans)
“Va,
Geloof, Kultuur, Plicht : dwingende driehoek waarin je leven zich bewoog. Jij was de baken in ons bestaan. Bezielend leidsman tussen het volk, maar anders dan het volk : toneel, boeken, liturgische zang, sierduiven, bloemen…
Met een trouw en onverzettelijkheid heb je gewerkt aan je idealen. Met een strengheid die soms onplezierig was heb je ons geleid. Met een enthousiasme – dat nooit luidruchtig was – ben je steeds doorgegaan. Met een deemoeditge wilskracht ben je op uw wijze ‘over ’t water gegaan’. Met zachte tederheid heb je – in oude hulpeloosheid – ons moe, moeke zei je dan, toegesproken. Met dankbaarheid tegenover hen die je hielpen doorbrak je uw korst van weerbaarheid.
In aarzelend zoeken hebben wij je zien groeien als gelovig mens. De kwellende vraag naar de oerbron van de menselijke existensie liet je niet los. Met nooit aflatende vitaliteit wilde je, innerlijk bewogen, leven blijven. Jij oude man die maar niet wou sterven, die nog meer wou dragen, bekommerd om ons moe. Met uw belangstelling bleef je volgen de gang van ‘uw’ toneel, de familie, het leven in ons kleine Leest, de loop der dingen in de wereld.
Va, vava. Zo hebben wij je gekend : echtgenoot, vader, mens.
Uitwendig : een plichtbewuste man geschraagd door vaste regels, duidelijk geprofileerd in onze herinnering.
Inwendig : een aarzelende zoeker, beschroomd zijn diepste kern te tonen, die ‘eindeloos was en broos’.
Wij : ons moe, uw kinderen en kleinkinderen danken je, laten je gaan, en vertrouwen je toe aan de heilige Grond van ons bestaan.”
(Uit zijn gedachtenisprentje. Mooie poëtische woorden van zijn zoon Guido.)
Foto’s :
-Ex libris van meester Hellemans. -Enkele van de kinderen Hellemans op de begrafenis van hun broer Alfons in 1978 met op de voorste rij Leo, Jos en Flor Schipman (echtgenoot van Godelieve). Op de tweede rij : Wil Vertommen (man van Ludgart), Guido en Wilfried. -Laatste herinnering aan Meester Hellemans.
Meester Alfons Hellemans, een Leestenaar die in Hombeek onderwees.
“Voor de wat oudere Hombekenaars is Alfons Hellemans geen onbekende : hij was hier (hun) onderwijzer aan de gemeentelijke jongensschool. En eerder, twintig jaar voor hij zijn onderwijs in Hombeek begon, was ook zijn tante Mathilde Hellemans hier vier jaar onderwijzeres aan de vrije meisjesschool in de Bankstraat, later patronaat.
Meester Hellemans werd op 28 juli 1901 (om half vier ’s namiddags) in Leest geboren als derde kind van vier. Zijn ouders bewoonden er een lage woning op het dorpsplein (waar nu het KBC-kantoor gevestigd is). Zijn vader Louis (°Kraainem 1871, +Leest 1919) had een Hombeekse vader en een Leestse moeder. Zelf deed Fonske er de lagere school. Als twaalfjarige begon hij de ‘section scientifique et professionelle’ aan het St.-Romboutscollege te Mechelen. Daar liep hij drie jaar school want na de vroege dood van zijn vader en goeddeels op raad van zijn tante Mathilde, begon hij het schooljaar 1916-1917 aan de Mechelse normaalschool. Hij behaalde er zijn diploma (op 31 juli 1920) en was onderwijzer.
Ondertussen waren binnen een periode van drie maand zijn jongere broer Constant (°Leest 1903, +Leest 1918) èn zijn moeder gestorven zodat hij als achttienjarige wees was. Zijn voogden verkochten direct het ouderlijk huis (1919) en met zijn zus Stefanie (°Leest 1988, +Antwerpen 1936) woonde hij in bij zijn tante Mathilde (links van de huidige beenhouwerij Yves Cremie).
Onderwijzer in Hombeek
Als kersvers onderwijzer gaf hij heel even les in Schaarbeek, bijna drie jaar in Leest en zijn hele verdere loopbaan in Hombeek. Te Schaarbeek aan de aanneembare jongensschool van de broeders Maristen (Rigalaan) en te Leest aan de gemeentelijke jongensschool in de Scheerstraat (nu gemeenschapsschool ‘De Spiegel’ in Ten Moortele) waar ook zijn grootva na de schoolstrijd (in 1885) nog even onderwijzer was geweest. Hij gaf zich dan aan in Hombeek omdat hij niet goed overweg kon met hoofdonderwijzer J.B. De Leers. Fons werd er benoemd op 17 november 1920 en uit die periode bestaan nog enkele conferentiewerken. Bijna veertig jaar, van 22 oktober 1923 tot 31 december 1960, onderwees hij te Hombeek aan de gemeentelijke jongensschool in de Bankstraat. Hij was er benoemd op 18 oktober 1923 (uit zesentwintig kandidaten) en stond al die jaren in het tweede leerjaar. Zijn bijnamen waren ’t keusterke –hij kwam uit een kosterfamilie- den hellenbrander –een verbastering van zijn familienaam-, ’t keuske broeëd –omdat hij de kinderen aanspoorde geen korstjes brood weg te smijten.
Uit de periode 1923-1933 hield hij een negental conferentiewerken en één uitgebreid –verslag over. Eén keer (in 1948) was hij meer dan een maand ziek thuis.
Meester Hellemans reed dagelijks met de fiets naar Hombeek tot hij in september 1946 een ‘Gillet’-moto kocht van zijn kozijn en onderpastoor in Sint-Rombouts, Jan – John – Hellemans. Via het gemeentebestuur (van Leest) vroeg hij aan de Dienst van het Wegverkeer te Brussel een rijbewijs aan (op 5 oktober 1946). Kwam er een antwoord ? Alleszins op 10 oktober 1948 liet men hem weten dat het onnodig was ‘voor het oogenblik aan te dringen om het te bekomen’, daar de verplichting ertoe voor bestuurders van motorvoertuigen verstreken was sinds 15 februari 1946… Later (maart 1952) verkocht hij die moto op zijn beurt door aan een Hombekenaar en kocht er zelf een van het merk Sachs (bij Robot in Mechelen). Hij reed ermee tot en met 1964; nooit bezat hij een auto.
Zijn legerdienst (klasse 1921) vervulde hij bij de infanterie : eerst te Leopoldsburg en dan in het 17e linieregiment te Mechelen. En bovendien was hij gemobiliseerd van augustus 1922 tot april 1923. Op kamp moest hij nog in 1924 (Beverlo), in 1926, 1930, 1933 (?) en 1935.
Nadat hij in Hombeek aan de slag was, begon een periode waarin hij blijkbaar ijverig studeerde. Als bijkomende pedagogische getuigschriften en/of diploma’s verwierf hij o.a. dat van de tuinbouwnormaalleergang te Vilvoorde (1929) en dat van onderwijsbevoegdheid aan de vier lagere graden te Lier (1930). Trots was hij vooral op het diploma van hogere opvoedkundige studiën, dat hij te Antwerpen behaalde (1934).
In dezelfde periode nam hij in de laatste week van de grote vakantie (wellicht van 1932 tot 1938) deel aan de Vlierberghleergang te Leuven (Afdeling Normaal, Voorbereidend en Lager Onderwijs). Hij hoopte immers schoolopziener te worden maar dat feest ging niet door. Tenslotte wilde hij schoolhoofd worden; hij probeerde het eerst in Hombeek – en later in Leest. In Hombeek werd Eugeen Goovaerts de nieuwe hoofdonderwijzer. In Leest stelde hij zich kandidaat toen meester De Leers op rust ging in 1958. In het zicht van de gemeenteraadsverkiezing ‘beloofden’ enkele Blekken hem, een Sus, de benoeming omdat zijn zoon Leo (°1937) hun koor had opgestart, mogelijk ook om te vermijden dat hij zou opkomen. Hij geloofde hen maar werd niet verkozen. Zijn ontgoocheling was groot toen Flor Meyers benoemd werd.
COV-lid was hij zijn hele leven en van de Willebroekse kring was hij voorzitter tot die rond 1960 werd opgeheven.
Sociaal leven
Het opnemen van allerlei functies beleefde hij als een plicht aan de gemeenschap. Naast zijn onderwijs –in Leest gaf hij ook tuinbouwlessen- was er zijn werk als medestichter en duivel-doet-al van ‘Rust Roest’. Verder was hij bibliothecaris van de ‘Studiekring Volksboekerij Leest’. En hij zette zich in als medestichter en voorzitter van de Leestse Davidsfondsafdeling, als plaatselijk secretaris van de ‘Bond van Kroostrijke Gezinnen van België’ (nu Gezinsbond) en ontvanger van de plaatselijke ‘Commissie van de Openbare Onderstand’ (nu OCMW).
Ten slotte zong hij in en dirigeerde het plaatselijk kerkkoor.
De Tweede Wereldoorlog bracht hem in het leger. Na tweemaal gemobiliseerd en gedemobiliseerd te zijn, was hij op 10 mei 1940 nog thuis. Dan moest hij naar Boom. Daar hij zijn eenheid niet bereiken kon, reed hij einde mei per fiets via Eeklo naar het kasteel van Wijnendale (West-Vlaanderen), waar het Hoofdkwartier hem naar een andere eenheid verwees. Zo kwam hij in Oostduinkerke terecht waar hij op 1 juni krijgsgevangene werd gemaakt. Vrij op 11 juni, was hij op 13 juni 1940 weer in Leest. Na de oorlog zetelde hij in 1947 in de Krijgsraad te Mechelen. Tot voor zijn dood was hij erereservekapitein.
Zijn hobby’s waren boogschieten, imkeren, sierduiven houden en op reis gaan.
Niet voor niks was hij officieel keurmeester bij sierduivenwedstrijden in heel het land.
Een aantal jaren was hij ook voorzitter, later erevoorzitter, van de Mechelse club ‘De Luxeduif’.
En vanaf 1950 ging hij regelmatig op reis en/of bedevaart, meestal met het COV, of met de ‘Bonden van het Heilig Hart’.
Aan toneelspelen en regisseren spendeerde hij onnoemlijk veel tijd en dit niet uitsluitend binnen ‘Rust Roest’. Ook in de school leerde hij korte toneelstukjes aan.
Tuinieren deed hij deels mee uit noodzaak : tot 1950 huurde en verbouwde hij een deel van de grond waarop nu de parochiezaal ‘Ter Coose’ staat.
Voor alles en nog wat ontving hij burgerlijke eretekens en was er fier op. Als reserveofficier was hij ridder in de Leopoldsorde (1948) en drager van het Kruis van Officier in de Kroonorde (1970). Verder was hij nog drager van de Gouden Medaille der Orde van Leopold II (1948), enz.enz.
Op 1 januari 1961 ging hij met pensioen. Van dan af hield hij zich bezig in zijn tuin, net een siertuin geworden, met zijn toneelkring en met ‘Club De Luxeduif’. ‘Rust Roest’ bleef hij regisseren tot in 1976 en bestuursfuncties nam hij er nog waar tot in 1981-1982, waarna hij erevoorzitter werd.
Vanaf zijn zesenzestigste begon zijn gezondheid te minderen. Na een opname in het O.L.Vrouwziekenhuis te Mechelen stierf hij er op 20 april 1986.
Hij werd te Leest begraven op vrijdag 25 april om halfelf. Professor Herman-Emiel Mertens (K.U.Leuven) uit Tisselt hield de homilie en de tekst op zijn doodsprentje schreef zijn zoon Guido.
Zijn echtgenote en gezin
Zijn vrouw Alida Scheers –merk op dat haar eerste naam ‘Edouard’ die van haar peter was waardoor ze tijdens de oorlog recht had op…scheerzeep- werd geboren te Leest op 20 januari 1902 op het Cruyninghemhof of de Kroningerhoeve. Ze was het tweede van de negen kinderen van Joannes Josephus (°Leest 8/12/1869, +Leest 22/4/1946) en Sophia Henrica Van Causbroeck (°Hombeek 13/10/1870, +Leest 4/8/1965).
‘Lida van Scheers’ mocht van haar vader slechts de basisschool uitdoen : kleuterschool te Hombeek en lagere school te Leest en te Hombeek. In Leest was toen nog geen kleuterschool.
Ze was linkshandig maar moest er leren schrijven met haar rechterhand : haar linkerarm werd…vastgebonden wat ze na een tijdje zelfs plezierig vond. In Hombeek kreeg ze als goede leerlinge extra Franse les en regelmatig moest ze in een klas ‘opletten’ wanneer er een zuster wat afwezig was : ‘Alida, allez dans la classe de soeur…’ klonk het dan.
Al was ze ingeschreven om bij de Ursulinen in Mechelen secundair onderwijs te volgen, mocht ze er van haar vader niet aan beginnen. Dit heeft haar zeker getekend : tot op hoge ouderdom weende ze er oprecht om wanneer ze daaraan terugdacht en erover sprak.
Graag zou ze juffrouw, wellicht kloosterzuster geworden zijn. Maar zij was de oudste dochter…Jammer toch want voor haar was leren inderdaad spelen. Bovendien beschikte ze over een ferm geheugen.
In 1914 vluchtte ze met haar familie mee naar Nederland; de tocht gebeurde per kar. Terug thuis zorgde ze mee voor haar zussen en hielp dagelijks drie keer de koeien melken.
Blijkbaar was Lida van 1925 tot 1928 ook sterk betrokken bij de opvoeringen van ‘Rust Roest’; zeker heeft ze zo haar latere man (beter) leren kennen. In april 1926 waren ze verloofd en op dinsdag 21 augustus 1928 om tien uur trouwden Alfons en Alida te Leest.
Daar woonden ze in bij hun tante Mathilde in het ‘stamhuis’ van de familie en beschikten er over een kleine plaats beneden en een grote slaapkamer boven.
Toen haar man in 1940 naar het front was, ging Lida naar de Tiendeschuurstraat. Met haar gezin vluchtte ze mee met haar vroegere huisgenoten, richting Kapelle-op-den-Bos. Toen verteld werd dat het Belgische leger er de brug zou opblazen om aan de Duitsers de overtocht te beletten, keerden ze allen terug naar de ouderlijke hoeve.
Soms kwam ze met haar twee oudste kinderen Jos en Fons, een tweeling, naar het dorp. Op een keer zat het hele huis vol Duitse soldaten die zich tegoed deden aan de voorraad eten en ingemaakt fruit. Ze vroeg de overste niets stuk te maken. De man, die in het bureau zetelde van de afwezige echtgenoot, beloofde het als ‘die leute’, de Leestenaars (?), zich eveneens kalm zouden houden. Vele jaren was ze lid van de parochiale Boerinnengilde (nu KVLV) en voorzitster van 1966 tot 1979. Met die vereniging ging ze geregeld op uitstap maar ook op bedevaart naar Lourdes (Op 25 juni 1972 maakte ze de vliegtuigreis mee naar Rome en driemaal was ze in Lourdes).
Na de dood van haar man bleef ze alleen wonen. In het grote, stille huis op het dorp. Langzaamaan deemsterde haar eens zo goede geheugen weg. En vanaf mei 1991 was ze residente in het rust- en verzorgingstehuis ‘De Polder’, een Mechelse OCMW-instelling waar ze de eerste jaren naar ieders getuigenis ‘de beste’ was.
Fysiek was ze sterk als weinigen; gelukkig voor haar, want ze had een hekel aan pillen en drankjes. Toch kreeg ze een pacemaker ingeplant en na een val in april 1996 was haar sterkte gebroken. Op vrijdag 29 mei 1997, om halftien ’s avonds, overleed ze er rustig.
Ze werd begraven in Leest op woensdag 4 juni 1997 om halfelf. Ook nu sprak Herman-Emiel Mertens, ondertussen professor emeritus, de homilie uit. Ook voor haar doodsprentje schreef Guido de tekst.
Tien kinderen werden geboren –Lida werd er in 1950 voor vereremerkt door de ‘Bond van Kroostrijke Gezinnen’- en zesentwintig kleinkinderen.
Hun kinderen zijn :
Alfons Maria Jozef Hendrik (°24/05/1929, +12/01/1978)
Jozef Maria Corneel Eduard (°25/05/1929)
3.Josepha Joanna Maria Godelieve (°06/08/1932)
Lodewijk Maria Jozef Leo (°15/06/1933, +13/09/1933)
Konstant Maria Jozef Theodoor (°15/06/1933, +08/04/1934)
Leo Theodoor Maria Jozef (°10/11/1935, +10/02/1937)
Leo Theodoor Maria Jozef (°01/03/1937)
Lutgardis Maria Berta Marcella (°25/06/1938)
Guido Frans Maria Jozef (°20/11/1939)
Wilfried Jozef Maria Kristiaan (°18/10/1941)
Twee tweelingen dus. Meer dan eens zei Lida : ‘Eén kind, ik weet niet wat dat is : ik ben direct begonnen met twee.’
Binnen nauwelijks vier jaar stierven echter drie kinderen erg jong en als oudere mensen begroeven de ouders hun eerstgeborene.
Toen zij tijdens de tweede wereldoorlog weer op het Dorp woonden, namen de meester en zijn vrouw een Mechels koppel vier maand als vluchtelingen bij zich in huis. Dit na het geallieerd bombardement op Mechelen van 1 mei 1944. Enkele dagen na de bevrijding schreven die hun : ‘En nu we zoo wat terug op onze plaats zijn geraakt, acht ik het eerst en vooral als eenen plicht u mijnen innigen dank te sturen voor de gulartige gastvrijheid ons geschonken gedurende den langen tijd bij u doorgebracht. Nooit zullen wij vergeten wat gij voor ons gedaan hebt, zoo spontaan en belangloos (…). Ook mevrouw Hellemans zullen wij graag terug zien, want de aangename herinnering aan haar onwankelbaar optimisme is ons bijgebleven (…).’
Op 24 april 1946 trouwde Jan Albert Constant Huysmans, onderwijzer te Leest, met Julia Constantia Elisabeth De Laet, eveneens uit Leest en een dochter van de vroegere burgemeester. Van bij hun huwelijk tot september 1947 woonde dit gezin eveneens in bij meester Hellemans en zijn vrouw. Hun oudste kind Godelieve (°Leest 13/03/1947) heeft er nog enkele maanden gewoond. Pas in oktober 1950 kocht meester Hellemans het door hem en zijn gezin bewoonde huis met tuin.
Op zondag 20 augustus 1978 vierden Alfons en Alida hun gouden huwelijksjubileum. Voor het feestmaal begon, ging pater René De Laet –witte pater en missionaris uit Leest, bovendien een broer van de net genoemde Julia- er in ‘Ons Parochiehuis’ (nu ‘Ter Coose’) voor in een dankviering.
(Wilfried Hellemans in ’t Ridderke nr.3 van september 2003)
Foto’s :
-Alfons en Alida bij hun gouden huwelijksjubileum. -Alfons Hellemans als officiëel keurmeester bij een sierduivenwedstrijd. -Erevoorzitter Hellemans van ‘De Luxeduif’ tijdens de prijsuitreiking van een tentoonstelling in 1981. -Als Erevoorzitter van Rust Roest begin 1986, samen met het bestuur en Ere-Ondervoorzitter Publie.
1986 – 20 april : Overlijden Meester Alfons Hellemans
In Memoriam
Uitvaarthomilie
Leest, Sint-Niklaaskerk, vrijdag 25 april 1986.
Een mens is zijn verhaal. Het verhaal van zijn leven, omspannen door een kommerloos begin en een zorgenvol einde. De geschiedenis van een jeugd die droomt, van een bloei vol geneugten, van tijden van eentonigheid, doorbroken met flitsen van uitbundigheid of door een lange roes van zaalge stonden, doorbroken ook helaas door bange uren van kommer en pijn. Een wonder verhaal.
Enig, wat voor elkeen zo verschillend. Een onherhaalbare, eenmalige geschiedenis, “want er is geen wenden aan, als wij dood zijn is ’t gedaan,” (W. Elsschot). Een mensenleven is een verhaal met een onafwendbaar einde, dat een lange schaduw werpt op wat eraan voorafgaat. In het aanschijn van de dood beseffen wij het maar al te goed : een mens is niet veel. “Wij zijn hier maar als de blaren in de wind, ritselend langs de zoom van oude wouden”, (A.Roland Holst). Waarom doet ieder afscheid zo zeer, zelfs na blijde tijden van innig samenzijn ? Waarom is het lot zo grillig en de natuur zo schromelijk onrechtvaardig ? Ieder schrijft wel zijn verhaal, maar het wordt medegedicteerd door onvoorziene omstandigheden, zijn vorm én inhoud zijn goeddeels bepaald en ingegeven door wat buiten ’s mensen wil geschiedt. En toch is ieders verhaal zo enig en strikt persoonlijk. Eigenhandig geschreven.
Het verhaal van meester Alfons Hellemans is nu ten einde. Het boek van zijn leven is definitief afgesloten, onherroepelijk dichtgeklapt. Een lang verhaal. Een boeiende geschiedenis. Een eenvoudig doch schoon leven, een rijkgevuld bestaan, dat voor velen veel betekent. Een bestaan vol zaligheden, doorkruist door tegenslagen. Veel wel, maar ook veel wee.
De zaligheid van een welige kroost met een begrijpende liefdevolle vrouw en moeder, met kinderen die haarden zijn van zorg, maar ook bronnen van vreugde en trots. Rimpelloos en angstenvrij is het leven van dit kroostrijke gezin niet verlopen. Ook dit huis kreeg ruimschoots zijn kruis. Drie van de kinderen stierven jong, in hun prilste jeugd. De oudste zoon werd hun ontstolen in de bloei van zijns jaren. Dit tragisch, plotse einde was voor vader een onmenselijk zware slag. Is hij wel ooit van deze diepe wonde genezen ?
Hij was wel een kranige man, maar er zijn van die stille pijnen die men meesleept tot in het graf. Hij was ook moedig in het dragen van de eigen kwalen van de oude dag. Als anderen maar gelukkig waren was zijn diepste betrachting.
De zaligheid van een mooi beroep was een van de grote genaden van zijn leven. Zijn verhaal heeft zich goeddeels afgespeeld op school. Hij behoorde tot de generatie van onderwijzers, die geloofden in hun taak : de jeugd te vormen voor het leven, vooral door eigen voorbeeld de hoogste levenswaarden door te geven. Het oude ras van schoolmeesters die hielden van hun roeping, voor wie geen uren telden, begaan als zij waren met de culturele verheffing van ons Vlaamse volk, die na de schooltijd zich ten dienste stelden van de mensen, hun zorgen deelden, -en dit niet om den brode of om laag profijt, en ondanks de eigen zware gezinslast.
De palmares van activiteiten en verantwoordelijkheden van Alfons Hellemans getuigt van onverdroten ijver en onbaatzuchtige inzet voor zijn medemensen. De toneelgroep RUST ROEST, de bibliotheek, de Bond van Grote en Jonge Gezinnen, de Luxe-Duif, het Davidsfonds en andere socio-culturele verenigingen : hij was er ofwel de stichter ofwel de voorzitter van, ofwel beide, zo niet de secretaris, in ieder geval de spil waarrond het alles draaide, de bezieler, de man op wie te rekenen viel.
Zijn levensverhaal kende de zaligheid van de volksverbondenheid, meer met de daad dan met het woord; de zaligheid van een pretentieloos bestaan, gedragen en gericht door het bevorderen van andermans geluk.
“Geloof, Cultuur, Plicht.” De dwingende driehoek waarin zijn leven zich bewoog. Zo getuigt van hem zijn eigen zoon. Zijn engagement was de vrucht van zijn levensbeschouwing : deze was én christelijk én Vlaams. Hij was een sterk gelovig man. Een Vlaming uit één stuk, niet schreeuwerig, doch overtuigd. “Alle voor Vlaanderen en Vlaanderen voor Christus” was het symbool van zijn verheven idealen.
Alfons Hellemans was een sympathieke mens, beminnelijk en bescheiden. Zijn verhaal was boeiend en blijft het lezen waard. Zijn leven blijft voor velen veel betekenen. Zij mogen hem dankbaar zijn, zij voor wie hij baken in het leven was.
Het lange verhaal van Alfons Hellemans is af. Geen bladzijde wordt er nog aan toegevoegd. Wij kunnen hem herlezen en herdenken, in stille weemoed ons laten vertederen door zijn gedachtenis, maar met ons zal ook deze geheugenis het graf ingaan.
Eén is er die hem eeuwiglijk gedenken zal en die aan dit afgebroken leven toekomst schenkt, ondanks de dood. Eén wiens eigen naam de Liefde zelve is, en aan zijn liefdedaden ruimte geeft, vrij van alle grenzen en buiten iedere tijd : GOD.
Hij schenkt ook deze mens, die ons en Hem zo dierbaar was en is, een toekomst, onvoorstelbaar, waarvan het pand ons is gegeven in Jezus, onze enige hoop. Amen.
Herman-Emiel Mertens, Professor K.U.Leuven.
(‘DB’, mei ’86)
Professor Herman Emiel Nathalie Mertens was een vriend des huizes van de familie Hellemans. Hij was te Tisselt geboren op 9 januari 1928 als zoon van Amandus en van Pauline Troch. In 1952 werd hij te Mechelen in 1952 priester gewijd.
Doctor in de Theologie in 1957. Ere-gewoon hooglerar aan de K.U.Leuven. Doceerde aan de theologische faculteit van 1969 tot 1993.
Hij overleed te Mechelen op 1 augustus 2012.
“Een goede vriend en een groot mens en een fiere Vlaming ging van ons heen. Professor Herman Mertens was een groot bezieler in alles wat de heemkunde betreft.”
(‘Vaertlinck – oktober 2012)
Foto’s :
-Mei 1943 : meester Hellemans voor zijn klas te Hombeek. (Foto : Wilfried Hellemans) -Tweemaal Prof. Herman Mertens. Rechts in het gezelschap van pastoor Martens uit Heindonk. (Foto’s : ‘Vaertlinck’, oktober 2012) -Huwelijksfoto van Alfons Hellemans en Alida Scheers.
Leest moet dit jaar zowat een unicum zijn in voetballend Vlaanderen. Welk ander bescheiden dorp met twee voetbalverenigingen in de Belgische voetbalcompetitie kan er prat op gaan dat haar twee clubs de titel zullen binnenhalen ? De jongste van de twee clubs was vorige zondag al aan feestvieren toe. Aanvankelijk dacht men alleen zekerheid te kunnen verwerven omtrent de promotie, maar door puntenverlies van de naaste concurrenten stak SK Leest meteen ook de titel op zak. Met nog drie speeldagen voor de boeg en vier punten voorsprong op SK Schriek en Rita Berlaar kan ook buur VV Leest nog weing overkomen.
(...)
De Leestse voetbalverenigingen zitten duidelijk in de lift, en voor sommige niet-Leestse bewonderaars kan dat niet langer toeval zijn. Niet dat de kiemen voor bloeiende voetbalverenigingen in Leest voor het rapen liggen, maar daar wonen blijkbaar wel flink wat enthoesiaste mensen die zich met hart en ziel voor hun voetbalclub inzetten.Beide Leestse clubs vertonen trouwens heel wat overeenkomsten. Ze zijn alletwee jong, beschikken in de persoon van respectievelijk Gust Emmeregs en Jean Van Dam over een dynamische leider, en hebben hun succes van dit seizoen voor een deel aan een oud-speler van KV Mechelen te danken.Toevallig zijn dat ook generatiegenoten : Louis De Weerdt en Bob Stevens.
Louis De Weerdt
Louis De Weerdt, de slanke en stijlrijke Mechelse middenvelder van weleer, is nog even slank en nog even stijlvol, al is het dan wel zo dat dit laatste nu op een lager provinciaal niveau geschiedt. Dat doet evenwel geen afbreuk aan het knappe palmares dat hij kan voorleggen : 11 jaar KV Mechelen, één seizoen Union, en dan telkens 3 jaar bij Kortrijk en Beerschot.
Als we De Weerdt grondig observeren, dan lijkt het wel of de tand des tijds op hem gewoon geen vat heeft. Hebben al die voetbaljaren dan geen sporen nagelaten ? ‘Je bent niet de eerste die mij daar op attent maakt. Het zal wel juist zijn dat ik fysisch weinig veranderd ben ten opzichte van een tiental jaren terug. Maar ik kan wel mijn geheim verklappen, als je dat tenminste zo kan noemen : nagenoeg zonder uitzondering lig ik elke dag om tien uur ’s avonds onder de wol, en ’s morgens om half zeven ben ik op de been voor de dagelijkse wandeling met de hond. Veel is natuurlijk ook te wijten aan je gestel. Ik kom nooit een gram bij, zodat ik ook nooit overdreven hoef te trainen.’
Als het moet kan je met Louis De Weerdt een aardig boompje opzetten over zijn eigen loopbaan in de voetbalsport. Dat de beschikbare ruimte hiervoor ontoereikend is staat vooraf vast. Toch zijn er enkele uitschieters en opvallende zaken, die je in geen enkel gesprek met Louis over het hoofd kan zien. Eén daarvan is bv. zijn talent als libero dat Louis De Weerdt slechts na zijn Mechelse periode heeft kunnen ontplooien.
‘Het is inderdaag misschien vreemd te noemen dat ik bij KV Mechelen steeds als middenvelder werd uitgespeeld terwijl de andere ploegen mij steeds als libero in hun rangen hebben ingelijfd. Dat gold zowel voor Union, Kortrijk als Beerschot. De verklaring is vrij eenvoudig. In mijn Mechelse periode zaten steeds spelers als een René De Moor die bijna uitsluitend voor een liberoplaats in de wieg waren gelegd. Bij mijn andere ploegen was de liberoplaats steeds vacant, zoals Beerschot waar Tolsa naar huis was teruggkeerd.
Hoewel De Weerdt slechts één seizoen bij Union actief was, houdt hij aan die ploeg de beste herinneringen over, spijts het faillissement en het verval dat aan het einde (van het sprookje) volgde : ‘De manier waarop Georges Heylens dat seizoen met de spelersgroep werkte was gewoon verbluffend. Professioneel tot en met, en daar kon zelfs de ondergang van Bayet, en met hem de club, niets aan veranderen. De spelers zijn trouwens tot het laatste ogenblik correct behandeld geweest.’
Speler-trainer spelen
Bij SK Londerzeel kon Louis De Weerdt als speler-trainer aan de slag, en via die ploeg hoopte hij een knappe trainersloopbaan uit te bouwen. Het werd een rampzalig jaar, mede veroorzaakt door de achillespeeskwetsuur die hem persoonlijk teisterde.
Louis stroopte de mouwen op, voetbalde één seizoen bij Sparta Zwijndrecht en kreeg dit seizoen met SK Leest, hoewel helemaal onderaan, een nieuwe kans.
Bob Stevens
Bob Stevens, die nu het mooie weder maakt bij VV Leest, is voorlopig nog helemaal niet aan het sportief leiden van een voetbalploeg toe. Zulks is bij Bob helemaal niet geprogrammeerd, maar hij geeft wel toe dat hij later wel eens een jeugdploeg zou willen leiden. Zeker niet omwille van het geldgewin, wel omwille van het plezier dat jonge voetbalsnaken aan hun trainer kunnen bezorgen. Voorlopig zet Stevens evenwel al zijn zinnen op VV Leest, en zonder aan de verdiensten van VV trainer Emmerechts afbreuk te willen doen, mag worden vooropgezet dat Bob een flink aandeel heeft in de promotie van geel-blauw. Hoewel hij de eerste is om al die lofbetuigingen van tafel te vegen hoorden we uit de mond van meerdere VV-mensen dat de manier waarop Bob de verdediging gestalte geeft gewoon fantastisch is.
Na een werkelijk succesvolle periode bij KV Mechelen, Beveren en Racing Mechelen zien de meeste Mechelaars in Bob Stevens nog steeds een aanvaller, maar met VV Leest bewijst hij nu ook over verdedigerskwaliteiten te beschikken. De rust die uit het spel van Bob Stevens straalt heeft gewoon op heel de ploeg een positieve invloed : ‘in de voorbereidingsperiode raakte William Selleslagh gekwetst, en op die manier ben ik eigenlijk op de liberoplaats verzeild geraakt. Hoewel ik bij KV Mechelen zowat op alle plaatsen heb gespeeld en ik bij Strombeek als linksachter werd uitgespeeld was het even wennen. Dat ging onmiddellijk vlotten en op die plaats ben ik dan ook de competitie ingestapt. Zelfs na de terugkeer van William behield de trainer mij als libero. Nu zijn er ook wedstrijden waarin je mij niet meer ziet en dan mag je er vanop aan dat het met VV Leest goed gaat. Mijn standpunt is immers dat een libero de zaken moet rustig houden en de wedstrijd kontroleren zolang er een goed resultaat op het bord staat. Slechts wanneer dat niet het geval is zal je mij risico’s zien nemen.’
Had Bob Stevens het verwacht dat VV Leest, dat toch als nieuwkomer in eerste provinciale belandde, onmiddellijk de stap naar bevordering zou zetten ?
‘Wie had daar durven van dromen ? VV bezat een goed stel voetballers, waarmee men vooral een jaar zonder zorgen wenste vol te maken. Het is evenwel de verdienste van trainer
Emmerechts dat hij uit die groep het maximum haalt, en achteraf bekeken zou de promotie naar bevordering niet onverdiend zijn. Wij hebben een knap uitgebalanceerd elftal waarin zowel werkers als technisch begaafde spelers zitten. Dat is allicht de sterkte van VV.’
En de toekomst ?
Dat de rivaliteit tussen SK en VV Leest niet altijd even negatief is, daarvan werd vorige zondag nog het bewijs geleverd. Een delegatie van VV kwam bij SK op bezoek om hen te feliciteren voor de zopas veroverde titel, en meteen werd ook over de toekomst van beide clubs gepraat. Het strijdplan van beide ploegen is trouwens al ontworpen. Meest in ’t oog springend is natuurlijk de bouw van een tribune bij VV Leest, maar ook sportief lijkt het beleid al uitgestippeld.
Bob Stevens over VV : ‘Trainer Emmerechts zal ook volgend seizoen de ploeg leiden en wat mezelf betreft moet er nog worden gepraat, maar het ziet er nu wel naar uit dat ik met het bestuur tot een akkoord kom. Mits het aantrekken van enkele spelers mag bevordering voor deze ploeg geen problemen scheppen. Het verschil tussen eerste provinciale en bevordering is niet zo groot dan het wel lijkt, de stap van vierde naar derde provinciale is naar mijn mening zelfs moeilijker.’
En meteen kaatst Bob de bal in de richting van zijn vroegere ploegmakker. Louis De Weerdt heeft het antwoord echter al klaar : ‘Dat is mogelijk, maar ook SK gaat versterking aantrekken en dan denk ik wel dat die ploeg voldoende gewapend is om het in derde te rooien. Hoewel wij vooral een disciplinair werkende voetbalploeg vormen is er voldoende techniek aanwezig, zodat SK in derde tot een degelijke middenmotor moet kunnen uitgroeien. Belangrijk is bovendien dat zowel bestuur als de accommodatie van de club de stijgende lijn mee volgen. Al bezitten wij dan geen tribune, er komen toch nog twee verlichtingspylonen bij, en daar ben ik persoonlijk al heel blij mee. Volgend seizoen behoort ook een avondwedstrijd op SK tot de mogelijkheden.”
(Marc Rochtus)
1986 – Zondag 13 april : Eerste communie
Tijdens de hoogmis van 10 uur deden de achtjarigen hun eerste communie.Kathleen Cauwenbergh, Kevin Diddens, Birgit Dierckx, Annelies Emmeregs,Chris Gobien, Kevin Janssens, Kathleen Kerremans, Johan Mees, An Mollemans, Cindy Roothoofd, Wendy Selleslagh, Wim Selleslagh, Hilde Thomas, Bart Tourné, Ann Van Cauwenbergh, Gerry Van den Eynde, Erik Van Linden, Peter Van Medegael, Joris Van Moer, Steven Verbeeck, Tijl Walraevens.(Parochieblad 10/4/86)
Die dag diende kardinaal Godfried Danneels het H. Vormsel toe aan 28 kinderen :
Fabienne Clymans, Ann Coulier, Heidi De Hondt, Isabelle Duran, Barbara Galicia, Lieve Plasqui, Wendy Selleslagh, Hilde Smets, Liesbeth Spruyt, Véronique Van Rompaey, Natacha Van Staveren, Marina Verbruggen, Tineke Verbruggen, Wim De Prins, Bart De Rooster, Jo De Smet, Jo Galicia, Herman Geerts, Koen Janssens, Gunther Neefs, Gunther Peeters, Filip Plasqui, Ronny Teughels, Christian Tourné, Wim Van Engelgem, Ivan Van Laenen, Tom Van Moer en Danny Vloebergh. (‘DB’, mei ’86)
1986 – 9 april – Gazet van Mechelen :
KVG Zennevallei een volwassen vereniging met vele perspektieven
Er zijn zo van die verenigingen waarvan men nauwelijks het bestaan kent maar die toch sterk gestructureerd zijn en een goedgevulde jaarkalender bezitten. Zo een groep is ook de KVG Zennevallei. KVG staat voor Katholieke Vereniging voor Gehandicapten, en Zennevallei duidt op de dorpen Leest, Hombeek en Heffen. Het doel is duidelijk : de gehandicapten zo goed mogelijk integreren in de menselijke samenleving, en het overbodig bemoederen zoveel mogelijk wegwerken. Uit een gesprek met Johan Vandeputte, die het dienstbetoon van KVG verzorgt, komt sterk naar voor dat het voornamelijk de mens in kwestie zelf is die bereid moet zijn naar buiten te treden. Het ergste wat een gehandicapte kan doen, is zichzelf isoleren. Iemand die zich afsluit van de buitenwereld hoort er ook niet meer bij. Daarom worden die mensen, via de KVG, gemotiveerd om samen te werken met validen, en een plaats in te nemen in de maatschappij.
Handen in elkaar
In 1971, bij de oprichting van de KVG, waren het trouwens ook enkele sterke karakters die de handen in elkaar sloegen en de vereniging een stevige basis gaven om verder op te bouwen.
Nand Van Praet, die op de Olympische Spelen voor mindervaliden in Heidelberg een gouden plak behaalde in het boogschieten, was de eerste voorzitter. Medestichters waren Louis Van Laeken, Roza Van Roy-Verlinden, Henriette Verschueren en de impulsgever Johan Vandeputte. Brandde de kaars der activiteiten aanvankelijk maar op een laag pitje, er werd al snel werk van gemaakt om een goedgevulde jaarkalender te bekomen. En ook het ledenaantal groeide gestaag, zodat men nu 150 gehandicapten en validen-sympatizanten in de rangen telt.
Activiteiten
De activiteiten behelzen, naast een aantal vaste, jaarlijks weerkerende rubrieken, ook een waaier van vrije onderwerpen. Vast gepland zijn : de Paasviering (16 maart ll.), welke steeds plaatsvindt te Heffen, de jaarlijkse reis, de restaurantdagen, het teerfeest dat altijd in Leest gevierd wordt en het hoogtepunt het Kerstfeest, steeds in Hombeek. Andere activiteiten als informatienamiddagen, bezoekjes aan toneel- en filmvoorstellingen, fietstochten, deelname aan het plaatselijk verenigingsleven enz. staan met de regelmaat van een klok op de agenda.
De voorlopige planning voor 1986 vermeldt op 29 juni een fietstocht. Vorig jaar verkenden ze de Schelderoute. Dit jar is er nog geen vast doel bekend. Zo’n fietstocht houdt in dat de actieve deelnemers de rit verrijden terwijl de anderen zorgen voor de begeleiding en ook voor de koffietafel, want bij KVG is samenwerking en gezelligheid troef. De jaarlijkse reis gaat op 3 augustus naar Maaseik. Een aantal mensen verkent vooraf de mogelijkheden en de toeristische bezienswaardigheden, zodat improvisatie op de dag zelf uitgesloten is. Op 31 augustus worden dan de eetdagen gehouden, de enige bron van inkomsten om de vereniging leefbaar te houden. En op 18 oktober mogen de leden van de KVG dan zelf eens flink tafelen tijdens hun teerfeest.
Hoogtepunt
Het hoogtepunt blijft evenwel steeds het Kerstfeest, dit jaar op 14 december in het parochiecentrum te Hombeek. De eucharistieviering, de samenzang, de sketches, het lottospel, het maakt allemaal deel uit van het grote feest.
En er is altijd nog het zangkoor van Leest, onder leiding van Rik Lauwers. Steeds weer opnieuw vragen de leden van KVG Zennevallei of het zangkoor nog komt. Zij hoeven geen goochelaar, entertainer, mopptapper of wat ook. Het zangkoor, dat is voor hen het einde !
En de zangers en zangeressen van het koor blijven komen. Reeds 15 jaar lang verzorgen ze belangloos een fijne namiddag voor de gehandicapten en mindervaliden. En dat wordt zeer op prijs gesteld. Wat ook zeer op prijs gesteld wordt gesteld is het sociaal dienstbetoon dat Johan Vandeputte verzorgt. Iedere vrijdagnamiddag van 14-15 uur en/of op afspraak staat hij ter beschikking van hen die informatie wensen over alles en nog wat. Voornamelijk statuten, uitkeringen en veranderingen van wetgeving staan op het verlanglijstje. Maar ook met eenvoudige problemen kan men bij hem terecht.
Het huidige bestuur bestaat uit Henriette Verschueren uit Leest als voorzitster, Jan Jacobs uit Heffen als secretaris, Vic Michiels als feestleider uit Hombeek en voornoemde Johan Vandeputte uit Leest, sociaal dienstbetoon“.
Deze laatste was te Mechelen geboren op 30 juli 1948 en gehuwd met Lieve Van Obberghen.
Johan Vandeputte overleed op 11 maart 2001 in het A.Z. Sint-Maarten te Duffel. Hij was een gewezen nationaal voorzitter van de KVG-jongeren, bracht het tot voorzitter van KVG Zennevallei en was lid van verschillende verenigingen waaronder de K. Fanfare St.- Cecilia Leest waar hij vele jaren het secretariaat verzorgde. (Zie foto)
1986 – Parochieblad 10 april : Woning te huur
“De Kerkfabriek van Leest zal weldra openbaar verhuren een woning met garage en hof, Molenstraat 4 te Leest. Inlichtingen en voorwaarden kunnen ingewonnen worden bij de Kerkmeesters of op de pastorie. Vrij vanaf 1 juli 1986.”
1986 – 11 april : Eerste Grote Kaartavond van de Landelijke Gilde Leest
Met een prijzenpot van 25.000 frank in de parochiezaal te Leest. Uitleg : 80 frank. (folder)
De nu toch wel erg waarschijnlijke overgang van V.V. Leest betekent voor de voetbalvereniging en ook wel een beetje voor de dorpsgemeenschap een erg grote uitdaging, die men evenwel zonder vrees wil tegemoet treden. V.V. Leest maakt nu al werk van de voorbereiding op het binnentreden van de nationale voetbalreeksen. Een belangrijke stap , die door sommigen zelfs als een nieuwe mijlpaal wordt beschouwd, is het aantrekken van Vic Pauwels als nieuwe sponsor. Een termijn werd nog niet vooropgezet, maar het is voor de betrokken partijen wel duidelijk dat ze niet voor één luttel jaar met mekaar in zee gaan.Dat Vic Pauwels voortaan V.V. Leest gaat steunen betekent niet dat hij zich eerlang uit K.V. Mechelen zou terugtrekken. De KVM-beheerder stelde hel duidelijk dat het twee aparte zaken zijn en dat hij zich op twee fronten wil inzetten.
VV Leest krijgt meteen op financieel gebied nog meer armslag, en men mag dus wel verwachten dat de club zich verder gaat versterken. De naam van Rudi Van Hoof viel al, maar woordvoerder Emmeregs wou alleen kwijt dat trainer Yvan Emmerechts ook volgend seizoen het vertrouwen krijgt.
(…-)
Mark Rochtus.”
Met het inhalen van Vic Pauwels haalde Gust Emmeregs een belangrijke slag thuis. V.V. Leest kreeg meteen nog meer armslag op financieel gebied en zou zich flink versterken.
1986 – 6 april : Titel voor SK Leest na zege tegen Lippelo.
Na een forse zege tegen Lippelo (6-2) mocht SK Leest de champagnekurken laten knallen vermits men op dat ogenblik zeker was van de promotie naar derde provinciale.
Doordat concurrent Rapid een steek had laten vallen op Walem en Hombeek in eigen huis de boot inging tegen Branst kon meteen ook de kampioenstitel binnengrijfd worden.
Met nog drie wedstrijden te gaan zette SK hiermee de kroon op een driejarenplan om in die tijdspanne door te stoten naar een hogere reeks.
De wedstrijd tegen Lippelo werd de twintigste op rij zonder nederlaag.De laatste nederlaag dateerde van 20 oktober, in eigen huis opgelopen tegen Tisselt.
Supporters die drie minuten te laat arriveerden hadden reeds twee doelpunten gemist.
Dirk Van Dam en Carlo Van Tulden rondden de eerste SK-aanvallen met succes af.
Met deze bliksemstart zat SK op rozen. De bezoekers probeerden nog wat terug te doen maar Dirk Van Dam onderstreepte met twee nieuwe doelpunten -zijn derde met een halve retro vanop 30 meter was een juweeltje- zijn onschatbare waarde voor zijn ploeg.
Na de pauze nam SK wat gas terug en kon Lippelo milderen. In de slotminuten vielen plots nog drie doelpunten, waarvan twee voor SK. Dirk De Pauw, die de geelgeschorste Louis De Weerdt verving en Ronny De Smedt zorgden voor de lokale treffers.
Na deze riante 6-2 zege, waarmee de zware 3-0 nederlaag uit de heenronde werd uitgewist, werd oefenmeester Louis De Weerdt door zijn spelers op de schouders getild. In zijn eerste seizoen als speler-trainer de titel binnenhalen, hiermee loste de ex-KV-Mechelen-vedette de in hem gestelde verwachtingen ruimschoots in.
Drie jaar geleden deed SK de overstap van het Katholiek Sportverbond, waar de ploeg meer dan tien jaar acteerde, naar de Koninklijke Belgische Voetbalbond.
Van bij de overstap werd duidelijk gesteld dat het verblijf in de laagste provinciale reeks zo kort mogelijk moest gehouden worden. Van dorpsgenoot VV werd Harry Cauwenbergh overgenomen om de eerste oefenstonden te leiden. Uit de omgeving werden ook enkele spelers ter versterking aangeworven en er werd ook gestart met een eerste jeugdploeg. SK vestigde zich onmiddellijk in de middengroep, net onder de topploegen. Voor het tweede seizoen kwamen weer enkele nieuwe gezichten de kern verruimen. Het uitblijven van de gewenste resultaten bracht een eerste trainerswissel tot stand. Harry Cauwenbergh bedankte zelf na enkele maanden, Vic Van den Avondt nam een korte periode deze taak op zich tot Ruud Verstraeten, bedankt bij buur Rapid, het seizoen kwam volmaken. Maar de verwachte promotie kwam er niet. Met het aantrekken van sponsor Boghemans hoopte voorzitter Van Dam weer een nieuwe impuls aan zijn team te geven. Een drukke maar wel overdachte transferpolitiek moest de kroon op het werk zetten en het werd een schot in de roos. Met Louis De Weerdt als speler-trainer werd niet alleen een bekende naam in huis gehaald, maar iemand die op de hoogte was van zijn verantwoordelijkheid. Dirk Van Dam werd naar zijn heimat teruggehaald om de blauw-roden meer trefkracht te bezorgen en ook Guy Boonen, Guy Piessens en Ronny De Smedt wisten zich als nieuwelingen een vaste plaats in de kern te verwerven.
Ondertussen had men bij SK ook een volwaardige accommodatie uitgebouwd. Het eerste terrein kreeg een vernieuwde grasmat en een degeljke afsluiting. Begin van dit jaar werd een tweede terrein met verlichting aangelegd. Thans wordt de overdekte staantribune uitgebreid tot een zone van meer dan veertig meter.
SK kan sedert twee jaar ook steunen op een erg dynamische supportersclub, gevestigd in café Duivenlokaal bij Verschuren op Leest-Heide.
Foto’s :
-Gust Emmeregs stelt de nieuwe sponsor Vic Pauwels voor. -Gelukkige spelers bij SK Leest na het behalen van de titel. -Speler-trainer Louis De Weerdt werd door zijn spelers op de schouders getild nadat SK door de riante overwinning tegen Lippelo zekerheid verwierf inzake de promotie naar derde provinciale. -Promotie en titel in vierde provinciale B voor SK Leest.
