1983 – 4 maart : Gazet van Mechelen : Moeilijk… (foto onderaan)

“Onze fotograaf was van dit verschijnsel zo geschrokken dat hij er een kiekje van maakte. Een nieuw soort sportwagen met een extra brede achterband, kwestie van de bochten te houden is het niet. Voor de formule I dus totaal ongeschikt.

We dachten zelfs dat U met zo’n wagentje in het dagelijks verkeer wel heel veel lawaai en ophef zou maken, maar tegelijkertijd ook heel veel geldboetes zou inzamelen.

Toch is het allemaal niet zo slecht gevonden, zodra u maar weet waartoe het eigenlijk wel kan dienen. Het ding staat tegenover het voetbalveld van Leest geparkeerd en blijkbaar doet het dus dienst om het terrein van de ploeg ‘glad te strijken’.

Gemakkelijker in elk geval dan zo’n wals te duwen. Hoe het karretje ooit door de technische controle moet geraken is een ander paar mouwen. Dat wordt, om ht zachtjes uit te drukken, heel moeilijk.”

1983 – 5 maart : S.K.Ladies wonnen met 4-0 van Beerzel. (foto)

            Als voorbereiding  op de grote stap die men bij Leest wou zetten ivm het

            uitkomen in de provinciale voetbalcompetitie, organiseerde S.K.  een

            vriendschappelijke wedstrijd tegen de dames van Beerzel.

            De S.K. Ladies schenen er klaar voor.

            Reeds in de 10^de minuut bracht Diana Van Beerzel de thuisploeg op voorsprong.

            In de tweede helft stopte doelvrouw Hilda Van Dam (de dochter van de

            voorzitter) een strafschop en dikten Ilse Pepermans en Sabine De Blezer (2x) de

            voorsprong nog aan.

1983 – 6 maart : Op bezoek bij “Stanne”, onze honderdentwee jarige    

(Ik publiceerde dit intervieuw in “De Mechelse Week” van 17 maart 1983 en in “De Band”)

“Het is meer dan twee jaar geleden dat ik Stanne voor het laatst heb gezien.

Ik vind hem gezellig achterover leunend in zijn armstoel bij de kolenkachel, in gezelschap van “Joeri”, zijn trouw waakhondje, genoemd naar Gagarin, de eerste mens in de ruimte.

Weer word ik getroffen door zijn buitengewone vitaliteit, zijn meer dan gezonde “sense of humour” en zijn bewonderenswaardige levenslust.
Deze krasse eeuweling met het voorkomen van een goeie zeventiger wordt in september e.k. 103.

Alleen de ongeneeslijke wonde beneden zijn onderlip, altijd zichtbaar op de vele foto’s van zijn eeuwfeest, is vergroot. Deze wonde zou zijn oorsprong gevonden hebben in het vele pijproken. Op mijn vragende blik geeft Stanne te kennen dat hij vroeger een verstokt roker is geweest. Geen sigaretten weliswaar, maar een sporadisch sigaartje en bijna altijd de pijp. Zo intens dat zijn pijp zelfs tijdens de dagelijkse scheerbeurt zijn mond niet verliet.

Scheerde hij zich links, zijn pijp hing langs rechts, scheerde hij zich rechts, zijn pijp verhuisde naar de andere kant van zijn gelaat.

Ook bier heeft hij in twee jaar niet meer gedronken. Zijn huisdokter oordeelde dat het voor hem beter was ook dit te laten.

Veel spijt schijnt Stanne daar niet van te hebben : “Vroeger bestond bier uit hop en gerst”, monkelt hij, “nu is het bazaar, dat kan je geen bier meer noemen”.

Op mijn vraag hoe hij zoal de dag doorkomt weet hij te vertellen dat hij vandaag nog tien keer de tuin heeft doorgewandeld. Verder leest hij nog elke dag de krant en elke maand het plaatselijk Milac-blad “De Band”.

Kleindochter Monique die met een drankje binnenkomt, voegt er aan toe dat “Peter nog alle dagen bakken kapot kapt”, met een hamer van 5 kilogram, tot brandhout.

Van al zijn herinneringen staan die uit de eerste wereldoorlog het diepst in zijn geheugen gegrifd.

“Ik ben er in geloot”, vertelt Stanne, “en heb 28 maand dienst gedaan. Later kwamen daar nog twee kampen bij. Eén van 40 dagen en het tweede van 28 dagen.

Toen de oorlog begon had ik nooit gedacht dat ik vier jaar en een half van huis zou zijn.
Toen wij in Antwerpen waren vluchtten wij te voet naar Frankrijk en daar aangekomen werden wij verplicht onze klederen en geweren af te geven, dit om de jonge mannen te kleden die onmiddellijk naar het front trokken.

Ik was van de klas van 1900 en van de jongere klassen maakten ze compagniën om tracees te graven enzo.

De 5^de september 1914 ben ik dan aan ’t front gekomen. Daar heb ik afgezien, vooral in ’t begin. Weet ge dat ik zes maand op blokken heb gelopen en zonder kapootjas ?

En wij waren ook soldaat. Kou geleden jong, kou geleden.

Jaak De Croes, een andere Leestenaar die ik toevallig aan het front ontmoette, heeft mij toen tenslotte een carabiniersvest bezorgd, alhoewel ik nochtans piot was.

Aan ’t front heb ik veel meegemaakt, veel leed gezien.

Zelf heb ik echter nooit geschoten. Wij werden dikwijls ingezet op strategische en dus gevaarlijke punten. Zo heb ik eens twee kamions lijken moeten helpen lossen, waarin per kamion toch zo’n 30 lijken, sommigen daarvan met gaten in van een vuist groot, anderen totaal onherkenbaar.

Alle dagen zagen wij lijken, gruwelijk !

Op zekere dag, de Duitsers hadden de gehele dag geschoten, kregen wij opdracht de gaten van bominslagen te dichten. Wij op weg van Veurne naar Nieuwpoort. Net toen wij 1 put hadden gevuld kwamen er twee Duitse vliegers boven onze hoofden cirkelen en begonnen ons te bestoken met hun mitrailleurs, ik denk dat het te Wulpen was, in elk geval hebben wij ons kunnen redden door onder een brug te kruipen.

Een andere dag hadden wij in Veurne wacht aan een Frans schip. Plots zagen we aan de hemel een bestuurbare ballon van de vijand opduiken maar we mochten er niet naar schieten van onze superieuren. Ineens dropte de ballon bommen naar beneden en één der bommen viel op een huis waar een vrouw werd onthoofd. Daar was ik getuige van . Wreed !

Of hij veel schrik had geleden ?

“Schrik ? Daar waren er bij met meer schrik”, antwoordt hij dromerig.

“Natuurlijk hadden wij momenten met water in ons ogen, vooral als wij aan thuis dachten, maar wij waren wilde mensen... Bijvoorbeeld als wij ’s nachts gingen melk halen...iedereen die ons dat zou belet hebben was eraan geweest, ook onze officieren. Wij waren wilde mensen hé...

Wij hadden ook geen medicijnen. Als je ziek werd of gekwetst aan het front was dat dodelijk. Er waren totaal geen medicijnen. Eén keer ben ik licht gekwetst geweest.

In een bepaald dorp moesten wij een baan door het land trekken en ineens werden wij beschoten. Wij vluchtten weg en ik liep op zo’n 300 meter van een inslag en een stuk ijzer van een bom boorde zich in mijn bovenarm. Het was echter een lichte kwetsuur.

Ik stond veel liever op 10 meter van zo’n inslag. Immers die ontploffing vormt een boekee en als je er kort genoeg bij stond had je alleen de beschermende losgerukte aarde.
Het ijzer spatte verderweg uit mekaar.

Toen den Duits terugtrok werden wij, de mannen van de Staat, naar Adinkerke gestuurd.
Ik herinner me nog goed dat daar een plakkaat aan de muur hing. Op dat plakkaat stonden de bevrijde gebieden aangeduid. De mensen uit die gebieden mochten dan naar huis. Behalve wij van de spoorweg. Ik heb daar nog maanden moeten werken, ook nog na de wapenstilstand. Immers, Duitsland was gestraft en moest locomotieven naar Adinkerke overbrengen. Daar ik schilder van beroep was op ’t Arsenaal te Mechelen, werd ik daar weerhouden om mijn werk daar verder te zetten tot februari ’t jaar nadien.

Twee dagen minder dan vier jaar en half ben ik van huis weggeweest.

“En hoe was het met de taal gesteld Stanne, alles in ’t Frans ?”

“Natuurlijk, cinquante mille centquarentehuit, ‘k was kweet nie hoe lang soldaat voordat ik mijn nummer in ’t Frans kende, maar we lagen daar met Fransen, Walen en Vlamingen op één kamer en ge komt daar op den duur in hé.
Eten, drank, de weg vragen, slapen vragen in ’t Frans dat ging, maar een gesprek voeren dat was wat anders.

Wat ik wel beestig vond, dat was enkele jaren geleden in Brussel. Ik vroeg er de weg in ’t Vlaams aan een voorbijganger. Comprend pas, zei de man. Ik vroeg het dan maar in ’t Frans en de man antwoordde me in ’t Vlaams. Beestig !

Vorige zomer ben ik nog eens naar den IJzer wezen kijken, naar het graf van den Huys op het militair kerkhof.

Ja, ja, ik heb veel meegemaakt in mijn leven, zo heb ik in Leest vier gardes gekend.

Den eerste was “de Vloa van Lier”, later Isidoor Van Hoof, dan den Huybrechts en nu Vic Van Hoof.

Mijn laatste vraag betreft de dood.

“Of ik schrik heb om te sterven ?

Zeker niet, ik weet dat ik over de helft ben”, antwoordt hij met glinsterende oogjes, “en alle dagen zijn goed. Ik heb alleen schrik dat ik moet vragen om te sterven, door veel af te zien. Neen, alle dagen zijn goed. Nu denk ik al aan de zee, ’t is nog niet zeker dat ik daar nog geraak maar als alles goed gaat zit ik de maanden juli en augustus in Westende. En dat brengt klandizie mee hé, aan de zee. Die viering daar was een evenement.

Op de comping (noot : Camping Westende, 100 m van Zon en Zee) kennen ze me allemaal, ik mag gaan waar ik wil.
Vorig jaar met mijn verjaardag heb ik van een Hollander nog een kaart toegekregen.

Maar één ding jong. Ik zou meer van mijn pensioen moeten genieten, hé”.

Op mijn verwonderde blik antwoordt hij vlak : “Ha ja hé, ik ben nog  maar 45 jaar op pensioen...”

            M.E.Van Hoof “

-De fotograaf van GvM botste op dit vehikel tegenover het voetbalterrein van V.V. Leest

-Het elftal  van de SK Ladies uit Leest. (Foto : DMW)

-Stanne Van den Broeck.

17-03-2013 om 10:31 geschreven door Marcel Van Hoof

Meester De Leers.

1983 – Maart : Leestenaars treden zo uit de oude doos. (verzameling Stan Huysmans)

Brief van een moeder aan Meester De Leers, schoolhoofd. 1944.

“Waarde Meester,

Wil zo goed zijn onze Frans en Jerôme eens goed onder handen te nemen, en ze maar goed te straffen. Vanmorgen hielp ik ze bijtijds weg om naar de catechismus te gaan. Jerôme moet zijn eerste communie doen. Geen van beiden heeft een voet in de kerk gezet, alhoewel ze voor 8 uur in het dorp waren. Vandaag is het dees morgen weer wat anders dat ik er van ondervind. Frans bijzonder wordt nen deugniet. Daarom vraag ik u : help me er wat orde in te krijgen. Mijn dank op voorhand.

    Vrouw Edm. Verbruggen.”

EN NU DE KOMMENTAAR want dit briefke heeft ons wat te zeggen. Een zorgende moeder voelt aan en ondervindt, dat haar sakkerse ‘deugnieten-van-jongens’ trachten op te groeien volgens hun eigen wilde willekeur en er reeds eigen princiepen en maatstaven over vrije tijdsbestedling wensen op na te houden, wat helemaal niet strookt met hààr gedacht van BRAVE jongens, die eens de huisdeur buiten, en weg van onder haar waakzame moederogen, hun vrijbuitersinstinct op straat willen botvieren en die saaie catechismusles in de kerk zo akelig vinden…Liever dan maar spijbelen, denken ze. En joepie ! Leve het vrije straatleven !...

Die moeder had haar man hierover al gesproken, die haar daar zeker in beaamt.

EN DAT MOET GEDAAN ZIJN ! Maar als zijn afstammelingen ’s morgens het huis verlaten, is hij, sedert het heel vroege morgenkrieken reeds aan ’t ploegen op ’t Huyckensveld, en zijn Leontine al lang heel goed kennende, weet hij, dat zij het allemaal wel kan en zal klaren.

Tevens herkent de brave man, als hij het toch goed bepeinst, zichzelven stiekem in zijn dappere zonen, en ploegens vlinderen zijn gedachten in glunderend heimwee naar zijn eigen verre rakkerstijd…DE JEUGD HERHAALT ZICH…

Vandaar dan die S.O.S.-oproep van de moeder aan meester De Leers, schoolhoofd.

Want als die twee schelmen Frans en Jerôme, volgens haar mening klare verschijnselen van wildgroei vertonen, dan wil zij er ineens en kordaat het snoeimes helpen inzetten. Daarvan getuige die brief. We kennen de reactie van meester De Leers die hierop volgde niet. En of het veel hielp, ook niet. Maar kom, zo’n dreigende vaart neemt het leven altijd niet, en als het zaad goed en gezond is, en de kiem intact geborgen ligt, dan is er ruime kans voor goede vrucht. En wat zien we NU ? VANDAAG ?  Kennen we allen niet die twee ‘deugnieten’ van toen als werkzame huisvaders opgegroeid en gevestigd, die op hun beurt geen scheve sprongen van hun spruiten zouden dulden.

Al met al, een pracht van een brief. Proficiat thans, na vele jaren, aan de kordate moeder van toen. En de schrijfster weet hiermee : WIE SCHRIJFT, DIE BLIJFT.

Gelukkige tijd van toen, met mooie herinneringen…

Wie is wie in de brief ?

Vrouw Edm. Verbruggen = Van de Vondel Leontine, geboren te Blaasveld op 9 november 1898, wonende Tiendeschuurstraat 6, weduwe en nog 9 kinderen in leven : Maria, Magdalena, Godelieve, Alfons, Frans, Jerôme, Jan, Robert en Cyriel.

Frans  - Verbruggen Franciscus A., geboren te Leest op 28 mei 1936, echtgenoot van Lauwers Hendrika G., wonende Tiendeschuurstraat 6, landbouwer, 4 kinderen : Bea, Ingrid, Patrick en Hilde. (Noot : Frans overleed op 30 augustus 2010)

Jerôme – Verbruggen Hieronymus, geboren te Leest op 25 september 1937, echtgenoot van Paula Bradt, Kouter 12, afdelingshoofd groenten-fruit, 4 kinderen : Machteld, Koen, Frank en Veerle.

(‘De Band’, maart 1983)

Maria Leontina Josephina Van de Vondel was te Blaasveld geboren op 9 november 1898 en overleed te Mechelen op 9 januari 1989. Zij was gehuwd met Jaak Edmond Verbruggen, eveneents te Leest geboren op 11 maart 1900 en aldaar overleden op 15 juni 1971.

“Lieve moeder, gedurende 90 jaar heb je stil, vroom en eenvoudig geleefd. Een leven in volledigheid voor de anderen : echtgenoot, kinderen en kleinkinderen. Jij wees ons de weg door je schoonmenselijkheid, de adel van je hart, de weelde van je gemoed. Jij ging ons voor in edelmoedigheid, spontaan goedzijn, vanzelfsprekende toewijding. Jij leerde ons houden van het leven door je blije offervaardigheid, je werklust, je verlangen naar veel kinderen en kleinkinderen : het gelukkige grote gezin waarvan jij de ziel was.

Je levensmoed en je mildheid borrelden op uit een zeer diepe bron : jouw rotsvast geloof, ook in moeilijke ogenblikken.

Je hield van de natuur, van de mensen, van Onze Lieve Heer en zijn Moeder, die je zo graag ging opzoeken in de vele Vlaamse bedevaartsoorden.

Zo kon je het leven aan, zo kon je de eenzaamheid van de oude  dag ombuigen naar levensoptimisme en vitaliteit.

Moeder, wie en wat je voor ons bent geweest is zo moeilijk in woorden te vatten.

We hebben mooie en rijke herinneringen.
Moeder, voor alles, dank je wel !”  (Fraaie woorden uit haar bidprentje)

1983 – 3 maart : KVLV – Kantklossen in het klooster te Leest.

1983 – 4 maart : KVLV Danscursus

17-03-2013 om 09:52 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 20 februari : Kindernamiddag Vevoc KVLV (foto)

            Voor het derde jaar stond de kindernamiddag van Vevoc-KVLV op het

            programma.

            Deze manifestatie werd jaarlijks georganiseerd met als doel al de Leestse

            kinderen tot en met 12 jaar de gelegenheid te bieden om tot samenwerking te

            komen tijdens geanimeerde amusementsspelletjes.

            In tegenstelling met andere jaren werd er ditmaal uitzonderlijk veel aandacht

            besteed aan de talrijk aanwezige chiro-leden wat te danken was aan het

            35-jarig bestaan van de chiro-jongens en het 20-jarig bestaan van de chiro-

            meisjes.

            De kindernamiddag werd ingezet met een inleidingswoordje van

            gemeenteraadslid  en voorzitter van Vevoc Louis Vloebergh.

            Hij vertelde dat de kindernamiddag in de toekomst soberder zal worden

            georganiseerd, maar zonder de kwaliteit te laten dalen.

            De kinderen werden vervolgens ingedeeld in drie leeftijdsgroepen waarmee ze de

            ganse namiddag zouden doorbrengen. Deze groepsindeling werd gedaan omdat

            de activiteiten met een doorschuif-systeem werkten.

            Als eerste activiteit werd de film geplaatst, gedraaid en geproduceerd door de

            Leestenaar Pierre De Wit.
            Een volgend onderdeel van deze namiddag was het volksdanshoekje.

            Hier werden volksdansjes aangeleerd door de geroutineerde Emilia Verbruggen.

            Het grootste en sensatie bewustste onderdeel van deze kindernamiddag was de

            modeshow. De kinderen kregen de gelegenheid om zich aan de hand van chiro-

            verkleedkoffers om te kleden in allerhande figuren.

            Na te zijn omgekleed kregen ze nog een laagje make-up op het aangezicht

            gesmeerd. Met deze maskerade konden ze dan de zaal betreden na een

            naambordje in beslag te hebben genomen.

            Na de pannenkoeken te hebber verorberd werd deze kindernamiddag afgesloten

            met een epiloog door voorzitster van kVLV Roza Plasqui.

            (GvM,22/2/83)

1983 – Zondag 20 februari : Samenkomst K.V.G. Zennevallei te Heffen

            Er werden dia’s vertoond van de werking en de diensten van het OCMW.

1983 – 24 februari – De Mechelse Week in de rubriek ‘Mechelse Wielerploegen voorgesteld :

Vlug en Vrij Muizen met nieuwe sponsor. (foto)

Op hun supportersbal maakte de Muizense club Vlug en Vrij van de gelegenheid gebruik om hun nieuwe sponsor (Rudy Hendrickx uit Mechelen) en hun renners voor te stellen.

Bij de juniors vonden we de namen terug van de Leestenaars Geert De Bruyn en Gino De Leeuw.

1983 – 26 en 27 februari : Jaarllijks Gelegenheidsrestaurant St.-Cecilia

            Een dag zonder koken en zonder afwas die doorging in de zaal van Mille Van

            Steen in de Dorpsstraat en dit de zaterdag doorlopen van 18 tot 21 uur en de

            zondag van vanaf 11u30.

            Op het menu : aperitief ‘Cecilia’ (40 fr.) aaskroketten als voorgerecht (60 fr.),

            Tomatensoep ‘Toeters en Trompetten’ (40 fr.), steak au poivre, steak natuur,

            steak archiduc of steak Cecilia (275 fr.), ½ kip natuur of een ½ kip archiduc (175 fr.).

            Dit alles te verkrijgen met frietjes. Nagerecht ‘Leests gebak’ (40 fr.).

             (Folder)

1983 – Maartnummer ‘De Band’ : ODE AAN DE OUDE TIJD

“Nu niet, toch niet tot ongeveer halfweg januari, hebben wij, in menselijke termen uitgedrukt, van de winter te klagen. Tot nog toe is het een hele platte winter die niets, maar dan ook niets om het lijf heeft. Hij is zo flauw als die deftige kale heertjes die indruk willen maken met hun kledij, met ongezouten grapjes, hun uitgesproken fijne maniertjes en een taal om van te duizelen. Dit is een strikt persoonlijk gedacht van mij.

Waar is de tijd dat ik, kleine kerel nog, hen naar de barbier (kapper of coiffeur) zag gaan !

Het was die tijd op zaterdagavond dat die stoere bonken zich op stap waagden en zich gingen laten scheren : met hun witte of geschilderde wilgenblokken, met de traditionele ‘floere’ vest en ‘floere’ broek, een rode zakdoek met witte bollen of een ‘foulaar’ om hun hals, met een stoppelbaard van zaterdag tot zaterdag : een kop om van te snoepen en een oud door-weer-en-wind verweerd gelaat. Dat was altijd op zaterdagavond, tussen 6 en 9 uur.

De dichtstbijwonenden kwamen ’s morgens voor de vroegmis van 8 uur. Dat was de smid –ne kop om te exposeren- met zijn grijswitte stoppelbaard (precies een everzwijn of egel dacht ik dikwijls). Een zaterdagavond vol conversatie : over het wel en wee in het gezin, op het land en in de stal. Het varken dat van zijn poten ging van teveel korenmeel (rogge) en aardappelen. Over één van hun beste koeien die miskalfd had. Of van hun paard met een kankerpoot. Over de dorpssmid die een paardenhoef echt gelijk de veearts kon verzorgen, die zelfs slimmer was dan de veearts en die nooit bang was om zijn handen vuil te maken.

Echte mannen die met al hun tegenslagen en narigheden er nog het beste van maakten.

En over hun vrouw die in het kinderbed was en een dag voordien nog onder de koeien zat om te melken, of een ganse nacht bij een zeug gezeten had die moest werpen (vigene), of nog een ovenbrood bakte omdat manlief haar zeker enkele dagen moest missen en dan met heel de boerderij alleen zat. Want op de boerderij was er geen moederke lief aan : daar moesten de handen uit de mouwen gestoken worden. En als het dan zover was, lag de kleine boreling wel en warm ingebusseld, op één van de gezondste matrassen (een haverkafzak) te slapen.

Het was hard werken maar ze waren tevreden met wat ze waren en uitvoerden. Hoe meer tegenslag men kende, hoe harder men werkte, en zonder naijver of schimpscheuten hielp men elkander uit de nood. Toen werd nog met gesloten beurs gewerkt van vroeg in de morgend tot laat op de avond, en men nam van elkaar afscheid met die gedachte : ‘Ik heb vandaag weer mijn best gedaan : Marie is geholpen of Frans of Lowie kan morgen toch zaaien ! ’t Stuk op den veertienbunder ligt klaar geploegd en geëgd, hij kan direct zaaien en inwerken, dan zal hij gerust slapen, want alleen was die karwei toch te zwaar.’

Ik zie de boerinnen nog altijd tegen schaftijd naar het veld komen met hun rieten of wijmen mandekes. Ze brachten versgesneden zelfgebakken tarwe- of roggebrood met lies of goede boter geplet of naargelang het werk zwaar of licht was : met achterhesp of speculaas. En als dessert (zeker in de perentijd) : een overrijpe of groene ‘dubbelflup’ dat het sap uit de mondhoeken droop, wat ze dan algauw met de buitenkant van hun mouw van hun kin veegden.

En onder de koffietijd werd er nog echt onder malkaar op een goeie gezonde manier gelachen en gepraat, dat de tranen in de ogen stonden. Achteroverliggend werd er naar de wolken gekeken die traag voorbij dreven, en die goed of slecht weer voorspelden, wat dan de boer of de boerin warm maakte om nog wat rapper te werken of vooruit te doen, want de aardappelen moesten droog binnen in de kelder of de  voorraadschuur. Hetzelfde moest gebeuren met hooi en graan, want daar kwam teveel bij kijken.

’s Avonds was er vooral veel pret voor de kleine mannen, als de boer paard en kar inspande om de vrucht van een ganse dag arbeid naar huis te voeren. Dan was het telkens kermis voor de kleine mannen, als paard en kar door de kleine veldwegen naar huis donderde en op de schoot van de kar gezeten, ieder enkele minuten het paard mocht leiden. Het dier vond zelf zijn weg naar huis terug, maar voor de voerman was het wel een belevenis.

’s Avonds zaten de kleine mannen dan schoon gewassen en gekamd met hun voetjes op de Leuvense stoof, ze mochten zich nog wat opwarmen. Dan werd er naverteld over de belevenissen van de voorbije dag : het wel en wee in de stal, van een hen en haar manke poot en haar kleine kuikentjes, van de haan die in Trees haar benen pikte als ze om melk kwam, van de spekpater die op jaarlijkse bedelronde was en over de verre landen vertelde.

Dan zaten de kleine mannen met pientere oogjes te kijken : want de spekpater had heel wat meegemaakt in de brousse met zijn leeuwen en tijgers en olifanten. Dan waren de kleine mannen wel wat onderste boven van al die krachtpatserijen, zodat ze zelfs nog in hun bedje er over navertelden en dan in slaap vielen van de opgedane gezonde emotie van die dag en ze sliepen als rozen.

Want toen waren ze nog niet moegekeken naar die wrange wereld die thans op de beeldbuis komt, met haat, nijd, naijver en bedrog, en met volle emmers siroop, die zelfs voor de volwassen mens een moeilijk obstakel  vormt, om in de wereld van vandaag nog een echt lichtpunt te vinden. Een wereld van klatergoud, die niet te nagesproken, de ondergang zal betekenen van vele mooie vaste waarden.
Want wie het meest lawaai maakt, krijgt dikwijls gelijk !

Op uw gezondheid !

           Toon”

(Toon Lamberts in ‘De Band’ maart 1983)

 De auteur vind je ook terug in deze Kronieken bij 2/11/1982 : ‘Reuzenbietenoogst’.

-De Kindernamiddag van Vevoc-KVLV : wat is er leuker dan zich te verkleden… 

-De juniors van ‘Vlug en Vrij Muizen’, waaronder twee Leestenaars.

17-03-2013 om 07:48 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 17 februari – De Mechelse Week : OUDE GLORIEN AAN HET WOORD

V.V.-LEEST VEDETTE HANS SCHÖNING – Een trainersloopbaan in zicht. (foto)

“Hans Schöning is een gekende en gewaardeerde sportfiguur in het Mechelse. De gebaarde Duitser is meer dan 15 jaar vertrouwd met het dagelijkse leven in de Dijlestad. Samen met zijn echtgenote en zijn brave dochter Sandra woont hij nu in de deelgemeente Hombeek.

De familie Schöning is volkomen ingeburgerd en Mechelen heeft voor hen geen geheimen meer. Hans vertelde ons over zijn uitzonderlijke carrière als actief voetballer en verklapte ons zijn ambities, die hij in de toekomst wil verwezenlijken.

In zijn rijk gevulde loopbaan heeft Schöning zowat alles meegemaakt. Op 9-jarige leeftijd bond hij de schoenen  aan en het werd meteen de start van een voetballer, die 10 jaar lang het mooie weer bij Racing Mechelen zou maken. Hij sloot aan bij V.F.R. Neumunster, de vereniging uit zijn geboortestad, gelegen in de omgeving van Hamburg. Hij doorliep er de jeugdreeksen om op 18-jarige leeftijd zijn debuut te maken in het fanionelftal. Schöning werd dra de gevreesde linkerspits, die scoorde met de regelmaat van een klok. Een scherpe demarrage, een uitzonderlijke loopsnelheid en een staalhard schot waren zijn voornaamste wapens, die menig verdediger de wanhoop nabij brachten.

Drie succesvolle seizoenen maakte hij rond bij Neumunster en 15 selecties als amateur-internationaal vormden een bekroning en tevens een eervol afscheid aan de Duitse competitie.

Racing Mechelen had immers lucht gekregen van de kwaliteiten van Schöning en in ’68 tekende hij een verbintenis met de groenwitten, die toen nog in derde afdeling uitkwamen. Aanpassingsproblemen heeft hij praktisch niet gekend en verbazend snel maakte hij zich de Mechelse mentaliteit eigen. Een decennium lang bleef de Duitse maneblusser een onmisbare pion in het team en werd hij een waar boegbeeld voor de club.

Hans maakte met Racing twee promoties en één degradatie mee. Zijn eerste seizoen was direct midden in de roos. De groenwitte club behaalde onder trainer Rik Matthys het kampioenschap van derde afdeling A en heroverde aldus zijn plaats in de Liga.

Racing begon van toen af de zaken grootser in te zien en men zocht verder over de grenzen naar mogelijke versterking. Zo kwamen en gingen spelers als Kvasnak, Iversen, Sunde, Hüssner, Schönberger en Posthumus. Hoogtepunt werd er bereikt midden de jaren ’70 toen Racing de poort tot de hoogste nationale afdeling forceerde en zijn blazoen weer opsmukte.

Meer dan een verblijf van één seizoen in 1^ste klasse was er echter niet weggelegd en een degradatie was onvermijdelijk. Schöning werd desondanks topscorer van de ploeg met 9 doelpunten. Hij had het vertrouwen, in hem gesteld, geenszins beschaamd. Hij bleef dan ook enkele seizoenen bij Racing in 2^de klasse op de linkerflank evolueren. Dan volgde het afsluiten van zijn periode in het traditioneel gestreepte shirt. Na tien jaar dienst nam Schöning afscheid van zijn trouwe fans tijdens de benefietwedstrijd tegen stadsgenoot K.V.M. Een tijdperk werd als het ware beëindigd.

Racing Jet, de ambitieuze derdeklasser bleek geïnteresseerd en Hans ging scheep met de Brusselse club. Een goede keuze ogenschijnlijk want het eerste seizoen werd er direct gepromoveerd naar tweede onder leiding van trainer Jean-Paul Colonval. Het tweede jaar kwamen er echter problemen en na enkele strubbelingen met Colonval besloot Schöning na afloop van het seizoen de Brusselse club de rug toe te keren.

Zijn carrière nam toen een volledig nieuwe wending want F.C. Lebbeke, een Oostvlaamse eerste provincialer, polste hem voor het spelers-trainer-ambt. Schöning kon terugblikken op zijn ervaring en voetbalkennis, hij aanvaardde het voorstel. Samen met ex-Racinger Dèsiré Rappoort (speler-trainer bij F.C. Nieuwendijk) maakte hij het goede weer bij Lebbeke.

Daarna verhuisde hij naar Brabant en werd speler-trainer bij Daring Leuven, uitkomend in tweede provinciaal. De jonge ploeg kon Schönings ervaring best gebruiken. Het werd een succesvol jaar en Daring Leuven eindigde tweede in de competitie op enkele luttele punten van de kampioen. Inmiddels was Hans begonnen aan de Heizelschool om het trainersdiploma te behalen. Samen met Georges Leekens, Bo Braem, Carl Engelen en Jos Volders beëindigt hij dit jaar de Heizelstudies en een trainersloopbaan wenkt.

Toch is de 37-jarige nog niet aan het einde van zijn actieve spelersloopbaan. De huidige competitie is hij immers één van de peilers van V.V. Leest, dat ook nog werd versterkt met ex-K.V.M-ers Slachmuylders en Selleslagh. De hoge verwachtingen, in het Leestse elftal gesteld, zijn tot op heden niet ingelost geworden. Hoewel de ploeg voetbaltechnisch zeker bij de besten uit de reeks behoort, slaagt Leest er niet in zijn stempel op de competitie te drukken.

Met een Heizeldiploma op zak en een rijk voetbalverleden achter zich mag men de toekomst rooskleurig inzien. Zijn directe ambitie is dan ook het trainersambt te vervullen bij een derde klasser of bevorderingsclub. Met de wilskracht en volharding, Schöning eigen, mogen we er van overtuigd zijn dat hij ook deze opdracht tot een goed einde zal brengen.”

1983 – 19 februari : Chirobal

            In de parochiezaal. Normaal zou het orkest van Johnny Maes de muzikale noot

            verzorgen, maar wegens ziekte van de zanger liet het orkest verstek gaan.

            Ter vervanging werd een disco-bar ingeschakeld.

1983 – Zaterdag 19 februari :  De Mechelse Week (24/2) : Teerfeest Leestse S.P.(foto)

“Donderdag 19 februari jongstleden zaten de S.P. leden van afdeling Leest in zaal Cecilia met de beentjes onder tafel voor hun jaarlijks teerfeest. Dit in aanwezigheid van Dhr. Joris, SP-voorzitter Mechelen. Dhr. Suykens, secretaris, plaatselijk SP-voorzitter Dhr. Jef Vloeberghen en een 120-tal plaatselijke partijleden.

Deze talrijke opkomst dit jaar mag terdege een succes worden genoemd. Van amper een 40-tal deelnemers in 1976 groeide het aantal gestadig uit tot 98 deelnemers in 1982 en dit jaar werd tot op heden een record met 119 inschrijvingen.

Ook het aantal leden van de plaatselijke SP-afdeling kende een parallelle groei, tot méér  dan 200 leden dit jaar. De Leestse afdeling heeft dan ook het ganse jaar door verscheidene activiteiten op haar agenda. Het bestuur, bestaande uit 13 mensen, waaronder negen mannen en vier vrouwen, mag dan ook zeer dynamisch worden genoemd, wat zich ongetwijfeld weerspiegeld in dit gestadig groeiende ledenaantal. De SP-afdeling neemt bijvoorbeeld deel aan de Mechelse C.S.C.-kwis voor de wisselbeker Jef Ramaekers. Deze kwis bestaat uit drie reeksen : A, B en C, waarin de Leestse SP-afdeling nu reeds eerst gerangschikt staat in de reeksen A en C.

Uit het jaarverslag 1982, naar voren gebracht door de secretaresse Mevr. Vloeberghen, blijkt niet alleen dat 1982  een vruchtbaar jaar was op gebied van activiteiten, maar 1983 belooft nog beter te worden : een wandeltocht door Mechelen op 13 maart, een natuurwandeling door Leest op 20 maart, optocht 1 mei, tornooi op 21-22-23 mei, fietstocht op 29 mei, derde prijs Jef Vloeberghen op 4 juni, en de jaarlijkse reis naar de Ardennen (Annevoie, Spontin, Lessive, La Roche).

Uitgerekend op de dag, dat het teerfeest van de Leestse SP-afdeling werd gehouden, kreeg Dhr. Joris tevens schepen van onderwijs voor de stad Mechelen, het Peterschap over de gemeente Leest aangeboden. Na een paar korte toespraken van de ere-genodigden, konden de deelnemers zich overgeven aan enkele culinaire delicatessen, en diegenen wiens broeksriem nog niet al te strak was aangespannen, konden daarna nog enkele pasjes wagen op  de dansvloer, omdit samenzijn in gezellige sfeer af te ronden. (em).”

-Hans Schöning, hier hard aangepakt tijdens een wedstrijd tegen FC Walem.      

-Talrijke opkomst tijdens het teerfeest van de Leestse S.P..     

17-03-2013 om 07:01 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Vrijdag 11 februari : Carnaval in de Stedelijke Lagere School

De leerlingen van de vijfde klas van de Stedelijke Lagere School noteerden hun belevenissen in hun ‘waarnemingsschriftje’ :

Steven Bernaerts : “Op elf februari vierden we carnaval in onze school. We maakten zelf een masker. We mochten ons ook verkleden in kleren die we zelf meebrachten. Dan mochten we dansen en keken naar tekenfilms. We kregen ook nog appelsap.”

Raymond De Winne : “We hebben carnaval gevierd. Velen konden we niet herkennen. De juffrouw was verkleed als Arabische. Ik had judokleren aan. En Geert was een vrouw. We hebben ons goed geamuseerd.”

Guy De Wit : “Op 11 februari is het in de school carnaval geweest. Er was veel te doen. Ik was verkleed in robot. Er was ook film en we hebben mogen dansen. We kregen ook nog drinken. Dan zagen we films van bij ons thuis, zoals ‘Baby vlucht.’ “

Stefan De Wit : Het is carnaval geweest. Toen hebben we in de klas een masker gemaakt. Ook hebben we in de namiddag twee tekenfilms gezien. En daarna was het tijd om naar huis te gaan.

Ben Haemhouts : “We vierden carnaval in onze school. We mochten zelf een masker maken. Maar ik had er thuis al een gemaakt van een lege waspoederton. De juf was ook verkleed. We zagen films en dronken appelsap.”

Hans Simons : “Op elf februari was het carnaval. We kregen één uur les en daarna mochten we ons verkleden in de kleren die we zelf meebrachten. Dan gingen we dansen en dan drinken. Tot slot zagen we nog enkele tekenfilms.”

Noël Teughels : “Op elf februari was het carnaval. Iedereen was verkleed, zelfs de juffrouw was verkleed. In het begin dansten we wat. Daarna gingen we naar enkele filmpjes kijken. Eén ervan was ‘Baby vlucht’, erg grappig was dat ! Daarna mochten we drinken en het prettige feest was voorbij.”

Ivan Van Damme : “Op vrijdag elf februari vierden wij carnaval. Wij hebben zelf een masker gemaakt. We zijn begonnen met een G.B.-zak om te draaien, dan de ogen uitknippen en dan kwam het schilderwerk. In de namiddag was het veel prettiger !”

Dominiek Van Laenen : “Vrijdag elf februari was het carnaval in onze school. Wij hadden ons masker zelf gemaakt. De andere klassen niet. Ik was verkleed in een cowboy. We hebben ook filmpjes gezien; onder andere ‘De schone en de vagebond.’ “

Daniëla Verheyden : “Op elf februari gingen we in de school carnaval vieren. We moesten ons verkleden en een masker opzetten. We hadden ook een zelfgemaakt masker. Dat hadden we in de voormiddag gemaakt. In de turnzaal mochten we ook dansen. We konden drinken krijgen. We keken ook naar films. Spijtig konden we niet gaan zwemmen.”

Gery Verschaeren en Geert Verschueren : “Als het carnaval was op school, was ik verkleed als detective en Geert als vrouw. Ik had een assistent, Steven. Want die was agent. Vele jongens waren goed verkleed, zoals Ben : die had een schild bij en een helm op. Die dacht zeker dat ik op zijn hoofd zou timmeren. Stefan was een oud vrouwtje. Die had net een casette-recorder in zijn buik, die alsmaar zei : ‘De jeugd van tegenwoordig!’ Dan dronken we ook appelsap. Het was een fijne dag !”

(Schoolkrant nr.2, jaargang 3)           

1983 – 13 februari : Pensenkermis Chiro en Volksdans door Aspi’s in Parochiezaal.

1983 – 16 februari – Gazet van Mechelen : Mechelse scholen en hun problemen-

            Van het Huis van Prant tot het Huis van Pitzemburg

            I. Grote hof, te weinig kinderen.

“Met welke zorgen van elke dag krijgen schoolhoofden, leerkrachten en verantwoordelijken van de Mechelse onderwijsinstellingen te maken ? Welke problemen bezorgen hen soms al eens slapeloze nachten ? Waarmee zitten ze in hun maag ?

Met deze en andere vragen trokken wij naar enkele scholen in de onderwijsstad Mechelen, in een poging een algemeen beeld op te hangen van de scholen en hun bekommernissen van elke dag en van elk schooljaar.

(...)

Wij beginnen onze rondvraag aan de rand van Groot-Mechelen, in het landelijke LEEST.

“Bij ons hebben de kinderen haast nooit aanpassingsmoeilijkheden. De vriendjes van de straat zijn immers de vriendjes van de school. Iedereen kent iedereen. En dat maakt het hier aangenaam, ook om les te geven. En wij hebben bovendien een grote hof, maar misschien wel te weinig leerlingen.”

Zo formuleert Paula Bradt, schoolhoofd te Leest, de voordelen van een kleine school in de dorpsgemeenschap. De fusie van Leest met Mechelen heeft aan die voordelen en aan de situatie in haar geheel nagenoeg niets veranderd. Het enige verschil met vroeger is dat de school nu gemengd is, net als de naburige gemeenteschool.
Vroeger zaten in de vrije school enkel meisjes en in de gemeenteschool de jongens, wat overigens in vele dorpen nog het geval is.

Een jaar of vier geleden is dat in Leest veranderd.
Nu zijn der dus twee gemengde scholen. Voor zover wij dat kunnen beoordelen heeft dat niet geleid tot een concurrentieslag.
De uitdrukking “gezonde naijver” is misschien beter van toepassing.

Een kleine dorpsschool dus, met 83 kleuters en 72 kinderen in het lager onderwijs, samen genoeg voor drie kleuterklassen en vier in de lagere school.
Bij uitzonderingsmaatregel van het ministerie kreeg de school een stagiair toegewezen.

In totaal zijn er dus acht leerkrachten die alle bijkomende taken en klusjes onder mekaar moeten opknappen.
Daar zit al een eerste probleem. Een probleem waarmee alle kleine scholen hebben af te rekenen en eigenlijk alle lagere scholen omdat er geen hulppersoneel is voorzien.

Tweede zorg van de leerkrachten is het leerlingenaantal dat nogal eens benauwend dicht de minimumnorm voor een bepaald aantal klassen benadert.

Een paar kinderen minder op 1 oktober kan fataal zijn voor een betrekking.

Vandaar ook dat Paula Bradt het had over “die grote hof en te weinig kinderen”.

Ter illustratie kunnen wij onderstrepen dat vorig jaar in Leest 18 kinderen op de wereld werden gezet. Die moeten dus over een jaar of drie verdeeld worden tussen de twee scholen. Een weelde is dat alvast niet. Komt daar nog bij dat in de wijk “De Kouter” de kinderen de lagere school bijna zijn ontgroeid. Er rijst nu wel een nieuwe wijk uit de grond in de Vinkstraat en er zouden ergens plannen in de schuif liggen voor nog een woonwijk in Leest.

De grote bekommernis van de schoolgemeenschap draait echter rond de centen.

En dan vooral rond de verwarmingskosten en het leerlingenvervoer.

Van de jaarlijkse rijkstoelage van rond de 550.000 frank gaat bijna 200.000 frank door de schouw. De lokalen zijn immers zeer ruim, met veel vensters en buitenmuren.
Prettig in de zomer, dat wel. Maar het kost stukken van mensen om ze ’s winters warm te stoken.

En dan is er het leerlingenvervoer, dat vorig jaar 230.000 frank opslorpte.

Gelukkig is er nog een overeenkomst met de stad dat ieder de helft betaalt.
Dat contract dateert nog van voor de fusie. Maar eigenlijk zou de vrije school nog meer

moeten betalen omdat zij meer kinderen op de bus heeft.
Paula Bradt zegt dat het plafond echter is bereikt.

Het oudercomité moet nu al scharrelen op bals, schoolfeesten en andere manifestaties om het vervoer te kunnen betalen.

“Ik vind het vooral erg”, zo rondt zij dit aspect af, “dat er zoveel energie moet gestoken worden in het verdienen van dat geld. Wij zouden die tijd maar wat graag aan andere acties besteden”.

Gelukkig

Ondanks al die beslommeringen prijst Paula Bradt zich toch gelukkig dat ze in zo’n dorpsschool kan werken.
Een beetje bevreesd dat haar woorden al te negatief en te beklagenswaardig zouden overkomen, doet zij beroep op haar overtuigingskracht om de voordelen van zo’n school aan te prijzen. Zie hiervoor de aanhef van dit stuk.

‘Zo’n schooltjes in de wijk en in het dorp moeten er blijven’, zegt zij, ‘zowel voor de kinderen als voor de leerkrachten.’ “

17-03-2013 om 06:56 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Woensdag 2 februari – “Koerier” :

            “Vooruit zonder Vrees” koninklijk met Leestse dirigent

“De Koninklijke Liberale Harmonie “Vooruit zonder Vrees” is aan haar 105^e speeljaar toe. Meer dan een eeuw diende deze Nielse harmonie te wachten om, zoals dat heet, gemachtigd te worden de naam van “koninklijke maatschappij” te voeren. (...)

Theo Fierens (foto)

Na 14 voorzitters en 13 secretarissen is Theo Fierens nu de 7^e dirigent van de Koninklijke Liberale Harmonie “Vooruit zonder Vrees Niel”.

Zowat een viertal jaar hanteert hij de dirigeerstok te Niel hoewel hij afkomstig is (en er steeds gewoond heeft en woont) van Leest.
Hij behaalde een eerste prijs trompet en is momenteel nog tweede trompet bij de

Philharmonie van Antwerpen.

Het muzikaal niveau ging merkelijk de hoogte in.

Een bewijs dat Theo Fierens erg begaan is met de muzikale kwaliteit van de uitvoering.

Misschien wel erg streng tijdens de herhalingen –hij schrikt er niet voor terug om een partij alleen te laten spelen- schijnt dit de gulden weg te zijn om van tweede afdeling hopelijk in 1984 naar eerste te promoveren.

De repetities in Ons Huis de donderdagavond van 19u30 tot 21u30 bewijzen dat er flink gewerkt wordt.

De ambitie blijft dan toch dat de Koninklijke Liberale Harmonie Vooruit zonder Vrees Niel in haar koninklijk jaar zou promoveren naar de eerste afdeling.

Een petitielijst helpt hier niet.
Dat moeten de muzikanten waar maken en Theo Fierens weet dat.

     Freddy Dubois”.

1983 – Zaterdag 5 februari : Eerste Dansavond van Radio Dynamite

            in de parochiezaal Kouter Leest.  Aanvang 20u00, met alle dj’s van Radio Dynamite.

            Inkom : 80 frank

1983 – Zaterdag 5 februari : Jaarlijks Teerfeest Boerenfront Leest

                              Programma

-12 u. : samenkomst in de zaal St.-Cecilia voor de traditionele biefsteak en nadien bezoek aan de leden herbergiers tot 18u.

-Om 18 u. Mis voor de overleden leden en ‘om de zegening te vragen opdat onze akkers en velden dit jaar overvloedig zouden mogen voortbrengen’.

Nadien aan tafel waar gestart werd met een koude schotel, gevolgd door feestelijke soep, boerenfrontkorfjes en de hoofdschotel : groentenkrans met aardappelen en gebraad van de koe of het varken. Nadien volgde nog een dessert met koffie.

Na dit alles volgde nog een gezellige dansavond. (Folder van 3/1/83)

1983 – 7 februari : Overlijden van Gerarda Maria RHEINHARD (foto)

            Geboren te Mechelen op 30 juli 1906, kwam ze naar Leest toen haar vader er koster

            werd (1916). Ze werd regentes snit en naad (bij de Ursulinen te Mechelen) en gaf

            achtereenvolgens les te Willebroek en te O.L.Vrouw-Waver.

            Ze trad in in de karmel van Dendermonde (1936) waar ze een jaar later gekleed

            werd als zuster Godelieve van de H. Eucharistie.

            Bij de verhuis van deze karmel naar Moerzeke, verhuisde zuster Godelieve mee.

            Ze vervaardigde er wassen O.L.Vrouwbeelden onder stolp.

            Ze overleed te Moerzeke op 7 februari 1983 en werd er ook begraven.

            (‘De Sint-Niklaasparochie in Leest’, 2009, Wilfried Hellemans)    

1983 – 10 februari – De Mechelse Week : Mechels Parochieleven

            Dhr. Lornoy uit Leest : “TUSSEN HET VOLK”. (foto)

“Naar Leest rijden met de fiets is een belevenis. Eens Hombeek achter de rug lijkt het precies of er geen auto’s bestaan. Twintig minuten lang hoor ik alleen het gezoem van mijn banden. Lang geleden.

In Leest aangekomen valt me op dat Sint Cecilia hier nog leeft.
En de naam van een café op een straathoek stemt tot nadenken : “De Drij Gapers”.

Op de Mechelbaan, achter een muurtje, een paar bomen, en dan de pastorie.

Hier huist pastoor Lornoy, die me ontvangt in zijn klein kantoortje.

Aan de muur een foto van paus Johannes-Paulus de tweede.

Pastoor Lornoy vindt dat elke evolutie goede en minder goede kanten heeft.

Vroeger, toen de pastoor mensen voor besturen moest aanstellen, moest hij er zelf op uit trekken, het zelf aan Jan en Fien gaan vragen.

Nu doen de mensen van het bestuur dat allemaal zelf. Zoiets voelen zij goed aan, vindt de heer Lornoy.

Zijn parochie is uitgebouwd volgens het gewone stramien van de landelijke parochie.

Er is een chiro, Landelijke Gilde, het KVLV, een KWB en een gepensioneerdenbond.

De parochianen zijn vooral mensen die gaan werken in Kapelle op den Bos (bij Eternit), en in Mechelen bij Lamot en Acomal.

Het parochiaal werk noemt dhr. Lornoy levendig.
”Hier is het gemeenschapsleven nog in trek. Er is meer samenhang onder de mensen. Zij weten nog meer van mekaar”.

Waaraan wijt dhr. Lornoy het feit dat de aanwezigheid in de eucharistievieringen achteruit gaat ?

Hij is van mening dat de welvaarts- en consumptiewereld alles teveel opslorpt.
Vroeger gingen ook de rijken trouw naar de kerk.

“In de derde wereld krijgen de mensen geen kansen om te studeren, en toch zijn ze geloviger dan wij”.

De vieringen in de Leestse parochie van dhr. Lornoy blijven nogal aan de klassieke kant.
Het is een kleine leefgemeenschap van zowat 2.000 mensen. De chiro telt zo’n 100-tal jongens en een honderdtal meisjes, het is een volkse vereniging.
KSA en scouts doen het niet zo schitterend.

Ondertussen komen er een paar mensen op bezoek. In een andere kamer kan ik dhr. Lornoy op een vaderlijke toon met hen horen praten. Ze zijn dit jaar 50 jaar getrouwd, en willen de parochiezaal afhuren voor een feest.

Dat kan, alhoewel het even schipperen is met de data.

En de wijn, daar moet zelf voor gezorgd worden.

Dhr. Lornoy vindt dat traditie nog een waarde heeft, alhoewel alles verandert.
Vroeger –over de rol van de pastoor- was de pastoor de motor van alles.
Nu moet hij het meer bescheiden aan doen. Meer als een bezieler.
De mensen werken ook actiever mee, in vergelijking met vroeger. Maar dhr. Lornoy zelf bezoekt zijn zieken nog wel, en tracht ook diegenen met moeilijkheden te helpen. Maar een biechtvader, neen. “Vroeger stond de priester boven zijn volk, nu staat hij tussen het volk”.

       Rob Muyldermans”

-Theo Fierens tijdens een repetitie van de Koninkl. Liberale Harmonie ‘Vooruit zonder Vrees’.(Foto : Koerier)

-Advertentie van het Radio Dynamite-Bal.

-Gerarda Rheinhard tussen haar familie ter gelegenheid van haar intrede bij de slotzusters van Dendermonde.

Van links naar rechts : Maria Rheinhard (was onderwijzeres te Leest), Moeder Diedens, Jos, Gerarda, Hilda, koster vader Jef Rheinhard en Pauline (werd zuster Beatrijs bij de zusters Dominicanessen).

Zittend : Lizeke en Herman. (foto : LG)

-Pastoor Lornoy niet boven maar tussen het volk. (Foto : DMW)

16-03-2013 om 18:53 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Februarinummer ‘De Band’ : Leestenaars treden zo uit de oude doos.

Verzameling Stan Huysmans – een opstel van Frans Vloeberghen op 4 februari 1956

Winterpret

“Voor een veertiental dagen, toen ik ’s morgens eens door het raam ging kijken, zag ik verrast dat er buiten een grote sneeuwmat lag. Ik trok gauw mijn kleren aan, at zeer vlug enige boterhammen en snelde naar buiten.

Er was voor ons huis al heel wat pret te beleven. Er waren al een paar jongens druk bezig in de sneeuw. We hadden samen rap een baantje aangelegd, en dan maar glijden. We waren al enige malen gevallen, maar dat voelden we immers niet. We stonden gauw recht en deden maar voort. Als we er moe van werden, besloten we een sneeuwman te rollen. Iedereen nam wat sneeuw en rolde maar en rolde maar , tot stilaan een grote sneeuwman ontstond. Ik ging de mijne op de graskant rollen, omdat er daar meer sneeuw aaneen plakte. Ik kreeg mijn sneeuwman bijna niet meer vooruit gerold, en baf ! Ineens lag hij in de gracht. Ik trok, stootte en duwde maar met alle macht, ik kreeg hem er niet uit. Ik begon dan maar opnieuw, helemaal opnieuw, ach…De anderen hadden al een heel dikke bol. We zouden die van mij dan maar voor de kop gebruiken. We plaatsten de sneeuwbollen opeen. Een lastig werk. Nog wat sneeuw aanplakken en onze witte man was klaar. ’t Was precies een dikke nieuwe Leestenaar die daar stond, zonder hemd in de kou.

Het was nu al bijna noen geworden en wij trokken naar huis.

In de winter is het plezierig op het ijs en in de sneeuw. Voor ouden van dagen en voor vogeltjes is het een droevige tijd. Maar ik zeg ook : in de zomer is het toch nog plezanter. Geef mij maar een lekker warm zonnetje.”

De schrijver Vloeberghen Frans (foto onderaan) :

-tijdens het schooljaar 1955/’56 leerling in het achtste leerjaar.

-geboren te Leest op 12 augustus 1943.

-zoon van Vloeberghen Eugeen en Kerremans Rosalie, Scheerstraat 3.

-bediende, gehuwd met Tuyaerts Charlotte (Mechelen) en wonende te Hever.

-kinderen : 1 Edwin (9 jaar)

-studies na de 4^de graad : Technisch onderwijs (dagschool) te Mechelen A3, daarna avondonderwijs B2 en B1.

-hobby’s : tuinieren, vissen, lopen en trimmen.

Van Leest geweest, maar in geest en hart ermee nog verbonden, groet Frans langs deze weg zijn Leestse kennissen, vooral zijn medeleerlingen uit het achtste leerjaar, met name waren dat : Dourlens Maurice, Van Camp M., Fierens Constant, Somers Herman, Van Moer Louis.

Gelukkige tijd van toen…

Meester Stan Huysmans was te Leest geboren op 22 april 1915 en hij overleed in het Sint-Norbertusziekenhuis te Duffel op 13 juli 1988. Meer over deze populaire meester in deze Kronieken : 2 juli 1961.

1983 – Woensdag 2 februari : Opening Eethuis ’t Seel

            Op O.-L.-Vrouw Lichtmis opening Eethuis ’t Seel bij Tony Baarendse,

            Juniorslaan 114 Leest, Tel. 015/71 10 21 :

            PANNENKOEKENAVOND vanaf 16 uur en ter gelegenheid van de opening

            aan een speciale prijs : pannenkoeken + 1 tas koffie

            25 frank voor kinderen (onder de 12 jaar), 30 frank voor andere personen.

            (folder)

            In mei ’83 (zie verder) werd de vzw ’t Seel opgericht.

-Frans Vloeberghen tijdens zijn Plechtige Communie.

-Meester Stan Huysmans in 1942 en op latere leeftijd.

-Advertentie in ‘De Band’ van de opening van Eethuis ’t Seel.

-Folder van het nieuwe Eethuis.

16-03-2013 om 18:34 geschreven door Marcel Van Hoof

1982 – Februari : ‘De Band’ nr.2 : ‘De Selleslaghs. De boerkes van Leest

“Waar je ook komt langs Vlaamse wegen overal kom je de Selleslaghs tegen. Een familie met faam. Laatst nog een broeder van Scheppers ‘Broeder Vianney’ : ‘mijn familie komt ook uit Leest. Een grootmoeder woonde recht over de kerk en was ’n Selleslagh. Ze hadden daar een café met danszaal in de 17^de eeuw.’

Als je ‘de Band’ leest over die gezonde boerkes van Leest dan weet je dat de Selleslaghs kroostrijke gezinnen waren, die meer dan acht generaties lang de Witte velden bewerkt hebben nabij de Bist. Daarover hadden we het met Aegied van Boerekes (Selleslagh) en Cecile Teughels. Samen met hun jongens Walter, Jos en Luc vonden we ze bij de spruitenkuis.

Aegied en Cecile vertellen : ‘zolang we weten heeft ons familie van vader op zoon het Witte veld bewerkt. Het werd eerder Bosveld of Hoogveld genoemd. Waarvan de naam Witveld komt kan Joost weten. Misschien is het witte heidegrond die later door bemesting verrijkt en donkerder werd. In de zomer is de grond steendroog en slaagt wit uit. Of misschien de nabijheid van de Withoeve ?

Vroeger kwam hier een oude schrijnwerker wat karweitjes opknappen en die vertelde dat voor 1914 hij facteur was op de Bist. Dan woonde hier wat verder in een oud boerderijtje een jonkman en twee dochters. Die kwezels gingen elke week te biechten in Mechelen, ze wasten hun handen in botermelk om schoon wit te zien. De facteur vertelde dat de deur nooit verder open ging dan op een spleetje en zo namen ze de post in ontvangst. Ze lazen veel heilige boekjes. Komt daarvan misschien de naam ‘Wittevelden’ ? Waar nu Cyriel De Smet woont daar had de broer van ons grootvader (Kobe van Boerekes) een café. ‘Den Baas’ noemden de mensen hem. Een wreed man moet dat geweest zijn. Hij ging ’s avonds naar Scherpenheuvel als de anderen daags tevoren vertrokken waren. ’s Morgens kwam hij aan en zong heel Scherpenheuvel wakker en kwam daarna met het volk van Leest weer terug.

Een tante van mijn vader (de Lodde van Boerkes) is in Gent getrouwd met een bloemist. Philomene heette ze.  Ze zijn daarna in Berlijn gaan wonen.  Ik heb vroeger horen zeggen dat de naam Selleslagh van Duitsland is gekomen. Meester Selleslagh goed gekend in Leest was een kozijn van mijn vader. Monica, de moeder van meester Selleslagh, had winkel en café daar waar nu den ‘Telstar’ is. De vader van de meester heette Tor van de Witte van Boerekes.

Vroeger stond er, daar waar nu den mesthoop ligt, een grote lemen schuur met een strooien dak tot bijna vlak tegen de grond. In 1876 hebben ze met de eiken balken een nieuwe schuur gebouwd. Het woonhuis is er tegenaan gebouwd. Kobe van Boerekes heeft die nieuwe schuur nog laten bouwen voor 4.000 fr. Het oud bakhuis is na 1914 afgebroken.

Ik ben nog verre familie van de Teughels, en zelfs van Aegied ben ik familie. Mijn grootvader is met een Theresia Selleslagh getrouwd van deze boerderij. Mijn tante wist dat nog te vertellen. Ze ging in hare tijd in de ‘Rozelaer’ dansen en stak dan een handje toe.

De broer van Aegied is witte pater geweest in Urundi. Die kende de broeders van Scheppers goed want hij heeft ze daar wel eens ontmoet in Urundi. Later is hij in ziekenverlof gekomen. Hij fotografeerde en filmde. Hij heeft enkele knappe films gemaakt over het ‘Boerenleven’.

Zo zie je maar dat de Selleslaghs hun beroep als boer nooit vergeten.
De wens van Aegied en Cecile is dat hunne Luc de traditie van de Selleslaghs zal voortzetten.

We wensen hun en hun kinderen het beste.

      ‘De Band’, K. Soors”

Op 6 maart 2004 vierden Egied en Cecile hun 50^ste huwelijksverjaardag.

Egied Selleslagh was te Leest geboren op 3 februari 1922 en hij overleed in het woonzorgcentrum Akapella te Kapelle-op-den-Bos op 25 juli 2009.

‘De Band’ van januari ’83  :

“…Als we van de Steynemolenhoeve langs Capellebaanveldweg naar de Biest toe wandelen, zien wij bij het bereiken van de Bieststraat aan de linkerzijde van de weg, de hoeve van SELLESLAGH (noot : 9^de kaartblad  nr.25 van Jan Van Acoleyn – 1723) .

Een bijna gewijde grond : want sinds zeven of acht generaties (bijna 300 jaar) woont hier de familie Selleslagh van vader op zoon.

De oudste generatie die we er aantroffen was het gezin :

1.Adriaen SELLESLAGH (°Kapelle-op-den-Bos 13/3/1672) gehuwd met COECKELBERG Anna in 1702. Acht kinderen : Jacobus (1705), Jeanne(1707), Jan (1712), Willem (1713), Hendrik (1715), Antoon (1717, Maria (1720) en Aegied (1721).

In 1723 was Adriaen Selleslagh nog niet lang gestorven en Anna Koeckelberg hertrouwde met Peter DE LAET (die in 1766 zou overlijden op de gezegende ouderdom van 91 jaar).

2. Henri SELLESLAGH (°1715), zoon van Adriaen, was ondertussen gehuwd met SLEUBUS Joanna Maria (1731) en had de hoeve overgenomen. Zij hadden verschillende kinderen : Joanna Maria (1757), Petronilla (1758), Anna-Marie (1762), Maria Theresia (1765), Anna Katrien (1767) en Peeter (°24 april 1770).

Henri Selleslagh overleed op 19 november 1794. Zijn vrouw Jeanne Sleubus stierf op 7 februari 1811.

3. Peeter SELLESLAGH (°1770) trouwde in 1796 met VAN DER ELST Maria Carolina uit Eppegem. Zij hadden 7 kinderen : Jeanne (1797), Hendrik (1799), Anna (1800-1886), Philippa (1803), PEETER-JAN (°8 maart 1805), Teresia (1806) en Domien (1809).

Peeter Selleslagh overleed te Leest op 21 december 1847.

4.Peeter-Jan SELLESLAGH (°1805) huwde in 1837 met PEETERS Philipine-Henrica uit Ka           Pelle-op-den-Bos. Zij vormden de volgende generatie op de boerderij en gaven het leven aan elf kinderen : Peeter-Antoon (1838), Marie-Rosalie (1839-1849), Philomena (1841), Jozef (1844-1921),  Francisca (1845), Domien (1847), Josefien-Ida (1849-1920), Eulalie (1852),

Jacobus-Jozef (°28 augustus 1854), Irène (1856-1864) en Jan-Frans (1857-1896).

Peeter-Jan Selleslagh overleed te Leest op 6 februari 1870.

5.Jacobus SELLESLAGH (1854) huwde in 1882 met VERSCHUEREN Maria-Coleta (1855) uit Kapelle-op-den-Bos. Op de boerderij werden van hen zeven kinderen geboren : Corneel-Hendrik (1883-1885), Jozef (1884), Adilia-Eulalie (1885), Ivo (1886), Lodewijk (28 augustus 1887), Jan-Frans (1889), Aegied (1893) en Irma-Dominica (1894).

Jacobus Selleslagh overleed te Leest op 25 mei 1909.

6. Lodewijk SELLESLAGH (1887 ‘de Lode’) huwde in 1915 met VERBERGT Leonie (1888) uit Hombeek. Ook zij hadden een kroostrijk gezin : Jan (1916), Jozef (1917, werd Witte Pater in Afrika), Jules (1919), Amelie, Aegied (3 februari 1922), Irma, Wieske, Vivtoire en Celine.

Leonie Verbergt overleed in 1966 en Lode volgde haar drie jaar later op 31 augustus 1969.

7.Aegied SELLESLAGH(1922) gehuwd met TEUGHELS Cecile.

Ze hebben vijf kinderen : Lucia, Paul, Walter, Jos en Luc.

Tot zover de Leestse stam van deze familie.

Rafke Selleslagh bezorgde me volgende gegevens over de voorgangers van deze tak, afkomstig uit de streek Puurs-Ruisbroek.

1.Jan SELLESLAGH

2.Willem SELLESLAGH wijlen Janssoene, inwoner Puers, pachter ende lantman van sr. Guilliam Maes, coopman tot Antwerpen.

Gehuwd met Catharina LUYCKX.

-Jan  gehuwd met Digna Thys Cools

-Catharina gehuwd met Jan Thys Cools

-Anna gehuwd met Marcus Segers (scheiding : 7/8/1670, G.A. Willebroek, nr.67)

(G.A. Willebr. Nr. 1 : 18/5/1615, 14/12/1615)

2b. Jan THYS alias COOLS  - Cathelyn van Yperen

-Godevaert, Jan x Catharina Selleslagh, Digna x Jan Selleslagh,Maycken, Anneken.

(G.A. Willebr. Nr. 1 : 20/10/1626 – Not Gaspar Beckx nr. 3696 : 21/5/1665 : testament)

3. Joannes SELLESLAGH – Dimpna THYS COOLS, schepene Ruisbroek op 23/8/1639 (G.A. Ruisbroek nr.8)

-Guilielmus °Ruisbroek 21/12/1614.

-Nicolaus,  °Ruisbroek 6/10/1617, aldaar overleden 21/6/1685, gehuwd Anna Jan Seghers.

-Catharina, °Ruisbroek 1621.

-Elisabeth, °Ruisbroek 1/2/1623, gehuwd met Adriaen Vloeberch.

-Adriana, °Ruisbroek 6/10/1626, gehuwd met Franchois Wouters.

-Anna, °Ruisbroek 21/10/1629, gehuwd met Jan Van Nieuwenhuysen.

-Maria, °Ruisbroek 5/6/1633, gehuwd met Peter Vloeberch.

(G.A. Willebr. Nr. 1 : 19/5/1622 (Jan S. Willemssoone), 12/7/1622, 4/8/1626, 19/11/1627 (scheiding), 4/6/1635. G.A.W. nr.2 : 18/5/1641, nr.3 : 22/5/1647, 16/12/1661 (scheiding). )

4.Nicolaes SELLESLACH  - Anna Jan SEGERS

De eerste kinderen zijn vermoedelijk gedoopt te Willebroek.

-Catharina gehuwd Philip Verdonck.

-Adriaen gehuwd Jenneken Van Suenen.

-Jan gehuwd met Anna Verdonck (kinderen te Heindonk)

-Guilliam gehuwd met Joanna Franchoise Hulsbosch (Ruisbroek 26/12/1676).

-Judocus , gehuwd met Johanna De Termt (Ramsdonk 24/9/1662)

+ Kapelle op den bos 7/8/1691.

-Peter, (°Ruisbroek 5/5/1665) gehuwd met Anna Hulsbosch (R 30/5/1685).

-Anna, (°R. 21/12/1657) gehuwd met Peter Hulsbosch

-Adriana (°R. 22/11/1661) gehuwd met Adriaen Hulsboch (R. 27/10/1678)

5. Judocus SELLESLAGH – Joanna DE TERMT

-Adrianus, °Kapelle op den Bos 13/3/1672, +Leest 21/2/1702, gehuwd Anna Koeckelberch.

-Maria, °Kapelle op den Bos 4/7/1674.

-Petrus, °K. 23/4/1676.

-Catharina Francisca, °K. 14/8/1678.

-Guilielmus, °K. 6/6/1681.

-Jacobus, °K. 3/2/1684.

En zo komen we opnieuw in Leest terecht bij :

6. Adrianus SELLESLAGH – Anna KOEKELBERGH 

-Huwelijksfoto van Egied en Cecilie Selleslagh-Teughels.

-Egied en Cecile, tekening van Georges Herregods.

16-03-2013 om 10:07 geschreven door Marcel Van Hoof

William Selleslagh.

1983 – 27 januari – De Mechelse Week :  William Selleslagh :

‘Ik zou nog drie jaar in Leest willen blijven voetballen.’

“Zoals de lezers zeker weten doorliep Willam Selleslagh alle jeugdreeksen bij K.V. Mechelen en in 1972 dwong hij een vaste plaats af in het eerste elftal. Twee jaar geleden ging hij over naar Racing Jet Brussel en sinds dit jaar speelt hij voor V.V. Leest.

D.M.W. : ‘Waarom ben je uiteindelijk naar Leest gekomen ?’

William : ‘Dat heeft ook veel met mijn werk te maken. Verder woon ik vlakbij en de sfeer is er goed. De mensen kennen je allemaal. Er blijven veel spelers en supporters hangen na de match. Het bestuur werkt hard, organiseert feesten en werkt aan de jeugd. Toch hangt er erg veel van de resultaten af.’

D.M.W. : ‘Ben je tevreden over die resultaten ?’

William : ‘Het had beter gekund ! In het begin van deze competitie speelden we erg goed, maar we haalden er geen punten mee. Je kan er moeilijk uit wijs raken. Tegen kopploegen spelen we goede wedstrijden en op verplaatsing halen we de meeste punten. Hoe dat

komt ? Het speelveld van Leest is erg klein, zodat het moeilijk is in de diepte te spelen. We hebben het altijd moeilijk als we geen ruimte krijgen !’

D.M.W. : ‘Je bent nogal eens het mikpunt van kritiek bij Leest. De supporters verwachten van jou en Schöning dat jullie meer je stempel op het spel zouden drukken.’

William : ‘Ze verwachten alles van ons, en juist daardoor wordt het zo moeilijk voor ons. We krijgen al eens een persoonlijke lijkwacht mee en we worden extra in het oog gehouden. Bovendien is het verschil met nationale op conditioneel vlak veel kleiner geworden. Ik was steeds het type dat er negentig minuten conditioneel hard tegenaan ging, maar in provinciaal zitten er zo veel meer dan in eerste ! Ze zeggen ook dat we niet kunnen vechten !

Maar in eerste stond ik ervoor bekend een vechter te zijn. De mensen vergeten ook dat Schöning er reeds 36 is en ik ben ook al 31 : we maakten al veel mee, aan kwetsuren en we zijn allemaal geen Jean Janssens !’

D.M.W. : ‘Men verwijt je ook wel dat je veel boekingen krijgt en dus ook regelmatig geschorst wordt ?’

William : ‘Bij K.V.M. kreeg ik ook vele kartons te zien, maar nooit een rode ! Dat zit nu eenmaal in mijn karakter. Het gebeurt, en pas daarna denk je na ! Als je een duel dreigt te verliezen, laat je al eens vlug een beentje hangen. Met al die nieuwe reglementen zal het er niet rustiger op worden op het veld.’

D.M.W. : ‘Wat vind je van het transfer gerichte beleid van het Leests bestuur ?’

William : ‘Er zit nog niet genoeg in onze eigen jeugd. Om hogerop te geraken moeten ze wel transfers afsluiten ! Toch is de jeugdwerking prima. Bovendien trekt de eigen kweek meer volk ! Een Ludo Goossens brengt elke week  30 mensen mee ! Die komen voor hem kijken en dat heb je niet met vreemden. Eigen spelers is ook goedkoper natuurlijk, maar zoals gezegd, Leest heeft er nog niet genoeg die het kunnen doen in het eerste elftal. De transfers worden goed opgevangen, met de feesten en zo. Dan staan er 10, 15 man achter de tapkast ! Daar heb ik bewondering voor, zoals die zich inzetten…’

D.M.W. : ‘Wat zijn je plannen voor de toekomst ?’

William : ‘Die zijn er niet ! Ik zal alleszins aan sport blijven doen en dat liefst in Leest ! De sfeer is hier goed en ik ben hier thuis. Ik zou liefst nog een jaar of drie vier in het eerste elftal van Leest blijven spelen en daarna ga ik de plaatselijke veteranen versterken !’ “

1983 – 29 januari : Jaarlijks Boerenfrontbal

            In zaal St-Cecilia. Aanvang 20u30, eerste dans 21u00.

            Orkest : The Roland Boys.

            Kaarten in voorverkoop te bekomen bij Constant Van Alsenoy of Henri Van den

            Heuvel. Er was een tombola voorzien met een totale waarde van 75.000 fr.

            (Toeters en Trompetten)

1983 – 29 januari : Dansavond Vrije School in het parochiehuis

16-03-2013 om 10:01 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 19 januari : PVV Wijkcomité voor Heffen, Hombeek en Leest

Op 19 januari greep een vergadering plaats te Leest met 2 PVV-afgevaardigden uit Heffen, de heren Nuytkens en Moens, en drie van Leest, de heren Veiller, Diddens en Vloebergh.

Doel van deze bijeenkomst was een gemeenschappelijk wijkcomité op te richten voor deze drie deelgemeenten.

Na het succes dat de wijkcomités reeds boekten in Mechelen stad dankzij de werking van de wijkafdelingen, meenden de afgevaardigden van de randgemeenten niet te mogen achterblijven om hun dienstbetoon tot deze gemeenten uit te breiden.

Na deze eerste stichtingsvergadering zou op 23 februari een tweede vergadering            plaatsvinden waarop alle details en practische punten werden besproken.

Het initiatief voor de oprichting van wijkafdelingen berustte bij Luc Van de Velde, die op deze manier een actieve vorm van dienstbetoon wou stimuleren,en hierdoor de politiek en de PVV in het bijzonder dichter bij de volksmens wou brengen.

Einde maart zouden alle inwoners van Heffen, Hombeek en Leest de folder“PVV bouwt” in hun bus toebedeeld krijgen, met een extra info over de afdeling in hun wijk, en enige practische richtlijnen voor het dienstbetoon.

PVV dienstbetoon bestond al te Leest in de persoon van Georges Veiller welke elke vrijdag zitdag hield van 14 tot 16 uur in het lokaal bij Vic De Maeyer, Dorpstraat 1 en waar eveneens mevrouw Winckelmans de uitbetaling regelde van de mutualiteit.

            (‘DMW’, 17/3/83)

1983 – Donderdag 20 januari  : Kaas- en Wijnavond van SVV Leest (foto)

            SVV Leest richtte en bijzonder geslaagde kaas-en wijnavond in.

1983 – 22 januari : Jaarlijks Bal van SP-Leest

            In de zaal ‘Sint.-Cecilia’, aanvang 20u30.

            Orkest : Edwin Anderson an the Shallows.

            Kaarten waren te bekomen bij  Jef Vloeberghen en er was een tombola

            met prachtige prijzen.  (Voor-Allen en Toeters en Trompetten)

1983 – 22 januari : Viering Tienjarig bestaan Vevoc

Programma :

18 u : H. Mis voor gestorven leden met zang en teksten (parochiekerk)

19 u : Aperitief in de parochiezaal

19u15  : Gelegenheidsbuffet

21 u : Ontspanning en dans.

Het ledenfeest verliep volgens het stramien van voorgaande jaren met dezelfde kooksters, dezelfde discobar (John Lions)  en de Aspimeisjes zorgden voor de drankbediening.
Deelnameprijs : 500 frank. (Foder Vevoc)

De Mechelse Week (27/1/1983) over de Viering :

“Het bestuur samen met een groot deel van haar leden, chiroleiding van Leest en enkele genodigden namen deel aan deze viering.

Het huidig bestuur is als volgt samengesteld : Pater Van Aken, Louis Vloebergh, Paul Willems, Gert De Prins, Magda De prins, Lief De Smet, M. De Raad, Wis Lauwers, Jan Van den Heuvel, Vic Smets, Alfons Huysmans, Eddy Moortgat, Frans De Decker, Frans Spoelders, Jos Lamberts, Patrick Van Praet, Paul Lefever en Danny Polfliet.

Vevoc telt momenteel zo’n 250 leden…”

Gazet van Mechelen (24/1/83) :

“Tien minuten voor zes. Een massa publiek stroomt samen op het Dorpsplein om samen de eerste tien jaar van VEVOC te vieren.

Vevoc is dan ook de grootste, rijkste en populairste vereniging uit Leest. De grootste vereniging werd het door het aantrekkelijke overkomen bij de buitenstaander.

Zo hebben zij de jaarlijkse massa-jeugdcross, fietsenrally, bal, enz. teveel om op te noemen.Vevoc blijft niet bij de pakken zitten. Men richtte in deze tien jaar een vrouwelijke en mannelijke basketbalploeg op alsook verscheidene afdelingen van vrouwelijke en mannelijke volleybalploegen.
Niet alleen Vevoc-leden namen deel aan de feestelijkheden van zaterdagavond. Ook de Chirojongens die hun 25-jarig bestaan en de meisjes hun 15-jarig bestaan vierden waren er bij. De feestelijkheden  werden ingezet met een eucharistieviering in de parochiekerk. Hierop volgde een receptie. Voorzitter Louis Vloebergh en bestuurslid Jan Van den Heuvel brachtten enkele grappige anekdotes naar voor van tijdens hun voorbije chirojaren tot 1973.

Dat jaar zijn zij tot het starten overgegaan van Vevoc.”

1983 – 24 januari – Gazet van Mechelen :

            In Leest en Muizen VOETBALCLUBS IN HET SUKKELSTRAATJE

“Algemeen wordt verwacht dat vanavond de Mechelse gemeenteraad zal gekenmerkt worden door meer dan gewone interesse van een aantal sportievelingen die begaan zijn met de verdere toekomst van de voetbalverenigingen uit Leest en Muizen.

CVP-gemeenteraadslid Gust Emmeregs heeft aangekondigd dat hij de problematiek rond de voetbalvelden van VV Leest en KFC Muizen grondig zal doorlichten en het nieuwe college zal verzoeken een oplossing voor beide actieve sportverenigingen te zoeken.

Voor VV Leest begonnen de problemen vorig jaar toen de eigenares van de voetbalgronden die thans als parking gebruikt worden, overleed.

De erfgenamen hebben intussen een verkavelingsplan laten opmaken waarbij gans het perceel in 7 bouwstukken werd verdeeld met achtergelegen nog landbouwgronden.
In totaal gaat het om 30 are bouwgrond en 12 are landbouwgrond. Over die volledige oppervlakte situeert zich thans het parkeerterrein rond VV Leest.

Gust Emmeregs stelt het overduidelijk : “Zonder die gronden is het gedaan met voetballend Leest. Op uitzondering van een kleine privaatgrond snijdt de verkaveling elke toegang tot de voetbalterreinen af.”

Het Mechelse stadsbestuur van de oude legislatuur keurde het verkavelingsplan goed en de goedkeuring van de hogere overheid mag elke dag worden verwacht.

Het Leestse gemeenteraadslid steekt een beschuldigende vinger in de richting van het vroegere schepencollege dat hij een gebrek aan politieke wil verwijt.

Het gevaar is groot dat al wat in 10 jaar rond VV Leest werd opgebouwd in één keer kan vernietigd worden.

Er is trouwens niet alleen het voetbalprogramma rond VV Leest maar ook de steeds even succesvolle Leestse volksfeesten en de handelsbeurs.

Als oplossing wordt gesuggereerd dat de stad de te koop gestelde gronden in zijn geheel zou aankopen of, als die aankoop te zwaar op de stedelijke financiën zou drukken, een toegangsweg en achtergelegen landbouwgronden zou aanschaffen.

Slechts op die wijze kan het sportgebeuren te Leest nog toekomst hebben.

(...)

            FOJ”

1983 – 24 januari : KVLV bezocht Intercom

1983 – 27 januari – Het Laatste Nieuws :

                            Mechels stadsbestuur gaat problematiek aanpakken.

 VV Leest en FC Muizen in voortbestaan bedreigd

“Tientallen supporters van voetbalclub V.V.Leest en F.C. Muizen, getooid met blauw-gele sjaals, hebben tot een stuk in de nacht op de raadsbanken vertoefd.

Gust Emmeregs (CVP) had aan de agenda twee punten toegevoegd in verband met een dringend probleem dat zich te Leest en Muizen stelt over de gronden van beide plaatselijke voetbalclubs. Indien de stad niet snel deze gronden verwerft, aldus interpellant, komt het voortbestaan van deze voetbalclub erg in het gedrang.

VV Leest voetbalt in de KBVB en komt dit seizoen uit met acht ploegen in competitieverband. In totaal zijn er 71seniores, 68 jeugdspelers en 25 dames aangesloten. Bestuursleden, trainers en vele helpers, ongeveer een 200-tal mensen, zijn wekelijks bij het sportgebeuren betrokken, betoogde Emmeregs.

Dank zij de onverdroten werking van vele belangloze medewerkers kon men, met eigen middelen, op de in huur genomen gronden met een totale oppervlakte van 2,7 ha, het volgende realiseren : aanleg van twee voetbalvelden, bouw van een groot chalet, 5 kleedkamers met stortbaden, een ingerichte keuken en een bergplaats en een verlichting op het tweede terrein. Dit alles kostte de gemeenschap geen frank. Alle kosten werden gedekt door het resultaat van een actieve werking en de organisatie van de Leestse Volksfeesten en een Handelsbeurs. In 1982 kreeg V.V. Leest zo maar eventjes 20.000 bezoekers op haar terrein.

Overleden

Emmeregs zei dat de club nu in haar bestaan wordt bedreigd. De eigenares van de gronden is overleden. De gronden zijn vererfd en door de erfgenamen is een verkavelingsplan ingediend.

De CVP-er vroeg dat de stad de parkinggronden zou aankopen. De kosten worden hiervan geraamd op 4 miljoen frank. Mocht dit te zwaar zijn, dan is het ook mogelijk de toegangsweg en achterliggende gronden aan te kopen voor slechts 600.000 frank.

(...)

Verdaagd

Schepen van Sport en Cultuur, Raymond Vanderwaeren (PVV), repliceerde dat Emmeregs de aangehaalde problemen reeds voorlegde aan het vorige schepencollege, waarin zijn fractie het burgemeesterschap had. In juni vorig jaar antwoordde het college niet te kunnen ingaan op de voorstellen van Emmeregs om de parkinggronden te Leest aan te kopen.

Emmeregs drong in augustus nogmaals aan bij het college.

Uit de commentaar van Vanderwaeren blijkt dat deze problemen telkens door het college werden verdaagd, een laatste collegebesluit hier omtrent spreekt zelfs van onbepaalde tijd verdaagd.

(...)”

Foto’s :

-Lachende gezichten bij het Leestse SP-bestuur. De kaas- en wijnavond was geslaagd. (‘DMW’)

-C.V.P-er Gust Emmeregs : bezorgd om voortbestaan van VV Leest en FC Muizen.

14-03-2013 om 16:19 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 18 januari – Gazet van Mechelen :

                                                     10 JAAR VEVOC TE LEEST

“Ter gelegenheid van 25 jongens- en 15 jaar meisjeschiro werd op zondag 15 april 1972 in Leest voor de eerste maal een cross, een initiatief dat intussen grote weerklank heeft gevonden, ingericht.
Op die gedenkwaardige dag kwamen vele oud-leiders en –leidsters opnieuw samen, en worden de eerste plannen gesmeed om een Leestse vereniging voor ex-chiromensen op te richten.

Het duurde tot november ’72 vooraleer de idee weer ter sprake kwam.
Louis Vloebergh, Paul Willems, Eddy Beterams en Marc Leemans sloegen de handen in elkaar en op zaterdag 28 januari 1973, tijdens de eigenlijke jubileumviering van de chiro, zag VEVOC het levenslicht.

Eric Bradt, de eerste secretaris, stelde voor de eerste letters van “Vereniging van oud-Chiro” te nemen en dat werd dan VEVOC.

Walter Lefever en Frans De Borger voegden zich bij de initiatiefnemers en het bestuur was klaar. Pater Van Aken werd natuurlijk proost en Louis Vloebergh werd de eerste en tot heden enige voorzitter van Vevoc.

Ten slotte nam Willy Van Praet de functie van kassier voor zijn rekening.

Ook de oud-leidsters lieten zich niet onbetuigd. Chris Standaert – Verbeeck en Rosette Serdongs – Verschueren werden onmiddellijk mee in het bestuur opgenomen.

Snelle groei

In de beginperiode wenste het bestuur enkel oud-leiders en leidsters in de vereniging op te nemen.

Vroegere Leestse chiroleden drongen aan om ook hen toe te laten, en daar had niemand bezwaar tegen. Men ging zelfs nog verder. Voortaan sluit men alle oud-chiroleden aan, die ofwel in Leest actief waren ofwel in Leest zijn komen wonen. Deze nieuwe formule joeg het ledenaantal snel de hoogte in.

Momenteel is Vevoc uitgegroeid tot een superfamilie van liefst 250 leden.

Om aan al de wensen van de leden tegemoet te komen, tracht het bestuur een zo breed mogelijke waaier van activiteiten te bedenken.

Een kort en zeer volledig overzicht geeft een idee wat Vevoc tot heden al te bieden had : culturele avonden met Nand Baert, dorpskwissen en spelavonden, kleinkunstavonden met o.m. Miel Cools en Jef Elbers, optredens van andere groepen, kindernamiddagen, bivakken, fietsrally’s en andere uitstappen.
Ook de sportactiviteiten, steeds in de oranje-zwarte verenigingskleuren, mag men niet vergeten. Er wordt volleybal, basketbal en voetbal gespeeld.

En last but not least is er de jaarlijkse jeugdcross onder het motto “deelnemen is even belangrijk als winnen”.

Deze cross is uitgegroeid tot een groots evenement maar zal stilaan terug meer chiro gericht worden.

Tienjarig bestaan

De lezer heeft natuurlijk al lang door dat we naar het tienjarig bestaan van Vevoc heen willen. Het eerste decennium zit erop, en men mag gerust stellen dat Vevoc zich in deze relatief korte periode tot de meest dynamische vereniging van Leest heeft opgewerkt.

Daarom genoot de bestuursvergadering van vrijdag l.l. speciale aandacht.

Naast het jaarprogramma werden ook de festiviteiten n.a.v. het tienjarig bestaan bekendgemaakt. Die hebben plaats op zaterdag 22 januari.

De feestviering, waaraan alle leden, plus genodigden en de huidige chiroleiding mogen deelnemen, begint traditiegetrouw met een aangepaste eucharistieviering in de parochiekerk.
Om 19 uur volgt een gelegenheidsdrank met daarna een etentje, en zoals gebruikelijk zullen de opgehaalde herinneringen weer een extra sfeertje scheppen.
De huidige chiroleden zullen in het hele gebeuren mee worden betrokken.

          (mr)”

                                                       De Band ‘Hoera’.

Noemenswaard in de geschiedenis van Chiro-Vevoc is het muziekgroepje ‘HOERA’.

Tijdens het kampvuur van het chiro-bivak te Neerpelt (1980) entertainden drie leden hun makkers met een muzikaal optreden  en de sfeer zat er meteen goed in.

Door de vonk die daar ontsproot  werd de kiem gelegd voor een rockbandje.

Stuwende kracht en mentor was Erwin Van Nobelen. Hij speelde gitaar.

Hugo Lauwens speelde ook wat gitaar en orgel  en nam de zang voor zijn rekening.

Bart Lauwens werd de drummer.

Tijdens hun eerste repetitie in de chirolokalen werd nagedacht over een groepsnaam.

Deze werd vrij vlug gevonden toen iemand spontaan uitriep : “HOERA, we zijn een band !”

De groep teerde vooral op de smartlap “M’n lieveling”, eigen werk van Erwin.

Een heel melodieus liedje dat mits de nodige ondersteuning de hitlijsten zou kunnen halen.

Hoera nam deel aan Ontdek de Ster-wedstrijden met een gevarieerd oeuvre en won zelfs de Prijs van het Publiek tijdens de Leestse Volksfeesten, toen gepresenteerd door Jan Theys.

De tango en “M’n Lieveling” werden met zoveel bravoure gebracht dat de helft van het publiek op Hoera stemde. Enkel de prijs viel toen wat tegen, een haardroger was aan de mannen niet besteed.

Zoals in die tijd gebruikelijk was hadden ook de bandleden een bijnaam.

Erwin was ‘De Smalle’, allusie op zijn figuur. Hugo was ‘De Vennekes’ omdat hij als kind zo genoemd werd door zijn familie en Bart was ‘Den Ted’ naar zijn idool Ted Nugent.

Tijdens een knotsgekke repetitie werden er voor de vuist weg wat bluesnoten gespeeld en De Vennekes moest dringend plassen. Hij vond er niet beter op dat zijn ongemak te verwerken in de tekst. Hij zong : ‘Ik moet gaan pissen’ en voegde de daad bij het woord.

De anderen speelden nietsvermoedend verder en toen de zanger terug kwam veranderde hij de zin in ‘ik z’n gaan pisssen’. Algehele hilariteit en er werd een lang liedje van gemaakt met een passende tekst. Dit lied werd het uithangbord van Hoera.

Op free podia was de groep heel populair. Zalen liepen letterlijk vol in Klein-Brabant wanneer hun  naam op de affiche stond.

De specialiteit van Hoera was vooral de samenhang tussen muziek en cabaret. Het was lachen geblazen met de fratsen van den Ted en de reacties van de Smalle en de Vennekes.

Later werd uitgekeken naar een andere zanger omdat Hugo zich ging toeleggen op basgitaar en de combinatie zang/bas niet zag zitten. Korte tijd werd Paul Lambert uit Schelle leadzanger maar de afstand was er te veel aan.

Zijn opvolger was een voor de hand liggende keuze. Paul ‘De Polle’ Van Roy was een goede vriend van de bandleden.

Hoera speelde zijn voorlopig laatste reünie samen met Glenn Degendt, oud lid van de jongensband Get Ready. Dit concert, ‘Leest Zingt’, vond plaats in 2005 op het Leestse Dorpsplein en was georganiseerd door de Dorpsraad. Naast Hoera traden nog andere Leestse muziekuitvoerders op : de Kon. Fanfare St.-Cecilia, Erwin Vloebergh & Band, Bedford Piessens en BEEB.

‘Hoera’ is een tijdloze groep, momenteel spelen ze nog zelden maar af en toe volgt er toch een verrassingsoptreden…

(Info : Hugo Lauwens-Erwin Van Nobelen)

Foto’s :

-Het bestuur van Vevoc. Links onderaan voorzitter Louis Vloebergh.

-De kiem van ‘Hoera’ werd in 1980 gelegd tijdens het bivak te Neerpelt. Links ‘De Smalle’, rechts de ‘Vennekes’. (Foto : Hugo Lauwens)

-‘Hoera’ tijdens een concert. Van links naar rechts : Hugo Lauwens, Paul Van Roy, Erwin Van Nobelen en Bert Lauwens. (Foto : Hugo Lauwens)

-BEEB

14-03-2013 om 11:26 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Zaterdag 15 januari : Wandeling in de Hoge Venen met het Davidsfonds

“ Sfeervolle winterwandeling met deskundige begeleiding door de Hoge Venen,” had het Davidsfonds afgekondigd. De prijs bedroeg 600 frank en die omvatte het vervoer, een gids uit de streek, het avondeten en de verzekering. De trip zou alleszins memorabel blijven. Hieronder verslagen van respectievelijk  Karel Soors en Susse Teughels :

Met Davidsfonds ploeteren door het Hoge Veen

“Het was een eerder rustige busreis : naar de Botrange 692 m boven de zeespiegel, het hoogste punt van België. Wat onmogelijk leek was toch waar : het sneeuwde  en iedereen kwam in beste stemming. De wandeling door het veen kon van start gaan. Iedereen had zich warm aangekleed en de gids loodste ons naar de vertrekplaats. Hij vertelde ons eerst wat hij gedurende 25 jaar, die hij al door het bestuur van Waters en Bossen was aangesteld, niet had meegemaakt. Een tocht door de Hoge Venen is erg gevaarlijk. Elk jaar verdwalen er mensen en anderen komen zich hier het leven benemen. De gids gaf ons enkele raadgevingen en we trokken op pad. Dat het niet makkelijk is hebben we daarna wel aan de lijve ondervonden.

Een koude wind vergezelde ons door ’t veen en sloeg sneeuw en ijswaterbuien in ons gezicht. Heel de tijd moesten we uitkijken naar de houten vlondertjes die als paadjes door het moeras slingerden. Naast de houten gaanpaden zakte je in het natte veen tot aan je enkels (knieën). Waar er geen pad lag moest je op de hobbelige bulten of doodskoppen lopen. Zo ploeterden we door het eindeloze veen en werden doornat. Bij een sparrenbos aten we onze natte boterhammekes en daarna trokken we verder door de godsverlaten streek. De ene keer goed doorstappend langs de bosrand, de andere keer kijkend en zoekend waar je best je voeten zou plaatsen opdat je laarzen niet het ijskoude veenwater zouden binnenscheppen.
Wat al moeite om droog te blijven, niemand bleef gespaard en al vlug werd het een tocht van doornatte mensen, die niet beter vroegen dan dat ze zo snel mogelijk het einde van deze overlevingstocht zouden zien. ’t Was een hele opluchting toen we de rotte veengrond achter ons hadden liggen en we weer in de bewoonde wereld kwamen na plus minus 5 uur veenploeteren. Na een lange droogpartij in het restaurant en een warm drankje werd het warme avondmaal gretig aanvaard.

Nog nabibberend op de terugreis werden reeds plannen gemaakt voor een volgende lekkere, natte, moeilijke uitstap naar het ‘Verdronken land van Saftinge’. Tot dan !

     K. Soors.”

(‘De Band’, maart 1983)

Ook ‘Susse’ (noot : Frans Teughels) schreef ‘als reporter ter plaatse’ zijn ervaringen neer :

Blib, Blab en Blubber of De Mop van het Jaar

“Blib-blab en blubber…zou een reuzetitel kunnen wezen voor één of ander stripverhaal, doch voor velen van onze lezers zal het eerder lijken op een soort Chinese vertelling.

Een kleine wandeling in de door zon overgoten sneeuw in het beschermd natuurpark van de Hoge Venen was de aankondiging gedaan door het Davidsfonds. ‘Gelieve gazet mee te brengen om de klederen niet te bevuilen bij stemmige picknick op gevelde boomstammen in het bos’ luidde het verder. ‘Daarna etentje en gezellig samenzijn in sfeervol restaurant ter plaatse’. ‘Allen op post’ stond in de mededeling.

Even na de afgesproken tijd zaten alle deelnemers welgezind en knusjes in de autocar. Via Leuven bracht die de inzittenden naar de hoogvlakte op de Botrange. De stemming was reuze. In een minimum van tijd stonden we op de grote besneeuwde vlakte terwijl kleine witte vlokjes langzaam naar beneden dwarrelden. Haastig werden skipakken, anoraks en regenjassen aangetrokken en bergschoenen dichtgerijgd. De meesten trokken echter rubberlaarzen aan. Voor de inwoners van de streek moet het wel een koddig zicht geweest zijn wanneer ze die kleine karavaan blijgemutst over de weg zagen trekken. Er liep zelfs iemand met een parapluken tussen.

Op de plaats van afspraak wachtte een gids ons op. Een korte verwelkoming en een kleine uiteenzetting over de fauna en flora van het gebied ging deze wandeling vooraf.

‘Wij zullen het voetpad nemen,’ zei de vent, ‘dat is de gemakkelijkste weg !’

Als officier, de SS-ers van in de oorlog waardig, stapte hij op kop van de troep. De zachte sneeuwval bij een temperatuur van plus minus nul graden dreef de stemming op.

Eens van de verharde weg af werd het zelfs prettig om zien. Af en toe was er wel iemand die zich mistrapte en met de voet terechtkwam in het klare water onder het sneeuwtapijt, tot groot jolijt van de anderen. Elkeen kwam zowat aan de beurt, want die zachte zuigende turfgrond was onberekenbaar. Bij de eerste halte met uitleg, waren er zelfs al mensen bij die over natte voeten spraken. Weer ging de tocht verder. Ondertussen was de vallende sneeuw veranderd in ijskoud water dat door de opkomende wind lustig in ons aangezicht gestriemd werd. Meer en meer verrassingen zaten in de grond. De mensen zochten de boven de sneeuw uitstekende graszoden op om minder gevaar te lopen in het nat te trappen. Af en toe plooide het grasbosje echter naar beneden, juist diep genoeg om zelfs de rubberlaarzen te laten vollopen. De vallende druppels varieerden van regen over sneeuw naar hagelbollekens en dan kwam er nog stormwind bij te pas. De lucht werd alsmaar grauwer en grijzer. Alleen de drassige witte vlakte waar men op stappen moest, was nog zichtbaar en daar hadden die steppetrekkers meer dan genoeg aan. Plomp pladderen en pletsend, ploeterden ze verder, af en toe klimmend kletschten ze klagend voort door die kleverige kletsende klare klatsch.

Erger en erger werd de tocht, dieper en dieper de plassen en grachten onder de verraderlijke liefellijke witte vacht.

Op een gegeven ogenblik verwijderde iemand zich een beetje en plaatste zich met de rug naar de anderen : kwestie van een kleine behoefte te doen.  ‘Dat zou ik niet doen’, hoorde ik achter mijn rug zeggen, ‘dan had ik er tenminste zelf nog een tijdeke warmte van !’

Eindelijk kwamen ze in de bossen waarin er zou gepicknickt worden. Stemming was er genoeg, vooral toen Karel, als reserveofficier zulke knepen kennende, met een fles Bols voor de pinnen kwam. Elkeen mocht een teug nemen, zelfs Elvire sloeg het aanbod niet af, plaatste de fles aan de mond en dronk ervan alsof het zuiver…was.

Het woord zelf durf ik niet meer te noemen want dat goedje was in de hemel, op de aarde en op alle plaatsen. Haastig trok de milde schenker die fles van tussen haar saamgeperste tanden…’kwestie van ook een beetje te hebben,’ replikeerde hij. Sommigen hadden nog het lef om hun geheel doorweekte dagbladen over de boomstronken te spreiden ; anderen konden doodgewoon de moeite niet meer doen. Toen ze weer opstapten voegde zich een nieuw element bij de groep : ‘HOUD BOOM REIN’ stond er op haar buik te lezen. Het kind bekloeg er zich over, er niet eerder aan gedacht te hebben, die plastieken zak, meegebracht om op te zitten, over het hoofd getrokken te hebben. Nu bleef ze tenminste droog.

De gezwollen voeten van de zwaksten zwalpten weer zwoegend door de zwoele zwam, terwijl de zwetende lichamen zwijgend over de als zwarte klauwen uitstekende boomwortels voortzwabberden.

‘Wij zijn er bijna,’ sprak de gids plots. En, inderdaad, ongeveer een half uur later zagen ze in de verte een auto rijden. Dat moest een verharde weg zijn. Velen begonnen zich warmer te voelen, wetend dat daar ergens het beloofde land zou zijn. Sommigen lieten zich van geluk vallen, zich niet bekommerend of het sneeuw of water was waarin ze terechtkwamen. Het laatste deel was moordend, doch allen zijn veilig aangeland. Wie nog kon, liep het laatste eind naar de autobus. Daar kapten ze het resterende water uit hun botten, wrongen hun klederen uit en spoedden zich naar het warme hotel. Op de hete luchtroosters daar was het een drukte van belang. Wel tien personen heb ik daar geteld, op een oppervlakte van één vierkante meter. Het eetmaal was perfect, gezellig en gemoedelijk en ondertussen lagen op de warme luchtroosters alle soorten klederen te drogen, broeken, hemden, kousen enz…

Wanneer de schatbewaarder betalen wou, was het eerste wat de patron uit die portefeuille in handen kreeg, een gulp water uit zijn eigen Hoge Venen !

De terugreis verliep in alle stilte. Iedereen koesterde zich in de zachte warme zetels.

Tot slot : de reis was heel leerrijk en nooit meer kon iemand die erbij was nog natter worden…en dat bij een temperatuur van tegen het vriespunt !

‘We zullen het voetpad nemen’, had de gids gezegd, van bad had hij niet gesproken !!!”

1983 – Zondag 16 januari : Eerste Nieuwjaarsconcert van Sint-Cecilia

            In de parochiezaal had voor de eerste maal een nieuwjaarsconcert plaats,

            uitgevoerd door de Koninklijke Fanfare “St.-Cecilia” uit Leest.

            Dit kwam in de plaats van het Kerkconcert.

            Achter het initiatief zat de Leestse kerkfabriek onder voorzitterschap van

            Fons Verbruggen en met als leden Maria Lamberts, Modest Van Steenwinkel,

            Jules De Smet, Jules Geens en pastoor Lornoy.

            Bedoeling was om dit jaar alle Leestse verenigingen samen te brengen en

            in een geest van verbroedering samen een nieuwjaarsreceptie te houden.

            De integrale opbrengst van dit concert kwam ten goede aan de verwarming van

            de kerk.

            In aanwezigheid van een 200-tal muziekliefhebbers, afgevaardigden van het

            Leestse verenigingsleven, schepenen Raymond Vanderwaeren en Kris Van

            Esbroeck, raadsleden Gust Emmeregs, Louis Vloebergh en Lea Clarijs-Pauwels

            bracht de Leestse fanfare een uitstekende uitvoering en deed haar naam van

            wereldkampioen in haar afdeling, eer aan.

            Onder de leiding van J.P.Leveugle werd het publiek zodanig begeesterd

            dat  er spontaan werd mee geklapt en om bisnummers verzocht.

            Na afloop van het concert werd een receptie gegeven door de kerkfabriek

            aan de vertegenwoordigers van de Leestse verenigingen en de afgevaardigden

            van het stadsbestuur.

            Pastoor Lornoy betuigde zijn dank aan de verenigingen die zich een gans jaar

            onbaatzuchtig ten dienste stelden van de Leestenaars en aan dirigent Leveugle.

            (‘DMW’, 20/1/83 en ‘DB’, februari ’83)

            Het lidgeld voor ’83 werd door de Kon. Fanfare St.-Cecilia vastgesteld op 35 fr. per

            maand. Dat is een verhoging met 5 fr. per maand of met 60 fr. per jaar.

            Jaarlijks dus 420 fr. (Folder 4/2/83)

-Het programma van het eerste Nieuwjaarsconcert van de Kon. Fanfare St.-Cecilia.

-Boven : de Leestse fanfare tijdens het optreden. Onder : de prominenten zaten vooraan. (foto’s : DMW)

12-03-2013 om 14:03 geschreven door Marcel Van Hoof

Mandenvlechter Remi Spoelders.

1983 – Zondag 9 januari : De Dijletrotters wandelden nieuwe jaar in te Leest

            De Mechelse wandelclub De Dijletrotters wandelde het nieuwe jaar in te

            Leest, meer bepaald het 6 km lange “Kapellekenspad” werd aangepakt.

            Het vertrek werd gegeven aan de St-Annakapel en er werd gewandeld langs

            het “Brughuis”, de pastorie, de vloeibeemden van de Zenne tot aan de

            St.-Apolloniakapel, “Hof ter Moortele”, vallei van de Molenbeek, het

            “Hertsveld”, het kapelletje “Boerinnengilde”, de Augustijnenhoeve,

            Rendelbeekhoeve, naar de Jezuïetenhoeve tot aan het Hof ter Halen,

            Tiendeschuur, Kouterweg en gemeentehuis van Leest.

            De leiding was in handen van W.A.Muyldermans.

            (GvM,3/1/83)

1983 – Dinsdag 11 januari : De K.F.St.-Cecilia luisterde begrafenis van lid op.

‘Van Toeters en Trompetten’, januari ’83 :

Jef Aerts, één van onze basspelers, is niet meer…

“Jef Aerts werd geboren op 22 mei 1927. Hij woonde in Ruisbroek en was seders 1980 muzikant geworden van onze vereniging. Hij kwam steeds naar de repetitie ook al woonde hij niet zo dicht bij Leest. Hij was een vriendelijk mens, een goede kameraad, een uitstekend muzikant. De laatste maanden kwam hij niet meer opdagen. Wij hadden verno

men dat hij zich niet zo best voelde, maar dat het van voorbijgaande aard zou zijn. Om die reden kon Jef ook niet mee naar het Nationaal Tornooi van de stad Brussel.

Maar niemand van ons had gedacht dat Jef zo vlug van ons zou weggaan.

Op vrijdag, 7 januari ll. werd ons meegedeeld dat Jef Aerts overleden was aan de gevolgen van zijn ziekte.

Op dinsdag, 11 januari ll. werd Jef verast. Met muziek van onze fanfare werd afscheid genomen. Op de tonen van ‘Spartacus’, een van de werken die hij het liefste hoorde, werd zijn as uitgesprooid…

Wij bieden de familie onze innige deelneming aan langs deze weg.”

1983 – 11 januari – Gazet van Mechelen :

            Remy Spoelders is al vijftig jaar mandenvlechter. (Foto boven)

“Na de “Kouter” te zijn ingereden en de “Leestse grot” te zijn voorbijgereden, kwamen we terecht in het huis naast het Kouterkasteeltje waar Remy Spoelders en zijn vrouw wonen.

De 71-jarige Remy Spoelders beoefent de kunst van het mandenvlechten nu reeds 50 jaar lang zonder dit ook maar vijf minuten tegen de zin te hebben gedaan.
Het beoefenen van de mandenvlechterij leerde hij destijds op jonge leeftijd van grootvader. Deze leermeester was erg bedreven in die kunst zoals toen veel van zijn leeftijdgenoten.

Op dit moment, vertelt Remy, zijn er in deze streek niet al te veel mensen meer die de oude methode van het mandenvlechten machtig zijn. Waar men dit nog vrij veel ziet, is in de omgeving rond Puurs.

In het Mechelse zelf is mandenvlechten bijna zo goed als uitgestorven.

De mandenvlechterij komt nog wel vrij veel voor in verenigingen voor kunstambachten maar de methode van deze mensen is niet helemaal in overeenstemming met de traditionele, zoals Remy deze handig demonstreert.

Op de vraag of hij er nooit aan gedacht heeft om bij één of andere club als leermeester te fungeren, antwoordt hij prompt “nee”, en verklaart dat deze bezigheid louter voor zichzelf is bedoeld.

Zichzelf met zijn bezienswaardige kunstvoorwerpen tentoon zetten op folkloredagen of op kunstambachtententoonstellingen wil hij eveneens niet tot de mogelijkheden rekenen.

Maar daar er op alle regels uitzonderingen zijn maakte Remy voor éénmaal een uitzonderingetje en ging voor het eigen Leestse publiek de mandenvlechterij voorstellen in het parochiehuis te Leest.

Buiten die brachten zelfs scholen een studiebezoekje bij hem.

Geen beroep

Alhoewel Remy Spoelders het mandenvlechten keurig en precies uitvoert, heeft hij er nooit aan willen denken om van zijn hobby een beroep te maken.

Hij houdt zich eraan alleen manden te vlechten voor zichzelf en voor zijn kinderen en vrienden.

Eénmaal heeft hij enkele aardappelmanden te koop aangeboden op een rommelmarkt in het Volksbelang te Mechelen. Lang heeft hij niet moeten wachten op eventuele kopers. Op een minimum van tijd had hij de manden aan de man gebracht.

Remy vlecht niet alleen de manden, maar kweekt eveneens zelf het nodige materiaal.

Achteraan in de tuin staan de wilgen waarmee hij de donderkleurige aardappelmandjes en fruitmandjes in mekaar knutselt.

Voor de lichtkleurige manden worden wijmen gebruikt.
Het pas geoogste hout wordt één maand te drogen gelegd in de handig ingerichte werkplaats.

Indien het hout langer dan drie maand ongebruikt blijft liggen, kan men het wel vergeten. Dan is het hout reeds veel te hard en kan er niet meer mee gevlochten worden.

Dus Remy vlecht helemaal niet zoals de echte beroepsvlechters.

Deze mensen leggen het hout eerst een jaar in water en gebruiken het pas dan, zodat krimpen van de wijmen is uitgesloten.

Landbouwer

Naast deze hobby is Remy altijd landbouwer geweest als broodwinning.

Met dit beroep was zijn hobby prachtig te combineren, daar er in de winter toch niet kon worden gewerkt op het land.

Niet alleen landbouwer en mandenvlechter was Remy, hij is eveneens boswachter over het gebied van de Bleukens te Leest. Deze job oefent hij reeds uit van in het jaar 1952.

Drie uur vlechten per mand, het eigen tuinmateriaal in mekaar knutselen en de functie van boswachter uitoefenen, bezetten gans het drukke tijdschema van Remy Spoelders.
Maar dit wil niet zeggen dat er geen tijd kan worden vrij gemaakt om af en toe in het dorp een stevige pint te gaan drinken.

        D.D.S.” 

1983 – Vrijdag 14 januari : Start danscursus KVLV

            Eerste van acht vrijdagavonden waarop KVLV voor jong en oud danscursussen

            organiseerde.

            Start telkens om 20 uur in het parochiecentrum aan de Kouter.

            Info kon verkregen worden bij Roza Plasqui, Aland 7.

1983 – Zaterdag 15 januari : Teerfeest Landelijke Gilde

12-03-2013 om 13:51 geschreven door Marcel Van Hoof