1961 – 25 juli : Soldaat Marcel DE PRINS -Euskirchen :
“Eindelijk ben ik hier met mijn eerste briefje aan De Band. Ik heb voor het ogenblik bijna drie maanden geklopt en vind dat de tijd hier vlug voorbij gaat. Ik sta hier in de beenhouwerij en moet hier niet te veel werken. Om de 4 à 5 dagen ben ik van dienst en dan moet ik rond 5 uur beginnen om tegen 6 uur koffie te maken en de rantsoenen te verdelen, en dit voor een 300 man. Ge moet dan de ganse dag in de keuken blijven tot ’s avonds wanneer het piket gedaan heeft met schuren en patatten jassen. Als ge een goei compagnie hebt dan kunt ge al om 7 uur gedaan hebben. Maar gisteren zat ik met een hoop luierikken op mijn kot en het was 9 uur voor ik gedaan had. Toch is het hier in Duitsland veel beter en straffen dat kennen ze hier niet. Ik kwam hier en moest nog vier dagen koeken eten ; daar heeft geen mens een woord over gezegd. Hier loopt ge rond lijk ne vagebond, hemd open, geen muts of gordel bij, daar zeggen ze niets van. ’s Morgens komt er ne sergeant u uit uw nest halen of stompt eens tegen uw lijf, dat is hier appel aan bed. Dit verschil is hier veel te groot tegenover Turnhout. Daar zoudt ge dat allemaal eens moeten geprobeerd hebben, dan schoten ze u omver. Maar Turnhout is een opleidingscentrum en ze moeten toch laten zien dat een soldaat daar niets te zeggen heeft. Alvorens te stoppen doe ik nog de beste groeten aan alle Leestenaren, maar vooral aan de verdedigers van het Vaderland.”
-Marcel De Prins uit Antwerpen-Luchtbal, 28/9/61 : “Eindelijk heb ik ook wat tijd gekregen om ook eens een briefje te schrijven. Met mij gaat nog alles opperbest en ik hoop van u allemaal hetzelfde. Ik heb nu 6 maanden achter de rug en het ergste zal wel voorbij zijn, hoop ik tenminste, want wij zijn hier juist terug van maneuvers en de 9de oktober moeten we de wacht gaan kloppen in Brussel aan het Koninklijk Paleis, maar nu beginnen ze hier alle weken met alarm in onze compagnie, dat is niet alles als ge goed slaapt, uit uw bed, en dan op de rapst mogelijke tijd verzamelen met al wat ge hebt. Nu zitten we al drie dagen zonder elektriek, dat is niet alles met het licht van een kaars een brief schrijven. Langs deze weg heb ik nu de kans aan al de soldaten van Leest de beste groeten over te maken, behalve aan René Bernaerts, want die ligt hier in de Staf Compagnie, dat is maar 50 meter van mij af en we komen toch alle dagen bijeen. In ’t bijzonder wens ik mijn kozijn Albert Daelemans veel geluk bij zijn legerdienst, veel vergunning en zo weinig mogelijk bollen. Nu ga ik sluiten met de beste groeten aan alle Leestenaren en bijzonder aan de B.J.B.-ers van Leest. Nog 180 dagen.”
-Brussel : “Hier wat nieuws van uit Brussel van een bleuke die nog 162 dagen moet kloppen. Met mij is nog alles oppebest en ik hoop van iedereen hetzelfde. We zitten hier in Brussel voor de wacht aan de Koninklijke Paleizen van Brussel en Laken gedurende drie weken van 9-10 tot 24-10. Wacht uit zijn eigen is niet slecht maar toch moeilijker dan in de kazerne geloof ik want daar heb ik geen ondervinding van. Ik zal nu maar sluiten met de beste groeten aan alle Leestenaren en bijzonder de B.J.B.-jongens en ook alle soldaten van Leest.”
-Luchtbal 6/1/1962 : “Hier dan nog eens een briefje van een ‘bleuke’ die nog juist geteld 83 dagen moet kloppen. Met mij gaat nog alles opperbest wat ik tevens hoop van alle soldaten van Leest. Ik vind het mijn plicht ‘De Band’ te bedanken voor het geschenk dat ze mij toegestuurd hebben en wens meteen alle soldaten van Leest een gelukkig Nieuwjaar met niet teveel ballen of P.K. en nog minder cachot. De oefeningen zijn hier wel een beetje lichter, maar welke soldaat klaagt nu niet, anders was hij niet bij het leger. Ik zal maar sluiten met ieder een gelukkig jaar te wensen en bijzonder de B.J.B.-jongens van Leest. Nog 83 en terug burger.”
-Marcel De Prins vanuit Antwerpen-Luchtbal, 23/3/1962 : “Hier dan nog eens wat nieuws van een der anciens van Leest en dat kan nu ook wel de laatste zijn. Vooreerst wil ik Milac bedanken voor al hetgeen ze voor mij gedaan hebben gedurende mijn diensttijd. Met mij gaat nog alles opperbest en ik hoop van alle soldaten en alle Leestenaren hetzelfde. Tot nu toe hebben we reeds 358 dagen geklopt en moeten er nog 8 want we zwaaien eerst de 31ste maart af omdat we de 4de april maar binnen gegaan zijn. Op ons laatste kamp was het niet te best, veel kou en twee nachten moeten buiten slapen waarvan er een onder een sneeuwlaag van 15 cm. Het eten was daar soms niet eetbaar, zodat we naar de stad gingen eieren halen en in onze gamellen bakten op onze kamer. Ik heb daar toch maar twee oefeningen moeten meedoen want daar heb ik zowat het boerke gespeeld. Verder wens ik de soldaten van Leest een goede rest van hun term. Tot besluit de beste groeten aan alle soldaten, zeker de B.J.B.-ers die ik terug kom vervoegen.”
-Marcel De Prins uit Euskirchen, 25/4/1962 : “Eindelijk nog eens wat nieuws van een die ancien aan ’t worden is t.t.z. nog twee dagen en ik ben terug bij ons moe. Vandaag heb ik mijn gordels afgestuurd en daarmee is die 10 fr weeral verdiend, ’t is wel niet veel maar ik heb er toch niet veel moeten voor doen. Morgen alles binnenleveren en dan zal het hier wel ver gebakken zijn, niet dat ik tegen mijn goesting bij ’t leger ben geweest, maar ge kunt er toch niet bij blijven. Ik heb hier door den band een goed leventje gesleten, er waren wel dagen dat het ook mijn keel uit hing, dan moest het toch nog al ruig doen maar ik denk wel dat iedereen al eens zo’n dag heeft. Ik heb 3 kampen gedaan (2x Vogelsang en 1x Höhne) en daar heb ik serieus mijn botten mogen afdraaien, maar voor de rest met de hoop meedoen. Alvorens te sluiten, wil ik jullie nog bedanken voor de geschenken die ik ontvangen heb, alsook voor het regelmatig opsturen van tijdschriften. Ik wens de mannen van Milac nog veel succes met De Band en al de soldaten van Leest een spoedig afzwaaien en nog veel plezier bij den ABL. Nog 49 uren en een kwartier.”
Marcel De Prins werd te Leest geboren op 19 maart 1942 en hij overleed te Bonheiden op 24 februari 2011. Hij was gehuwd met Elisabeth Nestor.
1961 – Van 26 juli tot 2 augustus : Kamp van de Landelijke Jeugd
Locatie : Sint Pieters-Rode bij Aarschot. Waren ze vorig jaar nog in een oude schuur gelogeerd, de tegenstelling kon niet groter zijn, dit jaar betrokken ze een prachtig oud kasteel, inclusief met ophaalbrug en schietgaten. Zondag was bezoekdag. In “De Band” nr. 7 verscheen volgend verslag : “KOM ONZE VREUGDE DELEN !!! Dit was het thema van ons kamp te Sint Pieters Rode, dat we blij, als zusters tesamen, mochten beleven, midden in het heerlijke Hageland… Het oude Middeleeuwse kasteel, waarop we logeerden, bracht iedereen vanaf de eerste dag in kampstemming. Zijn ophaalbrug en inrijpoort, zijn dikke muren, het water waardoor het gans omringd is, en daarrond de bossen en het deinende landschap, gaf soms wel de indruk in een tijd te leven, anders dan de onze. Maar dromen stond natuurlijk niet op ons programma, wel strozakken vullen bij de aankomst. Daarna karweitjes en verkenning en ondertussen was de zon reeds ver gedaald. De volgende morgen verscheen de zon lachend aan een onbewolkte hemel en…dat geluk hadden we bijna alle dagen. Wachtwoorden en actiepunten moesten elke dag opnieuw trouw nageleefd worden. Ik moet verklaren dat het altijd niet zo gemakkelijk was, maar dat iedereen er zijn best om deed, opdat haar vendel het hoogste aantal punten zou behalen, dat is ook waar. Vooral het Koningsvendel en het Keurvendel van de Madeliefjes, hebben een harde strijd gestreden, maar we zijn er zeker van dat ze er ook veel vreugde aan beleefd hebben. Onze goede Aalmoezenier van Nieuwrode, die we niet gemakkelijk zullen vergeten, was steeds paraat om ons met raad en daad bij te staan. Van hem bewaren we een dankbare herinnering, voor de speciale H. Missen die hij voor ons altijd deed, voor het studiekringetje van de Zonnebloemen, voor de lekkere perziken, voor de spelletjes met onze kleinsten en voor alle steun die we van hem steeds mochten verwachten. En…wat we zoals gedaan hebben op kamp ? Wel, dat is natuurlijk heel veel, en ik zou zeker veel vergeten moest ik beginnen opnoemen, laten we dan maar best bij enkele bijzonderheden blijven. Voor het spel kwamen eerst de karweitjes. Er was de afwas, de patattenjas, de groenten kuisen, de bedden (of paljaskes) opmaken, orde scheppen op alle plaatsen enz. U zult misschien denken dat zulke dingen op een kamp niet erg plezierig zijn ; wel dan bent u een beetje mis hoor ! U had het moeten zien, met tienen rond een groot bassin waarin de aardappelen pletsten, de ene na de andere, tot groot jolijt van allen als er een nat gespoten werd. Och ja, ze plagen wel eens graag, maar ze helpen mekaar ook graag en dan moet men toch eens een stortbad kunnen verdragen, vindt u ook niet ? Na de lekkere hapjes van ’s middags, die Mariette en Godelieve klaar maakten met veel kundigheid, was er een uur platte rust, t.t.z. een half uur stille rust en de andere helft mocht er gebabbeld worden, want dat moet ge aan meisjes toch wel toestaan… Hierna volgde er steeds iets bijzonders; ofwel gingen we zwemmen, ofwel op speur- of trektocht. Eén van onze trektochten is eigenlijk toch goed meegevallen. We zouden vertrekken aan de hand van opdrachten tot in Nieuwrode, en daar zouden de Tante Nonnekes voor koffie zorgen bij het vieruurtje. (Noot : Zuster Louise Silverans -foto onderaan- was een tante van leidster en auteur van dit artikel Hilde Silverans) Goed, dat was zo afgesproken. En wat valt er ons te beurt als we daar aankomen ? De tafeltjes staan netjes gedekt, er is koffie, melk en suiker, en…vier bakken sappige perziken ! Het doet ons nog watertanden als we er aan terugdenken. Hemeltje, wat was dat een meevaller, en zo kwam het dat we samen de heuveltjes hebben beklommen en, tot aan de grot van O.L. Vrouwke, die we met een “Wees gegroet, O Sterre” dankbaar hebben bezongen, voor al de heerlijkheden die ons op een kamp zo maar geschonken worden. De schone ligging van onze kampplaats lokte ook heel wat bezoekers en het spreekt vanzelf dat onze E.H Proost niet achterwege bleef om ons een dagje te komen vervoegen. Hij bracht ons weer wat lekkers mee, zoals een goede Sint Niklaas dat doet voor zijn brave kinderen. Ja, te Sint Pieters Rode schenen de dagen veel korter te zijn dan elders. We hadden er de speeltuin, de bossen, de toren die we beklommen en de bootjes op het glinsterende water, het was allemaal te mooi om lang te duren, en de avond van het kampvuur naderde dan ook heel vlug. In snel tempo werden de voorbereidselen getroffen, en met weemoed in ’t harte ruiste die avond zacht het afscheidslied, want morgen zouden we weer vertrekken… Een woordje van dank ging naar alle mensen die ons veel goeds hebben gedaan : er was onze E.H. Aalmoezenier, het waren de kooksters, de mensen van ’t kasteel en natuurlijk mogen we ook Fientje niet vergeten. Fientje, het kleine leidstertje, dat ons zo goed heeft geholpen en waarmee elk Madeliefje van ’t begin af vertrouwd was. Het kamp was een kennismaking en ook een afscheid aan haar. Ze woont spijtig genoeg te ver om bij ons in de Landelijke Jeugd te blijven. Maar heel zeker blijven we nog lang aan haar denken, en vooral die van het Koningsvendel, hé mannen ! Ook de laatste avond vloog voorbij, alleen werd de slaap wat later gevat dan gewoonlijk. Na het kampvuur immers, als iedereen rustig op zijn strozakske lag, ontwaakten hoog in de toren, de spoken van het kasteel “De Horst”. Witte gedaanten met gerinkel van potten en pannen, wandelden door de slaapzaal van de Madeliefjes (niet bij de Zonnebloemen, eigenaardig hé). De moedigsten echter, hebben met die spoken kort werk gemaakt en hen een duchtige rammeling gegeven. Heldhaftig vindt ge niet ? De dag van het vertrek was aangebroken. Er werden valiezen gepakt, pakken gebonden, vloeren geveegd en een van de jongsten zei heel gemeend : “ik zou graag ons moe eens zien, en dan terug naar hier komen”. Spijtig Madeliefje, maar het kamp is voorbij !.. Het is goed geweest en we moeten de Heer er voor bedanken. Maar dit moet ge ook nog onthouden : het wachtwoord van deze laatste kampdag blijft gelden, ook als ge straks weer thuis zijt : DRAAG DE VREUGDE JUICHEND VOORT”.” (DB, nr.7)
Foto’s :
-Marcel De Prins in de herfst van zijn leven. -Het intussen opgekalefaterde kasteel van Horst in Sint-Pieters-Rode. -Leidster en auteur van het verslag van de Landelijke Jeugd Hilde Silverans, jaren later. -Haar tante nonneke zuster Louise Silverans.
1961 – 17 juli : Jan VERBIST werd onderpastoor (tot 1964)
Joannes “Jan” Baptista Victor Franciscus Carolus Henricus Verbist volgde Clement De Wilde (pater Clementiaan) op als onderpastoor te Leest. Hij was een neef van de oud-minister A. Verbist (°1888,+1974) en werd geboren te Turnhout op 17 oktober 1934. Jan Verbist werd te Mechelen priester gewijd op 9/7/1961 en Leest werd zijn eerste benoeming. Hij werd er onderpastoor op 17 juli. Hij doopte er dertig kinderen van 9/10/1961 tot 27/3/1966 en hij was de eerste proost van de KBG. Bijna vijf jaar later, op 31 maart 1966, werd Jan Verbist onderpastoor in de O.L. Vrouwparochie te Vlierbeek (Kessel-Lo). Jaren nadien werd hij tot pastoor benoemd te Tielt-Winge (Sint-Joris, 28/2/1990) en tot parochieadministrator te Glabbeek-Zuurbemde (Sint-Antonius Wever, 31/7/1994). Hij ging op rust op 31 mei 2004 waarna hij zich in Goetsenhoven (bij Tienen) vestigde. (Foto’s onderaan)
1961 – 20 juli – G.v.M. : Examenuitslagen
Het Hoger Instituut De Naeyer uit Mechelen publiceerde een aantal examenuitslagen in de regionale krant. Willy Bradt uit Leest, een zoon van de gemeentesecretaris behaalde met onderscheiding het diploma van technisch ingenieur Electro-Mechanica.
1961 – Zaterdag 22 juli : Twee bromfietsers tegen elkaar
G.v.M., 24/7 : “Verleden zaterdagnamiddag rond half vijf, deed er zich een aanrijding voor op de Leestsesteenweg ter hoogte van het huis nr. 66, tussen de bromfietser Frans Van Crombruggen wonende Gentsesteenweg 2 te Mechelen en de bromfietser Willy Van Hoof (foto onderaan), wonende Grote Heide 19, te Leest. Beide bromfietsers werden licht gekwetst.”
Willy Van Hoof was te Leest geboren op 27 juli 1941 en hij overleed te Mechelen in het AZ Sint Maarten op 20 juni 2021. Willy was gehuwd met Maria “Mariake” De Smedt.
- “Op de hoek van de steenweg op Battel en de Koningin Astridlaan te Mechelen werd onze dorpsgenoot Neutkens het slachtoffer van een aanrijding. Hij werd ter verpleging weggebracht evenals de duozitster die erger zou gekwetst zou zijn.”
1961 – 22 juli : Soldatenbrieven van Guy PASQUASY
-Euskirchen, 22/7/1961 : “Beste vrienden van Milac. Hier hebben we dan eindelijk een briefje van onze brigadier Guy Pasquasy uit Euskirchen Duitsland. Ik acht het nodig in de eerste plaats Milac te bedanken voor hetgeen ze voor mij deden en voor mij nog doen. Ik heb hier zopas de Gazet van Antwerpen gekregen. Ik wist niet wie ze me liet toesturen maar dadelijk dacht ik aan u en ik dank u daar nog meer voor omdat ik zo in staat gesteld was om de Ronde van Frankrijk te volgen. Van 1 februari ben ik reeds bij het leger binnengegaan te Leopoldsburg ; na drie maanden hard zwoegen, omdat ik in het schoolpeleton was, ben ik verhuisd naar Duitsland bij het 2de bataljon Lanciers die behoren bij de 18de Pantsergroepering. Het vertrek uit België werd geblazen om 21 uur den 30ste april en de aankomst in mijn eenheid was op 1 mei om 7 u 30. Het was geen uitstapje zoals we dachten. De volgende dag begonnen ze reeds met de lessen over de fameuze Pathon M 47, een zware tank (48 ton). Een beter leven had dat voor gevolg tot op zekere dag dat we op oefening moesten. De laatste zes weken zijn we driemaal op mars geweest met onze voertuigen om onze lessen om te zetten in praktijk. Hierin hebben we niet veel geluk gehad. De laatste maal was een algemene herhaling over de geziene stof en we reden vijf van de zes tanks stuk zodat deze oefening werd afgeschaft. In mijn vorige paragraaf ben ik vergeten te schrijven u te bedanken voor het geschenk, die brievenfarde die u thuis hebt afgegeven. Hier ga ik sluiten met nogmaals de beste dank en de beste groeten aan alle soldaten en burgers van Leest.”
-Guy Pasquasy vanuit Euskirchen, 12/1/1962 : “Eindelijk is het er weer eens van gekomen u een brief te schrijven. Het is geen gewone brief daar hij komt van een super-ancien. In de eerste plaats moet ik jullie weer eens bedanken voor het geschenk dat ik gekregen heb. Ik bedank jullie ook voor de tijdschriften die u me regelmatig hebt opgestuurd. Het is werkelijk plezierig iets van zijn eigen gemeente te vernemen. Op 15 november hebben wij NATO-alarm gehad. Die dag was de zwaarste van heel mijn legerdienst. De uren slopen voorbij zonder dat wij het wisten daar we de hele dag munitie moesten lossen en laden op onze tanks. De volgende dagen was er niets speciaals op het programma. Nu is de tijd reeds gekomen om aan afzwaaien te denken. Op 26 a.s. zullen wij rond 22 u 30 de laatste maal lichten horen uitblazen en rond 23 u. het land van de glimlach verlaten zoals dat ergens geschreven staat. Hier ga ik nu sluiten en wil eerst alle vrienden van Milac en aan alle soldaten van Leest een zalig en gelukkig Nieuwjaar wensen. Onze soldaten wens ik ook nog een spoedig afzwaaien en nog veel plezier bij het leger. De beste groeten van den ancien.”
-Guy Pasaquasy vanuit Euskirchen, 24/1/62 : “Wij moeten het overlijden melden van de wachtmeester die in zeer heugelijke omstandigheden het militaire met het burgerlijk leven verwisseld heeft. In de omgeving van B.P.S. 11 voelt men zijn heengaan des te meer aan, te meer dat hij na 12 maanden heldhaftig de strijd heeft aangebonden tegen alle zichtbare en onzichtbare inbeeldingen.”
Guy Pasquasy is in 1962 getrouwd met Rachelle Maria Catharina De Prins, een dochter van Franciscus Leopold en van Louisa Van den Heuvel, hoveniers uit de Alemstraat. Haar vader was een broer van beenhouwer Nante De Prins. (Info Lieve Huysmans)
Foto’s :
-Drie foto’s van onderpastoor Jan Verbist tijdens één van zijn dertig dopen te Leest. Het is 8 april 1962 en de doop van Hugo Lauwens. Op de foto’s peter Miel Polfliet en meter Mathilleke De Bruyn.
-Willy Van Hoof raakte licht gekwetst na zijn ongeval.
1961 – Zondag 2 juli : De K. Fanfare St. Cecilia trad op te Heffen
Dit ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van de fanfare Ste Cecilia aldaar. “Leest overrompelde Heffen, want met meer dan 200 deelnemers, zonder de muzikanten gerekend, was Leest er tegenwoordig. Een zeer flink concert werd er dan ten beste gegeven, daarbij een zeer keurige uitvoering van operetten stukken door het Gemengd Zangkoor en het mag gezegd : tot eenieders voldoening.” (DB, nr.6)
1961 – 5 juli – G.v.M. : Examenuitslagen
De Handelshogeschool voor Juffrouwen te Antwerpen, Korte Nieuwstraat 33 te Antwerpen deelde examenuitslagen mede. Onder de kandidatuur in de Handelswetenschappen 1e Proef botsten we op de naam van Julia Van den Branden uit Leest. Zij haalde onderscheiding.
1961 – Zaterdag 8 juli : Liefhebberskoers te Leest
Ingericht door de supportersclub van Jan en Louis Selleslagh. De afstand bedroeg 125 km of negenmaal Leest – Battel – Heffen – Blaasveld – Tisselt – Leest. Alle koersformaliteiten dienden afgehandeld in café “In de Statie”, Heide, (aan de bareel te Leest). Vertrek 15 uur. (GvM, 4/7)
In dezelfde krant van 10 juli verscheen de uitslag : 1.Verbruggen Armand (O.L.Vr. Waver), de 125 km in 3u05. 2. Walter Muylaert, 3. Eddy D’Hollanders, 4.Emiel Van den Bergh, 5. Willy Verbruggen, 6. Frans Rossel, 7. René Jacobs, 8. Emiel Staldeur, 9.Ray Adriaenssens, 10. Frans Selleslagh, 11.Albert De Bie, 12.Frans Buts, 13.Jozef Laenen, 14.Gaston Van den Hoecke, 15. Benjamin De Wilde.. Er waren 52 vertrekkers.
1961 – 9 juli : Zomerfeest B.J.B-jongens te Peulis
De uitslagen van Leest De marswedstrijd : Leest 5de. 100 meter : Leest eerste. 80 meter : Leest 3de. 1.500 meter : Leest eerste. Koordtrekken : Leest eerste. Stoelrijden : Leest 4de. Romeinse wagen : Leest geen vermelding. Koers met hindernissen : Leest 5de. Vlaggekoers : Leest eerste. Ringsteken : Leest 3de. Aflossingskoers : Leest 2de. Algemene uitslag : 1. Leest, 2. Zemst-laar, 3.Keerbergen, 4. O.L.Vr. Waver en Peulis, 6. Rijmenam, 7. Tisselt.
1961 – 15 juli : Start Bivak Chirojongens
Dit jaar ging het bivak van de jongens door in het Sint Willebrordushof te Schilde. (DB) In “De Band” verschenen twee verslagen van dit bivak, het eerste anoniem, het tweede ondertekend door leider Wilfried Hellemans :
Eerste dag Chiro-bivak
“De schoonste periode van de Chirowerking is weer eens aan de gang. Velen van onze jongens hebben begrepen dat het jaarlijks bivak zonder twijfel mag genoemd worden, “de tijd waarop voor hen de deuren van het echte jongensleven wagenwijd opengegooid worden”; de tijd waarin de echte, onvervalste kameraadschap als een weldoende zonnegloed over hen waait. Wij zijn op kamp. Deze gedachte alleen stemde ons allen zo optimistisch dat we niets anders konden dan een heerlijk en fijn bivak voorspellen, en dat zal het ook !! Wie zou er anders durven denken ? Wanneer we even nagaan dat onze kerels reeds maanden bezig waren met allerlei dingen over het kamp ? Oefeningen met het kompas, zodat sommige mensen dachten dat ze met een stel landmeters te doen hadden. Zij organiseerden een avondspel om aan de donkerte gewoon te geraken, en wat nog ! Onze knapen lieten zich ook niet onbetuigd; zij werden onlangs versterkt, zodat ze nu met een mooi getal op kamp zijn gegaan. En onze jongsten ? Bleven niet ten achter, want zij staken met hun leiders de koppen bij elkaar en maakten zoals al de anderen geheimzinnige plannen op. Maar met dit alles hebben we nog geen woord gerept over de plaats waar we naartoe zijn gegaan. Deze is gelegen te SCHILDE en draagt de naam SINT WILLEBRORDUSHOF. Het behelst een tweetal blokken waar alles ondergebracht is wat we nodig hebben en waar we, dat mogen we zeker niet vergeten, ook onze bivakmoeders mochten begroeten ; die mensen die zich al die dagen omtoveren tot een “duiveltje doet dan al !”
Verslag van leider Wilfried
“Op een voormiddag –‘k gelove : ’t was 14 juli, gingen de kerels scheep naar Schilde, onze bivakplaats anno 1961. Ze glansden, de gasten, want vreugdevol waren ze. Immers, de Chiro had hen eindelijk iets gegeven waar ze reeds jaar en dag naar hunkerden : twee tenten. Dapper die op de fiets gebonden, en geladen als een vrachtschip zij de baan op. ’t Afscheid kan ik slecht verzwijgen. ’t Was ontroerend…schoon. Zij zouden overnachten –natuurlijk- in hun tenten, en morgen doorbollen naar Schilde. Maar schreef niet een groot dichter : “…tussen droom en daad…” en jawel, die dichter had gelijk. Hoe is ’t godsmogelijk, maar diezelfde avond zegende de Heer zijn land, en deed dat goed, want pijpenstelen vielen naar beneden. Dus werd geen tent opgeslagen, tenzij in Schilde zelf, die identieke avond nog en morgen zou een lichte dag zijn. Ah ja, er moet niet meer verder doorgereden “nein, verwerte doch…du bist so schön…” En de 15de juli, dat was een zaterdag, had de grote lossing plaats. ’s Morgens een groepsmis en om 09u30 vertrek voor de knapen. Per fiets alsjeblieft. Voor de burchtknapen was beter gezorgd ; die werden met wagens weg- en ook wel weergebracht. Buiten de slijtage der banden -is’t niet zo Fonny ?- is over de knapenreis niets te vertellen. Triomfantelijk was d’inrij binnen ’t Willebrordushof. Onthaal door groepsleider Eddy –die daar zoveel was als burgemeester-, en de grote werken konden beginnen. Nu luister zeg, mijn vrienden. Gij gaat me toch niet vragen u zowat alles voor te leggen wat ginder werd gedaan ? Zoveel werd gepresteerd. Een paar dingen wil ik toch citeren. Voor de kerels was er in de voormiddag atletiekkamp; bij de knapen heette dat tienkamp; voor de kleinsten waren er losse spelen. ’s Namiddags hadden we variaties : trektocht, twee groepsspelen, vertellen en voorlezen, volksspelen of op tocht. Jazeker, dit vergeten ware zonde : de kerels maakten een fietstocht, noteer goed : twee dagen…Waarheen ? Naar Nederland, naar Terneuzen… Die tweede dag was er ook een fietstocht van de knapen naar Zoersel, o boshuizeke, en Westmalle (2 uur werd hen in de abdij uitleg gegeven) en ook onze jongsten trokken er op uit, eveneens naar de abdij, maar dan langs binnenwegen. Zo vlogen de dagen om in spel en blijheid : H. Mis, formaties, estafetten, wandelen, zwemmen, ’t is te veel. En we kwamen terug zoals we gingen, per fiets, per wagen. En hier in ’t dorp een parademars. Nog een klein ogenblikske over de moeders. Die mensen werken ginder heel hard en er is haast niemand die naar hen omkijkt. Dat is fout, en daarom ben ik blij hen bloemekens (en toetekens) te kunnen geven, hier in De Band. Vraag hen eens wat er zoals werd weggezet door 50 jonge magen, moe van spel en tocht, dan weet ge wat ze te doen hebben. Waarschijnlijk hebt ge ’t vast : als dat het bivak voor hen geen plezierreisje is…en…zij doen hun werk zonder salaris, of toch…ze kregen wat heidebloemekens en een koperen schotel als blijk, niet als vergelding…want al de werkuren vergoeden, kan niet omwille van gebrek aan zaad. Och kom, dat vragen onze bivakmoeders niet, op onze vragende houding geven zij al de kracht van hun handen. Wij danken hen daarvoor, echt gemeend, zoals we alle weldoeners danken, ouders of niet. Hallo chauffeurs, gij dus ook hé, zij worden door ons niet vergeten (wij komen immers volgend jaar terug). Maar zonder zwans, ik heb uw jongens bezig gezien en iets is me opgevallen :’t is dat uw jongen zich goed heeft gedragen, dat hij, al liep die en die er wel eens naast, toch bijdraaide op tijd en zo liet zien hoe het hem werd geleerd hoe zich te houden; dat is voor ieder leider meer waard dan dat hij de derde of ja de eerste zou zijn in eerder welke proef. Wat gij uw jongen leert trachten wij ook te doen. Uw doel is het onze en daarom is het nodig dat ouders en leiding één zeel trekken. Is er vergadering stuur uw jongen, laat hem niet thuis zitten. Wij kunnen niet alles, en zeker niet als wij alleen staan ; indien gij ons echter helpt en dat moet toch, kunnen wij meer, anders is het beter dat uw jongen er geen deel van uitmaakt. Waar zijn de overwinningen zult u vragen van de Chiro ? Hebt g’er al een beter gemaakt ? Zie eens die en die…en dat zijn er weer van de Chiro… Daar zijn onze kerels ondereen en maken er jongensplezier, ja dat op de avondvergadering. En zeg me nu eens waar spenderen niet-Chirojongens des zondags hun tijd ? Waar lezer ? Geef het antwoord, en wat meent ge dat het beste is voor hen “Chiro of geen Chiro?” Laat uw jongetjes en groteren niet rondlopen, laat ze maar aansluiten, of indien ze lid zijn, laat niet toe dat zij afzijdig blijven, geen lid op papier maar in werkelijkheid. Dat iedereen zijn plicht volbrenge en…dat alleen brengt ons vooruit !! Leider Wilfried.”
Foto’s :
-Chiroleider Wilfried Hellemans.
-het Willebrordushof Schilde enkele jaren later.
-Chirojongens op bivak rond die periode : staand van links naar rechts : Florent Van Kerckhove, Julien Lauwers, Roger Gobien. Onder van links naar rechts : Ludy Spoelders, Walter Feremans, onbekend, Eddy De Smet, Jan Van den Heuvel, Hugo Van Praet en Eric Bradt.
-Links Julien Lauwers, rechts Miel Vloebergh.
-Op de foto o.a. : Roger Silverans, Frans Spoelders, Sylvain Van den Avond, Miel Vloebergh, Robert De Rooster.
