Nadien kwam de Namibwoestijn met de drukbezochte Sossusvlei aan de beurt. Bij zonsopgang kleuren de zandbergen van beige naar donkerbruin, adembenemend mooi.
Wij logeerden in Swakopmund in het hotel Zum Kaiser en deze stad ademt letterlijk en figuurlijk “Das Deutsche Reich” uit. In 1884 wordt Namibië een Duitse kolonie, in 1915 na de eerste wereldoorlog, komt het onder Zuid-Afrikaans bewind en na veel poespas wordt Namibië in 1990 onafhankelijk.
De officiële taal is het Engels maar zonder problemen toveren ze nog Duits en Afrikaans uit hun hoed.
Hier zijn wij een voormiddag op zee geweest en kwamen de pelikanen zonder schroom vis uit onze handen eten en installeerde zich een zeerob op onze tafel. Als toetje werden ons verse oesters geserveerd. Namibië levert over de ganse wereld oesters behalve in Europa omdat wij onze eigen markt willen beschermen.
Ons rest nog een bezoek aan 2 grote wildparken Etosha en Erindi. Op weg naar Etosha maakte onze bus een tussenstop en kinderen, nog gekleed met een paan en de meisjes met een zwart lint om hun beginnende borstjes te bedekken, liepen naar onze bus en indachtig wat onze gids elf jaar geleden zei: geef ze niets, maak van ons volk geen bedelvolk maakte ik die opmerking bij de medereizigers die de koekjestrommel al bovenhaalden. Dit werd ook beaamd door onze gids. De bus vertrok en wij werden vergast op middenvingers en vuisten.
Etosha was een streling voor het oog en wij wisten niet waar eerst te kijken, leeuwen, jakhalzen, springbokken, zebra’s, giraffen, olifanten, elanden, oryk’s, koedoes, struisvogels, trappen, arenden en neushoornvogels kleurden onze dag. Het mooiste tafereel dat ik zag was een gevlekte hyena die op stap was met haar twee jongen en deze wilden absoluut hun buikje vullen. Voor onze ogen op een 20-tal meters van de jeep lei ze zich op haar zij en genoten de jongen met volle teugen van de moedermelk.
In Erindi lag de lodge vlak bij een drinkput en het was er een drukte van je welste. Nijlpaarden, maraboes, wilde honden, olifanten enz. zaten als het ware aan onze achterdeur. Erindi is een wildpark waar ook bavianen, leeuwen, cheetah’s, wilde honden, caracals en luipaarden leven die niet bekwaam zijn om in het wild te leven omdat ze een tijdje deel uitmaakten van de mensenwereld en zelfs niet kunnen jagen. Ik heb zelfs een caracal gestreeld, de cheetah’s lagen te spinnen en menig bruidspaar staat samen met hen op de foto.
Dit wildpark wordt gesteund door Angelina Jolie en Brad Pitt.
Hier zag ik ook neushoorns en om te voorkomen dat ze, omwille van de hoorn afgeslacht zouden worden, waren de hoorns al afgezaagd.
Een paar maanden geleden hadden ze op de luchthaven van Windhoek een Chinese vrouw aangehouden. Omdat de bagage zo zwaar was werd haar gevraagd om de koffer open te maken en buiten drugs vonden ze ook nog 12 hoorns. Zoals in vele Afrikaanse landen hebben de Chinezen ook hier voet aan de grond gezet en de Namibiërs zijn daar niet gelukkig mee. Ze ondermijnen de economie en de straten die ze aangelegd hebben hun beste tijd al gehad.
Ondertussen zijn wij aan het einde van onze trip en zet onze gids Jean ons af aan de luchthaven van Windhoek. De familienaam van Jean is Duplessis. Zijn voorouders waren verwanten van kardinaal Richelieu en ook Hugenoten. Bij het uitbreken van de Franse Revolutie in 1789 moesten zij vluchten en zijn via Nederland in Zuid-Afrika terecht gekomen. Daar begonnen zij met het aanleggen van een wijnplantage.
Het thuisfront lonkt, het vliegtuig wacht en via Frankfurt komen wij rond 13u. in Zaventem aan en dit in volle kerstfeestkoorts.
Ik heb het gevoel dat Namibië één van de stabielste landen is van de hoorn van Afrika. Alida Polfliet.
N.B. van samensteller : alle foto’s van de wilde dieren werden eigenhandig door Alida genomen.
Foto’s : -De pelikanen kwamen zonder schroom vis uit de handen van de toeristen eten. -Koning leeuw. -In het dierenpark Erindi kon Alida een caracal strelen. -Een luipaard. -Neushoorns met afgezaagde hoorns om hen te beschermen.
In december 2015 bezocht Alida voor de tweede keer Namibië. Voor de periodiek van de zangvereniging maakte ze daarvan volgend verslag :
Namibië, elf jaar later
Op een mooie dinsdagvoormiddag in november, in volle Sinterklaaskoorts, werden wij verwacht op de luchthaven van Zaventem. Het was duidelijk dat het terreuralarm opgedreven was naar fase 4, zwaarbewapende militairen kleurden de inkomhal.
Met 18 personen vertrokken wij met de bus richting Frankfurt. Ook in Duitsland was het duidelijk te zien dat er onheil in de lucht hing. Op verschillende plaatsen werden auto’s voor controle aan de kant gezet.
In de luchthaven van Frankfurt hetzelfde scenario en zware controle van de bagage. Omdat ik mijn haardroger vergeten was, nog gauw eentje gekocht en na een paar uur wachten volgde het boarden en na een vlucht van 10u30, maakte het vliegtuig een perfecte landing in Windhoek, de hoofdstad van Namibië.
Eens buiten de luchthaven zag ik een moderne stad, niet Westers, maar erg geëvolueerd. Er zijn kleine industriegebieden die o.a. vrachtwagens, kranen voor de vrachtwagens en graafmachines maken.
Langs de weg zag ik, in tegenstelling tot elf jaar geleden, dorpen met kleine huisjes die voorzien zijn van water en elektriciteit. Tot grote spijt van de regering zijn er talrijke mensen, doorheen de eeuwen heen zijn het altijd nomaden geweest, die op eigen houtje willen wonen en het is het begin van townships met alle gevolgen van dien.
De bevolking is gestegen met 500.000 en het toerisme met 600.000, wat de tewerkstelling ten goede komt. 120.000 mensen werken in de horeca.
De Himba’s, een stam die zich, 300 jaar geleden, vanuit Angola kwamen vestigen in Namibië leiden nog steeds hun eigen leven.
Ze hebben hun eigen nederzettingen waar de activiteiten van de vrouwen en de kinderen zich beperken tot het halen van water en hout, maken van sieraden en een beetje rond hangen. De mannen houden zich bezig met het hoeden van het vee. Ze wonen in hutten, ook pontok genaamd.
De outfit van de vrouwen beperkt zich tot een aantal versieringen en een rokje gemaakt uit geitenleer. Ze wassen zich nooit en kleuren dagelijks hun huid met een pasta van boter en roodhout. Het mengsel beschermt hun huid tegen de stralen van de zon en geeft de vrouwen een diep roodbruine tint. Dit ritueel wordt toegepast vanaf het ogenblik dat ze voor de eerste maal menstrueren.
Als de kinderen 12 jaar zijn worden de vier snijtanden van het onderste gebit uitgeklopt. Zij gebruiken een kliktaal met 3 toonhoogten en als de tanden weg zijn vergemakkelijkt dit het spreken.
Elf jaar geleden zag je de himba’s alleen in hun nederzettingen, maar nu zag ik ze op een Afrikaanse markt in Swakopmund en aan de ingang van de wildparken waar ze trachten hun sieraden aan de man te brengen. Zelfs in een koopcentrum in Windhoek, liepen ze ongegeneerd rond in hun bijna-blootje.
Bollebozen verlaten de stam om te studeren en een diploma te behalen om nadien de stam geldelijk te onderhouden.
Afrika zonder wilde dieren is Afrika niet en wij deden de Kalahariwoestijn aan waar de dieren in vrede kunnen leven. Hier bevinden zich geen roofdieren en dus kunnen de giraffen, zebra’s en springbokken met een gerust hart rustig grazen.
Vervolgt…
Foto’s : -Namibië. -Een Himba-meisje. -Springbokken in het Erindi-reservaat. -Mooi plaatje van een arend in het Etosha-park. -De “social weavers” maken een groot nest in de bomen. In zulke constructies kunnen tot 650 wevers huizen. -Een gele wever voedert haar jongen.
