1983 Zaterdag 19 en zondag 20 maart : Toneel met Rust Roest Greenwich in de zaal Ste Cecilia.
Na
een schitterend voorseizoen waarin we tweemaal voor een bomvolle zaal en
éénmaal voor een goed bezette zaal (telkens met een enthousiast publiek)De Koord van Spinoza in aanwezigheid van de
auteur gespeeld hebben, kondigen wij nu ons tweede toneelstuk aan :
GREENWICH
toneelstuk in 4 bedrijven van Walter Van den Broeck.
Wederom
een auteur van eigen bodem en wederom een toneelwerk van en over onszelf.
Toneelvrienden,
aan dit reuzestuk dat ongetwijfeld het succes van de voorgaande tegemoet gaat,
werken mee als spelers, decorbouw, belichting, kledij, muziek, grime, enz :
Renild Polfliet, Jan Emmeregs, Nicole Van Gindertaelen, Hilde De Kock, Marcel
Verwerft, Fik Diddens, Stefan De laet, Werner De Nijn, Tony Baarendse, Kris De
Laet, Karel en Milou Mertens, Vera Moernhout, Karl Casteels, Wendy Van Steen,
Hilde Van Dam, e.a.
Onze
toneelvoorstellingen zijn de laatste jaren ware gebeurtenissen geworden in de
zin dat er degelijk gewerkt wordt, en dat de kijkers zichzelf aan de lijve
betrokken voelen in het spel.
(Guido Hellemans in De Band februari
1983)
In het daaropvolgende nummer van De
Band (maart 83) schreef voorzitter, regisseur, acteur, manusje-van-alles van
de Leestse toneelkring Guido Hellemans, zijn visie neer over toneel :
TONEEL
ZIEN EN BELEVEN
De
aanleiding van dit artikel is het beluisteren van een LP waarop fragmenten staan van het tien jaar geleden opgevoerde
toneelstuk Mistero Buffo van Dario Fo in een regie van Arturo Corso door de
Nieuwe Scene. Die voorstelling was de toneelrevelatie in mijn leven tot
hiertoe. We kregen daar een homogeen geheel van totaal-toneel; t.t.z. beweging,
zang, dans, humor, kolder, tragiek, enz. in een zowel ruwe als verfijnde
vormgeving. Dit alles in een weergaloze stijl en meeslepende ambiance waar een
ganse groep eensgezind als één brok leven (energie) naar voren trad.
Ik
geloof dat dit gebeuren de start is geweest na de tweede wereldoorlog voor een
nieuwe toneelbeoefening. Terug naar de bron, naar het volk (dit zijn wij allen
ontdaan van kunstmatige franjes), naar de oergegevens van het leven. Het was
een stuk over honger, uitbuiting, oorlog en vrede, liefde en geluk (dat voor
weinigen is weggelegd), over geloof en ongeloof, over verdraagzaamheid en
revolutie.
Ik
heb twee opvoeringen gezien, nog 10 zou ik er willen zien, 50 maal heb ik de LP
reeds beluisterd, wat hopelijk nog dikwijls kan.
Toneel
hoeft geen boodschap in te houden, tenzij een boodschap van leven. Toneel biedt
een stuk leven eenzijdig belicht (elke visie is onvolledig). En de kijker laat
het over zich komen en neemt er uit wat hem geschikt voorkomt. En dit is de
grondhouding om toneel te genieten dunkt mij, nl. ontvankelijk en open staan
waardoor de vonk (de goddelijke vonk) van spelers naar publiek overslaat. En
eens die kortsluiting tot stand gebracht kan er iets beleefd worden. En alle
vooroordelen als : wie speelt, wat speelt men, waar, hoe enz. zijn bijkomstig.
Het
basisgegeven blijft er bij te zijn als het ijs breekt en het kind sterft; en kijken
naar de takken die langzaam verder leven (Carel Swinkels).
Onlangs
zag ik twee dagen na elkaar Eindspel van Samuel Beckett door de
hoofdrolspelers Julien Schoenaerts en Jo De Meyere. Een tragisch, luguber,
aangrijpend spel over het zielige leven van oude mensen die aan hun laatste
spel toe zijn.
De
eerste maal zat ik achteraan en was meer een afstandelijk toeschouwer. s
Anderendaags zat ik vooraan en kroop op de acteurs hun huid. Ik heb samen met
hen gezweet, gehuiverd, angst doorstaan en heb met hen mijn einde voelen
naderen. Het einde was in t zicht, en wat komt er na de dood ? Dit is
afwachten. Zo vroeg de Nederlandse dichter Roland Holst aan zijn collega
Jacques Bloem : Zou jij het levenselexir om nooit meer te sterven opdrinken ?
Het
antwoord was een panische angst.
Zondag
zag ik in de Antwerpse KNS een voorstelling over de Ierse onlusten. Ik heb
met de Ierse bevolking gerild van schrik omwille van de folteringen, ik heb met
hen geschimpt op de vreemde heersers, getriomfeerd om een overwinning door de
bevolking, en ik heb ineengeslagen gewacht op de executie der
vrijheidsstrijders.
Toneel,
zegt Van Dale, is elke plaats waar iets belangrijks gebeurt, waar alle ogen op
gevestigd zijn.
Toneel
is voor mij iets sacraals, is gewijd. De handelingen der spelers zijn gewijde
handelingen. Met zijn rituelen waar niet genoeg zorg kan aan besteed worden.
Toneelspelers zijn zichzelf en hun publiek verplicht een metamorfose te
ondergaan tot een brok authentiek leven.
Telkens
ik naar een toneelvoorstelling ga (amateur of beroeps) ga ik met hoge
verwachtingen, dan bibbert mijn bloed. Want daar, daar tussen die drie wanden
op de scene, daar gebeurt het, daar heeft de gedaanteverandering plaats, daar
worden wij weggerukt uit dit leven en meegesleurd naar een ander leven. Vaak
veel krachtiger dan de fletse rommel die ons als leven wordt voorgeschoteld.
Maar helaas als ik zoete koek en slappe voorgekauwde kost te verteren krijg :
mijn TV-kast heeft veel van dit. Beter was ik bij mijn boekenkast gebleven, daar
ze oneindig meer te bieden heeft.
Niemand
vraagt perfectie (dit is niet van hier zegt Paulus), maar we vragen inzet,
bezieling, geestdrift, en leven.
Hopelijk
is er wat te beleven met : GREENWICH
De Mechelse
Week 24 maart 1983 :
Naast
de komische situaties, bemerken we steeds een tragische achtergrond. Nicole Van
Gindertaelen, in de rol van de oudste dochter Andrea, een mentaal gehandicapt
meisje, was voortreffelijk.
Eveneens
de andere acteurs Renild Polfliet als de vrouw, Hilde De Kock als de jongste
dochter en Jan Emmeregs als Saturnino, verdienen een speciale vermelding.
Tijdens
deze twee voorstellingen was de zaal werkelijk te klein voor alle toeschouwers.
Rust
Roest heeft beslist een naam die op zichzelf reeds een massa mensen aantrekt.
Niet voor niets trouwens.
Tenslotte willen we nog alle medewerkers achter de schermen een woordje van
dank geven, o.a. Marcel Verwerft voor de teksthulp, F. Diddens, Stefan en Kris
De Laet, Werner De Nijn voor de dekorbouw.
Stefan De Laet voor de dekoraankleding. Fik Diddens voor een professionele
belichting. Vera Moernaut voor de grime. Karel Mertens voor de bandmontage en
Milou Van Stijvoort voor de kostumering.
Rust
Roest zorgde de twee dagen voor een schitterende vertolking van Greenwich,
een toneelstuk van Walter Van den Broeck.
Deze Leestse toneelkring heeft dit weekend bewezen dat amateurtoneel dikwijls
meer is dan een vrijetijdsbesteding. De spelers waren zo in hun rol en op
elkaar ingespeeld dat een lovende kritiek hier zeker op zijn plaats is.
We kunnen ons best indenken wat het moet betekenen om wekenlang, na een dagtaak
of na drukke huishoudelijke bezigheden, s avonds en de weekends een toneelstuk
te repeteren.
De
regie voor dit stuk stond onder leiding van Guido Hellemans, die dan ook niet
enkel van zijn spelers, maar ook van zichzelf het beste heeft weten te geven.
Het
stuk zelf, op het eerste zicht een blijspel, bezit een diepere inhoud : het
thema is het vadercomplex, aldus Walter Van den Broeck zelf.
In
het stuk worden de kinderen gedomineerd door de vaderfiguur, in dit stuk
schitterend vertolkt door Guido Hellemans, de regisseur.
Gazet van Mechelen van 22 maart 83 :
Hoewel
wij aannemen dat het grote publiek zaterdagavond jl. bij de premiére van
Greenwich niet voor auteur WalterVan den Broeck, maar wel voor de
plaatselijke toneelgroep Rust Roest buitenkwam, geloven we toch dat de
toneelliefhebber niet op het appel ontbrak.
Regisseur
Hellemans heeft voor een sobere aanpak geopteerd. Geen overbodige
theaterattributen, noch gemaakte theatercharges. Wel een aanpak volledig
conform aan het theater van Van den Broeck : volks, d.w.z. met een directe
taal, zonder veel franjes.
De
symboliek zorgt ervoor dat achter het gewone verhaal nog een tweede zit.
Zo
o.m. het vadercomplex en het sociale element. Renild Polfliet, als vrouw van
Robert Verachtert, gaf gestalte aan haar rol, hoewel zij zich heel de tijd in
een rolstoel beweegt, staat zij heel natuurlijk, ongekunsteld bij momenten
hard-meedogenloos, soms aangrijpend-ontroerend.
Nicole
Van Gindertaele in de rol van Andrea, de oudste dochter, bewijst dat ze de
figuur aanvoelt.
Hilde
De Kock en Jan Emmeregs zijn aan mekaar gewaagd.
Blijft
Guido Hellemans in het hoofdpersonage van Robert Verachtert de metaalarbeider.
Gaaf, puntzuiver en puik, zoals we het van hem gewoon zijn.
Een
tiental mensen achter de scène maakte de voorstelling tot een waardig avondje
uit. Wat we ook naar zijn volle waarde schatten is de keuze van de
opeenvolgende producties. Geen overjaarse boerenkluchten, (bedenkelijke)
billenkletsers of pseudo-psychologisch geleuter, maar een ernstige poging om
goed theater te brengen. (D.D.S.)
-De
aankondigingsfolder van het volkstoneelstuk Greenwich van Walter Van den
Broeck.
Voor hun schoolkrant maakten de
leerlingen van de Stedelijke Lagere School een verslagje van hun belevenissen
tijdens de Zeeklassen.
14/03/83 :
Noël en Geert : Op 14 maart
gingen we op zeeklassen. Om twee uur gingen we wandelen. We gingen van Oostende
naar Middelkerke. We hadden ver gelopen want iedereen was moe. We raapten
schelpen en andere dingen. Op de terugweg zagen we meeuwen en andere dieren.
Toen gingen we eten in het restaurant. Daar was het heel lekker en ik hoop dat
het een prettige vacantie wordt.
Steven : Om 08u30
vertrokken we in Leest naar Oostende op zeeklassen. We waren om elf uur in
Zeezicht. Dan pakten we onze valiezen uit en legden we alles in de kast. Na
het eten gingen we van Oostende te voet naar Middelkerke. Het was wel 20 km
lang, en schelpen rapen hebben we ook gedaan.
15/03/83 :
Ben : De tweede dag op zeeklassen en weeral
wat beleefd. Wij zijn s morgens naar de Sealink gaan kijken. In de buik van
het schip kunnen 320 autos of 48 vrachtwagens. De kapitein leidde ons rond.
Het was er heel erg comfortabel. Er waren ook grote salons. We zijn ook in de
duinen gaan spelen. Helaas kon Stefan De Wit niet meespelen, hij had zijn voet
verstuikt. s Avonds moesten we leren volksdansen.
Stefan : Vandaag zijn
we de Sealink gaan bekijken. Dat is een groot schip. Er kunnen 1500 personen en
320 autos of 48 vrachtwagens op. In de namiddag zijn we naar de duinen
gegaan.
Raymond : We zijn naar
de Sealink gaan kijken. Hij stond van voor open en er konden 48
vrachtwagensof 320 autos in. Maar,
voor ik het vergeet : er konden ook 1500 mensen in. Daarna gingen we in de
duinen spelen. Mijn botten zaten vol zand. Het was prettig.
16/03/83 :
Guy : Vandaag zijn we naar het zeeaquarium
geweest. Er waren veel vissen. Zoals de paling. Er was ook een vis die de
Oostendenaars strontvis noemen omdat hij in België niets waard is, maar in
Noorwegen is hij een lekkernij. We gingen ook nog naar het strand. Daar gingen
we wat spelen.
Daniëla : We zijn naar
het zeeaquarium gaan kijken. Ik was daar al geweest. We kwamen ook zotten
tegen. Die vierden hun honderd dagen. Ze hadden een auto op de stoep gesleept
en een raam ingeslagen. Gelukkig was de juffrouw bij ons.
Dominiek : Vandaag
gingen we eerst wat leren en dan eten. Daarna gingen we wandelen en spelen op
het strand. En toen gingen we naar het zeeaquarium. Daar was een mijnheer, die
ons vertelde wel soort vis het was. We gingen naar het hotel en de dag was om.
17/03/83 :
Ivan : Op 17 maart
zijn we naar het Olympisch zwembad geweest. Daar was veel zout in het water. Na
het zwemmen mochten we iets gaan drinken in het cafetaria. Tijdens de terugweg
mochten we op het strand lopen. Daar deden we spelletjes met de juf. De
juffrouw is een paar keer gevallen tijdens de spelletjes. s Avonds was er een
kwis. Er waren moeilijke vragen bij. Wij eindigden derde. Zo werd de avond
afgesloten.
Géry : Gisterenmorgen
waren wij vroeg wakker. Om ongeveer 8 uur zijn we gaan eten. We hebben ook van
een stagiaire les gekregen. In de namiddag zijn we gaan zwemmen in het
Olympisch zwembad, gedurende bijna één uur. En dan mochten we nog iets drinken.
Op de terugweg hebben we nog gespeeld, een spel met de juf, die was er ook bij.
Ook hadden we nog een kwis. Daar waren we derde.
Hans : Op 17 maart
zijn we naar het Olympisch zwembad gaan zwemmen. Het was wel zout water. Ik ben
dikwijls mijn mond gaan spoelen. Daarna zijn we naar het cafetaria nog wat gaan
drinken. We mochten kiezen tussen cola en limonade. Op de terugweg hebben we
met de juffrouwspelletjes gespeeld op
het strand. Er speelden jongens en meisjes mee van andere scholen. Na het
avondmaal zijn we gaan kwissen. Ik zat bij 4 groepen : geschiedenis, aardrijkskunde,
rekenen en sport. Sport en allerlei was niet zo schitterend. Toch eindigden we
derde. Nu hebben we een medaille gewonnen.
1983 15 maart Gazet van Mechelen :
Geert De Bruyn mist training (foto boven)
Ik
kom nog heel wat training tekort bij het begin van het nieuwe seizoen, maar
dat is het gevolg van de last met
mijn knie. Mijn winterseizoen is daardoor ook
voor een groot gedeelte in rook
opgegaan. De bedoeling was op de piste uit te
komen maar daar kwam ook weinig van in
huis, aldus Geert De Bruyn.
Zondag
6 maart te Kapelle-o/d-Bos reed de man uit Leest zijn eerste wedstrijd
van het nieuwe seizoen en behaalde
er een 12de plaats op meer dan 80
deelnemers. Vorige woensdag te
Fayt-La-Franc werd hij in de laatste meters
enkel door Jerry Cooman nog
voorbijgegaan.
Met meer dan 60 renners kwamen wij
in de spurt die praktisch 3 km duurde.
Het was toen ik op het einde stil
viel dat Jerry Cooman over mij is gekomen.
Daar denkt ge achteraf nog wel eens
over na maar er is niets meer aan te
veranderen. Ik was wel wat geschokt
toen ik een paar dagen later in een dagblad
las over mijn moeilijk karakter en
dat ik praktisch met al mijn klubgenoten zou in
ruzie liggen. Waar die heren al die
onzin gehaald hebben weet ik niet maar
aangenaam vond ik, noch mijn
supporters, het niet.
En ook die zogezegde uitlating van
mijn nonkel alsof ik het koersen zou verleerd
hebben op één jaar.
Twaalf overwinningen behaalde Geert
De Bruyn vorig jaar nog bij de
nieuwelingen toen hij op 17 juli
overstapte naar de juniores.
Daar won ik dan ook nog tweemaal.
Dit is toch niet zo slecht, dacht Geert.
(...)
1983 Vrijdag 18 maart: Milac-FilmYa Ya generaal met Jerry Lewis in
de
1983 11 maart : Vrije Kleuter- en Basisschool Leest op de cover van Zonneland
Verwondering
alom ! Onze speelplaats en enkele leerlingen worden vereeuwigd
op de voorpagina van Zonneland.
(Blikvangers Schoolkrant 1983)
1983 Op de vrijdagen 11, 13 en25 maart : Reuze Kaartavonden
Van SK Leest in het chalet aan de
Zennebrug met 1 grote kip per tafel.
Inleg 40 frank.
1983 Zaterdag 12 maart : Bezoek aan Mechelen met
C.S.C.-S.V.V.-Leest
In het kader van Ken Uw stad
vervolgde de afdeling Leest de reeks bezoeken
aan Mechelen met een wandeling door
de IJzerenleen, Korenmarkt en zo naar de kerk
van O.L.Vrouw-Over-De-Dijle.
Zoals steeds met een ervaren
stadsgids. Na de rondleiding bood gemeenteraadslid
Jef Vloeberghen namens het bestuur
een drink aan.
1983 Zaterdag 12 maart : Carnavalbal van de Kon. Fanfare
St.-Cecilia (fotos)
In zaal St.Cecilia met als speciale
attractie de verkiezing van de Minister van
Groot-Leest 1983.
Een 20-tal kandidaten dong als ET,
als baby, eskimo,...naar de titel.
De gemaskerden mochten gratis de
zaal binnen en eveneens gratis deelnemen
aan de tombola speciaal voor hen
ingericht.
Minister werd Wendy Van Steen
dievoor de gelegenheid was uitgedost
als
scheepskapitein. (DMW,17/3/1983 en
HLN 9/3/83)
1983 Zondag 13 maart : K.A.J. Ontdek-uw-ster (foto)
De Leestse parochiezaal was te
klein om het massaal opgekomen jeugdige
publiek te kunnen bevatten.
Organisator was de Leestse Katholieke
Arbeidersjeugd, met als voornaamste
coördinator Dirk De Smet.
Tien deelnemers dienden hun beste
(muzikale) beentje voor te zetten voor
niet alleen een paar honderd
sympathisanten, maar tevens voor een heuse jury,
bestaande uit Leen Verschueren, Jan
De Decker, Mieke De Wachter en
voorzitster Hilde Silverans.
Marc Verschueren kwam als eerste
uit de bus, tweede werd Pol Van Roy,
derde Marc Keulemans en de Leestse
groep Onkruid behaalde de vierde
plaats.(DMW,17 maart 1983)
De
K.A.J.
In 1925 werd de KAJ gesticht.
De geschiedenis van de KAJ (Katholieke
Arbeidersjeugd) en haar vrouwelijke tak VKAJ hangt helemaal samen met die van
de stichter, de charismatische Jozef Cardijn.
Cardijn was in 1924 onderpastoor in
Laken, toen hij vaststelde dat jonge arbeid(st)ers nauwelijks iets betekenden
in het kapitalisme van die tijd. Tegelijkertijd rukte het antiklerikale
socialisme op, waarvoor hij erg beducht was. Het begon met een studiekring voor
jonge arbeidsters. Het initiatief sloeg aan en er kwam een hele beweging tot
stand, gericht op betere werkomstandigheden en respect voor de jonge arbeiders.
In de loop van de geschiedenis van deze
beweging stonden afwisselend religieuze en sociale acties op de voorgrond.
Tot in de jaren vijftig overheerste
echter vooral de moreel-godsdienstige stroming. De kerkelijke overheid zag de
KAJ niet graag de sociale toer opgaan. Dat kon immers ook politieke gevolgen
hebben.
In die jaren kende de KAJ een groeiend
succes. Van 7.164 in 1928 ging het ledenaantal naar 20.997 in 1933. Op het
einde van W.O.II waren er 30.000 leden.
Nadien begon de koude oorlog. Vele
mensen keerden zich af van het socialisme en de koningskwestie dreef de
katholieken dichter bij elkaar. Ook de KAJ haalde daar profijt uit. Op de
viering van 25 jaar KAJ waren 100.000 jongeren aanwezig.
Meteen was echter het hoogtepunt
bereikt.
Ook voor deze vereniging waren de jaren
60 een keerpunt. Ook inhoudelijk.
De arbeiders kozen voor maatschappelijke
verandering van structuren en voor een klasseloze maatschappij. Dat
veroorzaakte interne spanningen.
De VKAJ haakte af en zes KAJ-verbonden
gingen een eigen weg als kajottersbeweging, die dichter bij de traditionele
koers wou blijven.
De aanhang van de officiële KAJ smolt
geleidelijk weg.
Begin jaren 80 begon het ledenaantal
echter weer aan te groeien.
In 1985, bij het zestigjarig bestaan,
telde de KAJ 9.000 betalende leden.
De vernieuwing in organisatie en werking
waren daar niet vreemd aan, evenals de crisis die meer jongeren in de kou liet
staan.
Sinds 1979 werden er ook inspanningen
gedaan om de activiteiten te organiseren rond plaatselijke jeugdlokalen waar
arbeidsjongeren elkaar konden ontmoeten in een ontspannen sfeer.
(GvM, 16/4/1985,6/12/2004)
-Alle
gemaskerden. (Foto : DMW)
-De
gemaskerde rechts op de foto won de prijskamp. Later bleek de winnaar een
winnares te zijn
-Wendy
Van Steen : de Minister van Groot-Leest 1983.
-Marc
Verschueren, Laureaat van Ontdek uw Ster Leest. Hij ontving voor zijn
prestatie de beker van de Mechelse Week. (Foto : DMW)