Vervolg Eddy VAN HOOF, een wielertalent uit Leest.
1975.
Eddy heeft niet lang naar werk en een nieuw merk moeten zoeken. Tijdens een trainingstocht met Ward Janssens, Jos De Schoenmaeker en Jos Huysmans, drie streekgenoten en helpers van Eddy Merckx bij Molteni, kwam deze laatste hun groepje vervoegen. De twee Eddy’s raakten aan de praat en de kannibaal nodigde de Leestenaar uit bij hem thuis in Kraainem. Daar kreeg Eddy een contract voorgeschoteld om voor Molteni te rijden. “Mag dat zomaar van Molteni ?” vroeg Eddy Van Hoof zich luidop af. “Zonder probleem, wie denk je dat Molteni is ?” lachte Merckx. Onderwijl nam de 3-jarige Axel Merckx Van Hoof’s voet voor een schommelpaard en amuseerde zich te pletter. Eddy tekende het contract en kreeg van de kopman van Molteni een volledige koersuitrusting inclusief racefiets. Bij zijn terugkomst thuis schrok zijn vader zich haast een ongeluk toen hij zijn zoon daar zag staan in een volledige outfit van Molteni…
“De Band” : “Wie onlangs ‘Sporttribune’ gevolgd heeft, kon maar alleen concluderen dat het voor vele renners een uitzichtloze toestand geworden is. Velen vinden geen plaats meer bij de ene of de andere groep of merk, anderen beklagen zich over de onderbetaalde te leveren prestaties, t.t.z. mindere prestaties en het driedubbel als te betalen vergoeding en dan nog anderen komen er resoluut voor uit dat allerlei middeltjes worden gebruikt om opgepept te worden enz. Er was dus misnoegen vast te stellen, en er zijn er dan ook die eenvoudig de fiets aan de haak gehangen hebben, ofwel zinnens zijn er mee te stoppen. Het is dan ook verheugend te mogen vaststellen dat Eddy Van Hoof niet op het gladde ijs is terecht gekomen, maar opgenomen werd in de ploeg Molteni, met kopman Eddy Merckx. Wat bewijst zulks : eenvoudig dat diegenen die wel negatieve kritiek wisten uit te brengen op zijn prestaties –ten onrechte trouwens- de domper op hun neus krijgen, en anderzijds dat zijn verrichtingen naar waarde worden geschat. Terloops moge aangestipt, dat reeds verschillende Leestenaren aan wielrennen hebben gedaan, maar het zware labeur niet hebben kunnen blijven torsen en stopten. Het is in feite de eerste Leestse wielrenner die de respectievelijke categorieën heeft doorlopen, steeds met dezelfde betrachting ‘volhouden en niet versagen’, en die wil wordt thans bekroond. Dit feit zal met zich brengen dat de esbattementen nu meer naar buiten uit zullen kunnen gevolgd worden. Wij sturen langs deze weg aan Eddy Van Hoof onze beste wensen voor het bereikte resultaat, en daarbij een mooie toekomst.”
Het Laatste Nieuws :
Eddy Van Hoof de oefenmaat van de “Patron”.
"Uiteindelijk bestaat de Molteni-ploeg uit zestien renners. Benevens Herman Beyssens werd ook nog de 23-jarige Eddy Van Hoof aangeworven. Hij is afkomstig uit Leest. Hij stapte verleden jaar over naar de profs, reed voor Mic, tekende ook voor dit merk dat ondertussen van het toneel verdween. Hij werd door Merckx opgevist. De jonge man uit het Mechelse is met de slag gepromoveerd tot oefenmaat van Eddy de patron. Iedere morgen komt hij aan te Kampenhout-Sas waar Merckx, De Schoenmaecker, Rottiers, Janssens, Huysmans en de jonge Van Hoof afspraak hebben voor een trip, die nu al tot 120 km loopt.”
De Molteni-ploeg uit 1975 bestond uit : Jean-Pierre Berckmans, Herman Beyssens, Joseph Bruyere, Christian De Buyscher, Ludo Delcroix, Jos De Schoenmaecker, Jozef Huysmans, Ward Janssens, Marc Lievens, Eddy Merckx, Frans Mintjens, Karel Rottiers, Jos Spruyt, Eddy Van Hoof, Frans Van Looy en Victor Van Schil.
Vervolgt.
Foto’s : -De drie aanwinsten van Eddy Merckx in 1975 :Eddy Van Hoof, Herman Beyssens en Frans Van Looy. -Eddy in de kleuren van Molteni. -De Molteni’s klaar voor de start van het seizoen 1975. Van links naar rechts : Bruyère, Delcroix, Rottiers, Beyssens, Mintjens, Van Hoof (achteraan), baas Molteni,Merckx, Spruyt, Berckmans, Huysmans, Lievens en sportdirecteur Lelangue. -Persvoorstelling Moleni-ploeg 1975. Uiterst links Eddy Van Hoof.
Vervolg Eddy VAN HOOF, een wielertalent uit Leest.
Dhr Asselbergh van M.I.C. ontving de wereldbeker Intermerken.
M.I.C.-de Gribaldy-Ludo
De jaren zeventig waren op het gebied van sponsoring in de wielersport duistere jaren. Verschillende “spookploegen” zagen het licht, renners werden niet of niet meer betaald, louche figuren zwaaiden met mooie beloften …en de renners waren er de dupe van. De eerste profploeg van Eddy paste in dat plaatje…
Het verhaal van de M.I.C.-Ludo-de Gribaldy-ploeg begon eigenlijk al in 1972 met het ontstaan van de ploeg Rokado van de Duitse miljonair Robert Kahl. Op het eind van 1973 waren daar zoveel problemen met de betalingen dat de meeste renners een uitweg zochten. Op 8 november 1973 werd door de heren P.A. Verelst en E. Asselbergh van Management And Investment Consultants (M.I.C.) uit Brasschaat, dhr Ludo Huygens van de rijwielfabriek Ludo uit Melsbroek, Florent Van Vaerenbergh en de managers Ton Vissers en Firmin Verhelst in het kasteel van Brasschaat de ploeg M.I.C. voorgesteld. De basis zou bestaan uit de renners Herman Van Springel, André Dierckx, Georges Pintens, Eric Leman en Staf Van Roosbroeck uit de vroegere Rokado-stal en de ploeg zou worden aangevuld met Belgische, Nederlandse en Franse of Zwitserse renners en in 1974 deelnemen aan alle binnenlandse en buitenlandse klassiekers en aan enkele ronden.
Op 11 februari 1974 werd de ploeg M.I.C.-de Gribaldy-Ludo officieel voorgesteld in Leuven. Burggraaf Jean de Gribaldy had zich bij de andere sponsors gevoegd. De nieuwe ploeg ging een engagement aan voor drie jaar, de renners konden op hun beide oren slapen. De ploeg was initieel opgebouwd uit 21 renners en volgens Van Vaerenbergh bestaande uit een stel echte vrienden. Er werden drie renners aangeduid die extra bescherming kregen nl. Herman Van Springel, Georges Pintens en Eric Leman. Staf Van Roosbroeck zou het geheime wapen van de ploeg worden. Die 21 waren : Dirk Baert, Yvan Benaets, Alfons De Bal, Adolf Huysmans, Roger Jochmans, Eric Leman, Freddy Libouton, Roger Loysch, Georges Pintens, Christian Rieu (Fr), José Sersté, Noël Vanclooster, Jan Van de Wiele, Jos Van Olmen, Ronny Vanmarcke, Staf Van Roosbroeck, Herman Van Springel, Theo Verschueren, Herman Vrijders, Wilfried Wesemael en Gilbert Wuytack. Kwamen er later op het jaar bij : Ronny Assez op 22 februari, de Luxemburger Erny Kirchen op 1 maart, Raf Constant en Eddy Van Hoof op 9 augustus, Luc Leman (broer van Eric) op 2 september en Serge Van Daele in september. De Portugezen José Freitas Martins, Joaquim Pereira de Andrade (Vuelta) en Herculano Ferreira de Oliveira (Ronde van Frankrijk) reden in 1974 ook even voor de ploeg als gastrenner. Van Vissers en Driessens was er op dat moment geen spoor meer. Evenmin van André Dierckx, hij ging over naar Merlin Plage-Flandria-Shimano. De ploeg zou in 1974 drieënveertig overwinningen op de weg behalen en twee kampioenschappen op de piste.
In nr. 33 van 19 september 1974 schreef “Wielersport” dat Herman Van Springel, die voor Flandria zou getekend hebben, Ronny Vanmarcke, Roger Loysch en Gilbert Wuytack alsook Florent Van Vaerenbergh werden ontslagen en dat 15 renners, waaronder Eddy Van Hoof een contract voor 1975 zouden aangeboden krijgen. De heer Asselbergh hoopte ook Eddy Merckx en zes ploegmaten in te lijven. Er waren geruchten dat Molteni de wielersport zou verlaten maar die bleken vals. Op 25 oktober 1974 bevestigde Asselbergh in een persmededeling dat de M.I.C.-ploeg zou blijven bestaan. Het winnen van de wereldbeker intermerken zou hebben bijgedragen tot deze beslissing. Florent Van Vaerenbergh stuurde onmiddellijk een eigen persmededeling de wereld in waarin hij stelde dat de directie van M.I.C. de financiële verantwoordelijke was van de wielergroep en dat de meerderheid van de renners al sedert maanden niet meer betaald was. Het werd een kluwen van jewelste met steeds maar nieuwe beloften en toen Asselbergh in december, enkele uren nadat hij voor M.I.C. de wereldbeker intermerken had ontvangen en zijn ploeg voor 1975 had voorgesteld ontplofte de bom. Via het agentschap Belga maakte hij bekend dat de ploeg M.I.C.-Carlos voor 1975 ontbonden werd. Eind van het verhaal : alle renners konden weer op zoek gaan naar een andere ploeg. Achteraf is gebleken dat sommige renners tijdens het seizoen 1974 slechts drie maanden loon hadden ontvangen. Volgens Herman Van Springel kreeg hij tien jaar later nog 130.000 Bfr. (Zie het boek : Herman Vanspringel door Robert Janssens p. 63).
Eddy Van Hoof werd steeds tijdig en correct betaald en hij vernam het faillissement daags na de prijsuitreiking via de radio. Wat er verder van de heren P.A. Verelst en Edw. Asselbergh is geworden is mij niet bekend. Evenmin hoe en wanneer uiteindelijk de firma M.I.C. in vereffening is gegaan. Jean de Gribaldy bleef nog jaren in het wielerpeloton en overleed tenslotte op 02/01/1987 in Voray-sur-l’Ognon. Fietsen Ludo werden verder geproduceerd tot het jaar 2000. In dat jaar werd de Granville-lijn gelanceerd. (Uit “Mijmeringen en Nostalgie over het Wielrennen van toen en nu” “M.I.C.-Ludo-de Gribaldy of hoe je de Wereldbeker wint zonder te betalen.”)
