1983 – Vrijdag 11 februari : Carnaval in de Stedelijke Lagere Schoolxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De leerlingen van de vijfde klas van de Stedelijke Lagere School noteerden hun belevenissen in hun ‘waarnemingsschriftje’ :

Steven Bernaerts : “Op elf februari vierden we carnaval in onze school. We maakten zelf een masker. We mochten ons ook verkleden in kleren die we zelf meebrachten. Dan mochten we dansen en keken naar tekenfilms. We kregen ook nog appelsap.”

Raymond De Winne : “We hebben carnaval gevierd. Velen konden we niet herkennen. De juffrouw was verkleed als Arabische. Ik had judokleren aan. En Geert was een vrouw. We hebben ons goed geamuseerd.”

Guy De Wit : “Op 11 februari is het in de school carnaval geweest. Er was veel te doen. Ik was verkleed in robot. Er was ook film en we hebben mogen dansen. We kregen ook nog drinken. Dan zagen we films van bij ons thuis, zoals ‘Baby vlucht.’ “

Stefan De Wit : Het is carnaval geweest. Toen hebben we in de klas een masker gemaakt. Ook hebben we in de namiddag twee tekenfilms gezien. En daarna was het tijd om naar huis te gaan.

Ben Haemhouts : “We vierden carnaval in onze school. We mochten zelf een masker maken. Maar ik had er thuis al een gemaakt van een lege waspoederton. De juf was ook verkleed. We zagen films en dronken appelsap.”

Hans Simons : “Op elf februari was het carnaval. We kregen één uur les en daarna mochten we ons verkleden in de kleren die we zelf meebrachten. Dan gingen we dansen en dan drinken. Tot slot zagen we nog enkele tekenfilms.”

Noël Teughels : “Op elf februari was het carnaval. Iedereen was verkleed, zelfs de juffrouw was verkleed. In het begin dansten we wat. Daarna gingen we naar enkele filmpjes kijken. Eén ervan was ‘Baby vlucht’, erg grappig was dat ! Daarna mochten we drinken en het prettige feest was voorbij.”

Ivan Van Damme : “Op vrijdag elf februari vierden wij carnaval. Wij hebben zelf een masker gemaakt. We zijn begonnen met een G.B.-zak om te draaien, dan de ogen uitknippen en dan kwam het schilderwerk. In de namiddag was het veel prettiger !”

Dominiek Van Laenen : “Vrijdag elf februari was het carnaval in onze school. Wij hadden ons masker zelf gemaakt. De andere klassen niet. Ik was verkleed in een cowboy. We hebben ook filmpjes gezien; onder andere ‘De schone en de vagebond.’ “

Daniëla Verheyden : “Op elf februari gingen we in de school carnaval vieren. We moesten ons verkleden en een masker opzetten. We hadden ook een zelfgemaakt masker. Dat hadden we in de voormiddag gemaakt. In de turnzaal mochten we ook dansen. We konden drinken krijgen. We keken ook naar films. Spijtig konden we niet gaan zwemmen.”

Gery Verschaeren en Geert Verschueren : “Als het carnaval was op school, was ik verkleed als detective en Geert als vrouw. Ik had een assistent, Steven. Want die was agent. Vele jongens waren goed verkleed, zoals Ben : die had een schild bij en een helm op. Die dacht zeker dat ik op zijn hoofd zou timmeren. Stefan was een oud vrouwtje. Die had net een casette-recorder in zijn buik, die alsmaar zei : ‘De jeugd van tegenwoordig!’ Dan dronken we ook appelsap. Het was een fijne dag !”

(Schoolkrant nr.2, jaargang 3)           

1983 – 13 februari : Pensenkermis Chiro en Volksdans door Aspi’s in Parochiezaal.

1983 – 16 februari – Gazet van Mechelen : Mechelse scholen en hun problemen-

            Van het Huis van Prant tot het Huis van Pitzemburg

            I. Grote hof, te weinig kinderen.

“Met welke zorgen van elke dag krijgen schoolhoofden, leerkrachten en verantwoordelijken van de Mechelse onderwijsinstellingen te maken ? Welke problemen bezorgen hen soms al eens slapeloze nachten ? Waarmee zitten ze in hun maag ?

Met deze en andere vragen trokken wij naar enkele scholen in de onderwijsstad Mechelen, in een poging een algemeen beeld op te hangen van de scholen en hun bekommernissen van elke dag en van elk schooljaar.

(...)

Wij beginnen onze rondvraag aan de rand van Groot-Mechelen, in het landelijke LEEST.

“Bij ons hebben de kinderen haast nooit aanpassingsmoeilijkheden. De vriendjes van de straat zijn immers de vriendjes van de school. Iedereen kent iedereen. En dat maakt het hier aangenaam, ook om les te geven. En wij hebben bovendien een grote hof, maar misschien wel te weinig leerlingen.”

Zo formuleert Paula Bradt, schoolhoofd te Leest, de voordelen van een kleine school in de dorpsgemeenschap. De fusie van Leest met Mechelen heeft aan die voordelen en aan de situatie in haar geheel nagenoeg niets veranderd. Het enige verschil met vroeger is dat de school nu gemengd is, net als de naburige gemeenteschool.
Vroeger zaten in de vrije school enkel meisjes en in de gemeenteschool de jongens, wat overigens in vele dorpen nog het geval is.

Een jaar of vier geleden is dat in Leest veranderd.
Nu zijn der dus twee gemengde scholen. Voor zover wij dat kunnen beoordelen heeft dat niet geleid tot een concurrentieslag.
De uitdrukking “gezonde naijver” is misschien beter van toepassing.

Een kleine dorpsschool dus, met 83 kleuters en 72 kinderen in het lager onderwijs, samen genoeg voor drie kleuterklassen en vier in de lagere school.
Bij uitzonderingsmaatregel van het ministerie kreeg de school een stagiair toegewezen.

In totaal zijn er dus acht leerkrachten die alle bijkomende taken en klusjes onder mekaar moeten opknappen.
Daar zit al een eerste probleem. Een probleem waarmee alle kleine scholen hebben af te rekenen en eigenlijk alle lagere scholen omdat er geen hulppersoneel is voorzien.

Tweede zorg van de leerkrachten is het leerlingenaantal dat nogal eens benauwend dicht de minimumnorm voor een bepaald aantal klassen benadert.

Een paar kinderen minder op 1 oktober kan fataal zijn voor een betrekking.

Vandaar ook dat Paula Bradt het had over “die grote hof en te weinig kinderen”.

Ter illustratie kunnen wij onderstrepen dat vorig jaar in Leest 18 kinderen op de wereld werden gezet. Die moeten dus over een jaar of drie verdeeld worden tussen de twee scholen. Een weelde is dat alvast niet. Komt daar nog bij dat in de wijk “De Kouter” de kinderen de lagere school bijna zijn ontgroeid. Er rijst nu wel een nieuwe wijk uit de grond in de Vinkstraat en er zouden ergens plannen in de schuif liggen voor nog een woonwijk in Leest.

De grote bekommernis van de schoolgemeenschap draait echter rond de centen.

En dan vooral rond de verwarmingskosten en het leerlingenvervoer.

Van de jaarlijkse rijkstoelage van rond de 550.000 frank gaat bijna 200.000 frank door de schouw. De lokalen zijn immers zeer ruim, met veel vensters en buitenmuren.
Prettig in de zomer, dat wel. Maar het kost stukken van mensen om ze ’s winters warm te stoken.

En dan is er het leerlingenvervoer, dat vorig jaar 230.000 frank opslorpte.

Gelukkig is er nog een overeenkomst met de stad dat ieder de helft betaalt.
Dat contract dateert nog van voor de fusie. Maar eigenlijk zou de vrije school nog meer

moeten betalen omdat zij meer kinderen op de bus heeft.
Paula Bradt zegt dat het plafond echter is bereikt.

Het oudercomité moet nu al scharrelen op bals, schoolfeesten en andere manifestaties om het vervoer te kunnen betalen.

“Ik vind het vooral erg”, zo rondt zij dit aspect af, “dat er zoveel energie moet gestoken worden in het verdienen van dat geld. Wij zouden die tijd maar wat graag aan andere acties besteden”.

Gelukkig

Ondanks al die beslommeringen prijst Paula Bradt zich toch gelukkig dat ze in zo’n dorpsschool kan werken.
Een beetje bevreesd dat haar woorden al te negatief en te beklagenswaardig zouden overkomen, doet zij beroep op haar overtuigingskracht om de voordelen van zo’n school aan te prijzen. Zie hiervoor de aanhef van dit stuk.

‘Zo’n schooltjes in de wijk en in het dorp moeten er blijven’, zegt zij, ‘zowel voor de kinderen als voor de leerkrachten.’ “