Meester De Leers.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

1983 – Maart : Leestenaars treden zo uit de oude doos. (verzameling Stan Huysmans)

Brief van een moeder aan Meester De Leers, schoolhoofd. 1944.

“Waarde Meester,

Wil zo goed zijn onze Frans en Jerôme eens goed onder handen te nemen, en ze maar goed te straffen. Vanmorgen hielp ik ze bijtijds weg om naar de catechismus te gaan. Jerôme moet zijn eerste communie doen. Geen van beiden heeft een voet in de kerk gezet, alhoewel ze voor 8 uur in het dorp waren. Vandaag is het dees morgen weer wat anders dat ik er van ondervind. Frans bijzonder wordt nen deugniet. Daarom vraag ik u : help me er wat orde in te krijgen. Mijn dank op voorhand.

    Vrouw Edm. Verbruggen.”

EN NU DE KOMMENTAAR want dit briefke heeft ons wat te zeggen. Een zorgende moeder voelt aan en ondervindt, dat haar sakkerse ‘deugnieten-van-jongens’ trachten op te groeien volgens hun eigen wilde willekeur en er reeds eigen princiepen en maatstaven over vrije tijdsbestedling wensen op na te houden, wat helemaal niet strookt met hààr gedacht van BRAVE jongens, die eens de huisdeur buiten, en weg van onder haar waakzame moederogen, hun vrijbuitersinstinct op straat willen botvieren en die saaie catechismusles in de kerk zo akelig vinden…Liever dan maar spijbelen, denken ze. En joepie ! Leve het vrije straatleven !...

Die moeder had haar man hierover al gesproken, die haar daar zeker in beaamt.

EN DAT MOET GEDAAN ZIJN ! Maar als zijn afstammelingen ’s morgens het huis verlaten, is hij, sedert het heel vroege morgenkrieken reeds aan ’t ploegen op ’t Huyckensveld, en zijn Leontine al lang heel goed kennende, weet hij, dat zij het allemaal wel kan en zal klaren.

Tevens herkent de brave man, als hij het toch goed bepeinst, zichzelven stiekem in zijn dappere zonen, en ploegens vlinderen zijn gedachten in glunderend heimwee naar zijn eigen verre rakkerstijd…DE JEUGD HERHAALT ZICH…

Vandaar dan die S.O.S.-oproep van de moeder aan meester De Leers, schoolhoofd.

Want als die twee schelmen Frans en Jerôme, volgens haar mening klare verschijnselen van wildgroei vertonen, dan wil zij er ineens en kordaat het snoeimes helpen inzetten. Daarvan getuige die brief. We kennen de reactie van meester De Leers die hierop volgde niet. En of het veel hielp, ook niet. Maar kom, zo’n dreigende vaart neemt het leven altijd niet, en als het zaad goed en gezond is, en de kiem intact geborgen ligt, dan is er ruime kans voor goede vrucht. En wat zien we NU ? VANDAAG ?  Kennen we allen niet die twee ‘deugnieten’ van toen als werkzame huisvaders opgegroeid en gevestigd, die op hun beurt geen scheve sprongen van hun spruiten zouden dulden.

Al met al, een pracht van een brief. Proficiat thans, na vele jaren, aan de kordate moeder van toen. En de schrijfster weet hiermee : WIE SCHRIJFT, DIE BLIJFT.

Gelukkige tijd van toen, met mooie herinneringen…

Wie is wie in de brief ?

Vrouw Edm. Verbruggen = Van de Vondel Leontine, geboren te Blaasveld op 9 november 1898, wonende Tiendeschuurstraat 6, weduwe en nog 9 kinderen in leven : Maria, Magdalena, Godelieve, Alfons, Frans, Jerôme, Jan, Robert en Cyriel.

Frans  - Verbruggen Franciscus A., geboren te Leest op 28 mei 1936, echtgenoot van Lauwers Hendrika G., wonende Tiendeschuurstraat 6, landbouwer, 4 kinderen : Bea, Ingrid, Patrick en Hilde. (Noot : Frans overleed op 30 augustus 2010)

Jerôme – Verbruggen Hieronymus, geboren te Leest op 25 september 1937, echtgenoot van Paula Bradt, Kouter 12, afdelingshoofd groenten-fruit, 4 kinderen : Machteld, Koen, Frank en Veerle.

(‘De Band’, maart 1983)

Maria Leontina Josephina Van de Vondel was te Blaasveld geboren op 9 november 1898 en overleed te Mechelen op 9 januari 1989. Zij was gehuwd met Jaak Edmond Verbruggen, eveneents te Leest geboren op 11 maart 1900 en aldaar overleden op 15 juni 1971.

“Lieve moeder, gedurende 90 jaar heb je stil, vroom en eenvoudig geleefd. Een leven in volledigheid voor de anderen : echtgenoot, kinderen en kleinkinderen. Jij wees ons de weg door je schoonmenselijkheid, de adel van je hart, de weelde van je gemoed. Jij ging ons voor in edelmoedigheid, spontaan goedzijn, vanzelfsprekende toewijding. Jij leerde ons houden van het leven door je blije offervaardigheid, je werklust, je verlangen naar veel kinderen en kleinkinderen : het gelukkige grote gezin waarvan jij de ziel was.

Je levensmoed en je mildheid borrelden op uit een zeer diepe bron : jouw rotsvast geloof, ook in moeilijke ogenblikken.

Je hield van de natuur, van de mensen, van Onze Lieve Heer en zijn Moeder, die je zo graag ging opzoeken in de vele Vlaamse bedevaartsoorden.

Zo kon je het leven aan, zo kon je de eenzaamheid van de oude  dag ombuigen naar levensoptimisme en vitaliteit.

Moeder, wie en wat je voor ons bent geweest is zo moeilijk in woorden te vatten.

We hebben mooie en rijke herinneringen.
Moeder, voor alles, dank je wel !”  (Fraaie woorden uit haar bidprentje)

1983 – 3 maart : KVLV – Kantklossen in het klooster te Leest.

1983 – 4 maart : KVLV Danscursus