Nadat het Griekse parlement er bij een derde stemming, voor de eerste keer in 40 jaar niet in geslaagd is een nieuwe president te kiezen (de enige kandidaat, Stavros Dimas, een ex-eurocommissaris, kwam 12 stemmen tekort om de vereiste drievijfde meerderheid te halen), wordt het Griekse parlement ontbonden en moeten er binnen de maand nieuwe parlementsverkiezingen komen in het veelgeplaagde land. Daarbij is het nu al bijna zeker dat die verkiezingen zullen gewonnen worden door de uiterst linkse Syriza* partij, die de meeste recent gestemde wetten van de regering Samaras ongedaan wil maken en alle vroegere afspraken met de Eurozone van tafel wil vegen als die alle nog bestaande schulden van Griekenland niet kwijtscheldt. Terug naar af dus, want theoretisch bestaat de kans dat Syriza, door het speciale Griekse kiessysteem, zelfs de volstrekte meerderheid haalt. Als dat niet gebeurt zal er hoe dan ook, met Syriza als grootste partij, gegarandeerd chaos heersen. Voor de Eurozone de zoveelste crisis, waarbij de beurzen nu al meteen zijn gaan zakken (in Athene zelfs 10% op één dag) terwijl de lange termijnrente van het land weer op 9% staat. Ook in Portugal en Italië is die rente ondertussen weer gaan stijgen. Nadat gebleken was, dat de Grieken gefraudeerd hadden om lid te kunnen worden van de Eurozone, had men dat land er meteen moeten uitzetten, iets wat ik hier al enkele jaren geleden geschreven heb. Dat dat niet gebeurd is, was mede te wijten aan het feit dat zoiets in het verdrag van Maastricht niet vermeld werd. Daarin stond wel hoe men lid kon worden, niét hoe men eruit kon stappen. En nu zit die Eurozone met de gebakken peren én het zoveelste Griekse drama, de ‘Grexit’ voor de aficionados. Mocht dat gebeuren, is het niet ondenkbaar dat andere landen zouden kunnen volgen. Daarmee zou de Eurozone weer in een financiële crisis kunnen raken, zeker zo lang er geen verbetering komt in de te trage groei, de stijgende werkloosheid, de gevaarlijk lage inflatie en de wetenschap dat de lage olieprijs niet blijvend zal zijn. Men vergelijkt de huidige Europese situatie wel eens met die van Japan, waar men ook twee decennia verloren heeft door recessies en een bijna nulgroei. Daarbij wordt echter vergeten dat het in Japan slechts om één land gaat en dat in de Eurozone alles moet beslist wordt door 18 aparte landen.
Op de vooravond van Kerstmis stond er in De Tijd een interview met de Duitse socioloog Wolfgang Streeck, die vorig jaar een controverse ontlokte met zijn boek ‘Gekaufte Zeit’. Daarin verklaart hij o.m. dat het blijven vasthouden aan de euro veel zal kosten. Het probleem is volgens hem het feit dat de Europese munt een reeks economieën met elkaar verbindt, die daarvoor niet geschikt zijn. De euro steunt vooral het Duitse hardemuntbeleid, dat goed is voor Duitsland, maar niet voor Spanje, Italië, zelfs niet voor Frankrijk, laat staan voor Griekenland. De euro is alleen goed voor landen die veel uitvoeren en voor de aandeelhouders van de exportbedrijven in die landen.
Streeck staat niet alleen met zijn mening. Zelfs onze eigenste huidige minister zonder Financiën, Johan Van Overtveldt, heeft in een vorig leven, toen hij nog hoofdredacteur was van Trends, een boek geschreven over het einde van de euro. De man zit nu aan de overkant in het verhaal en moet dus mee trachten de munt te redden waarvan hij ooit verteld heeft dat ze het niet zou overleven. Of hij de klassieke stroper zal zijn die straks een goede boswachter wordt, zal nog moeten blijken…
* Syriza zijn Griekse afkortingen. Het betekent: ‘de coalitie van radicaal links’.
Zoals bekend heeft de regio Vlaanderen een sluitende begroting. Enfin, min of meer toch. Het hangt er alleen vanaf hoe men het bekijkt, wat er in rekening wordt gebracht en wat er naast valt. Eén van de pijnpunten is de publiek private samen werking, de zgz pps-constructies. Hiermede worden alternatieve financieringen opgesteld voor de bouw van o.m. scholen en rusthuizen, waarbij de investeringen over een langere periode kunnen worden uitgesmeerd. Op die manier wou Vlaanderen ook de bouw van de Oosterweelverbinding financieren, maar werd daarvoor teruggefloten door Eurostat, de Europese Statistische Dienst. Voorwaar geen prettig vooruitzicht voor een gewest dat de beste van de klas wil zijn.
Ondertussen weten we wel dat al wat we zelf doen, we niet persé beter doen en dat geldt ook voor het pps-verhaal. Want nu blijkt dat dergelijke constructies in Nederland en in Duitsland niét worden afgekeurd door Europa. Lode Vereeck, in een vorig leven nog volksvertegenwoordiger voor LDD, maar nu senator voor Open VLD, is zijn licht hier en daar gaan opsteken en is erbij uitgekomen dat die twee buurlanden hun zaken bij Europa goedgekeurd krijgen omdat daar bepaald is dat de risico’s vooral bij de privépartners moeten liggen en niet andersom of fiftyfifty. I.pl.v. bij Europa te blijven aandringen op het veranderen van de Europese regels, zoals de regering Bourgeois wil doen, kan het dus heel wat eenvoudiger, als tenminste de privépartner het spel wil meespelen. Al wat men moet doen is de bestaande contracten aanpassen. Waar wacht men dan nog op?
In de marge van bovenstaande is ondertussen bekend dat de idealisten van de Ringland organisatie zo’n 100.000 euro bijeen hebben gekregen, waarmee ze nog maar eens enkele studies gaan laten maken i.v.m. de overkapping van de Antwerpse Ring. Het is de bedoeling dat de drukkingsgroepen die daarmee bezig zijn nog eens een aantal bijkomende voorwaarden zullen stellen, die het project zeker niet eenvoudiger, laat staan goedkoper zullen maken. Dat alles terwijl voor de reeds bestaande plannen en wat er rond al dan niet is gebeurd de Vlaamse regering liefst 42 miljoen euro schadevergoeding zal betalen aan het bouwconsortium Noriant, zodat er een nieuwe uitbesteding kan worden uitgeschreven. Volgens Ben Weyts, de nieuwe Vlaamse minister van Geen Mobiliteit (dixit Kaaiman) is de Vlaamse regering zo verlost van een molensteen die rond haar nek hing. Duur steentje, zou ik zeggen…
Het was gisteren mijn bedoeling wat voort te bomen over onze koning, maar toen kwam er het bericht van het overlijden van Leo Tindemans, dat voorrang kreeg. Later op de dag zag ik, dat er bij De Standaard een speciaal katern over Tindemans was en heb ik die krant toch nog maar eens gekocht. De bijlage was van de hand van Bart Brinckman, nu niet precies iemand waarmee ik het gemakkelijk akkoord ga. Maar ook Bart schreef, in een ondertitel nog wel, dat onze geschiedenis geen ander politicus heeft gekend die zo weinig met zijn moreel gezag heeft gedaan. In feite hetzelfde wat ik geschreven had, nl dat hij zijn miljoen stemmen nooit heeft kunnen verzilveren.
Over de reis van Flup was er eerst onduidelijkheid of die nu naar India of naar Indonesië op vakantie was. Dat kwam omdat er eerst gezegd werd naar Indonesië en toen dat niet zo bleek te zijn, men ook geen moeite deed om dat terecht te wijzen. Het zou waarschijnlijk niet eens zijn uitgekomen, mocht het incident met Vandeput er niet geweest zijn. In De Tijd van vrijdag bevestigde hoofdredacteur Bart Haeck trouwens ook al iets dat ik al geschreven had, nl dat ex-diplomaat Frans van Daele wel degelijk de man achter de schermen is aan het Hof.
Men gaat het Flup trouwens nog wat gemakkelijker maken. Crootje heeft al voorgesteld hem een digitale handtekening te bezorgen, dan moet hij niet meer vervroegd naar huis komen als hij elders is. Stilaan wordt daarmee wel duidelijk dat Flup de eerste (en de laatste?) protocollaire koning van dit land gaat worden.
Gisteren stierf Leo Tindemans, op de gezegende leeftijd van 92 jaar. De man zal altijd bekend blijven o.w.v. de bijna miljoen stemmen die hij behaalde tijdens de Europese verkiezingen van 1979. Die verkiezingen vonden plaats in een woelige politieke periode, waarbij diezelfde Tindemans een jaar eerder als eerste minister het ontslag van zijn Belgische regering had aangekondigd, nadat deze zich had vast gereden in het anti-Vlaamse Egmontpact. Ondanks dat fabuleus aantal stemmen werd hij toch niet opnieuw premier, maar moest hij die positie laten aan zijn intieme vijand binnen de eigen CVP, partijvoorzitter Wilfried Martens. Diezelfde Martens zou later, ironisch genoeg, hetzelfde meemaken toen hij plaats moest ruimen voor zijn eigen kabinetschef Dehaene, die toen al blijk gaf van zijn loodgieterkwaliteiten en geen tweede keer een regering wou ineensteken waarin hij het zelf niet voor het zeggen had.
Tindemans en Martens wisselden van functie, maar het vuur was er uit bij de burgemeester van Edegem. Hij werd nog wel voorzitter van de Europese Volkspartij (EVP), die hijzelf mee oprichtte en waarbij hij negen jaar die functie zou behouden. Maar Belgische premier werd hij niet meer. Zijn bijna miljoen voorkeurstemmen heeft hij nooit kunnen verzilveren. Misschien was de man, die uit de middenklasse kwam, iets te braaf t.o.v. ACV’ers strebers zoals Martens en Dehaene. De cirkel was trouwens rond, toen diezelfde Martens hem daarna opvolgde als voorzitter van de EVP, functie waaraan de ‘evidente’ zich – om budgettaire familiale redenen – vastklampte tot aan zijn dood, jaren nadat hij de pensioengerechtigde leeftijd had overschreden. Wat men er vandaag en morgen ook nog over zal vertellen (‘van de doden niets dan goeds’), het was geen fraai schouwspel wat zich in de loop der jaren aan de top van die ‘christelijke’ partij heeft afgespeeld.
Tenslotte iets dat ik in de politieke reacties ter zake niet terug vind: Tindemans heeft ooit – heel voorzichtig, zoals steeds – gepleit voor een Europa met twee snelheden, lang voordat de euro (waarvoor hij ook al gepleit had in 1975) bestond. Dat thema kan nog altijd actueel worden.
Na zijn job als minister-president van Vlaanderen, moest Kris Peeters ook zijn ambities als federaal premier van België opbergen, omdat zijn partij de Europese tweederangsjob voor Marianne Thyssen belangrijker vond. Als gevolg daarvan werd Peeters vakminister in de centrumrechtse, zgz ‘Zweedse’ coalitie en moest de partij een ministerpost inleveren. Het slachtoffer van die koehandel werd Pieter De Crem, die i.pl.v. minister van buskruit en schietgeweren, nu staatssecretaris werd van wat lege dozen. De functie bij defensie, die De Crem behoorlijk had vervuld, werd ingenomen door de N-VA’er Steven Vandeput, die er in slaagde zijn reputatie alle oneer aan te doen bij de vakantiereis van de koninklijke familie naar India.
Op die reis was nogal wat kritiek, niet in het minst o.w.v. de extravagante kosten. Nu is het zo dat Vandeput de vraag van de koning niet kon afwijzen omdat die zich, om veiligheidsredenen, alleen met militaire vluchten verplaatst. Dat geldt ook voor vakantiereizen, al kan men aannemen dat het Hof dergelijke kosten dan wel kan terugbetalen met het geld van de koninklijke dotatie. In dat geval gebeurt er dan nog niets, want ook die dotatie krijgt de koning van de belastingbetaler en daarmee is de hele zaak ook een vestzakbroekzak operatie.
De kritiek op Vandeput verstomde echter niet, omdat de nieuwbakken minister in eerste instantie zijn eigen handtekening onder de goedkeuring verloochende. Zoiets is wél ernstiger dan bv de kritiek die Jambon en Francken kregen over insinuaties die niets met de huidige politiek te maken hadden en alleen tot doel hadden het imago de nieuwe federale regering te schaden. Hoe die koninklijke kosten straks verhaald zullen worden, zal de koning worst wezen.
Het moet trouwens gezegd dat Flup zich tot nu toe vrij goed uit de slag heeft weten trekken, dat terwijl zowat iedereen gevreesd of gehoopt had dat hij de boel hopeloos zou verknoeien. Dat is niet gebeurd om twee redenen. Ten eerste heeft Flup zich het motto van Herman Van Rompuy* toegeëigend: ‘Wie niets doet, maakt geen fouten en wordt bevorderd’. Dat heeft hij toegepast tijdens de federale regeringsonderhandelingen, waarmee hij zich nauwelijks gemoeid heeft. Ten tweede heeft hij, zeker in zijn tweede kerstboodschap, de nieuwe N-VA-doctrine tot de zijne gemaakt: geen woord over het communautaire. De vraag is wel, of Flup daar alleen op gekomen is en het antwoord is neen. Het heeft ook niets met Mathilde te maken. Die draagt, volgens Thierry Debels**, wel de broek in Laken, maar niet in het politieke steekspel. De man die er wél voor tekent, is de nieuwe koninklijke kabinetschef, Frans van Daele. In tegenstelling tot Albert II en Boudewijn, die eenzelfde adellijke franskiljonse kabinetschef hadden, is Vandaele een Vlaamse ex-diplomaat die in het verleden ook verschillende bestuursmandaten in de privé heeft bekleed (o.m. bij Umicore). Iemand dus die het klappen van de zweep kent en die als een soufleur achter de schermen ervoor zal (moeten) zorgen dat Flup en Co het avontuur overleven.
Tot nu toe is hem dat goed gelukt.
* Volgens zijn schoonvader, was Herman Van Rompuy zeer bedreven in het verschonen van zijn kleine kinderen. Nog een geluk dat Farage dat niet te weten is gekomen. I.pl.v. ‘natte dweil’, had hij hem dan zeker ‘natte pamper’ genoemd!
** Thierry Debels, Bruggeling van origine, is een non-fictie auteur over financiële zaken, die ook over de Coburgers enkele verhelderende boeken geschreven heeft, die door het Hof niet in dank werden afgenomen. Hij was ook tijdelijk adviseur bij LDD, de partij van Deckerken.
Men hoeft geen econoom te zijn om te weten dat er nog met de regelmaat van een klok productiebedrijven hier de deuren sluiten en elders weer worden opgestart. Soms zelfs net over de grens in Nederland. Een belangrijk bericht daaromtrent kwam er bij de definitieve sluiting van Ford Genk, toen men dacht het Amerikaanse Tesla, dat elektrische sportwagens maakt, te kunnen warm maken om in datzelfde Genk een productie-eenheid op te starten. Dat zit er voorlopig niet in, ook al omdat het bedrijf al een montagefabriek heeft in Tilburg en men verduiveld goed weet dat de loonkosten zelfs daar nog altijd zo’n 15% lager liggen dan bij ons. De directeur van Ford Nederland, Gerard Bolder, heeft dat officieel op de radio toegegeven. ‘De maakindustrie is België aan het verlaten’ zei hij. In de Fordfabriek van Valencia, die de productie van Genk heeft overgenomen, ligt het uurloon zowat op de helft van wat het hier kost. Niet omdat de werknemer hier zoveel meer verdient, maar omdat de staat er zoveel van afroomt.
Het hoerageroep dat we aan Di Rupo te danken zouden hebben dat de loonkloof met onze buurlanden de laatste twee trimesters met enkele procenten is gedaald, omdat de vorige federale regering tot een loonbevriezing had beslist, is dan ook voorbarig. En dat de vakbonden nu al staan roepen dat o.w.v. die minieme loonkloof-verkleining er weer ruimte zou zijn voor loonsverhogingen, is er helemaal over. Het is het klassieke verkopen van het vel van de beer vóór hij geschoten is.
Dat er vorige week een voorakkoord kwam tussen werkgevers en vakbonden (dat ondertussen is goedgekeurd door de federale regering), is een eerste positieve stap na de chaos en de anarchie van de vakbondsoptredens van de laatste maand. Dat die acties een succes waren, valt ook al te betwijfelen o.w.v. de afdreigingen waarvan werkwilligen het slachtoffer werden en het blokkeren van bedrijven die daartegen niets kunnen doen. Om daarna vertellen dat er een indrukwekkende stakingsbereidheid was…
Tenslotte nog dit: terwijl de regering de sociale onderhandelaars twee maanden respijt geeft, de vakbonden in hun geheel de zaak nu wat willen laten bekoelen en bereid zijn er volgend jaar verder over te onderhandelen, blijft ACV’er Leemans de oorlogstrom roffelen. Uitgerekend de voorzitter van een vakbond die 800.000 van zijn eigen leden en sympathisanten hun spaargelden dreigt te laten verliezen. Of denkt hij misschien dat te kunnen regelen als zijn natte droom: de val van centrumrechts, uitkomt? Kerstmis zou een feest voor de mensen van goede wil moeten zijn. Dat geldt blijkbaar niet voor de voorzitter van een organisatie die zich (voorlopig toch nog) christelijk noemt, wat toch meer dan werkwaardig is. De Kerstmis die we nu meemaken, lijkt op politiek vlak zo'n beetje op die van 1914, toen de vijandelijkheden ook even ophielden, om daarna terug te hernemen.
Op 23 november schreef ik in mijn blog (‘Justitie op de schop?’) over de ergerlijke toestand van diverse drugsprocessen in dit land en meer bepaald over dat van die Antwerpse douanier die tweemaal in beroep ging en zich daarna telkens bij verstek liet veroordelen, waardoor zijn proces in totaal drie keer zal moeten worden over gedaan (dus in totaal 4 processen!). Er staat wéér zoiets te gebeuren met de zaak tegen die wietboer uit de regio Ieper. De man, een zekere Lagrou, werd betrapt met de grootste wietplantage ooit ontdekt in België (36.000 plantjes, goed voor 1.141 kilo marihuana met een straatwaarde van 3 miljoen euro, waarvan men een half miljoen cash terugvond in een doos onder de grond van zijn villa).
Lagrou kwam vrij na de stilaan klassiek geworden procedurefout en vluchtte naar Thailand, waar hij ook al eigendommen zou hebben. Toch raakte hij daar in de cel, omdat zijn verblijfsvergunning zgz vervallen was. Dat is waarschijnlijk allemaal opgezet spel, want de man kan vrij komen als hij weer naar hier wil komen, op voorwaarde dat hij zijn vliegticket zelf betaalt. Dat doet hij niet omdat zijn proces ondertussen begonnen is, zijn advocaat het is afgestapt en hijzelf dus ook verstek geeft. Als hij nu wacht tot het vonnis gevallen is, einde januari 2015, dan kan zijn advocaat beroep aantekenen, wordt het proces opnieuw gevoerd, gaat hij weer verstek geven en wordt het dus eenzelfde processie van Echternach zoals die van de Antwerpse douanier.
Dat onze Justitie op niets trekt, is al langer geweten en ook Koen Geens schijnt het logge gevaarte (nog) niet in beweging te krijgen. Het is wel opmerkelijk dat het vooral de drugszaken zijn waarop men geen vat krijgt. Reden daarvoor is dat die criminelen beschikken over massa’s geld en daarmee de fine fleur van onze advocatuur inschakelen, die dat spel vrolijk mee speelt o.w.v. de knikkers. Voor Sven Marie en Co zijn al die zgz procedurefouten maar ‘collateral dammage’, weet je wel, zoals hij verklaarde tijdens het proces tegen de Aquino drugsfamilie, die lacht met onze Justitie. Evenals die andere 46 dealers die recentelijk juichend de Antwerpse gerechtszaal verlieten.
Justitie begint hier zo stilaan op een slechte Batman film te lijken, maar dan zonder het hoofdpersonage, waardoor de criminelen in onze Gotham City aan de winnende hand kunnen blijven…
Na de beslissing van Europa dat de aanbesteding voor de Antwerpse Oosterweelverbinding opnieuw moet worden uitgeschreven, maakt Ben Weyts, Vlaams minister voor Mobiliteit zich sterk dat het door de nieuwe Vlaamse regering aangekondigd plan zal kunnen worden uitgewerkt binnen de reeds voorziene tijdsspanne. Zo beweert hij dat binnen de twee jaar de eerste spadesteek zal worden gezet en de rest wel zal volgen. Weyts heeft het altijd over een ‘schup’, wat in dit geval niet het correcte woord is. Met een schup wordt geschept, met een spade gespit. Een eerste spade’steek’ kan dan ook niet met een schup. Een minister kan ook niet alles weten. Misschien heeft Weyts geen tijd om veel in zijn tuin te werken en voor zijn hangbuikvarkens heeft hij dat materiaal niet nodig.
Alle gekheid op een stokje, ik zie het niet gebeuren. Er is eerst nog de kwestie van de financiering. Vraag is trouwens of er al ergens een bestek bestaat voor het nieuwe plan met die ondertunneling en op welk jaar dat budget slaat. Op één punt heeft Weyts wel gelijk: het wordt tijd dat de Europese schoonmoeder ook eens zegt wat onze regio wél mag doen en niet alleen wat niét mag.
Voor de rest blijft het allemaal gissen. Denk maar aan die 42 miljoen euro die het Noriant bouwconsortium krijgt voor de gemaakte kosten van planning e.d. die volgens StRaten-generaal maar 1,5 miljoen mochten zijn en volgens Weyts 315 miljoen hadden kunnen worden. De minister heeft één geluk: het was niet alleen zijn partij die kazak keerde in de zaak van de Lange Wapperbrug. De SP.a, met Janssens op kop, was de grote promotor van de nooit geziene bocht die het politiek establishment toen genomen heeft na het schertsreferendum, waarbij tenslotte slechts 25% van de Antwerpenaren tegenstemde terwijl de omwonenden uit de regio, die de ring meer gebruiken dan de sinjoren, straal genegeerd werden.
En dan blijft er nog het droomproject van de ringlanders. Of moet ik zeggen: het ringproject van de droomlanders? Dat zal wel een droom blijven, zeker zolang het economisch klimaat niet beter wordt. In tegenstelling tot de nieuwe verbinding zelf, zal de overkapping immers extra geld kosten maar straks geen extra geld in het laadje brengen, alleen maar (weliswaar betere) lucht. Persoonlijk blijf ik erbij dat ik het eindresultaat niet meer zal meemaken.
Of in de States de heisa tussen blank en zwart uit de hand aan het lopen is, is nog af te wachten. Zeker is dat de moord op de twee politieagenten in New-York de situatie in The Big Apple grondig heeft verziekt. Daar werd al eerder voor gevreesd na de aanstelling De Blasio als burgemeester. De man, die met een zwarte vrouw getrouwd is, kwam al eerder over als een softie in een stad waar zijn voorgangers (Giuliani, Bloomberg) de criminaliteit via een zero tolerance beleid serieus hadden teruggedrongen. Nu lijkt er wel een open politierebellie tegen hem te groeien. Waar in zake de aanslag voorlopig nog niet veel over gehoord is, is dat de dader waarschijnlijk een moslim is. Zijn voornaam is in elk geval Arabisch (Ibrahim of iets in dien aard) en als dat zo zou zijn, dan is dit de zoveelste ‘lone wolf’ in een recente vlaag van aanslagen door moslimextremisten. Denk maar aan de aanslag op de Boston Marathon, de moorden bij het Joods museum in Brussel, de gijzeling in Sydney, waar een gestoorde, zelfverklaarde imam, de koranslogan ‘Allah is groot en Mohammed is zijn profeet’ in de IS-kleuren (zwart vlag met witte letters) voor het venster liet hangen. Ook in Canada waren er recentelijk aanslagen door individuele geradicaliseerde moslims en zopas heeft de politie van Tours, in Frankrijk, ook al een halve gare doodgeschoten die politieagenten met een keukenmes aanviel onder het roepen van ‘Allah Akbar’! Dat was ook de kreet van een andere gek, die met zijn auto een groep mensen heeft aangereden in Dijon, waarbij elf gewonden vielen.
Voeg bij heel deze macabere lijst dan nog de meer dan 130 kinderen die zopas koelbloedig door de Taliban werden afgemaakt in Pakistan en de zoveelste raid van Boko Haran in Nigeria met ook daar tientallen doden en gekidnapten. Dat alles in naam van een godsdienst die zich verdraagzaam noemt. Nu is het wel zo dat de overgrote meerderheid van de moslims zo niet is. Het zou evenwel geen kwaad kunnen mocht die meerderheid eens meer haar afkeur laten horen tegen de bloedige excessen waaraan gangsters zich in naam van hun godsdienst in deze wereld schuldig maken. Als dat niet duidelijk gebeurt wekt dat alleen maar de indruk dat men het allemaal niet ernstig genoeg vindt en dat elke moslim van vandaag op morgen van brave huisvader tot terrorist kan worden omgetoverd als e.o.a. imam hem daartoe zou aanzetten ‘in naam van Allah’
In deze rubriek heb ik al een paar keer de draak gestoken met Di Rupo, die zich weer actief in de politiek gooit en daarbij ongegeneerd ageert tegen zaken die hijzelf in de vorige regering heeft in gang gezet of er tenminste toch als premier verantwoordelijk voor was. Ik zal wel niet de enige geweest zijn die zich daarover vragen stelde, want de ‘gestrikte’ lijkt er toch over nagedacht te hebben en heeft er zelfs op gereageerd.
In een interview met L’Echo zegt Di Rupo nu dat hij niets afwist van de fiscale deals die zijn ministerie van Financiën heeft gesloten met multinationals. Volgens een artikel in De Tijd zou het gaan om zo’n 5.000 belastingsdeals! Ofwel liegt de ‘man’, ofwel wist hij niet waarmee hij bezig was. Ik kan moeilijk aannemen dat de twee ministers van Financiën die de regering Di Rupo heeft gehad, Vanackere en Geens, er ook niets van wisten, al is de kans groot dat die twee zelf zo’n overeenkomsten niet hebben gesloten, maar dat de hele zaak terug te brengen is tot de lange periode waarop Didier Reynders die post bezette (van 1999 tot 2009) en dat die de potjes gedekt heeft gehouden. Hoe dan ook, of hij het wist of niet, als premier blijft Di Rupo verantwoordelijk voor wat er tijdens zijn ambtstermijn in zijn regering is gebeurd en blijft het niet verdedigbaar nu te doen alsof dat allemaal niet meer mee telt.
---
Uit een analyse van De Tijd blijkt trouwens dat het Wallonië van Di Rupo en Magnette de enige deelstaat is met een tekort op de begroting en dat desondanks de Waalse besparingen maar 2,6% bedragen, t.o.v. 3% in Vlaanderen, dat reeds vier jaar op rij een sluitende begroting heeft. Om de achterstand wat goed te praten, zegt de PS dat Wallonië anders bespaart dan Vlaanderen, waarbij de Waalse gezinnen niet zouden getroffen worden, omdat er daar geen verhoging komt van de water- en energiefactuur, van de inschrijvingskosten voor hoger onderwijs en het abonnement van de senioren op het openbaar vervoer. Men zegt er wel niet bij dat die laatste twee nog altijd hoger liggen dan in Vlaanderen, waar ze inderdaad gestegen zijn. Hilarisch wordt het pas als men hoort dat de PS kritiek heeft op de verhoging van de Vlaamse zorgpremie van 25 naar 50 euro, terwijl zo’n premie in Wallonië zelf niet eens bestaat! Ondertussen is men er vertrokken voor het ‘Marshall Plan 4.0’ en zal het wachten worden tot eind 2018, om te zien of Wallonië dan eindelijk, zoals beloofd, een sluitende begroting zal hebben. Wie leeft zal zien…
Doel 1 en 2 zullen dus tien jaar langer worden open gehouden, om er mee voor te zorgen de kansen op een black-out te minimaliseren. Dat is dan tot 2025, de reeds voorafgestelde datum van het stopzetten van elektriciteitsopwekking door (de huidige generatie*) kernreactoren. Groot gehuil bij de Vlaamse oppositiepartijen Groen en SP.a. Ze zouden er beter het zwijgen aan toedoen: Groen zat mee in de paarsgroene regering die de eerste beslissing tot de uitstap mee nam, maar toen ook verzuimd heeft meteen een serieus alternatief op te starten. Zeker als tegenstander van de kernenergie was dat het minste wat men van die partij kon verwachten. Nu staan huilen, omdat er nog altijd geen degelijk alternatief is, heeft meer weg van krokodillentranen. Voor wat de SP.a betreft, is het helemaal huilen met de pet op.
Waar was die partij toen, onder Di Rupo, besloten werd Tihange 1 tien jaar langer open te houden? Geen enkel protest, alhoewel dat juist hetzelfde scenario was als nu Doel 1 en 2. Mocht dat wel in Wallonië en niet in Vlaanderen? En daar blijft het niet bij. Het zijn uitgerekend rode excellenties die van het opstarten van de alternatieve energie een potje gemaakt hebben. Van den Bossche met haar lukrake subsidies, die ze daarna grotendeels heeft moeten intrekken (toen het al te laat was) en Vande Lanotte met zijn privéoorlogje tegen Electrabel. Dat we straks een substantiële verhoging van de elektriciteitsrekening gaan krijgen, danken we ook al aan de keizer van Oostende. Door zijn bevriezing van de elektriciteitsprijzen konden de netbeheerders de extra kosten niet doorrekenen. Die krijgen we nu met terugwerkende kracht dubbel en dik op onze rekening en het kan nog ettelijke jaren duren vóór we die hersenspinsels van Vande Lala zullen verwerkt hebben. Ook de tijdelijke verlaging van de BTW, alhoewel die meteen door de meeste economen werd afgeraden, was een ideetje van de geleerde professor. Helemaal in de trant van zijn vriend Steve Stunt, de gulle verdeler van andermans geld, maar het zal wel de verbruiker zijn die straks met de kater zal zitten.
En om bij Vande Lala te blijven, uitgerekend nu komt er een boek op de markt: ‘Eigenzinnig in Economie’ van de Leuvense professor Theo Peeters, die ook de vloer veegt met Vande Lala. Peeters stond, als voorzitter van de Vergrijzingscommissie (jaja, die bestond toen al!) mee aan de wieg van het Zilverfonds. Hij beaamt dat dat fonds op zich wel degelijk een goed idee was: de begrotingsoverschotten opzij zetten en die later alleen gebruiken voor extra uitgaven voor pensioenen en gezondheidszorg. ‘Jammer genoeg’, schrijft Peeters, ‘was de verleiding te groot om het geld uit te geven. Daardoor zijn die begrotingsoverschotten nooit gerealiseerd. Als men ze niet had opgemaakt, had men 50 tot 60 miljard euro opzij kunnen zetten’. Stel eens voor wat men de dag van vandaag met dat geld had kunnen doen. Met dank aan Verhofstadt en zijn minister van Begroting Vande Lala.
Tenslotte nog dit: Vande Lanotte minimaliseerde recentelijk nog de vergrijzingskosten met de uitspraak: ‘Als we erin slagen de migrantenjongeren goed op te leiden en te integreren, hebben we het probleem automatisch opgelost’. Daaronder verstaan: als het fout loopt, is het onze schuld. Onze mensen een schuldgevoel aanpraten, maar er zelf tussenuitknijpen. Na mij de zondvloed! La gauche caviar ten voeten uit…
* Er staat nergens in de Wet dat er geen kerncentrales van de nieuwste generatie meer mogen worden gebouwd. Het ziet er echter niet naar uit dat dat gaat gebeuren, als men weet dat de kosten voor enkele in aanbouw zijnde centrales van dat type in een drietal landen de pan uitspringen en daar zelfs leiden tot een verdubbeling van de reeds hoge kostprijs…
---
En dan nog dit:
- Doel 4 is gisteren weer opgestart. We hebben er nog steeds het raden naar wat daar echt gebeurd is. Na de publieke verklaring op Tv van André Vandoren, hoofd van de OCAD, de Veiligheid zeg maar, die bevestigde dat het wel degelijk om een terreurdaad ging, is het daarover weer oorverdovend stil geworden. Vergeten we niet dat het hier gaat om een mogelijke aanslag op een kerncentrale die op een boogscheut van Vlaanderens grootste stad ligt. Zouden er nog altijd problemen zijn met het ‘profiel’ van de verdachte(n)?
- Heeft het zin elektrische auto’s te promoten in een land waar een black-out dreigt en de mensen wordt aangeraden minder stroom te verbruiken? Ook daarover moet ik de eerste bezorgdheid nog horen. Of is dat niet zo erg als een wasmachine of droogkast aanzetten?
De wonderen zijn de wereld nog niet uit, al duren mirakels iets langer. Dat is de verrassende vaststelling bij het vernemen dat vakbonden, werkgevers én Kris Peeters reeds bij hun tweede bijeenkomst tot een soort voorakkoord zijn kunnen komen over het brugpensioen, het tijdskrediet en het eenheidsstatuut voor arbeiders en bedienden. Het moet zijn dat het gezond verstand toch stilaan de bovenhand heeft gekregen op de verhitte gemoederen. Het kan ook zijn dat de kas van de vakbonden een lange uitputtingsslag niet langer aan zou kunnen, zeker niet bij het ACV en dat Rudy de notionele Leeuw ondertussen ook wel beseft dat hij met zijn bluf zijn hand aan het overspelen is. Zoveel stelt zijn rode organisatie in Vlaanderen nu ook niet voor en blijven rekenen op de ‘gewapende arm’ van de PS zou in de eigen regio wel eens erg contraproductief kunnen worden. De man in de straat is heel die agitatie ook meer dan beu en laat dat steeds meer merken. De vakbonden beseffen ook dat de sociale media steeds meer meetellen en dat zij vooral daar geen goede beurt hebben gemaakt. Jan digitaal wordt steeds mondiger. Als er dan nog dingen gebeuren zoals met dat Waalse rode vakbondswijf (‘vrouw’ is hier niet het juiste woord) dat in twee kledingszaken met kleren begon te smijten en de uitbaatster afdreigde, dan kan ik niet inzien wie daarvoor nog enig respect moet opbrengen. De ‘actie’ werd gefilmd en een online petitie ertegen kreeg meteen een kleine 20.000 ondertekeningen. Het mens riskeert terecht een gerechtelijke veroordeling en de vakbond zou er goed aan doen haar minstens meteen te schorsen. Er zouden in Wallonië (en alleen daar) trouwens nog enkele van dit soort overtredingen zijn vastgesteld, waarbij in Luik een vrouw zelfs bedreigd werd met verkrachting. Ook daar is klacht neergelegd en het parket van Luik is niet zinnens het daarbij te laten.
Maar op het hoogste niveau zou het wel eens vrede op aarde kunnen worden voor de mensen van goede wil. Of daarmee alles opgelost zal zijn, zullen we pas weten na de eindejaarsfeesten . In het verleden was het steeds zo dat, als werkgevers en vakbonden het op een akkoord konden gooien, de federale regering de rekening bijpaste. In deze tijden van besparingen en met een regering die wanhopig op zoek is naar geld, zit dat laatste er nu (nog) niet in. Wie leeft zal zien, maar waarschijnlijk pas nadat iedereen zal zijn uitgefeest en men er hopelijk geen kater aan zal overhouden…
Nóg straffer: ook bij Delhaize zou er, na de nodige stakingsperikelen, tussen vakbonden en directie een principeakkoord bereikt zijn, waarover eveneens na Nieuwjaar verder gepraat zal worden. Ook daar dus een anticlimax.
De aanvallen op de regering Michel mochten dan in de eerste plaats van de vakbonden komen, ook de oppositie liet zich niet onbetuigd. In de eerste plaats de PS natuurlijk, waarbij ex-premier Di Rupo er zich zelfs niet voor schaamde mee in de betogingen te stappen, hoewel zoiets deontologisch niet erg geapprecieerd werd. CdH en het fel verzwakte Ecolo lieten zich ook niet onbetuigd en zelfs Groen kwam dezer dagen met een eigen taksshift voor de pinnen, terwijl ‘Charly Chaplin’ Calvo niet uit het beeld van het parlement te branden was. Met zijn bos haar en baard spreekt die man helemaal zijn eigen Spaanse naam tegen, die daar ‘kale’ betekent.
Wie in de hele politieke heisa totaal niet in beeld komt, is de SP.a. De ex-ministers van die partij zullen wel niets tekort komen. Zoals ik al eens meldde in mijn blog van 22.11 (‘Soske-sjot) kunnen de rode ex-excellenties uit de Vlaamse regering tot 2019 o.a. twee medewerkers ter beschikking krijgen op kosten van de Vlaamse regering en – als ik me niet vergis – krijgt elke ontslagnemende minister nog wel e.e.a. extra. De slachtoffers in de partij zijn de mindere goden, die op zowat alle niveaus buiten de prijzen beginnen te vallen. Zelfs voormalig Vlaams parlementsvoorzitter Norbert De Batselier moet bij de Nationale Bank van België (NBB) plaats ruimen voor Tom Dechaene, een man voorgedragen door de N-VA en dat terwijl ‘den Bats’ er zelf nog wel enkele jaartjes wou bijdoen (zoals trouwens enkele andere leden van de NBB dat al hebben voorgedaan). Zopas geraakte ook bekend dat twee bestuursleden van PMV, de belangrijkste investeringsmaatschappij van de Vlaamse overheid ook al twee SP.a’ers naar de uitgang heeft verwezen, waarbij Christine Van Broeckhoven. Men kan zich natuurlijk ook afvragen wat een moleculaire biologe daar komt doen, maar de reden van haar ontslag was haar SP.a partijkaart, niet haar beroep waarin ze een kei is.
Dit alles maakt deel uit van het politieke beestenspel. De Romeinen wisten het al: Vae victis! Wee de overwonnenen! Hun plaats wordt nu ingenomen door N-VA’ers, waarbij de eerste reactie – ook bij Vlaamsnationalisten – is dat ze het ook maar om de postjes doen. Daar is wel iets van, maar niet helemaal. De partij is nl het slachtoffer geworden van haar eigen succes en is verplicht hier en daar kandidaten te gaan zoeken, zelfs buiten de partij, die in aanmerking kunnen komen. Die Tom Dechaene bv is ook niet de eerste de beste. De man was een zakenbankier met een internationale carrière achter de rug, met als diploma's een master TWE en Rechten én een MBA van insead op zak. Wel Vlaamsgezind en dat is het groot verschil met de meeste doodgepromoveerde SP.a’ers waarvan we weten dat ze de Vlaamse zaak gegarandeerd bij de eerste gelegenheid verkwanselen voor een bord Belgische linzensoep. Evenmin als Jan Briers had Dechaene trouwens een partijkaart op zak. Dat zegt natuurlijk niet alles, maar toch beter zo’n mensen mee aan het stuur van onze maatschappijen en instellingen dan beroepspolitiekers die we toch niet betrouwen.
De reden waarom de SP.a’ers zich zo fatalistisch gedragen heeft natuurlijk ook te maken met de wrevel binnen de partij in het algemeen en de partijtop in het bijzonder, waar niemand nog gelukkig is met ‘Baby Back’*, zoals Kaaiman Tobbackske noemt, die van geen wijken wil weten. Mocht deze centrumrechtse regering het vijf jaar uithouden (wat ook al een wonder zou zijn), dan ziet het er voor de rode postjesjagers inderdaad zeer slecht uit.
* Lewie Lawijt wordt door Kaaiman (Koen Meulenaere) 'Pa Back' genoemd...
Er zal over de voorbije stakingen nog veel inkt vloeien en veel papier worden vuilgemaakt. Ik ga er nog één keer over schrijven en wel over de bakken onzin die er op de Tv-interviews werd verkocht door stakers die ofwel ter kwader trouw waren ofwel te simpel van geest ofwel beide.
Zo is het verhaal, dat ze het deden voor hun kinderen en hun kleinkinderen, terwijl het juist die zullen zijn die straks zullen opdraaien voor de steeds groter wordende staatschuld, mede veroorzaakt door de kosten van de vergrijzing, waarop in dit land veel te laat gereageerd is. Er komen nl steeds minder bijdragers en steeds meer trekkers en dat is al jaren een bekend gegeven...
Verder de klagers die het niet zien zitten tot hun 67ste te werken, iets wat in al de ons omliggende landen al beslist is en dat pas ingaat over 15 jaar. Wie 42 jaar zal gewerkt hebben, kan met pensioen. Wie later tot zijn 67ste zal moeten werken, zal iemand zijn die pas na zijn 25ste begonnen is. Daarbuiten zijn er dan nog uitzonderingen voor zware beroepen.
Minder gehoord waren de klachten over het afschaffen van niet gemotiveerd tijdskrediet en de uitschakelingsuitkeringen (het vroegere wachtgeld voor schoolverlaters). Volgend jaar zouden een kleine 17.000 mensen die uitkeringen verliezen. Men ‘vergeet’ er wel bij te zeggen, dat er maar een 5.000 jongeren bij zijn en het vaak gaat om samenwonenden waarvan sommigen zelfs nog nooit gewerkt hebben…
Tenslotte zijn er die beweerden dat onze sociale zekerheid gesloopt wordt. Daarover valt iets meer te zeggen. Toen de sociale zekerheid in dit landje werd opgericht werd die betaald door de bijdrage van de werknemers. Dat is al lang niet meer het geval. In 2009 was dat nog maar 66,5% en dit jaar zakken we onder de 60%. Het verschil wordt bijgedragen door een zgz ‘evenwichtsdotatie’, nota bene: een eis van de PS. In werkelijkheid is het een vestzakbroekzak operatie door de federale regering die de staat dit jaar meer dan 6 miljard euro zal kosten.
De RVA gaf vorig jaar bijna 10 miljard euro uit aan uitkeringen. Slechts een kleine helft daarvan ging naar werkzoekende werklozen. De rest naar brugpensioenen, tijdelijke werkloosheid, tijdskrediet, loopbaanonderbreking, startbanen, werklozen in beroepsopleiding, PWA’ers enz… Die uitgaven zijn de laatste jaren nog gestegen, die van de zuivere werklozen zijn integendeel gezakt. En of er nog bespaard kan worden?
Geen enkel westers land geeft meer uit om niet te werken dan België!
De nationale staking, die het (voorlopig?) hoogtepunt moest worden van enkele weken syndicale agitatie, is al bij al nog vrij rustig verlopen. Dat betekent niet dat heel wat zaken en bedrijven er geen serieuze financiële kater aan hebben over gehouden, zeker omdat het voor velen langer geduurd heeft dan de aangekondigde 24 uren. Denk maar aan de havens, die al plat lagen van zondagmorgen en de tijd die het vraagt om alle geschrapte vluchten, treinen en het laden en lossen van de schepen weer normaal te laten verlopen. Om nog te zwijgen over het nieuwe uurschema van de NMBS, dat uitgerekend dit weekeinde van kracht werd. Vandaag dan ook lol verzekerd. En dit alles terwijl het imago van dit land er in het buitenland een flinke knauw aan heeft overgehouden. Tenslotte mogen we niet vergeten dat de organisatoren van al deze miserie – die zich misschien straks nog kan herhalen – niet eens aansprakelijk kunnen worden gesteld omdat ze geen rechtspersoonlijkheid hebben. Voorlopig geschatte kosten: meer dan 300 miljoen euro. Om zelfs de maffia jaloers te maken!
De titel van mijn blog van 8 december (‘Nie pleuje’) vond ik vorige week terug boven het hoofdartikel van Trends van hoofdredacteur Daan Killemaes, de opvolger van Johan Van Overtveldt (‘Niet plooien, Michel’) en daar blijf ook ik achter staan. Uitgerekend gisteren, de dag van de nationale staking, kreeg de regering Michel trouwens de felicitaties van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) voor de plannen uit het nieuwe regeerakkoord, met alleen wat voorbehoud voor het uitwerken van de zgz taksshift (het verschuiven van lasten op arbeid naar kapitaal en consumptie). Dat terwijl de syndicale bonzen niets minder willen dan in te breken in dat regeerakkoord alvorens ze zinnens zijn aan tafel te komen zitten. Daarmee bevestigen ze de uitspraken van De Wever, die zegt dat het om politieke stakingen gaat. Als men daar op in gaat, dan wordt onze politiek straks gedicteerd door de straat en dat kan nooit de bedoeling zijn. Leemans en De Leeuw lijken wel tegen elkaar op te bieden om ter krachtigste uitspraken. Die De Leeuw begint trouwens steeds meer te trekken op de vroegere Italiaanse dictator Benito Mussolini. Niet alleen heeft hij zowat dezelfde fysionomie – hij trekt er erg goed op - maar die laatste is ooit ook begonnen als socialistische straatvechter…
Tenslotte was het opmerkelijk dat de terechte uitspraken van Rutten en De Wever tegen de stakers in onze linkse media dik in de verf worden gezet, terwijl de dikwijls illegale acties van de stakers als normaal worden beschouwd. Objectief blijven was er weer niet bij.
‘Bedrijfswinsten meer belasten of de sociale bijdragen nog verhogen, betekent massale delokatie. Vermogens belasten is fiscaaltechnisch nauwelijks mogelijk. Wat moet je belasten en wanneer? Taks op vermogenswinst is het einde van de Beurs en van de economie’.
Bovenstaande is niet van mij, maar van ‘Kaaiman’ Koen Meulenare in De Tijd van dit weekeinde (zowat nog de enige krant in Vlaanderen die niet links is). Een vermogens(winst)belasting als tegenprestatie voor de andere inleveringen, is dan ook praat voor de vaak. Zelfs als men dat zou willen, zal dat jaren in beslag nemen omdat er eerst nog een vermogensregister moet worden aangemaakt. En de belastingontwijking op grote schaal door rijke families en bedrijven is niet in de eerste plaats hún schuld, maar die van de toen betrokken regeringsverantwoordelijken zoals Juncker in Luxemburg en Reynders in België. Wat deze laatste betreft geldt die verantwoordelijkheid ook voor de premiers die hem gedekt hebben, inbegrepen Di Rupo, die nu als een vleesgeworden pagliaccio uit de commedia dell’arte meeloopt in betogingen tegen toestanden die hij zelf mee in gang heeft gezet. Vergeten wij in deze discussie niet, dat men ook in Ierland rulingakkoorden met de staat kan afspreken en waarschijnlijk ook in andere landen waarover (nog) niet gepraat wordt. Bedrijven hoeven niet persé te verhuizen naar Midden- en Oost-Europa of naar Azië. Even de grens over naar Nederland loont nu ook al.
Als het ABVV volhardt in zijn voornemen te blijven ageren en staken tot de centrumrechtse regering valt, dan zou het wel eens kunnen dat dit land inderdaad desintegreert, zoals The Economist stelt in zijn vooruitzichten voor 2015. Misschien kunnen we er zelfs voor duimen en dan meteen beslissen dit land te splitsen. Dan mogen ABVV, PS en de Waalse tak van de PvdA van Wallonië helemaal een economisch kerkhof maken, terwijl Vlaanderen jaarlijks 12 miljard euro transfergeld kan uitsparen. Genoeg om een goed confederaal akkoord te maken met Brussel als meertalig gewest met garanties voor de Vlamingen en hun taal aldaar en een duidelijk eentalig Vlaanderen.
Tenslotte nog dit: als Kris Peeters zo voort doet met zijn eigen standpunten te laten verwateren om toch maar tot een voor de vakbonden aanvaardbaar akkoord te komen, eindigt hij straks als minister zónder Werk, zoals we al een minister zónder Financiën hebben en een minister zónder Justitie.
Als men al die klachten over de centrumrechtse regering hoort die haast dagelijks geuit worden op onze linksgezinde radio- en Tv-stations, dan kan men zich niet van de indruk ontdoen dat men er inderdaad moedeloos van zou worden. Als het allemaal klopt natuurlijk, zeker omdat de officiële reacties vanwege deze federale regering ondermaats zijn. Gelukkig is er toch nog één krant die de moed heeft gehad alles, maar dan ook alles op een rijtje te zetten en dat is De Tijd. Ze heeft er bij haar weekeindeditie zelfs nog een aparte brochure over uitgegeven. Het resultaat ervan is dat de impact van al die aangekondigde besparingsregels al bij al nog vrij beperkt is. Zo gaat, volgens De Tijd, de koopkracht van tweeverdieners er volgend jaar zelfs op vooruit. Verder is het de logica zelf dat een land dat tot over zijn oren in de schulden zit, niet elk jaar méér kan blijven uitgeven. We leven met zijn allen gemiddeld langer, waardoor het eveneens niet meer dan logisch is dat we (iets) langer gaan werken, met uitzonderingen voor bepaalde zware beroepen en voor mensen die er al x-aantal jaren op hebben zitten. Tenslotte hebben we percentsgewijs zowat het minst aantal mensen aan het werk van heel Europa (niet eens 35% van de beroepsbevolking op arbeidsleeftijd werkt in de privé) en hebben we teveel ambtenaren (het dubbele van Nederland waar 50% meer mensen wonen).
De krant geeft toe dat niet iedereen meteen zal kunnen profiteren van de nieuwe maatregelen, maar altijd goed doen voor iedereen is een onmogelijke zaak. Staan roepen dat Wallonië er niet armer op mag worden, zoals Di Rupo deed, maar tegelijkertijd zelf een deel van de hervormingen op gebied van pensioenen en werkloosheidsvergoedingen hebben opgestart, is hypocriet. Evenzeer als staan roepen op een vermogens(winst)belasting, terwijl nu blijkt dat ook hij geheime belastingsdeals heeft goedgekeurd. Net zoals Juncker in Luxemburg. Of zoals die De Leeuw tégen de notionele intrestaftrek is als hij zijn ABVV-petje op heeft maar er zelf een graantje van meepikt via een familiebedrijf. Of die Labille, die de lonen van topmensen in overheidsbedrijven wilde begrenzen, maar zelf wel 44(!) bestuursmandaten heeft. Schijnheiligaards, die dan de andere mensen opjutten tegen hervormingen die ze voor den deel zelf mee hebben in gang gezet.
De moeder aller stakingen, die er maandag aankomt is voor dit land een zeer slechte zaak. Evenals het feit van de drie spoorstakingen binnen de week. Als de vakbonden – bij gebrek aan een akkoord – na Nieuwjaar hiermee doorgaan, mag men over een groei van onze economie definitief een kruis maken. Wie investeert nog in een land waar de straat regeert en waar stakingen alleen nog dienen om een regering te doen vallen? De Wever had nog maar eens gelijk, toen hij zei dat dit een politieke staking is.
---
In de marge van bovenstaande nog dit: vrijdag was er ook een nationale staking in Italië, uitgeroepen door de socialistische vakbond. Het verschil met België is dat de socialistische vakbond daar staakte tegen een regering geleid door een socialist, wiens partij bijna 40% van de stemmen heeft en als één blok vóór de gecontesteerde hervormingen heeft gestemd, waartegen de eigen vakbond nu betoogt. Al kan men ook hier zeggen dat het ACV staakt tegen zijn eigen politieke vleugel, die misschien juist daarom niet (meer?) voluit durft te gaan.
Een Europees Arrest i.v.m. het alleenrecht van arbeid voor dokwerkers binnen een haven, doorkruist de al op kookpunt staande vakbondsplannen voor de nationale staking van maandag. De uitspraak van Europa mag dan in de eerste plaats over Spanje gaan, het gaat om eenzelfde havenarbeidssysteem als dat van onze havens, waar nog steeds de zgn wet-Major geldt. Als Spanje daarvoor veroordeeld wordt, kan het niet anders of België zal hetzelfde lot ondergaan.
De wet-Major, van kracht sinds 1972, genoemd naar een ABVV voorzitter uit die tijd, bepaalt dat enkel erkende havenarbeiders zeeschepen mogen laden en lossen, terwijl er ook speciale statuten bestaan voor logistieke activiteiten binnen de havenzone. Om erkend havenarbeider te kunnen worden, moet men aangesloten zijn bij een vakbond en die beslist wie welk werk doet en waar. De zgz ‘closed shop’, waaraan Margaret Thatcher destijds in de UK een einde maakte. Daar is ze al officieel verboden sinds 1990 (de zgn ‘Employment Act), bijna 25 jaar geleden, maar hier bestaat ze nog.
Tegen de wet-Major zijn al acht klachten binnengekomen van bedrijven die in de haven werken. De bekendste is die van Fernand Huts van de Katoen Natie, die er een bedrijf heeft waar Internetbestellingen worden ingepakt en die terecht vindt dat inpakkers geen havenarbeiders zijn (met alle extra kosten van dien). Sindsdien heeft Huts al een investering van 200 miljoen euro geschrapt voor Antwerpen en verhuisd naar Gent. De wet-Major is dan ook een serieuze concurrentiehandicap voor de haven, waar men – ook terecht - wel kan vertellen de allerbeste dokwerkers van Europa te hebben, ze hebben ook het meest ouderwetse arbeidssysteem. In een wereld die sinds 1972 compleet veranderd is en nog steeds blijft veranderen, is die wet-Major een anachronisme, die niets met solidariteit te maken heeft, maar alles met eigenbelang. Iedereen weet dat, maar niemand durft er iets aan te doen. Men heeft schrik van de mannen van ‘den basseng’ en de betoging van 6 november jl heeft nog eens laten zien tot wat ze in staat kunnen zijn. Dat Europa er nu een eind aan gaat maken is voor onze politiekers dan ook een geschenk uit de hemel. Een soort deus ex macchina* zoals in de drama’s uit het oude Griekenland.
Hopelijk wordt het (weer) geen drama in Brussel.
* Dat is de algemeen gebruikte term, in het Latijn. De originele Griekse term is ‘Apo mêkhanês theos’ en gaat over een niet eerder in het verhaal voorkomende persoon, dier of godheid die onverwachts uit het niets opduikt en voor de oplossing van een uitzichtloos probleem zorgt. Letterlijk vertaald: een ‘god uit de machine’
Sinds de dood van Fabiola zijn we door onze media letterlijk overspoeld met alle mogelijke gegevens over de ex-koningin, in die mate dat het soms leek alsof er geen ander nieuws meer was. ‘Van de doden alleen maar goeds’ wordt wel eens gezegd, maar anderzijds geldt ook, dat wie ‘a’ zegt, ook ‘b’ moet zeggen. Er is nl één facet van Fabiola's leven dat helemaal niet aan bod komt, alsof het niet heeft plaatsgevonden. Zoiets komt voor in de geschiedschrijving van totalitaire regimes, maar niet in landen waar de pers verondersteld wordt vrij te zijn..
Dat facet was de relatie van Fabiola’s familie met generalisimo Franco, de dictator die over Spanje geheerst heeft vanaf het einde van de Spaanse burgeroorlog in 1936 tot aan zijn dood in 1975. Het ging hierbij misschien niet meteen over de rol van Fabiola zelf, maar dat werd het wel toen ze met Boudewijn trouwde. Franco was met zijn vrouw nl een van de gasten op haar huwelijksfeest en ook later nog zou ze van Franco dure cadeaus hebben gekregen. Zoiets moéten onze media geweten hebben. Het feit dat ze er over zwijgen als vermoord is veelbetekenend. Zoals het even veelbetekenend is dat er weinig of niets verteld wordt over de relatie van Fabiola’s schoonvader – Leopold III – met Adolf Hitler in wiens buitenverblijf hij zelfs ooit op visite was.
Met wat goede wil zou men die zaken inderdaad kunnen klasseren. Maar dan moet men dat ook doen als het om mindere goden gaat, die meestal maar terloops met bepaalde situaties betrokken waren, veel minder in elk geval dan onze royals. Zaken die in verhouding niets voorstellen. Ze staan dan in ook in schril contrast met de heisa die er ontstaat, telkens er bv e.o.a. N-VA’er zich niet duidelijk genoeg uitdrukt (‘omdat collaborateurs hun redenen hadden’), of ze bij e.o.a. debatavond een niet politiek correcte hadden uitgenodigd (Le Pen) of gevierd (Bob Maes). Vóór bv Le Pen zich liet zien op die Vlaamse debatavond, was hij in Schaarbeek al eens uitgenodigd geweest door de toenmalige beruchte burgemeester Roger Nols, waartegen men blijkbaar geen reserves had because anti-Vlaams. Evenmin als tegen Bob Maes, die Belgisch federaal senator was voor de Volksunie toen die in eenzelfde regering zat met de PS.
Het is te gek om los te lopen, maar blijkbaar vinden onze media dat iemand van koninklijke bloede op dat gebied veel meer is toegestaan dan een simpele Vlaamse verkozene, wiens partij hem, na een verkiezingsoverwinning, op het voorplan heeft gebracht. Het zou die N-VA’ers trouwens sieren, mochten zij eens krachtdadiger antwoorden op al deze insinuaties en de bal eens terugkaatsen, al dan niet met een verwijzing naar die koninklijke ‘voorbeelden’. Het moet niet altijd Degrelle zijn…
- In Aarlen is een verdachte opgepakt voor de moord op de veertienjarige Béatrice Berlaimont. Men is zo goed als zeker de juiste man te pakken te hebben na een DNA controle, die er kwam nadat dezelfde persoon een vrouw van 23 zou hebben aangerand. De man in kwestie was vroeger al twee keer met het gerecht in aanraking gekomen.
- In Antwerpen is een man aangehouden die een peuter van anderhalf jaar in een Delhaize-winkel met een schroevendraaier in haar hoofdje stak. De man kon worden opgepakt dank zij camerabeelden van de winkel en bekende. Het gaat om een geestelijk gestoorde die al eens geïnterneerd was voor agressie en onder ‘toezicht’ stond van de Commissie tot Bescherming van de Maatschappij.
- In Brussel werd Farid le Fou*, de gevaarlijk geestelijk gestoorde, meest onhandelbare gedetineerde van het land, voorlopig(?) vrijgelaten, nadat bij bleek danig verzwakt te zijn door een hongerstaking. De enige controle op hem zou door zijn advocaat moeten gebeuren…
Als men ziet hoe gemakkelijk men hier criminelen vrij laat, is het geen wonder dat dergelijke misdaden zullen blijven voorkomen. En daar houdt het niet eens bij op.
- Nog in Antwerpen werd vorige week een drugsbende van 46 man vrijgesproken wegens de zoveelste procedurefout. De criminelen liepen juichend de zaal uit. Volgens een woordvoerster van het Antwerpse Parket is dit spijtig, maar blijft missen menselijk. Doet me denken aan mijn eigen collegetijd, toen ik de gewoonte had onder mijn huiswerk te schrijven: ‘missen is menselijk’. Tot een leraar erbij schreef: ‘Maar opletten is plicht’. Ik heb dat toen niet meer gedaan, maar vrees dat die drugdealers dat wel niet zullen snappen. De uitspraak belooft ook weinig goeds voor de afloop van de rechtszaak tegen de Aquino drugsfamilie, waar het kruim van de Vlaamse advocatuur hoopt op eenzelfde afloop.
Maar voor de rest gaat het allemaal goed in dit landje, op een staking links of rechts na toch…
* Farid le Fou werd al meer dan 150 keer overgeplaatst van de ene gevangenis naar de andere. Compleet asociaal, kreeg hij het vorig jaar voor elkaar om 11.000 euro los te krijgen omdat hij zgz onmenselijk behandeld zou zijn geweest. Dat terwijl hijzelf nooit iets anders heeft gedaan dan zijn medemensen doodangsten aangejaagd, bedreigd en beschoten. Dat stuk crapuul dreigt straks weer vrij rond te lopen, alhoewel hij normaal nog tot 2026 zou moeten zitten…
