Trump laat de zaken niet koud worden en was gisteren al op bezoek bij zijn ‘goede vriend’ Obama. De twee spraken met elkaar alsof er helemaal niets gebeurd was, althans voor de camera. Laat ons hopen dat het allemaal goed afloopt. E.e.a. zal afhangen van de regering die Trump rond zich zal vormen en die hopelijk zo bekwaam zal zijn als die van Reagan destijds. Het was trouwens niet alleen Trump die won, ook zijn partij staat sterker dan ooit, ondanks het feit dat enkele vooraanstaanden ervan Trump tijdens de campagne in de steek gelaten hebben. Nu heeft de Grand Old Party echter de meerderheid in zowel in het Congres als in de Senaat, plus tweederden van de gouverneursposten. Ook de beurzen geloven erin en zijn – na een klein dipje bij de start – allemaal flink gestegen.
In diverse steden, waarin Clinton gewonnen had (langs de Westkust en in het Noordoosten), waren er straatbetogingen tegen de nieuw verkozen president. Het ging hier meestal om jonge lui van soms bedenkelijk pluimage, slechte verliezers, waarvan men zich kan afvragen of ze zelf wel gestemd hebben. En het wordt ook steeds duidelijker dat de ook meestal jonge kiezers die in de voorverkiezingen voor Sanders gestemd hebben, zich nu onthouden hadden of zelfs gestemd hebben voor Trump.
Tenslotte nog iets over ‘onze’ Tom Van de Weghe, plaatselijk VRT reporter, die zich op een gegeven ogenblik liet ontvallen dat we met Trump het nog in onderhandeling zijnde TIPP-handelsverdrag tussen de E.U. en de U.S.A. definitief mogen vergeten. Dat zou ook zonder een overwinning van Trump gebeurd zijn. Waals minister-president Magnette heeft immers, na de vaudeville omtrent het CETA-handelsakkoord met Canada, klaar en duidelijk gezegd dat voor hem het TTIP-akkoord dood en begraven was. Zelfs wat dat betreft, kan men Trump niets verwijten.
‘First they ignore you, then they laugh at you, then they fight you and then you win’.*
Bovenstaande quote is van Gandhi, maar kon even goed van Trump zijn. ‘The American dream’ bestaat dus nog echt. De New-Yorkse miljardair heeft het tenslotte gehaald tegen alle opiniepeilingen in (peilingen die al even slecht waren als die van de Brexit). Of het Amerikaanse volk de grote verliezer zal zijn, is nog af te wachten. Wie in elk geval nu al als de grote verliezers kunnen bestempeld worden, zijn de politiekcorrecte media zelf – zowel in Amerika als hier bij ons - die niet nagelaten hebben Trump af te schilderen als de baarlijke duivel, wat veel Amerikanen tenslotte overtuigd heeft als reactie voor de underdog te stemmen.
Obama was een zwakke president, de zwakste sinds Jimmy Carter, zoals ik hier al enkele keren geschreven heb. Hillary Clinton zou Obama’s politiek hebben voortgezet en daar was een meerderheid van Amerikanen het blijkbaar niet mee eens. Ook niet de (doorgaans jonge) kiezers die voor Bernie Sanders stemden in de voorverkiezingen, ook al iets waarop ik een hele tijd geleden heb gewezen. In staten waar Sanders het haalde tegen Clinton, won nu Trump. Dat zegt genoeg.
Hoe het verder zal gaan, is nog koffiedik kijken, maar met een meerderheid in zowel het Congres als in de Senaat, plus bij de gouverneurs, moeten de Republikeinen in staat zijn de zaken niet uit handen te geven. Ook bij de verkiezing van Ronald Reagan was er veel twijfel, maar ‘Ronny’ (zoals Thatcher hem noemde) was slim genoeg om een groep bekwame mensen rond zich te scharen aan wie hij kon delegeren. Iets wat hopelijk Trump ook zal doen en dan zou het snor kunnen zitten. Al bij al heeft Reagan toch twee termen uitgedaan.
Wat in de internationale politiek wél eens voor een serieuze ommekeer zou kunnen zorgen is de beloofde toenadering tussen Amerika en Rusland, aangekondigd door zowel Trump als Poetin. Misschien een eerste stap om een einde te maken aan het politiek pokerspel, dat we meemaken in Syrië en Oekraïne. Obama’s buitenlandse politiek stelde niet veel voor en zijn binnenlandse mocht dan wel de Europeanen bekoren, maar niet het gros van de eigen landgenoten, die nooit gewend zijn geweest iets gratis te krijgen (à la Stevaert, zeg maar) zoals o.m. de zgz ‘Obamacare’. Ook in de States bestaat 'gratis' niet.
* ‘Eerst negeren ze u, dan lachen ze met u, dan bekampen ze u en dan win je’.
Er doet zich momenteel een interessante ontwikkeling voor in de economische en zakelijke relaties tussen Nederland en België, zeg maar Vlaanderen, want eens dat er over de grenzen wordt gestapt – met uitzondering van die met Frankrijk – stelt de rest van dit land drie keer niets voor. Het beste bewijs daarvoor was de nutteloze discussie over het handelsverdrag van de E.U. met Canada, waarbij 90% voor Vlaanderens rekening was en de rest dan nog moest gedeeld worden tussen Wallonië, Brussel en de Oostkantons, zodat men met zekerheid kan zeggen dat het voor Wallonië zo goed als niets voorstelde. De Waalse tegenstand was dan ook alleen maar voor eigen binnenlands politiek gebruik en veranderde niets, maar dan helemaal niets aan het overeengekomen verdrag, terwijl het tegelijkertijd een tijdbom legde onder alle mogelijke toekomstige handelsakkoorden.
Wat er aan het veranderen is, is op de eerste plaats het tweede bod van Bpost op PostNL met een totaalwaarde van 2,5 miljard euro, 11% hoger dan het eerste bod in mei, dat er vooral niet kwam omdat het voortijdig gelekt werd door de Waalse ex-minister Labille (PS), die het niet kon verteren dat de Belgische staat de meerderheidsparticipatie die ze heeft in Bpost zou zien verwateren tot zo’n 40%. Dat de Belgische staat ook met 40% de grootste aandeelhouder blijft en feitelijk nog steeds het meest te vertellen zal hebben omdat de andere aandelen versnipperd zijn, kon er bij de ex-exellentie blijkbaar niet in, tenzij hij alleen maar het standpunt van de vakbonden wou verdedigen. De twee postbedrijven hebben er alle belang bij samen te smelten, als men weet dat Deutsche Post zopas nog UK Mail heeft overgenomen aan voorwaarden die heel wat minder voorstelden.
Verder is er de intentieverklaring van Vlaanderen en Nederland, die zopas in Gent werd ondertekend door Vlaams minister-president Bourgeois en de Nederlandse premier Rutte, om de havens van Gent en Zeeland (Vlissingen en Terneuzen) op te termijn te laten opgaan in één havenconcern dat daarmee bij de 10 belangrijkste van Europa komt. Het nieuwe concern is geen rechtstreekse concurrent van bv Antwerpen en Rotterdam, waar het vooral om de containertrafiek te doen is, terwijl het op de Westerschelde in de eerste plaats gaat over het grote industriële achterland met o.m. Arcelor Mittal, Volvo e.d.
Opmerkelijk in beide bovenstaande akkoorden – als ze doorgaan – is dat ze hopen van de samenwerking gebruik te kunnen maken om de e-commerce vanuit Nederland te bevorderen en zo de onzinnige boycot van nachtwerk door de Belgische vakbonden (en Kris Peeters) te kunnen omzeilen. Niet voor niets dreigt de Gentse ABVV-afdeling al met een staking, het enige dat ze daar blijkbaar bedenken kunnen.
Tenslotte zullen we, zeker in de nabije toekomst, blij mogen zijn dat we ons elektriciteitsnet beter zullen kunnen aansluiten aan het Nederlandse, waardoor een black-out zelfs bij een strenge winter voorkomen kan worden.
In ’t kort: Vlaanderen heeft er alle belang bij naar het Noorden te kijken, zeker met de onzekere toekomst die de E.U. en de euro te wachten staat. Via Nederland sluiten wij aan bij Duitsland en Scandinavië en laten wij Zuid-Europa – met Frankrijk op kop – best de eigen boontjes doppen. En als onze Waalse ‘vrienden’ het daarmee niet eens zijn, kunnen we nog altijd scheiden en wensen we hen een prettige toekomst bij 'la douce France'.
Het komt wel meer voor. Een zgz kwaliteitskrant publiceert een interview (of ander artikel), waarbij ze zelf een titel geeft die de lading niet dekt, die m.a.w. in die titel iets vertelt dat niet in het verhaal staat of zelfs het tegenovergestelde suggereert. Dit weekeind was het weer van dattum in De Standaard. In de weekeindeditie werd een interview gepubliceerd met Bart Van Craeynest, hoofdeconoom bij Econopolis, de vermogensbeheerder, in 2009 opgericht door Geert Noels. Zowel Noels als Van Craeynest kwamen over van concurrent Petercam en zijn dus mensen met heel wat ervaring op hun gebied.
Bart Van Craeynest gaf zopas een boek uit met de titel ‘Superstaat’. Over België dus, al is dat wel met de nodige knipoogjes. Want België is niet alleen géén superstaat, als het niet oplet wordt het straks nog een ‘failed state’. Om dat te vermijden moet er hier – aldus Bart – langer gewerkt worden, moet het land beter beheerd worden, moeten er ‘slimmere’ belastingen geheven worden, moet er meer vooruit gekeken worden en meer geïnvesteerd. Wie zal hem tegenspreken? Vraag is maar, hoe dat ooit verwezenlijkt zal worden. Dit land vergelijken met die uit Scandinavië, omdat men daar ook hoge belastingen heft en een hoog overheidsbeslag heeft, volstaat niet. Die landen zijn homogener, hebben geen verschillende talen (als we het Laps er even tussenuit laten; het is zoiets als het Fries in Nederland) en zeker geen extreem verschillende politieke gezindheden en mentaliteiten. Daarenboven krijgen de Scandinavische burgers meer terug van hun overheid.
Als we de Belgische regio’s apart bekijken – wat Van Craeynest ook doet – dan blijkt Vlaanderen in Europa een stevige middenmoter te zijn, terwijl Brussel en Wallonië op het niveau van Griekenland zitten. Wallonië, dat nood heeft aan investeringen in zowel industrie, economie als bv onderwijs, doet er niets aan. Dat e.e.a. het gevolg zou zijn van de erfenis van Wallonië’s industrieel verleden, mag zo stilletjesaan geklasseerd worden, zeker als men ziet hoe dynamisch Limburg zijn verleden begraaft.
Ook Van Craeynest kan er niet omheen: een ander verschil met de Europese landen, waar het wél de goede kant uitgaat, zijn onze vakbonden, die niet meedenken met de bedrijven, maar integendeel er tegen rebelleren. Hij zegt ook dat de vakbonden bij ons de mensen met een baan beschermen ten koste van de mensen zonder werk. Zij willen een Scandinavisch welvaartsmodel in stand houden met – naar verhouding – een miljoen minder beroepsactieve inwoners. Mission impossible.
Tenslotte verwijst de man ook nog naar de regeringen Verhofstadt, toen men – ondanks een begrotingsevenwicht - het primair overschot volledig heeft opgesoupeerd en nagelaten de economie te versterken. Dat laatste grotendeels omdat paarsgroen en daarna paars alleen het programma van de PS hebben uitgevoerd en niet de door Verhofstadt daarvoor geschreven 3 Burgermanifesten die het tegenovergestelde beoogden. (Die laatste zin is van mij).
---
Het verslag van het Interview met Van Craeynest in De Standaard kreeg als titel: ‘België de eeuwige middenmotor’, terwijl de geïnterviewde zegt dat Vlaanderen en niet België een Europese middenmoter is. Zoiets past natuurlijk niet in het poco denken van de kwaliteitskrant en zo heeft men het woord Vlaanderen maar vervangen door België. Vlaanderen in de titel gebruikt de krant alleen als het pejoratief is…
Nog één keer slapen en we weten (waarschijnlijk) wie de volgende president(e) van de Verenigde Staten zal zijn. Ik denk dat ik wel niet de enige zal zijn die blij zal zijn dat deze circusvertoning voorbij zal zijn en die er de laatste weken geen behoefte meer aan had om al die roddels en scheldpartijen te moeten meemaken. Zelden zo’n vulgaire vertoning gezien en dat in een land dat verondersteld wordt leidinggevend te zijn in onze wereld. Reeds in mijn blog van 10 oktober schreef ik dat het daar kiezen werd tussen pest en cholera. Met Hillary Clinton erft het land een voortzetting van de Obama politiek, die – zeker voor wat het buitenlands beleid betrof – geen hoogvlieger was. Obama was zowat de zwakste president sinds Jimmy Carter, ook al een democraat. Met Trump krijgt een ongeleid projectiel de leiding van het machtigste land ter wereld. De man mag dan enkele nieuwe ideeën hebben, niemand weet hoe het gaat uitpakken en wat de gevolgen zullen zijn. Tijdens de campagne bracht hij met de regelmaat van een klok zichzelf in de problemen door uitspraken die hij beter niet had gedaan.
Ook over heel die Brexit, waarmee Theresa May Groot-Brittannië los zou maken van de E.U., is het laatste woord nog niet gezegd. De tegenstand in eigen land is groot, Schotten en Noord-Ieren stemden overwegend tegen, de periode om alles in goede banen te leiden duurt minstens twee jaar en als men er niet in slaagt ermee te starten zoals voorzien in maart van volgend jaar, wordt het misschien Sint Juttemis. Of, zoals iemand zich al liet ontvallen, drie jaar om te breken met de E.U. en daarna misschien drie jaar om er weer bij te mogen komen. Mayday, mayday!
E.e.a. maakt dat de westerse wereld voor moeilijke tijden staat, zeker als men dan nog het gestook blijft meemaken van macho’s zoals Erdogan en Poetin, die hun eigen plannetjes hebben en zich van de rest van de wereld niets aantrekken. Straks zou men denken dat de Chinezen nog te pruimen zijn!
Wat zich daar in Turkije afspeelt tart elke verbeelding. Sinds de militaire coup, waarvan men steeds meer aanneemt dat ze door Erdogan zelf werd bedacht, zijn daar al meer dan 100.000 mensen aangehouden, aangeklaagd en/of gebroodroofd. Meestal dan nog mensen van een zekere stand: rechters, advocaten, journalisten, militairen en politici van de oppositie. Allemaal mensen die hun broodwinning kwijt zijn en niet eens zeker zijn een serieuze rechtsbijstand te zullen krijgen. Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is, is het land in staat van oorlog, die het voert in twee buurlanden – Syrië en Irak – en maakt het in eigen land een soort burgeroorlog mee tegen de Koerdische minderheid en tegen de aanhangers van Gülen, een moslim predikant die al 15 jaar in de States woont (verbannen?) en van daaruit de coup zou bedacht hebben, voor zover daar iets van waar zou kunnen zijn.
Ondertussen blijft het Erdogan regime eisen dat de Turken nog dit jaar visumvrij naar en door de E.U. zouden kunnen reizen en dreigt het anders het akkoord i.v.m. de vluchtelingen op te zeggen. Gelukkig lijkt Europa daartoe niet bereid. De E.U. heeft zelf al problemen genoeg (denk maar aan de Walen!) om er nog een groot instabiel land bij te krijgen dat helemaal niet meer voldoet aan eender welke democratische norm en dat zijn Koerdische minderheid (± 15/20% op een bevolking van een kleine 80 miljoen!) onderdrukt en broodrooft. Stel eens voor dat men de visumplicht voor Turken zou afschaffen en dat 10% van de Koerden naar Europa zou komen. Dat zijn er dan meer dan anderhalf miljoen! Theo Francken zou er zijn werk mee hebben, als men ziet wat het weigeren van een visum aan één Syrisch gezien hier al met zich meebrengt…
En er is meer. Zelfs als de situatie daar blijft zoals die nu is – of nog erger wordt – zou men moeten voorstellen Turkije ook uit de NATO te zetten. Zelfs voor Poetin – om maar één alternatief te noemen – is Erdogan geen te betrouwen bondgenoot. Dat de westerse NATO landen dan niet meer over Turkije zouden mogen vliegen is de dag van vandaag geen probleem meer, evenmin als het dat vroeger was toen het Westen niet meer door het Midden-Oosten naar het Azië kon, ook al o.w.v. moslim veroveringen. Onze voorouders voeren toen rond Afrika om er te komen en ontdekten zo de rest van onze wereld.
Vandaag eens een blog over iets heel anders, al schuilt ook hier de politiek om de hoek (in de persoon van Maggy De Block en daar valt niet naast te kijken!).
Er is dezer dagen heel wat te doen over het feit dat men voor bepaalde neusdruppels en –sprays vanaf 01.01.2017 geen doktersvoorschrift meer nodig zal hebben. Schaduwkant van het verhaal is, dat die zaken tot 9 keer duurder zullen zijn bij de apotheker. Ondergetekende spreekt in deze zaak als ervaringsdeskundige. Ik heb nl zo’n 10 jaar neusdruppels moeten nemen tegen een verstopte neus. Dat waren niet die waarbij men een doktersvoorschrift nodig had en dus – volgens wat ze nu zeggen – schadelijker voor de gezondheid (ze zouden op termijn de neusslijmvliezen beschadigen)...
Op aanraden van een familielid probeerde ik in april van 2012 eens een recept uit grootmoeders tijd. Ik sneed een ajuin doormidden en plaatste die in een schoteltje op het nachtkastje naast mijn bed. De dag daarop sneed ik de twee helften nog eens door en zo elke dag verder tot de ui helemaal in stukjes gehakt was (met één ui kan men een week verder). Ik heb sindsdien – en dat is al meer dan 4 jaar – geen neusdruppels meer nodig gehad!
Nu is het wel zo dat een bedgenoot problemen kan hebben met de ajuingeur in de slaapkamer. In dat geval kan men hem op een andere plaats inzetten, bv bij het werken op de computer of iets dergelijks, of wanneer men – alleen – de krant leest of naar de Tv kijkt. Maar het helpt gegarandeerd en is de gezondste manier om de neus open te houden. De neusdruppels die nu nog door de dokter dienen voorgeschreven te worden zouden wel minder schade veroorzaken dan degenen die vrij kunnen worden aangekocht (Otrivine bv), maar zij bevatten wel cortisone en dat is ook geen aanrader.
Wat Maggy De Block in dit verhaal komt doen? Wel, zij zou met de nieuwe maatregel 15 miljoen euro per jaar besparen!
---
En dan nog zoiets. Af en toe zijn er in de medische wereld nogal verhitte discussies over homeopathie, die door de klassieke geneeskunde niet of nauwelijks erkend wordt. Ik herinner me dat mijn moeder er ooit door verlost werd van haar sinusitis, maar verder heb ik er nooit bij stilgestaan. Toen er ergens in het voorjaar weer zo’n discussie werd uitgevochten op de Tv, toonde men daar enkele van die homeopathische producten en zag ik er twee die ik in huis had: oogdruppels van Optilan en oordruppels van Oteel, allebei voorgeschreven door respectievelijk een oog- en een oorarts. Optilan gebruik ik af en toe als ik wat droge ogen heb (dat gebeurt bij het lezen). Oteel heeft mij van een begin van tinitus (oorsuizingen) afgeholpen en gebruik ik nog af en toe als dat fenomeen zich weer voordoet. Dat laatste product blijkt een natuurlijke ontstekingsremmer te bevatten. Zo slecht zal het dan ook niet zijn.
Het is al langer bekend dat West-Vlaanderen de minste werklozen van België telt en Henegouwen de meeste. Even bekend is dat men er toch niet in slaagt Walen uit Henegouwen in West-Vlaanderen aan het werk te krijgen. Liever doppen in Wallonië dan werken in Vlaanderen. Met de taal heeft dat niets te maken, want i.pl.v. Walen werken er nu veel Noord-Fransen, mensen die soms van verder moeten komen. Volgens de laatste cijfers zijn het er al bijna 7.000 en dan hebben we het alleen nog maar over zij die officieel zijn ingeschreven. West-Vlaamse ondernemers, die hun bedrijf willen uitbreiden of een nieuw bedrijf opstarten en daarvoor in eigen streek geen werknemers meer vinden, hebben er nu iets op gevonden: ze beginnen ermee in Frankrijk en meer bepaald in de aangrenzende regio van Duinkerken, waar een werkloosheidsgraad is van 12% en waar men bovendien spotgoedkoop aan industrieterreinen raakt. Dat laatste kan ook in Wallonië, maar Duinkerken heeft daarenboven een zeehaven, de derde grootste van Frankrijk zelfs (na Marseille en Le Havre). Liefst 37 Vlaamse bedrijven, waaronder o.m. kraanbedrijf Sarens en vloerbekledingsgroep Beaulieu, hebben in Duinkerken al een vestiging geopend. Het Vlaamse betonbedrijf De Brabandere met hoofdzetel in Veurne (slechts 30 km daar vandaan) gaat, onder de naam ‘Flandres Beton’, in de haven van Duinkerken investeren in een grondwasinstallatie en de Katoennatie van Fernand Huts, die in Antwerpen geboycot wordt door de vakbonden (en Kris Peeters), investeert er miljoenen euro in een nieuwe fabriek voor de verwerking van chloorhoudende afvalstoffen. En er is meer.
Het blijkt nl dat een derde van de vluchtelingen die hier arriveren en een verblijfplaats toegewezen krijgt in Wallonië, daar niet blijft, maar naar Vlaanderen komt. Dat is in de eerste plaats omdat ze daar waarschijnlijk iets gemakkelijker aan werk zullen kunnen komen, maar ook omdat de meeste van die mensen (een soort) Engels als tweede taal hebben en daarmee in Wallonië niets kunnen aanvangen omdat de meestal eentalige Walen denken genoeg te hebben aan hun Frans. De meeste van die werkwilligen hebben er geen probleem mee om Nederlands te leren dat hen, door hun kennis van het Engels, beter ligt.
Magnette zou zich beter met bovenstaande problemen bezig houden dan zich te laten vieren als de held die de vooruitgang blokkeert en – zoals ik al eens schreef – riskeert van achterland Wallonië een achterlijk land te maken…
Ik heb in deze rubriek al enkele keren geschreven dat – volgens mij – het enige lichtpunt voor Vlaanderen in de heisa rond het handelsverdrag tussen de E.U. en Canada het feit was dat de hele wereld nu eens kon kennis maken met de absurde toestanden in België in het algemeen en in Wallonië – dat ik wel eens ‘onze DDR’ noem - in het bijzonder. In onze politiekcorrecte media hoort men daar niet zoveel over, maar in het buitenland heeft men het wel degelijk begrepen.
Er was, om te beginnen, de niet mis te verstane kritiek aan het adres van België vanwege Commissievoorzitter Juncker, een man die meestal eerder als een bon vivant overkomt (Ook Justin Trudeau, zoon van zijn vader, kreeg de gebruikelijke Juncker kus). Zijn Eurocommissaris voor Digitale Portefeuille (wie komt op zo iets?), Günther Oettinger (CDU) ging nog een stap verder. Op een internationaal congres voor zakenlui in Hamburg noemde hij Wallonië een ‘micro regio, geleid door communisten, die heel Europa blokkeren’. De waarheid kan hard zijn. Frank Compernolle, economisch gezant voor Brussel en Wallonië, die op dat congres aanwezig was, verliet na de uitspraak van Oettinger de zaal, al zal dat verder niet veel indruk hebben gemaakt (‘Compernolle, wie?). Di Rupo stuurde Juncker al een vlammende protestbrief en Benoît Lutgen, de opvolger van ‘madame non’ bij de Waalse regeringspartner cdH, een Luxemburgse variant op ‘his master’s voice’, moest zich ook nog eens laten horen. Die kritiek bevestigt alleen maar de situatie in Wallonië, waar de PS aan de lopende band stemmen verspeelt aan de – inderdaad – communisten van de PTB en daarom haast verplicht is een linksere koers te varen.
Dan is Jean-Claude Marcourt, vice-president van de Waalse deelregering en minister van Economie, Industrie en Innovatie een stuk consequenter dan zijn rode partijgenoten. Na de tegenstand van zijn partij tegen het CETA-verdrag besliste hij niet mee te reizen met de handelsmissie van de verenigde gewesten naar Iran. De klassieke uitzondering die de regel bevestigt?
In het late nieuws op 31 oktober wist men te vertellen dat niemand minder dan Kris Peeters er ernstig aan denkt de sperperiode af te schaffen. Dat is, voor wie het nog niet zou weten, de maand vóór de solden. In die periode mogen er zgz al geen extra kortingen gegeven worden, maar iedereen weet die verbodsbepaling wel op e.o.a. manier te omzeilen, o.a. door koppelverkoop of door zaken die hun goede klanten er zelf attent op maken en de korting ‘onder de toog’ aanbieden. Het is een van de vele zaken waarmee dit land opvalt, waar Europa tegen is en die nergens anders bestaan. Zoals verder ook de solden (‘koopjes’ in goed Nederlands) zelf, het verbod op nachtwerk (mits uitzonderingen en achterpoortjes), de index en nog van dat moois. Het best van al zou men ál die dingen afschaffen. Als het nergens anders nog bestaat, waarom moet het dan persé in dit land in stand worden gehouden? Het vakbondsvertelseltje, dat we dan aan koopkracht gaan verliezen, is larie en apekool. Heeft men dan alleen hier daarover de wijsheid in pacht? Onze mensen uit de grensstreek hebben al lang begrepen dat ze over de grens beter en goedkoper gesteld raken, omdat het hier te duur is of slecht geregeld.
Wat die vakbonden betreft, zou het trouwens ook beter zijn, voor het land, de werknemers en de bonden zelf, dat ze zich wat constructiever opstelden en zouden werken zoals bv in Nederland en Duitsland, waar vakbonden mét de bedrijven samenwerken en niet ertegen zoals dat in dit land schering en inslag is, zeker in Wallonië.
Dat uitgerekend Peeters ermee af komt die sperperiode af te schaffen heeft, zoals gezegd, te maken met druk uit Europa. Daar is men trouwens ook nog niet klaar met Peeters’ oplossing voor de Antwerpse haven (de wet Major), omdat hij daar niet tegen de kar van de vakbonden wil rijden. Bij de discussie over de sperperiode heeft hij alleen maar af te rekenen met Unizo, de middenstandsvereniging waarvan hij ooit voorzitter was, maar waaraan hij blijkbaar niet meer herinnerd wil worden…
Buiten het probleem met de e-commerce, waarover ik al had in mijn blog van 29 oktober, zijn er tijdens de hectische weken met de CETA besprekingen ook andere zaken ondergesneeuwd geraakt. Zo was er o.m. het bericht over de dure stroom die in België nu nog alleen grote bedrijven, maar straks misschien ook KMO’s en particulieren riskeren te moeten betalen. De reden daarvoor is dat niet alleen de kerncentrales in dit land het met de regelmaat van een klok laten afweten, nu is dat ook in Frankrijk het geval. Op een gegeven ogenblik was daar zo ongeveer de helft van uitgevallen, waardoor de resterende centrales nog amper genoeg produceerden om het Franse elektriciteitsnet voldoende te bevoorraden. Zoals we stilaan wel weten, rekent de Belgische stroomvoorziening ook op invoer uit het buitenland, omdat de eigen productie niet volstaat, én op de groene stroom. Het uitvallen van enkele van onze kerncentrales én een deel van de Franse gebeurde dan net in een langere periode van zacht herfstweer, met weinig of geen wind noch zonneschijn, wat dan weer als resultaat had dat we ook niet teveel konden rekenen op de zgz vernieuwbare energie van windmolens en zonnepanelen. In Duitsland noemen ze dat ‘Dunkelflaute’, letterlijk: donkere flauwte. Mocht die zich voordoen in echt winterweer, met temperaturen onder de 10°C, dan mogen we het schudden en riskeren we toch de gevreesde black-out. De twee centrales op gas (in Vilvoorde en Seraing), die als reserve achter de hand worden gehouden (en die de staat ook flink wat kosten) zouden dan het probleem niet meteen oplossen.
Op een gegeven ogenblik vorige week was de kostprijs in België voor stroom zowat het dubbele als die in Frankrijk en vier maal de prijs in Nederland. Dat KMO’s en particulieren voorlopig ontsnappen aan een forse prijsverhoging heeft te maken met het feit dat voor hen de eindafrekening berekend wordt met de gemiddelde prijs op een jaar. Deze keer eens geen Turteltaks waarmee men de verkeerde politica haar politieke carrière kon vergeten...
Je houdt het niet voor mogelijk, maar dit weekeinde zijn twee Belgische delegaties op handelsmissie vertrokken: onze nationale Charel naar China en de vertegenwoordigers van de drie gewesten (dus ook Brussel en Wallonië) naar Iran. Weten die mensen wel waarmee ze bezig zijn? Stel voor dat een van die landen zou voorstellen een handelsakkoord te willen sluiten met ons land. Met de recente ervaringen die we daarbij hebben opgedaan is zoiets niet doenbaar. De hele wereld moet nu zo stilaan weten dat men zomaar niet een akkoord sluit met dit land, dat het jaren kan duren vóór het op papier staat en men dan niet eens zeker is dan e.o.a. onverlaat van een gewestregering de zaak gaat boycotten. De Amerikanen hebben van Magnette al te horen gekregen dat ze het TTIP akkoord mogen vergeten en de Britten zullen nog wat meemaken vóór ze hun zgz ‘harde’ Brexit gerealiseerd zullen zien. De Chinezen hebben pas met Eandis nog ervaren dat zelfs onze staatsveiligheid er niet mee lacht en met de ayatollahs een akkoord sluiten wordt moeilijk als men weet dat het met onze eigen imams meestal niet lukt.
I.v.m. het zondag ondertekende CETA akkoord tussen de EU en Canada, was er in Brussel een betoging van een zootje ongeregeld dat zorgde voor wat afleiding en stond te schreeuwen dat ze het verzet nooit zou opgeven. Volgens de Waalse commerciële zender RTL waren ze met z’n 100, volgens de VTM met 150 en volgens onze dierbare officiële Vlaamse VRT zender met 250. Was het voor de VRT echt niet mogelijk naar zo’n betogingetje een reporter te sturen die op zondagmorgen nuchter was en dus alles niet dubbel zag of paste het (weer) niet in hun kraam?
Mijn vader zei altijd dat er maar twee soorten rijken waren: zij die echt héél rijk, schatrijk waren en zij bij wie men niets kon afpakken. Dat was vroeger zo en zal zo wel blijven, zeker in deze tijd waarin men de grootste kapitalen met één toetsdruk naar een ander land kan doen verdwijnen. Maar ook de superrijken zelf blijven niet zitten tot hen iets overkomt. Dat hebben we zopas nog kunnen meemaken met Alexandre Van Damme, beschouwd als de rijkste Belg van het ogenblik, die verhuisd is naar de omgeving van het meer van Genève, in Zwitserland, waar hij een optrekje met een tuin van een dikke twee hectaren heeft gekocht en vanwaar hij naar Brussel over en weer vliegt in een privé jet.
Van Damme is niet de enige rijke die het hier voor bekeken houdt. Alleen in Luxemburg en Zwitserland wonen er al zo’n kleine 50.000 (!) Belgen, waarvan meer dan 46.000 officieel geregistreerd, met daarbij een behoorlijk aantal dat het hier financieel niet meer zag zitten. Fernand Huts, de flamboyante baas van Katoennatie, bv woont ook al enkele jaren in Groot-Brittannië en diens fortuin is maar een fractie van dat van Van Damme, een verfranste Vlaming wiens familie uit Blankenberge afkomstig is. Eens zien hoe lang Coucke nog hier in zijn kasteel zal blijven. Met een minister van Werk in een, nota bene, centrumrechtse regering, die het steeds maar heeft over vermogens(winst)- en meerwaardenbelastingen, wat in feite voor fiscale instabiliteit zorgt, zou Van Damme wel eens meer navolgers op het idee kunnen brengen het hier voor bekeken te houden. Volgens de toch vrij nuchtere econoom Geert Noels kost de verhuis van Van Damme de Belgische schatkist alleen aan ontlopen inkomsten aan roerende voorheffing nu al 70 miljoen euro …
Om die schatkist te vullen, onze staatsschuld af te bouwen en de kosten van de vergrijzing onder controle te houden, zal er wel wat meer nodig zijn dan het knip- en plakwerk waar de opeenvolgende Belgische regeringen. De simpelste remedie is te zorgen voor meer werk en de huidige federale regering (jobs, jobs, jobs!) weet dat. Voor een land als het onze betekent dat in de eerste plaats zorgen voor meer werk in de privé en de export. Die laatste moet het o.m. hebben van handelsovereenkomsten en we weten nu wat daarmee kan gebeuren. Met de 45% van onze bevolking die nu in België rechtstreeks of onrechtstreeks voor de overheid werkt (in Wallonië zal dat nog een pak meer zijn), zullen we het niet redden en wordt straks onze zo geroemde sociale zekerheid onbetaalbaar.
Met al die heisa om het CETA handelsakkoord, zou men vergeten dat er in dit land ook nog iets anders gebeurt. Dat anders is o.m. de bekendmaking van de nieuwe regels voor nachtwerk, iets dat dringend werd (om niet te zeggen al te laat) voor onze e-commerce bedrijven die niet met Nederlandse bedrijven kunnen concurreren omdat men daar wél nachtarbeid toestaat, iets wat in dit gecompliceerde land alleen maar hier en daar gedoogd wordt. Nu de regels ook hier duidelijk zijn geworden, dreigt de hele verandering door Kris Peeters de zoveelste lege doos te worden waarvoor de ex-Unizo voorzitter tekent.
Bedrijven die hier aan e-commerce doen, mogen nu inderdaad ook nachtwerk organiseren, maar alleen als ze daarvoor een akkoord hebben met de drie vakbonden. In werkelijkheid is dat niet haalbaar, daar er steeds wel een van die drie niet akkoord is of omdat er te grote kosten bij komen zien (chantage, zeg maar). Tot nu toe is er maar één bedrijf dat zo’n akkoord met de vakbonden heeft bereikt, schoenhandel Torfs, maar dan slechts om te mogen werken tot 21.00 uur, wat nog geen echt nachtwerk is. In de nieuwe wet is wel er een uitzondering gemaakt voor nieuwe startende bedrijven, gewoon omdat die nog geen last hebben van vakbonden, wat in feite een discriminatie is. Voor de rest lijkt de hele nieuwe wetgeving louter symbolisch. De Duitse, maar vooral de Nederlandse e-commerce bedrijven, die meestal in eigen land beschikken over depots net vóór de Belgische grens, lachen zich een hoedje en laten hun webwinkels ’s nachts op volle toeren draaien, om o.m. in België te kunnen leveren…
Peeters wordt stilaan de vis noch vlees verkoper van deze federale regering. Buiten dit drama over nachtwerk – dat ons land duizenden werkplaatsen kost – is er ook nog het nieuwe verwaterde voorstel van de Wet Major in de Antwerpse haven, waar de vakbonden ook het laatste woord blijven hebben en waar logistieke bedrijven, zoals dat van Fernand Huts, hun medewerkers als (dure) dokwerkers moeten blijven betalen. De vakbonden willen gewoon geen nieuwe jobs, want dat betekent minder werklozen en voor hen minder staatssteun om de doppers uit te betalen. Zoiets gebeurt nergens anders ter wereld. Only in Belgium!
‘La comedia è finita’. Met deze zin eindigt de opera ‘I Pagliacci’ (De clowns) van Ruggero Leoncavalli, een tijdgenoot van Puccini. De zin is hopelijk ook toepasselijk op de klucht die we hebben meegemaakt i.v.m. het handelsakkoord EU-Canada. Aan dat verdrag wordt nl geen jota veranderd, die blijft zoals meer dan twee jaar geleden opgesteld. Er wordt een ‘verduidelijking’ van 4 bladzijden bijgevoegd en dat zal het zijn. Heel de heisa daaromtrent was dan ook een lege doos, waarbij allerlei wereldverbeteraars en simpele zielen zich hebben blij gemaakt met een dooie mus. Zelfs op de rode VRT gaf Yves Borms toe dat het een Pyrrusoverwinning was. Het wordt alleen nog wachten of alle landen het nu nog zullen ondertekenen…
De EU heeft al zo'n 60 van die handelsverdragen gesloten en onderhandelt nog eens met 36 andere landen. Daarbij hoort bv Zuid-Korea waardoor de export vanuit Europa naar dat land met de helft gestegen is. Er zal heel wat minder verhandeld en verdiend worden met zo’n twintigtal Afrikaanse landen, maar daar maakt geen mens zich zorgen, ook niet in het Wallonië van Magnette en Di Rupo. Dat ook politici van de Vlaamse oppositie (VB inbegrepen) Magnette daarvoor gefeliciteerd hebben, is voor hun eigen rekening. Tegen het feit dat het Waalse gewest eigenaar is van een wapenfabriek die oorlogsmateriaal levert aan o.m. Saoedi Arabië wordt niet geprotesteerd. Op RTL was te horen dat er in die fabriek momenteel sociale onrust heerst, op de Vlaamse zenders geen woord daarover...
N.a.v. het feit dat men van Magnette een held wil maken omdat hij zich als enige verzet heeft tegen, zeg maar, de globalisering, toch nog even mijn mening daarover.
De belangrijkste reden waarom hij het gedaan heeft is gewoon omdat hij een middel ontdekt heeft om zijn partij federaal en internationaal weer te laten meespelen en de huidige centrumrechtse coalitie te jennen. Zijn PS heeft 28 jaar dit land mee geregeerd en dus alle tijd van de wereld gekregen om de door hem nu aangeklaagde mistoestanden te verhelpen. Specifiek voor wat betreft het handelsakkoord EU-Canada heeft zijn partij ook daarvoor zeven (7!) jaar de tijd gehad om te reclameren en heeft ze dat niet gedaan. De tekst, waartegen hij nu zo tekeer gaat, staat al meer dan twee jaar op papier en was er al toen zijn partij nog de premier leverde.
Door te weigeren het verdrag te tekenen, laat hij zien dat Michel hem moet volgen en niet andersom. Het is gewoon een kwestie van macht, een macht die de PS nu moest missen nadat ze die 28 jaar heeft kunnen uitoefenen en die ze nu – via een achterpoortje - probeert terug te winnen. Daarbij heeft hij echter het imago van dit land, dat – zeker na de aanslagen – internationaal al niet veel meer voorstelde, nog verder de dieperik in gestuurd en gaat ook de Europese samenhorigheid naar de bliksem. Als hij zijn zin krijgt, dan zullen straks 27 landen ‘zijn’ tekst moeten slikken. Wie zegt dat ze dat gaan doen? Misschien gaan ze straks ook Magnette spelen!
Hoe het tenslotte ook zal aflopen, feit is dat het nu voor iedereen – ook in het buitenland - wel duidelijk zal zijn dat dit land niet meer werkt. Ik hoop dat Vlaanderen de demarche van Magnette zal aangrijpen om dit België nu eens eindelijk serieus in vraag te stellen. Zoals Rik Torfs, rector van de KULeuven, het deze week in een column van De Standaard formuleerde: ‘Als dit land eerlang verdwijnt, zal het niet door de woorden uit het noorden, maar door de daden uit het zuiden zijn.
De Europese Commissie is zinnens de notionele intrestaftrek in te voeren voor de hele E.U. Dat is nog eens nieuws. Uitgerekend die aftrek die onze federale regering wou afschaffen in het kader van de nieuwe wet op de Fiscaliteit en de verlaging van de Vennootschapsbelasting. Die laatste is voorlopig afgevoerd, samen met het voorstel van CD&V over haar meerwaardebelasting. Het wordt nu raden wat dat voor gevolg gaat hebben, want als alle landen straks een notionele intrestaftrek hebben en sommige landen (o.a. de UK en Nederland) hun vennootschapsbelasting drastisch zouden verlagen zoals gepland, dan kan België – dat nu al de zwaarste dergelijke belasting heeft - niet anders dan meedoen en zal men die meerwaardebelasting, die niemand – buiten CD&V - ziet zitten, wel moeten vergeten.
Die notariële intrestaftrek was trouwens een Belgische uitvinding, van de regering Verhofstadt nog wel (als het goed is, zeggen we het ook). Die kwam er nadat de beslissingcentra hier moesten verdwijnen en de bedrijven aangemoedigd werden hun eigen vermogen te versterken. Na de diverse aan het licht gekomen schandalen zoals Luxleaks, Bahama leaks en de Panama Papers is een algemene regeling, waarbij de fiscale strijd alleen nog over de belastingstarieven zal gaan, meer dan nodig. De regel zou bindend worden voor alle bedrijven met een omzet van meer dan 750 miljoen euro. Kleinere bedrijven zullen kunnen kiezen of ze al dan niet mee zouden doen.
Tenslotte nog iets over het op hold gezette handelsakkoord EU-Canada. Er zijn nogal wat mensen die nu vinden dat Magnette niet helemaal ongelijk heeft. Dat zou kunnen, maar als men ziet wie de hevigste tegenstanders van het akkoord waren (en zijn): Hart tegen Hard, Greenpeace, de Groenen en aanverwanten (weinig socialisten en zelfs de communist Tsipras niet), dan is dat wel een gezelschap waarin ik mij in elk geval niet thuis vind. Mocht het met de States geweest zijn, tot daar toe, maar met Canada zou het juist een ideale testcase zijn geweest, waaruit lessen konden getrokken worden. Wordt misschien vervolgd…
Het inzetten van bedrijfswagens in dit land is ooit begonnen toen werknemers volgens een overeenkomst met de sociale partners voor een zekere periode geen loonsverhoging konden krijgen. De loonkloof met de naburige landen, weet u wel. I.pl.v. een loonsverhoging, wat niet (meer) mocht, begonnen bedrijfsleiders het personeel dat er toch een verdiende te belonen met gebruik van een auto van de zaak, tankkaart inbegrepen. Die ingreep was een godsgeschenk, want – in tegenstelling tot een loonsverhoging – hoefde het bedrijf op die wagens geen extra staatsbelasting te betalen. Mede als gevolg daarvan kwamen er steeds meer voertuigen in omloop wat o.m. leidde tot nog meer filevorming en luchtvervuiling. Daar werd wel regelmatig tegen geprotesteerd door milieubewegingen en aanverwanten, maar dat hield de groei van de bedrijfswagens niet tegen. Zo’n half miljoen Belgen ‘genieten’ er momenteel van. Nu komt de federale regering af met een nieuwe wet ter zake, waarbij de werknemer zou moeten ontmoedigd worden om nog lang er met een bedrijfswagen rond te rijden. In de plaats daarvan kan hij vanaf april 2017 ook kiezen voor wat ze een ‘mobiliteitsbudget’ noemen. Dat kan gaan tot 600 euro per maand en bestaat erin dat de werknemer kan beslissen om te stoppen met de bedrijfswagen en daarvoor bv het openbaar vervoer neemt, met de fiets naar zijn werk gaat en nog van dat moois. In feite krijgt hij dan cash i.pl.v. een auto, maar dat wil men niet gezegd hebben. Want indien het een echte loonsverhoging was, dan zou die bij het andere loon gevoegd worden en betaalde men daarop belastingen, zou men er pensioenrechten mee opbouwen en bijdragen tot de sociale zekerheid. Nu dus niet, zodat men weer eens een typisch Belgische wet heeft moeten maken, met de nodige uitzonderingen en achterpoortjes. En er is meer.
Dat mobiliteitsbudget geldt alleen maar voor wie nu al een bedrijfswagen heeft. Wie die niet heeft, krijgt (voorlopig) niks extra en moet feitelijk, via zijn belastingbijdrage, mee betalen voor de extra kosten die dat budget voor de staat meebrengt. Doet denken aan de groene stroomcertificaten, waar ook de mensen die geen zonnepanelen hadden geplaatst toch mee moeten betalen. Noem het maar discriminatie.
Deze centrumrechtse regering zou zorgen voor structurele veranderingen. Zo te zien is het echter steeds meer van hetzelfde. Volgens mij zal dat nooit ophouden, tenzij men de financieringswet radicaal wijzigt en een soort vlaktaks invoert, waarbij alle inkomsten gelijk belast worden, met hoogstens een uitzondering voor de laagste categorieën. Dat laatste heeft men met succes gedaan in de Baltische staten, toen die zich losrukten uit de Sovjet Unie. Hier blijkt zoiets onmogelijk, reden waarom het hier van kwaad naar erger gaat en men tenslotte het bos niet meer ziet door de bomen. Ondanks alle geklaag hebben we het hier niet slecht, maar men vergeet daarbij te gemakkelijk dat het behoud van onze welvaart stoeit op een staatsschuld om U tegen te zeggen. Duitsland heeft die niet en Nederland is die drastisch aan het verminderen. Hier blijft men plakken en knippen en hangt alles nog aan elkaar met spuug en paktouw. De vraag is alleen maar ‘hoe lang nog?’.
Vandaag wordt het dus D-day voor Wallonië, België en Europa. De vraag is maar hoe het daarna verder moet. Als de E.U. niet meer in staat is internationale handels- en andere verdragen te sluiten, dan kan men best de boeken toe doen. Of Magnette al dan niet gelijk heeft, ga ik hier niet uitzoeken, ik ben op dat gebied trouwens eerder een leek. Maar als er van de 28 landen 27 het akkoord wél goedkeuren, dan vraag ik me toch af of die er dan allemaal naast zitten en alleen het kleine Wallonië gelijk heeft. Het is eenzelfde discussie als die waarbij men zich afvraagt waarom dit land persé nog een index nodig heeft, terwijl dat elders nergens meer bestaat. En zelfs al zou Magnette gelijk hebben, dan is zijn dwarsliggen in de eerste plaats bedoeld om binnen België de boel op stelten te zetten. Samen met het voorstel om bedrijven die automatiseren extra te belasten en nog maar vier dagen te gaan werken voor hetzelfde loon, gaat het niet goedkeuren van internationale handelsverdragen onze mensen alleen maar armer maken. Venezuela achterna. Als de boycot van een handelsverdrag dan nog gebeurt door de minst werkende regio van een land dat zijn begroting niet onder controle krijgt en een staatsschuld meesleept die groter is dan zijn bruto binnenlands product (bbp), maakt dat de zaak alleen maar erger. Als we geen akkoord kunnen sluiten met Canada, komt er helemaal geen met de States en is het een groot vraagteken hoe het gaat verlopen met de afwikkeling van de Brexit.
Het was me wel een weekje. Eerst de bezworen crisis binnen de federale regering, waarbij Peeters en zijn acolieten er in geslaagd zijn de lagere vennootschaptaks in de mottenballen te doen verzeilen, dan het incident met Rusland over de F16’s in Syrië (de Ruski’s zijn ondertussen herbegonnen met hun bombardementen op Aleppo, waarbij natuurlijk géén burgerslachtoffers vallen…) en tenslotte de problemen met de Waalse deelregering over CETA. Zeg nog dat hier niets gebeurt…
Het belangrijkste in de vaudeville over het handelsakkoord tussen EU en Canada is, dat er nog gepraat wordt en er misschien toch nog iets positiefs uit de bus kan komen. De uitleg van Magnette, die blijft zeggen dat hij te weinig tijd gehad heeft om het akkoord te bestuderen, is een lachertje. De tekst van het handelsverdrag bestaat al van 2014, toen Di Rupo nog federaal premier was en Magnette partijvoorzitter. De man met het strikje heeft zelfs minstens één vergadering ervan bijgewoond (en toen zijn mond niet open gedaan).
Zoals ik in mijn blog van 20 dezer (‘Canada dry’) al stelde, is er in heel deze – althans voor Vlaanderen en Europa - onverkwikkelijke zaak één lichtpuntje, nl dat men ook het buitenland begint te beseffen wat voor hopeloze janboel dit landje is. Zelfs kranten zoals de New-York Times doen hun best om de Belgische situatie aan hun lezers uit te leggen en op de hoogte te brengen van het bestaan van Walen en Vlamingen.
Het kan trouwens nog erger worden, want Christophe Lacroix, de socialistische minister in de Waalse deelregering, is afgekomen met een voorstel om een belasting te heffen op automatisering. Bedrijven die werknemers vervangen door robotten zullen – als het van de PS afhangt – in Wallonië daarvoor straks een boete krijgen. Dat daardoor die bedrijven, als ze het toch zouden doen, zwaarder zullen belast worden en anders minder concurrentieel zullen worden, is voor marxist Lacroix geen punt. Het verhaal doet denken aan de opstand van de zgn ‘Luddieten’, die de eerste mechanische weefgetouwen vernielden uit schrik voor het verlies van hun job. Dat was meer dan honderd jaar geleden, bij het begin van de tweede industriële revolutie, die later een weldaad voor de hele mensheid bleek te zijn. Na WO II heeft Wallonië zijn mijnen moeten sluiten, daarna zijn staalfabrieken zien verdwijnen en werd het een achterland. Als men de PS er nog enkele generaties aan de macht laat (eventueel samen met de PTB, de Waalse PvdA) dan zal Wallonië geen achterland meer zijn maar een achterlijk land.
Wat die taks op automatisering betreft zou de cdH, die in Wallonië mee regeert, er tegen zijn. Beter laat dan nooit, want het partijtje van madame ‘non’ is in de peilingen al voorbij gestoken door die PTB en dreigt straks te moeten opletten voor de kiesdrempel.
