Zoals beloofd, kom ik even terug op het probleem van de werkdruk, waartegen de vakbonden op 1 mei o.m. protesteerden. Ze hebben op dat punt niet helemaal ongelijk, want die druk is er op vele werkplaatsen wel degelijk. Dat is o.a. het gevolg van een optrekkende economie, waardoor vele bedrijven, dikwijls tot hun eigen verrassing, na de crisis weer op volle toeren draaien. Daardoor slagen er heel wat niet in nieuwe medewerkers te vinden en is het bestaand personeel bijna verplicht harder te werken, waartoe niet iedereen zomaar in staat blijkt te zijn. Door de vergrijzing haken bovendien steeds meer oudere werknemers af en tegelijk komen er minder jongeren op de arbeidsmarkt. Bij dat laatste komt nog bij dat heel wat jongeren de dag van vandaag langer studeren. Er waren nooit zoveel studenten in het hoger en universitair onderwijs.
De sociale onrust bij Lidl was geen alleenstaand feit, alleen werd deze zaak uitvergroot omdat ze van pas kwam in de 1 mei toespraken en betogingen, terwijl de andere slogans niet veel voorstelden. Buiten Lidl waren er de jongste tijd ook al prikacties bij AB Inbev, Telenet, Bpost en straks misschien bij Brussels Airlines, waar de piloten het niet meer zien zitten.
De krapte op de arbeidsmarkt is echter ook het gevolg van nog een andere factor die meespeelt: de smartphoneverslaving, wat ook zijn invloed heeft op de werkomstandigheden en zijn tol eist. Ik heb de laatste 22 jaar van mijn carrière in een 24uurs internationale pechdienst gewerkt, 8,5 uur per dag (ik ging ’s middags niet naar de kantine) en had heel de dag met soms grote problemen te doen (vrachtwagenladingen bv), wat betekende dat ik meermaals met een zwaar hoofd mijn dagtaak beëindigde. Ik had dan nog ¾uur te rijden naar huis, zette wat muziek op in de auto (meestal Mozart, soms Bach – diens Brandenburger Konzerte) en tegen dat ik thuis was, was mijn hoofd weer helder. Heel wat werkende mensen slagen daar tegenwoordig niet meer in omdat ze na hun werk hun smartphone activeren (voor zover ze dat op het werk zelf al niet gedaan hadden) en zijn er de rest van de dag mee bezig. Hun geest komt zo niet meer tot rust. Dat, gecombineerd met harder werken, leidt tot burn-outs en overspanning waardoor men niet meer in staat is normaal te functioneren, laat staan over te werken.
De kans is dan ook groot dat we nog meer sociale onrust gaan meemaken, al hoeft dat niet telkens een comedia dell’arte te zijn zoals bij Lidl. Vooral het blokkeren van die Vlaamse distributiecentra door Waalse vakbondsmilitanten zal nog wel even nazinderen. Zie je het omgekeerde al gebeuren, met Vlaamse syndicalisten die Waalse depots gaan blokkeren? Het communautaire is in dit land nooit veraf, zelfs niet als het zgz in de ijskast zit…
Ik weet het: eigen lof stinkt, maar ik had het toch weer eens lekker bij het goede eind, toen ik in mijn blog van vorige zondag, 29 april, letterlijk schreef ‘dat het feit dat het ABVV halsstarrig elk ander voorlopig compromis bleef weigeren niets te maken had met de reden tot staken op zich, maar alles met de 1ste mei. Voor de linkse beweging die aan bloedarmoe lijdt, was dit een godsgeschenk om op één mei mee uit te pakken’. Eén mei, met zijn toespraken, stoeten en betogingen is voorbij en de rode vakbond is nu wel akkoord! Het linkse kamp had dit jaar weinig of geen andere serieuze argumenten. Tijdens deze legislatuur zonder linkse deelnemers aan de macht zijn er nu eenmaal extra veel nieuwe jobs bijgekomen, ook al waren die er dikwijls gekomen dank zij een verbeterde conjunctuur in heel Europa en niet alleen door de centrumrechtse regering. De andere socialistische eisen van ‘meer dit en ‘meer dat’ klinken hol omdat zij zelf decennia mee aan de macht zijn geweest en er toen ook weinig of niets aan gedaan hadden. Onder Di Rupo werden verschillende sociale verwezenlijkingen zelfs afgeschaft of teruggedraaid (dé reden voor de opkomst van de PTB in Wallonië) en de huidige Vlaamse regering heeft voor de zorgverlening – het 1 mei argument van Crombez – meer uitgegeven dan de vorige Vlaamse regeringen mét socialisten. Gelukkig was er nu Lidl.
Dat alles wil daarom niet zeggen dat de vakbonden geen gelijk hebben over de verhoogde werkdruk en niet alleen bij Lidl. Maar dat is een thema voor een volgende blog!
De distributiecentra die o.m. Lidl bevoorraden en daarom geblokkeerd worden, zijn niet van Lidl zelf, maar zelfstandige ondernemingen. Die lijden nu wat ze in militaire termen ‘collateral dammage’ zouden noemen, die ze waarschijnlijk nergens zullen kunnen claimen. De stakingsploegen die de Vlaamse centra ’s nachts blokkeren, komen daarvoor speciaal uit Luik. Actief distributiecentra blokkeren, zoals nu door die Waalse stoottroepen gebeurt, blijkt – volgens professor arbeidsrecht Marc De Vos – zelfs in strijd met het stakingsrecht. Het lijkt wel een oorlog met strafexpedities die des te onwaarschijnlijker wordt als men weet dat het niet gaat om een vakbondsfront, maar om slechts één van de drie vakbonden die erbij betrokken zijn, de meest linkse, waarvan de ruggengraat gevormd wordt door de communisten van de PTB, de Waalse tegenhanger van onze PvdA.
---
En gisteren was er ook nog de federale ambtenarenstaking voor één dag. Niet toevallig een brugdag, steeds mooi meegenomen, zo’n extra lang weekeinde. Wie zal daarvan wakker hebben gelegen? Misschien enkele politieagenten die weer mochten opdraven voor de stakende cipiers, reden waarom de ambtenaren bij die politie niét konden staken, evenmin als die bij de NMBS, want anders geraken de stakers niet op de plaatsen waar eventueel op 1 mei betoogd moet worden. Men begrijpt niet wat de mensen hebben tegen de ambtenaren. Die doen toch niets?
In mijn blog van 27 dezer noemde ik Rudy De Leeuw een salonsocialist. Ter gelegenheid van zijn afscheid als ABVV-voorzitter, stond er in De Tijd van dit weekeinde een heel artikel over hem, met als titel ‘De rode leider die achter de troepen liep’ Een variant daarop die ik vroeger wel eens gebruikte was: ‘de geboren leider, die eerst ziet waarheen de troepen lopen en dan voorop gaat lopen’. De man had het bij mij helemaal verkorven, toen hij destijds als vakbondsvoorzitter mee betoogde tegen de notionele intrestaftrek, terwijl later bleek dat hij aandeelhouder was van een patrimoniumvennootschap waarin zijn blijkbaar welvarende familie – helemaal geen proletariërs - een deel vastgoed had ondergebracht in een holding die van diezelfde intrestaftrek profiteerde. Een Tom Meeuws avant la lettre, zeg maar en evenmin als bij Meeuws kwam er tegen die manier van werken geen kritiek uit rode hoek…
---
En nu we toch met socialisten bezig zijn: in De Standaard van dit weekeind stond een interview over twee bladzijden (plús een paginagrote foto) van Bruno Tobback, zoon van. Buiten wat galspuwerij, vooral in de richting van de N-VA, was er in dat hele interview niets nieuws te lezen. Volgens Tobback Jr hebben wij alle vooruitgang van na WO II te danken aan de socialisten. Over de staatsschuld die dit land in dezelfde periode heeft opgebouwd en die groter is dan wat we met zijn allen verdienen, zei hij niets. Van vader Tobback, de man die onze Rijkswacht afschafte en die op de spoorrails zou gaan liggen als de TGV-lijn Brussel-Aken er zou komen (maar het niét deed toen die er wél kwam), circuleert al een tijdje een Youtube filmpje waarin hij – 25 jaar geleden – zwaar uithaalt naar de immigranten. Nu hij niet meer opkomt bij de gemeentelijke verkiezingen, wordt hij in Leuven als lijsttrekker opgevolgd door ene Mohammed!
---
En zoals ik al vreesde in mijn blog van gisteren, zijn ook de twee laatste Vlaamse distributiecentra van Lidl door de Waalse rode vakbond geblokkeerd. Het is trouwens steeds duidelijker dat de hele Lidl-heisa in de eerste plaats een Waalse aangelegenheid is, waarbij de Vlaamse ABVV’ers mochten meespelen. Nu afwachten wat er ná 1 mei zal gebeuren. Als deze zaak iéts heeft opgebracht, dan is het dat de Duitse eigenaars nu ook weten hoe het er in dit land aan toe gaat en dat men in Wallonië beter niét investeert.
Wat ze daar bij Lidl uitgespookt hadden leek wel kapitalisme uit de negentiende eeuw: de winkels serieus vergroten en hopen dat met eenzelfde aantal personeelsleden te kunnen behappen. Het is de firma slecht bekomen. Gisteren bleef nog steeds een derde van alle Belgische Lidl-zaken dicht en het ziet er niet naar uit dat er veel beterschap zal komen. Dat het ABVV, in tegenstelling tot de andere twee vakbonden, halsstarrig elk ander voorlopig compromis blijft weigeren, heeft niets te maken met de reden tot staken op zich, maar alles met het feit dat het dinsdag a.s. 1 mei in. Voor de linkse beweging die aan bloedarmoe lijdt, lijkt dit wel een godsgeschenk om op 1 mei mee uit te pakken, helemaal in de trend van ‘den boas is ne smeirlap’, al is die houding al evenzeer iets uit die verre eeuw toen stakingen nog gebruikt werden als laatste dwangmiddel en niet om onderhandelingen te boycotten. Nieuw bij de Lidl-staking is dat het Waalse ABVV, waarvan de stoottroepen grotendeels bestaan uit communisten van de PTB, het Genkse distributiecentrum van de firma is komen blokkeren, zodat Lidl-zaken in Wallonië ook vanuit Vlaanderen niet zullen kunnen worden bevoorraad en de Vlaamse die werkten vanuit Genk evenmin. Nu afwachten of ze de andere twee Lidl-depots in Vlaanderen al dan niet zullen viseren. Dit schept wel een precedent waar wel eens over nagedacht zou moeten worden: Waalse (syndicale) stoottroepen in Vlaanderen…
Zo’n half jaar geleden, werden we opgeschrikt door nieuws over dé Belgische bezigheidstherapie bij uitstek: de Bende van Nijvel. In mijn artikel van 25.10.2017 noemde ik het de Bende van Twijfel, ook nadat een lid ervan zou herkend geworden zijn als ‘De Reus’ van de bende. Het ging om een zekere Chris Bonkoffsky, destijds rijkswachter – aan de naam te zien een echte Belg – die op zijn doodsbed, een paar jaar eerder, aan zijn broer zou bekend hebben deel te hebben uitgemaakt van de Bende. Dat bericht was zo goed als oncontroleerbaar, omdat de man ondertussen niet alleen dood en begraven was, maar ook gecremeerd. Waar wel iedereen die hem kende het over eens was, was dat hij nooit de bedenker van die wandaden kon geweest zijn, hoogstens een uitvoerder. Of zijn verhaal klopte, weet men nog steeds niet en de nieuwe onderzoekers die sindsdien op de zaak zijn gezet – dertig (30), a.u.b.! - hebben tot nu toe geen enkel bewijs daarvoor gevonden. De man bleek zich nl letterlijk te hebben dood gezopen, waardoor zijn verhaal heel wat minder aannemelijk was geworden. Het verhaal van de Bende van Nijvel blijkt eerder dat van de zatte rijkswachter te zijn geworden. Steeds onder voorwaarde dat de broer, die ermee naar buiten kwam, er zelf niet e.e.a. had bij gefantaseerd.
Nu blijkt de familie van ‘De Reus’ diens DNA te hebben teruggevonden op zijn horloge, heeft men dat in een universitair labo laten onderzoeken en is men met het resultaat naar het gerecht gestapt. Als het allemaal zou kloppen, kan dat hoogstens bevestigen dat de man aan de slachtingen heeft deel genomen, maar ze zeker niet mee heeft beraamd en blijven de echte schuldigen zoek. Zelf heb ik steeds gedacht – en denk ik nog – dat de CCC (Cellules Communistes Combattants) er iets mee te maken hadden. Van het ogenblik dat men die groep had opgerold heeft er geen aanslag meer plaats gevonden. In tegenstelling tot een aan de drank verslaafde rijkswachter, die in deze zaak hoogstens meespeelde als de nuttige idioot, zaten er bij de CCC kerels die wel degelijk onze maatschappij wilden ontwrichten (en zelfs daar voor uitkwamen). Dat paste echter niet in de logica van onze meestal linkse media die bleven hameren op een uiterst rechts complot. Nadat ‘men’ erin slaagde het hele dossier te verhuizen van Dendermonde naar Charleroi werd de zaak zo goed als geklasseerd en diende zij inderdaad nog alleen als bezigheidstherapie voor ambtenaren en afdelingen die blijkbaar niets anders aan de hand hadden. Een bevestiging van het DNA van ‘De Reus’ zal daaraan niets veranderen. Het merkwaardigst van alles in deze laatste ontwikkelingen is een familie die er blijkbaar een erezaak van wil maken een der hunnen als moordenaar aan te klagen…
De amper 34jarige Cédric Frère, een kleinzoon van Albert Frère (92), zowat de rijkste echte Belg (er zijn ook een paar steenrijke, genaturaliseerde Belgen, denk maar aan die Kazach van de ‘Kazachgate’ affaire) is benoemd tot regent bij de Nationale Bank (NBB). Daar volgt hij zijn vader Gérald op die zelf de opvolger van Albert was. M.a.w. het regentschap bij de Nationale Bank lijkt voor de Frères erfelijk te zijn, wat heel wat wenkbrauwen heeft doen fronzen. De kandidatuur van Cédric* werd voorgedragen door de MR en mede goedgekeurd door de N-VA, die een van haar mannetjes, Edwin De Boeck, hoofd van de N-VA-studiedienst, ook tot regent liet benoemen. De partij kreeg meteen de terechte kritiek dat ze op het gebied van benoemingen al niet veel beter is dan de traditionele partijen, maar veel meer kunnen de concurrenten daarover niet kwijt, want ze hebben vroeger allemaal ooit hetzelfde gedaan. Voor Vlaanderen is er wel het voordeel aan dat kandidaten van de N-VA toch een iets grotere garantie geven dat ze Vlaamsgezind zijn en niet afhangen van de vakbonden, terwijl bij de traditionelen er steeds dat risico was (en is) of dat ze een belgicist promoveren (De Boeck vervangt als regent salonsocialist Rudy De Leeuw). Het werk van die Nationale Bank heeft veel van zijn belang verloren sinds ze diverse taken heeft moeten afstaan aan Europa. De regenten komen nu nog zo’n 20 keer per jaar bijeen en krijgen daarvoor 12.000 euro. Niet mis als men weet dat het voor de meesten eerder een bijverdienste is. Pas is nog gebleken dat wie er 30 jaar in dienst is, er een gouden horloge krijgt. Dat kwam men te weten nadat bekend werd dat de NBB voor liefst een half miljoen euro aan zo’n horloges heeft besteld. Allemaal op kosten van de belastingbetaler…
I.v.m. zeg maar de ‘Vervlaamsing’ van het openbaar bestuur bestaat de kans dat ook Jan Briers, gedelegeerd bestuurder van het Festival van Vlaanderen, die als onafhankelijk kandidaat op voorspraak van de N-VA gouverneur kon worden van Oost-Vlaanderen en straks met pensioen gaat, opgevolgd zal worden door een Vlaamsgezinde. Dat past in dezelfde politieke visie. Het is ooit anders geweest.
* Voor de petite histoire: die Cédric Frère resideert in Knokke-Zoute, is daar bevriend met burgemeester Lippens en zal dan ook wel geen frigoboxtoerist zijn!
Na de affaire met de ultraorthodoxe jood in Antwerpen dreigt er voor CD&V nog een debacle in deze verkiezingsjaren. De partij wil nl geen goedkeuring geven voor de beursgang van Belfius zolang er geen oplossing komt voor de Arco-coöperanten. Die staat in het federaal regeerakkoord van 2014. De redding van Belfius, de erfgenaam van het failliet gegane Dexia, heeft de Belgische staat destijds wel zo’n vier miljard euro gekost. Door Belfius nu op de beurs te laten gaan, zou dat geld – of toch een groot deel ervan – kunnen gerecupereerd worden, waardoor de Belgische staatsschuld voor de eerste keer in jaren effectief verminderd zou kunnen worden. Om er zoveel mogelijk van te maken zou die beursgang dan wel vóór de vakantie van dit jaar moeten plaatsvinden, daar het beursklimaat er nu nog gunstig tegenover staat maar er twijfel over is of dat gaat blijven duren. Op het ogenblik is de rente in de States immers voor de eerste keer sinds lang weer aan het stijgen, wat niet goed is voor de beurs. Als gevolg daarvan zijn de koersen op Wall Street al een week aan het dalen, wat ook al lang niet meer gebeurd is. De kans is dan ook reëel dat een beursgang van Belfius ná de vakantie heel wat minder zou opbrengen en de staat dus geld zou kosten. Daar een oplossing voor de Arco-coöperanten grotendcels zal afhangen van een goedkeuring vanwege Europa – wat helemaal niet zeker is – bestaat de mogelijkheid dat er straks helemaal geen beursgang zal zijn voor Belfius en evenmin een oplossing voor de gedupeerden van het vroegere ACV, nu ‘Beweging Net’. Als dat gebeurt zal iedereen zich door CD&V bedrogen voelen: zij die niet akkoord zijn met de Arco-regeling en de gedupeerde coöperanten zelf.
---
En dan nog dit: het zou voortaan verboden zijn op 11juli nog leeuwenvlaggetjes uit te delen, dit volgens de commissie die toeziet op de verkiezingsuitgaven. Die dag valt nl in de sperperiode, waarin men geen gadgets meer mag uitdelen. Van bureaucratie gesproken! Hopelijk wordt dit een reden te meer om heel die sperperiode af te schaffen, zoals al jaren vanuit verschillende kanten wordt gesuggereerd. Het is een belachelijke toestand, die op meer dan één manier omzeild kan worden en die nergens buiten dit land bestaat.
Er zijn zo van die onderwerpen die blijven terug komen; Loch Ness heeft er vele concurrenten bij gekregen. Eén ervan is de discussie over het basisinkomen. Dat werd hier bekend nadat zakenman Roland Duchâtelet, destijds de oprichter van de beweging Vivant, die later overstapte naar Open VLD, enkele voetbalclubs kocht en verkocht en waarover het thans stil is geworden, in de jaren 1980 het voorstel erover hier bij ons lanceerde: een basisinkomen voor iedereen. Het principe was dat iedere inwoner van een land één bepaald vast inkomen zou krijgen of hij/zij nu werkte of niet. Bij Vivant werd dat toen geschat op 750 euro per volwassene en 1.300 voor een gepensioneerde. Hoe absurd dat ook leek, het was geen dronkenmansidee. Onze huidige sociale zekerheid kost zowat evenveel als het netto inkomen van alle werkenden samen. Met een basisinkomen zouden dan wel alle andere vormen van uitkeringen geschrapt worden. Meteen zou men ook het huidige leger van ambtenaren – in vergelijking met Nederland 375.000 teveel! – kunnen uitdunnen. Volgens Duchâtelet zou zo’n basisinkomen goedkoper uitkomen dan wat de heilige koe van de sociale zekerheid ons nu kost.
Om het verhaal volledig te maken: dat basisinkomen zou verbonden zijn met de nationaliteit, waarvan men er maar één zou mogen hebben. Toch bleek het nergens aan te slaan, grotendeels omdat het voor de meeste mensen moeilijk blijft om iemand geld te geven om niets te doen. Zoals recente cijfers nog aantoonden, zijn er in dit land alleen al 2,76 miljoen Belgen tussen 15 en 64 jaar die niét werken. Daar het idee echter bleef terugkomen, besloot men in Nederland en Finland, in beperkte kring, enkele proefprojecten daarover op te starten. In Finland, waar men het verst gevorderd was – een steekproef bij 2.000 werklozen – blijkt men ondertussen (na amper één jaar) het project stilletjes begraven te hebben. Als de over ’t algemeen nuchtere Scandinaviers een tweejarig project al na één jaar stopzetten, kan men er van uitgaan dat het er ‘over and out’ mee is en zullen we ‘in ’t zweet ons aanschijns’ ons brood moeten blijven verdienen, zoals de God van de Bijbel het Adam en Eva vertelde.
Vorige week was er in de media nogal wat beroering na het verschijnen van een alcoholstudie in het gerenommeerde vakblad ‘The Lancet’. Daarin werd beweerd, dat de levensverwachting vanaf 100 tot 150 gram alcohol (tien tot vijftien glazen) per week, zou beginnen te dalen. Men kreeg daarbij de indruk dat elk glas alcohol schaadt en dat is niet het geval. ‘te’ is nooit goed, maar voor wat de alcohol betreft moet men een onderscheid maken tussen de diverse personen, de gradatie en er rekening mee houden er matig mee om te gaan.
Onze beschaving bestaat al enkele duizenden jaren en heel die tijd hebben onze voorouders alcohol gedronken. Wie dat regelmatig, maar wel matig, deed, wende eraan. Een beschaving die de gewoonte niet kende – de roodhuiden in Noord-Amerika bv – gingen ten onder aan dat ‘vuurwater’. Als we de redenering van The Lancet zouden volgen, zouden geheelonthouders een stuk langer moeten leven en dat is niét het geval. Integendeel zelfs: geheelonthouders leven minder lang dan mensen die regelmatig een kleine hoeveelheid alcohol drinken. Alcohol beschermt zelfs fors tegen sterfte door hartinfarcten. Ze doet nl de bloedvaten lichtjes uitzetten, waardoor o.a. cholesterol verwijderd wordt.
Als men al die studies over de menselijke gezondheid zou volgen, dan vrees ik dat men er niet beter uit zou komen, maar zich alleen nog meer problemen op de hals zou halen. Zo zijn er ook van die zgz wetenschappers die roken en drinken op één lijn plaatsen. Het lichaam herstelt zich min of meer bij wie ophoudt met drinken (dat hangt af van het graad van verslaving die men had), maar niet van wie ophoudt met roken van tabak, omdat bij dit laatste het niet de nicotine is die het schadelijkst is – die kan het lichaam even goed afbouwen als de alcohol - maar de teer die de luchtblaasjes rond de longen vult en die men er nooit meer uit krijgt. Wie tenslotte hasj rookt (het bekende ‘jointje’ dat Bert Anciaux* niet zo erg vond) krijgt gemiddeld zeven (7!) keer méér teer in zijn longen. The Lancet zou zich beter daar eens mee bezig houden…
* Hier in Kasterlee waren er supporters van Bertje, die hem in al zijn dwaasheden volgden. Tot nu althans, want nu vragen die voor de PvdA te stemmen. Bertje is voor hen blijkbaar niet links genoeg meer!
Ik zal mijn mening over een eventueel samengaan van N-VA en Groen moeten herzien. Nadat Meyrem Almaci met veel pathos op een campagnemeeting van Groen verklaard had dit niet te zullen doen, heeft Bart De Wever nu ongeveer hetzelfde gezegd. Mijn mening steunde op een artikel van Pieter Blomme, redacteur politiek bij De Tijd, in de weekeindeditie van zijn krant. Nu is het normaal zo dat De Tijd vrij goed politiek en economie weergeeft – voor mij is het de meest objectieve krant van Vlaanderen – maar het water tussen N-VA en Groen is blijkbaar veel te diep. E.e.a. heeft te maken met het feit dat zowat alle peilingen Groen zien vooruitgaan in Vlaanderen. Dit heeft echter niets te maken met hun euforische verkiezingsslogans en –beloften, want die zijn dikwijls kinderlijk belachelijk (‘iedereen bos op 5 km van zijn woonplaats’, ‘Groen maakt gelukkig’ en nog zo van dat fraais)*. De reden waarom Groen inderdaad vooruitgang maakt, heeft niets te maken met de sterkte van die partij, maar alles met de zwakte van de SP.a, die al een tijdje in de touwen hangt en maar geen oplossingen vindt om eruit te raken. Een Tom Meeuws aan boord houden is zoveel als zeggen dat men niet wakker ligt van wat sjoemelen.
Spannender wordt het hoe het met CD&V gaat verlopen. Nu mogen ze ‘Markske’ Beke nog twintig keer interviewen, verder dat wat wollige uitleg en algemeenheden komt die toch nooit. Kris Peeters, ooit een boegbeeld van de partij, is een last geworden en men weet echt niet hoe men hem kwijt kan raken. Bij de verkiezingen in Antwerpen maakt hij geen schijn van kans meer en áls CD&V straks nog mag meedoen, dan zou het wel eens kunnen omdat ze geen andere valabele alternatieven zien. Ik zie Peeters zelfs geen havenschepen meer worden, een troostprijs die hem al eens voorgespiegeld werd. Het blijft tenslotte een vaststaand gegeven dat een inwijkeling in de koekenstad op niet veel steun moet rekenen. Zoals onze vriend Rob in een eerdere reactie vertelde is Kamiel Huysmans er destijds wél in gelukt, maar voor zover mij bekend was dat ook de enige en is hij in feite de uitzondering gebleven die de regel bevestigt.
* Open VLD moet trouwens bij Groen niet onderdoen voor wat de lullige slogans betreft. Wie loopt nu warm voor ‘Gewoon doen’?
Zoals te verwachten, heeft die affaire met de chassidische jood op de CD&V-verkiezingslijst heel wat kwaad bloed gezet in Antwerpen. Een snelle peiling van Het Laatste Nieuws gaf aan dat CD&V, mocht men vandaag mogen kiezen, amper nog 2% van de stemmen zou halen. Goed gewerkt van eeuwige dwarsligger Peeters, die men ook in de federale regering liever kwijt dan rijk is. De verkiezingen in Antwerpen waren daarvoor een goede gelegenheid. Vraag is maar, wat er zou gebeuren, mocht N-VA straks bv Groen mee in de Antwerpse meerderheid opnemen, zoals dat al in enkele stadsdistricten zou gebeurd zijn. Die partij zegt wel niet met de N-VA te willen samen gaan, maar zo’n dronkenmanspraat (‘dronkenvrouwspraat’ in dit geval, want het kwam van groene Almaci) is ook maar in functie van het campagnemoment. Bij uitbreiding bestaat er zelfs de kans dat er na de verkiezingen van 2019 een Michel II zou kunnen komen zonder CD&V, die dan ook daar zou vervangen worden door Groen en Ecolo. Où sont les neiges d’antan?
Die volgende federale regering, hoe ze er ook uit zal zien, zal in elk geval het begrotingstekort van dit land mogen oplossen. De Zweedse coalitie ging dat eens regelen in 2018, daarna in 2019 en nu dus in 2020, maar dat zal voor de volgende regering zijn. Na ons de zondvloed!
Tussendoor was er ook nog dat congres van de plaatselijke SP.a in Antwerpen, waar de door het bestuur voorgestelde lijst unaniem door de leden werd goedgekeurd, met de onafhankelijke, partijkaartloze Jinnih op één en Tom Meeuws op twee. We kunnen dus blijven schrijven over ‘Tom en Jinnih’, met een knipoog naar de tekenfilmfiguren, wat niet slecht klinkt. Dat er ondertussen een gerechtelijk onderzoek loopt tegen Guus Flater vindt men bij de sossen niet erg. Al bij al deelde gulle Tom de centen van De Lijn uit aan de doorgaans rode kameraden van de Roma in zijn links Borgerokko, waar zelfs de communisten mee in de meerderheid zitten. ‘Eigen volk eerst’ is blijkbaar geen exclusiviteit meer van de Vlaamsnationalisten…
De federale regering liet gisteren, bij monde van staatssecretaris De Backer, weten dat ze een uitbesteding zal doen voor het inplanten van een tweede groot windmolenpark in de Noordzee. Die komt er ter hoogte van De Panne en zal, samen met de reeds bestaande ter hoogte van Zeebrugge, later 4 Gigabyte stroom leveren – dat is zoveel als een kerncentrale van het type Doel 3 - waarmee de stroom voor de helft van de Belgische huisgezinnen zou verzekerd zijn. Het moet dan wel waaien en dat blijft een van de knelpunten in de groene stroomvoorziening. Windmolens renderen alleen als het waait, zonnepanelen als de zon schijnt. Verder zal dat nieuwe windmolenpark er nooit komen te staan vóór 2025, wanneer men de kerncentrales zou willen sluiten. De tijd om alle vergunningen te krijgen én daarna de bouw duren minimum 10 jaar. Positief aan bovenstaand verhaal is dat er bij deze aanbesteding geen sprake meer zal zijn van subsidies. Nadat dat in Duitsland en Nederland al gebeurd is, moet dat hier ook kunnen.
Daarmee is het verhaal echter niet af. Volgens een studie van de European Physical Society, die zich bezig houdt met energiebeleid, is de Duitse zgz ‘Energiewende’ een totale mislukking. Het heeft het land tot hiertoe een kleine 300 miljard (!) euro gekost en garandeert nog altijd maar 20% van de totale stroomvoorziening. Reden hiervoor is – wat ik reeds aanhaalde – dat het steeds zou moeten waaien en in het beste geval de zon alleen maar overdag schijnt. Snel inzetbare en efficiënte gascentrales zijn een peperduur alternatief en zouden alleen al voor België zorgen voor een CO2 toename van 30 miljoen ton per jaar, niet bepaald een doelstelling van het Verdrag van Parijs…
Kortom bij het standpunt blijven dat onze kerncentrales, die geen CO2 uitstoten, in 2025 allemaal zouden moeten sluiten, blijft pure waanzin. In zo’n geval zijn we vroeg of laat alleen maar verzekerd dat we een of meerdere gevreesde black-outs zullen meemaken.
Men kan vóór of tegen Macron zijn, al bij al is het toch een actief ventje. Richt een eigen partij op uit het niets, wint daarmee de verkiezingen in Frankrijk en wordt er president. Dat is niet niks. Minder goed is dat de man zo’n beetje denkt een nieuwe De Gaulle te zijn en Frankrijk zijn grandeur weer te zullen geven. Daar dat land het zelf alleen niet meer waar kan maken, probeert hij nu de Duitsers mee voor de kar te spannen. De man is helemaal niet dom, maar Frankrijk weer groot maken zal een werk van lange adem worden. Daar hij ook wel zal beseffen dat zoiets geld gaat kosten, wil hij tussendoor ook Europa – op de eerste plaats de eurozone - weer groot maken. Dat is hij deze week even komen vertellen in het Europees parlement in Straatsburg, waar o.m. Verhofstadt in de wolken was over de plannen van de kersverse Franse president en dat is geen goed teken. Wie trouwens tussen de regels kan lezen, weet dat Macron’s partij voorlopig in Europa helemaal niets voorstelt en men niet eens weet of ze iets zal worden noch bij welke groepering ze zal aansluiten. Dat wordt wachten tot na de Europese verkiezingen van 2019. Ondertussen is de bezige bij, die Macron is, op bezoek bij Angela Merkel waarvan hij hoopt dat ze niet alleen zal meedoen, maar vooral de rekening voor zijn plannen zal betalen.
Macron is niet het enige staatshoofd of premier die het Europees parlement komt toespreken. Op 2 mei trekt ook onze nationale Charel er naartoe, maar kan ervoor in Brussel blijven. Wat die daar gaat vertellen, is me een raadsel. Zo geweldig doet die het nu ook weer niet meer. Hij is eerder een overlever bij de gratie van drie Vlaamse partijen. Met zijn recent bezoek aan Poetin kan hij ook moeilijk nog uitpakken nu er zelfs een soort nieuwe koude oorlog dreigt en erg moedig i.v.m. de Catalaanse zaak is hij evenmin. Het is nog altijd wachten op enige Europees initiatief om een einde te maken aan de politieke terreur van Spanje t.o.v. Catalonië. Het is belachelijk kritiek te hebben op het Hongarije van Orbán, maar zijn ogen te sluiten voor wat Rajoy er in Spanje probeert van te maken. In Hongarije worden nog altijd geen mensen opgesloten o.w.v. hun politieke overtuiging, in Spanje wél…
Een artikel schrijven is één zaak, er een gepaste titel voor vinden is soms geen gemakkelijke taak. Dat lukt niet altijd even goed en men moet er wat geluk mee hebben. Dat ondervond ik met mijn blog van gisteren over Peeters’ joodse ontdekking, toen ik dat verhaal de titel gaf: ‘Peeters doet een Meeuwske’. Dat bleek de dag later inderdaad zo te zijn, want net zoals de SP.a zich schromelijk vergiste met Tom Meeuws, heeft CD&V – en in de eerste plaats Kris Peeters - dat ook gedaan met de joodse kandidaat. Die blijkt nl ook al met het gerecht in aanraking te zijn geweest, erger nog: zelfs al eens gerechtelijk veroordeeld te zijn geweest toen hij blijkbaar een oude man 28.000 euro lichter gemaakt had. Aron Berger mag nu wel vertellen dat hij afziet van de kandidatuur omdat hij niet wil terugkomen op zijn om religieuze redenen genomen beslissing geen andere dames dan zijn eigen vrouw de hand te schudden, zou hij wél daartoe bereid geweest zijn, was hij ook geen kandidaat kunnen blijven o.w.v. die veroordeling. Zoals ik al insinueerde in mijn vorige blog, was de hoofdreden waarom Peeters persé een joodse kandidaat nodig had, het feit dat de grote concurrenten in Antwerpen – Open VLD en N-VA – beiden al een joodse verkozene in hun rangen hebben, die een functie gekregen hebben binnen het huidige stadsbestuur. Als Peeters de juiste man of vrouw had getroffen zou hij daarmee de verkiezingen ook wel niet gewonnen hebben, maar alvast de beide concurrenten, waarmee hij – nota bene – ook in de federale regering zit, misschien een pak stemmen hebben kunnen afnemen. Niet, dus.
Terwijl de ene tegenkandidaat na de andere zich in Antwerpen blijkt te verbranden, mag Bart De Wever zich languit in zijn luie burgemeesterzetel strekken en is de N-VA campagne al half gelukt nog vóór ze begonnen is. Het moet niet altijd de Lotto zijn!
P.S. Misschien nog een tip voor Peeters: waarom eens niet proberen met een Chinees?
y CD&V heeft in Antwerpen een nieuw kiespubliek ontdekt: de joden! Nadat enkele dagen geleden sprake was van een rabbijn met de naam Aaron Malinski, waarover ik het al had in mijn blog van 12 dezer (‘Joden en moslims’), die op de CD&V-kieslijst een plaats zou kunnen krijgen, nadat hij bij de vorige gemeentelijke verkiezingen op de SP.a-lijst had gestaan (waarop hij niet verkozen werd), heeft men het nu over een andere Aron (met één ‘a’), die als familienaam Berger heeft. De man is een ultraorthodoxe chassidische joodse ondernemer die – net zoals die Malinsky - ijvert voor onverdoofd slachten en de besnijdenis, maar zelfs nog een stap verder gaat en o.m. geen hand wil geven aan andere dames dan zijn eigen vrouw. Diezelfde Berger had vroeger al eens problemen met de school van een dochter, omdat daar ook jongens waren. Een gemengde school noemde hij ‘kindermishandeling’. De man zou de goedkeuring hebben van twee Antwerpse opperrabbijnen en de negende plaats krijgen op de CD&V-lijst.
E.e.a. zou vandaag op een persconferentie door de Antwerpse CD&V bevestigd worden, maar zover zal het waarschijnlijk niet komen. Er was meteen protest uit de eigen partijgelederen, o.m. van Hendrik Bogaert, die de rechterzijde van de partij (of wat ervan overblijft) vertegenwoordigt, maar ook vanwege de eerder linksgezinde Hilde Crevits. Kris Peeters, de Antwerpse CD&V-lijsttrekker, die blijkbaar achter het initiatief stond, wil die Berger echter niet zomaar laten vallen en hem alleen weg als de man niet wil inbinden i.v.m. dat handjes weigeren aan andere dames dan zijn vrouw. Blijkbaar heeft de affaire Tom Meeuws bij ‘Samen’ en daarna bij de SP.a bij Peeters geen lichtje doen branden.
Het lijkt er steeds meer op dat niet alleen de SP.a, maar ook CD&V niet meer weet van welk hout pijlen maken. Zij delen beide in de crisis die de traditionele partijen bijna overal in Europa treft. CD&V is niet meer de brede centrumpartij die ze ooit geweest is, maar eerder een christelijk-syndicalistische. Ze stelt zich steeds meer op als de anti NVA partij, die zowat het omgekeerde zou willen worden van wat De Wever en Co voorstellen. Of het veel uit zal halen is een ander verhaal. Ook bij de christelijke onderwijswereld, die al erg progressief overkwam ten tijde van Mie(ke) Van Hecke, is dat nog erger geworden sinds de komst van Lieven Boeve die zich regelmatig opstelt als een soort dhimmi en niets liever lijkt te doen dan de moslims hun zin te geven waar dat maar enigszins kan. CD&V kreeg vanuit Vlaamsnationale hoek al de naam een moslimpartij te zijn. Hoe gaan ze ze noemen als er straks een ultraorthodoxe jood bij zou komen die voor de moslims niet wil onder doen?
Voor mij mag CD&V gerust CSP worden (Christelijk Syndicale Partij). Ik schrijf al jaren dat de vakbonden maar eens met een eigen partij zouden moeten opkomen, zodat we de neuzen kunnen tellen en eens kunnen zien hoe weinig mensen die zijn aangesloten bij de vakbond zullen stemmen voor de partij die achter hun ideologie staat. Dat geldt trouwens evenzeer voor de SP.a. Als dat Antwerps CD&V-verhaal doorgaat, zullen we daar het resultaat eens van kunnen zien.
Kortom, hoe deze affaire ook zal aflopen, ze zal de partij geen goed doen en zal gevoegd kunnen worden bij de andere kemels die Peeters de laatste jaren al geschoten heeft. Dat hij ook een joodse kandidaat op zijn lijst wil hebben, heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat Open VLD in het huidige Antwerpse stadsbestuur een joodse schepen heeft en N-VA in de gemeenteraad een joodse fractieleider. Nu ook CD&V met een joodse kandidaat afkomt zou dit de joodse gemeenschap in Antwerpen nog meer verdelen en daar is het Peeters om te doen. Mensen tegen elkaar uitspelen is zijn specialiteit, nu nog in de federale regering, straks in de Antwerpse gemeenteraad.
‘Binnenkort missen we die Koude Oorlog’, was een uitspraak van de Amerikaanse politicoloog John J. Meansheimer kort na de val van de Berlijnse Muur. Daar werd toen lacherig over gedaan, maar enkele decennia later zou het wel eens weer actueel kunnen worden. Het heeft er alle schijn van, maar het zal hopelijk zo ver niet komen. Rusland en de USA zitten op ramkoers na de chemische aanval op het Syrische Douma en de reactie daarop van de westerse geallieerden. Zoals ik al schreef, bleek die aanval later in mineur te zijn doorgegaan evenals de reactie van Rusland erop, een reactie die feitelijk niet gekomen is en waarbij het alleen bij dreigementen is gebleven. Toch zijn de ingrediënten voor een nieuwe Koude Oorlog nog steeds aanwezig, al hoeft dat niet persé een dreiging met de klassieke wapens te zijn. Een in verhouding goedkope cyberaanval bv vanwege Rusland behoort tot de mogelijkheden, zoals die er al enkele heeft uitgevoerd, o.a. tegen Estland in 2007 en tijdens de Amerikaanse verkiezingen in 2016. Tussendoor werd er echter ook echt aangevallen, zoals bij de inval in Georgië, de annexatie van de Krim, de bemoeienissen in Oost-Oekraïne (met als dieptepunt het neerhalen van vlucht MH 17 van Malaysian Airlines) en de instap in de Syrische burgeroorlog. Hoe erg ook, dit zijn allemaal, bij manier van spreken, tussenkomsten in Poetin’s achtertuin en zal men het daarbij misschien wel laten. Dat het grootste deel van die Russische interventies door het Kremlin steevast ontkend worden, zijn we nu ook al stilaan gewend geworden. ‘Mijn naam is haas, ik weet van niks’.
Ondertussen beginnen de Amerikaanse en andere Westerse sancties Rusland wel pijn te doen. De Russische economie bedraagt maar ongeveer één tiende van die van de USA en dat geldt ook voor het militair budget. Met aan de ene kant Poetin, ‘een cynische mix van ultranationalisme, corrupte kleptocratie en uitzichtloze machtspolitiek’* en aan de andere kant een totaal onvoorspelbare Trump, blijft alles nog mogelijk. Deze laatste heeft ondertussen wel de Russische oligarchen in het vizier, stuk voor stuk steenrijke Russen die sinds de jaren negentig zowat alle belangrijke staatsbedrijven en industrieën in handen hebben. Die kregen ze toen wel van Jeltsin, maar hebben hun rijkdom onder Poetin meestal kunnen behouden door zich gedeisd op te stellen. Wie dat niet deed, zoals bv een Chodorkovski, CEO van de oliemaatschappij Yukos en in 2004 – volgens Forbes - de rijkste man van Rusland, ging de gevangenis in en mocht blij zijn het overleefd te hebben. De man is ondertussen Rusland ontvlucht maar, zoals de recente feiten in Londen hebben aangetoond, is dat geen reden om niet meer voor zijn leven te moeten vrezen.
Kortom, een nieuwe Koude Oorlog zou voor niemand goed zijn, en zeker niet voor Rusland. Het land is vandaag niet meer de machtsfactor van weleer. Dat weet Poetin ook en daarom kunnen we alleen maar hopen dat het bij ‘war by proxy’ zal blijven, zoals in Syrië of wat virtuele krachtpatserij op het Internet.
* Die beschrijving van Poetin komt niet van mij, maar van Stephen M. Walt, een vermaarde buitenlandexpert aan de universiteit van Harvard, die dat neerschreef in het vakblad ‘Foreign Policy’.
Er was vorige vrijdag (de dertiende!) weer heel wat heisa over dat rapport i.v.m. de F16’s van het Belgische leger. De oppositie, met zuurpruim Van der Maelen op kop, blijft erbij dat die vliegtuigen veel langer mee kunnen dan wat legertop en de minister van Defensie stellen. Ze heeft gelijk. Die F16’s kunnen, mits goed onderhoud, desnoods nog 50 jaar blijven vliegen. Probleem is dat ze de dag van vandaag nog iets meer moeten kunnen dan alleen maar vliegen. Door het feit dat ze verouderd zijn en hun apparatuur niet meer met die van de moderne tuigen mee kan, ze niet meer voor alles inzetbaar zijn en dat morgen nog minder het geval zal zijn, zullen ze straks alleen nog gebruikt kunnen worden voor verkenningsvluchten en zelf daarbij een gemakkelijk doelwit vormen voor modern, gesofistikeerd luchtafweergeschut.
Nieuwe vliegtuigen brengen nieuwe technieken en uitrustingen met zich mee, waar ook onze bedrijven aan mee zullen kunnen werken en beter van zullen worden. Verder komt dit land al schromelijk tekort in haar bijdrage voor de NAVO (men spreekt van een deficit van 10 miljard euro!). Als onze nationale Charel bij de volgende NAVO-top in juli niet op de vingers wil getikt worden door The Donald himself, zal hij iéts moeten doen, in het beste geval (weer eens) uitstel vragen en de zaak over de verkiezingen tillen, zoals hij ook al bezig is te doen met de andere knelpunten waarvoor hij geen consensus meer vindt binnen zijn Zweedse coalitie. Dan wordt deze federale regering de facto een van lopende zaken…
Wat moeten we denken over de ‘represaille’ van de westerse geallieerden als reactie op het zoveelste chemische bombardement van Assad & Co op de eigen burgers? Veel meer dan wat spierballenvertoon lijkt het niet te zijn. Men heeft erop gelet elkaar zo weinig mogelijk pijn te doen met een bombardement dat men niet langer kon uitstellen zonder gezichtsverlies te lijden. Niet dat het voor mij erger had moeten/mogen zijn. Al bij al gaat het in Syrië in de eerste plaats om moslims tegen moslims, de ene zijn sjiïeten, de andere soennieten. Die ‘eigen burgers’, waarover ik het hierboven had, zijn gewoon leden van de andere sekte. Daar Assad een sjiïet is, zijn voor hem de soennieten ketters en dat blijkt in de islam nog erger te zijn dan andersgelovigen. Hoe de verhoudingen nu zijn, weet feitelijk niemand meer, maar bij de aanvang van het conflict vertegenwoordigde Assad hoogstens 15% van de bevolking, waarvan 12% van de eigen Alawieten sekte en enkele procenten andersgelovigen, die gedoogd werden om het verschil met de soennieten iets kleiner te kunnen maken. Als men op Tv burgers ziet paraderen in Damascus om hun steun aan Assad te betuigen, dan komt dat over alsof álle burgers daar stonden te manifesteren. Dat waren echter alleen Alawieten die hoofdzakelijk in de regio rond de hoofdstad wonen en daar de meerderheid vormen.
Syrië kan nooit meer het land worden van vóór het begin van de burgeroorlog. Zelfs als Assad erin zou slagen de helft van de soennieten uit te schakelen, blijft er nog zo’n 35% van over en dat is nog altijd meer dan het dubbele van wat er aan Alawieten zal zijn. Vooral de Koerden, die zowat heel Syrië ten oosten van de Eufraat bezetten, het best georganiseerd zijn en gesteund worden door het Westen, zullen zich er nooit bij neerleggen dat de situatie terug naar af zal gaan. Het Westen doet er dan ook best aan die mensen te blijven helpen, al was het maar omdat ze als niet-Arabieren veel verdraagzamer zijn en de vrouwen er gelijk zijn aan de mannen (én mee vechten!). Geef de Koerden een vaderland in Oost-Syrië, laat de regio rond Damascus (maar ook niet meer dan dat) aan de Alawieten, zodat Rusland daar zijn bases kan behouden, want daar is het de Russen om te doen. Maak daarna van het resterende gebied een nieuwe soennietische staat, eventueel samen met het noorden van Irak, waar de soennieten nu ook verdrukt worden door de sjiïeten, die er na Sadam de macht hebben overgenomen. Misschien is dan ook sultan Erdogan, een soenniet, akkoord en gaat hij de Koerden buiten Turkije eindelijk eens met rust laten, al weet men met die gek nooit wat hij gaat doen.
Met beter hopen is de tijd wel verlopen, maar een ander perspectief zie ik daar niet.
Men zou het haast vergeten, maar ondertussen dwaalt Carles Puigdemont rond in Duitsland, nadat hij daar vrijgelaten werd uit de gevangenis, zij het onder voorwaarden en mag hij voorlopig dat land niet uit. De hoofdbeschuldiging van de Spaanse Inquisitie, nl rebellie, werd door het Duitse Hof afgewezen, omdat er nergens sprake was van geweld. Dat geldt zelfs ook voor Spanje, waar men dat niet geweten wil hebben. Zoals ‘Pokemon’ het zelf verwoordde bij zijn voorlopige (?) in vrijheidstelling, is het een schande dat er in het Europa van de 21ste eeuw nog politieke gevangenen zijn.
Rajoy, voorlopig nog de Spaanse eerste minister en de hoofdverantwoordelijke voor de nieuwe Inquisitie en de chaos in zijn land, krijgt gelukkig steeds meer tegenwind, ook in Spanje zelf. Zo slaagt hij er niet in de nieuwe begroting van het land goedgekeurd te krijgen. Hij regeert nl met een minderheidsregering, die o.m. gedoogd wordt door vijf parlementsleden van een Baskische partij die weigeren de begroting goed te keuren als niet eerst het Catalaans probleem wordt opgelost. Die Basken weten waarmee ze bezig zijn, ook zij willen onafhankelijk worden en hebben ondertussen begrepen dat zoiets niet lukt met geweld, maar misschien wel met via de parlementaire weg, zoals de Catalanen het nu proberen. De tweede beschuldiging, misbruik van overheidsgeld, is in Spanje gewoon een lachertje als men weet dat er uitgerekend tegen de partij van Rajoy – de Partido Popular (PP) - momenteel enkele rechtszaken lopen om het zelfde delict.
En Europa staat erbij en kijkt ernaar, terwijl de hoofdverantwoordelijken er wel als de kippen bij zijn om wettelijk verkozen mensen in Polen en Hongarije de duivel aan te doen omdat ze weigeren in het gedoogbeleid van de E.U. mee te stappen. Hoelang willen die zich nog belachelijk maken?
Wat in deze zaak ook nog niet is uitgeklaard, is hoe ze Puigdemont geklist hebben in Duitsland. Blijkbaar is dat gebeurd met een GPS-tracker die men aan zijn wagen had gehecht. Meer dan waarschijnlijk gebeurde dat op een illegale manier, ofwel door spionnen van de Spaanse veiligheidsdiensten ofwel met de hulp van die van ons. Als het dat laatste is, dan is er ook daarover het laatste woord nog niet over gevallen.
