Ik begrijp niet waarom media en oppositiepartijen zich liggen druk te maken over de planning van het Vlaamse kabinet Jambon. Volgens zowel links als rechts krijgt de Vlaming de volgende jaren ‘minder meer’. Vlaanderen heeft nl voor de eerste keer geen sluitende begroting meer. Waar ze meer moet uitgeven – investeren, zeg maar – moet dat geld van een ander onderdeel of sector worden afgeroomd. Als men nu al zo moeilijk doet over dat ‘minder meer’, wat gaat dat dan worden bij het programma van de nieuwe federale regering – gesteld dat die er komt - als men weet dat Vlaanderen, ruw geschat, zo’n half miljard euro in het rood staat, maar België acht miljard (of meer)?
In de verkiezingscampagne naar 26 mei was er geen enkele Vlaamse partij die ook maar één besparing in het vooruitzicht stelde. Daar tegenover stonden de gebruikelijke voze beloften, waarvoor geen geld was. Als men nu voor bepaalde departementen meer geld vraagt, ook al was het in de campagne beloofd, dan moet men maar eens zeggen waar dat vandaan moet komen. Na Griekenland en Italië is België het land met de grootste staatsschuld in de E.U. Een ontslagnemende federale minderheidsregering zou deze maand nog zijn begroting bij Europa moeten indienen, terwijl het zelf overleeft op de zgz ‘twaalfden’. Du jamais vu!
Het beste dat wij in Vlaanderen kunnen verhopen is, dat er géén nieuwe federale regering komt en men verplicht zal zijn dit land op e.o.a. manier te splitsen. Als er nl straks tóch een vervolg zou komen op de regering Michel, dan zal het gegarandeerd weer Vlaanderen zijn die (bijna) de hele rekening weer zal mogen betalen. Brussel zal misschien de gebruikelijke 10% zien te vinden en Wallonië zal – zoals steeds – gewoon zeggen dat het geen geld heeft, ondanks zijn twee regeringen en zijn veertien ministers (de Vlaamse meerderheid, met 50% meer mensen, doet het weer met amper negen).
Met in de eerste plaats dank aan de traditionele partijen die het zover hebben laten komen. Daar hoort ook de N-VA bij, al heeft die partij wel ontdekt dat het federaal ook zonder de socialisten niet meer lukt.
In mijn blog van 20 september had ik het er nog over (‘Eerste probleem voor Di Rupo’): de Waalse zwendel van Publifin en Co, met uitlopers tot in Gent (Publipart) en Oostende (Electrawinds). Tot de verbazing van velen heeft de Waalse regering deze fraudezaak, met hoofdzakelijk Luikse socialisten in de hoofdrol, toch grondig aangepakt. De contracten, waarbij drie bedrijven met regionale Waalse participatie eenzijdig voor een appel en een ei werden weggegeven – maar de verliezen naar de Waalse gemeenschap versluisden - werden nietig verklaard en de hele affaire is zelfs doorgegeven aan het parket. Daardoor komt niet alleen de uit de partij gezette spil van de hele zwendel, Stéphane Moreau, maar ook diens zakenpartner, François Fornieri, topman van Mithra* in nauwe schoentjes, daar beiden in deze zaak zowel als koper als verkoper fungeerden, wat wettelijk niet kan.
De affaire is ook een afrekening van de PS met haar Luikse afdeling die zich steeds tegendraads heeft opgesteld in de partijpolitiek. Al bij al mogen Di Rupo en Co hun handjes nog kussen dat deze verkoop, die plaats vond op amper 4 dagen vóór de verkiezingen van 26 mei, pas bekend raakte in september. Mocht dat meteen geweten geweest zijn, had de PS waarschijnlijk nog veel meer stemmen verloren aan de PTB.
* Mithra is een Luiks farmabedrijf, waarin ook Marc Coucke heeft geïnvesteerd. Hij is er zelfs de voorzitter van…
---
Vande Lanotte heeft een nieuw persoonlijk record gevestigd. Nadat hij bij de vorige federale regeringsvorming na drie maanden als informateur niets bereikt had, is dat nu gebeurd na meer dan vier maanden (135 dagen). Resultaat: nul komma nul! Geweldige staatsman! Nadat hij – als Verhofstadts federaal minister van Begroting - zijn steentje had bijgedragen tot het exploderen van de Belgische staatsschuld en zijn partij mee in de verdrukking bracht door ze onbekwame voorzitters op te dringen (Genez, Crombez), keert hij nu terug naar zijn advocatenpraktijk. ‘Na mij, de zondvloed…’.
In afwachting dat er in het Vlaamse parlement deze week eens serieus zal gedebatteerd worden, heb ik nog een heel ander verhaal.
Zaterdag tijdens het avondjournaal op RTL zag ik een reportage over een katholieke pastoor ergens in het Luikse, die getrouwd was en twee kinderen had. Bij nader toekijken en luisteren bleek het te gaan om een man uit Oekraïne en dat vraagt om enige uitleg.
Toen Oekraïne onder Sovjetbezetting kwam, werd de Grieks-katholieke godsdienst daar verboden. Als gevolg daarvan ging die kerk ondergronds en kregen priesters er van het Vaticaan de toestemming om te trouwen als ze dat wilden. Dat laatste was bedoeld opdat ze niet teveel zouden opvallen binnen de Russisch-orthodoxe gemeenschap die door de Sovjets gedoogd werd . Die situatie bestaat niet meer, maar men deinst er in Oekraïne (en voor Oekraïners in het buitenland) blijkbaar voor terug het huwelijk van priesters af te schaffen, daar er dan een discriminatie ontstaat tussen oudere en jongeren. Dat er in het geval van Luik hier bij ons een discriminatie met de plaatselijke priesters is ontstaan, lijkt geen probleem…
Er bestaat trouwens nog iets dergelijks, nl in de Anglicaanse godsdienst. Anglicaanse priesters mogen nl ook trouwen. Nu gebeurt het dat er getrouwde Anglicaanse priesters overlopen naar het katholicisme, een trend die vooral is toegenomen nadat die godsdienst vrouwen priester liet worden, wat de katholieke kerk (nog) niet toestaat. Die getrouwde Anglicaanse priesters blijven ook getrouwd, met de goedkeuring van Rome.
Tenslotte is er een dezer weken in Rome een synode over de Amazone, waar men ook iets denkt te moeten doen aan het tekort aan priesters. Dit staat echter los van de problemen elders in de wereld, waar de verleidingen voor velen te groot zijn geworden. Het afschaffen van het celibaat zou daar iets aan kunnen doen. Al verwacht ik dat nog niet voor morgen. Misschien bij een volgende Paus?
---
In mijn blog van gisteren stond een fout, zoals onze vriend Ludo ludiek opmerkte. ‘The postman always rings twice’ was géén James Bond film. De hoofdrol werd gespeeld door Jack Nicholson, ook altijd de moeite om bezig te zien.
Johnny Thijs is terug van weg geweest. Johnny wie? Wel de CEO** van de oude Post die hij omdoopte tot Bpost en waar hij - nadat de zaak geregeld was - opstapte. Dat laatste zou te maken hebben gehad met verloning. Waar hebben we dan nog gehoord?
Enfin, Thijs is terug, nu als bestuursvoorzitter van Engie Electrabel, ondanks alles nog steeds het grootste Belgische energiebedrijf. Alhoewel al 67 en gepensioneerd, heeft hij daar een contract gekregen voor drie jaar met als opdracht er orde op zaken te stellen. Zijn grootste betrachting wordt wellicht het langer openhouden van drie van de zeven bestaande Belgische kerncentrales voor minstens 10, maar als het kan 20 jaar. Die zouden nu ten laatste al in 2025 moeten gesloten worden, maar dat ziet Thijs niet zitten. Hij vindt dat als we in dit land genoeg en betaalbare energie willen behouden, het niet zal volstaan al onze kerncentrales te vervangen door nieuwe gascentrales. Wat die laatsten betreft, daarvoor moeten de nodige vergunningen nog worden aangevraagd – wat in dit landje járen kan duren – én daarna nog gebouwd worden. Buiten de grote kosten die dat met zich mee zal brengen, zullen die gascentrales ook CO2 uitstoten, terwijl kerncentrales CO2 neutraal zijn (helemaal niets uitstoten). Ook qua klimaat dus niet aan te raden.
Vergeten we trouwens niet dat het elektriciteitsverbruik in Europa – dus ook in België – gevoelig zal stijgen juist door het bestrijden van die CO2-uitstoot én de toename van een elektrisch wagenpark.
** De CEO is de bedrijfsleider. De bestuursvoorzitter staat daar boven en bepaalt grotendeels de bedrijfsstrategie.
Trouwe lezers van deze rubriek hebben al meer dan eens verhalen gezien over het toegangsexamen voor (tand)artsen. Dat loopt al jaren scheef doordat de Franstaligen zich niet aan de regels hielden, terwijl de Nederlandstaligen een numerus clausus kenden. Het bekende verhaal van Franstaligen die de wet naast zich neerleggen als het niet in hun kraam past. Als gevolg van e.e.a. studeerden er echter teveel Franstalige dokters af, waardoor er in Francofonië meer nieuwe dokters bijkwamen dan er RIZIV-nummers voorhanden waren. Zonder die nummers krijgen klanten van die dokters geen terugbetalingen van de ziekenkas.
In de regering Michel had Maggie De Block voor een oplossing gezorgd, maar dan weer een op zijn Belgisch: de overblijvende Franstaligen konden zich tot 2020 laten ‘regulariseren’. M.a.w. zij kregen tóch hun RIZIV-nummer. Als tegenprestatie moesten ook zij voortaan dat toegangsexamen afleggen. Dat ze al die vorige jaren de Belgische wet overtraden werd met de mantel der liefde bedekt.
Nu heeft Ben Weyts, als gloednieuwe Vlaamse minister voor Onderwijs, beslist dat ook Vlaanderen zich niet langer zal houden aan die artsenquota. Vlaanderen zit nu al met een tekort aan artsen, tandartsen, spoedartsen en – recentelijk – psychiaters (voor de smartphone generaties). Vóór de eerste lichting van Vlaamse kandidaat artsen aan bod zal komen, zullen we minstens zes jaar verder zijn (de tijd van hun studies). Met de oudere artsen die met pensioen gaan of op een andere manier ermee ophouden, zal dat niets te vroeg zijn. Toch komen er allerlei klachten tegen Weyts’ beslissing, maar die m.i. niet gegrond zijn en vooral niet vooruitziend.
---
In de marge van bovenstaande, nog dit: artsen die hun diploma hebben behaald in het buitenland, kunnen hier wél meteen een RIZIV-nummer krijgen, met als enige voorwaarde dat ze een van de officiële talen van dit land machtig zijn. Vlaamse jongeren die voor arts willen gaan, worden op die manier twee keer gediscrimineerd.
Het was me gisteren een dagje in ons Vlaams parlement. De stelregel van Gaston Geens*: (‘We zullen moeten bewijzen dat wat we zelf doen, ook beter doen’) was er weer niet bij. Jan Jambon kon op voorhand weten dat het er zou stuiven als hij bij zijn septemberverklaring, die al eens was uitgesteld, nog steeds geen cijfers kon tonen. Dat hij die op zijn bureau zou hebben liggen was een vrome leugen, die niemand gelooft. Die cijfers kloppen nog steeds niet en moeten dus nog worden nagekeken en eventueel gecorrigeerd. Is het zo erg dat te moeten toegeven?
Voor zover door iedereen geweten, zal de nieuwe Vlaamse ploeg een tekort hebben van zo’n dikke 500 miljoen euro, waarvan zelfs al gezegd is dat dat zal worden weggewerkt tegen 2021. Dat is niets bij de mogelijke voorstelling van een nieuwe federale regering die 5 à 6 miljard euro tekort zal komen en – als ze niets doet – dat bedrag de volgende jaren zal zien toenemen tot 10/12 miljard?
* Gaston Geens was de eerste minister-president van een Vlaamse regering, die toen nog de ‘Vlaamse executieve’ heette.
-----------
En dan nog dit:
Het aantal verkeersslachtoffers bij fietsers is in dit land voor het eerst in jaren toegenomen. Dit valt o.m. te verklaren door het feit dat onze bevolking dooreen genomen ouder wordt en – in tegenstelling tot vroeger – meer fietst. Dat laatste is op zijn beurt het gevolg van de intrede van de elektrische fietsen, waardoor men met minder inspanning harder en verder kan rijden. Vooral dat sneller rijden maakt voor ouderen dat ze niet altijd een juiste en snelle reflex hebben bij problemen die zich kunnen voordoen. Komt daar nog bij dat sommige fietsers denken dat zij, als zgz ‘zwakke weggebruikers’ gemakkelijker voorrang denken te moeten hebben en soms onbezonnen te werk gaan, om nog te zwijgen over sommigen die meteen de middenvinger opsteken als ze nog maar denken voorrang te hebben. Wat ben je ermee als je als fietser of voetganger voorrang hebt wanneer men je overhoop rijdt, terwijl even uitkijken vóór men oversteekt of afdraait uw leven redden kan redden?
Door het feit dat er bij de Vlaamse regeringsverklaring van Jambon geen cijfers werden bekend gemaakt, had die verklaring weinig zin en moet het Vlaamse parlement tot volgende week op haar honger blijven. De oppositie heeft, m.i. terecht, gevraagd de voor vandaag geplande discussie uit te stellen tot wanneer er bij de uitleg ook cijfers kunnen getoond worden. Nu, zo erg is dat ook weer niet, al zou men aan de reactie in dat parlement denken dat de wereld op instorten staat. Er zijn trouwens al meerdere punten van de verklaring doorgesijpeld en enkele daarvan hoeven voorlopig zelfs geen extra prijskaartje.
Dat Vlaanderen een eigen kansencentrum opricht naast het federale, uiterst linkse Unia is een goede zaak. Het zou nog wel even kunnen duren, want daarover blijkt een contract te bestaan. Dat beweerde althans de nieuwe federale uittredende minister van Werk, Natalie Muylle, de vervangster van Markske Beke, die zichzelf een Vlaamse ministerpost cadeau heeft gedaan. Bij Unia zullen ze alvast de boodschap ontvangen hebben.
Over de afschaffing van de stemplicht voor lokale verkiezingen verwijs ik naar mijn blog van 30 september – waar ik achter blijf staan - en naar een uitspraak van Bart Maddens, Vlaamsgezinde prof, politicoloog (KULeuven), lid van de Vlaamse Volksbeweging en van de Gravensteengroep: ‘De opkomstplicht is een zinloze vrijetijdsberoving. De afschaffing ervan is een overwinning voor de democratie’. Daar heb ik niets aan toe te voegen.
Een derde zaak is dat provinciegouverneurs voortaan opnieuw politiek benoemd gaan worden en dat is een slechte zaak voor de democratie. Toen men, na het overlijden van André Denijs (VLD), een nieuwe Oost-Vlaamse gouverneur moest kiezen, wou de vorige Vlaamse regering voortaan geen politieke benoemingen meer doen, maar het vrijgekomen ambt geven via een objectieve selectieprocedure. Die werd gewonnen door Wim Leerman, algemeen directeur van de stad Aalst. De man heeft die nieuwe functie echter nooit gekregen, omdat Open VLD, dezelfde partij die de politieke benoeming wou afgeschaft zien, dwars ging liggen. Bij de Vlaamse liberalen had men nl gehoopt dat hun kandidate, Carina Van Cauter, de meeste punten zou halen, wat niet gebeurde. Ondanks het feit dat Van Cauter, na de bekendmaking van de uitslag van de selectieproef, haar kandidatuur introk – ze haalde slechts de vierde plaats - heeft de nieuwe Vlaamse regering de politieke benoeming opnieuw ingesteld. Open VLD zal waarschijnlijk toch de nieuwe gouverneur van Oost-Vlaanderen kunnen leveren en de N-VA krijgt dan die van Vlaams-Brabant die tijdens deze legislatuur vrijkomt.
Waar is de tijd toen Verhofstadt dacht de nieuwe politieke cultuur te hebben uitgevonden!
Zoals halvelings verwacht, gaat de zgz Zweedse coalitie, die de vorige Vlaamse legislatuur al had geleid, ermee door en dit niettegenstaande een fors verlies bij alle drie de Vlaamse meerderheidspartijen. Een nieuwe legislatuur met N-VA en VB ging niet omdat die twee partijen samen geen meerderheid hebben en er geen derde partij was die het tekort wou opvullen. Zolang dat niet gebeurt, mag men niet alle schuld bij de N-VA leggen, maar ook bij CD&V & Open VLD die niet willen afstappen van het cordon sanitair. N-VA blijft natuurlijk profiteren van deze situatie, maar heeft het tot stand komen van het cordon – in tegenstelling tot de andere partijen én de media – nooit ondertekend. Het akkoord dat de drie zopas bereikten, ademt trouwens heel wat verzuchtingen uit van de VB-kiezers: hogere drempels voor nieuwkomers, socialere maatregelen voor mensen met een laag inkomen en arme bejaarden, een stap terug in de overdreven klimaateisen van o.m. Europa en werd er afstand genomen van het eerder Vlaamsvijandige Unia en van de stemplicht bij lokale verkiezingen..
Wat werd niét bereikt? O.a. de kilometerheffing (tegen de files), het statiegeld op plastic en blik, het onbeperkt fusioneren van gemeenten (ze moeten een minimum oppervlakte en aantal inwoners hebben), de afschaffing van de provincies en tenslotte, voorlopig althans, een volgende staatshervorming.
En nu maar afwachten wat het wordt in het huishouden van Jan Hesp. Hopelijk – voor Vlaanderen – wordt het geen huishouden van Jan Steen…
---
Doordenkertje.
Tip voor Dominique Leroy, opgestapt als CEO van Proximus en niet meer welkom bij KPN in Nederland: ‘Probeer eens een delicatessenzaak’…
Bart De Wever is moeilijk te pakken op zijn woorden, maar toch maakte hij enkele dagen geleden een fout. Hij zei nl dat men in de Waalse deelregering Ecolo erbij had genomen alhoewel ze die partij niet nodig hadden om een meerderheid te hebben. ‘Zoiets doe je niet’, zei Bart, die blijkbaar vergeten was dat zijn partij vorig jaar net hetzelfde had gedaan in de Vlaamse regering. Toen werd Open VLD erbij gehaald zonder dat men die nodig had. Dat gebeurde, omdat de Vlaamse liberalen anders weigerden mee te stappen in de federale ‘Zweedse’ coalitie. Het verschil met wat nu Ecolo overkomt, was wel dat Open VLD toen feitelijk chantage pleegde, zeker als men weet dat het programma voor de nieuwe Vlaamse coalitie al gemaakt was en de Vlaamse liberalen bereid waren ze te ondertekenen zonder er een jota aan te veranderen. Ze zouden hun ziel verkopen om er toch maar bij te zijn, iets dat ook begint te gelden voor CD&V.
------------------------
Het doordenkertje over Dominique Leroy in mijn blog van gisteren, was de verwijzing naar wat Sofie Dutordoir is overkomen in 2013. Die stapte toen op als CEO van Electrabel (nu Engie Electrabel), nadat de Belgische tak van het Franse Engie onder haar leiding maar klanten bleef verliezen en begon een eigen Italiaanse delicatessenzaak in Overijse, die ze Poppeia noemde (naar de naam van de tweede vrouw van de Romeinse keizer Nero!). Drie jaar later werd ze CEO bij de NMBS, een job die ze nog steeds uitvoert…
Een dikke vier maanden na de verkiezingen van 26 mei heeft Vlaanderen weer een gewestregering. Net als de vorige bestaat die uit de partijen N-VA, Open VLD en CD&V. Dat het allemaal zolang geduurd had verscheidene oorzaken .
Om te beginnen hebben alle drie bovenvernoemde partijen op 26 mei flink wat stemmen verloren. Deze regering is er dan ook een van verliezers, reden waarom ze dubbel moeten uitkijken om een programma uit te werken om – misschien in 2024 – geen volgende nederlaag op te lopen. Daarbij kwam, dat we nog steeds zonder federale regering zitten en dat niets laat voorzien hoe dat probleem zal worden opgelost. Er bestaat ook nu nog altijd een kans dat er een paarsgroene federale regering komt en dat zou dan zijn zonder de N-VA en zonder een meerderheid in Vlaanderen. Dat laatste was mede de oorzaak dat de regeringsvorming ook op Vlaams vlak niet vlotte. Met de nieuwe gewestregering bestaat trouwens nog altijd een kans op zo’n paarsgroen gedrocht.
Alhoewel het regeringsakkoord er officieel nog niet is en ook de ministerposten nog moeten worden uitgedeeld, lekte al uit dat de afschaffing van de stemplicht bij de gemeentelijke en provinciale verkiezingen heel wat kritiek krijgt. In de eerste plaats vanwege CD&V’ers die vrezen op dat niveau, waar de partij nu nog meetelt, ook heel wat te verliezen. Ik geloof daar niet veel van.
België is, samen met Griekenland, het enige land in Europa waar nog stemplicht bestaat. Als vrijstelling daarvan zo slecht zou zijn, waarom doet men het dan nergens anders nog? Ooit worden die provincies toch afgeschaft en dan is dat stemprobleem ook meteen van de baan. Dat een niet-CD&V’er zoals Jean-Marie Dedecker ertegen is, verwondert mij. ‘Deckerken’ beweerde in de Zevende Dag zelfs dat het niet verplicht gaan stemmen doet denken aan dictaturen! Hij vergeet daarbij dat men in totalitaire staten helemaal niet mag stemmen. Hier blijft iedereen uitgenodigd om te komen stemmen, maar zal dat alleen niet meer verplicht zijn. Trouwens, bij de laatste lokale verkiezingen* kwam 7,4% van de kiezers niet opdagen en is daar ook niet voor bestraft noch beboet geworden. Men was hier dus verplicht om te stemmen, maar er was geen gevolg als men het niet deed. Van hypocrisie gesproken!
Niet verplicht zijn te moeten stemmen is een teken van electorale maturiteit, waarop ik maar één uitzondering zou maken, nl voor landen die uit een dictatuur komen en nooit vrije verkiezingen hebben gehad. In dergelijke landen is er een zwijgende meerderheid die blijft zwijgen zelfs als het de kans krijgt te stemmen, met als gevolg dat de extremisten er baas worden. Bij een allereerste stemming zou het in zo’n landen wél verplicht moeten zijn, dan had men misschien de drama’s niet meegemaakt in Algerije en Egypte.
* Om de stemplicht af te schaffen bij federale verkiezingen is een grondwetswijziging nodig.
In mijn blog van 23 dezer (‘Een Standaard peiling’) had ik het er nog over dat men de krant De Standaard best links kan noemen. In ’t Pallieterke van deze week (26 september) staat er een lezersbrief van Luc Vanackere uit Kokzijde, die ongeveer hetzelfde schrijft. Straffer nog: hij geeft als voorbeelden drie van de vier columnisten die ook ik had vermeld als zijnde linksen: Reynebeau, Zinzen en Paul Goossens. Ik wil even terugkomen op Reynebeau (die ik wel eens ‘Reynebelg’ noem.
In een van zijn columns schrijft Reynebeau dat men de Vlaamse feestdag van 11 juli beter op een andere datum zou vieren, omdat – volgens hem – er toen door de Vlamingen flink wat oorlogsmisdaden werden begaan, zoals bv het vermoorden van krijgsgevangenen. Daar klopt iets van, maar men moet dat in zijn context zien. We spreken over het begin van de veertiende eeuw. De Franse troepen, met enkele divisies ruiters van adellijke bloede, deden daar niet voor onder en moordden op hun weg naar Kortrijk zelfs enkele volledige Vlaamse dorpen uit. En er is meer.
In de slag bij Kortrijk werd voor de allereerste keer in de geschiedenis een leger met ridders verslagen door een leger voetvolk, iets waar we best fier op mogen zijn. Om dat te kunnen verwezenlijken, waren de Vlamingen zó opgesteld dat ze schouder aan schouder stonden en niemand daartussen mochten laten. Dat betekende ook, dat ze geen gevangenen konden nemen. Tot dan was het regel dat ridders, die zich overgaven, gevangen werden genomen en na de slag konden worden vrijgekocht door hun meestal rijke, adellijke families. Dat gebeurde niet in de Slag der Gulden Sporen, omdat men geen volk over had om de gevangenen te bewaken en men daardoor de eigen gevechtsrangen verbrak. Hadden de Vlamingen dat wél gedaan, hadden ze die slag nooit gewonnen. Ze waren zelfs verwittigd dat ze door hun eigen mensen zouden worden gedood mochten zij de rangen verbreken door te vluchten.
Wie meer daarover wil weten, neemt best contact op met de uitgeverij Polemos en vraagt naar het boek ‘De Guldensporenslag: het verhaal van een onmogelijke gebeurtenis’ van Karim Van Overmeire. Tweede druk. Warm aanbevolen!
---
En dan nog dit. We hebben dezer dagen huer een bruiloft in de familie. Mijn oudste kleinzoon (30) trouwt en dat zal gevierd worden. Zowel hij als zijn aanstaande zijn ondertussen huisarts en er zal aardig wat volk op afkomen. Het zou dan ook kunnen, dat ik er niet toe kom mijn gebruikelijke blogs te schrijven. Ik ben nl bij de feestelijkheden ingeschakeld als tolk/begeleider van Italiaanse vrienden uit Sardiniê, die hier enkele dagen zullen verblijven. Ik had halvelings nog gedacht e.e.a. te schrijven over de vorming van de nieuwe Vlaamse regering, maar die blijkt weer uitgesteld. Als ik het overleef, wordt het misschien zelfs maandag.
Volgens diverse commentaren is de communicatie bij CD&V zowat hét zwakke punt van de partij. Dat is niets nieuws, want ze heeft nooit een duidelijk standpunt in om het even wat. Nadat ‘Markske’ Beke al eens een keer was afgekomen met een groep die hij ‘high potentials’ noemde – en waar men later niets meer van gehoord heeft - was het nu de beurt aan een verzameling van 12 eigen medewerkers om de verkiezingsuitslagen eens uit te pluizen en hun gedacht erover te geven. De onderzoekers kregen al snel de naam van de 12 apostelen en wat ze er vanaf brachten was vintage tsjevenwerk. Een litanie van afgezaagde gemeenplaatsen, o.m. ‘dat de partij dichter bij de mensen zou moeten staan, dat de communicatie te soft is en dat de belangrijkste opdracht bestaat in het verpersoonlijken van de positieve, eerlijke, toekomstgerichte, duurzame, verbindende en oplossingsgerichte politiek’. Nou, moe. Denken ze daar stemmen mee winnen?
Zo’n analyse had men moeten laten maken door buitenstaanders, niet door CD&V-medewerkers die de mening van Geens en Beke napraten en in hetzelfde bedje ziek zijn. Hoe het verder moet, weet voorlopig niemand. Er komen nieuwe voorzitterverkiezingen in december, maar tot op heden is er nog geen officiële kandidaat die zich gemeld heeft. Zelfs ‘Straffe Hendrik’ Bogaert, die het voornemen al eens geopperd had, wacht af. Voor hem heeft CD&V geen toekomst meer als centrumpartij, maar zou ze eerder centrumrechts moeten worden. Vraag is maar of Beke, Geens en Crevits daarin nog zouden passen? Voor het antwoord wordt het misschien wachten tot 2024…
Volgens de handelsfederatie Comeos is het belang van de Handel in de Belgische economie in de laatste tien jaar met 7% gedaald. Dat is het slechtste resultaat van de 19 landen van de Eurozone. In Nederland bv is datzelfde belang met 6% gestegen. Een verrassing is het niet, want het is al langer bekend dat er elk jaar minstens 5 miljard euro, die vroeger in eigen land werden uitgegeven, sinds de start van de e-commerce naar Nederland en Duitsland vertrekt. Nieuw is dat Comeos dat nu ook toegeeft en zegt dat we de e-trein hebben gemist. Het ontbreekt haar alleen nog de moed toe te geven dat dit verlies (dat 2% van het bbp betekent) veroorzaakt werd door onze vorige minister van Werk in samenwerking met zijn bevriende vakbonden. En dat online winkelketens, zoals Bol.com, Zalando en andere Cool Blues, die zich net over de Nederlandse grens hebben gevestigd, daar niet zomaar zullen vertrekken. Datzelfde verhaal speelt zich ook af net over de Franse grens en, in mindere mate, in Duitsland.
---
Ondertussen heeft onze toekomstige Eurosjarel een noodbegroting voor België ingediend bij Europa, rekening houdend met zijn regering in lopende zaken en zonder meerderheid in het federale parlement. Die noodbegroting is gebaseerd op de zgz ‘twaalfden’, waarbij niet meer mag worden uitgegeven dan wat het jaar daarvoor gebeurde. Dit kan alleen maar veranderd worden als een volgende federale regering een nieuwe begroting volgens de regels zou indienen. Dat zal nog niet voor morgen zijn en ondertussen zal Charel vertrokken zijn naar datzelfde Europa, waar hij eens zal gaan zeggen hoe het allemaal moet.
Yasmine Kerbache verlaat de politiek en heeft zich kandidaat gesteld voor het ambt van rechter bij het Grondwettelijk Hof, waar een zittend rechter met pensioen gaat. Het vertrek zegt iets over de penibele situatie van de SP.a, want Kerbache is wel een bekwaam iemand met een lange staat van dienst.
Als juriste van opleiding werkte ze in verschillende advocatenbureaus, tot ze werd opgemerkt door Brouckie, die haar tot zijn kabinetschef maakte, iets wat ze later ook deed voor Ingrid Lieten en tenslotte voor Elio Di Rupo toen die in 2014 federaal premier werd. Later kwam ze in de Kamer terecht, terwijl ze ook bleef zetelen in de Antwerpse gemeenteraad.
Voor de SP.a is het vertrek van Kerbache zeker een verlies. Voor de opvolging van John Crombez zijn er nog altijd maar twee kandidaten: het jochie van 26, Conner Rousseau en de nobele onbekende Hannes De Rue. Een eerste confrontatie tussen die twee werd al eens uitgesteld, maar het zal allemaal weinig uithalen bij een partij die de verkiezingsnederlagen blijft opstapelen.
Oh, ja: er is nog een bekende socialiste die opstapt: Caroline Gennez, ooit al eens (door Vande Lala haast verplichte) partijvoorzitter. Een Limburgse protégée van wijlen Steve Stevaert, die haar naar Mechelen deed verhuizen. Daar stapt ze nu op als schepen, maar ze blijft nog wel parlementslid. Ergens komen die lui altijd wel weer op hun pootjes terecht.
---
En dan nog dit:
Nadat onze voorlopig nog nationale Charel vorig jaar in New-York zijn steun ging betuigen aan het Marrakech Pact (‘Ik sta aan de goede kant van de geschiedenis’), is hij in dezelfde stad ook nog eens de Belgische steun gaan beloven op de speciale Klimaattop, waar hij vertelde dat onze bijdrage aan de Green Climate Fund zou verdubbeld worden, van 10 naar 20 miljoen euro. Dat Fonds verzamelt geld voor de energietransitie en voor steun aan ontwikkelingslanden die daar met eigen middelen niet toe in staat zijn. Zogezegd kregen op die top alleen die landen spreekrecht die met concrete plannen konden afkomen (reden waarom de US, Japan, Australië en Zuid-Afrika dat spreekrecht niet kregen en Donald Trump alleen als bezoeker mocht opdraven). Wat is er nu concreet aan een belofte tot verdubbeling van steungelden door een ontslagnemend premier in een regering van lopende zaken?
De Standaard publiceerde vorig weekeinde een verslag van een peiling die ze zelf had uitgevoerd bij zowat alle Vlaamse academici die ze kon bereiken en kwam daarbij tot de conclusie dat die niet zo links zijn als rechts beweert. Het is een heel werk geworden, maar dat wil nog niet zeggen dat de krant gelijk heeft.
Om te beginnen is De Standaard al lang niet meer de krant van het AVV-VVK en kan ze best links genoemd worden. Ze schreef ruim 6.500 senior onderzoekers aan en daarvan gingen slechts 1.145 er op in. Dat is zo ongeveer 1 op 6. Het kan goed zijn dat een ruim deel van die overgrote meerderheid niét meedeed omdat ze de huidige Standaard gewoon wantrouwen als een politiekcorrecte krant, die inderdaad zelf eerder links is (al noemt ze zich liever ‘progressief’). Met columnisten als Marc Reynebeau, Paul Goossens, Walter Zinzen en andere Tom Naegels kan men het moeilijk anders noemen.
Als de krant moet toegeven dat de 1.145 die meededen slechts gematigd links zijn, dan kan men ervan uitgaan dat het aantal ‘rechtsen’ veel hoger zal liggen bij wie niét meedeed. Academici zijn geen uilen, hebben uitgebreid gestudeerd en blijven dat in zeker zin doen. Dat de meesten onder hen niet voor de SP.a en zeker niet voor de PvdA zullen stemmen is ook aan te nemen. Alhoewel de kans wel heel groot is, dat er nogal wat het zullen doen voor het nieuwe rood dat Groen heet.
Zaterdag was er weer een wereldwijde actiedag voor het klimaat, de eerste grote manifestatie ter zake na de zomervakantie. De bedoeling was vooral een duidelijk teken te geven aan de klimaattop die vandaag in New-York plaats vindt en waar heel wat wereldleiders naartoe zouden komen. Heel koosjer zal het daar ook niet aan toegaan, want enkele landen die nog altijd zweren bij steenkoolcentrales, zoals Japan, Australië en Zuid-Afrika, krijgen er geen spreektijd. China en India, die momenteel zowat de grootste investeerders zijn in steenkool en de grootste vervuilers op aarde, worden dan weer wél gespaard…
Er zal natuurlijk aan dat klimaat iéts moeten gebeuren, maar paniek is het laatste wat men daarbij nodig heeft. Laat ons even nuchter blijven: klimaatverandering is niet het einde van deze wereld. De mensheid sterft er niet van uit. Onze aarde is niet van gisteren en zal ook dit wel overleven.
Dat alles wil niet zeggen, dat we er niéts aan moeten doen. Dat kan echter niet in een tiental jaren en zal tijd vragen en vooral inspanningen op langere termijn. Er zijn nog tijden geweest dat bv Groenland echt groen was en dat er wouden stonden op wat nu de Zuidpool is (Het zeewater stond toen wel enkele meters hoger). Wat wij ondertussen wél kunnen doen is ervoor zorgen dat het niet erger wordt, dat we alles wat we kunnen verbeteren dan ook doen, maar vooral dat we ons ondertussen aanpassen: de dijken verhogen, bomen planten, véél bomen en nog van die werkzaamheden die we aan kunnen en waarvan we het resultaat nog kunnen meemaken. Er is momenteel al een economie, die zich aan het klimaat optrekt en die blijft groeien. Wat we niét moeten doen is massa’s geld uitgeven voor projecten die misschien veel later blijken niet realiseerbaar te zijn. Denk maar aan de 20 miljard euro die de E.U. al heeft opzij gezet voor de zgz ‘Carbon Capture Storage’ (mijn blog van 7 dezer).
Laat de klimaatmarcheerders dan ook maar marcheren. Het zou voortaan maar één keer per maand meer zijn en dan nog op een vrijdag (afgekeken van de vakbondsacties). Zelfs voor wie er misschien niet voor 100% achter staat, kan een verlengd weekeinde wonderen doen.
Terwijl men zich in Noord- en West-Europa terecht zorgen maakt o.w.v. de voortdurende immigratie, stelt men in Oost-Europa vast dat de bevolking er krimpt. E.e.a. kan misschien te maken hebben met het feit dat men daar zomaar niet elke inwijkeling binnen laat zoals dat hier nog steeds gebeurt. Een andere reden is echter dat sinds de val van het IJzeren Gordijn en de toetreding van de meeste Oostbloklanden tot de E.U. heel wat in hoofdzaak jongere Oost-Europeanen naar West-Europa getrokken zijn. De meeste onder hen zijn technisch geschoold en kunnen hier werk vinden, iets dat niet kan gezegd worden van de horden Afrikanen en vluchtelingen uit het Midden Oosten, waarmee men hier niet weet wat mee aan te vangen.
Er is trouwens nog een Europese regio waar een serieus deel van de jeugd kiest met de voeten en wel de zgz club Med landen (Griekenland, Italië, Portugal en Spanje). Ze houden het in eigen land voor bekeken omdat ze er geen fatsoenlijk werk vinden. Spanje en Portugal proberen wel dat tij te keren en geven tegenwoordig premies aan landgenoten die naar hun heimat terugkeren. In Portugal komt er nog bij dat wie het doet, ook voor de eerste vijf jaar maar de helft van zijn belastingen moet betalen. Voorlopig blijft de respons eerder karig.
Het is nu even afwachten of er iets zal veranderen met de nieuwe leiding van de E.U. en hoe het af zal lopen met de Brexit. Wat dit laatste betreft, zouden er al een honderdduizend Polen daar te kennen hebben gegeven dat ze naar het vaderland zouden terugkeren. Dat zouden er zelfs nog meer kunnen worden, want er zouden zich in de UK alleen momenteel negenhonderdduizend (900.000 !) Polen bevinden. Zal de club van onze ‘eurosjarel’ dit oplossen?
In mijn blog van 30 augustus (‘Besparen, zegt u?’) had ik het er reeds over dat – ondanks alle schandalen die men in Wallonië al had gehad met Publifin/Nethys en waardoor de Waalse gewestregering in 2017 diende te moeten worden herschikt – men toch weer geprobeerd had een politieke benoeming door te voeren bij de grootste Waalse intercommunale. De poging mislukte, omdat het tijdig in de media was gekomen.
Wat niét tijdig in de Waalse media was gekomen, blijkt een koppelverkoop te zijn geweest van de Waalse kabelmaatschappij VOO* én de netwerkleverancier Win. De eerste aan een privaatinvesteringsfonds van een Amerikaanse miljonair, de tweede aan Ardentia Tech, een bedrijf van een Luikse zakenman. De verkoop gebeurde door Enodia, de nieuwe naam van Publifin, waarvan Nethys en Ardentia Tech onderafdelingen zijn die nog steeds geleid worden door dezelfde Stéphane Moreau die indertijd het Publifin schandaal veroorzaakte. Dit alles nog vóór de verkiezingen van 26 mei en zonder de aandeelhouders noch de moedermaatschappij Enodia daarover in te lichten, laat staan de politiek.
Daarmee zit de kersverse Waalse deelregering al met het eerste probleemdossier van haar nieuwe legislatuur. Niet alleen oppositiepartij CdH, maar ook Ecolo, die mee in de Waalse regering zit, hebben er al tegen geprotesteerd. Bij Ecolo geeft dat een dubbel gevoel. De partij is rekenkundig nl niet nodig om in Wallonië een parlementaire een meerderheid te vormen, maar zal moeilijk bij het eerste probleem eruit stappen. Daarenboven is het Waalse Ecolo, méér nog dan Groen bij ons, een partij van ‘denk links, leef rechts’ en blijven centen dus belangrijk.
* ‘Voo’ wordt door de francofone media ‘Voe’ uitgesproken, zoals in het Engels. Het is zo’n beetje de Waalse tegenhanger van ons Telenet.
Van het Arco-dossier hebben we het laatste nog niet gezien, nu topvrouw Francine Swiggers, tegen wie een 2.000 van de 800.000 spaarders/coöperanten een proces hadden ingespannen, tegen diezelfde aanklagers procedeert en – indien ze wint – er een schadevergoeding van eist die in totaal kan oplopen tot zo’n 2,5 miljoen euro!
Afgezien van hoe dat verder gaat evolueren, is er de vraag wat voor weerslag dit kan hebben op CD&V, de partij die dat destijds allemaal eens ging regelen. De man die het in de Zweedse coalitie allemaal eens zou rechtzetten, zit ondertussen warmpjes in het Europees parlement en zal daar zelf wel niets tekort komen. De partij, die ooit de lakens uitdeelde in de Belgische politiek, heeft haar eigen toekomst zelf niet meer in handen. Zelfs mocht er ooit een paarsgele of paarsgroene federale regering komen, zal door anderen worden beslist of ze nog mee mag doen. De zuilen, waarop de partij vroeger steunde, hebben ook veel van hun pluimen verloren of zijn het zelfs niet altijd meer eens, zoals bv de christelijke vakbond. Alleen op landelijk gebied telt de partij nog wat mee, dank zij de vele burgemeesters die ze daar nog heeft, alhoewel ook die zich grote zorgen maken over de partijtop die alleen nog bezig lijkt met macht en de eigen carrière en die blijkbaar nog steeds niet beseft dat er tegenwoordig een regering kan gemaakt worden zonder de christendemocraten..
We klagen nog al eens dat de Chinezen momenteel bezig zijn Afrika te plunderen. Ze bekommeren zich daar nooit om mensenrechten e.d., maar halen er wel de mijnen leeg en leggen – zogezegd als compensatie – autowegen aan, die in de eerste plaats moeten dienen om de gedolven grondstoffen naar e.o.a. vliegveld kunnen brengen. Die vliegvelden hoeven zelfs niet in hetzelfde land te liggen, de wegen gaan meestal naar het dichtstbijzijnde en dat kan over de grens zijn (vanuit Kongolees Katanga naar Zambia bv).
Maar niet alles dat uit Afrika komt is goed. Zo maakt men momenteel in China een plaag mee van Afrikaanse varkenskoorts, die waarschijnlijk is meegekomen met een lading varkens of varkensvlees uit Afrika. Het doet denken aan de blauwe tong ziekte die bij ons – maar vooral in Zuid-Europa – enkele jaren geleden lelijk heeft huisgehouden onder de schapen. Dat had toen wel niets te maken met vervoer, maar met een soort muggen die uit Afrika overgevlogen kwam en hier overleefde door de zachtere winters.
Het probleem met het varkensvlees in China is, dat de Chinezen er dol op zijn. Ze verbruiken er jaarlijks zo’n 55 miljoen ton van. Dat is ongeveer evenveel als de rest van de wereld samen! Ongeveer 10% van de varkens is in China al besmet en de prijzen van varkensvlees gaan steil de hoogte in (dit jaar al bijna 50% hoger dan in 2108).
