We beleven rare tijden. Niet alleen is er nog steeds die absurde oorlog in Oekraïne die de wereldeconomie en de voedselbevoorrading in het gedrang brengt, er is ook nog dat asielakkoord tussen de UK en Rwanda, waarbij dat laatste land zo’n 140 miljoen pond krijgt als het de in de UK opgepakte illegale asielzoekers overneemt die de Britten per vliegtuig van Londen naar Kigali willen sturen. Een eerste poging is voorlopig mislukt, maar de regering van gekke Boris blijft proberen.
Men zou zich afvragen wat die asielzoekers bezielt om allemaal persé naar de UK te willen komen. Wel, de reden is vrij duidelijk én bekend: In de UK is men nl niet verplicht een identiteitskaart te hebben. Dat betekent dat, als men zich niet aangeeft, men ook niet weet dat men daar is. Die mensen gaan meteen in de illegaliteit en het zwartwerk, waarbij ze uitgebuit zullen worden. Ze doen dat liever zo dan een aanvraag in te dienen en misschien geweigerd te worden. Waarschijnlijk zijn er daar zelfs criminele én niet-criminele organisaties die daarop rekenen.
Er is een oplossing die simpel en goedkoop is: verplicht in de UK de identiteitskaart en de stroom illegalen zal zo opdrogen. Het zou tegelijkertijd een adempauze geven aan alle transitlanden, het onze inbegrepen, waarin die transitmigranten wel willen geholpen worden, maar niet willen blijven en ook daar voor overlast zorgen..
Heel dat verhaal doet zo’n beetje denken aan de discussie over de wapenwetten in de States, nog zo iets waar iedereen het erover eens is dat de slachtpartijen moeten stoppen, maar waarbij men het artikel 2 van de Amerikaanse Grondwet, die het wapenbezit toelaat, niet grondig wil wijzigen. Die wet is een paar eeuwen oud en voorzag destijds de gesofistikeerde wapens van vandaag de dag niet.
Waar moet het naartoe als die hypocrisie blijft duren, zowel in Oekraïne, in de UK als in de States? Voorlopig kan ik alleen nog maar eens Urbanus aanhalen die het zo zong: ‘De wereld is om zeep. Er gebeuren rare dingen rondom mij. Helemaal om zeep en het Laatste Oordeel kan niet ver meer zijn’.
De Nationale Bank van België is niet de enige die zich zorgen maakt over dit land. Ook de Oeso, de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling, heeft laten weten – en dat is niet de eerste keer - dat dit land tegen 2030 een arbeidsgraad van 80% zou moeten hebben voor het deel van de bevolking dat daarvoor in aanmerking komt. Buurlanden Nederland en Duitsland halen die 80% nu al. Iedereen, ook bij de Oeso, weten ze dat dit cijfer voor het hele land hier nooit zal gehaald worden, omdat het Waals geweest nu zelfs de 70% niet haalt. Opdat België de 80% zou halen, moet Vlaanderen de 85% zien te bereiken, met dank van de francofonen, waarvan een deel liever op hun luie krent blijft zitten en die ondertussen zoekt hoe ze aan nog meer staatsgeld kan geraken zonder ervoor te werken.
Kijk, dat zo’n internationale organisatie alleen maar landen herkent en geen regio’s is één zaak. Dat onze media dat allemaal klakkeloos overnemen zonder te wijzen op de gewestelijke verschillen, is schuldig verzuim. Wanneer gaat dat eens ophouden?
---
Ondertussen, geld of geen geld, zullen – volgens Europe Assistance - de Belgen deze zomer nog meer op vakantie gaan, langer op vakantie blijven (en/of meerdere keren gaan) en daar meer verteren dan vóór Corona. Crisis, welke crisis?
Als de centen straks op zijn, kan men weer gaan betogen. Voor de koopkracht, weet je wel.
Naar aanleiding van de halfjaarlijkse voorstelling van de economische vooruitzichten, heeft Pierre Wunsch, de gouverneur van de Nationale Bank (NBB) erop gewezen dat de diverse prijsstijgingen deze zomer nog wel zouden kunnen aanhouden, maar dat hij verwacht dat ze na de zomer zullen dalen. Om e.e.a. waar te maken, zegt hij dat de overheid echter moet ophouden met Sinterklaas te spelen en op elke klacht maar geld blijft uitdelen. De reden daarvoor is ‘simple comme bonjour’, om het in Wunsch’s moedertaal te zeggen: ‘Het geld is op’, zegt hij zelf.
Wunsch wijst er ook op dat de koopkracht in België beter beschermd is dan in de meeste andere landen – het gevolg van de automatische indexering die nergens anders bestaat – maar dat onze bedrijven daar de dupe van zijn door de hier veel sneller stijgende loonkosten. Iets wat ik hier al enkele jaren schrijf en voor de lezers dus geen nieuws meer is.
De Belgische overheid heeft geen enkele financiële buffer meer om een eventuele volgende schok – een recessie bv – op te vangen. Er moet dan ook dringend een einde komen aan de periode van het zgz ‘gratis geld’.
Onze bedrijven en ondernemingen dreigen ondertussen het grote slachtoffer te worden van de automatische koppeling van de lonen aan de levensduurte. Dat komt omdat zij de meeste kosten van de energieschok opvangen, wat voor België een verarming van 2 tot 3% betekent. Dat is zowat het aandeel dat onze bedrijven verliezen aan verhoogde loonkosten tegenover de buitenlandse concurrentie.
‘Ja, misschien wordt het morgen beter, maar het wordt nooit meer goed’, zoals Urbanus het vroeger reeds zong.
Er zijn de laatste jaren nogal wat problemen gerezen in ons Nederlandstalig onderwijs dat op vergelijkend Europees vlak heel wat van zijn pluimen verloren blijkt te hebben. Die problemen werden nog verergerd door de coronacrisis. Ik heb me daar nooit veel van aangetrokken omdat het me eerder een ver van mijn bed show begon te lijken.
De laatste heisa ter zake is de beslissing van Vlaams Onderwijsminister Ben Weyts om een einde te maken aan de mogelijkheid om in het hoge onderwijs voor bepaalde vakken geen examen af te leggen, maar ze mee te nemen naar de volgende jaren. Het blijkt nl dat sommigen in het laatste jaar met een dergelijke achterstand zitten dat ze de perfecte managers zijn geworden, maar dan die van dat mopje dat zegt dat ze eerst weinig wisten van veel en tenslotte niets van alles.
Weyts heeft m.i. gelijk. Studenten zullen voortaan alleen nog zo’n vak mee kunnen nemen van het eerste naar het tweede jaar en dan moeten ze er een examen voor afleggen alvorens verder te kunnen. Dat moesten wij vroeger ook doen en dat vanaf het éérste jaar. Studeren à la carte was er toen niet bij.
Uitgerekend dezelfde avond waarop Groen bekend maakte welke twee van de zes voor het grote publiek nobele onbekende kandidaten het voorzitterschap van Meyrem Almaci zouden overnemen, liet vicevoorzitter van de N-VA, Valerie Van Peel, weten het in september voor bekeken te houden en niet meer op te komen bij de verkiezingen van 2024. Valerie is al de tweede N-VA-vicevoorzitter die dit jaar opstapt, na Lorin Parys die - Godbetert – CEO werd van de Pro League van de ‘Belgische’ voetbalbond. Alsof dat alles nog niet genoeg was, liet de N-VA-partijraad dezelfde avond weten, dat de volgende voorzittersverkiezing van de partij voor twee jaar wordt uitgesteld en over dezelfde verkiezingen van 2024 wordt geheven. M.a.w. Bart De Wever blijft N-VA-voorzitter bij gebrek aan beter (Jambon?, Pasbon!).
Het is een slechte tijd voor Vlaamse partijvoorzitters. Eerder gaf Joachim Coens zijn voorzitterschap bij cd&v al op en wordt die vervangen door Sammy Mahdy, enige kandidaat, die al eens voorzitter was van de cd&v-jongeren. Voeg daarbij nog Raoul Hedebouw die voorzitter werd van zowel de Waalse als de Vlaamse communisten en Egbert Lachaert die door zijn eigen diepblauwe achterban niet meer vertrouwd wordt nadat hij na zijn verkiezing zijn woord niet had gehouden.
En dan is er nog Vooruit, die inderdaad lichtjes vooruitgang maakt, grotendeels dank zij de strapatsen van het Mateke van de Gauche Caviar. Daar vergeet men echter dat het zingend konijn niet van Vlaanderen, maar van België het beste land van de wereld wil maken. Met het failliete Wallonië erbij wordt dat een mission impossible
De enige voorzitter die in dit rijtje stand houdt én zijn partij in de peilingen op de eerste plaats heeft weten te brengen, is Tom Van Grieken. Laat ons hopen dat hij voortdoet zoals hij bezig is en na die voor Vlaanderen zo belangrijke verkiezingen van 2024 een akkoord zal vinden met een dan misschien wel ontslagnemende Bart De Wever, die – als historicus – een historische fout zou maken het niét te doen.
Onze groenen hebben een opvolging gevonden voor Almaci. Niet één maar twee. Dat hebben ze afgezien van het Waalse Ecolo die dat al langer doet en – zoals ik al meer geschreven heb – volgen de Vlaamse linkse partijen de Waalse tegenhangers. België eerst. Het zal hen weinig voordeel brengen. Onze groenen zijn nog altijd een amateurclub die eerder wereldvreemd blijft en niet tot de verbeelding spreekt, wél tot onze portemonnee. Zowat alle ideeën waar ze mee afkomen kosten onredelijk veel geld.
Hun kernuitstap was er al zo een , waarvoor ze zelf reeds de eerste stap hadden gemaakt tijden Verhofstadt I en die hen toen al hun Kamerzetels kostten. Ik heb zo het idee dat het hen na Paarsgroen+ niet veel beter zal vergaan. Het tweetal dat nu de leiding heeft, Jeremie Vaneeckhout en Nadia Naji, is voor het grote publiek een nobele onbekende. De voorstellen en ideeën die ze mee zullen moeten uitwerken, o.m. een cheque van 30.000 euro voor elke 25-jarige, een sabbatjaar voor wie 50 wordt en nog van dat moois, zijn voorstellen die misschien zouden kunnen werken in een rijk OPEC-land, maar niet in het armlastige België met haat failliete Waalse deelstaat.
Europa heeft dus beslist dat er vanaf 2035 geen nieuwe auto’s met verbrandingsmotor meer mogen gemaakt worden en alles dus elektrisch wordt of met waterstofaandrijving. Dat betekent dat wie zich zo’n elektrische wagen niet zal kunnen veroorloven (ze kosten momenteel zowat het dubbele), met een tweedehands zal moeten rijden. Dat zouden er heel wat kunnen zijn, misschien wel de helft van de huidige autobezitters als we er de bedrijfswagens even niet bijtellen.
Ondertussen begint men ook de beseffen, wat iedereen feitelijke al wist, dat er niet genoeg elektrische stroom voorradig zal zijn. In Nederland geeft de overheid geen vergunningen meer voor nieuwe bedrijven of de uitbreiding van de bestaande in de provincies Noord-Brabant en Limburg. Bij ons is men nog niet zover – Elia de Belgische hoogspanningsnetbeheerder zegt dat er bij ons geen reden tot paniek is - maar dat gaat er gegarandeerd nog eens van komen. Fluvius, de netbeheerder van elektriciteit en aardgas in Vlaanderen, heeft al laten weten dat het de volgende jaren minstens 4 miljard euro extra zal moeten investeren om de stroombevoorrading te kunnen blijven verzekeren. Men mag drie keer raden wie die extra kost voor o.m. laadpalen en aansluitingen daaraan zal mogen betalen.
Een ander probleem zijn de aansluitingen van de stroom uit de windmolenparken op zee, die door West-Vlaanderen naar Henegouwen moeten lopen. Daartegen is heel wat protest uit Vlaanderen o.w.v. de mogelijke schadelijke stralingen. Die lijnen ondergronds leggen kan ook, maar zal vijfmaal meer kosten.
En verder maar hopen dat er veel zonneschijn zal zijn en het op tijd en stond flink gaat waaien! ‘Duurzaam weer’, zeg maar.
In mijn kindertijd zei ik altijd: ‘Als ik bij het leger moet, dan ga ik naar de Kongo’. Nu moest het lukken dat ik mijn legerdienst moest doen in 1960, uitgerekend het jaar dat Kongo onafhankelijk werd. Na enkele maanden zat het er daar al bovenarms op met onlusten en werden er vrijwilligers voor Kongo gevraagd, ook bij de dienstplichtigen, de ‘miliciëns’, zoals men die toen noemde. Toen kon ik dus naar Kongo, maar heb dat niét gedaan. Dat kon een geluk bij een ongeluk geweest zijn, want tijdens de opdracht van het Belgisch leger crashte er in Kongo een van hun transportvliegtuigen. Ik had erbij kunnen zijn, zeker nadat ik me realiseerde dat een van de slachtoffers een jongen was die samen met mij in 1959 zijn ‘drie dagen’ had gedaan in ’t Klein Kasteeltje.
Die jongen was niet de eerste de beste. Hij heette Marcel Indekeu uit Hulshout en was dat jaar (1959) Belgisch kampioen op de weg geworden bij de amateurs (‘liefhebbers’ heetten die toen). Elk jaar wordt er in Hulshout nog een wielerkoers gereden die de Grote Prijs Marcel Indekeu heet. Ze zijn hem daar niet vergeten en ik ook niet.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (13 Stemmen) Tags: In mijn kindertijd zei ik altijd: ‘,Als ik bij het leger moet, dan ga ik naar de Kongo’,. Nu moest het lukken dat ik mijn legerdienst moest doen in 1960, uitgerekend het jaar dat Kongo onafhankelijk werd. Na enkele maanden zat het er daar al
09-06-2022
'Onze Kongo'
N.a.v. het koninklijk bezoek aan onze vroegere kolonie, werden alle registers weer opengetrokken over de koloniale uitbuiting. Flup de laatste betuigde de zwartjes zijn spijt, maat opperde geen excuses die tot vergoedingen hadden kunnen leiden. Men vergeet daarbij constant te zeggen dat ‘Onze Kongo’ bij zijn onafhankelijkheid in 1960 voor die tijd in Afrika in vrij goede staat was. Een behoorlijk onderhouden wegennet, het spoornet ook en dat werkte. Er waren zelfs boekjes met de aangekondigde vertrektijden, die meestal nog klopten ook en dat gold eveneens voor de aansluitingen op de overzetboten. De doorsnee Kongolees had het niet breed, maar – zeker na de overname door België van de Vrijstaat Kongo, het privébezit van Leopold II - wel beter dan de dag van vandaag. Het sindsdien potverteren van het staatskapitaal en de ontwikkelingshulp gebeurde niet door de Belgen, maar door de eigen, nieuwe Kongolese machthebbers.
Kongo beslaat ± een kwart van het Afrikaanse continent, is veel te groot om als één land behoorlijk bestuurd te kunnen worden. Toen men het land zijn onafhankelijkheid gaf, had men het eerst moeten verdelen in een tiental staten*, min of meer volgens de etnische samenstellingen. Katanga had daar een voorbeeld van kunnen worden, maar dat werd niet toegestaan. Kongo moest een België in het groot worden. Zoals het nu is, ziet het er naar uit dat het daar nooit meer goed komt.
De Vlamingen speelden in Kongo dezelfde ondergeschikte rol als in België. De hardste werkers waren doorgaans de missionarissen en hospitaalzusters, overwegend Vlamingen, die er werkten voor een appel en een ei, maar bijna alles verliep er in het Frans en het woord ‘Flamand’ was en is er een scheldwoord.
Het huidige België, met zijn hoge staatsschuld en zijn begrotingstekorten is niet meer in staat om Kongo financieel te steunen. Alleen nog wat gerommel in de marge.
Zo’n verdeling had men ook moeten doorvoeren in Zuid-Afrika, nog zo’n uitgestrekt land dat geen vooruitgang meer maakt.
78 jaar, meer dan driekwart eeuw, geleden was er ‘D-day, the sixth of June’, de ontscheping van de geallieerden in Normandië, wat het begin betekende van het einde voor de nazi-bezetting van Europa. Enfin, voor ons toch, want volgens Poetin en Lavrov zijn er na al die jaren nog altijd neo-nazi’s die Rusland bedreigen, wat een oorlog verrechtvaardigt die in Oekraïne zorgt voor tienduizenden doden, miljoenen vluchtelingen, het platbombarderen van heelder dorpen en steden, het ontwrichten van de wereldeconomie en de kans op de hongerdood van miljoenen mensen in Afrika en het Midden-Oosten die met die oorlog zo goed als niets te maken hebben. En volgens Putins aanhangers zou dat allemaal de schuld zijn van het Westen dat Oekraïne helpt zich te verdedigen tegen die waanzin.
Vraag is maar: ‘hoe maken we een eind aan die waanzin?’. Of moeten we wachten tot het Rusland van Poetin straks ook Finland aanvalt, een land waarmee het al een winteroorlog heeft uitgevochten en grondgebied van heeft afgepakt. Dat al een stap verder staat dan Oekraïne, want met honderden kilometer grens met Rusland heeft Finland als buurland officieel gevraagd lid te worden van de NAVO. Als Poetin er maar de nodige neo-nazi’s kan vinden en zich weer bedreigd zal voelen.
Het probleem Oekraïne kan alleen worden opgelost als men, ten eerste, de wapens neerlegt, ten tweede het Russische leger hoogstens nog toelaat in de Krim en het Russisch sprekend gedeelte van de Donbas, ten derde alle vluchtelingen die dat willen laat terugkeren en ten vierde over laat ons zeggen één jaar* een VN-referendum houdt om uit te maken wie kiest voor Oekraïne en wie voor Rusland, en daarna de nieuwe grenzen daaraan aanpast.
*Dat hele jaar is nodig om alle vluchtelingen die dat willen, de kans te geven terug te keren.
In mijn blog van 4 dezer (‘De kernINstap’) suggereerde ik al dat onze groenen, als ze consequent met zichzelf zouden zijn, best zouden opstappen en deze Paarsgroen+ regering laten vallen, zodat de kiezer er zelf over zou kunnen beslissen hoe het verder moet. In een interview op Pinksterzondag bij VTM zei Bart De Wever ook dat de groenen best uit de federale regering zouden stappen. Alleen sprak hij niet van verkiezingen, maar stelde hij voor dat zijn partij dan voor een wisselmeerderheid zou zorgen. M.a.w. hij wil de Paarsgroen+ regering, die zijn partij bij de laatste verkiezingen een paar keer voor de gek heeft gehouden, nu gaan depanneren.
Er is voor Vlaanderen maar één oplossing om consequent voor de eigen zelfstandigheid te gaan en dat is in de regionale verkiezingen van 2024 een Vlaamsnationale meerderheid halen. Om dat te bereiken zullen we de stemmen van álle overtuigde Vlamingen nodig hebben, zowel die van de N-VA als die van het VB. Eventueel zou een derde partij, zoals bv cd&v, mee op die trein kunnen springen, maar dan wel onder de voorwaarden van de andere twee. Een volgende Vlaamse regering van N-VA met Vooruit en eventueel cd&v, zoals zelfs gesuggereerd werd in ’t Pallieterke van vorige week, is wishful thinking. Om te beginnen zal het Vlaams Belang dan waarschijnlijk als grootste Vlaamse partij uit de volgende verkiezingen komen en dus eerst aan bod zijn. Als de voorsprong te groot zou zijn (wat tot de mogelijkheden behoort als De Wever volhardt in de boosheid niét mee te zullen doen) zal een volgende Vlaamse regering zonder het VB niet eens meer lukken.
Tenslotte kan ik me niet voorstellen dat de Vlaamse zaak gediend zou zijn door een coalitie met de Gauche Caviar, het volkje van denk links, leef rechts, dat in de eerste plaats op België gericht is. Met of zonder zingend konijn.
Dat het niet goed gaat met de wereldeconomie is een open deur intrappen. Wat er voor dit land nog specifiek bij komt is, dat het al niet goed liep vóór de overval van Poetin op Oekraïne, wat alles alleen maar erger heeft gemaakt.
Feitelijk valt voor België heel wat te herleiden tot de rampzalige twee legislaturen onder Verhofstadt. Toen werd de spaarpot (van, omgerekend, miljarden euro), die Dehaene had aangelegd om de vergrijzingkosten op te vangen, opgesoupeerd. Met de bereidwillige medewerking van socialist Vande Lanotte wiens zilverfonds, dat ervoor in de plaats moest komen, een lege doos bleek te zijn. Puur bedrog.
In het licht van de gesprekken tussen de huidige federale regering, Paarsgroen II zeg maar, en Engie blijkt, dat de ‘actieve welvaartstaat’ die Verhofstadt ons beloofde, onze kernenergie verkocht aan het Franse Electrabel/Engie. Nadat deze laatste gedurende twee decennia woekerwinsten heeft kunnen maken en het nu waarschijnlijk wat minder gaat worden, mag België weer meespelen. Men kan daar tegen zijn, maar het alternatief – straks een stroomtekort te hebben – is geen rozig vooruitzicht. Het woord chantage is hier wel op zijn plaats.
Ons mateke zal nog veel werk hebben om van dit België ‘het beste land ter wereld te maken’, zoals hij dat aankondigde bij zijn benoeming tot voorzitter van de SP.a.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (15 Stemmen) Tags: Dat het niet goed gaat met de wereldeconomie is een open deur intrappen. Wat er voor dit land nog specifiek bij komt is, dat het al niet goed liep vóór de overval van Poetin op Oekraïne, wat alles alleen maar erger heeft gemaakt. Feitelijk valt voo
05-06-2022
Op naar 21 juli !
Zoals ik in deze rubriek al eens aanhaalde, wordt van deze federale regering veel verwacht tegen 21 juli, de nationale feestdag. Het belangrijkste daarbij is dat ze er in elk geval mee bezig is en dat is niet niks: de koopkracht, de pensioenen, de financiële hervorming, de arbeidsdeal, het defensiebudgetten de kerncentrales. Wat dat laatste betreft was ik blij verrast in de weekeindeditie van De Tijd dezelfde titel terug te vinden die ikzelf voor mijn blog van zaterdag gevonden had, nl dat het geen kernuitstap, maar een kernINstap wordt. Het is niet altijd gemakkelijk een juiste titel te vinden, maar deze van Wim Van de Velden, toch redacteur Politiek & Economie van wat ik het meest objectieve dagblad van Vlaanderen vind, was bijna identiek dezelfde.
Of tegen 21 juli inderdaad enige doorbraak zou komen, blijft twijfelachtig voor het land met zowat de grootste schuld en het hoogste begrotingstekort van de hele EU.
---
Wat de mogelijke kern-instap zou betekenen heeft niet alleen te maken met verliezen, maar ook met de overwinsten die Engie al jaren heeft gemaakt en die ze dus straks zal moeten delen. En zelfs als het duurder wordt, blijft er nog de zekerheid van de stroombevoorrading als alternatief voor géén bevoorrading.
---
En tenslotte nog dit over het duurder worden van alles en nog wat. Dat klopt, maar is niet de schuld van het Westen, maar van Poetin die de absurde en onnodige oorlog begon. Als het Rusland van Poetin Oekraïne niet was binnen gevallen, dan hadden we al die miserie niet gehad. Ik sta, wat dat betreft, 100% achter de verklaring van de Finse president die Poetin zei: ‘You started it. Look in the mirror’. Zweden en Finland zijn bereid hun respectievelijke niet-gebondenheid van liefst 200 en 80 jaar daarvoor op te geven. Om even stil bij te staan, want dat is geen lichtzinnigheid..
De gesprekken tussen de federale regering en Engie over het verder open houden van de twee jongste kerncentrales belooft voor vuurwerk te gaan zorgen. Engie Electrabel, de Belgische energieafdeling van de Franse multinational, die eerst zei de uitbating van die centrales niet verder te willen zetten, heeft een geweldige inval gehad en voorgesteld het samen te doen, wat betekent dat de Belgische Staat er mede-eigenaar van zou worden en dus mee zal betalen voor de verder nog te maken kosten. Die zullen miljarden euro bedragen, maar – hoe men het ook bekijkt – het zal altijd veel geld kosten, na de zaak voor enkele decennia verwaarloosd te heb ben. Als de uitbating echter zou stoppen in 2025 dan zullen stroompannes en black-outs ons deel zijn en daar zit niemand op de wachten.
Voor de Belgische Staat zit er aan het Franse voorstel ook een betrekkelijk voordeel verbonden. Ze zou nl mee delen in de winsten, als die er zouden zijn, maar vooral meer zekerheid hebben over de energiebevoorrading van het land. Voor onze groentjes wordt het een keuze tussen pest en cholera. Die hebben al een eerste keer bakzeil moeten halen door akkoord te gaan die laatste twee kerncentrales niet te sluiten en riskeren nu een tweede pil te slikken te krijgen. Als ze een beetje consequent waren, zouden ze de federale regering laten vallen zodat de kiezers er zelf over zouden kunnen beslissen. Crootje, die aast op een internationale carrière na Paarsgroen+, houdt zich voorlopig op de vlakte en zegt dat de besprekingen met Engie in de privésfeer zullen verlopen en niet in het parlement en/of de media.
‘Wanneer een land een inkomstenbron heeft, die niet het gevolg is van echte economische vooruitgang, voelt het ook geen nood aan hervormingen en loopt het eigenlijk achterstand op’.
Bovenstaande vaststelling heb ik ergens vorig jaar al eens gebruikt en noemt men in de economie ‘De Hollandse ziekte’. Geen verwijzing naar de spreekwoordelijke zuinigheid van onze noorderburen, maar naar de plotse winsten die Nederland in de jaren 1970 maakte uit aardgas. Wanneer een land zo’n inkomstenbron heeft, voelt het geen nood aan hervormingen.
Dat is wat nu ook gebeurt met het Rusland van Poetin, dat lijdt aan die zgz ‘Hollandse ziekte’ zelfs in een ver gevorderde staat. Met de olie- en gasboycot die het Westen voorbereidt, ziet het er niet naar uit dat de genezing van ‘the Russian patient’ voor morgen zal zijn. Het zou de Russische handelsbalans meer in evenwicht kunnen brengen, maar de economie zelf geen deugd doen, met zelfs kans op blijvende negatieve gevolgen voor het land.
Als de boycot een feit zal zijn, zal het Rusland van Poetin zijn olie en gas wel aan derden kwijt raken (India en China bv), maar dan aan braderijprijzen, met kleinere schepen en dus kleinere hoeveelheden, kleinere winsten én grotere (transport)kosten.
En dan was er dinsdag die volkomen nutteloze staking van de overheidsdiensten, uitgerekend een sector die het laatste jaar heeft mee kunnen profiteren van vier automatische loonsverhogingen, iets wat nergens anders nog op die manier gebeurt. En dan weten dat er in dit land reeds een overheidsbeslag is van meer dan 50%*, dat er zowat overal een tekort is aan medewerkers, enerzijds door de grote vergrijzingsgolf (die men had moeten zien aankomen) en het feit dat dit land een klein miljoen mensen heeft tussen 25 en 60 jaar, die helemaal niét werken. In Vlaanderen zijn dat vooral de langdurige zieken, waar nog iets voor te zeggen valt, in Wallonië echter de generaties werklozen die nooit echt gewerkt hebben. En dat in een land waarin er geen gebrek aan werk is, wel aan mensen die het kunnen of willen doen. En dan durfde de Waalse minister van Begroting, Adrien Dolimont (MR), in een interview vorige week nog zeggen dat Vlaanderen zijn model niet is en hij vindt dat er na de overstromingen in de Vesdervallei te weinig federale solidariteit was, terwijl alle berichtgeving daarover vermeldde dat er daar meer Vlaamse dan Waalse vrijwilligers ter hulp kwamen.
* Momenteel gaat in België 7,4% van het bruto binnenlands product (bbp) naar publieke dienstverlening – er daar is politie, justitie en leger nog niét eens meegeteld. In Nederland is dat 4,1%, in Frankrijk 5,8% en in Duitsland 6,1%. En daar wordt er niét tegen gestaakt.
Volgens Crootje zou Paarsgroen+ nog vóór het zomerreces, meer bepaald vóór 21 juli, de grote problemen van dit land, zoals de hervorming van de financieringswet, het loonakkoord, het openhouden van de kerncentrales en de pensioenen, aanpakken. Dat aanpakken zou best kunnen, dat afwerken zal een ander paar mouwen zijn.
Mocht bv de volgende staatshervorming, die er hoe dan ook moet komen, uitmonden in vier volwaardige deelstaten – Vlaanderen, Wallonië, Brussel en ‘Oost-België’ (zoals de Oostkantonners het tegenwoordig noemen), dan kan dit alleen nog maar een pril begin zijn. Zoals ik reeds in mijn vorige blogs schreef, is Wallonië nu al virtueel failliet en zeker niet in staat daar bovenop ook nog de Franse Gemeenschap – die zij de ‘Fédération Bruxelles-Wallonie noemen - in stand te houden. Zoals ik ook reeds schreef, kan Brussel dit evenmin. Dat is geen verzinsel van Vlaamsnationalisten. Het werd bevestigd door het ‘Centre de Recherche en Économie Régionale et Politique Économique (CERPE)’ van de ULB en bevestigd door de universiteiten van Namen en Luik. Wat Di Rupo onlangs vertelde over zijn Waalse begrotingscontrole, kwam in feite hierop neer: ‘Als we de dingen niet kunnen veranderen, dan veranderen we maar de woorden’. ‘If you can’t convince them, confuse them’.
Aan onze Vlaamse partijen om zich weer niet met een kluitje in het riet te laten sturen.
Bij de bijzondere financieringswet van 2014, betreffende het akkoord over de zesde staatshervorming, werd besloten dat vanaf 2025 de transfers van noord naar zuid jaarlijks met 10% zouden worden afgebouwd, om volledig verdwenen te zijn in 2035. Dat komt neer op een jaarlijkse inlevering van 62 miljoen euro voor Wallonië en zo’n 10 miljoen voor Brussel. Dat verhaal is bekend en was de prijs die de PS toen wilde betalen voor het tot stand komen van de regering Di Rupo.
Wat ik persoonlijk (en ik denk heel wat andere Vlamingen) niét wist was, dat Wallonië bovendien jaarlijks - en dit tot 2027 – nu al zo’n 150 miljoen zou moeten besparen om haar regionale begroting op orde te krijgen.
Om dat allemaal voor elkaar te krijgen, zou de Waalse regio de tewerkstellingsgraad met zo’n 10% moeten opkrikken tot het Europese gemiddelde van 72,4% en zouden daarvoor in Wallonië zo’n 150.000 nieuwe banen moeten worden gecreëerd. Dat alles terwijl de huidige paarsgroen+ regering de lat over heel België op 80% heeft gelegd, een niveau dat Duitsland en Nederland al behaald hebben en dat Wallonië in totaal zo’n 300.000 nieuwe jobs zou vergen.
Men hoeft geen fiscaal expert te zijn om te begrijpen dat dit nooit ofte nimmer zal lukken, niet alleen niet voor Wallonië, maar ook niet voor Brussel. Als de ‘hoofdstad van Europa’ de bevoegdheden zou overnemen die nu bij de Franse Gemeenschap (‘la Fédéraion Bruxelles-Wallonie’) zijn ondergebracht, zou dat het Brussels tekort in 2035 op 3,5 miljard brengen en de Brusselse schuld op 50 miljard, zowat 385% (!) van de Brusselse inkomsten.
In het licht van bovenstaande is het duidelijk dat de hele discussie over de volgende en hopelijk laatste Belgische staatshervorming zeker voor ons Vlamingen opnieuw bekeken dient te worden, iets wat we pas hard zullen kunnen maken via een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen Vlaamse parlement bij de volgende regionale verkiezingen in 2024. Mocht dat niét gebeuren dan zal Vlaanderen het gros van rekening blijven betalen.
Open VLD-voorzitter Lachaert en Kamerlid Patrick Dewael hebben vorige week een wetsvoorstel ingediend om de federale kieskring weer in te voeren, waarbij 20 van de 150 Kamerleden zouden kunnen verkozen worden op een federale kieslijst en iedereen in dit land ervoor zou kunnen stemmen. In feite is dat een terugkeer naar het verleden. Omdat dat niet meer werkte, heeft men die toen afgeschaft. Nu willen de liberalen terug naar af, dus.
In werkelijkheid zit de schrik er bij Open VLD goed in dat ze de volgende verkiezing nóg verder achteruit zullen gaan en evenals CD&V straks onder de 10% zullen zakken. Zoals het er nu naar uitziet lijkt de partij alleen nog zeker van stemmenwinst via Crootje, de zgz ‘premierbonus’, die hij nu alleen maar kan verzilveren in het eigen kiesarrondissement en waarmee hij, op een federale kieskring, ook stemmen van buiten zijn arrondissement zou kunnen krijgen.
Het is ver gekomen dat de traditionele partijen, die zelf hebben meegewerkt aan zes staatshervormingen, nu de klok terug willen draaien met als enige hoop er straks nog bij te kunnen zijn. Dat het nu niet goed gaat, hebben ze grotendeels aan zichzelf te wijten, want ze waren er steeds bij. Uitgerekend de liberalen zaten zelfs de laatste twintig jaar ononderbroken in alle federale regeringen.
Zoals vaste lezers van mijn blogs weten, is de Belgische automatische loonindex een van mijn stokpaardjes en de nummer één van mijn lijst ‘Only in Belgium’. In deze tijden van almaar stijgende prijzen lijkt onze index de redder in nood, wat er – volgens, nota bene, de Europese Commissie – zal toe leiden dat het gemiddelde loon per werknemer in België in 2023 liefst 16,4% hoger zal liggen dan in 2020.
De keerzijde van dit goede nieuws is wel, dat de loonindex een loonhandicap is t.o.v. de bedrijven in de buurlanden, waar het verschil maar 10,9% zal bedragen, steeds groter wordt. Sinds begin jaren 1990 verloor onze export 18% aan marktaandeel, terwijl die in Duitsland en Nederland in dezelfde periode respectievelijk met 17 en 13% steeg.
De stijgende prijzen van grondstoffen en energie zullen het probleem – en dus ook het verschil - alleen maar groter maken en er voor zorgen dat de factuur niet zal verdwijnen door ze door te schuiven naar de bedrijven. Het zal tenslotte weer de eindgebruiker zijn die de verhoging zal mogen betalen. Dat laatste blijkt trouwens ook het geval te zijn met de autosnelweg kilometerheffing op vrachtwagens, die de Belgische staat wel extra miljoenen euro opbrengt, maar die de transportfirma’s doorberekenen aan hun klanten
