‘Verhofstadt bestuurde dit land tijdens zeven vette jaren maar legde geen buffers aan voor de toekomst. Hij erfde van Dehaene een land in blakende gezondheid en maakte er een puinhoop van. Hij is de slechtste premier die we ooit hebben gehad’.
Bovenstaande komt niet van mij maar van econoom Geert Noels, eerder een belgicist, in een interview in Humo, dat door ’t Pallieterke deze week ‘bekroond’ werd als citaat van de week, maar dat ik hier al enkele jaren schrijf. Verhofstadt maakte een begin aan de torenhoge Belgische staatsschuld, die nog steeds in stijgende lijn gaat onder die andere volbloed liberaal, die Crootje denkt te zijn.
Het non-akkoord over het minimumpensioen laat nog maar eens duidelijk zien dat Paarsgroen+ alleen maar goed is in het uitgeven van geld dat er niet is (en dus verdere schulden blijft maken). Daarbij hoopt ze de 80% werkzaamheidsgraad in 2030 te bereiken, omdat dit de enige manier is om de staatsschuld te verminderen zonder iets te moeten doen. Dat geldt misschien voor Vlaanderen (nu ± 76%), maar niet voor Wallonië (nu 65%) en Brussel (nu 61%).
Om die 80% in 2030 te halen zou de werkzaamheid in Wallonië dubbel zoveel moeten stijgen als het Europees gemiddelde dat nu 72,4 bedraagt en zouden er tegen die tijd 155.000 nieuwe banen moeten worden gecreëerd. Mission impossible voor wat Koen Geens, ex-federaal minister, een ‘socialistische enclave binnen Europa’ noemt. Een nieuwe DDR, zeg maar.
---
Wat de reactie op Wilmès in mijn vorige blog betreft, heb ik indertijd dat verhaal van de gemeenteraad van Sint- Genesius-Rode beschreven, toen ik o.m. Wilmès’ carrière vergeleek met die van Herman Van Rompuy (“Wie niets doet, maakt geen fouten. Wie geen fouten maakt wordt bevorderd”). Dat neemt niet weg dat men respect kan hebben voor een politica van de tegenpartij bij haar beslissing in de eerste plaats voor haar man en gezin te kiezen.
Het zit Crootje maar niet mee. Er is nu wel een akkoord binnen zijn regering over de hervorming van de pensioenen, maar dat kwam er pas na 10 vergaderingen, waarvan enkele tot een stuk in de nacht en is een compromis à la belge geworden, met de nodige achterpoortjes, uitzonderingen en uitzonderingen op de uitzonderingen. De typische Belgische koterij zeg maar en zeker niets om op de nationale feestdag van 21 juli mee uit te pakken. Of dat alles later nog betaalbaar zal blijven, moet nog blijken, maar het wordt steeds duidelijker dat deze paargroen+ regering met 7 partijen tot niets degelijks nog in staat lijkt.
Ondertussen is daar voor Crootje nog bijgekomen dat Sophie Wilmès definitief beslist heeft uit de federale regering te stappen, waardoor hij een andere minister van Buitenlandse Dinges heeft moeten aanvaarden en geen verder misbruik kan maken van het tijdelijk overnemen van de buitenlandse job om zijn mogelijke internationale carrière uit te bouwen.
Hoedje af trouwens voor Sophie, die na haar al onwaarschijnlijke blitzcarrière** (ze zat telkens op de juiste plaats toen er opgeschoven diende te worden) haar prioriteiten heeft gesteld waarbij haar gezin op de eerste plaats kwam.
---
**Bij de federale verkiezingen van mei 2014 stond Sophie Wilmès als eerste opvolger op de MR-lijst voor de Kamer van volksvertegenwoordigers in de kieskring Brussel. In oktober 2014 kwam ze in de Kamer als opvolger van MR-volksvertegenwoordiger Didier Reynders, die als minister toetrad tot de regering-Michel I. In 2015 volgde ze Hervé Jamar op als minister van Begroting belast met de Nationale Loterij. Na de val van de Regering-Michel I op 9 december 2018 en het vertrek van de N-VA-regeringsleden, kreeg ze eveneens de bevoegdheden Wetenschapsbeleid en Ambten. De regering-Wilmès II bleef in functie tot 1 oktober 2020, toen de regering-De Croo de eed aflegde. In deze regering werd ze vicepremier en minister van Buitenlandse Zaken, Europese Zaken en Buitenlandse Handel én belast met de Federale Culturele Instellingen.
Ondertussen ‘riskeerde’ zij nog .secretaris-generaal van de NAVO te worden in opvolging van de Noor Jens Stoltenberg, die in het najaar bij de NAVO vertrekt om gouverneur te worden van een Noorse provincie. Daar zal wel niets meer van in huis komen, want ook voor haar telt het gezegde dat ‘op het einde van de rit het alleen de familie is die nog telt’.
*’Sophie’s choice’ is toevallig ook de titel van een film uit de jaren 1980.
Vorige week stierf, op 97-jarige leeftijd, Frans Baert. Voor wie hem niet (meer) zou kennen: Frans was een van de medestichters van de Vlaamse Volksunie in 1954, zat van 1971 tot 1991 voor de VU in het parlement en kreeg te maken met een veto van koning Boudewijn tegen zijn benoeming tot minister van Justitie in 1977. Boudewijn, de toch zo vrome koning, vreesde dat Baert werk zou maken van Amnestie, een van de stokpaardjes van zijn partij en ook de reden waarom mijn familie, als slachtoffer van de repressie*, destijds voor de VU koos.
Frans Baert zal echter de geschiedenis ingaan wegens de naar hem genoemde ‘Baert-doctrine’, die stelt dat ‘elke staatshervorming een stap moet zijn in de richting van de Vlaamse onafhankelijkheid, verdere stappen niet mag hypothekeren en er geen te hoge prijs voor moeten worden betaald.
---
*Mijn vader werd bij de bevrijding beschuldigd van collaboratie, aangehouden maar dezelfde dag weer vrijgelaten, Hij werd nooit veroordeeld, maar speelde wel alles kwijt nadat de Witte Brigades ons huis compleet hadden leeggeplunderd, inbegrepen het laatste stukje leder uit vaders schoenmakerij. Ik was toen maar een jochie van 5 jaar, maar kan me dat leeg ouderlijk huis nog steeds voorstellen. Het verhaal daarover verscheen in de bijlage van het Repressienummer van ‘t Pallieterke van 11.09.2019.
De bedoeling van Paarsgroen+ was tegen 21 dezer, de nationale feestdag, met een viertal hervormingen af te komen. Zoals het er nu naar uit ziet, zal daarvan niet veel in huis komen. Over de pensioenhervormingen alleen al heeft het kernkabinet zondag zijn negende vergadering gehouden. Ze duurde 15 uur en bracht niets op. Als dat zo blijft, zal er ook geen akkoord zijn over die van de financieringswet. De eis van socialisten en groenen om iedereen die amper 10 jaar officieel gewerkt en hopelijk afgedragen heeft, een netto maandelijks pensioen van 1.500* euro te geven zou van dit land helemaal de Europese kampioen van de staatsschuld maken.
Deze federale regering is gewoon niet in staat te hervormen en/of te besparen. Het kan alleen maar geld uitgeven, geld dat er niet meer is. Met een tekort van meer dan 5% van het bruto binnenlands product (bbp) wordt het alleen maar erger.
---
In de marge van bovenstaande, nog dit ter vergelijking: ik heb gewerkt van mijn 16de tot de voorlaatste werkdag van mijn 65ste. Ik heb het geluk gehad 27 jaar in Nederland te hebben gewerkt en trek daardoor wat men een fatsoenlijk pensioen zou kunnen noemen. Daarvan moet ik echter de helft afgeven aan de Belgische fiscus. Op het einde van de rit hou ik dan evenveel over als de eerste de beste, die amper tien jaar effectief zou hebben gewerkt en die de zogezegde ‘gelijkgestelde perioden’ van ziekte en tijdelijke werkloosheid erbij zou willen tellen. Dat noemen onze roodhuiden en groenlachers ‘sociaal zijn’.
Open VLD-voorzitter Lachaert wil het kiessysteem hervormen waardoor oppositiepartijen niet meer verkozen raken, ‘en zo dit land en de democratie redden’, zegt hij. Verder wil hij ook een federale kieskring inrichten, waarbij voor een 40-tal zetels in het hele land zou kunnen gekozen worden. Terug naar het Belgische af dus.
We zouden ons beter niet meer druk maken om wat die Lachaert ook vertelt. Met een man, die partijvoorzitter is kunnen worden en daarna zijn woord niet hield tegenover zijn eigen achterban, verdient het niet nog verder te discussiëren over wat dan ook. Buiten een paar laatste blauwe Mohikanen gelooft niemand hem nog. Hij lijkt eerder een kopie van Verhofstadt. Bij de laatste peiling, nota bene van o.m. het Laatste Nieuws die de liberalen genegen is, zakte Open VLD onder de 10%. Als de partij Lachaert laat doen, à la Boris Johnson zeg maar, dan komt straks de 5% kiesdrempel in het vizier.
---
Dit wordt dé knaldrang vakantieweek van de laatste jaren. Aan de kust is alles volgeboekt, Tomorrowland is dit jaar maal drie, de Gentse feesten duren een extra weekeinde, in Brussel gebeurt ook zoiets bij de Midi, de zgn Zuidfoor. Tegelijk gaan we meer dan waarschijnlijk de hoogste dag- én nachttemperaturen ooit krijgen. Als dat maar goed afloopt!
N.a.v. de Vlaamse feestdag van 11 juli zijn er her en der verhalen geschreven dat het verhaal van Hendrik Conscience wel erg geromantiseerd en niet altijd geschiedkundig juist was. Daar valt iets op te zeggen, ook dat er aan de Vlaamse kant Walen meevochten en aan de andere kant Vlamingen. Feit blijft echter dat het de Franse koning was die zijn ridderschap naar Vlaanderen zond nadat een aantal Fransen het leven lieten bij de Brugse Metten. Dat verhaal van die Brugse Metten werd later trouwens overgedaan op Sicilië bij de ‘Siciliaanse Vespers’ toen daar ook Franse bezetters het slachtoffer werden van een volksopstand. Giuseppe Verdi maakte er een opera van (‘I Vespri Siciliani’, in eerste instantie zelfs geschreven en opgevoerd in het Frans).
Wat tenslotte wel historisch blijft is, dat bij de Slag der Gulden Sporen in 1302 het de allereerste keer in de geschiedenis was dat een leger van ridders verslagen werd door een leger van voetvolk. In dezelfde eeuw zouden de Schotten dat trouwens overdoen door een Engels ridderleger te verslaan. Dit verhaal werd vooral bekend door de film ‘Braveheart’ met Mel Gibson.
---
Het boek dat m.i. het meest objectief de Guldensporenslag beschrijft, is dat van Karim Van Overmeire : ‘De Guldensporenslag, het verhaal van een onmogelijke gebeurtenis’: Aan te raden.
In deze rubriek heb ik al meer dan eens erop gewezen dat de ontsporing van de Belgische staatsschuld in de eerste plaats het werk was van de regeringen Verhofstadt. Om een positieve begroting te behalen, werden toen staatsgebouwen en zelfs treinstellen verkocht en daarna terug gehuurd aan prijzen die men er normaal nooit had voor gegeven. Verder nam de staat toen het pensioenfonds over van Belgacom (nu Proximus), wat haar 5 miljard euro opbracht, maar haar verplicht elk jaar zelf die pensioenen voortaan af te betalen en dit tot in der eeuwigheid als die zou bestaan. Feit is wel dat er na 2022 van die 5 miljard al 4,2 miljard aan Proximus pensioenen zal zijn uitbetaald en we straks dus met extra grote verliezen gaan geconfronteerd worden.
Voor landen met weinig staatsschuld, zoals Nederland en Duitsland bv, zou dat nog niet zoveel uitmaken, maar de schuld van dit landje zal – volgens de cijfers van de eigen nationale bank (NBB) - tegen 2030 zo’n 130% van het eigen bruto binnenlands product (bbp) bedragen en tegen 250 zelfs 170%. In gewone mensentaal betekent dit dat het land – als het dan nog zou bestaan - tegen die tijd jaarlijks 70% meer zal uitgeven dan het binnen krijgt. M.a.w. zo goed als failliet zal zijn.
---
En dan nog dit. Ik heb ook al enkele keren geschreven dat Vlaanderen eerder thuis hoort bij de zgz Hanze landen (Nederland, Duitsland en de Scandinavische landen), maar België bij de Club Med. In werkelijkheid zit dit Vlaanderen echter in hetzelfde schuitje als België en dus nu reeds in de Club Med. Zolang de toestand van dit land blijft wat zij is, is het immers Vlaanderen dat 90% van de staatsschuld betaalt (Brussel 10% e, Wallonië nul komma nul!
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (20 Stemmen) Tags: In deze rubriek heb ik al meer dan eens erop gewezen dat de ontsporing van de Belgische staatsschuld in de eerste plaats het werk was van de regeringen Verhofstadt. Om een positieve begroting te behalen, werden toen staatsgebouwen en zelfs treinstell
14-07-2022
Na de feestdag
Na de Vlaamse feestdag krijgen we volgende week de nationale en dan zullen we eens gaan zien wat we gaan zien. Paarsgroen+ zou dan nl afkomen met de hervormingen uit haar regeerakkoord, nl van de pensioenen, de fiscaliteit, de energie, de koopkracht en nog van dat moois.
Dinsdagmorgen liep de zoveelste vergadering van het kernkabinet over de pensioenen uit op een even zoveelste sisser, gewoon omdat de plannen van de PS, gesteund door Ecolo, financieel niet te verwezenlijken zijn. Met de hervorming van de fiscaliteit is het al niet veel beter gesteld en die van de energie en de koopkracht zijn nu al verwezen naar het najaar. België zit op zijn tandvlees en dat zal nog erger worden als de inflatie zich doorzet en Europa een einde zal maken aan het goedkope geld.
Vlaanderen kan zich spiegelen aan Nederland, Duitsland en de Scandinavische landen, allemaal landen met een hogere welvaart en minder armoede. Jammer genoeg geldt dat niet voor België, met de DDR-toestanden die PS en de groenen ons voorhouden en ons hoogstens een plaatsje zullen opleveren bij de armlastige landen van de Club Med.
Vanuit het Vlaams economisch standpunt is een nieuwe en hopelijk laatste staatshervorming nodig en die zal er niet komen met allerlei werkgroepen of een burgerbevraging waaraan amper één procent van de bevolking heeft aan mee gewerkt.
Bij de 11 juli-viering op het stadhuis van Brussel, die nog altijd officieel ‘de hoofdstad van Vlaanderen’ blijkt te zijn (hoelang nog?), was er ook kritiek op de Vlaamse regering, o.m. van ons mateke. Die kritiek was gedeeltelijk terecht, al had men er in één adem moeten bijvoegen, dat Vlaanderen nog steeds ELK JAAR zo’n 12 miljard euro van haar welvaart aan Wallonië afstaat, die er niet veel meer mee doet dan uitdelen aan hun politiek en administratief benoemden. Stel eens voor wat we daar zelf mee zouden kunnen aanvangen...
Vóór de regionale verkiezingen van 2024 kan daar weinig aan gedaan worden. Toch zou het geen kwaad kunnen zich daar zo goed mogelijk naar voor te bereiden. Om te beginnen moeten we er voor zorgen dat er bij die regionale verkiezingen een Vlaamsnationale meerderheid komt. Dat zal alleen kunnen als de kopstukken van de N-VA hun veto tegen het VB laten vallen. Zolang dat niet gebeurt, kunnen we alle Vlaamse kiezers, ook die van de N-VA, aanraden tenminste bij de regionale verkiezingen voor het VB te stemmen.
Als de Vlaamsnationalisten in de regionale verkiezingen de meerderheid zouden behalen – conditio sine qua non - , moeten ze Vlaanderen uitroepen tot deelstaat van het federale België (de zgz ‘Senelle doctrine), met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Dat is democratisch volstrekt legitiem, want het Vlaamse parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is de uitdrukking van het soevereine Vlaamse volk. Pas daarna kan er gepraat worden.
Zoals politicoloog Bart Maddens stelt (mijn blog van 4 dezer), moeten de nieuwe meerderheidspartijen in die nieuwe Vlaamse regering dan stellen dat ze geen nieuwe federale regering zullen steuren zonder eerst een akkoord over een hopelijk laatste staatshervorming. Als de francofonen daarmee niet instemmen en misschien zelfs niet meer met de nieuwe Vlaamse deelregering zouden willen praten, omdat het VB erbij zal zijn, dan houdt dit België op verder te bestaan en zal het nooit meer uitgevonden worden.
In deze rubriek heb al meermaals gepleit om die Franse Gemeenschap af te schaffen. Vlaanderen heeft zoiets nooit gehad, waarom de Francofonen dan wel? De reden daarvoor vond ik in ’t Pallieterke van vorige week. In een interview verklaarde Lorenzo Terrière, een jonge politicoloog verbonden aan de UGent, dat de Waalse regering en de Franstalige Gemeenschapsregering begin jaren 2000 de facto wél waren samengevoegd, net zoals dat in Vlaanderen gebeurd was. De splitsing kwam er pas in 2014 toen de PS naast de federale regering van Michel greep en een deel van haar politiek benoemde personeel uit de boot viel. Sindsdien heeft Francofonië alles dubbel: minister-presidenten, ministers, regeringen en kabinetten, zonder dat daar ook maar iets tegenover staat. Als Wallonië consequent was, had het bij de daarop volgende verkiezingen; toen de PS er niet alleen weer bij was, maar zelfs de grootste regeringspartij werd, die Franse Gemeenschap weer kunnen laten deel uitmaken van het Waalse gewest, maar dat gebeurde niet. Het ging dus louter om de postjes, Daardoor verliest het Waalse gewest jaarlijks enorm veel geld dat men via België van Vlaanderen hoopt terug te krijgen en wat meteen verklaart waarom de PS, volgens Magnette, een volgende staatshervorming niet meer wil. Dan zou het immers gedaan kunnen zijn met potverteren op de kap van Vlaanderen.
En dan hebben we het nog niet gehad over de Belgische werkzaamheidsgraad van 80% die Crootje aan Europa beloofd heeft tegen 2030. Wallonië haalt nu zelfs de 70% niet en rekent erop dat Vlaanderen weer het verschil zal maken, terwijl ze mee blijven profiteren. De tijd om daarover te debatteren zal er niet meer zijn als er geen hopelijk laatste staatshervorming komt. Het wordt dan de finale confrontatie.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (19 Stemmen) Tags: In deze rubriek heb al meermaals gepleit om die Franse Gemeenschap af te schaffen. Vlaanderen heeft zoiets nooit gehad, waarom de Francofonen dan wel? De reden daarvoor vond ik in ’,t Pallieterke van vorige week. In een interview verklaarde Lor
11-07-2022
11 juli
En zo zijn we weer beland bij de Vlaamse feestdag, een gebeurtenis waarbij we nog steeds niet veel te vieren hebben. Het is nog altijd de feestdag voor de happy few, geen officiële. Zoals ik al meer heb geschreven, hoeft men van 11 juli geen extra feestdag te maken, maar men zou hem wel kunnen wisselen met bv de Belgische van 11 november, wanneer het toch meestal kil en nat is. Die herdenking van WO I zou men dan kunnen blijven houden, maar tijdens het weekeinde vóór of na de dag zelf, zoals men dat ook doet in de U.K.
Op 11 juli zal er geen spectaculair nieuws te rapen vallen. Misschien wel tegen 21 juli als Paarsgroen+ zijn hervormingen zou bekend maken, al is ook dat twijfelachtig..
Het wordt hoog tijd dat men België hervormt en – als dat niet lukt – ermee ophoudt. Met zijn districten (in de steden), gemeenten, fusiegemeenten, intercommunales, provincies, bestuurlijke regio’s (uitvinding van Bart Somers), gewesten, een overbodige senaat en een federatie, ziet men het bos niet meer door de bomen. Wat zou daar kunnen bespaard worden, al blijft die kans klein dat het effectief zal gebeuren. De PS van Magnette wil nl geen staatshervorming meer. Het enige wat Vlaanderen daartegen kan doen is na de verkiezingen van 2024 één centrumrechts blok te vormen om de confrontatie, niet het debat, met de francofonen aan te gaan. De kans bestaat trouwens dat die niet eens met ons nog zullen willen praten als ook het VB er dan bij zal zijn. Een reden te meer om rechts te stemmen en te stoppen met dit land dat men – als het niet bestond – nooit meer zou uitvinden (dixit The Economist).
Ik ga nog even door over Rik Van Looy, want ik heb daar toch iets speciaals mee meegemaakt.
Vroeger was er bij het wielrennen ook de klassieker Sassari-Cagliari, een tocht van ± 200 km van noord naar zuid Sardinië én bestond er daarenboven ook nog een Ronde van Sardinië. Dat was ergens in de jaren 1960, toen wij daar zo’n negen jaar gewoond hebben. Rik Van Looy heeft die klassieker een paar keer gewonnen en ook één keer de ronde. Die vertrok in Cagliari en de eerste rit dat jaar bracht de renners vanuit de hoofdstad naar een plaats aan de noordoostkust van het eiland. Speciaal aan die rit was, dat die grotendeels plat was, met uitzondering van een stuk over een uitloper van de Gennargentu, het centrale gebergte van het eiland. Daar ging de weg zelf van het zeeniveau naar 1.000 meter erboven. Dat was geen steile klim maar een lang stuk vals plat. Wetende dat Van Looy geen echte klimmer was, maar zo iets wel baas zou kunnen, hadden we buiten Cagliari langs de weg een groot plakkaat in het Nederlands geplaatst waarop in grote letters stond : ‘Win vandaag en win de ronde’. En effectief, uitgerekend waar dat vals plat begon, plaatste Rik zijn demarrage en, met één Italiaan in zijn wiel, was hij vertrokken, Hij won die eerste rit met een voorsprong van zo’n 7 minuten en zou ook die ronde winnen.
Nu vroeg ik mij af, of Rik ons plakkaat zou gezien hebben en toen we later in Kasterlee kwamen wonen, dus in zijn regio, nam ik me voor hem dat zelf eens te vragen als ik hem bij gelegenheid zou zien. Dat gebeurde ook, jaren later, toen ik hem met zijn Mimi tegen kwam in een Kastels restaurant. Hij wist nog de naam van de Italiaan die met hem ontsnapt was – Venturelli – maar van dat plakkaat herinnerde hij zich niets. ‘Ge kunt niet geloven wat daar allemaal langs zo’n parcours staat’, zei hij, ‘Op den duur zie je daar als coureur niet meer naar’. Jammer, maar Ik kon me wel troosten met de gedachte dat ik toch goed geraden had waar hij zou toeslaan, de rit én de ronde zou winnen.
Met Wout Van Aert heeft Vlaanderen, er een klasbak bij. Hij doet me denken aan Rik Van Looy. Wout komt uit Lille, een buurgemeente van Kasterlee, maar woont nu in Herentals toevallig ook de stad van Rik II, die afkomstig is uit Grobbendonk, allemaal in de stille Kampen.
Van Aerts’ carrière begint zo’n beetje op die van Rik Van Looy te gelijken, niet alleen wat zijn successen, maar ook zijn minder goede invallen betreft. Dat voortijdig zijn hand opsteken aan de meet en de kamikazerit in de Ronde van Frankrijk tussen Binche en Longwy zijn daar voorbeelden van. Wat dat laatste betreft, reed Wout feitelijk tegen zichzelf en was hij de gele trui nooit kwijt gespeeld als hij zich ingehouden had. Het doet me denken aan een Belgisch kampioenschap in Herentals toen Rik Van Looy in zijn glorietijd voor eigen volk kort na de start al aan de haal ging, bijna de hele koers voorop bleef, maar in de laatste ronde door iedereen werd voorbij gereden. En dan was er nog dat wereldkampioenschap met Benoni Beheyt en de fratsen met Willy Vannitsen.
Van Looy blijft niettemin een van de beste naoorlogse Vlaamse coureurs, met een erelijst om U tegen te zeggen. Als hij wat leper was geweest – zoals Rik I bv (ook al een streekgenoot) – had hij nog meer gewonnen. Dat geldt ook voor Van Aert die hopelijk zijn jeugdzondes voorbij geraakt, waar zijn Kempense supporters alleen maar blijer zullen van worden.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (17 Stemmen) Tags: Met Wout Van Aert heeft Vlaanderen, er een klasbak bij. Hij doet me denken aan Rik Van Looy. Wout komt uit Lille, een buurgemeente van Kasterlee, maar woont nu in Herentals toevallig ook de stad van Rik II, die afkomstig is uit Grobbendonk, allemaal
08-07-2022
De gevangenenruil
In de zaak van de mogelijke gevangenenruil van de Belgische ngo-vertegenwoordiger met de in België reeds veroordeelde Iraanse terrorist, durft onze pers Iran eindelijk een schurkenstaat noemen. Dat gebeurde zelfs in de Kamer waar de Commissie voor Buitenlandse Betrekkingen die ruil in principe goedkeurde. Hij moet door het parlement nog bevestigd worden in een ‘plenaire zitting’, zoals dat heet. Als dit doorgaat, wordt er echter wel een precedent geschapen waar schurkenstaten zoals Iran (er zijn er nog) later wel eens zouden op kunnen inspelen en landgenoten zouden kunnen arresteren zonder enige vorm van schuld, alleen maar om ze daarna te kunnen ruilen tegen echte, soms hier al veroordeelde, terroristen, zoals nu het geval zou kunnen worden.
Wat die Olivier Vandecasteele voor zijn ngo ging doen in Iran, waar het regime van de ayatollah’s geen oppositie verdraagt en die zelfs gaat vervolgen tot in Europa, is mij trouwens een raadsel. Hij is van niets officieel beschuldigd, maar zit er wel sinds februari in een soort isoleercel en het lijkt er steeds meer op dat hij alleen is opgepakt om te dienen als pasmunt voor die gevangenenruil met een in België veroordeelde terrorist.
Het zou geen kwaad kunnen als men onze ngo’s, die in het buitenland werken en waarvan buitenstaanders zo goed als niets afweten, eens grondig zou screenen. Het is nu al geweten dat deze organisaties aardig wat geld beheren dat bedoeld is voor de armen en vervolgden van deze wereld, maar waarbij menigeen zich afvraagt hoeveel procent van het hier geïnde geld tenslotte terecht komt bij de mensen voor wie het bedoeld is. En dan hebben we het nog niet over de miljoenen euro’s die Meryam Kitir, federaal minister van o.m. Ontwikkelingssamenwerking (Vooruit) - in ‘Onaf’: de ‘minister van wereldwijd-geld-over-de-balk-gooien’ genoemd - inderdaad kwistig uitdeelt. Geld dat, nota bene, er feitelijk niet is en door de Staat moet geleend worden.
---
Wat de mogelijks verplichte legerdienst voor ‘jongeren’ betreft (vraag van Annie, op mijn blog van gisteren): Ja, die worden ook opgeroepen en krijgen een kans, maar ze zullen de Belgische nationaliteit verliezen als ze het niét doen. En wie een dubbele nationaliteit heeft, zal moeten kiezen.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (14 Stemmen) Tags: In de zaak van de mogelijke gevangenenruil van de Belgische ngo-vertegenwoordiger met de in België reeds veroordeelde Iraanse terrorist, durft onze pers Iran eindelijk een schurkenstaat noemen. Dat gebeurde zelfs in de Kamer waar de Commissie voor Buit
07-07-2022
Absurdistan (vervolgverhaal)
Liefst 5.500 studenten hebben zich kandidaat gesteld om mee te doen met het ingangsexamen voor (tand)arts. Nog vóór één uitslag bekend was, werd er reeds gesteld, dat slechts één op de vier zal mogen beginnen aan de studie, dat terwijl er een groot tekort blijft aan tandartsen, spoedartsen, kinderartsen en huisartsen. Ik klaag dit al aan van zolang ik mijn blogs schrijf, omdat ik het persoonlijk heb meegemaakt met een kleinzoon die een jaar verloor omdat hij bij dat ingangsexamen niet geslaagd was in een multiple choice examen, dat niets te maken had met geneeskunde.
De drie op de vier die nu niet slagen, mogen het in augustus nog eens proberen, nota bene, mits een extra betaling om aan de test deel te nemen. Men zou haast denken dat ze het daarom doen. Dat alles terwijl er steeds meer dorpen en zelfs gemeenten zonder huisarts komen te zitten.
---
Ik kom nog even terug op mijn blog over de mogelijke herinvoering van de militaire dienstplicht. Die is nl ook nodig voor de ondersteuning van onze politie. Als gevolg van de afschaffing van de Rijkswacht heeft België nl geen Plan B als er iets serieus misloopt. In de ons omliggende landen heeft men die fout niet gemaakt en zijn de gendarmes in Frankrijk, de marechaussees in Nederland, de carabinieri in Italië en de guardia civil in Spanje niét afgeschaft. Only in Belgium
In deze rubriek heb ik al eens meer geschreven, dat men in dit land de militaire dienstplicht best opnieuw zou invoeren. Dit heeft niet alleen te maken met de oorlog in Oekraïne, maar ook o.w.v. het feit dat er bij ons leger een steeds groter tekort is aan gekwalificeerd personeel en dat slechts een derde van onze strijdkrachten jonger is dan 40 jaar. Het mopje dat ons leger het best bewapende pensioenfonds ter wereld zou zijn, is daarvan het gevolg.
Nu hoor ik tot mijn verbazing dat de algemene dienstplicht bij ons, zo’n 30 jaar geleden, niet is afgeschaft, wel opgeschort. Dat maakt alles een stuk eenvoudiger, waardoor onze federale regering die dienstplicht terug kan invoeren via een eenvoudig koninklijk besluit. Hopelijk gebeurt dat.
Ondertussen zijn de tijden natuurlijk veranderd en zal e.e.a. niet meer gebeuren zoals het vroeger was. Om te beginnen zou het vrouwvolk ook worden opgeroepen. Emancipatie moet in twee richtingen werken. WeToo. Het beste lijkt me eens te kijken naar wat er in Scandinavië is gebeurd. Daar hebben alle landen nog een normale dienstplicht, zoals in Finland of een tijdelijke zoals in Zweden, Noorwegen en Denemarken. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 19 met van dit jaar worden in Zweden bv elk jaar zo’n 6.000 achttienjarigen geselecteerd voor een opleiding van zes maanden tot anderhalf jaar, naargelang hun eigen voorkeur. Ze worden daar fatsoenlijk voor betaald en het systeem blijkt zo goed te werken, dat heel wat van die dienstplichtigen achteraf besluiten beroepsmilitair te worden. Daarmee zou men bij ons het probleem van de onderbezetting van de baan kunnen helpen en tegelijkertijd goed opgeleide jongeren een betere toekomst bezorgen, waarover ze zelf kunnen beslissen.
Al sinds de jaren 1970/80 heeft België wat men noemt een ‘demografisch deficit’. Van zijn ± 11,5 miljoen inwoners zijn er amper 5 miljoen effectief aan het werk. Dat er een vergrijzing aankwam, wist men toen reeds en Jean-Luc Dehaene had daarvoor een spaarpotje opzij gezet. Dat werd daarna wel vakkundig leeggeplunderd door de tandem Verhofstadt-Vande Lanotte. De eerste de uitvinder van de ‘actieve welvaartstaat’, de tweede die van het Zilverfonds, dat een lege doos bleek te zijn..
Duitsland heeft zich tijdens de crisis van 2008/12, de zgn ‘Eurocrisis’, reeds ingedekt tegen het maken van schulden door de ‘Schwarze Null’-politiek van toenmalig minister van Financiën Schäuble. Dat was een buffer die hun welvaartstaat zou beschermen bij de vergrijzing. Nederland deed ook iets dergelijks, al viel dat zo niet op omdat daar de pensioenfondsen werken als een soort multinationals die niet, zoals bij ons, uit de (lege) staatskas kunnen graaien, maar hun goed gespekte fondsen beleggen..
België heeft die buffers nooit gehad. Buiten de problemen die er ook overal elders zijn, zitten wij opgescheept met twee landshelften die een eigen koers varen, maar waarbij steeds dezelfde moet opdraaien voor de tweede. Doet me denken aan dat oude mopje uit de tijd toen de Boudewijnsnelweg Antwerpen-Luik werd aangelegd. De dag nadat de werken de taalgrens gepasseerd waren, stond er aan Waalse kant een plakkaat met het opschrift: ‘Ici on parle le Français’. De volgende dag stond er ook aan de Vlaamse kant een plakkaat, met daarop: ‘Hier werkt men’.
Bart Maddens is een Vlaamsgezind hoogleraar en politicoloog aan de faculteit Sociale Wetenschappen van de KU Leuven. Hij maakte deel uit van de Gravensteengroep, een eerder linksgezinde groep van Vlaamse intellectuelen en kunstenaars die op 21 februari 2008 een pleidooi voor een verdere staatshervorming openbaar maakte. Hij schrijft af en toe in de maandbladen van de Vlaamse Volksbeweging (VVB). Dat deed hij zopas nog eens in de juli-editie van Onaf en was weer waard gelezen te worden..
Maddens heeft zo zijn twijfels over het magische 2024 en schrijft dat de Vlaamse partijen bij de volgende verkiezingen moeten stellen geen nieuwe federale regering nog te zullen steunen zonder akkoord over een volgende staatshervorming. Daarin wordt hij zelfs onrechtstreeks bijgetreden door Le Soir, die in haar editie van 7 juni stelde dat alles anders zou kunnen worden met een absolute meerderheid van Vlaamsnationalisten in hun eigen parlement.
Dat laatste wil echter niet zeggen dat dan alles in kannen en kruiken zal zijn. Maddens verwijst hierbij naar het overgangsmechanisme dat ervoor moet zorgen dat vanaf 2025 de transfers van noord naar zuid door Wallonië zouden teruggeschroefd worden (na het akkoord met de PS om in 2014 de regering Di Rupo tot stand te brengen). Dat zou – volgens Maddens - niets betekenen, zolang de Walen ook dan schulden zullen kunnen blijven maken, zoals ze nu – samen met de groenen - willen realiseren via een onbetaalbare pensioenhervorming.
Zaterdag was er dan de uitgestelde Nieuwjaarsreceptie van de N-VA, waarop Bart De Wever terecht de federale regering in het algemeen en de PS in het bijzonder in hun hemd zette. Ook cd&v en Open VLD kregen, even terecht, een veeg uit de pan omdat ze die links francofone federale regering blijven steunen. Hij herhaalde hierbij wel, dat hij toch het debat met de PS wil aangaan voor een verdere confederatie van dit land. Ik denk niet dat dat veel zal uithalen. Men moet met de PS geen debat meer aangaan, maar de confrontatie, zeker als de francofonen hun cordon médiatique in stand blijven houden, weigeren met het Vlaams Belang zelfs maar te praten en op die manier van de Vlaamse meerderheid een politieke minderheid blijven maken.
In het regeerakkoord van Paarsgroen+ staat o.m. dat men de minimumpensioenen zou optrekken tot 1.500 euro voor iedereen. Begin september 2021 pakte minister van Pensioenen Karine Lalieux (PS) uit met haar hervormingsplannen ter zake. Dat gebeurde toen niet in de ministerraad noch in het parlement, maar meteen in de media, want buiten socialisten en groenen wou geen andere meerderheidspartij daarvan horen. Over dat minimumpensioen waren die het alleen eens als er een loopbaan van 45 jaar tegenover stond. Tegelijk zou men de zgz ‘gelijkgestelde periodes’- pensioen, ziekte en tijdskrediet (‘Only in Belgium’) - niet meer laten meetellen en dus afschaffen. Lalieux blijkt echter aan haar plannen niets gewijzigd te hebben en wil iedereen na een carrière van 30 jaar die amper 10 jaar daarvan effectief gewerkt heeft, dezelfde 1.500 euro geven. Lijkt haast ‘Win for Live’, PS- versie.
Als het doorgaat, zal die PS-grap, volgens het planbureau, de nu reeds lege staatskas jaarlijks 3,2 miljard euro extra kosten. Reken daar nog de loonsverhoging van 3 tot 7% bij die Peter(a) The Sucker (Groen), minister van Ambtenarenzaken aan haar ambtenaren wil geven en die jaarlijks nog eens 180 miljoen extra zullen kosten. Maandag a.s. zou het Planbureau daarover verdere tekst en uitleg moeten geven.
Als deze uitgaven er zouden komen, zullen die gecompenseerd moeten worden door op andere zaken te besparen én door nieuwe belastingen. Geloof het fabeltje niet dat dit ook zou kunnen door het optrekken van de Belgische werkzaamheidsgraad naar 80%. Wallonië haalt in 2030 zelfs de 70% niet.
---
In de marge van bovenstaande nog dit: Europa heeft al laten weten dat België 1,4 miljard euro minder zal krijgen uit het Europese relancefonds. De kans is groot dat dat bedrag ondertussen ofwel al is uitgegeven ofwel gepland is dat te doen.
Er was deze week nogal wat te doen over de huur van de sociale woningen in dit land. Sinds jaren zijn er al lange wachtlijsten waarop kandidaat-huurders soms eveneens jarenlang al wachten. Men heeft al verscheidene initiatieven genomen om het tij te keren, maar tot nu toe zonder veel succes.
Zo was er eerst de zoektocht naar eigendommen van immigranten die hier een sociale woning huurden, maar in het thuisland nog eigendom hadden. Daarna heeft men ook een grens getrokken voor wie boven een zeker bedrag aan inkomen had. Nu is daar nog bijgevoegd om te zien of men niet teveel spaargeld op de rekening heeft staan. Op al deze maatregelen kwam er steeds het nodige protest van de wereldverbeteraars, al moet gezegd worden dat de Vlaamse regering ter zake het been stijf houdt. Sociale woningen moeten gaan naar de armste mensen, niet naar wie elders eigendom heeft, een goed inkomen en/of een grote spaarpot.
Bij de kandidaat-huurders van sociale woningen zijn er ook steeds meer éénouder gezinnen, meestal van stuk gelopen huwelijken. Ook dat is een teken des tijds en komt vooral doordat onze bevolking niet- of minder gelovig is geworden, waardoor heel wat situaties die vroeger uitzonderingen waren nu schering en inslag zijn. Men leeft er maar op los, men hoort dingen die er vroeger ook wel waren, maar veel minder en die niet meteen op straat werden geworpen zoals dat tegenwoordig gebeurt via de (a)sociale media.
Ondertussen blijft de wereld maar veranderen en gaat alles – ook dat veranderen - steeds sneller. We gaan nog heimwee krijgen naar die goeie, ouwe tijd.
