1889 – 7 mei : Arnold “Noldus” Leopold Teughels benoemd tot gemeenteontvanger.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

            (GR-27/6/1912)

1890 – “Tot in 1702 lag er in Leest geen enkele kasseiweg en kon men slechts over een

            houten paalbruggetje naar de Warande en zo langsheen de beemden bij de

            Battelse Bergen naar Mechelen.

            Of langs de Bleukensweg in de Kouter vanwaar men te voet of met kar en paard

            bij laag tij over de harde bedding van de Zenne Stuivenberg kon bereiken.

            In 1890 werd de Zenne met minder bochten en van dijken voorzien, met een

            ijzeren brug overspannen en het tolgeld afgeschaft.

            De zennewerken werden uitgevoerd door merendeels Hollanders, huizend in

            barakken of schuurkens.” (J.A.Huysmans – DB 1979)

1890 – Leest telde 1427 inwoners. (Wikipedia)

1890 – Emiel Van der Elst (°1863, +1920), de tweede postbode van Hombeek

            droeg in deze periode ook brieven rond in Leest en Zemst-Laar.           

            Op zijn identiteitskaart stond “bakker” en na zijn pensionering bouwde hij

            in zijn tuin te Hombeek een oventje waarin hij ook voor anderen brood bakte.

            Hij was gehuwd met de Leestse Melania Quintidi (°Leest 1961, +1923) die hem

            vijf kinderen schonk.

            (“De metamorfose van ons dorp” ’t Ridderke nr.3 juli-september 2006) 

1891 – Jozef Verbist, afkomstig uit Herselt alwaar hij geboren was op 6 oktober 1843,

            volgde pastoor Vandercruyssen op. 

            Hij werd te Leest pastoor benoemd op 22 juni 1891 maar was op dat moment

            reeds 21 jaar in de gemeente werkzaam als onderpastoor. 

            Jozef Verbist was een graaggeziene figuur in het dorp, een plezante kerel vol

            fratsen. Als hij naar een zieke trok, stak hij eerst stiekem een fles wijn in zijn

            toog. Ook bij de kinderen was hij erg geliefd, hij had voor hen steeds wat bij.

            Zijn gezicht was geschonden door de pokken, maar ook daar kon hij grappen over

            maken : “Daar kan geen enkele vlieg over mijn kaken kruipen,” placht hij te

            zeggen, “want ze vallen allemaal in de putten, en zonder hun poten te breken...”

            (LG,blz.98)

            Frans Moyson in DB van augustus 1957 over pastoor Verbist :

            “...pastoor Verbist was de jovialiteit in persoon : grappen vertellen en farcen

            uitsteken was zijn specialiteit. Het staat op zijn grafzerk gebeiteld : “Hij was de

            vreugde zijner vrienden”.

            In alles zag hij de humoristische kant van het leven en in heel het bisdom was

            hij onder de geestelijkheid gekend als de “JEF VAN LEEST” en de confraters

            die hem kenden waren altijd op hun hoede om niet door hem op een of andere

            wijze beetgenomen te worden !...”

            Mijn grootvader langs moederskant, Jan Baptist Mees, vertelde over hem in

            1977 :

            “...mijne eerste pastoor, de voorganger van die van dat koekjesfabriek de

            Beuckelaer (pastoor Beuckelaers), herinner ik mij nog goed.

            In die tijd hadden wij vier koeien en die waren op vijf dagen allemaal dood.

            Ten einde raad lieten wij de pastoor roepen, die was toen al op leeftijd en hij is

            gekomen. Onze koeienstal krioelde van de ratten en vooraleer de pastoor zich

            terugtrok om die te overlezen nam hij mijn vader apart : “Sooi, het kan misschien

            mijn dood worden, maar ik doe het toch !”

            Toen hij een hele tijd later uit de stal kwam hing er aan elk haartje van zijn kop

            een druppel zweet en die zelfde avond zagen mijn ouders tientallen ratten onze

            stal verlaten en de volgende morgen was er geen enkele meer.

            En niet lang nadien is die pastoor gestorven hé..”

            Pastoor Verbist overleed op 12 januari 1911, hij werd 67 jaar en 3 maanden.

            Hij was de laatste die, zoals ook nog zijn directe voorganger, een eigen

            grafsteen kreeg in de zandstenen koormuur van de kerk. (Uiterst links op het

            kerkhof.)