xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

1914 – Op 23 oktober sneuvelde Leestenaar Jan Victor Roelants te Stuivekenskerke

            aan de Ijzer.

            Het was bij de zware gevechten om de brug van Tervaete, waar de Duitsers over

            de  Ijzer waren geraakt. Het waren moordende gevechten : aan de buitengevel van

            de kerk van Stuivekenskerke, vanwaar de Belgische tegenaanval vertrok, staat een

            herdenkingsplaats die vermeldt dat die 23 oktober, 1200 Carabiniers en twee

            derde van het officierenkader niet terugkwamen van die tegenaanval.

            Jan Roelants was geboren te Leest op 25 februari 1883 als zoon van Jan en Maria

            Louise Vertongen.  

1914 – “Enkele tijd na de overrompeling van 1914, werd door de Duitse bezetters

             begonnen met de Belgen, al ei zo na, tot op hun hemd uit te kleden, zogezegd

            geruild voor hun dag en nacht gulle waardevolle bijgemaakte papierkens, en wat

            voor de veroveraars niet tot verkoop was te verleiden, bleek voor hen dan niet te

            zwaar of te heet.

            Inbreng van wol of koperwerk gold als afkorting op ’n bepaalde som van een

            verplichte gezinsbijdrage, de laatste bomen verdwenen uit de bossen, de notelaars

            uit de woonerven voor hun tekort aan geweerkolven, de paarden tot motorkracht

            voor hun ergens in de modder verzonken kanonnen, de klokken uit de torens,

            jonge mannen en vaders als helpers naar het vreemde land.

            Hulpkomiteiten zagen hun mogelijkheden slinken  en de Duitsers vreven alle

            schuld op de bevolking.

            Daartegen brachten de protestzangers spottend eigen kritiek : in de dorpen :

            “De meiskens van Brussel die smokkelen zeep, zeep, zeep, enz.”, in de steden :

            “En de boeren hebben een markmachien, ’n markmachien, enz..”

            (J.A.Huysmans – DB juni 1980 “Waterkiekens in onze rivieren”)

In de “Komiteiten” konden de burgers aan verminderde prijzen eetwaren bekomen, die voor elk huisgezin en per hoofd verdeeld waren.

Brood en aardappelen moest men insgelijks in de huizen, door de komiteiten daarvoor aangewezen, gaan halen.

Het brood bestond uit een mengeling, meer zwart dan wit.

Het tarwebrood werd verkocht bij de bakkers die daartoe een bijzondere vergunning bekomen hadden. Deze bakkers waren zeldzaam.

In 1916 mocht geen enkele bakker nog brood bakken, buiten degenen die door de komiteiten aangesteld waren; tarwebrood was verboden.

Men kon niet meer dan 250 gr. brood en  300 gr. Aardappelen per hoofd bekomen en dit rantsoen werd nog merkelijk verminderd op het einde van het jaar.

Het was niemand toegelaten zijn voorraad aardappelen op te doen.

Voor iedere landbouwer was een hoeveelheid aardappelen bepaald, die hij moest leveren

aan de komiteiten.

Het was de burger haast onmogelijk de enige kilos aardappelen die hij van de landbouwer bekomen had in de stad te brengen zonder gevaar te lopen aangehouden te worden en met een zware boete gestraft te worden.

In 1917 en 1918 verergerde deze toestand nog. Suiker, rijst, bonen, enz. Moesten in het komiteit genomen worden ; er was een hoeveelheid per hoofd bepaald.

Zo was het ook voor spek en vet, en toch was het dan nog zelden te bekomen.

Om de duurte van de koffie waren vele burgers genoodzaakt gebrand koren of gerst te drinken in plaats van koffiebonen. Een Duits bevel verbood graan en bitterpeën te branden op op den buiten te gaan kopen op straf van zware boete.

Alles werd opgekocht en naar Duitsland vervoerd.

De schillen der aardappelen werden ten huize afgehaald en men betaalde ze 10 tot 14 centiemen per kilogram.

Einde november 1916 was er bijna geen boter meer te bekomen.

Reeds van 1915 werd dagelijks aan duizenden werklieden door de zorg der komiteiten soep en brood uitgedeeld.

Maandelijks moesten de buitenlieden met hunne paarden ter keuring naar de stad komen. De beste paarden werden er uitgekozen en tegen lage prijs naar Duitsland gevoerd.

Het gebruik van ossen werd algemeen.

Bij al de duurte der levensmiddelen werd er nog woekerhandel op grote schaal gedreven.

Sommige waren sloegen zelfs met het uur op, niettegenstaande de handelaars op dat ogenblik reeds een schone winst konden opstrijken.

In Duitsland was er gebrek aan leder. De Duitsers eisten nu in België alle leder op zodat het bij ons schaars en duur werd, men betaalde een paar schoenen in 1917 tot 125 frank, en in 1918 150 tot 200 fr.

Op  15 januari 1917 werd een Duits bevel in bijna al de huizen der stad (Mechelen) rondgedragen waarop de burgers het gewicht koper moesten aantekenen dat zich in huis bevond.