De Zwitserse Carla Del Ponte, achtereenvolgens openbare aanklager van een groots onderzoek naar het geld van de Italiaanse maffia in Zwitserland, hoofdaanklager van het Rwanda-tribunaal en het Joegoslavië-tribunaal en lid van de Syrië-commissie, houdt het voor bekeken. Ze zegt niets gerealiseerd te krijgen doordat de politiek, in de eerste plaats de VN-veiligheidsraad, haar dat belet. Het heeft wel lang geduurd vóór zij daar achter is gekomen. Ondertussen is ze 70 en zal ze zo’n 40 jaar zeker niet onderbetaald zijn geweest, om het beleefd uit te drukken (ze heeft tussendoor, in 2008, ook nog een boek over haar werk geschreven: ‘Mevrouw, de aanklager’). Van het hoofd van de juridische dienst van de VN kreeg ze ooit te horen dat ze juridisch wel gelijk had, maar dat de Veiligheidsraad een politiek orgaan is en de politiek het laatste woord heeft. Dat laatste heeft ze moeten ondervinden in het Rwanda-tribunaal waar ze bewijzen te over had tegen Kagame, maar botste op het veto van de USA en in de Syrië-kwestie waar ze hetzelfde meemaakte met Rusland, dat Assad dekt, alhoewel Del Ponte zegt voldoende bewijzen te hebben om die laatste te beschuldigen van oorlogsmisdaden.
Del Ponte is echt niet de enige die aan al die internationale commissies en tribunalen, die nooit iets ernstig hebben opgelost, een aardig centje zal hebben overgehouden. En dan vergeten we nog dat Internationaal Gerechtshof van Den Haag, waar ook massa’s rechters, advocaten, vertalers, tolken en toebehoren luxueuze erelonen en verblijfskosten krijgen uitbetaald en waar grote criminelen, dikwijls verantwoordelijk voor volkerenmoorden met tienduizenden doden op hun geweten, meestal na lang aanslepende en dure processen er vanaf komen met enkele tientallen jaren cel. Aan die komedie in Den Haag doen de States trouwens niet mee. Een beslissing die al genomen was vóór Trump aantrad, zodat men dat – jammer genoeg – nu eens niet in zijn schoenen kan schuiven…
Niets nieuws onder de zon. In de zeventiende eeuw schreef Joost van den Vondel het al: ‘De wereld is een schouwtoneel. Elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel’…
De ene president blijkt de andere niet te zijn. In mijn blog van gisteren vroeg ik mij nog af wie het allemaal blijft interesseren wat men over Trump schrijft. De criticasters staan blijkbaar aan te schuiven om hun zeg te kunnen doen en de media lijken geen plaats genoeg te hebben om alles te kunnen mededelen. In tegenstelling tot wat Trump overkomt lijkt de nieuwe Franse president een aureool van ongenaakbaarheid te koesteren. Zou het?
Na zijn eerste 100 dagen als president blijkt nl dat de populariteit van Macron ook niet meer dat is. Van de 62% bijval die hij kreeg bij zijn aanstelling zou nu nog zo’n 36% aan populariteit overblijven. Dat is zelfs 10% minder dan het percentage dat ‘monsieur normale’ Hollande na dezelfde periode had. Net als Trump heeft Macron al enkele van zijn medewerkers moeten laten vertrekken of doen vertrekken, zoals François Bayrou voorzitter van de centrumpartij MoDem en vooral de opperbevelhebber van de Franse strijdkrachten, die de eer aan zichzelf hield. Dat werd wel gemeld door onze media, maar daarmee was ook de kous af. Voor elke medewerker die bij Trump vertrekt (of moet vertrekken) is er plaats te weinig om dat allemaal dik in de verf te zetten. Ik heb alleen de naam Scaramucci onthouden. ‘Scaramuccia’ betekent in het Italiaans ‘schermutseling’, een naam die de man alle eer aandeed.
In De Standaard van 9 augustus schreef Mia Doornaert (ex-medewerkster, nu barones met pensioen en wonende in Frankrijk) dat iedereen daar smelt voor de nieuwe Première Dame in het Elysée. Dat Macron haar een speciaal statuut wou geven (met een extra budget), werd wel vermeld (en afgeschoten), maar daar bleef het bij. Tegenover de inderdaad mooie benen van Brigitte spreekt de First Lady in het Witte Huis wel vijf talen, maar daar smelt men blijkbaar niet voor...
Het is het verhaal van de klassieke twee maten en twee gewichten. Trump zou inderdaad zijn woorden wat beter mogen wikken vóór hij ze uitspreekt of op Twitter zet, maar de man is nu eenmaal geen raspolitieker en dat speelt hem parten. Daar zullen we mee moeten leven, alsook met de nodige correcties die later meestal volgen. Hopelijk krijgen we van onze media na de komkommertijd wat ander en beter nieuws dan altijd datzelfde anti-Trump gezeur.
Het blijft moeilijk iets interessants te vinden om over te schrijven in deze komkommertijd. We gaan nu de week in van de 15de augustus, een feestdag met moedersdag in en rond Antwerpen en in de zuiderse landen het hoogtepunt van het toeristisch seizoen. Eens deze week voorbij zitten we in de laatste twee weken van de grote vakantie, zal het overal weer wel rustiger worden en business as usual. Een beetje raar doet het wel, als men iedereen hoort praten over dit verlengde weekeinde, terwijl vandaag, maandag, het officieel een gewone werkdag is en veel zaken open zullen zijn. Dat verlengde weekeinde is er dus niet voor iedereen. Doet me denken aan de elfde juli.
Over de eiersoap met het Fipronil schandaal heeft iedereen ondertussen wel zijn zeg gehad en worden de verdere commentaren niet veel meer dan bladvulsel. Als er deze week al iets zal gebeuren, zal dat in het buitenland zijn. Wat met Noord-Korea en/of met bv Venezuela, waarover Trump liet verstaan dat ook daar militair geweld niet uitgesloten is? Het feit dat zijn minister van Buitenlandse Zaken deze week persoonlijk gaat praten met ex-buschauffeur Maduro duidt echter eerder op het tegendeel. We zullen dan ook moeten leren de uitspraken van The Donald met een korreltje zout te nemen. Op elk van die uitspraken volgt wel een protest of een correctie, zelfs door dochter Ivanka, dit laatste na Trump’s veroordeling van de rellen in Charlottesville, waarbij hij het geweld wel aanklaagde maar, volgens zowat iedereen, het te algemeen deed. Wat de man ook nog zal zeggen en doen, het zal nooit goed zijn. Ik vraag me wel eens af of ons dat hier moet blijven interesseren…
In de weekeindeditie van De Tijd was er heel wat te doen over de financiering van de politieke partijen door de staat. Dat is niets nieuws en is grotendeels nog het gevolg van de Agusta affaire, waarna men wou vermijden dat partijen geld zouden zoeken in de zakenwereld en daardoor geneigd/verplicht (schrappen wat niet past) zouden zijn die relaties op e.o.a. manier te bevoordelen. Als men echter leest dat alleen al de Vlaamse politieke partijen vorig jaar in totaal zo’n 40 miljoen euro hebben gekregen, dan kan men zich daarbij toch afvragen of de slinger niet te ver in de andere, verkeerde richting is geslagen. Dat geld wordt verdeeld naargelang de stemmen die de onderscheidene partijen bij de laatste verkiezingen in 2014 hebben gekregen. In dat jaar werd de N-VA veruit de grootste partij in Vlaanderen, waardoor ze dus ook met de meeste centen ging lopen. Toen gebeurde er wel iets opmerkelijks.
De N-VA huurde nl op dat moment één verdieping van een groot appartementsblok in hartje Brussel, in de Koningsstraat. Daar de partij blijkbaar niet wist wat met dat extra geld aan te vangen, kocht ze het hele blok met acht verdiepingen (5.000 m²), waarvan ze de helft doorverhuurde. Die huur bracht haar vorig jaar zo’n miljoen euro op, waardoor men redelijkerwijze kan aannemen dat men met de huidige goedkope leningen die aankoop snel zal kunnen afbetalen. Op die manier van werken kwam er vanwege de andere partijen nu eens geen kritiek. Ergens logisch, want zeker de traditionele partijen hadden dat ook kunnen doen toen zij, vóór 2014, groter waren dan de N-VA en toen dus ook meer geld kregen. Open VLD en CD&V hebben trouwens ook een eigen hoofdkwartier in Brussel, maar die brengen hen niets op. Vraag die men daarbij wel kan stellen is, of het deontologisch wel verantwoord is dat partijen (álle partijen) zoveel staatssteun moeten krijgen. Vroeger viel dat minder op, maar een aankoop van vastgoed met geld van de kiezer/belastingbetaler, is m.i. toch een stap te ver en een duidelijk bewijs dat partijen zoveel geldelijke steun niet nodig hebben. Bijkomende vraag is daarbij wat de andere partijen, die dat niét deden, met dat eigenlijk overbodige geld dat ook zij toen kregen, wél deden?
Men zou er m.i. dan ook beter aan doen al die subsidies af te schaffen (plus die aan de media). Waarom zouden partijen en media geen geld mogen krijgen van derden, zolang dat allemaal maar transparant blijft voor iedereen?
Ook in Noorwegen zijn er dit jaar verkiezingen. Hoofdthema daar wordt de vermogensbelasting (‘formuesskat’ på norsk/in het Noors). Die belasting bestaat er al, maar het land heeft dat geld feitelijk niet nodig, het verdient genoeg aan de exploitatie van olie en gasvoorraden uit de Noordzee. Voor de linkse oppositie is ook daar genoeg blijkbaar nog niet genoeg, want die wil de taks van 0,85 op 1,2% brengen. Zo eens iets anders dan die van 25% (over enkele jaren pas) bij ons. De centrumrechtse partijen, die in Noorwegen momenteel de regering vormen, willen die vermogensbelasting laten uitdoven. Ondanks het belachelijke percentage dat bedrijven daar gevraagd wordt, is men er zich wel bewust dat een verhoging psychologisch kan meespelen en leiden tot kapitaalvlucht of gemiste investeringen.
Gelukkig land dat geen andere (financiële) problemen kent. Iets heel anders dan bv wat in Venezuela aan het gebeuren is. Het land met de grootste olievoorraden ter wereld (groter dan die van Saoedi-Arabië!) is zo goed als failliet na twee decennia socialistisch bewind*, eerst onder generaal Chavez en daarna onder Maduro, een gewezen buschauffeur. Venezuela heeft een inflatie van bijna 1.000% (nee, hier staat geen 0 teveel!), 85% van de geneesmiddelen zijn er niet meer te verkrijgen, de kindersterfte is er met 30% toegenomen en door de voedselschaarste weegt de gemiddelde Venezolaan zo’n 9 kilo minder dan 10 jaar geleden. Bij betogingen tegen het regime zijn al meer dan 100 demonstranten omgekomen, de meeste door politiekogels…
Bij onze PvdA wordt die Maduro opgevoerd als een held. Hij belichaamt nl hun partijprogramma: hoge belastingen, nationaliseringen en het boycotten van elk ondernemerschap. Dat diezelfde partij de Noord-Koreaan Kim Jong-Oen** bewondert is, zeker in de huidige tijdsgeest, te gek voor woorden. Vergeten we niet dat de kans bestaat dat de PTB, de Waalse tak van de ex-Amadezen, bij de volgende verkiezingen de grootste partij van Wallonië dreigt te worden…
* Doet denken aan dat mopje dat zegt als de Sahara socialistisch zou worden, er na 10 jaar geen zand meer zou zijn…
** Onze media schrijven Kim Jung-Un, maar spreken de naam uit op zijn Engels. Als ze hem in Noord-Korea Kim Jong-Oen noemen, moet men die naam hier met onze ‘oe’ schrijven, niet met de Engelse ‘u’. Dat laatste gedeelte past in het Nederlands trouwens beter bij zijn persoon…
In mijn blog van 16 mei van dit jaar, schreef ik i.v.m. het doorberekeningssysteem van de verkiezingsbeloften in de verschillende Europese landen, dat we best geen vergelijkingen meer moesten maken met Nederland, waar men traditioneel met twee partijen een regering vormde, maar daar nu niet in slaagt en men thans vier partijen nodig heeft. Toen waren onze noorderburen al twee maanden na hun laatste verkiezingen aan het ‘ouwehoeren’, om het op zijn Hollands te zeggen, maar kwamen er niet uit. Wel, ze zijn er nog steeds niet uit, straks al 5 maanden na de stembusslag van 15 maart.
Nederland is lange tijd een soort gidsland geweest, waar men naar opkeek, ook van bij ons. Dat lijkt voorbij te zijn, zoals ook de huidige eiersoap lijkt te bevestigen. Half mei mislukte een eerste poging tot vorming van een nieuwe regering omdat GroenLinks had afgehaakt. Die wereldverbeteraars wilden nl in het regeerakkoord de bevestiging hebben dat het land minstens 5.000 extra vluchtelingen zou opnemen, wat de andere drie partijen (PvdA, CDA en D66) niét wilden. Er komt nu een nieuwe poging, met deze keer de conservatieve ChristenUnie als vierde partner. Daardoor blijft D66 als enige linkse partij over in een voor de rest conservatieve regering en zal deze partij enkele ethische problemen mogen vergeten. Die thema’s (hun visie op euthanasie en wetenschappelijk onderzoek op embryo’s) hoopt men nu bij de nieuwe besprekingen achterwege te kunnen laten. Zo’n beetje zoals vorig jaar bij ons gebeurd is bij het toenmalig akkoord over de budgetcontrole en men overeenkwam de vennootschapsbelasting en de meerwaardetaks even te vergeten. Als het daar in Nederland nog lang duurt, gaan ze straks ons record van regeringsvorming nog verbeteren. Allemaal op zijn Belgisch, zeg maar, de omgekeerde wereld.
Vanaf 2018 zullen bedrijven voordeligere winstpremies (bonussen, zeg maar) kunnen uitdelen aan hun medewerkers. Ze moeten die dan wel geven aan ál hun werknemers. Dat is een van de beslissingen uit het zomerakkoord, waardoor bedrijven in feite de regel van de eerder afgesproken maximale loonsverhoging van 1,1% boven de indexaanpassing kunnen omzeilen. De werknemers houden aan die winstpremie ook meer over dan bij een gewone bonus. Iedereen tevreden dus? Nee, want de vakbonden zijn er tegen. Die vrezen nl dat de bedrijven een deel van de lonen zullen vervangen door bonussen, waardoor de staat (zeg maar: de Sociale Zekerheid) minder geld zal binnen krijgen. Helemaal onterecht is die kritiek niet, maar voor de vakbonden zal het ook nooit goed zijn. Naar buiten uit lijkt het er weer op dat ze liever hebben dat de werknemers minder krijgen, terwijl ze op manifestaties en betogingen steeds staan te roepen dat ze méér willen. De uiteindelijke wetteksten moeten echter nog gemaakt worden en het blijft dus mogelijk dat ook hier weer enkele ‘aanpassingen’ op zijn Belgisch kunnen gebeuren om kool en geit te sparen.
Wat in bovenstaand verhaal echter ook meespeelt is, dat de bedrijven niet meer langs de vakbonden moeten passeren om winstpremies uit te keren en denkelijk ligt daar het varkentje gebonden. Ook als het goed gaat zouden bedrijven dus eerst de toestemming van de syndicaten moeten krijgen, zodat die steeds een vinger in de pap kunnen blijven houden. Dat doet denken aan Peeters’ oplossing voor het nieuwe aanwervingsysteem binnen de havens, waar men, in tegenstelling tot vroeger, nu wel mensen kan aanwerven buiten ‘het kot’, maar eerst na toestemming van de vakbonden die, uiteraard, geen akkoord zullen geven als die mensen niet de juiste partij- en/of vakbondslidkaart hebben.
Zo fopt men Frederik en blijft de geschiedenis zich herhalen…
Of het allemaal waar is, wat ze er over schrijven, is nog steeds koffiedik kijken, maar – hoe men er ook tegen aankijkt en hoe het zal aflopen – dat eierschandaal, als we het zo mogen noemen, is wel een godsgeschenk voor onze media. Uitgerekend in de komkommertijd wanneer men meer dan zijn best moet doen om kranten, bladen en journaals volgeschreven en -gepraat te krijgen, komt er iets in de bus te vallen waar ze nog enkele weken, misschien wel maanden zoet mee zijn. Het is wel erg voor bedrijven, die helemaal geen Fipronil gebruikt hebben, maar óók tijdelijk gesloten werden (en worden). Het kan goed zijn dat daaruit nog een flink pak schadeclaims komen, waarvan men op dit ogenblik nog niet eens weet aan wie ze zullen moeten geadresseerd worden. Nu zijn ze bij ons wel straf in het zwartepieten, maar dit probleem is grensoverschrijdend, met zelfs veel grotere schade in Nederland, alhoewel daar dan wel de labcontroles gebeurden, ook voor België. Men is er ook nog niet uit hoe het komt dat de verschillen zo groot zijn tussen bv Nederland en België of tussen de verschillende testen onderling, terwijl men het in Duitsland stilletjes gehad heeft met de controles die hier van staatswege gebeuren. Dat laatste heeft trouwens niet alleen te maken met onze eierproductie, maar ook met onze kerncentrales – in de eerste plaats die van Tihange – die de Duitsers gesloten willen zien. Daarenboven blijft het een raadsel waarom de voedselcontrole in dit land valt onder Landbouw en niet onder Volksgezondheid.
Gelukkige mensen, zoals ondergetekende, die zelf enkele kippetjes in de tuin hebben lopen en die het doen met een dagelijks bakje granen, tafel- en groenteafval. Ik eet elke morgen een zachtgekookt, vers eitje als nagerecht bij mijn ontbijt. Om nog te zwijgen over de lekkere advocaat die ik af en toe van die eitjes maak, en dat allemaal gegarandeerd zonder Fipronil!
Er is de laatste week nogal te doen geweest over de presidentsverkiezingen in Rwanda. Dat landje wordt, sinds de massamoorden van 1994, geleid door Paul Kagame, een Tutsi, die de grondwet heeft laten ‘aanpassen’ en – als hij in leven blijft – nu verder kan regeren tot ergens in de jaren 2030. Hij haalde het met een Stalinistische monsterscore van bijna 99% en dat heeft veel weg van een dictatuur, iets dat door onze media dik in de verf wordt gezet. Toch is het kleine Rwanda momenteel een land waar vrede heerst en het economisch niet slecht gaat. Een groot verschil met de meeste landen van het zwarte continent, waar er – ongeacht het politiek systeem - miserie, armoede, uitbuiting en onderdrukking is, soms zo erg dat de mensen die kunnen, er gaan lopen.
Over Kagame wordt in onze media gezegd dat hij de oorlog in 1994 begon, maar dat is niet helemaal correct. Toen Rwanda – een vroegere kolonie van Duitsland, die daarna een Belgische protectoraat werd – van ons land zijn onafhankelijkheid kreeg (o.m. door de tussenkomsten van Willy Claes, toen minister van Buitenlandse Zaken) en het democratisch stemrecht werd ingevoerd, werden de Hutu’s er de baas nadat ze eeuwenlang overheerst geweest waren door de grotere en – volgens sommige – meer ontwikkelde Tutsi’s, die wel altijd een minderheid waren geweest. Het resultaat was een eerste genocide, waarbij heel wat Hutu’s vluchtten naar Oeganda. De oorlog die aanleiding was van de tweede genocide in 1994, werd misschien wel door Kagame begonnen, maar moet gezien worden als een vervolg van de eerste, met de terugtocht van de verdreven Hutu’s uit Oeganda die op hun beurt wraak namen. Opmerkelijk daarbij is dat in Rwanda sindsdien het Engels het Frans heeft vervangen als voertaal. De Tutsi’s hadden die laatste taal verleerd in het Engelstalige Oeganda.
Afrika is tegenwoordig één grote ramp, zowel humanitair als economisch. Als het dan ergens een beetje beter gaat – zoals nu in Rwanda – staan onze zedenprekers op de eerste rij om het systeem daar af te breken. Het is er inderdaad niet zoals wij denken dat het hoort, maar dat is het bijna nergens in Afrika, te beginnen met ‘onze’ Kongo waar men er zelfs niet meer in slaagt een presidentsverkiezing te houden, omdat Kabila Jr dan zou moeten aftreden. Ook daartegen wordt dan wel door de oppositie geprotesteerd via o.m. een regelmatige ver-van-mijn-bedshow in het voor hen veilige Brussel, maar dat verandert niets aan de hopeloze situatie van een land dat gewoon te groot is om efficiënt bestuurd te worden.
In de marge van bovenstaande nog dit: Peter Verlinden, de vaste VRT-correspondent voor Afrika in het algemeen, maar voor Kongo, Rwanda en Burundi in het bijzonder, is gehuwd met een Rwandese Hutu.
Onbevooroordeeld kan men hem dan ook niet noemen. Voor hem zal die Kagame het wel nooit goed doen, evenmin als Trump voor Björn Soenens, de VRT-specialist voor de States…
Die Zuhal Demir, onze nieuwste federale staatsecretaris, is een bezig bijtje. Dochter van Koerdische ouders uit Turkije, is zij hier bijna perfect geïntegreerd. Het enige wat haar nog stoort is haar dubbele nationaliteit en nu heeft ze bij de Turkse ambassade hier een aanvraag lopen om haar Turkse nationaliteit in te trekken. Nu maar zien of dat gaat lukken, want normaal doen ze dat daar niet. Als het aan haar alleen zou liggen, was het al gebeurd. Uitgerekend als staatssecretaris voor Gelijke Kansen is dit wel een statement dat kan tellen.
Feitelijk zouden allen die hier aan politiek doen, van het ogenblik dat ze zich kandidaat stellen, hun eventuele tweede nationaliteit moeten opgeven. Het gaat nl niet op dat hier verkozen politici straks misschien in het buitenland een tweede politieke carrière zouden kunnen beginnen. Wie maar één nationaliteit heeft, kan dat ook niet zomaar. Politici van allochtone afkomst die hun dubbele nationaliteit willen behouden – zeker als ze uit een land komen van buiten de E.U. - zouden daarvoor minstens een sluitende reden moeten hebben.
---
Ondertussen is ook Groen op het karretje van ‘den John’ gesprongen en eisen ze meer klaarheid in de toch onverkwikkelijke zaak van de met Fipronil besmette kippenstallen. Dat is hun recht, maar het ziet er niet naar uit dat die eierkwestie een regeringscrisis gaat worden. Zeker niet als het klopt dat de waarde van de vervuiling bij ons niet eens één tiende zou zijn van wat is toegelaten. We zijn nog niet aan dioxinecrisis 2.0 toe, al is het voor sommige politiekers wel leuk meegenomen in volle komkommertijd. Het is nog geen ‘kiep kwaait’, zoals in dat oude mopje.*
* Rijdt een Brit met zijn auto in Groningen in een groep kippen. Komt de boer aangelopen, helemaal over zijn toeren: ‘Keep quiet’, zegt de Brit. ‘Kiep kwaait, kiep kwaait?’, roept de boer, ‘het zijn er minstens vijf!’
De Britten horen inderdaad niet thuis in Europa. Tot die conclusie kan men komen als men ziet dat Groot-Brittannië het enige Europese land is waar de socialisten merkelijk vooruit zijn gegaan, met dank aan de Brexit en de flaters van Trees May. In Duitsland, waar links had gehoopt op een verbetering nadat Martin Schulz, de ex-voorzitter van het Europarlement, het op zou nemen tegen ‘das Mädchen’, lukt het ook niet. Nadat de socialisten in mei nog de deelstaatverkiezingen in Noordrijn-Westfalen hadden verloren – evenals hun roodgroene meerderheid aldaar – spelen ze, zeven weken vóór de nationale verkiezingen, die ook kwijt in Nedersaksen. Daar was zelfs niet eens een verkiezing voor nodig. Nadat een groen parlementslid overstapte van haar partij naar de CDU, was de roodgroene coalitie ook daar haar nipte meerderheid kwijt. Nedersaksen is de regio van Hannover, de op één na grootste Duitse deelstaat met op drie na de meeste inwoners en o.m. de thuisbasis van Volkswagen. Over twee weken gaan ze daar nu opnieuw kiezen, maar dat zal niet veel aan de zaak veranderen. Ook tegen Schulz zal Mutti het wel halen in september.
Bij ons is het al niet veel beter. John Crombez vecht hier ook tegen de bierkaai. De schandalen van zijn Waalse zusterpartij hebben ermee voor gezorgd dat SP.a – in de peilingen althans – de 10% drempel niet meer haalt. Misschien had ‘den John’ nog gehoopt op een herhaling van het dioxineschandaal dat de laatste regering Dehaene de das omdeed, maar dat ging toen om kippen, niet om eieren.
Zijn francofone partijgenoot Rudy Demotte, voorlopig nog minister-president van de Franse Gemeenschap – bij de gratie van Groen/Ecolo en D/Méfi – mag dan al beweren dat het bij de volgende verkiezingen weer business as usual zal worden, ‘Motje’ vergeet daarbij dat de grootste uitdager van de PS nu (én straks) niet de combinatie MR/CdH zal zijn, maar PTB/PvdA. Als de PS weer wil meespelen zal het óf een akkoord moeten maken met de cryptocommunisten óf een meerderheid vormen met de groenen en/of Maingain. Pest of cholera, zeg maar…
Trouwe lezers van deze rubriek weten dat ik geen fan ben van Kris Peeters en zijn CD&V, om het beleefd uit te drukken. Na wat ze in het zgn zomerakkoord hebben bereikt, kan ik gerust stellen dat de tsjeven wel echt een bende politieke amateurs zijn. Hun hoofdeis in dat akkoord was de meerwaardebelasting, die nu abonnementstaks wordt genoemd en in feite een vermogensbelasting is. Het is niet de eerste keer dat de partij er mee afkomt. De vorige keren heetten ze de rijkentaks en de speculatietaks. Beide belastingen zijn ondertussen reeds afgevoerd omdat ze de staat meer kostten dan dat ze opbrachten. Daarmee heeft de partij bij de vorige onderhandelingen feitelijk niets uit de brand kunnen slepen. Met de abonnementstaks zal het gegarandeerd niet anders gaan.
Die abonnementstaks is nl in feite een belasting op de effectenrekeningen. Om de pil voor de eigenaars ervan te verzachten, werd beslist dat die pas zou geïnd worden op rekeningen van 500.000 euro en meer. Een klein kind kan zich voorstellen dat huidige eigenaars van dergelijke constructies alles zullen doen om hun rekening zo te herschikken dat ze hoogstens tot 499.999 euro te komen. Dat kan, bv bij koppels, die voortaan twee in plaats van één dergelijke rekening zullen hebben, maar ook door het geld anders te investeren, bv in niet-beursgenoteerde aandelen of in de aankoop van postzegel- en kunstverzamelingen, van wijn, munten, oldtimers of vastgoed.
Het niveau van die nieuwe taks verlagen kan moeilijk, want dan gaat men weer de middenklasse treffen, iets waar Open VLD en N-VA nooit mee akkoord zullen gaan. De belasting op effectenrekeningen van 500.000 euro en meer, die nu slechts 0,15% is, zou later – eventueel door een meer linkse regering, verhoogd kunnen worden, maar het resultaat zal wel blijven dat hij niets gaat opbrengen, evenmin als de ondertussen afgevoerde rijken- en speculatietaks. Met als resultaat dat CD&V voor de derde keer voor de aap zal gehouden worden. Men zal maar op die mensen moeten rekenen, als Arco-coöperant bv…
Lode Vereeck, professor Economie, ex-LDD’er en tegenwoordig gecoöpteerd senator voor de Open VLD, heeft eens nagerekend wat er zou bespaard kunnen worden moest men de Senaat afschaffen én de federale en Vlaamse parlementen herleiden tot 100 respectievelijk 80 leden. Dat zou, volgens hem, 30 miljoen euro opleveren. Wat dat laatste betreft, zou het een slechte zaak zijn voor de kleinere partijen (en dat kunnen ze straks allemaal zijn!), die in verhouding de meeste parlementsleden zouden verliezen, waardoor sommige regio’s zelfs helemaal niet meer in het parlement vertegenwoordigd zouden zijn. Om die reden denkt Vereeck dat er van die afschaffing en die inkrimping dan ook niet veel in huis zal komen.
De geleerde professor maakt daarbij wel een (bewuste?) denkfout. Wie zegt dat de afschaffing van de Senaat en de inkrimping van het aantal volksvertegenwoordigers aan elkaar moeten gekoppeld worden? Er is nl een groot verschil tussen beide zaken. Als de Senaat volledig wordt opgedoekt, vallen ook alle werkings- en logistieke kosten weg en kan men het gebouw voor iets anders gebruiken (of desnoods verkopen). Bij een inkrimping van het aantal volksvertegenwoordigers is dat niet het geval en blijft men met een deel van die (grote) kosten zitten, zoals we dat nu meemaken bij de Senaat. Het koppelen van beide zaken door Lode Vereeck lijkt me dan ook eerder een pleidooi pro domo en een poging om zijn eigen politieke hachje te redden (en ook dat van enkele onmisbare grootheden zoals Bert Anciaux en Jan Becaus, om er maar een paar te noemen).
Tenslotte vind ik dat de provincieraden dezelfde weg op moeten als de Senaat. Daarom alleen al zou ik wensen dat centrumrechts in Wallonië aan het bewind blijft, want één van hun programmapunten is net het afschaffen van die provincieraden. Alleen de gouverneur, met een beperkte hofhouding, zou daar mogen blijven. Die zou verantwoordelijk blijven voor o.m. de coördinatie bij rampen en de culturele uitstraling van zijn provincie. Als Wallonië er in zou slagen die provincieraden af te schaffen, zie ik niet in waarom wij dat in Vlaanderen ook niet zouden doen.
Het Brussels gerecht mag dan al wel de klacht voor fraude van de N-VA’ers Jambon en Peter De Decker tegen wat nu Beweging.net heet verworpen hebben (na vier jaar a.u.b.!), de opvolger van het ACW blijft in de hoek zitten waar de Arco-klappen vallen. Europa had al gedecreteerd dat de Arco-coöperanten geen spaarders waren, maar beleggers en zodoende niet op staatsgeld zouden kunnen rekenen. Via het zgn zomerakkoord had CD&V het toch gedaan gekregen dat zo’n 400 miljoen euro aan de door het ACW bedrogen mensen door de staat zou kunnen worden uitgekeerd. Dit zou dan gebeuren na een verkoop van een deel aandelen van de staatsbank Belfius, maar dat schijnt niet te zullen lukken. Beweging.net zou dan 200 miljoen bijpassen, al zou dat gebeuren via allerlei transacties waarbij tenslotte slechts zo’n 30 miljoen van het vroegere ACW effectief bij de coöperanten zou terecht komen.
Tony Joris, prof aan de Vrije Universiteit van Brussel (VUB) en specialist in Europees recht, zegt nu dat die Belfius aandelen ook staatsgeld zijn en dus evenmin in aanmerking kunnen komen voor de (gedeeltelijke) schadeloosstelling van de 800.000 (!) gedupeerden. Het blijft dan ook een heikele zaak, voor de regering Michel in het algemeen, maar voor CD&V in het bijzonder, dat – na het debacle van de speculatietaks - weer eens het gelag dreigt te betalen van een politiek akkoord. Steeds volgens Joris, toch een specialist ter zake, kan het een paar maanden duren vóór de zaak kan worden aangekaart bij de Europese mallemolen en daarna nog 18 maanden vóór er een definitieve uitspraak kan komen. Daartegen zijn de gemeentelijke verkiezingen al voorbij en zitten we volop in de verkiezingsmodus van de reeks verkiezingen voor de gewestelijke, federale en Europese stembusgangen. Met zo’n zwaard van Damokles boven het hoofd worden die verkiezingen een mission impossible voor de tsjeven.
Men zou zich kunnen afvragen wanneer Beweging.net zelf eens in beweging zal komen en bv het initiatief zou nemen door met iets over de brug te komen, maar dat gebeurt niet. Die koepelorganisatie bestaat uit zo’n honderd(!) vzw’s en vennootschappen, waaronder het ACV, de CM, Okra, Femma en de KWB. Uit een onderzoek dat De Tijd in zijn laatste weekeindeditie publiceerde, blijkt dat de organisatie beschikt over een ‘spaarpotje’ van minstens 460 miljoen euro. Het zou zelfs nog een pak meer kunnen zijn, want zo’n beetje de helft van die aangesloten verenigingen blijkt geen jaarrekeningen te publiceren…Dat terwijl men er alles aan doet om de belastingbetaler ervoor te laten opdraaien (à rato van ± 35 euro per Belg). Ook voor de Beweging-netters blijkt de slogan ‘Les affaires, c’est l’argent des autres’ doorslaggevend…
Ondanks alle geweeklaag gaat het toch nog niet zó slecht met onze economie en werkgelegenheid. In het eerste kwartaal van dit jaar kwamen er in dit land toch weer 15.000 arbeidsplaatsen bij. Op jaarbasis spreekt men van 64.000. Nu is het zo dat het optrekken van de economie niet alleen in België plaats vindt, maar een Europees gebeuren is. In hoeverre de reeds genomen maatregelen van onze federale regering daarvoor gezorgd hebben, is niet echt te controleren, evenmin als dat wat de nu pas genomen maatregelen van het zgz ‘zomerakkoord’ zullen teweeg brengen. Eén zaak is zeker: de vakbonden gaan in september staken!
Waarom gaan die bonden staken? Misschien omdat er steeds minder doppers zullen zijn en zij daardoor minder geld van de staat zullen krijgen om de werkloosheidsvergoedingen uit te betalen, iets wat de staat zelf ook zou kunnen doen. Bij het ABVV heeft men al gesteld dat de vakbond daar momenteel al geld aan verliest. Waarom blijven ze het dan doen?
Marc Leemans van het ACV gelooft dan weer niet meer in de fiscale rechtvaardigheid waar zijn politieke vleugel van CD&V het altijd over heeft en dat de financiering van de lagere belastingtarieven zal uitdraaien op besparingen, waardoor de betaalbaarheid van de Sociale Zekerheid in het gevaar zou kunnen komen. Bij CD&V kunnen ze er niet mee lachen. De echte reden van de vakbondswoede is volgens mij het afschaffen van de wervingsstop voor statutairen bij de ambtenarij. Via de vakbonden zijn zo al legio leden aan de job van hun leven geraakt, letterlijk. Dat kan straks ook nog, maar dan als contractuelen, wat wil zeggen dat ze jaarlijks geëvalueerd zullen worden en - bij niet functioneren – ontslagen. Ze gaan moeten bewijzen dat ze presteren en efficiënt werken, stel u voor. Où sont les neiges d’antan?
De tijd dat ik ons voetbal op de voet volgde, ligt al lang achter de rug. Tegenwoordig zie ik alleen nog wat ze ervan kwijt willen op het einde van de TV-journaals. Zoals ik eerder al schreef in deze rubriek, is het Belgische voetbal een buitenlandse aangelegenheid geworden en die trend zet zich verder. Juiste cijfers heb ik niet, maar men kan er zeker van zijn dat er in het profvoetbal tegenwoordig meer buitenlanders dan landgenoten spelen. Dat reporters daar geen punt van maken en warm blijven lopen voor spelers met namen die ze soms amper nog kunnen uitspreken, is hun zaak. Zij moeten ervan leven. Dat supporters de gordijnen in gaan wanneer hun vreemdelingenlegioen niet kan winnen en daarvoor soms zelfs op de vuist gaan, kan er bij mij niet in.
In De Standaard van gisteren (’s maandags is er geen De Tijd) had men zelfs een aparte reportage gemaakt van – volgens hen – de ‘tien sterren van de ouverture’, de eerste speeldag van het nieuwe voetbalseizoen. Allemaal buitenlanders, sommigen daarvan gekocht met miljoenen euro’s, waarvan men hoopt dat ze die straks voor nóg meer miljoenen zullen kunnen verder verkopen. Het wordt nog erger als men weet dat een groot deel van die miljoenen aan de handen blijven plakken van allerlei managers en tussenpersonen die de term ‘maffia’ best kunnen doorstaan.
Voetbalclub Westerlo zakte vorig seizoen uit de hoogste afdeling en moet dus nu in tweede spelen. De club gaat van de gelegenheid gebruik maken om vijf eigen jeugdspelers in de A-kern op te nemen, zodat die jongens – misschien – straks ook eens een kans krijgen zich te tonen. Het is ver gekomen, dat de eigen jeugd bijna moet hopen dat hun ploeg degradeert om nog aan de bak te kunnen komen…
Daarmee gaan we aan de laatste dag van juli in en zit de eerste helft van de grote vakantie erop. Voor de politiek moet de vakantie nog beginnen, al is het niet duidelijk of nu alles in kannen en kruiken is i.v.m. dat federale zomerakkoord. Iedereen tevreden, bij de meerderheidspartijen alvast: N-VA kreeg de verlaging van de vennootschapsbelasting, CD&V zijn vermogensbelasting en Open VLD het stimuleren van het beleggen in aandelen. Bij al die trofeeën hoort wel telkens een ‘maar’: De nieuwe vennootschapsbelasting zakt in twee keer en de tweede keer is in 2020, ttz na de volgende verkiezingen waarbij er steeds de mogelijkheid kan bestaan dat er een andere partij mee aan het bewind komen die het dan niet ziet zitten. Of de abonnementstaks de weg van de speculatietaks zal volgen, is ook nog koffiedik kijken, maar het zit erin en voor het beleggen in aandelen zullen wel enkele specialisten worden ingeschakeld vóór de liberalen mogen hopen op een nieuwe wet Cooreman-De Clercq.
Zonder ongelukken gaat de regering Michel toch geen regering in lopende zaken worden, zoals werd gevreesd en gaat Michel’s partij, het MR, er waarschijnlijk op vooruitgaan, zeker nu ze het klaargespeeld heeft ook in Wallonië de PS een hak te zetten. Voor Brussel is er echter geen oplossing, wat maakt dat daar wel e.e.a. fout kan lopen en dat – in het slechtste geval (maar niet voor ons, Vlamingen) – het wel eens het begin van het einde zou kunnen worden van de onwettelijke Fédération WalloBrux, of hoe men dat gedrocht ook wil noemen.
De komkommertijd komt er dan ook aan en het is alleen maar te hopen voor ondergetekende dat er tenminste iets gebeurt dat een commentaar waard zal zijn. Zo kan ik nog iets anders doen dan groenten wecken en bessengelei maken, zoals ik al een tijdje bezig ben!
Mirakel! Nu opeens blijkt Kris Peeters gewonnen te zijn voor het – al dan niet gedeeltelijk – privatiseren van staatsbedrijven. Uitgerekend hij, de man die de ontwikkeling van onze e-commerce boycotte en de logistieke firma’s in de havens, type Hessen Natie, de duivel aandeed. Hij zou zogezegd tot die conclusie gekomen zijn omdat hij ook begint te beseffen dat er geen andere weg is om de staatsschuld van dit land te verkleinen, laat staan weg te werken. Die bedraagt momenteel 106% van het bbp oftewel 430 miljard euro. Hij wil dit in alle discretie uitwerken, zegt hij, maar komt er wel mee in de media. Van discretie gesproken. De reden, steeds volgens Peeters, is dat men rekening moet houden met het personeel (lees: de vakbonden). Behalve over Proximus en Bpost, praten we hier ook over BNP Paribas, Ethias, Nationale Loterij, Brussels Airport en Belfius.
Dat alles volgens Kris Peeters, kandidaat burgemeester van de koekenstad. De echte reden zal wel zijn dat bij het zomerakkoord ook besloten is dat de Arco-spaarders, grotendeels Peeters’ achterban, nu toch iets van hun geld zouden terugzien dat ze destijds verloren hebben via het ACW, dat zich nu Beweging.net noemt. Dat geld zouden ze krijgen door een gedeeltelijke privatisering door aandelenverkoop van de Belfius staatsbank. Daar bovenop zouden de gedupeerden ook nog iets krijgen van die Beweging.net, al moet men zich daar niet teveel bij voorstellen. Om e.e.a. goed te praten is Peeters dan nu ook bereid over de privatisering van andere staatsbedrijven te spreken.
Mocht bovenstaande inderdaad gebeuren, dan kan men zich afvragen of men bij CD&V eindelijk ingezien heeft dat een linkse koers, zoals de partij die al vaart sinds het begin van de regering Michel, niet meer loont. Dat blijkt dan echter weer niets te maken te hebben met Arco en/of de mogelijke privatiseringen, maar gewoon omdat CD&V een partij is wier achterban letterlijk uitsterft. De jeugd is niet meer warm te krijgen voor een partij van ‘ja, maar’ en ‘enerzijds,anderzijds’, een partij die nooit een duidelijk standpunt durft innemen en waar politiekers van het genre Peeters (en Geens!) nooit het achterste van hun tong laten zien. Op rechts maakt de partij geen kans nieuwe leden en kiezers aan te trekken o.w.v. van de concurrentie door N-VA, Open VLD en Vlaams Belang. Vraag is maar of het momenteel op links beter is, zeker als men ziet wat de PS overkomen is en ook de Vlaamse zusterpartij daar geen antwoord op heeft dat aanspreekt.
Het is me daar wat in the States. Men krijgt er op onze media niet genoeg van nu Trump er niet in slaagt Obamacare een halt toe te roepen. Dat dankt hij dan enkele van zijn eigen republikeinse senatoren en volksvertegenwoordigers. Moeten wij ons hier daarover druk maken? Ik denk van niet. Heel die gezondheidszorg in de Verenigde Staten is nooit dezelfde geweest zoals bij ons in Europa en heel wat Amerikanen, die er van uit gaan dat niets gratis is, kijken daar anders tegen aan.
Een heel ander verhaal is de motie tegen Rusland om dat land verdere sancties op te leggen. Ook dit gebeurt door een soort van samenwerking tussen democraten en republikeinen. Daar zouden we ons wel best zorgen over maken, want de kans is groot dat bij een escalatie tussen de twee grootmachten het Europa wel eens zou kunnen zijn die met de gebroken potten blijft zitten. Dat Iran en Noord-Korea in één adem in die affaire mee vernoemd worden, maakt ons niets uit, maar is voor Poetin een blamage. De Amerikanen hebben nooit uitgeblonken in een efficiënte buitenlandse politiek (Nixon was de uitzondering en die hebben ze netjes politiek geliquideerd) en dat herhaalt zich ook nu weer. De republikeinen, die eindelijk nog eens op alle fronten de verkiezingen gewonnen hadden, halen daar klaarblijkelijk geen voordeel uit en lijken steeds meer te evolueren naar een zootje ongeregeld. Een toenadering tussen Poetin en Trump, waarop gehoopt werd om o.a. de problemen in Oekraïne en Syrië op te lossen, is verder weg dan ooit en de wereld wordt er geen veiligere plaats mee.
* ‘The Ugly American’ was een politiek geïnspireerde roman uit 1958 met het verhaal van een Amerikaanse ambassadeur in Birma (dat nu Myanmar heet), waaruit toen reeds bleek dat Amerikanen geen verstand hadden van om te gaan met andere culturen, grotendeels omdat ze geen andere taal kenden dan hun Engels en voor hun veiligheid blind moesten vertrouwen op mensen die wél meertalig waren. Het verhaal zou de dag van vandaag gemakkelijk herwerkt kunnen worden met als achtergrond bv Afghanistan, Irak en/of Syrië…
Zoals te verwachten was, stonden de kranten gisteren bol over het ‘zomerakkoord’ van de federale regering, waarbij onze nationale Charel de hemel in geprezen werd. Of dat gerechtvaardigd zal zijn zal de toekomst uitwijzen, het is nog te vroeg om over welk item ook victorie te kraaien. Zelfs met de vermindering van de vennootschapsbelasting, om maar één voorbeeld te nemen, blijft die nog altijd een van de hoogste van Europa. De 5% die eraf gaat, wordt nl voor sommigen teniet gedaan door het schrappen van allerlei aftrekposten en het inkrimpen van de notionele intrestaftrek. Verder hebben lezers Gina en Lucky9 gelijk waar ze het in hun reactie hebben over die kosten voor het raadplegen van psycholoog die (gedeeltelijk?) zullen kunnen worden terugbetaald. Daarover zal het laatste woord ook nog niet gevallen zijn.
Tenslotte was er de onvermijdelijke Kris Peeters die in een eerste reactie kwam vertellen dat de problemen in de e-commerce zouden opgelost zijn en de sector nu maar eens moest bewijzen dat ze meer jobs zal kunnen creëren, hetgeen pertinent onwaar is. Om te beginnen zijn er daarover nog geen duidelijke cijfers, maar – zoals Peeters vertelde – komt er nog niet meteen een akkoord op nachtarbeid. Men zou hoogstens tot middernacht mogen doorwerken, wat het concurrentievermogen niet verbetert t.o.v. buitenlandse bedrijven die dat wél mogen doen. Verder blijven de lonen in die sector bij ons nog steeds duurder dan in bv Nederland en Duitsland. Verder is het helemaal niet zeker dat Belgische klanten, die tevreden zijn over de buitenlandse e-firma’s waarmee ze al enkele jaren werken nu ineens in eigen land zouden gaan bestellen als de voorwaarden nog steeds niet dezelfde zijn. De man die, in navolging van Merkel, ook wil verzekeren dat elke Vlaming tegen 2020/25 een job zou hebben, zal nog veel water in zijn syndicale wijn moeten doen, zowel in de e-commerce als bv in de havens om dat ooit te bereiken.
