In mijn blog van 7 juli ll maakte ik reeds gewag van het jongste rapport van het VN-Klimaatpanel (IPCC) dat stelde dat een massale herbebossing van onze planeet niet alleen voldoende zou zijn om de klimaatopwarming onder de 2 graden te houden, maar dat het ook de goedkoopste oplossing zou zijn.
Om de klimaatopwarming onder de twee graden te houden, volstaat het wereldwijd 1 miljard hectaren bomen te planten. Voor Vlaanderen betekent dat het planten van 6 miljoen bomen en ervoor te zorgen dat het onderhoud van ons bosbestel normaal verloopt. Daar waar gekapt wordt, moet worden bij geplant. Bomen bieden niet alleen schaduw, zij doen ook water verdampen en zorgen ervoor dat hun wortels het nodige water vasthouden.
Op de hele planeet is er plaats genoeg om miljarden bomen te planten. Als men grosso modo rekent dat een boom ongeveer 0,3 dollar kost, dan komt men wereldwijs aan 300 miljard dollar. Dat is een heel bedrag, maar t.o.v. het hele aardoppervlak is dat spotgoedkoop; in elk geval een stuk goedkoper dan allerlei experimenten waarmee de klimaatdoordrammers ons om de oren slaan en waarvan men alleen maar kan hopen dat ze effectief iets zullen bijdragen aan de verbetering aan de bestaande situatie.
In The Economist van 20 juli stond trouwens een interessant artikel ter zake over Frankrijk. Het blijkt nl dat het bosbestand bij onze zuiderburen momenteel uitbreidt, dus niet kleiner maar groter wordt. Datzelfde gebeurt ook in Spanje, Zweden en Finland, allemaal landen met een grote oppervlakte, waar meer plaats voor uitbreiding is dan in onze kleine overbevolkte landjes aan de Noordzee, maar alle baten helpen. Het is dus allemaal geen kommer en kwel als men de zaken maar rationeel en tijdig aanpakt. Het bosherstel is geen oplossing voor het hele probleem, wel een eerste stap die doenbaar en betaalbaar is.
Peppie en Kokkie, die normaal maandag a.s. een eindrapport zouden moeten uitbrengen bij Flup de Laatste, hebben nu al laten verstaan dat ze er aan denken een soort rondetafel te zullen organiseren. Dat is zoveel als zeggen dat ze helemaal geen oplossing hebben voor het vormen van een nieuwe federale regering noch van enige gewestregering voor Vlaanderen en/of Wallonië. Er van uitgaand dat ze het Vlaams Belang en de communisten niet zullen uitnodigen en anderzijds het CdH zichzelf uit mogelijke besprekingen heeft teruggetrokken, zou betekenen dat ze nog acht partijen aan die tafel zouden moeten krijgen. De ridders van King Arthur hadden er nog iets van kunnen leren.
Alle gekheid op een stokje, al die partijen op een dergelijke manier uitnodigen is nog nooit gebeurd. Het betekent zoveel dat die partijen maar moeten trachten er zelf iets van te maken, omdat het de informateurs niet lukt, waardoor hun bezigheidstherapie haar grenzen bereikt schijnt te hebben.
De verhoopte linkse Waalse deelregering komt er niet, omdat PS en Ecolo daar aan geen meerderheid geraken. De MR erbij nemen, betekent dat men alle voorafgemaakte akkoorden tussen PS en Ecolo moet herbekijken en dat men feitelijk Ecolo in Wallonië niet eens meer nodig zou hebben. Voor de PS wordt het een harde kluif om dat aan de achterban te vertellen. Het zal nog erger worden als ze die straks voor de vorming van een nieuwe federale regering zal moeten vertellen dat er zal moeten gepraat worden met de N-VA, die hetzelfde probleem heeft met haar Vlaamse achterban.
In Vlaanderen heeft men in feite nog een werkbare deelregering met een parlementaire meerderheid. Alleen komt die niet tot stand omdat de verschillende partijen elkaar niet (meer) betrouwen en men er bij de Vlaamsnationalisten als de dood voor is dat de traditionele partijen straks nog maar eens verraad zouden plegen door in te stemmen met een centrumlinkse federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen.
Tenslotte kunnen we alleen maar hopen dat de lijnen tussen N-VA en VB open zullen blijven, zodat enige vorm van confederalisme tot de mogelijkheden blijft behoren, waarbij het afgesproken uitdoven van de transfers, zoals afgesproken bij de zesde staatshervorming, stand zal houden. Laat ons a.u.b. voor één keer eens op onze strepen staan en daarover geen toegevingen meer doen. Het heeft geen zin nieuwe akkoorden te sluiten als de oude niet worden nageleefd. En als de Franstaligen morgen weer geld tekort komen om hun kosten en schulden te dekken, dat ze dan maar eens leren sparen en beginnen met e.e.a. op te doeken, zoals hun nutteloze ‘Fédération Wallonie-Bruxelles’ (De Franse Gemeenschap) en het gros van de overlappende functies binnen het Brussels Gewest en de stad.
In afwachting dat er zich iets zal bewegen in de vorming van de Waalse, de Vlaamse én de federale regeringen, kom ik even terug op het fenomeen Sven Gatz, dat toch enige uitleg behoeft.
Na zijn universitaire studies was Gatz begonnen bij de Volksunie, waar hij zich met de jongerenwerking bezig hield. Van daaruit was het maar stap om in de politiek te rollen en werd hij o.m. kabinetsmedewerker van Vic Anciaux. Later stapte Gatz mee in het nieuwe Spirit-project van zoon Bert, tot laatstgenoemde zich ‘bekeerde’ tot het socialisme. Terwijl Bert Anciaux overstapte naar de SP.a trok Gatz naar de liberalen, voor wie hij met wisselend succes meedeed aan allerlei plaatselijke verkiezingen in het Brusselse. In 2011 stapte hij zelfs uit de politiek, toen hij de kans kreeg directeur te worden van de Federatie van Belgische Brouwers. Toen Open VLD in 2014 inbrak bij de vorming van de Vlaamse regering – toen lukte in Vlaanderen wél wat in Brussel nu mislukte - kwam hij opnieuw in het vizier van de politiek terecht, daar men een Brusselaar nodig had als Vlaams minister en het enige alternatief bij Open VLD Noël Slangen was, die echter niet in Brussel gedomicilieerd was. Gatz was dat wel.
Net zoals zijn politieke peetvader Guy Vanhengel, is Gatz in de eerste plaats een Brusselaar, pas daarna een liberaal en behoort hij niet tot de gevestigde waarden van de Open VLD.. Gwendolientje heeft dat tot haar scha en schande moeten ondervinden. Zelfs nadat ze Gatz van al zijn Vlaamse bevoegdheden had ontheven, hield hij er toch nog Brussel aan over, omdat haar partij ook nu geen valabel alternatief had.
‘No Gatz, no glory’ is zijn slogan en hij lijkt het nog waar te maken ook.
Volgens Crootje, ontslagnemend minister zonder Financiën, moet de volgende federale regering dit jaar nog op zoek naar zo’n 4 miljard euro, die ze tekort komt om tot een sluitende begroting te komen. Rechtuit gezegd, valt dat nog mee, want de cijfers die we tot nu toe te horen kregen spraken van 8 tot 10 miljard. ‘Elke dag, elke week, elke maand verliezen we zo geld’, aldus nog Crootje. Ook dat kan kloppen, maar de schuld enkel en alleen geven aan het feit dat de Zweedse coalitie er vroegtijdig mee ophield, zoals Crootje stelt, is een brug te ver. Als dat inderdaad het geval was, waarom wilde Michel en zijn restregering dan persé aanblijven, in de wetenschap dat hij er veel geld mee zou verliezen? Als er toen vervroegde verkiezingen waren uitgeschreven, had het land waarschijnlijk geen half jaar moeten wachten op een volgende federale regering en had de situatie misschien heel anders kunnen zijn. Nu is de ontslagnemende regering al sinds einde 2018 gebonden aan de voorlopige twaalfden en is ze daarin inderdaad beperkt.
Trouwens, als het zo is dat er dagelijks, wekelijks, maandelijks nu zoveel geld verloren gaat, wat is er in 2010 dan niet verloren gegaan toen dit land het 541 dagen zonder federale regering moest stellen? Of was het toen niet zo erg omdat het een regering van alleen traditionele partijen was?
De reden, waarom Crootje nu zo paniekerig doet, heeft waarschijnlijk meer te maken met zijn vrees dat zijn postjespakkerspartij er straks niet meer bij zou kunnen zijn. Erbij zijn is voor de liberalen hét dogma, zoals we hebben kunnen meemaken bij de vorming van de Brusselse gewestregering.
Het ziet er naar uit dat we dit najaar in Vlaanderen een serie voorzittersverkiezingen gaan meemaken. Alhoewel onze media graag de nadruk leggen op het verlies van zowel N-VA in Vlaanderen als de PS in Wallonië, blijven beide partijen wel de grootste in hun eigen regio. Erger is het gesteld met de traditionele partijen, die bij elke verkiezing fors blijven achteruitgaan. De kans is daarbij groot dat er in het najaar koppen gaan rollen.
‘Markske’ Beke, bewezen lichtgewicht, heeft zelf al te kennen gegeven op te willen stappen als partijvoorzitter van CD&V, terwijl enkele van zijn partijgenoten al hebben laten uitschijnen dat ze het roer willen overnemen voor een meer rechtse politiek. Denk maar aan De Crem en ‘Straffe Hendrik’ Bogaert.
Bij de vaudeville tijdens de vorming van de nieuwe Brusselse gewestregering werd ook al duidelijk dat Gwendolientje van het blauwe fabriekje haar beste pijlen verschoten heeft. Aan ambitie ontbreekt het haar nog steeds niet, maar na de botsing met Sven Gatz, die op zijn strepen bleef staan en gesteund werd door oude rot Guy Vanhengel, ziet het voor de Aarschotse furie ook niet meer zo rooskleurig uit. Vincent Van Quickenborne, momenteel nog burgemeester van Kortrijk, vindt Gwendolientje zelfs te links en heeft al gesolliciteerd om haar eventueel te vervangen. Ook ‘Quicky’ vindt dat de partij al genoeg gezichtverlies heeft opgelopen door de francofonen achter na te lopen en rekent evenmin op ‘Rockster’ De Croo, die het erg vindt dat er nog geen nieuwe regering is, waarin hij zijn eigen postje kan veilig stellen.
Tenslotte zou het niet meer dan logisch zijn, mocht John Crombez ook de handdoek in de ring smijten. Zijn SP.a flirt nu al met de 10% grens, maar het zou nog erger kunnen worden. Hijzelf heeft al enkele keren gezegd op te zullen stappen als hij zijn doelen niet kon bereiken en zou dan ook consequent moeten zijn, want hij heeft ze niet gehaald.
Het wordt in Vlaanderen straks de herfst van de voorzittersverkiezingen, al zal ook dit geen garantie zijn dat het daarna voor de traditionele partijen veel beter zal worden. Ze hebben tientallen jaren de tijd gehad om e.e.a. recht te zetten en hebben er bitter weinig van gerealiseerd.
Er lijkt weer een nieuwe subsidiezwendel op ons af te komen. Na die van de zonnepanelen, de windmolens en de biomassacentrales, dreigt het nu de beurt te worden van de gascentrales die in 2025 de kerncentrales, die dan zouden gesloten moeten worden, moeten vervangen; o.m. omdat dit land zou kunnen voldoen aan de Parijse klimaateisen. Volgens N-VA kunnen echter niet alle kerncentrales tegen 2025 gesloten worden, zolang er geen garanties zijn dat er genoeg stroom voorhanden zal zijn én op voorwaarde dat die stroom betaalbaar zal blijven. Om dit waar te maken werkt de federale regering van lopende zaken aan een steunmechanisme voor nieuwe elektriciteitscentrales die op gas zullen werken. Volgens federaal ontslagnemend minister van Energie, Marghem, zou dat per gezin een jaarlijkse meerkost van 15 euro betekenen.
In een recent rapport van energieregulator CREG laat die echter weten dat dat wel eens driemaal zoveel zou kunnen kosten. Als dit bedrag gelijkmatig zou verdeeld worden tussen industrie en gezinnen, komt de CREG uit op 38,20 euro, maar zou het niet verwonderlijk zijn dat – o.m. om zgz het bedrijfsleven te sparen – de kans bestaat dat de gezinnen straks de gehele rekening zullen mogen betalen, wat het extra bedrag dan ergens zou brengen tussen de 108 en de 165 euro. Kortom, wie straks die gascentrales bouwt, krijgt subsidies die zullen worden doorberekend aan de eindverbruiker. Te gek voor woorden.
M.a.w. het wordt weer zo’n natte vingerwerk zoals we dat stilaan gewend zijn van onze overheidsinstanties. Dat het bedrag zo beduidend hoger zou komen te liggen – men spreekt tot 940 miljoen euro per jaar - zit hem in het feit dat niet alleen de nieuwe gascentrales gesubsidieerd zullen worden, maar ook de reeds bestaande, waarbij sommigen nu reeds tot op de draad versleten zijn. Of er iets van in huis gaat komen is helemaal niet zeker. Daar de eerste veiling voor de nieuwe gascentrales er pas komt in 2021, wordt het nog een race tegen de tijd. Oppassen blijft de boodschap.
Het is niet de eerste keer dat ik erover schrijf, maar vanaf 2024 begint het uitdoven van de Noord-Zuid transfers. Van dan af zal er elk jaar 10% af gaan en dit tot 2034 (ik dacht eerst 2033, maar dat is het grote probleem niet). In 2034 zou de teller van het compensatiemechanisme dan op nul moeten staan, zoals werd beslist tijdens het akkoord over de nieuwe financieringswet van de zesde staatshervorming in 2014, dat – nota bene – werd vastgelegd bij de installatie van de regering Di Rupo.
Bij de aan de gang zijnde politieke discussies i.v.m. hoe het verder moet met dit land, werden er vanuit de PS – o.a. door Magnette en Close - al enkele ballonnetjes opgelaten om dit akkoord van 2014 weer ‘bespreekbaar’ te maken. Als onze Vlaamse partijen één zaak niet moeten beginnen, dan is het een dergelijke discussie, waarbij voor een zoveelste keer de Vlaamse verworvenheden op de helling worden gezet en er in dit vastgeroeste land helemaal nog iets zal gebeuren. En dan denken we meteen aan de Open VLD, waarvan – tijdens de Brusselse regeringsvorming – nog gebleken is dat er aan de top van die partij nog steeds in de eerst plaats Belgisch wordt gedacht.
Als er al een nieuwe federale regering komt, dan zal het de laatste zijn waarbij vóٕór 2024 nog e.e.a. zou kunnen bedisseld worden, iets wat absoluut moet vermeden worden. In het licht daarvan is het dan ook niet meer dan logisch dat Vlaamse partijen er zich toe verbinden geen deel uit te zullen maken van een nieuwe federale regering als die geen meerderheid heeft in Vlaanderen. De verleiding om weer aan de transfers te gaan sleutelen zal groot zijn. De partijen die dat niet kunnen beloven, horen dan ook niet thuis in de nieuwe Vlaamse regering, ongeacht hoe lang die ook nog op zich zou laten wachten.
Zondag 21 juli is het de nationale Belgische feestdag, met in Brussel de troepenparade, de mogelijke ‘drache nationale’ en de gebruikelijke speeches. Ik ben wel eens curieus wat ze daar gaan vertellen, nu het land al een dik half jaar met een regering van lopende zaken zit en er, buiten Brussel, nergens al een schijn van overeenkomst is om een nieuwe regionale en een federale regering te vormen. En uitdagingen zijn er genoeg: de begroting op orde krijgen, nóg meer mensen aan het werk krijgen, zeker in Brussel en Wallonië, een werkbaar en betaalbaar klimaatplan maken, de e-commerce in eigen handen krijgen, het onderwijs bijsturen, de verkeersproblemen oplossen, de migratie onder controle krijgen, de staatsschuld effectief terugdringen, de kosten van vergrijzing en Sociale Zekerheid aanpakken. En zo zijn er nog wel enkele punten, die maken dat België een hopeloos geval blijft. De kans is groot dat we over al deze problemen zondag weinig of niets zullen horen. Een nieuwe federale regering zit er in de verste verte nog niet aan te komen, zeker niet in deze komkommertijd met een federale regering, die niet eens over een meerderheid in het parlement beschikt en waarvan de premier bezig is zijn koffers te pakken voor zijn vertrek naar Europa, daarbij een gat in de begroting achterlatend van om en bij de tien miljard euro….
Na ons, de zondvloed!
---
En dan was er het nieuws dat de volgende vijf jaar meer dan 40% van onze beroepsmilitairen met pensioen vertrekt. Een bevestiging van de bewering dat het Belgisch leger momenteel weinig méér is dan een uitzonderlijk goed bewapend pensioenfonds.
Gwendolientje, tot nader order nog altijd voorzitster van de Vlaamse liberalen, kan het nog altijd niet verwerken dat de MR, de francofone zusterpartij, niet werd opgenomen in de nieuwe Brusselse regering. Ze ligt zelfs op ramkoers met oude rot Guy Vanhengel en met Anciaux’ volgeling Sven Gatz, die zich niet lieten vermurwen door te dreigen uit de Brusselse bestuursbesprekingen te stappen. Hoe durven ze! Vooral Gatz heeft de boter gegeten en speelt op één na al zijn bevoegdheden kwijt als minister in de Vlaamse regering. Nu hij ondertussen beëdigd is als Brussels minister van Economie, Financiën en ‘meertaligheid’, zal hij daar niet van wakker liggen. In de Vlaamse deelregering blijft hij alleen nog verantwoordelijk voor datzelfde Brussel. Dat was vijf jaar geleden trouwens de reden waarom hij überhaupt Vlaams minister kon worden. Ze hadden daarvoor een Brusselaar nodig en het enige alternatief dat Open VLD toen dacht te hebben, Noël Slangen, bleek nl niet in Brussel gedomicilieerd te zijn en dat was een van de voorwaarden.
E.e.a. geeft nog maar eens aan dat de Belgische liberalen, van welk gewest ook, niet te vertrouwen zijn en men op hen niet moet rekenen voor de vorming van een nieuwe federale of Vlaamse regering, laat staan hun garanties daaromtrent zou geloven. Ze zijn in de eerste plaats nog altijd Belg en pas Vlaming als het hen uitkomt.
Wat de vorming van die regeringen betreft, blijft het uitkijken naar wat CD&V gaat doen. Vooral na de laatste verklaringen van Pieter De Crem, hierbij gesteund door Hendrik Bogaert; waarbij de partij naar rechts zou moeten opschuiven, is het uitkijken naar het volgend partijcongres in het najaar. De kans is groot dat er pas daarna schot zal komen in de diverse regeringsonderhandelingen.
In Brussel is er een bestuursakkoord, met aan Vlaamse kant socialisten, liberalen en groenen. Paarsgroen dus. Een reden temeer voor CD&V om eens ernstig na te denken over hoe het verder moet met de Vlaamse regering waar de christendemocraten wel welkom zijn als ze de garantie geven niet mee te zullen doen in een federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen.. Aan Franstalige kant valt in Brussel de MR uit de boot, waartegen Open VLD reeds gereclameerd heeft en Gwendolientje in hoogst eigen persoontje mee naar de onderhandelingstafel was getrokken. Net zoals de Open VLD in 2014 bereid was al haar principes te laten vallen en de door de andere partijen reeds genomen Vlaamse akkoorden onveranderd te onderschrijven, wou de MR dat nu ook doen in Brussel. Voor de liberalen tellen alleen nog de postjes, maar dat heeft deze keer blijkbaar niet gepakt.
E.e.a. maakt dat Open VLD in Brussel meespeelt met een overwegend linkse club en dat de kans dat de Vlaamse liberalen straks enige garantie zouden geven dat niét te zullen doen bij een eventuele federale regeringsvorming zonder meerderheid in Vlaanderen, zo goed als nihil is.
Het blijft druk in de politiek en dat na de start van de komkommertijd. De laatste commotie is een rapport van de NAVO aan het eigen parlement, waarin – voor de allereerste keer zwart op wit – wordt toegegeven dat er op de Limburgse militaire vliegbasis van Kleine Brogel wel degelijk atoombommen liggen. Dat laatste weet iedereen misschien al veertig jaar, maar dat mocht daarvoor nooit bevestigd worden. Zo’n beetje het ‘geheim van Poesjenel’ uit de commedia dell’arte. Nu het dus geen officieel geheim meer is, eisen Groen en SP.a er een debat over en liefst van al willen die twee partijen die bommen bij ons weg. Dat terwijl ze nooit gebruikt zijn en het de bedoeling was en is ze ook nooit te gebruiken, maar ze alleen te gebruiken als afschrikkingsmiddel mochten de Ruski’s er nog eens aan denken hun verloren USSR-imperium weer wat uit te breiden. Julius Caesar zei het al vóór onze tijdsrekening: ‘Als ge vrede wilt, bereidt u dan voor op de oorlog’ (‘Se vis pacem, para bellum’). Die Caesar was dezelfde die ooit eens neerschreef (in ‘De bello Gallico’) dat ‘de Belgen de dappersten aller Galliërs waren ‘ (‘Omnium Gallorum Belgae fortissimi sunt’). Voor alle duidelijkheid: die ‘Belgen’ waren Kelten – geen Germanen - en geen voorvaderen van wat zich de dag van vandaag Belgen noemt.
Enfin, onze groenen en roden hebben weer een stokpaardje gevonden om nog eens te kappen op de aankoop van de F35’s, waarbij een van de voorwaarden was dat die ook kernwapens moesten kunnen vervoeren. Men herinnert zich nog wel de discussie die er al eerder over was en waarbij uit linkse hoek gesteld werd dat onze huidige F16’s nog 60 jaar mee zouden kunnen. Militaire gevechtsvliegtuigen moeten echter tegenwoordig niet alleen kunnen vliegen, maar ook kunnen vechten, wat een ‘kleine’ nuance inhoudt. In het eerste geval dienen ze bij conflicten alleen nog als schietschijf voor de nieuwste generatie tegenstrevers
Ondertussen lijkt men bij de PS aan de overkant van de taalgrens toch begrepen te hebben dat er met de MR zal moeten gepraat worden voor de vorming van een Waalse regering en met de N-VA voor een federale, al sluiten PS’ers Magnette en Close (Brussels burgemeester) nog steeds uit dat er kan gepraat worden over confederalisme. Dit land kan echter min of meer confederaal worden zonder dat men steeds dat woord dient te gebruiken. Het is feitelijk vrij simpel. Als men zich zou houden aan de akkoorden die gesloten zijn bij de zesde staatshervorming – ook door de PS - waarbij o.m. overeengekomen werd dat de transfers vanaf 2024 zouden beginnen uitdoven en volledig zouden verdwenen zijn in 2033, mag men m.i. gerust dat woord confederalisme even vergeten. Het probleem blijft echter dat, als de Franstaligen zeggen niet meer over confederalisme te willen praten, zij heimelijk bedoelen dat ze nooit de splitsing van de Sociale Zekerheid zullen aanvaarden, wat dan weer betekent dat ze de transfers weer ‘bespreekbaar’, zeg maar ‘verlengbaar’ willen maken. Zoals bijna bij elke staatshervorming is gebeurd, nemen PS en Co eerst de voordelen in ontvangst en proberen ze die daarna te betonneren, waarna ze met nieuwe veto’s afkomen. Hopelijk worden onze Vlaamse zgz ‘volksvertegenwoordigers’ eindelijk eens wat minder Lamme Goedzak en Leliaard en verplichten ze ook de tegenpartij(en) zich aan de gemaakte afspraken te houden.
---
En dan nog dit:
Volgens de Oeso is de Belgische werknemer nog altijd een van de productiefste ter wereld. In haar laatste rapport vertelt men er wel bij dat de voorsprong t.o.v. de buurlanden slinkt. Toch is die t.o.v. bv de Duitse werknemer nog altijd 6% en t.o.v. de Franse zelfs 9%. Probleem is wel weer dat er geen indeling komt volgens de regio’s. Alleen nieuwbakken federaal minister van Werk Beke zei erover dat de productiviteit nog altijd hoger ligt in Brussel en Vlaanderen dan in Wallonië, zonder er echter bij te zeggen hoeveel hoger. De Vlaamse media zelf bleven ter zake op de vlakte, maar als wij als Belgische werknemers mee op kop staan, dan zal dit helemaal wel het geval zijn als Vlaamse werknemers. Pers en politiek lijken bij ons soms schrik te hebben van hun eigen schaduw.
Pieter De Crem blijft het politieke nieuws beheersen, zeker voor wat zijn eigen CD&V betreft. Nadat hij eerst als federaal staatssecretaris – een functie die voor hem een stap achteruit betekende - te kennen had gegeven de federale politiek te zullen verlaten en zich terug te trekken naar de gemeentelijke politiek in zijn eigen Aalter, veranderde hij een eerste keer van gedacht toen hij – na ‘Marrakech’ – plots weer federaal minister kon worden. Na 26 mei draaide hij de zaak weer om, maar zei hij misschien te zullen solliciteren naar het voorzitterschap van zijn gehavende CD&V, waar voorzitter Beke – ondertussen ook al federaal minister geworden na het vertrek van Kris Peeters naar Europa – te kennen had gegeven zijn ontslag als partijvoorzitter te zullen geven bij een congres ter zake in het najaar.
N.a.v. een rondschrijven van de CD&V-jongeren afdeling van Oost-Vlaanderen, bevestigde De Crem, nog altijd ontslagnemend minister in de federale regering van lopende zaken, gisteren in een interview op VTM dat zijn partij niet zinnens is deel uit te zullen maken van een nieuwe federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen en zonder de N-VA. Dat is eindelijk nog eens een duidelijk standpunt van iemand uit een partij die altijd al bekend stond om haar wolligheid en besluitloosheid, wat ook door de eigen jongeren aan de kaak wordt gesteld. De vraag blijft wel, in hoever De Crem’s autoriteit zal reiken, nu hij zelf beslist heeft geen verlengstuk te zullen breien aan zijn deelname aan de federale politiek, tenzij dan als partijvoorzitter, wat de hele discussie wel een andere wending zou kunnen geven. Iets wat met bv Crevits of Geens niet het geval zou zijn.
Als de partij De Crem zou volgen, zou dit betekenen dat er een nieuwe Vlaamse deelregering zou kunnen gevormd worden zonder te wachten op die van het federale niveau, wat in Vlaanderens voordeel zou spelen. Het zou meteen ook betekenen dat CD&V een meer rechtse koers zou gaan varen, los van de christelijke vakbond die de partij eerder nadelen dan voordelen heeft bezorgd. Vooral de oproep van dikke nek Leemans om voor ‘de anderen’ te stemmen, ligt De Crem en zijn medestanders terecht zwaar op de maag.
Het lijkt nog een spannende komkommertijd te worden!
Met alles heisa die we in Vlaanderen de laatste dagen hebben meegemaakt .v.m. de zaak Van Dijck, zou men het nog vergeten, maar er is ook nieuws bij onze zuiderburen.
De ‘klaproos coalitie’ van PS en Ecolo – in het Frans ‘Coquelicot’*, rode bloem met groene stengel - vindt in Francofonië blijkbaar geen overlopers bij de andere partijen en is dan met de staart tussen te benen aan de MR gaan vragen toch maar een gesprek te beginnen. Dat moeten dan verhelderende gesprekken worden, waarbij e.e.a. van de progressieve droom zal moeten worden opgeborgen. De vraag is zelfs in hoever Ecolo straks zal willen blijven of nog mogen meedoen. Als MR en PS het op een gewestelijk akkoord zouden gooien heeft men, in principe, Ecolo niet nodig om in Wallonië aan een meerderheid te geraken. Zo’n beetje zoals Open VLD in 2014 in de Vlaamse deelregering, maar die eiste dat als voorwaarde om ook in de Zweedse coalitie te stappen (waar men ze wél nodig had). Als tegenprestatie onderschreef ze het reeds door N –VA en CD&V gemaakte regeerakkoord zonder er iets aan te veranderen en gaf zo die partijen carte blanche. Het programma interesseerde de liberalen ook toen niet, alleen de postjes. Carte blanche dus, zoals ik al in een vroegere blog stelde. Iets soortgelijks doet zich trouwens de dag van vandaag ook voor in Brussel, waar Open VLD wél en de MR niét in de nieuwe bestuurscoalitie zou komen te zitten. Gebuisde Raad van Europa voorzitter Reynders heeft daarop al gereclameerd.
Mocht er een akkoord komen tussen PS en MR, misschien zelfs met ook Ecolo, dan zal dat er gegarandeerd minder links uit zien (iets waar de communisten op rekenen), maar dat betekent nog steeds niet dat Vlaamse partijen daaraan mee moeten doen, als ook die regering geen Vlaamse meerderheid zou hebben.
* Niet slecht gevonden. De uitspraak in het Frans doet ook denken aan het kraaien van de haan, het zinnebeeld van Wallonië.
Zoals ik al vreesde in mijn blog van gisteren (‘dat er dit keer geen Dewael was die stokken in de stokken in de wielen zou steken, nog niet’) hebben de ‘democratische partijen’ Groen, SP.a en ‘Open’ VLD er niet alleen voor gezorgd dat Filip De Winter’s tijdelijk voorzitterschap na twee dagen afgelopen zal zijn, maar weigerden ze hem zelfs een officieel statement ter zake te laten maken. Van haatdragerij gesproken. We kunnen alleen maar hopen dat acties zoals deze, maar ook die met de oude Decroo (die zijn pensioen uitstelde om De Winter te beletten als ouderdomsdeken de nieuwe Vlaamse volksvertegenwoordiging te openen) en die met Dewael t.o.v. Van Langenhove in het federaal parlement, de ogen van genoeg Vlamingen zullen openen om nog te stemmen voor partijen die wel beweren democratisch te zijn, maar het laten afweten als ze dat eens kunnen bewijzen. Ondertussen zegt de advocaat van Van Dijck dat zijn cliënt geen enkele fout heeft gemaakt en dat hij het kan bewijzen. Mocht dat zo zijn, dan hoop ik, dat ze dat P-Magazine een proces voor eerroof aandoen.
Dat er in de Franstalige pers enig leedvermaak zou zijn over de zaak Van Dijck, was te verwachten, maar ook misplaatst, Ze zouden er daar beter over zwijgen. In verhouding tot de schandalen die er in Wallonië geweest zijn met o.m. Publifin, waar hele groepen aanwezigheidsgeld kregen voor niet bestaande vergaderingen en in Brussel met Samusocial waar de directie een deel van het geld voor daklozen in de eigen zak stak, is het ‘schandaal’ van een misschien wat overdreven dienstverlening aan één persoon een lachertje.
Tenslotte zijn Peppi en Kokki nog eens bij Keuninck Flup geweest om verslag uit te brengen van wat ze niet opgelost krijgen. Het lijkt allemaal meer op een bezigheidstherapie, want ik zie niet in wat die heren anders zouden weten dan wat in de media verschijnt. De kans is groot dat ze bij de volgende doortocht in Laken, eind dezer maand, de opdracht zullen teruggeven. Voor Van de Lala zal het de tweede keer zijn dat hij er niets van terecht brengt. De vorige keer was in 2010, toen dit land 541 dagen zonder regering zat en hij er na drie maanden de brui aan gaf.
11 juli 2019 was een Vlaamse nationale feestdag om niet snel te vergeten. Het werd een echte anticlimax doordat kersvers Vlaams parlementsvoorzitter Kris Van Dijck, die de week ervoor al in het nieuws was gekomen toen hij met zijn auto tegen een geparkeerde aanhangwagen was gereden. Op zich geen probleem, ware het niet dat bij een politiecontrole achteraf bleek dat hij teveel alcohol in zijn bloed had. Van Dijck had zich daarvoor al uitgebreid verontschuldigd en deed dat nog eens bij het begin van zijn toespraak op het Brusselse stadhuis. Hij was daar beter weg gebleven en had zich kunnen laten vervangen door Betteke Homans, die op de vooravond in Kortrijk een duidelijke lans had gebroken voor het confederalisme. Niet dus en toen, tijdens de speech van Van Dijck, kreeg iedereen die zijn smartphone bij zich had, een verhaaltje te zien van P-Magazine dat dezelfde Van Dijck zich ook schuldig zou gemaakt hebben aan fraude en nog wel ten voordele van een escortdame. Het verhaaltje was al drie jaar oud en deed denken aan de zaak Strache, de Oostenrijkse vice-premier die moest aftreden na een filmpje dat ook al enkele jaren oud was. VTM heeft dat ook geprobeerd met Bart De Wever op de vooravond van de verkiezingen van 26 mei, met een filmpje dat drie jaar oud was en waarin hij aankondigde razzia’s te zullen organiseren tegen illegalen. Dat haalde wel niets uit – bij VTM zijn ze daarin niet sluw genoeg - maar geeft wel aan dat alles tegenwoordig kan worden opgespoord en er genoeg journalisten rondlopen die denken daar munt uit te kunnen slaan. Ze houden bezwarende gegevens over iemand achter en geven die pas vrij op een moment dat dit effect heeft.
Bij Kris Van Dijck was het echter al de tweede misstap binnen de week en de druppel die de emmer deed overlopen. Hij heeft wijselijk zijn ontslag gegeven, is nog steeds niet afgeschreven, maar het zal moeilijk worden voor N-VA’s eerste burgemeester in Vlaanderen (hij is in Dessel aan zijn vierde termijn begonnen).
Van Dijck wordt tijdelijk als Vlaams Kamervoorzitter vervangen door zijn vice, niemand minder dan Filip De Winter, die voor vandaag het buro al heeft samengeroepen. Hier geen Dewael die stokken in de wielen steekt, nog niet…
---
En dan nog dit. Uitgerekend op Vlaanderens feestdag wint een Vlaming, de Limburger Dylan Teuns, de eerste zware bergrit in de Ronde van Frankrijk. Zowel op de rode VRT als op de blauwe VTM was het, ondanks de Vlaamse feestdag, al Belgen en België wat de klok sloeg. Van de 21 Belgen die er aan meedoen, is er één Waal: de Belgisch-Luxemburgse Maxime Monfort, die – het moet gezegd – behoorlijk Nederlands spreekt. Alle andere zijn Vlamingen, maar als die goed presteren worden het voor onze media allemaal Belgen. Hetzelfde doet zich tijdens de winterperiode voor bij de cyclocross waar ook zo goed als geen Waal aan mee doet en de Vlamingen meestal Belgen worden.
Het is weer zover: elf juli, de Vlaamse feestdag. Nog steeds alleen maar een feestdag voor de ambtenaren en enkele andere bevoorrechte categorieën. Als er dit jaar iets speciaals aan is, dan is het omdat men, na de verkiezingen van 26 mei, hopelijk geen nieuwe federale regering zal gevormd krijgen. Men zou een Vlaamse kunnen vormen, maar dat gebeurt wijselijk nog niet. Om te beginnen kan die ontslagnemende Vlaamse regering rustig verder werken, indien nodig. Ze heeft een meerderheid in het Vlaamse parlement. De Waalse kan dat niet, de federale nog minder (die sukkelt voort met de voorlopige twaalfden) en of het in Brussel al dan niet zal lukken, laat Vlaanderen koud.
Men kan in Vlaanderen geen deelregering vormen zonder de nationalisten en door ermee te talmen willen die van de traditionele Vlaamse partijen de garantie dat deze niet in een federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen zouden stappen. Dat geldt in de eerste plaats voor de Open VLD, dé postjespartij bij uitstek en die voor Vlaanderen nog altijd de PVV blijkt te zijn, maar ook voor de andere twee.
Als in Wallonië communisten en ‘humanisten’ blijven weigeren mee te doen en men erbuiten geen overlopers vindt die het links progressieve front willen steunen, zal er iets nieuws uit de bus moeten komen. Dat kan, als de deelregeringen rechtstreeks met elkaar gaan onderhandelen en de facto tot een soort confederalisme zouden komen. Dat zal zijn tijd vragen, maar er is nu een straaltje hoop, al moeten we daarvoor desnoods het eigen Belgisch wereldrecord van 451 dagen zonder federale regering kloppen. Het wordt in geen geval business as usual en dat geeft toch enig perspectief.
In mijn blog van 6 dezer (‘Waals mirakel op komst!’) had ik het al over het plan van PS en Ecolo om tegen 2030 in Wallonië een volledige tewerkstelling te hebben (nu is dat nog 63% t.o.v. 75% in Vlaanderen). Daar gaat het niet mee ophouden: tegen 2050 willen beide partijen er ook voor zorgen dat Wallonië voor 100% op hernieuwbare energie zal draaien. Sinterklaas is er niks tegen.
Bovenvernoemde beloften plus een transitie op gebied van kennis (onderwijs), ecologie (klimaat) en economie maken deel uit van een geheel van documenten die de twee partijen gestuurd hebben naar de parlementsleden van alle francofone partijen. Om hun plannen te kunnen verwezenlijken moet er nl eerst een meerderheid gevormd worden en die is er (nog) niet. CdH en de communisten hebben immers al afgehaakt en met de francofone liberalen wordt er voorlopig niet eens gepraat. Die hebben trouwens al laten weten geen carte blanche te zullen geven zonder nieuwe voorafgaande besprekingen. Of ze dat echt menen, is nog de vraag, want de Vlaamse liberalen hebben dat in 2014 wél gedaan, toen ze alleen akkoord waren mee te doen in de Zweedse coalitie als ze ook mee konden doen in de Vlaamse regering en dit zonder voorwaarden. Het zou mij helemaal niet verwonderen mocht Open VLD ook straks deelnemen aan een door de PS gedomineerde federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen. Hopelijk hebben de Waalse blauwen wat meer ruggengraat.
Ondertussen proberen PS en Ecolo Waalse verkozenen van de andere partijen warm te maken voor hun regionale, zgz progressieve plannen en los te weken uit de partijen waarvoor ze verkozen zijn. Ze hebben er minimum drie nodig voor de Waalse deelregering en vier voor de overbodige regering van de Franse Gemeenschap (die zij de ‘Fédération Wallonie-Bruxelles’ noemen, een term die ongrondwettelijk is). M.a.w. ze zijn er echt niet beschaamd voor om regeren met overlopers…
---
En dan nog dit:
België krijgt van het Europees Hof van Justitie een boete van zo’n 5.000 euro per dag, omdat het Brusselse Gewest een deel van de nieuwe regels van de breedband (een snellere verbinding met Internet of netwerken) weigert toe te passen, iets wat Vlaanderen en Wallonië al wel gedaan hebben. Nu zou het niet meer dan logisch zijn dat België die boete doorstuurt naar Brussel, die hier de enige schuldige is. In de plaats daarvan is men nog maar eens begonnen met het klassieke Belgische spelletje zwarte pieten…
Persoonlijk schrik ik van geen enkele gerechtelijke uitspraak meer in dit land. Denk maar aan de veroordeling van de Vlaams Blok vzw’s, een zaak waar Verhofstadt van de ene rechtbank naar de andere mee leurde, tot hij er in zijn Gent een vond die bereid was het vuile werkje op te knappen.
Regelmatig leest men van mensen die voor een zoveelste keer veroordeeld zijn en toch nog steeds vrij rondlopen. Erger zelfs, zoals pas nog die moord op Julie Van Espen, die gepleegd werd door iemand die op dat ogenblik in de gevangenis had moeten zitten voor een eerdere veroordeling voor verkrachting. Het volstond om in beroep te gaan om weer frisch und frölich vrij rond te lopen.
Zopas was er nog die aan de drugs verslaagde dronkenman, die zijn 23ste veroordeling opliep, telkens een levenslang rijverbod en nu, voor de allereerste keer, een korte gevangenisstraf erbij kreeg. Een straf die na zoveel vonnissen weinig of geen effect meer zal hebben op een dergelijk gestoord mens. Die celstraf, al dan niet voorwaardelijk, had hij al de eerste keer of toch zeker de tweede keer moeten krijgen. Men mag nog van geluk spreken dat een dergelijk individu nog niemand had doodgereden, iets wat elders al wel is gebeurd.
Hetzelfde geldt voor mensen die voor de rechtbank moeten verschijnen, maar niet komen opdagen. Ze worden dan bij verstek veroordeeld en – als men ze te pakken krijgt, want dikwijls gaat het om buitenlanders – dan moet heel dat proces opnieuw worden overgedaan en zelfs daar houdt het niet bij op, want de beschuldigde heeft de kans om zelfs daarna nog in beroep te gaan, waardoor alles waarschijnlijk nóg eens moet worden overgedaan.
Wie gelooft zo’n gerecht nog?
---
En dan nog dit:
I.v.m. mijn blog van gisteren over de klimaateisen die het aan- en verkopen van woningen voor een particulier een stuk ingewikkelder en duurder maken, moet men de schuld niet geven aan de makelaars, die er inderdaad van profiteren, maar aan de overheden die die eisen maar blijven ophopen. Het is juist dat de makelaars daar kaas in zien, maar dat kan men hen niet kwalijk nemen. Het is hun job. Als particulieren het bos tenslotte niet meer zien van de bomen, zal iemand hen moeten helpen. Voor niets gaat alleen de zon op.
Ik haak even in op de reactie van onze vriend Walter i.v.m. de absurde schattingen van de SERV n.a.v de zgz klimaateisen, waarover sprake in mijn blog van gisteren. Hij heeft daarin meer dan gelijk en dat heeft niet alleen te maken met het soort natte vingerpolitiek van allerlei overheidsinstanties.
Wie de dag van vandaag in Vlaanderen een huis of appartement wil verkopen, kan dat normaal gesproken niet meer zelf geregeld krijgen o.w.v. alle mogelijke beperkingen, attesten en regeltjes die er aan de lopende band bijkomen. Men zal verplicht worden e.o.a. makelaar in te schakelen en ook dat zal geld kosten.
Eind juni was er in onze media nogal wat heisa over de Vlaamse Bouwmeester, die stelde dat nog langer vrijstaand bouwen crimineel zou zijn. De man predikt de verdichting, wat erop neer komt dat hij de mensen straks allemaal in de steden wil hebben en het platteland ontvolkt zou worden. E.e.a. kader in de zgz nieuwe mobiscore, die men op termijn ook zou kunnen aanwenden om extra belastingen te heffen op wie nog begint aan zijn huisje met een tuintje of wie niet in een dorps- of stadscentrum wil wonen.
Door de oplopende kosten om nog een huis te bouwen omdat men met allerlei nieuwe klimaatregels op gebied van verwarming, verluchting en isolatie e.d. rekening zal moeten houden, zal de kostprijs gegarandeerd oplopen en voor velen onbetaalbaar worden. Dat mag echter niet leiden tot een soort extra belasting via de mobiscore voor wie straks nog op het platteland wil wonen. Wie voor hetzelfde geld op de boerenbuiten nog een huis wil bouwen waar dat toegelaten is, moet dat blijven kunnen doen. Het zal er waarschijnlijk automatisch toe leiden dat men kleiner zal bouwen en praktischer, alleen al omdat men op die manier de woning efficiënter zal kunnen verwarmen, isoleren en onderhouden. Dit moet echter een vrije keuze blijven van de bouwheer en niet van de overheid of van het dictaat van e.o.a. bouwmeester.
