Het is weer zover: elf juli, de Vlaamse feestdag. Nog steeds alleen maar een feestdag voor de ambtenaren en enkele andere bevoorrechte categorieën. Als er dit jaar iets speciaals aan is, dan is het omdat men, na de verkiezingen van 26 mei, hopelijk geen nieuwe federale regering zal gevormd krijgen. Men zou een Vlaamse kunnen vormen, maar dat gebeurt wijselijk nog niet. Om te beginnen kan die ontslagnemende Vlaamse regering rustig verder werken, indien nodig. Ze heeft een meerderheid in het Vlaamse parlement. De Waalse kan dat niet, de federale nog minder (die sukkelt voort met de voorlopige twaalfden) en of het in Brussel al dan niet zal lukken, laat Vlaanderen koud.
Men kan in Vlaanderen geen deelregering vormen zonder de nationalisten en door ermee te talmen willen die van de traditionele Vlaamse partijen de garantie dat deze niet in een federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen zouden stappen. Dat geldt in de eerste plaats voor de Open VLD, dé postjespartij bij uitstek en die voor Vlaanderen nog altijd de PVV blijkt te zijn, maar ook voor de andere twee.
Als in Wallonië communisten en ‘humanisten’ blijven weigeren mee te doen en men erbuiten geen overlopers vindt die het links progressieve front willen steunen, zal er iets nieuws uit de bus moeten komen. Dat kan, als de deelregeringen rechtstreeks met elkaar gaan onderhandelen en de facto tot een soort confederalisme zouden komen. Dat zal zijn tijd vragen, maar er is nu een straaltje hoop, al moeten we daarvoor desnoods het eigen Belgisch wereldrecord van 451 dagen zonder federale regering kloppen. Het wordt in geen geval business as usual en dat geeft toch enig perspectief.
In mijn blog van 6 dezer (‘Waals mirakel op komst!’) had ik het al over het plan van PS en Ecolo om tegen 2030 in Wallonië een volledige tewerkstelling te hebben (nu is dat nog 63% t.o.v. 75% in Vlaanderen). Daar gaat het niet mee ophouden: tegen 2050 willen beide partijen er ook voor zorgen dat Wallonië voor 100% op hernieuwbare energie zal draaien. Sinterklaas is er niks tegen.
Bovenvernoemde beloften plus een transitie op gebied van kennis (onderwijs), ecologie (klimaat) en economie maken deel uit van een geheel van documenten die de twee partijen gestuurd hebben naar de parlementsleden van alle francofone partijen. Om hun plannen te kunnen verwezenlijken moet er nl eerst een meerderheid gevormd worden en die is er (nog) niet. CdH en de communisten hebben immers al afgehaakt en met de francofone liberalen wordt er voorlopig niet eens gepraat. Die hebben trouwens al laten weten geen carte blanche te zullen geven zonder nieuwe voorafgaande besprekingen. Of ze dat echt menen, is nog de vraag, want de Vlaamse liberalen hebben dat in 2014 wél gedaan, toen ze alleen akkoord waren mee te doen in de Zweedse coalitie als ze ook mee konden doen in de Vlaamse regering en dit zonder voorwaarden. Het zou mij helemaal niet verwonderen mocht Open VLD ook straks deelnemen aan een door de PS gedomineerde federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen. Hopelijk hebben de Waalse blauwen wat meer ruggengraat.
Ondertussen proberen PS en Ecolo Waalse verkozenen van de andere partijen warm te maken voor hun regionale, zgz progressieve plannen en los te weken uit de partijen waarvoor ze verkozen zijn. Ze hebben er minimum drie nodig voor de Waalse deelregering en vier voor de overbodige regering van de Franse Gemeenschap (die zij de ‘Fédération Wallonie-Bruxelles’ noemen, een term die ongrondwettelijk is). M.a.w. ze zijn er echt niet beschaamd voor om regeren met overlopers…
---
En dan nog dit:
België krijgt van het Europees Hof van Justitie een boete van zo’n 5.000 euro per dag, omdat het Brusselse Gewest een deel van de nieuwe regels van de breedband (een snellere verbinding met Internet of netwerken) weigert toe te passen, iets wat Vlaanderen en Wallonië al wel gedaan hebben. Nu zou het niet meer dan logisch zijn dat België die boete doorstuurt naar Brussel, die hier de enige schuldige is. In de plaats daarvan is men nog maar eens begonnen met het klassieke Belgische spelletje zwarte pieten…
Persoonlijk schrik ik van geen enkele gerechtelijke uitspraak meer in dit land. Denk maar aan de veroordeling van de Vlaams Blok vzw’s, een zaak waar Verhofstadt van de ene rechtbank naar de andere mee leurde, tot hij er in zijn Gent een vond die bereid was het vuile werkje op te knappen.
Regelmatig leest men van mensen die voor een zoveelste keer veroordeeld zijn en toch nog steeds vrij rondlopen. Erger zelfs, zoals pas nog die moord op Julie Van Espen, die gepleegd werd door iemand die op dat ogenblik in de gevangenis had moeten zitten voor een eerdere veroordeling voor verkrachting. Het volstond om in beroep te gaan om weer frisch und frölich vrij rond te lopen.
Zopas was er nog die aan de drugs verslaagde dronkenman, die zijn 23ste veroordeling opliep, telkens een levenslang rijverbod en nu, voor de allereerste keer, een korte gevangenisstraf erbij kreeg. Een straf die na zoveel vonnissen weinig of geen effect meer zal hebben op een dergelijk gestoord mens. Die celstraf, al dan niet voorwaardelijk, had hij al de eerste keer of toch zeker de tweede keer moeten krijgen. Men mag nog van geluk spreken dat een dergelijk individu nog niemand had doodgereden, iets wat elders al wel is gebeurd.
Hetzelfde geldt voor mensen die voor de rechtbank moeten verschijnen, maar niet komen opdagen. Ze worden dan bij verstek veroordeeld en – als men ze te pakken krijgt, want dikwijls gaat het om buitenlanders – dan moet heel dat proces opnieuw worden overgedaan en zelfs daar houdt het niet bij op, want de beschuldigde heeft de kans om zelfs daarna nog in beroep te gaan, waardoor alles waarschijnlijk nóg eens moet worden overgedaan.
Wie gelooft zo’n gerecht nog?
---
En dan nog dit:
I.v.m. mijn blog van gisteren over de klimaateisen die het aan- en verkopen van woningen voor een particulier een stuk ingewikkelder en duurder maken, moet men de schuld niet geven aan de makelaars, die er inderdaad van profiteren, maar aan de overheden die die eisen maar blijven ophopen. Het is juist dat de makelaars daar kaas in zien, maar dat kan men hen niet kwalijk nemen. Het is hun job. Als particulieren het bos tenslotte niet meer zien van de bomen, zal iemand hen moeten helpen. Voor niets gaat alleen de zon op.
Ik haak even in op de reactie van onze vriend Walter i.v.m. de absurde schattingen van de SERV n.a.v de zgz klimaateisen, waarover sprake in mijn blog van gisteren. Hij heeft daarin meer dan gelijk en dat heeft niet alleen te maken met het soort natte vingerpolitiek van allerlei overheidsinstanties.
Wie de dag van vandaag in Vlaanderen een huis of appartement wil verkopen, kan dat normaal gesproken niet meer zelf geregeld krijgen o.w.v. alle mogelijke beperkingen, attesten en regeltjes die er aan de lopende band bijkomen. Men zal verplicht worden e.o.a. makelaar in te schakelen en ook dat zal geld kosten.
Eind juni was er in onze media nogal wat heisa over de Vlaamse Bouwmeester, die stelde dat nog langer vrijstaand bouwen crimineel zou zijn. De man predikt de verdichting, wat erop neer komt dat hij de mensen straks allemaal in de steden wil hebben en het platteland ontvolkt zou worden. E.e.a. kader in de zgz nieuwe mobiscore, die men op termijn ook zou kunnen aanwenden om extra belastingen te heffen op wie nog begint aan zijn huisje met een tuintje of wie niet in een dorps- of stadscentrum wil wonen.
Door de oplopende kosten om nog een huis te bouwen omdat men met allerlei nieuwe klimaatregels op gebied van verwarming, verluchting en isolatie e.d. rekening zal moeten houden, zal de kostprijs gegarandeerd oplopen en voor velen onbetaalbaar worden. Dat mag echter niet leiden tot een soort extra belasting via de mobiscore voor wie straks nog op het platteland wil wonen. Wie voor hetzelfde geld op de boerenbuiten nog een huis wil bouwen waar dat toegelaten is, moet dat blijven kunnen doen. Het zal er waarschijnlijk automatisch toe leiden dat men kleiner zal bouwen en praktischer, alleen al omdat men op die manier de woning efficiënter zal kunnen verwarmen, isoleren en onderhouden. Dit moet echter een vrije keuze blijven van de bouwheer en niet van de overheid of van het dictaat van e.o.a. bouwmeester.
België blijft een absurd land. Zo werkten er hier vorig jaar 229.000 buitenlanders, een nieuw record en het gaat alleen om mensen die hier officieel werken, ttz gedetacheerd zijn of voor bepaalde opdrachten gevraagd zijn. Dat terwijl er in datzelfde jaar bijna een, half miljoen zgz ‘werkzoekende’ werkloze Belgen waren. Nu is het zo dat bepaalde bedrijven zekere vacatures niet ingevuld krijgen omdat ze e.o.a. specialisatie vragen, maar dat kunnen er nooit zoveel geweest zijn. We kennen allemaal de verhalen in streken zoals in het Waalse Henegouwen, waar in één familie soms door drie generaties niet (officieel) gewerkt wordt, maar men wel de nodige steun trekt. Ook blijken er trouwens heel wat jobs te zijn die Belgen niet meer willen doen.
---
Een tweede absurditeit is het verhaal van de Sociaal Economische Raad voor Vlaanderen (SERV), die zegt dat de nieuwe Vlaamse regering rekening zal moeten houden met klimaatkosten voor de volgende jaren, die 3 tot 12 miljard euro extra zullen bedragen. Wat een vergelijking, als die instelling een marge houdt van 6 miljard die er al dan niet bij zou komen. Het gros van die kosten zou komen van het aanpassen aan de moderne klimaateisen van sociale woningen, scholen e.d. Rekening houdend met het nu reeds bestaande tekort aan personeel in de bouwsector, zullen we dus straks nóg meer buitenlanders nodig hebben.
---
Tenslotte is er het jongste rapport van het VN-klimaatpanel (IPCC), dat stelt dat een massale herbebossing van onze aarde (men spreekt van één miljard bomen) voldoende zou zijn om de klimaatopwarming onder de twee graden te houden.
Zo’n massale herbebossing zou de goedkoopste oplossing zijn om het CO2-gehalte onder controle te houden. Bomen leven nl van koolstofdioxide. Ze maken er zuurstof van en slaan de CO2 op in stam, wortels en grond.
De huidige en geplande alternatieven zijn hoogtechnologische methodes die een veelvoud zullen kosten van een herbebossing en helemaal niet garanderen rendabel te zullen zijn.
Evenals in Vlaanderen, wordt in Wallonië gewerkt aan een basisakkoord om een gewestregering te vormen. Dat gebeurt voorlopig in overleg tussen de PS en Ecolo. CdH en PTB (onze PvdA) hebben afgehaakt en met MR wil men (voorlopig?) niet eens praten.
Het plan waar PS en Ecolo mee bezig zijn, zou als basis een volledige tewerkstelling in Wallonië nastreven tegen 2030. Als men bedenkt dat de tewerkstellingsgraad er nu 63% is (t.o.v. 75% in Vlaanderen en nog meer in Duitsland en Nederland), kan men eerder spreken van een utopie. Hoe men dat gaat doen, is voorlopig nog niet bekend, maar als men er van uit gaat dat de PS in haar verkiezingscampagne sprak van o.m. een vierdaagse werkweek zonder loonverlies en gratis openbaar vervoer voor senioren en jongeren, dan ziet het er naar uit dat men tegen 2030 in Wallonië eerder zal gaan naar een volledige werkloosheid dan naar een volledige tewerkstelling. Vergeten we niet dat, volgens het akkoord van de zesde staatshervorming, vanaf 2024 de transfers van noord naar zuid zouden worden afgebouwd en in 2033 tot het verleden behoren. Ondertussen willen Di Pippo en Co daarover opnieuw ‘praten’…
Voor zover het in Wallonië al tot een regeerakkoord zal komen, lijkt het er eerder een van de stilstand, om niet te zeggen achteruitgang. In tegenstelling tot Vlaanderen heeft men er momenteel geen regering met een meerderheid. Stel dat men straks de MR erbij zou betrekken, dan is de kans vrijwel onbestaande dat die zo maar een voorgekauwd links regeerakkoord gaat aanvaarden, vooropgesteld dat Ecolo überhaupt met de MR samen zou willen regeren.
Kortom, ze zijn er daar nog niet, ten zuiden van de taalgrens. Misschien nog eens een nieuw zgz Marshallplan, al zullen het eerder nieuwe belastingen worden of een herverdeling van de subsidies, zoals vroeger al gebeurde. Wallonië dreigt dan ook meer dan ooit een nieuwe DDR te worden. Hoe raken we er ooit vanaf?
Voor wie hem nog niet zou kennen: Mark Elchardus is professor sociologie aan de Vrije Universiteit Brussel (VUB) en werd wel eens beschouwd als de ideoloog van de SP.a. Zo’n beetje zoals Flup Moustache dat vroeger was voor de PS. In een recent opiniestuk in Knack schrijft Elchardus dat Brussel Frans spreekt, stemt zoals Wallonië en dan ook bij dat gewest hoort. Dat is een beetje kort door de bocht. Frans mag dan nog steeds de lingua franca zijn in Brussel, het is niet meer de taal die de meerderheid van de bevolking er thuis spreekt. En van Brussel dan maar meteen een Waalse stad maken is ver erover.
Het is bedrieglijk en ik heb er al eens meer over geschreven, maar de zgz ‘Communauté Wallonie-Bruxelles is een naam die men enkele jaren geleden heeft uitgevonden en die in feite verwijst naar de Franse Gemeenschap in dit land. Het is echter een onwettige benaming die niet in de Belgische Grondwet vast ligt. Brussel kan op zichzelf niet bestaan. De laatste staatshervorming kwam er, omdat de stad nog maar eens geld tekort had en niet Wallonië, maar Vlaanderen daarvoor weer eens mocht bijspringen. Wallonië kan zichzelf niet eens onderhouden, laat staan een stad als Brussel.
Er zijn voorbeelden genoeg om erop te wijzen dat Brussel boven zijn stand leeft, met o.m. haar negentien baronieën en haar zes politiezones, terwijl het tegelijk stad én gewest is. Verder maakt men al jaren mee dat zelfs Brusselse Vlamingen er amper nog in slagen een vrije schoolkeuze te maken voor hun kinderen. Die scholen staan nl ook op het verlanglijstje van de Brusselse niet-Vlamingen en barsten uit hun voegen. Wij, Vlamingen, klagen nogal over ons onderwijs, maar het is nog altijd stukken beter dan het Franstalig onderwijs, zeker in Brussel. Een bewijs daarvan kregen we zopas nog in Vorst, waar men een Franstalige basisschool sluit o.w.v. te weinig kinderen…
Die Elchardus is een zoveelste Vlaamse nestvervuiler, die als geleerde, maar niet slimme universiteitsprofessor beter zijn mond zou houden over communautaire kwesties. En dan maar verwonderd zijn dat de socio’s in Vlaanderen een wegkwijnende groep aan het worden zijn.
----
En dan nog dit. Zoals enkele lezers reeds meldden bij mijn vorige blog, heb ik ook gezien en gehoord hoe Katleen Van Brempt (‘die ‘geit’ uit Antwerpen’, zoals onze Jean ze typeerde), zich neerbuigend uitliet over de mogelijke opvolgster van Jean-Claude Juncker, nl Ursula von der Leyen, tot nu toe al een paar legislaturen minister van Defensie in Duitsland. ‘Ze had er nog nooit van gehoord’, zei Schuddekopke. Wie zou er buiten Antwerpen ooit van Katleen Van Brempt gehoord hebben, alhoewel die al 14 jaar royaal haar zakken vult bij de E.U.?
Er is in het politieke nieuws van de laatste week nogal wat heisa geweest over het feit dat De Wever in de gesprekken over de vorming van een nieuwe Vlaamse regering de pauzeknop heeft ingedrukt en dat er dus de eerste weken op dat gebied niet veel meer zal gebeuren. Een van de redenen zou zijn dat hij er even tussenuit trekt voor het bijwonen van een congres over drugsbestrijding die plaats vindt in Colombia. Als burgemeester van Antwerpen, met een haven die meer dan zijn deel krijgt in de drugstrafiek, is hij daar wel op zijn plaats. Maar dat is niet de kern van de zaak.
Het belangrijkste wat er nu hier op het spel staat is, dat men op federaal vlak zou kunnen komen tot een overwegend linkse regering zonder meerderheid in Vlaanderen. Dat kan alleen als zowat alle francofone partijen er aan zouden meedoen, plus enkele Vlaamse die momenteel ook in aanmerking komen voor de Vlaamse deelregering. Dat zou voor Vlaanderen een zeer slechte zaak zijn, ongeacht hoe men tegen De Wever en zijn N-VA aankijkt. Het is dan ook wenselijk dat er geen nieuwe Vlaamse deelregering komt zolang er geen nieuwe federale is. Voor Vlaanderen is dat geen ramp, want de huidige Vlaamse ploeg heeft een meerderheid in het eigen parlement en kan – als enige regering na 26 mei - feitelijk normaal functioneren. Ze kan zelfs als regering van lopende zaken een nieuwe begroting opstellen, iets waartoe de huidige ontslagnemende federale regering van lopende zaken niet in staat is.
Op federaal vlak mag onze nationale Charel dan wel vertrekken naar Europa (hij wordt dan onze Euro Charel), maar dat is pas vanaf 1 december en wat er overblijft van zijn ontslagnemende Zweedse coalitie moet tegen einde oktober bij Europa – dus nog vóór hij vertrekt - wel haar nieuwe begroting (met momenteel een miljardengat) indienen. Het zou een blamage zijn, mocht de nieuwe president van Europa er niet in zou slagen in eigen land orde op zaken te stellen…
Patrick Dewael mag dan in de Waalse media ‘de redder des vaderlands’ genoemd worden, hij zal hoogstens de redder van de voorlopige minderheidsregering van lopende zaken worden. België wordt stilaan een hopeloos geval. Het staat momenteel op plaats 52 van de Wereldbank index over de aantrekkelijkheid van ondernemingsinvesteringen en 21ste op de lijst i.v.m. concurrentiekracht van de World Economic Forum. Slechts twee op de drie arbeidsgeschikte personen is hier aan het werk. Op de lijst voor wat de overheid zijn burgers teruggeeft van hun belastingen staan wij op de 15de plaats in Europa. De hier aangehaalde cijfers zijn weer wel voor heel België, niet apart voor de regio^s die een ander beeld zouden weergeven. Hét probleem blijft dat dit land in werkelijkheid twee staten zijn, waarbij Vlaanderen er op bijna alle gebied beter voor staat dan België, maar dat voordeel ziet verdampen doordat het gekoppeld blijft aan het armlastige, maar politiek overroepen Wallonië en daar niets voor terug krijgt..
Hoe men het ook draait of keert, ooit zal dit land gesplitst worden. Vlaanderen en Wallonië groeien steeds verder uit elkaar. Die evolutie blijft aanhouden en is niet tegen te houden. Een onafhankelijk Vlaanderen is geen fata morgana meer, zoals ‘Brouckie’ het recentelijk nog probeerde voor te stellen. Wij hebben bijna alles wat een natiestaat hebben moet: een eigen grondgebied met vastgelegde grenzen, een gemeenschappelijke taal, een vlag, een volkslied, een eigen regering, een eigen parlement. We beschikken over een handvol zeehavens aan de drukst bevaren zee ter wereld en een luchthaven die wereldwijd bekend is. Waar wachten de traditionele ‘Vlaamse’ partijen nog op?
Wat dan met Wallonië? Dat is niet ons maar hun probleem. De ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’ bestaat zelfs grondwettelijk niet eens en is niet in staat zichzelf te onderhouden, maar heeft wel de pretentie dit land te leiden, desnoods met een minderheid in Vlaanderen, dat blij zou moeten zijn de kosten te mogen blijven dragen. Als er geen andere volwaardige oplossing komt, dan moeten we desnoods nog maar eens regionaal gaan stemmen, met het afschaffen van het cordon sanitair en het voortbestaan van dit België als inzet. Dan zullen het de kiezers zijn en niet langer de politieke partijen die al dan niet zullen beslissen.
----
In de marge van bovenstaande, nog dit.
Een Vlaamse herverkiezing kan niet vergeleken worden met degene die Theresa May uitschreef. May had toen met haar partij nl al de volstrekte meerderheid in het Britse Lagerhuis en hoefde geen nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Onnodig en overmoedig speelde zij in die verkiezing haar meerderheid kwijt. In Vlaanderen hebben de nationalisten die meerderheid (nog) niet en kunnen die dan ook niet verliezen.
Voor Peppi Reynders en Kokki Vande Lala is het dan toch geen afstel geworden, wel een derde uitstel tot einde juli. Dat afstel zou er waarschijnlijk wel gekomen zijn, mocht Reynders benoemd zijn geweest zijn tot nieuwe voorzitter van de Raad van Europa. In dat geval kon het informateurschap hem gestolen geworden zijn en men kan hem daarin zelfs niet helemaal ongelijk geven. De Belgische politiek wordt steeds ingewikkelder en weinigen zien daarin nog het bos door de bomen. Met het derde uitstel zitten we al een eind in de grote vakantie en kan het goed zijn dat het informateursduo zal moeten ‘overzomeren’ zonder veel hoop op succes.
Ondertussen wordt het hoe langer hoe duidelijker dat zelfs het vormen van de Vlaamse gewestregering een kwestie van lange adem kan worden, omdat ook Bart De Wever wil afwachten wat het wordt op federaal niveau. Komt daar nog bij dat hij, als burgemeester van Antwerpen, is uitgenodigd op een congres i.v.m. de drugstrafiek, die ook via de Antwerpse haven in de koekenstad welig tiert. Op 14 juli is hij terug en dan zullen er toch knopen moeten worden doorgehakt. Als de traditionele partijen blijven weigeren samen te werken met het Vlaams Belang, dan zou ik ze afdreigen door een Vlaamsnationale minderheidsregering te vormen en – als men die zou boycotten – nieuwe Vlaamse verkiezingen uit te schrijven en de kiezer zelf eens te laten beslissen over het cordon sanitair? Met de precedenten van de herverkiezingen in Bilzen en … Istanbul voor ogen, zou de schrik er wel eens dik in kunnen zitten bij Markske, Gwendolientje,‘den John’en de ‘Calvonisten’.
Het wordt uitkijken of er deze week iets zal bewegen i.v.m. de vorming van de nieuwe regeringen. Om te beginnen of het duo Reynders-Vande Lanotte er mee verder zal gaan of de informatieopdracht aan Flup zal teruggeven. Verder is er feitelijk maar één zittende regering – de Vlaamse – die de meerderheid zou kunnen behouden. Het lijkt er steeds meer op dat men de kat uit de boom blijft kijken, omdat niemand een pasklare oplossing heeft voor het gat in de begroting en de staatsschuld, twee punten waarop geen enkele partij kan scoren, maar die wel zullen moeten worden aangepakt.
Hét probleem met die Belgische schulden is, dat die vanzelf blijven stijgen, ook als men niets zou doen. Dat komt door ons sociaal systeem, de automatische index (die nergens anders nog bestaat) en de vergrijzing die hand over hand toeneemt en waarvoor het opzij gezette spaarpotje van Dehaene door Verhofstadt en hoger vernoemde Vande Lanotte werd opgesoupeerd. Zelfs als straks het huidig gat in de begroting zou gedicht kunnen worden, heeft men daarna opnieuw een gat. Het is en blijft dus een structureel probleem.
E.e.a. maakt dat dit land terecht dreigt te komen in een Japanse situatie. Ook dat land kent al enkele decennia een vergrijzing: steeds meer gepensioneerden, niet genoeg geboortes, minder productiviteit, mensen die steeds minder lenen en consumeren, maar wel steeds meer sparen. De bedragen op de Belgische spaarboekjes zijn de laatste 10 jaar verdubbeld, maar door het feit dat de inflatie hoger lag dan de rente, zijn al die spaarders erop achteruit gegaan en hebben ze in die periode 6 tot 7 miljard euro verloren. Men staat er niet meer bij stil, maar inflatie betekent nog altijd geldontwaarding. De lage rente is voor wie spaart dan ook een verdoken vermogensbelasting, de natte droom van links.
Of de nieuwe regeringen daaraan iets gaan doen, laat staan voor een oplossing zorgen, is meer dan twijfelachtig. Voeg daar nog bij dat men bij bijna elke nieuwe maatregel ook rekening zal moeten houden met de klimaatafspraken, die het allemaal zeker niet gemakkelijker zullen maken. Er zijn ooit leukere politieke tijden geweest.
Patrick Dewael wordt Kamervoorzitter, ‘Betteke’ Homans, ondanks hartproblemen (wie zei daar weer dat ze geen hart had?) zowaar minister-president van Vlaanderen en Wouter Beke federaal minister van Werk en Economie. Allemaal tijdelijk in ontslag nemende regeringen in lopende zaken. Ons politiek bestel lijkt stilaan zo’n beetje op een kringloopwinkel. Bij de benoeming van Dewael kan men zich wel ernstige vragen stellen. De ex van allerlei politieke postjes (Kamervoorzitter, Vlaams minister-president, diverse ministerposten, fractieleider, partijvoorzitter en dan vergeet ik er misschien nog enkele) kreeg alle stemmen uit Wallonië én Vlaanderen, met uitzondering van die van de Vlaamsnationalisten van de N-VA en het VB. Hopelijk is dit geen teken aan de wand voor een nieuwe federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen. Het zou het ultieme verraad zijn van de traditionele Vlaamse partijen, die dat later dubbel en dik zouden kunnen bekopen.
Wat trouwens Beke betreft, die wordt niet alleen federaal minister, maar blijft ook burgemeester, partijvoorzitter en onderhandelaar bij de besprekingen over de vorming van twee nieuwe regeringen. E.e.a. betekent dat hij zowel lid wordt van de wetgevende als van de uitvoerende macht, hetgeen eigenlijk niet kan, maar in dit geval gedoogd wordt omdat het gaat om een regering in lopende zaken.
Peeters’ titel van vice-premier gaat naar Koen Geens, die als supertsjeef dan toch het boegbeeld van CD&V zal worden. Echt the right man on the right place in die partij, want dé specialist van het ‘ja, maar’ en ‘enerzijds, anderzijds’ en wollige uitleg. Of dat de partij veel vooruit zal helpen, is maar de vraag.
---
In de marge van bovenstaande, nog dit. In mijn blog van 27 dezer schreef ik nog dat Kris Peeters als Europees lijsttrekker voor CD&V op 26 mei wel 250.000 stemmen behaalde, maar dat dat slechts een kwart was van wat ooit zijn partij- en streekgenoot Leo Tindemans kreeg. Ook bij de vorige stembusgang voor Europa haalde de CD&V-lijsttrekker een dikke 200.000 stemmen meer dan Peeters nu. De uitleg van Peeters dat een volkspartij niet per definitie een grote partij hoeft te zijn, is maar een doekje voor het bloeden.
Bij Actiris, de Brusselse tegenhanger van onze VDAB, zijn ze bevallen van een lumineus idee. Ze willen daar opleidingen voor knelpuntberoepen opstarten voor mensen zonder papieren! Dus voor mensen die illegaal in dit land verblijven, zonder wettige verblijfsvergunning. Gelukkig zijn de reacties van hogerhand eensluidend negatief. Waar zijn we met ons begrip van rechtstaat, als men met zoiets zou beginnen? Er was zelfs e.o.a. kiekenfretter die vertelde dat – volgens hem – men de regels beter zou omdraaien: die mensen eerst opleiden en als ze slagen ze automatisch de Belgische nationaliteit geven! Wat de achtergrond van die mensen is, of ze eventueel al dan niet een strafblad hebben e.d. lijkt daar in Brussel niet meer belangrijk.
E.e.a. zal misschien duidelijker worden, als men weet dat de voorzitter van het beheerscomité van dat Actiris niemand minder is dan fantast Bert Anciaux. ‘Bert den bleiter’, zoals hij bekend stond in zijn dagen bij de Volksunie, die hij later via een paar eigen politieke verzinsels (zoals I.D. 21) inruilde voor de SP.a.
Begin dit jaar stond Bertje nog heel genereus zijn plaats van SP.a-lijsttrekker bij de Brusselse lijst voor het Vlaamse parlement af aan een zekere Hannelore Goemans, zogezegd om ‘een jongere kansen te geven’. Wat blijkt nu: Bertje wordt opnieuw gecoöpteerd senator voor de SP.a, Hij zou uit negen kandidaten als de beste keuze overgebleven zijn en krijgt een halve parlementaire wedde van 2.600 euro per maand plus de gebruikelijke vergoedingen; o.a. als fractievoorzitter en als voorzitter van de pensioenkas voor senaatoren. En zelfs daar houdt het niet bij op. Hij geeft nog les aan de UGent en aan de Erasmushogeschool in Brussel; is voorzitter van de koepel van Nederlandstalige hogescholen en universiteiten in Brussel (BRIK) en gedelegeerd bestuurder van het woonzorgcentrum ‘De Overbron’. En als alles een beetje meezit, krijgt hij over 5 jaar een riant parlementair pensioen (uiteraard na zijn uittredingsvergoeding te hebben geïncasseerd).
Het leven kan hard zijn
---
I.v.m. Bert Anciaux nog deze ‘petite histoire’. Hier bij ons in Kasterlee had Bert een soort fanclub die voor hem bij verkiezingen ook plakploeg speelde. Sinds hij besliste niet meer op te komen, zijn zijn Kastelse volgelingen niet gaan plakken voor Bert’s opvolgster, maar voor de PvdA!
Het had er eergisteren veel van weg dat ‘Peppi’ Reynders en ‘Kokki’ Vande Lanotte hun mislukte informatieopdracht aan onze Flup zouden gaan teruggeven. Dat werd gefluisterd vóór men de uitslag kende van de benoeming van de nieuwe voorzitter van de Raad van Europa. Dat werd dus niét Reynders en de vraag is maar of dat enige invloed zal hebben op de informatieronde. Na tweemaal uitstel wordt het waarschijnlijk toch afstel, zoals algemeen verwacht en kan niemand voorspellen wanneer en of er een nieuwe federale regering komt. Men wijst naar de PS en de N-VA, die met elkaar zouden moeten praten. De laatstgenoemde wil wel, maar op voorwaarde dat er een staatshervorming komt waarbij België een confederaal land wordt. De PS daarentegen wil helemaal niet met de N-VA spreken en zo wordt het straks eerder uitkijken naar de vorming van de gewestregeringen, want die gaan we nodig hebben om dit land verder te besturen, maar dan wel in een andere context. In dit verhaal zou het wenselijk zijn dat de heer Timmermans, voorzitter van het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO), ophoudt met zich in de politieke discussie te mengen. Naar aloude slechte Belgische gewoonte zal dat VBO zich weer achter e.o.a. Belgisch standpunt stellen, met de vriendelijke vraag aan de Vlamingen ermee akkoord te gaan (en later de rekening te betalen).
Is er bij de vorming van een nieuwe federale regering de tegenstelling PS-N-VA, dan lijkt het ook niet erg te lukken met de Vlaamse gewestregering, waar men een spelletje stratego speelt, waarbij de N-VA zegt nog altijd met het VB te willen praten, maar waar tsjeven en liberalen al op voorhand stellen dat ze nooit met de partij van Van Grieken zullen willen samenwerken. Dat geeft de partij van De Wever het excuus waarop ze rekent, terwijl deze twee traditionele partijen blijkbaar nog steeds niets hebben geleerd van hun laatste verkiezingsnederlagen (+ die van Bilzen) en zij riskeren straks niet meer alleen te zullen moeten opboksen tegen het Vlaams Belang, maar ook tegen de kiesdrempel…
- Titel geleend van ‘Kamikaze’ uit de laatste editie (juli/augustus) van Grondvest, het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging (VVB).
Het beste nieuws van de laatste dagen is het bericht dat Kris Peeters eindelijk beslist heeft dan toch maar naar Europa te gaan en bij Michel en Flup zijn ontslag als vice-premier heeft aangeboden. Van die dwarsligger zijn we hier voorlopig verlost en daar zullen weinigen om rouwen, zelfs niet in zijn eigen partij (misschien wel binnen het ACV…).
Bij het bericht over de Europese verkiezing van Peeters wordt steeds verteld dat hij daarvoor een kwart miljoen stemmen heeft gehaald. Misschien komt dat wel doordat heel wat mensen hem op die manier hoopten hier weg te krijgen. Trouwens 250.000 lijkt veel, maar is nog altijd maar één vierde van de stemmen die zijn partij- en streekgenoot Leo Tindemans indertijd bij de Europese verkiezingen behaalde. Die kreeg er inderdaad één miljoen.
Nu mag men Peeters liever kwijt zijn in de Belgische en Vlaamse politiek, feit is wel dat CD&V geen figuren meer heeft die indruk maken. Beke is als voorzitter gewogen en te licht bevonden, Crevits likt nog haar wonden van de verkiezingsnederlaag in de eigen regio, De Crem houdt het voor bekeken (tenzij hij nog eens kazak draait!) en ‘Straffe’ Hendrik Bogaert is alleen als mogelijke nieuwe voorzitter aanvaardbaar als de hele partij naar rechts zou opschuiven. Blijft nog over Servais Verherstraeten, de linksgezinde advocaat met de geforceerde glimlach, die het mooi kan uitleggen maar met Beke gemeen heeft dat hij niet geloofwaardig overkomt.
Didier Reynders, federaal minister van Buitenlandse Dinges, zal vandaag te weten komen of hij voorzitter kan worden van de Raad van Europa. Dat wordt dan de bekroning van een politieke carrière, waarbij hij zelf ook eens met een prijs kan gaan lopen. Dit nadat zowat alle kabinetchefs die hij ooit als minister heeft gehad een lucratieve landing hebben meegemaakt.
Reynders’ huidige kabinetschef voor Buitenlandse zaken wordt ambassadeur in Tokio. Adjunct-kabinetschef Luc de Lobel wordt ambassadeur bij de OESO. Drie andere, medewerkers: Christophe De Bassonpière, Michael Wimmer en Pierre Brusselmans worden respectievelijk ambassadeur in Tunesië, Ivoorkust en India.
Reynders is niet de enige die zorgt voor de verdere carrière van zijn medewerkers, maar geen enkele andere politicus is er ooit in geslaagd Didier op dat gebied te kloppen. Wat daar nu gebeurt doet hij al bijna zolang als hij in de Belgische nationale regering zit, dus continu sinds 1999. Men vindt zijn vroegere medewerkers ook terug bij andere instellingen zoals o.a. de Nationale Bank van België (NBB) en de Europese Centrale Bank (ECB). Als hij het vandaag haalt bij de Raad van Europa, zal dat carrousel hopelijk ook tot het verleden behoren.
Misschien is zijn mogelijk vertrek ook een reactie op het feit dat Reynders er nooit in geslaagd is Belgisch eersteminister te worden, terwijl zijn rivaal binnen de eigen MR-partij – onze nu nationale Charel – daar wél in slaagde.
---
En dan nog dit: de kersverse nieuwe ‘fractielijder’ van de SP.a, een zekere Conner Rousseau, stelt voor de naam van de partij te veranderen. Wat zou men denken van SP.b (‘Socialistische Partij beter’) ?
Bij de Belgische voetbalbond heeft men de Nederlandsonkundige Waal Gérard Linard vervangen door een Nederlandsonkundige allochtoon, Mehdi Bayat, afkomstig uit Iran en sinds enkele jaren voorzitter van Charleroi. Daar houdt het niet bij op, want die Mehdi is de broer van Mogi Bayat, een spelersmakelaar die in opspraak is gekomen bij het onderzoek naar fraude in het voetbal, de zgz ‘operatie propere handen’. Dat die heren na jarenlang verblijf in dit land nog steeds de taal van de meerderheid van de bevolking niet kunnen spreken, praat niet in hun voordeel. Zeg maar dat het echte Walen zijn geworden!
Dat ze bij die Belgische voetbalbond maar doen wat ze niet laten kunnen, maar het is een zoveelste blaam voor de Vlaamse profclubs, die 12 van de 16 eersteklassers leveren om telkens opnieuw te kruipen voor het grote geld, waarmee men tegenwoordig alles kan kopen in die sport. De Waalse profclubs en hun amateursploegen stemden natuurlijk vóór; alleen de Vlaamse amateurs stemden tegen, maar kunnen niet op tegen het overwicht van de proclubs, waaraan ze soms zelf gebonden zijn.
Topvoetbal wordt hoe langer hoe meer een centenkwestie, waarbij het vooral op aan komt grof geld te verdienen met het kopen en verkopen van spelers. Een soort mensenhandel, zeg maar. Zo kreeg Standard recentelijk nog zes miljoen euro voor een Afrikaan die ze enkele jaren eerder voor … 50.000 euro hadden aangekocht en Club Brugge 25 miljoen voor een Zuid-Amerikaanse aanvaller die de club drie jaar geleden voor één (1!) miljoen had aangekocht. Wat heeft dat nog met sport te maken?
---
Ik weet het: ‘Eigen lof stinkt’ maar ik kan het niet nalaten te vertellen dat de blog van vandaag mijn 4.000ste is sinds ik ermee begon in februari van 2005, de eerste maand van mijn pensionering. Ik sta er zelf soms versteld van hoe zoiets kan oplopen.
---
Tenslotte nog een korte reactie op de lange van lezer Geronimo i.v.m. mijn blog van 23 dezer over het neerschieten van de MH17. Het verhaal over het Open-bron onderzoek haalde ik uit ‘The Economist’ van 22 dezer, blz 21. The Economist is een wereldwijd verspreid en gerespecteerd politiek-economisch weekblad met een oplage van tegen het miljoen exemplaren dat mij vrij objectief en betrouwbaar lijkt.
Het beste nieuws van het weekeinde is wel dat de gemeentelijke verkiezingen in Istanbul, die opnieuw georganiseerd dienden te worden omdat sultan Erdogan drie maand geleden de eerste verloren had en een herverkiezing eiste, voor de tweede keer gewonnen werden door de verenigde oppositie, aangevoerd door Ekrem Imarmoglu van de Republikeinse Volkspartij. De nederlaag van Erdogan’s AKP partij is historisch te noemen en dat in de grootste stad van het land, met meer dan 15 miljoen inwoners. Het is de eerste verkiezing die zijn partij verliest in liefst zeventien jaar. De tegenkandidaat, een oud AKP-premier, gaf ruiterlijk zijn nederlaag toe en wenste de nieuwe burgemeester het beste. Van de sultan zelf is er op dit ogenblik – ik schrijf dit even vóór middernacht op zondagavond - nog steeds geen reactie bekend. Hij betaalt de prijs voor zijn repressief bewind, na de mislukte staatsgreep van 2016, waarna duizenden volgens niet altijd objectieve criteria hun vrijheid en tienduizenden hun werk en broodwinning verloren hebben en de Turkse economie op een heel laag pitje is gaan branden. Toevallig vorige week raakte nog bekend dat steeds meer Turken het land ontvluchten en naar Europa trekken, waar zowat de helft asiel krijgt, omdat men weet dat ze in hun eigen land geen toekomst meer hebben zolang Erdogan het daar voor het zeggen zal hebben.
De kans dat het in Turkije nog slechter gaat worden is reëel, nu Trump voor de tweede keer met sancties gedreigd heeft omdat het Turkije van Erdogan, als NAVO-partner nota bene, afweergeschut heeft gekocht bij het Rusland van zijn vriend Poetin, dat terwijl hij nieuwe F35’s besteld heeft bij Lockheed Martin in de States. Ondertussen weet de oppositie nu dat ze Erdogan aan kan. De man mag nog zoveel beperkende wetten maken als hij wil, de stembusgang heeft hij niet meer onder controle.
Ik kom even terug op de reacties op mijn kort berichtje n.a.v. het internationaal onderzoek naar het neerschieten van vlucht MH 17 op 17 juli 2014 in Oekraïne..
Dat onderzoek werd gedaan door een onderzoeksteam waaraan werd deelgenomen door onderzoeksjournalisten uit België, Nederland, Oekraïne, Australië en Maleisië. Die zijn daar 5 jaar mee bezig geweest en hebben alle mogelijke telefoontjes en beelden over de ramp geanalyseerd. Specialisten in het vak vinden tegenwoordig alles terug. Daaruit bleek dat men niet opzettelijk een passagiersvliegtuig heeft willen neerschieten, maar dacht te maken te hebben met een toestel van de Oekraïense luchtmacht. Dat heeft men kunnen uitmaken uit de telefoongesprekken kort na het neerschieten, waarbij verbaasd verteld werd dat men bij de neergestorte resten van het vliegtuig een zo groot aantal lichamen terugvond, plus bagage die niet bij een militair vliegtuig thuis hoorde (damestassen, speelgoed e.d.).
Aan de hand van gsm-berichten en dashcam-filmpjes uit de sociale media (de zgn ‘Open-source investigation’), van chauffeurs die het Buk-transport zagen rijden, heeft men kunnen achterhalen dat de Buk-raket kwam van een lanceerplatform dat toebehoorde aan de Russische 53ste luchtafweer brigade gelegerd in de Russische stad Kursk. Dat platform, mét raketten, reed vanuit Kursk, in Rusland, naar Oost- Oekraïne en keerde daarna via dezelfde weg naar Kursk terug, waarbij één raket ontbrak.
Dat Rusland als natie daarvoor niet verantwoordelijk zou kunnen gesteld worden, heeft te maken met het feit dat Moskou kan rekenen op een soort parallel schaduwsysteem, dat voor Rusland het vuile werk opknapt, iets dat vroeger ook al eens gebeurd is in Georgië (waarmee ook nu weer spanningen zijn) en Moldavië, bij de annexatie van de Krim, bij het elimineren van overlopers, zoals de vergiftigingen in de UK, het aanhouden en/of liquideren van politieke tegenstanders zoals pas nog gebeurd is met die onderzoeksjournalist (die men heeft moeten vrijlaten omdat té duidelijk was gebleken dat het opgezet spel was). Het officiële Rusland had er nooit iets mee te maken…
Poetin heeft ooit gezegd dat het instorten van de Sovjet Unie de grootste geopolitieke ramp is die zijn land getroffen heeft. Dat land weer op de kaart zetten, lijkt zijn natte droom te zijn. Als grootste land ter wereld qua oppervlakte, maar met een bbp dat niet groter is dan dat van de Benelux, blijft dat een mission impossible. Vraag is maar of het doel ook de middelen wettigt, zoals Machiavelli het ooit formuleerde..
Wat, als er echt geen nieuwe federale regering zou kunnen worden gevormd? Wel, feitelijk kan dat eenvoudiger dan men zou denken. In dat geval zal België nl bestuurd worden vanuit de gewesten en komt men de facto tot een soort confederalisme. Niet dat daarmee alle problemen zullen zijn opgelost, verre van zelfs. Maar het zal dan wel ‘van moetes’ zijn.
En Brussel? Wel, dat blijft een apart-, zij het multicultureel gewest, waar meerdere talen - welke dat beslissen de Brusselaars zelf – worden erkend en op gelijke basis behandeld. Eén voorwaarde: Nederlands moét daarbij blijven horen. Als Brussel echter weer eens geld nodig heeft, wat te verwachten valt, dan moeten daar eerst serieuze besparingen tegenover staan. In de eerste plaats moeten gewest en stad dan samenvallen, waarbij de minister-president ook burgemeester wordt van de hele stad. De 19 baronieën worden districten, net zoals dat al het geval is in Antwerpen en andere grote steden in binnen- en buitenland. De gewestelijke ministers zullen tegelijkertijd ook schepen van de eengemaakte stad zijn. De gewestregering wordt de nieuwe gemeenteraad en er zal maar één OCMW en één politiezone meer zijn. Als Brussel nu maar één brandweer nodig heeft voor het hele gewest, moet dat ook kunnen voor politie en OCMW, dat laatste eventueel met contactadressen in de voormalige baronieën. New-York, met zijn elf miljoen inwoners, heeft er ook maar één van elk.
Dan zijn er nog de Duitstalige Oostkantons. Die kunnen, bv via een referendum, kiezen: deelnemen aan de Belgische confederatie of aansluiten bij Duitsland. Kiezen ze voor het eerste, dan zal confederaal België bestaan uit vier gewesten die onder elkaar zullen uitmaken wat ze nog samen zullen doen (bv Landsverdediging en Buitenlandse Zaken) en waarin voor de rest elk deel zijn eigen potje kookt. Er moet ook een akkoord komen over de Belgische staatsschuld, die zal verdeeld worden in verhouding tot het aantal inwoners. Datzelfde zal ook gelden voor de vertegenwoordiging bij de E.U. voor zolang er geen andere oplossing zou zijn. Voor de bestaande transfers moet het uitdoofscenario, overeen gekomen bij de zesde staatshervorming (te beginnen vanaf 2024 en volledig gedaan in 2033), gerespecteerd blijven en verdere mogelijke financiële hulp aan elkaar zal geregeld worden binnen de bestaande internationale regels.
Tenslotte zal niet alleen Brussel, maar heel België moeten besparen door o.m. een einde te maken aan enkele oude relicten zoals de senaat en de provincieraden, die zich nu al overleefd hebben en zeker niet meer zullen thuishoren in welk soort confederatie ook.
