Het wordt uitkijken of er deze week iets zal bewegen i.v.m. de vorming van de nieuwe regeringen. Om te beginnen of het duo Reynders-Vande Lanotte er mee verder zal gaan of de informatieopdracht aan Flup zal teruggeven. Verder is er feitelijk maar één zittende regering – de Vlaamse – die de meerderheid zou kunnen behouden. Het lijkt er steeds meer op dat men de kat uit de boom blijft kijken, omdat niemand een pasklare oplossing heeft voor het gat in de begroting en de staatsschuld, twee punten waarop geen enkele partij kan scoren, maar die wel zullen moeten worden aangepakt.
Hét probleem met die Belgische schulden is, dat die vanzelf blijven stijgen, ook als men niets zou doen. Dat komt door ons sociaal systeem, de automatische index (die nergens anders nog bestaat) en de vergrijzing die hand over hand toeneemt en waarvoor het opzij gezette spaarpotje van Dehaene door Verhofstadt en hoger vernoemde Vande Lanotte werd opgesoupeerd. Zelfs als straks het huidig gat in de begroting zou gedicht kunnen worden, heeft men daarna opnieuw een gat. Het is en blijft dus een structureel probleem.
E.e.a. maakt dat dit land terecht dreigt te komen in een Japanse situatie. Ook dat land kent al enkele decennia een vergrijzing: steeds meer gepensioneerden, niet genoeg geboortes, minder productiviteit, mensen die steeds minder lenen en consumeren, maar wel steeds meer sparen. De bedragen op de Belgische spaarboekjes zijn de laatste 10 jaar verdubbeld, maar door het feit dat de inflatie hoger lag dan de rente, zijn al die spaarders erop achteruit gegaan en hebben ze in die periode 6 tot 7 miljard euro verloren. Men staat er niet meer bij stil, maar inflatie betekent nog altijd geldontwaarding. De lage rente is voor wie spaart dan ook een verdoken vermogensbelasting, de natte droom van links.
Of de nieuwe regeringen daaraan iets gaan doen, laat staan voor een oplossing zorgen, is meer dan twijfelachtig. Voeg daar nog bij dat men bij bijna elke nieuwe maatregel ook rekening zal moeten houden met de klimaatafspraken, die het allemaal zeker niet gemakkelijker zullen maken. Er zijn ooit leukere politieke tijden geweest.
Patrick Dewael wordt Kamervoorzitter, ‘Betteke’ Homans, ondanks hartproblemen (wie zei daar weer dat ze geen hart had?) zowaar minister-president van Vlaanderen en Wouter Beke federaal minister van Werk en Economie. Allemaal tijdelijk in ontslag nemende regeringen in lopende zaken. Ons politiek bestel lijkt stilaan zo’n beetje op een kringloopwinkel. Bij de benoeming van Dewael kan men zich wel ernstige vragen stellen. De ex van allerlei politieke postjes (Kamervoorzitter, Vlaams minister-president, diverse ministerposten, fractieleider, partijvoorzitter en dan vergeet ik er misschien nog enkele) kreeg alle stemmen uit Wallonië én Vlaanderen, met uitzondering van die van de Vlaamsnationalisten van de N-VA en het VB. Hopelijk is dit geen teken aan de wand voor een nieuwe federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen. Het zou het ultieme verraad zijn van de traditionele Vlaamse partijen, die dat later dubbel en dik zouden kunnen bekopen.
Wat trouwens Beke betreft, die wordt niet alleen federaal minister, maar blijft ook burgemeester, partijvoorzitter en onderhandelaar bij de besprekingen over de vorming van twee nieuwe regeringen. E.e.a. betekent dat hij zowel lid wordt van de wetgevende als van de uitvoerende macht, hetgeen eigenlijk niet kan, maar in dit geval gedoogd wordt omdat het gaat om een regering in lopende zaken.
Peeters’ titel van vice-premier gaat naar Koen Geens, die als supertsjeef dan toch het boegbeeld van CD&V zal worden. Echt the right man on the right place in die partij, want dé specialist van het ‘ja, maar’ en ‘enerzijds, anderzijds’ en wollige uitleg. Of dat de partij veel vooruit zal helpen, is maar de vraag.
---
In de marge van bovenstaande, nog dit. In mijn blog van 27 dezer schreef ik nog dat Kris Peeters als Europees lijsttrekker voor CD&V op 26 mei wel 250.000 stemmen behaalde, maar dat dat slechts een kwart was van wat ooit zijn partij- en streekgenoot Leo Tindemans kreeg. Ook bij de vorige stembusgang voor Europa haalde de CD&V-lijsttrekker een dikke 200.000 stemmen meer dan Peeters nu. De uitleg van Peeters dat een volkspartij niet per definitie een grote partij hoeft te zijn, is maar een doekje voor het bloeden.
Bij Actiris, de Brusselse tegenhanger van onze VDAB, zijn ze bevallen van een lumineus idee. Ze willen daar opleidingen voor knelpuntberoepen opstarten voor mensen zonder papieren! Dus voor mensen die illegaal in dit land verblijven, zonder wettige verblijfsvergunning. Gelukkig zijn de reacties van hogerhand eensluidend negatief. Waar zijn we met ons begrip van rechtstaat, als men met zoiets zou beginnen? Er was zelfs e.o.a. kiekenfretter die vertelde dat – volgens hem – men de regels beter zou omdraaien: die mensen eerst opleiden en als ze slagen ze automatisch de Belgische nationaliteit geven! Wat de achtergrond van die mensen is, of ze eventueel al dan niet een strafblad hebben e.d. lijkt daar in Brussel niet meer belangrijk.
E.e.a. zal misschien duidelijker worden, als men weet dat de voorzitter van het beheerscomité van dat Actiris niemand minder is dan fantast Bert Anciaux. ‘Bert den bleiter’, zoals hij bekend stond in zijn dagen bij de Volksunie, die hij later via een paar eigen politieke verzinsels (zoals I.D. 21) inruilde voor de SP.a.
Begin dit jaar stond Bertje nog heel genereus zijn plaats van SP.a-lijsttrekker bij de Brusselse lijst voor het Vlaamse parlement af aan een zekere Hannelore Goemans, zogezegd om ‘een jongere kansen te geven’. Wat blijkt nu: Bertje wordt opnieuw gecoöpteerd senator voor de SP.a, Hij zou uit negen kandidaten als de beste keuze overgebleven zijn en krijgt een halve parlementaire wedde van 2.600 euro per maand plus de gebruikelijke vergoedingen; o.a. als fractievoorzitter en als voorzitter van de pensioenkas voor senaatoren. En zelfs daar houdt het niet bij op. Hij geeft nog les aan de UGent en aan de Erasmushogeschool in Brussel; is voorzitter van de koepel van Nederlandstalige hogescholen en universiteiten in Brussel (BRIK) en gedelegeerd bestuurder van het woonzorgcentrum ‘De Overbron’. En als alles een beetje meezit, krijgt hij over 5 jaar een riant parlementair pensioen (uiteraard na zijn uittredingsvergoeding te hebben geïncasseerd).
Het leven kan hard zijn
---
I.v.m. Bert Anciaux nog deze ‘petite histoire’. Hier bij ons in Kasterlee had Bert een soort fanclub die voor hem bij verkiezingen ook plakploeg speelde. Sinds hij besliste niet meer op te komen, zijn zijn Kastelse volgelingen niet gaan plakken voor Bert’s opvolgster, maar voor de PvdA!
Het had er eergisteren veel van weg dat ‘Peppi’ Reynders en ‘Kokki’ Vande Lanotte hun mislukte informatieopdracht aan onze Flup zouden gaan teruggeven. Dat werd gefluisterd vóór men de uitslag kende van de benoeming van de nieuwe voorzitter van de Raad van Europa. Dat werd dus niét Reynders en de vraag is maar of dat enige invloed zal hebben op de informatieronde. Na tweemaal uitstel wordt het waarschijnlijk toch afstel, zoals algemeen verwacht en kan niemand voorspellen wanneer en of er een nieuwe federale regering komt. Men wijst naar de PS en de N-VA, die met elkaar zouden moeten praten. De laatstgenoemde wil wel, maar op voorwaarde dat er een staatshervorming komt waarbij België een confederaal land wordt. De PS daarentegen wil helemaal niet met de N-VA spreken en zo wordt het straks eerder uitkijken naar de vorming van de gewestregeringen, want die gaan we nodig hebben om dit land verder te besturen, maar dan wel in een andere context. In dit verhaal zou het wenselijk zijn dat de heer Timmermans, voorzitter van het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO), ophoudt met zich in de politieke discussie te mengen. Naar aloude slechte Belgische gewoonte zal dat VBO zich weer achter e.o.a. Belgisch standpunt stellen, met de vriendelijke vraag aan de Vlamingen ermee akkoord te gaan (en later de rekening te betalen).
Is er bij de vorming van een nieuwe federale regering de tegenstelling PS-N-VA, dan lijkt het ook niet erg te lukken met de Vlaamse gewestregering, waar men een spelletje stratego speelt, waarbij de N-VA zegt nog altijd met het VB te willen praten, maar waar tsjeven en liberalen al op voorhand stellen dat ze nooit met de partij van Van Grieken zullen willen samenwerken. Dat geeft de partij van De Wever het excuus waarop ze rekent, terwijl deze twee traditionele partijen blijkbaar nog steeds niets hebben geleerd van hun laatste verkiezingsnederlagen (+ die van Bilzen) en zij riskeren straks niet meer alleen te zullen moeten opboksen tegen het Vlaams Belang, maar ook tegen de kiesdrempel…
- Titel geleend van ‘Kamikaze’ uit de laatste editie (juli/augustus) van Grondvest, het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging (VVB).
Het beste nieuws van de laatste dagen is het bericht dat Kris Peeters eindelijk beslist heeft dan toch maar naar Europa te gaan en bij Michel en Flup zijn ontslag als vice-premier heeft aangeboden. Van die dwarsligger zijn we hier voorlopig verlost en daar zullen weinigen om rouwen, zelfs niet in zijn eigen partij (misschien wel binnen het ACV…).
Bij het bericht over de Europese verkiezing van Peeters wordt steeds verteld dat hij daarvoor een kwart miljoen stemmen heeft gehaald. Misschien komt dat wel doordat heel wat mensen hem op die manier hoopten hier weg te krijgen. Trouwens 250.000 lijkt veel, maar is nog altijd maar één vierde van de stemmen die zijn partij- en streekgenoot Leo Tindemans indertijd bij de Europese verkiezingen behaalde. Die kreeg er inderdaad één miljoen.
Nu mag men Peeters liever kwijt zijn in de Belgische en Vlaamse politiek, feit is wel dat CD&V geen figuren meer heeft die indruk maken. Beke is als voorzitter gewogen en te licht bevonden, Crevits likt nog haar wonden van de verkiezingsnederlaag in de eigen regio, De Crem houdt het voor bekeken (tenzij hij nog eens kazak draait!) en ‘Straffe’ Hendrik Bogaert is alleen als mogelijke nieuwe voorzitter aanvaardbaar als de hele partij naar rechts zou opschuiven. Blijft nog over Servais Verherstraeten, de linksgezinde advocaat met de geforceerde glimlach, die het mooi kan uitleggen maar met Beke gemeen heeft dat hij niet geloofwaardig overkomt.
Didier Reynders, federaal minister van Buitenlandse Dinges, zal vandaag te weten komen of hij voorzitter kan worden van de Raad van Europa. Dat wordt dan de bekroning van een politieke carrière, waarbij hij zelf ook eens met een prijs kan gaan lopen. Dit nadat zowat alle kabinetchefs die hij ooit als minister heeft gehad een lucratieve landing hebben meegemaakt.
Reynders’ huidige kabinetschef voor Buitenlandse zaken wordt ambassadeur in Tokio. Adjunct-kabinetschef Luc de Lobel wordt ambassadeur bij de OESO. Drie andere, medewerkers: Christophe De Bassonpière, Michael Wimmer en Pierre Brusselmans worden respectievelijk ambassadeur in Tunesië, Ivoorkust en India.
Reynders is niet de enige die zorgt voor de verdere carrière van zijn medewerkers, maar geen enkele andere politicus is er ooit in geslaagd Didier op dat gebied te kloppen. Wat daar nu gebeurt doet hij al bijna zolang als hij in de Belgische nationale regering zit, dus continu sinds 1999. Men vindt zijn vroegere medewerkers ook terug bij andere instellingen zoals o.a. de Nationale Bank van België (NBB) en de Europese Centrale Bank (ECB). Als hij het vandaag haalt bij de Raad van Europa, zal dat carrousel hopelijk ook tot het verleden behoren.
Misschien is zijn mogelijk vertrek ook een reactie op het feit dat Reynders er nooit in geslaagd is Belgisch eersteminister te worden, terwijl zijn rivaal binnen de eigen MR-partij – onze nu nationale Charel – daar wél in slaagde.
---
En dan nog dit: de kersverse nieuwe ‘fractielijder’ van de SP.a, een zekere Conner Rousseau, stelt voor de naam van de partij te veranderen. Wat zou men denken van SP.b (‘Socialistische Partij beter’) ?
Bij de Belgische voetbalbond heeft men de Nederlandsonkundige Waal Gérard Linard vervangen door een Nederlandsonkundige allochtoon, Mehdi Bayat, afkomstig uit Iran en sinds enkele jaren voorzitter van Charleroi. Daar houdt het niet bij op, want die Mehdi is de broer van Mogi Bayat, een spelersmakelaar die in opspraak is gekomen bij het onderzoek naar fraude in het voetbal, de zgz ‘operatie propere handen’. Dat die heren na jarenlang verblijf in dit land nog steeds de taal van de meerderheid van de bevolking niet kunnen spreken, praat niet in hun voordeel. Zeg maar dat het echte Walen zijn geworden!
Dat ze bij die Belgische voetbalbond maar doen wat ze niet laten kunnen, maar het is een zoveelste blaam voor de Vlaamse profclubs, die 12 van de 16 eersteklassers leveren om telkens opnieuw te kruipen voor het grote geld, waarmee men tegenwoordig alles kan kopen in die sport. De Waalse profclubs en hun amateursploegen stemden natuurlijk vóór; alleen de Vlaamse amateurs stemden tegen, maar kunnen niet op tegen het overwicht van de proclubs, waaraan ze soms zelf gebonden zijn.
Topvoetbal wordt hoe langer hoe meer een centenkwestie, waarbij het vooral op aan komt grof geld te verdienen met het kopen en verkopen van spelers. Een soort mensenhandel, zeg maar. Zo kreeg Standard recentelijk nog zes miljoen euro voor een Afrikaan die ze enkele jaren eerder voor … 50.000 euro hadden aangekocht en Club Brugge 25 miljoen voor een Zuid-Amerikaanse aanvaller die de club drie jaar geleden voor één (1!) miljoen had aangekocht. Wat heeft dat nog met sport te maken?
---
Ik weet het: ‘Eigen lof stinkt’ maar ik kan het niet nalaten te vertellen dat de blog van vandaag mijn 4.000ste is sinds ik ermee begon in februari van 2005, de eerste maand van mijn pensionering. Ik sta er zelf soms versteld van hoe zoiets kan oplopen.
---
Tenslotte nog een korte reactie op de lange van lezer Geronimo i.v.m. mijn blog van 23 dezer over het neerschieten van de MH17. Het verhaal over het Open-bron onderzoek haalde ik uit ‘The Economist’ van 22 dezer, blz 21. The Economist is een wereldwijd verspreid en gerespecteerd politiek-economisch weekblad met een oplage van tegen het miljoen exemplaren dat mij vrij objectief en betrouwbaar lijkt.
Het beste nieuws van het weekeinde is wel dat de gemeentelijke verkiezingen in Istanbul, die opnieuw georganiseerd dienden te worden omdat sultan Erdogan drie maand geleden de eerste verloren had en een herverkiezing eiste, voor de tweede keer gewonnen werden door de verenigde oppositie, aangevoerd door Ekrem Imarmoglu van de Republikeinse Volkspartij. De nederlaag van Erdogan’s AKP partij is historisch te noemen en dat in de grootste stad van het land, met meer dan 15 miljoen inwoners. Het is de eerste verkiezing die zijn partij verliest in liefst zeventien jaar. De tegenkandidaat, een oud AKP-premier, gaf ruiterlijk zijn nederlaag toe en wenste de nieuwe burgemeester het beste. Van de sultan zelf is er op dit ogenblik – ik schrijf dit even vóór middernacht op zondagavond - nog steeds geen reactie bekend. Hij betaalt de prijs voor zijn repressief bewind, na de mislukte staatsgreep van 2016, waarna duizenden volgens niet altijd objectieve criteria hun vrijheid en tienduizenden hun werk en broodwinning verloren hebben en de Turkse economie op een heel laag pitje is gaan branden. Toevallig vorige week raakte nog bekend dat steeds meer Turken het land ontvluchten en naar Europa trekken, waar zowat de helft asiel krijgt, omdat men weet dat ze in hun eigen land geen toekomst meer hebben zolang Erdogan het daar voor het zeggen zal hebben.
De kans dat het in Turkije nog slechter gaat worden is reëel, nu Trump voor de tweede keer met sancties gedreigd heeft omdat het Turkije van Erdogan, als NAVO-partner nota bene, afweergeschut heeft gekocht bij het Rusland van zijn vriend Poetin, dat terwijl hij nieuwe F35’s besteld heeft bij Lockheed Martin in de States. Ondertussen weet de oppositie nu dat ze Erdogan aan kan. De man mag nog zoveel beperkende wetten maken als hij wil, de stembusgang heeft hij niet meer onder controle.
Ik kom even terug op de reacties op mijn kort berichtje n.a.v. het internationaal onderzoek naar het neerschieten van vlucht MH 17 op 17 juli 2014 in Oekraïne..
Dat onderzoek werd gedaan door een onderzoeksteam waaraan werd deelgenomen door onderzoeksjournalisten uit België, Nederland, Oekraïne, Australië en Maleisië. Die zijn daar 5 jaar mee bezig geweest en hebben alle mogelijke telefoontjes en beelden over de ramp geanalyseerd. Specialisten in het vak vinden tegenwoordig alles terug. Daaruit bleek dat men niet opzettelijk een passagiersvliegtuig heeft willen neerschieten, maar dacht te maken te hebben met een toestel van de Oekraïense luchtmacht. Dat heeft men kunnen uitmaken uit de telefoongesprekken kort na het neerschieten, waarbij verbaasd verteld werd dat men bij de neergestorte resten van het vliegtuig een zo groot aantal lichamen terugvond, plus bagage die niet bij een militair vliegtuig thuis hoorde (damestassen, speelgoed e.d.).
Aan de hand van gsm-berichten en dashcam-filmpjes uit de sociale media (de zgn ‘Open-source investigation’), van chauffeurs die het Buk-transport zagen rijden, heeft men kunnen achterhalen dat de Buk-raket kwam van een lanceerplatform dat toebehoorde aan de Russische 53ste luchtafweer brigade gelegerd in de Russische stad Kursk. Dat platform, mét raketten, reed vanuit Kursk, in Rusland, naar Oost- Oekraïne en keerde daarna via dezelfde weg naar Kursk terug, waarbij één raket ontbrak.
Dat Rusland als natie daarvoor niet verantwoordelijk zou kunnen gesteld worden, heeft te maken met het feit dat Moskou kan rekenen op een soort parallel schaduwsysteem, dat voor Rusland het vuile werk opknapt, iets dat vroeger ook al eens gebeurd is in Georgië (waarmee ook nu weer spanningen zijn) en Moldavië, bij de annexatie van de Krim, bij het elimineren van overlopers, zoals de vergiftigingen in de UK, het aanhouden en/of liquideren van politieke tegenstanders zoals pas nog gebeurd is met die onderzoeksjournalist (die men heeft moeten vrijlaten omdat té duidelijk was gebleken dat het opgezet spel was). Het officiële Rusland had er nooit iets mee te maken…
Poetin heeft ooit gezegd dat het instorten van de Sovjet Unie de grootste geopolitieke ramp is die zijn land getroffen heeft. Dat land weer op de kaart zetten, lijkt zijn natte droom te zijn. Als grootste land ter wereld qua oppervlakte, maar met een bbp dat niet groter is dan dat van de Benelux, blijft dat een mission impossible. Vraag is maar of het doel ook de middelen wettigt, zoals Machiavelli het ooit formuleerde..
Wat, als er echt geen nieuwe federale regering zou kunnen worden gevormd? Wel, feitelijk kan dat eenvoudiger dan men zou denken. In dat geval zal België nl bestuurd worden vanuit de gewesten en komt men de facto tot een soort confederalisme. Niet dat daarmee alle problemen zullen zijn opgelost, verre van zelfs. Maar het zal dan wel ‘van moetes’ zijn.
En Brussel? Wel, dat blijft een apart-, zij het multicultureel gewest, waar meerdere talen - welke dat beslissen de Brusselaars zelf – worden erkend en op gelijke basis behandeld. Eén voorwaarde: Nederlands moét daarbij blijven horen. Als Brussel echter weer eens geld nodig heeft, wat te verwachten valt, dan moeten daar eerst serieuze besparingen tegenover staan. In de eerste plaats moeten gewest en stad dan samenvallen, waarbij de minister-president ook burgemeester wordt van de hele stad. De 19 baronieën worden districten, net zoals dat al het geval is in Antwerpen en andere grote steden in binnen- en buitenland. De gewestelijke ministers zullen tegelijkertijd ook schepen van de eengemaakte stad zijn. De gewestregering wordt de nieuwe gemeenteraad en er zal maar één OCMW en één politiezone meer zijn. Als Brussel nu maar één brandweer nodig heeft voor het hele gewest, moet dat ook kunnen voor politie en OCMW, dat laatste eventueel met contactadressen in de voormalige baronieën. New-York, met zijn elf miljoen inwoners, heeft er ook maar één van elk.
Dan zijn er nog de Duitstalige Oostkantons. Die kunnen, bv via een referendum, kiezen: deelnemen aan de Belgische confederatie of aansluiten bij Duitsland. Kiezen ze voor het eerste, dan zal confederaal België bestaan uit vier gewesten die onder elkaar zullen uitmaken wat ze nog samen zullen doen (bv Landsverdediging en Buitenlandse Zaken) en waarin voor de rest elk deel zijn eigen potje kookt. Er moet ook een akkoord komen over de Belgische staatsschuld, die zal verdeeld worden in verhouding tot het aantal inwoners. Datzelfde zal ook gelden voor de vertegenwoordiging bij de E.U. voor zolang er geen andere oplossing zou zijn. Voor de bestaande transfers moet het uitdoofscenario, overeen gekomen bij de zesde staatshervorming (te beginnen vanaf 2024 en volledig gedaan in 2033), gerespecteerd blijven en verdere mogelijke financiële hulp aan elkaar zal geregeld worden binnen de bestaande internationale regels.
Tenslotte zal niet alleen Brussel, maar heel België moeten besparen door o.m. een einde te maken aan enkele oude relicten zoals de senaat en de provincieraden, die zich nu al overleefd hebben en zeker niet meer zullen thuishoren in welk soort confederatie ook.
Nadat Pieter De Crem na de gemeentelijke verkiezingen te kennen had gegeven zich uit de nationale politiek terug te trekken om voltijds burgemeester te worden van zijn Aalter, maar van gedacht veranderde toen hij, in de nasleep van de heisa rond het pact van Marrakech, i.pl.v. staatssecretaris weer even federaal minister mocht worden in de regering Michel Light, heeft hij nu toch beslist bij zijn eerste besluit te blijven en – nadat deze federale minderheidsregering ermee ophoudt – zich terug te trekken in zijn Aalterse ‘Cremlin’. Hij stapt dus uit de federale politiek, wat erop zou kunnen wijzen dat hij niet verwacht dat zijn gehavende CD&V in een volgende federale regering nog veel zal voorstellen, áls ze er al bij zal zijn. Het gevaar bestaat zelfs dat CD&V straks verder naar links opschuift – wat zeker kan gebeuren als het duo Crevits/Verherstraeten het voor het zeggen zou krijgen – en misschien straks een linkse federale PS-regering zou steunen.
De Crem wordt in de Kamer vervangen door de eerste opvolger, Jan Briers, de man van het Festival van Vlaanderen, die vroeger op voorspraak van de N-VA als onafhankelijke gouverneur van Oost-Vlaanderen kon worden, maar na zijn pensioen weinig loyaal op de CD&V-lijst ging staan als eerste opvolger en nu dus zijn politieke carrière nog x-aantal jaren kan verder zetten. De man blijkt trouwens een dertigtal (!) mandaten, ambten en beroepen gecumuleerd te hebben…
Bij mijn weten is die vacante plaats van gouverneur voor de provincie Oost-Vlaanderen trouwens nog steeds niet ingevuld, nadat er op vraag van Open-VLD een examen was voor uitgeschreven en dezelfde VLD daarna niet akkoord ging met de uitslag, omdat haar kandidate, Carina Van Cauter, pas op de vierde plaats eindigde. Belgische politiek op zijn best. Oost-Vlaanderen heeft momenteel tijdelijk een waarnemend gouverneur.
---
En dan nog dit: nadat een internationaal onderzoek de namen van vier personen (drie Russen en één Oekraïner) heeft vrij gegeven die verantwoordelijk zouden zijn voor het neerschieten boven Oekraïne van de MH17 van Malaysia Airlines, met 298 slachtoffers als gevolg, heeft Vladimir Poetin nog maar eens gesteld dat zijn diensten daar niets mee te maken hebben. Het zullen dus weer wel de kabouterkens geweest zijn!
In Egypte stierf maandag Mohamed Morsi, de eerste democratisch verkozen president van dat land. De man kwam aan de macht na de volksopstand van 2012 tegen Moebarak, maar werd een jaar later, bij een volgende opstand - geïnspireerd en gesteund door het leger – niet alleen afgezet, maar ook ter dood veroordeeld. Hij zat al vijf jaar in de gevangenis, maar viel maandag flauw tijdens een zoveelste proces tegen hem en stierf wat later in een hospitaal aan de gevolgen van een hartkwaal.
Morsi was zo’n beetje de stroman van de Moslimbroederschap, een grotendeels ondergrondse islamistische organisatie, die o.m. de voorganger van Moebarak, president Saddat, had vermoord en waarvan niemand wist wie ze echt waren en waar ze zaten. Nadat de broederschap aan het bewind kwam, kwam de top van de organisatie boven water en wist men het wél. Het leger, onder leiding van de nieuwe sterke man, Abdul Fatah al-Sisi, maakte er korte metten mee. De broederschap, die ooit zo’n twee miljoen aanhangers zou hebben gehad, lijkt van de kaart geveegd. Alle leiders ervan zijn dood of zitten levenslange gevangenisstraffen uit.
Men kan zich wellicht vragen stellen bij die gebeurtenissen en bij de huidige situatie van Egypte, maar waren die moslimbroeders aan de macht gebleven, dan zouden ze gegarandeerd op de trein van IS zijn gesprongen en zou Egypte, met zijn haast 100 miljoen inwoners, een radicaal moslimland geworden zijn. Het was kiezen tussen pest en cholera. Daarbij dient gesteld dat in landen, waar mensen nog nooit democratisch hebben kunnen stemmen, men die eerste stembeurt verplicht zou moeten maken, zodat men ook zou weten wat de zgz zwijgende meerderheid, die bij zo’n eerste stemming meestal thuis blijft, erover denkt. Wat in Egypte gebeurd is, had men trouwens al eens meegemaakt in Algerije, waar extremisten ook de eerste verkiezingen wonnen en eveneens door het leger werden afgezet. Dat land is er nog steeds niet van bekomen.
In het linkse kamp was er vorige week zowaar wat euforie. De Deense socialisten zouden de verkiezingen gewonnen hebben en daarmee een einde hebben gemaakt aan enkele jaren centrumrechts bewind. Dat was zo eens iets anders dan die eindeloze reeks van socialistische verkiezingsnederlagen in bijna heel Europa.
Toen alle stemmen geteld waren en de eerste commentaren verstomd, bleek echter dat de partij, die zogezegd de Deense verkiezingen gewonnen had, een verlies had geleden van 0,4%. M.a.w. een lichte achteruitgang blijkt tegenwoordig voor de socio’s al een overwinning. Het klopt inderdaad dat centrumrechts in Denemarken de meerderheid verloren had en het linkse blok erop was vooruit gegaan, maar niet de socialistische partij. Twee linkse partijen zijn er met de stemmen gaan lopen, omdat die vonden dat de sociaaldemocraten hun migratiestandpunten te ver naar rechts hadden bijgesteld en op dat gebied bijna op één lijn zaten met centrumrechts, dat ook al regeerde met de gedoogsteun van de rechtse Deense Volkspartij. Het zal trouwens niet gemakkelijk worden om in Denemarken een links blok aan de macht te brengen als de socio’s daar hun migratiebeleid weer naar links zouden willen ombuigen en daarbij riskeren straks wel eens een échte nederlaag mee te zullen maken i.pl.v. de overwinningsnederlaag die ze nu behaald hebben.
---
In eigen land komt Crombez steeds meer in de problemen. Nadat hij zijn belofte had ingetrokken op te zullen stappen als zijn partij het niet goed zou doen in de centrumsteden bij de gemeentelijke verkiezingen, had hij nu voor zichzelf een uitzondering gemaakt op het nieuwe partijreglement dat de cumul van parlementair, burgemeester of schepen én partijvoorzitter niet meer toestaat. Dat hij (voorlopig?) maar één job uitbetaald zal krijgen (het zal wel die duurste zijn) doet weinig ter zake. ‘Den John’ heeft de perceptie tegen en dat zal zijn zaak zeker niet vooruithelpen. Er vormt zich tegen hem al een interne coalitie o.l.v. Hans Bonte en Tobback Jr. Daarop zou Crombez zijn ontslag hebben aangeboden, maar dat werd hem dan weer geweigerd en werd er gesteld te wachten tot het partijcongres van het najaar. Wat in deze zaak meespeelt is het precedent bij het aftreden van Caroline Gennez als voorzitster. Die had toen gehoopt op een ministerpostje, maar haar opvolger, Tobback Jr, gunde haar dat niet. Nu die ‘zoon van’ weer meedoet, vreest ‘den John’ klaarblijkelijk (en misschien niet ten onrechte) hetzelfde lot. Een van zijn kandidaat-opvolgers zou trouwens Mohamed Ridouani zijn, de enige die er vorig jaar in slaagde de zege te behalen in een centrumstad (Leuven) en die nu al zegt dat hij het voorbeeld van de Deense sociaaldemocraten niet zal volgen en de partij dus niet wat naar rechts zal laten opschuiven. Of dat zal volstaan om op links de communisten van de PvdA op afstand te houden, is maar de vraag.
Door het feit dat niemand met zekerheid weet, of er nog een federale regering zal kunnen gevormd worden (mijn natte droom die wel eens uit zou kunnen komen), zou het ook nog wat kunnen duren vóór er gewestregeringen zullen komen, ook al weet men dat dit in principe geen probleem zou mogen zijn. Zelfs in het Brusselse gewest, waar men eerst een dubbele meerderheid moet hebben (een voor de Frans- en een voor de Nederlandstaligen), is men er nog niet uit, omdat men aan Franstalige kant er een zou hebben zonder de Franstalige liberalen en de Nederlandstalige blauwen, die er wél bij zouden zijn, daarmee niet akkoord gaan. En zolang er geen gewestregeringen zullen gevormd zijn, houdt men ook de knip op de vorming van de federale, waar men zeven partijen nodig zou hebben om een nieuwe federale regering te kunnen vormen zonder de N-VA, de natte droom van de PS.
Ondertussen beginnen er al voorstellen te komen voor andere combinaties, zoals een ‘tijdelijke noodregering’, een idee van Magnette. Die stelt voor de huidige minderheidregering van Michel Light (38 zetels op 150!) nog een jaar te laten voort ploeteren met gedoogsteun van de rode en groene families. Op die manier zou men, volgens Magnette, de dringendste problemen kunnen oplossen en de Sociale Zekerheid kunnen blijven garanderen. Met dat laatste bedoelt hij natuurlijk de transfers, want daar gaat het bij onze zuiderburen om.
In de weekeindeditie van De Tijd verscheen een artikel van het duo Geert Noels en Carl Devos. De eerste een gerespecteerd, maar eerder belgicistische econoom, de tweede een aan het UGent verbonden politicoloog van linkse strekking. Die heren stellen voor dat men zou gaan voor een ‘afspiegelingsregering’, alleszins een nieuwe benaming, voor zover ik weet. Dat zou inhouden dat men eerst de gewestregeringen vormt, hetgeen snel kan gebeuren (als men het wil) met een stevige meerderheid in de eigen regio en dat men dan die deelregeringen samen zou nemen om daarmee een federale regering te maken. Knap gevonden, maar dat idee is er al lang, want in feite krijgen we dan een confederale regering, waarin de deelregeringen van Vlaanderen en Wallonië met elkaar afspreken wat ze nog samen zouden willen doen (bv Buitenlandse Zaken en Landsverdediging) en verder ieder voor zich. Zowel Noels als Devos weten dat de francofonen dat niet willen o.w.v. het mogelijke kwijtspelen van de transfers (althans, op termijn) en dat het niet zal veranderen door het kind een andere naam te geven. Daar hoeft men geen politicoloog of econoom voor te zijn.
---
O, ja, nog dit. De officiële informateurs zijn nog eens bij Flup de Laatste geweest om te zeggen dat ze er nog niet uit zijn en hebben respijt gekregen tot 1 juli. Een jaartal werd er niet bij gezegd…
---
Vorig weekeinde werd vóór onze kust een zeilboot opgepakt, met daarin negen Albanezen, waarbij vermoedelijk twee mensensmokkelaars. Die hadden een noodsignaal uitgestuurd, nadat de motor was uitgevallen. En ik, landrot, die dacht dat zeilboten zich voortbewogen al zeilend…
---
Nadat hij zich al acht maanden ter beschikking van Justitie had gesteld, werd Dries Van Langenhoven ’s morgens om 06.00 uur door de Gentse leliaards uit zijn bed gehaald, waarna hij een halve voormiddag heeft moeten wachten vooraleer ondervraagd te kunnen worden. Misschien een tip voor Putin’s geheime dienst als die daar nog eens een onderzoeksjournalist of een politieke tegenstander wil uitschakelen…
Bij CD&V zitten ze met een ‘majeur’ probleem. Door Kris Peeters Europees lijsttrekker te maken, had men gehoopt op een elegante manier van die lastigaard vanaf te raken in eigen land. Maar de dwarsligger dreigt nu ook in de eigen partij te gaan dwarsliggen. Na de rampzalige nederlaag bij de gemeentelijke verkiezingen in Antwerpen, waar Peeters naartoe was ‘verhuisd’, wordt heel zijn obstructiepolitiek binnen de Zweedse coalitie door nogal wat eigen mensen ook gezien als een deel van het falen tijdens de verkiezingen van 26 mei. Ze waren hem bij CD&V dan ook liever kwijt dan rijk en gaven hem de lijsttrekkersplaats op de Europese lijst. Zeker is zeker.
Maar Kris Peeters zou Kris Peeters niet zijn als hij dat allemaal zo maar over zich heen zou laten gaan. Hij zou ten laatste begin juli zijn ontslag als vice-premier van de Belgische federale regering moeten geven om zijn plaats in het Europees parlement te kunnen opnemen. Dat is nog steeds niet gebeurd, zodat de kans bestaat dat hij dit niet doet om aanspraak te kunnen blijven maken op een toekomstige Belgische federale regeringspost, iets dat zijn eigen partijtop echt niet lust. Maar tsjeven blijven tsjeven: ‘ja, maar’, ‘enerzijds, anderzijds’ blijft hun motto. Nooit ernstige beslissingen nemen, altijd rond de pot draaien.
Op het gedrag van Peeters komt zelfs kritiek van buiten de partij. In een opiniestuk in De Tijd van dit weekeinde verwijst ondernemer Christian Leysen, pas verkozen op de Open-VLD lijst als lijsttrekker voor de Kamer, naar de noodzaak om de havenarbeid, die nog steeds stoelt op de wet Major – een relict van de negentiende eeuw – grondig te hervormen. Hij noemt Peeters’ naam niet, maar verwijst naar ‘een aarzelend optreden van de bevoegde minister’ en naar de ‘muur van magazijnen vlak over de grens in Noord-Brabant’. Met dit laatste bedoelt Leysen de Nederlandse en Duitse e-commerce bedrijven, die jaarlijks meer dan 5 miljard euro opstrijken van Belgische, maar in hoofdzaak Vlaamse klanten, omdat ze veel vlotter kunnen werken met overuren en nachtwerk, die door Peeters en zijn vakbond voor onze bedrijven bijna onmogelijk werden gemaakt.
Het Peter Principe zegt dat elke werknemer in een hiërarchie stijgt tot hij zijn niveau van onbekwaamheid bereikt. Met het ‘Peeters Principe’ kan men stellen, dat men er al een eind over zit!
---
Bij de gemeentelijke herverkiezing in het Limburgse Bilzen was er de bevestiging van twee tendensen:
- Het Vlaams Belang verdubbelt het aantal zetels (van 2 naar 4), wat misschien niet meteen spectaculair kan genoemd worden, maar toch aangeeft dat er sinds de eerste verkiezing én die van 26 mei steeds meer mensen geloven in de vooruitgang van rechts in Vlaanderen.
- De SP.a verliest de helft van haar aanhang (van 2 zetels naar 1), wat evenmin spectaculair is, maar wat de wegdeemstering van die partij bevestigt.
De verrassend goede verkiezingsuitslagen van het VB hebben weer enkele oude demonen wakker geschut. Daaronder de onvermijdelijke Lowie Lawijt, maar ook Jos Geysels, die destijds in zijn functie van secretaris van Agalev (een functie die was afgekeken van het communistische Oostblok en daar de voorzitter aanduidde) de uitvinder was van het cordon sanitaire tegen het Vlaams Blok/Belang. Die mocht in De Afspraak bij de vrienden van de VRT nog eens zijn gal komen spuwen tegen de Vlaamsnationalisten. Hij zei o.m. dat die schutkring moest blijven, ‘omdat het Vlaams Belang mensen uitsluit’. Dat hij hetzelfde doet sinds hij daarmee begonnen is (in 1991) en momenteel zelf 18% van de Vlaamse kiezers uitsluit, bleek niet tot zijn overwegend linkse hersenkwabben door te dringen. Huichelaar!
Geysels maakte ook de start van de Paarsgroene coalitie mogelijk in 1999, die de ongeluksregeringen van Verhofstadt op de been bracht. Na Verhofstadt I kreeg Agalev zo’n electorale rammeling dat ze volledig uit het federaal parlement verdween en van naam moest veranderen om te kunnen overleven. De politieke rol van Geysels was daarmee uitgespeeld, maar hij werd door Verhofstadt als compensatie beloond met allerlei lucratieve postjes, zoals o.a. het voorzitterschap van het Vlaams Fonds voor de Letteren – van 2009 tot 2018 – waarover vorig jaar nog enige heisa was omdat hij daarin werd opgevolgd door Mia Doornaert, eerder een belgiciste, die door onze overwegend linkse cultuurwereld toch nog te rechts bevonden werd…
---
En dan nog dit.
Jinnih Beels, voormalig Mechels politiecommissaris en – na het mislukken van ‘Samen’, het project waarmee SP.a en Groen vorig jaar naar de gemeentelijke verkiezingen wilden trekken – lijsttrekker geworden van de Antwerpse SP.a, solliciteert voor de job van burgemeester van de koekenstad! Doet me denken aan dat doordenkertje van die Marokkaan die kwam solliciteren voor werk bij de VDAB. Vraagt de loketbediende: ‘Bankdirecteur, Politie-inspecteur, voorzitter van De Lijn?’. Zegt de Marokkaan: ‘Gij bent ermee aan ’t lachen, zeker?’. Waarop de andere: ‘Ja, maar gij bent begonnen!’
Na het CdH heeft ook de PTB/PvdA afgehaakt om deel uit te maken van enige coalitie in Wallonië (en waarschijnlijk ook in Brussel). Als enige overgebleven echte Belgische partij vindt ze zich waarschijnlijk te goed om in deelregeringen te zitten.
Ondertussen blijken de communisten intern een soort schrikbewind te voeren t.o.v. de eigen verkozenen. Het was al bekend dat die een substantieel deel van hun salaris aan de partij moeten afstaan, wat ook bij de groenen gebeurt en veel meer dan men bij andere partijen soms tegenkomt. Dit bleek n.a.v. een onderzoek door een onafhankelijke onderzoeksjournalist die dat is komen vertellen op politieke talkshow van de RTL (‘Cest pas tous les jours dimanche’). Volgens die man moeten verkozenen van de PTB/PvdA hun belastinguittreksels aan de partij doorgeven. Die bepaalt dan bv dat een gezin met twee kinderen het met 2.100 euro per maand moet redden en de rest moet afgeven aan de partij. Enkele nieuwe verkozenen, die dat niet meteen wilden doen, werden serieus afgedreigd, met als gevolg dat sommigen ondertussen de partij al verlaten hebben. Dat gebeurde ook na de gemeentelijke verkiezingen in Antwerpen, waar twee van de vier verkozenen de partij de rug toekeerden en in Brussel drie van de zes. Opmerkelijk daarbij is, dat het - op een uitzondering na - steeds ging om allochtonen, die door een groot aantal voorkeurstemmen van hun achterban verkozen werden vanuit schijnbaar onverkiesbare plaatsen. ‘Springers’, noemt men die.
---
Van allochtonen en autochtonen gesproken, blijkt nu dat de acht verkozenen van Groen in de Kamer allemaal ‘blanken’ zijn. Niet ééntje met een kleurtje of een exotisch uiterlijk. En dat bij een partij die staat voor de ‘verbindende diversiteit’. De uitdrukking ‘witgekalkte graven’ is hier wel op zijn plaats…
Het is trouwens opmerkelijk dat de groene partijen in zowat heel Europa gevoelig zijn vooruitgegaan na de verkiezingen van 22 tot 26 mei. Alleen in Vlaanderen was die vooruitgang verwaarloosbaar (‘een overwinningsnederlaag’). De reden daarvoor zou zijn dat zowat overal de groenen de mensen hoop geven. Bij ons integendeel proberen Kalveau en Co de mensen een schuldgevoel aan te praten, terwijl ze daarbij in de eigen Vlaamse regio eerst de Belgische kaart uitspelen.
Sinds het vermaledijde IS verslagen is in Syrië, hoort men er nog weinig van. Toch wordt daar nog steeds gevochten, in hoofdzaak tussen soennietische rebellen en het sjiïetische leger van Assad’s Alawieten. Die laatste had heel wat van zijn tegenstanders heel genereus de kans gegeven uit de omgeving van Damascus te vertrekken naar de Noordwestelijke provincie van Idlid en stelde daarvoor zelfs autobussen ter beschikking. Nu de meeste van die vluchtelingen daar zijn aangekomen – naar schatting zitten daar nu zo’n 3 miljoen ontheemden - en er van een wapenstilstand tussen rebellen en Syrisch leger niets in huis kwam, zijn beide partijen met elkaar weer slaags geraakt. Daarbij worden de rebellen nog steeds bestookt door de Syrische én Russische luchtmacht en – net zoals voorheen – maken die geen onderscheid tussen rebellen en burgerbevolking. Er vielen de laatste weken weer honderden slachtoffers. In tegenstelling tot weleer hoort men bitter weinig van de internationale ngo’s, die de Amerikanen en hun bondgenoten eerder ervan beschuldigden met hun bombardementen ook burgerslachtoffers te maken. Het ene burgerslachtoffer is blijkbaar het andere niet…
Een bijkomend probleem, dat zich nu stelt, is dat die Idlid provincie tegen de Turkse grens ligt en Erdogan riskeert weer een vloedgolf aan vluchtelingen in Turkije te zien arriveren. Dat dit juist gebeurt omdat Assad van geen ophouden weet, helpt de zaak niet vooruit. Erdogan hoopte bij het begin van de burgeroorlog dat Assad verjaagd zou zijn geworden, wat dus niet gebeurd is. Anderzijds durft de nieuwe Turkse sultan niet te erg tegen ‘vriend’ Poetin’s kar rijden, die mét Assad is. Het wordt er daar niet eenvoudiger op.
Diezelfde Poetin zit daar trouwens ook in een ongemakkelijke positie. Van de ene kant wil hij de Alawieten van Assad te vriend houden en tegelijkertijd ook Iran en dat zijn allemaal sjiïeten, terwijl de meerderheid van de moslims in het Midden-Oosten, zowel Turken als Arabieren, Soenniet is. Zelfs in zijn eigen Rusland leven er zo’n 9 miljoen moslims en ook dat zijn bijna allemaal soennieten. Datzelfde geldt trouwens ook voor de vroegere Sovjet republieken, die nu onafhankelijk zouden zijn, in Rusland ‘het nabije buitenland’ genoemd.
Tenslotte is er, buiten Damascus, maar één Syrische regio waar het betrekkelijk rustig is gebleven en die grotendeels van het oorlogsgeweld gespaard bleef en dat is de regio ten oosten van de Eufraat, die in handen is van de Koerden, de enige homogene bevolkingsgroep, die niet alleen over een degelijk leger beschikt, maar zich tevens gesteund weet door Amerika. Het feit dat uitgerekend die regio ook over de grootste olievoorraden beschikt, is een reden om aan te nemen dat het einde van het oorlogsgeweld in Syrië nog niet voor morgen zal zijn.
---
En dan nog een correctie van mijn vorige blog: de Belgische staatsschuld zou 500 en niet 5.000 miljard euro zijn, zoals ik het van een andere tekst had overgenomen, waar het dus waarschijnlijk om een tikfout ging. Met dank voor de reactie van lezer Daan van Dop. Het blijft echter nog altijd een hallucinant getal, vooral omdat geen enkele partij aanstalten lijkt te maken om er iets structureels aan te doen.
Toen ik begin 2005 bij DAF in Eindhoven met pensioen ging (ik was toen 65 en heb er gewerkt tot mijn voorlaatste werkdag), kreeg ik in een interview door de vaste reporter van het personeelsblad (waar ik ook in de redactie zat) de vraag wat ik vond dat het meeste veranderd was tegenover vroeger. Ik gaf daarop als antwoord het feit dat alles niet alleen erg veranderd was, maar vooral, dat het maar bleef veranderen en dat steeds sneller.
Ik moest daaraan denken, toen ik in The Economist van vorige week las, dat amper 25 jaar na de algemene introductie van het Internet zowat de halve wereld online zit en dat het daar niet bij op zal houden. Het blad schat dat die andere helft geen 25 jaar nodig zal hebben om ook mee te doen. ‘Die andere, meest achtergestelde helft, zal het Internet veranderen en het Internet hen. In die meestal armere landen zal het vooral de smartphone zijn die populair (en goedkoper) zal worden’, aldus het blad.
Ter vergelijking: als men weet dat het duurde tot 2007 vóór er meer mensen in de steden woonden dan op het platteland, een periode van – ruw geschat - 5.000 jaar, dan geeft het pas een idee van hoe snel onze wereld aan het veranderen is. Misschien mogen diegenen die het hebben meegemaakt nog dankbaar zijn dat ze de tijd van toen gekend hebben, zonder gsm, gps, smartphone, tablet, Facebook, Twitter, Whatsapp, Instagram e.d.
Feitelijk is het allemaal begonnen met de eerste computers, ergens na WO II, een kamer groot. tot men ontdekte dat men de lampen, die daarvoor (en ook voor radio’s en TV’s) nodig waren, kon vervangen door transistors. Dan kwamen de chips, dan de ruimtevaart, waarbij alles kleiner, sneller en efficiënter moest worden en sindsdien is er geen houden meer aan. De aarde wordt voor sommigen onder ons zelfs te klein. Jeff Bezos, momenteel de rijkste man ter wereld, wil de ruimte in. Elon Musk wil Mars koloniseren. Om hun plannen te kunnen verwezenlijken, zijn ze verplicht steeds nieuwere dingen te moeten uitvinden en in de praktijk te brengen.
‘Star Trek, the final frontier’ is geen sciencefiction meer…
Vorige week was er in onze media enig leedvermaak over het feit, dat men zich in Nederland zorgen maakt over de pensioenen, omdat het zou kunnen dat de Nederlandse gepensioneerden volgend jaar maandelijks een paar euro minder zouden kunnen krijgen. Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt. Ikzelf heb 27 jaar in Nederland gewerkt en kan erover meespreken. Maar feitelijk stelt het niet veel voor.
Wat men in de commentaren bij ons er niet bij zegt is, dat het pensioen bij onze noorderburen apart geregeld is via onafhankelijke pensioenkassen, die het geld voor de pensioenen beleggen, waardoor schommelingen altijd mogelijk zijn. Dat geld moet dus niet uit de staatskast gegraaid worden zoals bij ons, een staatskas die hier al enkele decennia leeg is. De Nederlandse spaarkassen beschikken over een eigen kapitaal van samen om en bij de 1.400 miljard euro!
In België worden de pensioenen betaald door de staat via de Rijksdienst voor pensioenen (RVP), de Thesaurie en nog enkele staatsinstellingen. De financiering ervan gebeurt met sociale bijdragen op lonen en inkomsten. Gezien die totaal ontoereikend zijn, past de staat jaarlijks het verschil bij: voor een deel door de BTW-ontvangsten en door belastingen op personen en bedrijven. Als er tekorten zijn, wordt het geld daarvoor geleend. Zo heeft de Belgische staat momenteel een schuld van – ga er even bij zitten! - om en bij de vijf duizend miljard (5.000.000.000.000 !) euro, waarop rente moet betaald worden (waarvoor meestal ook nog eens moet geleend worden). Voorlopig heeft dit land dan nog het geluk dat er een zeer lage rentevoet is, maar dat kan morgen veranderen en alleen maar slechter worden. België moet alleen een viertal landen van de ‘Club Med’ (Italië, Griekenland, Portugal en Spanje) laten voorgaan, die nóg meer schulden hebben. Met een paarsgroene regering riskeren we straks nog enkele plaatsen naar boven op te schuiven. Zoals ik hier al meermaals geschreven heb, was het de vorige paarsgroene regering (van Verhofstadt) die het spaarpotje van Dehaene voor de vergrijzing, samen met de Sociale Zekerheid de grootste slokop van het staatsbudget, heeft opgesoupeerd.
---
In de marge van bovenstaande, nog dit. De reden waarom Vlaanderen jaarlijks aan Wallonië miljarden weggeeft, heeft te maken met het feit dat er bij onze zuiderburen te weinig mensen tussen de 20 en de 64 jaar aan het werk zijn en dat daar dus te weinig wordt afgedragen. Officieel past de Belgische staat dat bij, maar in werkelijkheid is het Vlaanderen dat het betaalt.
