De kandidatenlijst voor de post van nieuwe CD&V-voorzitter, waarvoor men kon inschrijven tot maandagmorgen 08.00 uur, bleef ook zondag maar aangroeien. Er waren toen al een paar burgemeesters die hadden gesolliciteerd, een niet herkozen Kamerlid, de voorzitter van Jong CD&V en Kabouter Plop. Die laatste dan in de gedaante van Walter de Donder, burgemeester van Affligem, bekend om zijn abdijbier. De Donder zelf is echter wereldberoemd in Vlaanderen om zijn rol als Kabouter Plop in Plopsaland en zijn rol als, jawel, burgemeester in de Samsom series. Het zou wat zijn: Kabouter Plop voorzitter van CD&V!
Daar hield het niet bij op, want zondagmorgen raakte bekend dat Joachim Coene, de grote baas van de Zeebrugse haven, ook gesolliciteerd had. De man heeft als CEO bewezen een grote organisatie aan te kunnen, is momenteel ook burgemeester van Damme en komt daarenboven uit een politieke familie. Zijn vader was ooit minister in zowel de federale als de Vlaamse regering (hij stierf vroeg aan kanker). In ‘De zevende dag’ vertelde Coene wel dat – mocht hij CD&V-voorzitter worden - hij ontslag zou nemen als CEO van het Zeebrugse havenbedrijf. E.e.a. kan ook te maken hebben met de geplande fusie tussen de havens van Antwerpen en Zeebrugge.
Na Coene kwam er nog een zevende kandidaat, een zekere Christophe Vermeulen, ooit medewerker van Hendrik Bogaert, die zelf afhaakt, omdat hij vindt dat CD&V zo maar niet naar rechts kan gestuurd worden. Dat is een verklaring van onmacht voor de rechtse strekking binnen de partij. En Pieter De Crem houdt zich gedeisd. ‘Crembo’ kan nog altijd terugvallen op de post van burgemeester in zijn ‘Cremlin’.
Het is geleden van 1988 dat de toenmalige CVP een voorzittersverkiezing hield onder de leden. Er waren toen ook zeven kandidaten, maar die brachten er niet veel van terecht en toenmalig premier Dehaene besloot een wit konijn uit zijn mouw te toveren. Dat werd Herman Van Rompuy, van de toenmalige CVP-studiedienst, de man die nooit iets nieuws deed, daarom nooit fouten maakte en zo zijn opmars naar de hoogste Europese regionen kon beginnen. Dat zal er deze keer wel niet in zitten.
Voor de petite histoire, nog dit: kandidate Katrien Patrycka is niet alleen burgemeester van Tienen, zij blijkt ook de partner te zijn van Koen Van den Heuvel, burgemeester van Puurs en sinds ‘Marrakech’ federaal minister… Kaaiman had het in zijn weekeindcolumn over ‘Patrykatrie’.
Er valt niet veel opbeurend nieuws te rapen dezer dagen: de Brexit-klucht, waar maar geen einde aan komt, de handelsoorlog tussen de US en China, de chaos in en rond Syrië, het Catalaanse drama. E.e.a. zou kunnen zorgen voor een recessie en voor minder goede tijden. Toch is er ook goed nieuws, althans voor Vlaanderen: de havens van Antwerpen en Zeebrugge beginnen gesprekken om te fusioneren. Die van Antwerpen is reeds de tweede grootste van Europa – na Rotterdam – heeft een enorme containertrafiek én de tweede grootste chemiecluster ter wereld – na die van Houston in Texas. Zeebrugge is een van de grootste autohavens ter wereld, is een draaischijf voor de in- en doorvoer van gas en leeft ook van de containertrafiek. De twee havens werken al enkele jaren samen m.b.t. de informatica, de uitwisseling van havenarbeiders en de aanpak van de Brexit. Het aantrekken en verdelen van de containertrafiek wordt daarin een volgende stap. Dat de beslissingen straks hoofdzakelijk in Antwerpen zouden genomen worden, is geen ramp, want volgens de studie zal ook Zeebrugge er een stuk beter van worden. Een win-win situatie, zeg maar.
Het is niet de eerste keer dat er gesprekken zijn over een fusie van onze twee grootste havens, maar nu blijkt het menens, na een studie ter zake vanwege consultant Deloitte en advocatenbureau Laga. Een fusie zal maken dat men straks sneller zal kunnen inspelen op de schaalvergroting, de energietransitie (het klimaat!) en innovatie.
Voor Vlaanderen wordt dit een opsteker, zeker in het licht van het voornemen om ooit deel uit te maken van de Hanzestaten, die men zou willen oprichten. Vlaanderen hoort daarbij. Het sluit aan bij Nederland en ligt eveneens aan een van de drukst bevaren zeeën ter wereld. ‘Ons behoort het Noordzeestrand’, schreef Albrecht Rodenbach (Blauwvoet, achtste strofe). Vergeten we trouwens niet dat er buiten deze nieuwe fusie, de havens van Gent en het Nederlandse Terneuzen ook reeds zijn gefusioneerd, North Sea Port, zoals deze fusie heet, is een van de weinige grensoverschrijdende havenfusies ter wereld, die reeds twee jaar een feit is. Over ± twee jaar kan dat bij de nieuwe fusie ook een feit zijn.
Tom Meeuws, beter bekend als de Guus Flater van de Antwerpse campagne voor de gemeentelijke verkiezingen, waarbij een beschuldiging voor mismanagement bij De Lijn er mede de oorzaak van was dat het groenrood kartel ‘Samen’ er niet kwam, is van die beschuldigingen vrij gesproken. Hij zou dus geen geld van De Lijn, waar hij toen directeur was, hebben verspild en dat zal dan ook zo wel zijn. Voor zover ik het mij herinner, was de klacht echter lichtjes anders. Hij had bij De Lijn een naar boven begrensd budget, dat hij per geval niet mocht overschrijden. Toen dat bij de feestelijke opening van een nieuw stuk metrolijn in Borgerokko wél het geval bleek, maakte hij er twee aparte facturen van. Daarvan hoort men nu niets meer.
We gaan daar niet veel meer aan vuil maken. Ondertussen zit Toms partij, de SP.a, nu mee in de stadsmeerderheid (met dank aan het geknoei van Kris Peeters) en is hijzelf schepen van Sociale Zaken, Armoedebestrijding en nog een drietal sectoren. Hij heeft al wat politieke watertjes doorlopen en zal het ook nu wel redden. Ik blijf erbij, dat Meeuws geen echte socialist is, eerder een opportunist, een overlever, zeg maar en zo zijn er bij de socialisten wel meer geweest. Denk maar aan Van Miert, Brouckie, Henri Simonet en Spaak. Allemaal vrij bekwame mensen die het in de socialistische partij gemaakt hebben, wat hen waarschijnlijk in andere partijen niet zou gelukt zijn. Zo’n beetje een variant op het verhaal dat eenoog koning is in het land der blinden.
---
En, om even bij de socialisten te blijven, na zijn mislukking als federaal pre-formateur, stopt Vande Lanotte met politiek en gaat hij aan de slag bij het kantoor Walter Van Steenbrugge Advocaten. Voor wie die Van Steenbrugge nog niet zou kennen: dat is de advocaat met zijn onverzorgde, ruige haarbos, die men regelmatig op de Tv te zien krijgt en er uit ziet alsof hij juist uit zijn bed komt. De man heeft trouwens echt wat weg van de Guus Flater uit de tekenverhalen. Hij is een dankbare schietschijf voor columnist Kaaiman, niet o.w.v. die haarbos, maar wel omdat hij, bij de bekendste Vlaamse advocaten, degene zou zijn die al de meeste zaken verloren heeft. Vande Lala past daar wel bij, als ervaringsdeskundige!
Het Grondwettelijk Hof heeft de effectentaks, ingesteld door de regering Michel, vernietigd. Die taks wordt geheven op effectenrekeningen met een waarde van meer dan een half miljard euro. Het was in feite een draak van een belasting die niet gold voor alle vermogensbestanddelen, een typisch Belgisch geval met achterpoortjes en uitzonderingen, zeg maar. Daar kwam nog bij dat buitenlandse banken verplicht werden hier een ‘aansprakelijke vertegenwoordiger’ te hebben, wat voor hen een extra kost was. De al betaalde bedragen kunnen wel niet worden terugbetaald, nóg zo iets dat men elders niet verkocht krijgt..
Door het schrappen van die wet loopt de uittredende federale regering zo’n 250 miljoen euro mis. De vraag is maar of de volgende federale regering er nog wel komt. De twee nieuwe formateurs, die al de namen Jansen en Janssen gekregen hebben, mogen dan al mensen met heel wat politieke ervaring zijn, ze zien er niet uit als doorbijters die een nieuwe regering geregeld te krijgen. Bourgeois is een algemeen gerespecteerd man, maar een beetje te afstandelijk voor deze job en Demotte* wordt door Di Rupo laatdunkend ‘de kleine markies’ genoemd. Er komt nog bij dat de PS wacht op de verkiezing van Paul Magnette als waarschijnlijke nieuwe partijvoorzitter, die in deze functie aan de besprekingen voor de PS gaat deelnemen, samen met niemand minder dan Laurette Onkelinx. Dat terwijl tante Laurette al in 2017 vertelde dat ze wilde stoppen met de politiek. Ik zie niet in hoe die twee tot een vergelijk kunnen komen met welke Vlaamse tegenpartij ook.
* Demotte mag dan al een Waal zijn, hij heeft een Vlaamse moeder en dat is de reden waarom zijn Nederlands een licht West-Vlaams accent heeft.
Op klimaatgebied dient zich een nieuwe beweging aan: de ‘Extintion Rebellion’ (letterlijk vertaald: ‘rebellie tegen het uitsterven’) , een soort radicaal klimaatactivisme, waartegen dat van Greta, Anuna en Co maar een afkooksel zou zijn. De rebellen breken nog geen potten, maar zijn zinnens dat wél te doen, als we ze moeten geloven. Hun credo is nl de burgerlijke ongehoorzaamheid en dus het niet naleven van de wet. Bij ons bestond dat er o.m. in het park en het plein vóór het koninklijk paleis te bezetten voor 24 uur en te eisen dat de koning hun initiatieven zou overnemen m.b.t. het klimaat. Dat is niet gelukt omdat de politie er een stokje voor gestoken heeft, maar het duidt wel op de grenzeloze simpliciteit en arrogantie waar die wereldverbeteraars mee bezig zijn. Als volleerde anarchisten hadden ze niet eens een toestemming tot betogen aangevraagd, maar reclameerden daarna wel dat ze zgz te hard waren aangepakt door de Brusselse politie, die het niet langer slikt dat linkse betogingen in Brussel niet hard mogen worden aangepakt, zelfs niet als ze geen toestemming tot betogen hebben. Dat dit in bovenstaand geval tenslotte toch gebeurde, kwam doordat de politie pas opgeroepen werd toen de meute het plein al vier uur bezette. Rechtse betogers zouden er nooit op geraakt zijn.
Een van de oprichters van deze beweging, een zekere Roger Hallam (Brit), vertelde in een interview met Der Spiegel dat ‘Als de samenleving zo amoreel handelt, de democratie niet meer irrelevant is’. M.a.w. dan maar liever een klimaatdictatuur.
Hopelijk maken we geen herhaling mee van de acties door radicale dierenactivisten die er vroeger zijn geweest waarbij o.m. Pim Fortuyn werd vermoord door een van hen.
Het zat eraan te komen en liet zich voorspellen: de Catalaanse leiders die door het Spaanse gerecht waren opgepakt na het door hen gepland en uitgevoerd referendum voor onafhankelijkheid van 2017, zijn in Madrid door het Spaanse Hooggerechtshof zwaar gestraft geworden met veroordelingen van 9 tot 13 jaar. De Inquisitie is terug in volle glorie in een land dat deel uitmaakt van de E.U., beweert democratisch te zijn, maar een eigen idee heeft van de vrije meningsuiting en politieke ontwikkeling. Tegelijkertijd wordt opnieuw de uitlevering gevraagd van Carles Puigdemont, de in 2017 verkozen Catalaanse premier die sindsdien in ballingschap verkeert bij ons in Waterloo. De twee andere ministers die hem toen vergezelden en momenteel ook hier wonen, werden - merkwaardig genoeg - niet verder lastig gevallen.
Op 10 november zijn het in Spanje parlementsverkiezingen, als ik me niet vergis de vierde in evenveel jaren, omdat men er niet in slaagt een regering te vormen met een absolute meerderheid. Daar heeft men blijkbaar tijd genoeg voor. Ook al geen voorbeeld van democratie.
Tenslotte wordt niet alleen in Spanje de democratie met de voeten getreden. In de E.U. is dat al niet veel beter en slaagt men er niet in de Spaanse regering tot de orde te roepen. Evenmin als tegen Turkije, kan de E.U. een vuist maken tegen voor de hand liggende mistoestanden, zelfs niet in een eigen deelstaat, zoals gebleken is met het Catalaanse probleem. Voor Turkije blijft er nog het excuus door het door Europa overeengekomen akkoord over de Syrische vluchtelingen (6 miljard euro, a.u.b.), voor Spanje is dat niet het geval.
De Catalanen zullen het hier echter niet bij laten. Ze blijven op straat komen en hun onafhankelijkheid eisen. Barcelona begint zo’n beetje op Hongkong te lijken. Of ze hun doel ooit met vreedzaam protest gaan bereiken, is een ander paar mouwen. Het gevaar bestaat dat ze straks de weg van het Baskenland opgaan, dat zijn verder gaande autonomie verkreeg door in een gewapend verzet te gaan. Daar luistert men in Madrid blijkbaar wél naar.
* ‘Uit het Westen noch goede wind, noch goed volk’ (Catalaans spreekwoord). Er bestaat ook zo iets in Portugal: ‘De Espanha, nem bom vento nem bom casamento’ (Uit Spanje, noch goede wind, noch goed huwelijk’). Ook bij de buren blijkt Spanje niet geliefd te zijn…
De oorlog in Syrië, waarvan men dacht dat hij na het verdwijnen van het kalifaat, wel op e.o.a. manier zou uitdoven, blijkt ondertussen in een nieuwe fase te zijn getreden. Feitelijk kan men het hele verhaal best vertellen zoals een keukenrecept.
Eerst de ingrediënten:
- De Koerden, een volkgroep zonder eigen vaderland, die zich bevindt in delen van Turkije, Syrië, Iran en Irak en die sinds mensengeheugenis vecht voor een eigen staat. Koerden behoren tot de Indo-Iraanse volkeren en zijn feitelijk verre afstammelingen van de Meden en de Perzen. Ze belijden grotendeels de soennitische islam en spreken een taal die verwant is met die van Iran..
- De Turken zijn een volksgroep die ooit als Ottomanen is overgewaaid vanuit Azië. Hun taal is verwant met het Hongaars, het Ests, het Laps en met enkele talen in centraal Azië. Ze belijden ook de soennitische islam. 15% van de bevolking in het huidige Turkije is Koerdisch, maar hun taal wordt door Ankara niet erkend. Daar worden ze ‘Bergturken’ genoemd.
- De meeste Syriërs zijn van afkomst Arabieren. Toen de burgeroorlog in hun land begon, beleed 65% van de bevolking de soennitische islam. De macht is er echter reeds sinds de tweede helft van vorige eeuw in handen van een minderheid van 12/13% Alawieten, een aftakking van de sjiïetische islam met aan het hoofd de familie Al-Assad, die het land steeds met ijzeren hand beheerde en er niet voor terug schrok hele dorpen en steden van hun tegenstanders te verwoesten. Dat diezelfde Assad-familie wel andere godsdiensten, zoals het Christendom, tolereert, is gewoon o.w.v. de aantallen. Hetzelfde gebeurde in het Irak van Saddam Hoessein (maar dat was dan een soenniet), die zelfs een christen aanstelde als minister in zijn regering.
Tot zover de betrokken partijen. Daar dient bijgevoegd dat de groep rond Assad gesteund wordt door het Rusland van Poetin, dat op zijn beurt (voorlopig nog?) op goede voet leeft met het Turkije van Erdogan. Daar bovenop krijgt Assad ook de steun van zijn sjiïetische broeders uit Iran en de rebellen van Hesbollah uit Libanon. O.w.v. die laatsten is ook Israel onrechtstreeks bij het conflict betrokken, wat zich voorlopig beperkt tot bombardementen op stellingen van Hesbollah en Iran in Syrië. Tenslotte waren er nog enkele tussenkomsten van Amerika en zijn geallieerden, maar die hebben zich hopelijk definitief terug getrokken uit een oorlog die niet te winnen valt.
Voila, zo simpel is het. Voor de rest wordt het één grote loterij, waarvan geen kaartjes kunnen gekocht worden.
Ik kom even terug op mijn blog van gisteren i.v.m. de woonbonus waarvan even sprake. Als men hoort en ziet wat voor chaos die nieuwe woonfiscaliteit teweeg heeft gebracht en nog zal brengen, acht ik mij gelukkig dat ik daar niet meer moet aan meedoen. In vergelijking daarmee hadden wij het vroeger toch een stuk gemakkelijker, toen we het grotendeels met de eigen middelen moesten doen. Een koppel dat toen – zeg maar in de jaren 1970/80 – een eigen huisje wou bouwen, spaarde wat centen bijen en kocht een lapje grond. Als dat betaald raakte, ging men naar de bank voor een bouwlening en gaf men de grond als waarborg. Op die (toen meestal vaste) lening betaalde men een rente die een stuk hoger lag dan wat men tegenwoordig moet, maar er was zo goed als geen alternatief en men boerde ermee voort tot ze was afbetaald. Ik herinner me nog dat ons dat toen bijna 10% kostte, maar we even geluk hadden. In die tijd waren wij lid van de Bond der Kroostrijke Gezinnen, zoals dat zo mooi heette. Wie vier of meer kinderen had kon, via die Bond, goedkoper lenen. Dat konden wij niet meteen, want we hadden ‘maar’ drie kinderen. Gelukkig werd die voorwaarde juist in diezelfde periode teruggebracht van vier naar drie, kon ik onze lening laten omzetten en hoefde ik maar de helft meer te betalen, nog altijd zo’n 5%. Het was toen, in vergelijking, iets duurder, maar zeker niet zo ingewikkeld als tegenwoordig.
Voor zover ik het simpel zou kunnen uitleggen, wordt men tegenwoordig voor de aankoop en het bezit van een woning belast terwijl men voor de financiering ervan een soort aanmoedigingspremie krijgt in de vorm van die bonus. Die bonus beloont niet het woonbezit, maar wel de financiering ervan. Om alle voor- en nadelen van het systeem te begrijpen, doet men er best aan een specialist onder handen te nemen (maar die kan ook geld kosten). En het kan nóg straffer.
Wie nl vóór het einde van dit jaar nog eigenaar wordt van een woning (de notarisakte geldt als enig bewijs), krijgt nog een bonus, net zoals iedereen die er daarvóór al een gekregen had. Wie de notariële verkoopakte pas in 2020 heeft, krijgt die bonus niet meer, maar wel een korting op de registratierechten. Het lijkt allemaal zo’n beetje op: ‘If you can’t convince them, confuse them’. Ik benijd de huidige kandidaat kopers en bouwers echt niet. Die laatste worden daarenboven nog geconfronteerd met duizend en één nieuwe regeltjes die met elkaar maar één ding gemeen hebben: ze maken het bezit van een eigen huis voor vele mensen onbetaalbaar.
In het Europese parlement werd de Franse kandidaat-commissaris voor de post van Interne Werking en Defensie, een zekere Sylvie Goulard, tijdens de parlementaire hoorzitting weggestemd met 89 tegen 29 stemmen. Alleen haar eigen liberale fractie ‘Renew Europe’, de partij van Macron, zeg maar, steunde haar nog. De vrouw was in 2017 al eens moeten aftreden als Frans minister van Defensie o.w.v. klachten i.v.m. het inschakelen van medewerkers voor de lokale, Franse politiek. Doet zo’n beetje denken aan wat onze ‘madame Non’ is overkomen in Brussel. Maar bij Goulard was het erger. Als Europarlementslid had ze daarenboven bijgeklust als consultant voor een Amerikaans pro-Europese denktank a rato van ruim 10.000 euro per maand. En zo iemand is dan de protégée van een Franse president!
We mogen ons gelukkig achten dat er in het Europees parlement op dat gebied tenminste nog iets ernstig gebeurt. Goulard is al de derde kandidaat-commissaris die naar huis wordt gestuurd en – naar het schijnt – zijn er nog die dat riskeren. Misschien zou het geen kwaad kunnen, mocht men ook bij ons de kandidaat-ministers een parlementaire hoorzitting laten ondergaan om te zien of ze wel bekwaam genoeg zijn om hun toekomstige taak uit te voeren. Als men ziet dat een minister van Verkeer in de vorige Vlaamse regering straks minister van Onderwijs wordt, die van Onderwijs overstapt naar Landbouw, om er maar enkele te noemen, kan men zich daar toch vragen bij stellen. Mocht men dergelijke kandidaten eerst aan een kruisverhoor onderwerpen, zoals het bij de E.U. gebeurt, dan denk ik dat sommigen wel driemaal zouden nadenken alvorens te solliciteren naar een nieuwe job nu ze de oude onder de knie begonnen te krijgen. Optimaal kan men zoiets bezwaarlijk noemen.
Persoonlijk vind ik dat bv een minister van Financiën uit de bankwereld moet komen, een van Defensie uit het Leger, maar dat zal hier niet dikwijls gebeuren. De partijkaart blijft hier belangrijker dan de vraag of de man/vrouw het wel aan kan.
Volgens lezeres Gina, die regelmatig reageert (wat ik apprecieer) zou ik de e-commerce promoten. Ik heb haar rechtstreeks al eens laten weten dat dit niet het geval is. Het probleem is, dat wie de dag van vandaag een serieuze zaak wil opstarten in onze winkelstraten, dat best combineert met e-commerce, zodat klanten kunnen kiezen of zelfs beide systemen kunnen gebruiken. Bij de start van de e-commerce, een tiental jaren geleden, konden ze dat echter niet, omdat hen dat verhinderd werd door de eigen wetten die werken buiten de normale uren als uitzonderlijk beschouwden. Kris Peeters en zijn vakbonden hielden de boot af en het resultaat kennen we: jaarlijks verdwijnen er zo’n 5 miljard euro’s uit dit landje naar het buitenland, waar Zalando en Co gaan lopen met de centen die vroeger bij ons Middenstand bleven. Erger nog, ze hebben hun magazijnen vlakbij de Belgische grenzen neergepoot en geven zelfs werk aan landgenoten die hier bepaalde overuren niet mogen maken maar in het buitenland blijkbaar wel.
Deze lange inleiding hierboven om te verklaren waarom er in minder dan 10 jaar in Vlaanderen en Brussel zo’n 10.000 winkels minder zijn. Dit althans volgens het onderzoeksbureau Locatus, dat erbij vertelde, dat stads- en dorpscentra zo’n 17% van hun winkels verloren.
---
In de bouw heeft men honderden vacatures die niet ingevuld geraken. Vanwege de Federatie Bouw is er nu een voorstel om beroep te kunnen doen op freelancers. Zoals te verwachten was, staan de vakbonden weer op hun achterste poten, dikke nek Leemans op kop. Ook hier zal waarschijnlijk niets van in huis komen, zeker niet op korte termijn. Hoe die vacatures dan wél moeten worden ingevuld, zeggen de bonden er niet bij. Het resultaat is wel dat de arbeidswetgeving voor de Federatie Bouw een doorslag wordt van de typische Belgische koterij, waarbij men in dit land geen fatsoenlijke wet kan gemaakt krijgen en dat geldt niet alleen voor de Bouw. Zie maar wat voor rotzooi de wet op de woonbonus geworden is en dat geldt – voor zover ik het kan volgen – dan nog maar alleen voor Vlaanderen. Aan de overkant van de taalgrens is het misschien weer anders...
Het is me daar wat in het Midden-Oosten. De voorlopig laatste zet komt van sultan Erdogan, die met zijn Turks leger Noord-Syrië binnenvalt, officieel om een bufferzone te creëren tussen het door de Koerden bezette Oost-Syrië en zijn eigen Turkije. Dat zou een gebied moeten worden met een lengte van zo'n 300 km langs de Turks-Syrische grens op 30 km. In dat gebied wil Erdogan de circa 3 miljoen Syrische vluchtelingen, die zich nu in Turkije bevinden, onder brengen. Om die in Syrië te kunnen opvangen is hem door de E.U. zes miljard euro beloofd en gedeeltelijk reeds betaald. Ondanks dat dreigt Erdogan nu die drie miljoen naar Europa door te sturen. Als chantage kan dat tellen.
Het is nog te vroeg om uitvoerig op deze nieuwe situatie in te gaan. Mijn eerste vraag is wel hoe zo'n land als Turkije lid kan blijven van de NATO. Vergeten we niet dat Turkije ondertussen, als NATO-lid, al Russische afweerraketten heeft aangekocht. Als gevolg daarvan krijgt het ook de Amerikaanse nieuwe F35 niet meer.
De zoveelste kritiek op Trump, dat hij zijn manschappen in bovenvernoemde regio heeft weggetrokken, stelt ook niet veel voor. Wat zouden die enkele tientallen Amerikanen daar kunnen doen in dat nieuwe krijgsgeweld? Ik krijg trouwens steeds meer de indruk dat The Donald wel een grote mond heeft op Twitter, maar toch afkerig blijft om ergens een oorlog te ontketenen. Dat het in het Midden-Oosten zover gekomen is, is helemaal zijn schuld niet. Georges W Busch is veel te snel gaan aanvallen en Barack Obama durfde niet toen hij er wél reden toe had. Nu zitten we - zo te zien - allemaal met de gebakken peren.
Ik begrijp niet waarom media en oppositiepartijen zich liggen druk te maken over de planning van het Vlaamse kabinet Jambon. Volgens zowel links als rechts krijgt de Vlaming de volgende jaren ‘minder meer’. Vlaanderen heeft nl voor de eerste keer geen sluitende begroting meer. Waar ze meer moet uitgeven – investeren, zeg maar – moet dat geld van een ander onderdeel of sector worden afgeroomd. Als men nu al zo moeilijk doet over dat ‘minder meer’, wat gaat dat dan worden bij het programma van de nieuwe federale regering – gesteld dat die er komt - als men weet dat Vlaanderen, ruw geschat, zo’n half miljard euro in het rood staat, maar België acht miljard (of meer)?
In de verkiezingscampagne naar 26 mei was er geen enkele Vlaamse partij die ook maar één besparing in het vooruitzicht stelde. Daar tegenover stonden de gebruikelijke voze beloften, waarvoor geen geld was. Als men nu voor bepaalde departementen meer geld vraagt, ook al was het in de campagne beloofd, dan moet men maar eens zeggen waar dat vandaan moet komen. Na Griekenland en Italië is België het land met de grootste staatsschuld in de E.U. Een ontslagnemende federale minderheidsregering zou deze maand nog zijn begroting bij Europa moeten indienen, terwijl het zelf overleeft op de zgz ‘twaalfden’. Du jamais vu!
Het beste dat wij in Vlaanderen kunnen verhopen is, dat er géén nieuwe federale regering komt en men verplicht zal zijn dit land op e.o.a. manier te splitsen. Als er nl straks tóch een vervolg zou komen op de regering Michel, dan zal het gegarandeerd weer Vlaanderen zijn die (bijna) de hele rekening weer zal mogen betalen. Brussel zal misschien de gebruikelijke 10% zien te vinden en Wallonië zal – zoals steeds – gewoon zeggen dat het geen geld heeft, ondanks zijn twee regeringen en zijn veertien ministers (de Vlaamse meerderheid, met 50% meer mensen, doet het weer met amper negen).
Met in de eerste plaats dank aan de traditionele partijen die het zover hebben laten komen. Daar hoort ook de N-VA bij, al heeft die partij wel ontdekt dat het federaal ook zonder de socialisten niet meer lukt.
In mijn blog van 20 september had ik het er nog over (‘Eerste probleem voor Di Rupo’): de Waalse zwendel van Publifin en Co, met uitlopers tot in Gent (Publipart) en Oostende (Electrawinds). Tot de verbazing van velen heeft de Waalse regering deze fraudezaak, met hoofdzakelijk Luikse socialisten in de hoofdrol, toch grondig aangepakt. De contracten, waarbij drie bedrijven met regionale Waalse participatie eenzijdig voor een appel en een ei werden weggegeven – maar de verliezen naar de Waalse gemeenschap versluisden - werden nietig verklaard en de hele affaire is zelfs doorgegeven aan het parket. Daardoor komt niet alleen de uit de partij gezette spil van de hele zwendel, Stéphane Moreau, maar ook diens zakenpartner, François Fornieri, topman van Mithra* in nauwe schoentjes, daar beiden in deze zaak zowel als koper als verkoper fungeerden, wat wettelijk niet kan.
De affaire is ook een afrekening van de PS met haar Luikse afdeling die zich steeds tegendraads heeft opgesteld in de partijpolitiek. Al bij al mogen Di Rupo en Co hun handjes nog kussen dat deze verkoop, die plaats vond op amper 4 dagen vóór de verkiezingen van 26 mei, pas bekend raakte in september. Mocht dat meteen geweten geweest zijn, had de PS waarschijnlijk nog veel meer stemmen verloren aan de PTB.
* Mithra is een Luiks farmabedrijf, waarin ook Marc Coucke heeft geïnvesteerd. Hij is er zelfs de voorzitter van…
---
Vande Lanotte heeft een nieuw persoonlijk record gevestigd. Nadat hij bij de vorige federale regeringsvorming na drie maanden als informateur niets bereikt had, is dat nu gebeurd na meer dan vier maanden (135 dagen). Resultaat: nul komma nul! Geweldige staatsman! Nadat hij – als Verhofstadts federaal minister van Begroting - zijn steentje had bijgedragen tot het exploderen van de Belgische staatsschuld en zijn partij mee in de verdrukking bracht door ze onbekwame voorzitters op te dringen (Genez, Crombez), keert hij nu terug naar zijn advocatenpraktijk. ‘Na mij, de zondvloed…’.
In afwachting dat er in het Vlaamse parlement deze week eens serieus zal gedebatteerd worden, heb ik nog een heel ander verhaal.
Zaterdag tijdens het avondjournaal op RTL zag ik een reportage over een katholieke pastoor ergens in het Luikse, die getrouwd was en twee kinderen had. Bij nader toekijken en luisteren bleek het te gaan om een man uit Oekraïne en dat vraagt om enige uitleg.
Toen Oekraïne onder Sovjetbezetting kwam, werd de Grieks-katholieke godsdienst daar verboden. Als gevolg daarvan ging die kerk ondergronds en kregen priesters er van het Vaticaan de toestemming om te trouwen als ze dat wilden. Dat laatste was bedoeld opdat ze niet teveel zouden opvallen binnen de Russisch-orthodoxe gemeenschap die door de Sovjets gedoogd werd . Die situatie bestaat niet meer, maar men deinst er in Oekraïne (en voor Oekraïners in het buitenland) blijkbaar voor terug het huwelijk van priesters af te schaffen, daar er dan een discriminatie ontstaat tussen oudere en jongeren. Dat er in het geval van Luik hier bij ons een discriminatie met de plaatselijke priesters is ontstaan, lijkt geen probleem…
Er bestaat trouwens nog iets dergelijks, nl in de Anglicaanse godsdienst. Anglicaanse priesters mogen nl ook trouwen. Nu gebeurt het dat er getrouwde Anglicaanse priesters overlopen naar het katholicisme, een trend die vooral is toegenomen nadat die godsdienst vrouwen priester liet worden, wat de katholieke kerk (nog) niet toestaat. Die getrouwde Anglicaanse priesters blijven ook getrouwd, met de goedkeuring van Rome.
Tenslotte is er een dezer weken in Rome een synode over de Amazone, waar men ook iets denkt te moeten doen aan het tekort aan priesters. Dit staat echter los van de problemen elders in de wereld, waar de verleidingen voor velen te groot zijn geworden. Het afschaffen van het celibaat zou daar iets aan kunnen doen. Al verwacht ik dat nog niet voor morgen. Misschien bij een volgende Paus?
---
In mijn blog van gisteren stond een fout, zoals onze vriend Ludo ludiek opmerkte. ‘The postman always rings twice’ was géén James Bond film. De hoofdrol werd gespeeld door Jack Nicholson, ook altijd de moeite om bezig te zien.
Johnny Thijs is terug van weg geweest. Johnny wie? Wel de CEO** van de oude Post die hij omdoopte tot Bpost en waar hij - nadat de zaak geregeld was - opstapte. Dat laatste zou te maken hebben gehad met verloning. Waar hebben we dan nog gehoord?
Enfin, Thijs is terug, nu als bestuursvoorzitter van Engie Electrabel, ondanks alles nog steeds het grootste Belgische energiebedrijf. Alhoewel al 67 en gepensioneerd, heeft hij daar een contract gekregen voor drie jaar met als opdracht er orde op zaken te stellen. Zijn grootste betrachting wordt wellicht het langer openhouden van drie van de zeven bestaande Belgische kerncentrales voor minstens 10, maar als het kan 20 jaar. Die zouden nu ten laatste al in 2025 moeten gesloten worden, maar dat ziet Thijs niet zitten. Hij vindt dat als we in dit land genoeg en betaalbare energie willen behouden, het niet zal volstaan al onze kerncentrales te vervangen door nieuwe gascentrales. Wat die laatsten betreft, daarvoor moeten de nodige vergunningen nog worden aangevraagd – wat in dit landje járen kan duren – én daarna nog gebouwd worden. Buiten de grote kosten die dat met zich mee zal brengen, zullen die gascentrales ook CO2 uitstoten, terwijl kerncentrales CO2 neutraal zijn (helemaal niets uitstoten). Ook qua klimaat dus niet aan te raden.
Vergeten we trouwens niet dat het elektriciteitsverbruik in Europa – dus ook in België – gevoelig zal stijgen juist door het bestrijden van die CO2-uitstoot én de toename van een elektrisch wagenpark.
** De CEO is de bedrijfsleider. De bestuursvoorzitter staat daar boven en bepaalt grotendeels de bedrijfsstrategie.
Trouwe lezers van deze rubriek hebben al meer dan eens verhalen gezien over het toegangsexamen voor (tand)artsen. Dat loopt al jaren scheef doordat de Franstaligen zich niet aan de regels hielden, terwijl de Nederlandstaligen een numerus clausus kenden. Het bekende verhaal van Franstaligen die de wet naast zich neerleggen als het niet in hun kraam past. Als gevolg van e.e.a. studeerden er echter teveel Franstalige dokters af, waardoor er in Francofonië meer nieuwe dokters bijkwamen dan er RIZIV-nummers voorhanden waren. Zonder die nummers krijgen klanten van die dokters geen terugbetalingen van de ziekenkas.
In de regering Michel had Maggie De Block voor een oplossing gezorgd, maar dan weer een op zijn Belgisch: de overblijvende Franstaligen konden zich tot 2020 laten ‘regulariseren’. M.a.w. zij kregen tóch hun RIZIV-nummer. Als tegenprestatie moesten ook zij voortaan dat toegangsexamen afleggen. Dat ze al die vorige jaren de Belgische wet overtraden werd met de mantel der liefde bedekt.
Nu heeft Ben Weyts, als gloednieuwe Vlaamse minister voor Onderwijs, beslist dat ook Vlaanderen zich niet langer zal houden aan die artsenquota. Vlaanderen zit nu al met een tekort aan artsen, tandartsen, spoedartsen en – recentelijk – psychiaters (voor de smartphone generaties). Vóór de eerste lichting van Vlaamse kandidaat artsen aan bod zal komen, zullen we minstens zes jaar verder zijn (de tijd van hun studies). Met de oudere artsen die met pensioen gaan of op een andere manier ermee ophouden, zal dat niets te vroeg zijn. Toch komen er allerlei klachten tegen Weyts’ beslissing, maar die m.i. niet gegrond zijn en vooral niet vooruitziend.
---
In de marge van bovenstaande, nog dit: artsen die hun diploma hebben behaald in het buitenland, kunnen hier wél meteen een RIZIV-nummer krijgen, met als enige voorwaarde dat ze een van de officiële talen van dit land machtig zijn. Vlaamse jongeren die voor arts willen gaan, worden op die manier twee keer gediscrimineerd.
Het was me gisteren een dagje in ons Vlaams parlement. De stelregel van Gaston Geens*: (‘We zullen moeten bewijzen dat wat we zelf doen, ook beter doen’) was er weer niet bij. Jan Jambon kon op voorhand weten dat het er zou stuiven als hij bij zijn septemberverklaring, die al eens was uitgesteld, nog steeds geen cijfers kon tonen. Dat hij die op zijn bureau zou hebben liggen was een vrome leugen, die niemand gelooft. Die cijfers kloppen nog steeds niet en moeten dus nog worden nagekeken en eventueel gecorrigeerd. Is het zo erg dat te moeten toegeven?
Voor zover door iedereen geweten, zal de nieuwe Vlaamse ploeg een tekort hebben van zo’n dikke 500 miljoen euro, waarvan zelfs al gezegd is dat dat zal worden weggewerkt tegen 2021. Dat is niets bij de mogelijke voorstelling van een nieuwe federale regering die 5 à 6 miljard euro tekort zal komen en – als ze niets doet – dat bedrag de volgende jaren zal zien toenemen tot 10/12 miljard?
* Gaston Geens was de eerste minister-president van een Vlaamse regering, die toen nog de ‘Vlaamse executieve’ heette.
-----------
En dan nog dit:
Het aantal verkeersslachtoffers bij fietsers is in dit land voor het eerst in jaren toegenomen. Dit valt o.m. te verklaren door het feit dat onze bevolking dooreen genomen ouder wordt en – in tegenstelling tot vroeger – meer fietst. Dat laatste is op zijn beurt het gevolg van de intrede van de elektrische fietsen, waardoor men met minder inspanning harder en verder kan rijden. Vooral dat sneller rijden maakt voor ouderen dat ze niet altijd een juiste en snelle reflex hebben bij problemen die zich kunnen voordoen. Komt daar nog bij dat sommige fietsers denken dat zij, als zgz ‘zwakke weggebruikers’ gemakkelijker voorrang denken te moeten hebben en soms onbezonnen te werk gaan, om nog te zwijgen over sommigen die meteen de middenvinger opsteken als ze nog maar denken voorrang te hebben. Wat ben je ermee als je als fietser of voetganger voorrang hebt wanneer men je overhoop rijdt, terwijl even uitkijken vóór men oversteekt of afdraait uw leven redden kan redden?
Door het feit dat er bij de Vlaamse regeringsverklaring van Jambon geen cijfers werden bekend gemaakt, had die verklaring weinig zin en moet het Vlaamse parlement tot volgende week op haar honger blijven. De oppositie heeft, m.i. terecht, gevraagd de voor vandaag geplande discussie uit te stellen tot wanneer er bij de uitleg ook cijfers kunnen getoond worden. Nu, zo erg is dat ook weer niet, al zou men aan de reactie in dat parlement denken dat de wereld op instorten staat. Er zijn trouwens al meerdere punten van de verklaring doorgesijpeld en enkele daarvan hoeven voorlopig zelfs geen extra prijskaartje.
Dat Vlaanderen een eigen kansencentrum opricht naast het federale, uiterst linkse Unia is een goede zaak. Het zou nog wel even kunnen duren, want daarover blijkt een contract te bestaan. Dat beweerde althans de nieuwe federale uittredende minister van Werk, Natalie Muylle, de vervangster van Markske Beke, die zichzelf een Vlaamse ministerpost cadeau heeft gedaan. Bij Unia zullen ze alvast de boodschap ontvangen hebben.
Over de afschaffing van de stemplicht voor lokale verkiezingen verwijs ik naar mijn blog van 30 september – waar ik achter blijf staan - en naar een uitspraak van Bart Maddens, Vlaamsgezinde prof, politicoloog (KULeuven), lid van de Vlaamse Volksbeweging en van de Gravensteengroep: ‘De opkomstplicht is een zinloze vrijetijdsberoving. De afschaffing ervan is een overwinning voor de democratie’. Daar heb ik niets aan toe te voegen.
Een derde zaak is dat provinciegouverneurs voortaan opnieuw politiek benoemd gaan worden en dat is een slechte zaak voor de democratie. Toen men, na het overlijden van André Denijs (VLD), een nieuwe Oost-Vlaamse gouverneur moest kiezen, wou de vorige Vlaamse regering voortaan geen politieke benoemingen meer doen, maar het vrijgekomen ambt geven via een objectieve selectieprocedure. Die werd gewonnen door Wim Leerman, algemeen directeur van de stad Aalst. De man heeft die nieuwe functie echter nooit gekregen, omdat Open VLD, dezelfde partij die de politieke benoeming wou afgeschaft zien, dwars ging liggen. Bij de Vlaamse liberalen had men nl gehoopt dat hun kandidate, Carina Van Cauter, de meeste punten zou halen, wat niet gebeurde. Ondanks het feit dat Van Cauter, na de bekendmaking van de uitslag van de selectieproef, haar kandidatuur introk – ze haalde slechts de vierde plaats - heeft de nieuwe Vlaamse regering de politieke benoeming opnieuw ingesteld. Open VLD zal waarschijnlijk toch de nieuwe gouverneur van Oost-Vlaanderen kunnen leveren en de N-VA krijgt dan die van Vlaams-Brabant die tijdens deze legislatuur vrijkomt.
Waar is de tijd toen Verhofstadt dacht de nieuwe politieke cultuur te hebben uitgevonden!
Zoals halvelings verwacht, gaat de zgz Zweedse coalitie, die de vorige Vlaamse legislatuur al had geleid, ermee door en dit niettegenstaande een fors verlies bij alle drie de Vlaamse meerderheidspartijen. Een nieuwe legislatuur met N-VA en VB ging niet omdat die twee partijen samen geen meerderheid hebben en er geen derde partij was die het tekort wou opvullen. Zolang dat niet gebeurt, mag men niet alle schuld bij de N-VA leggen, maar ook bij CD&V & Open VLD die niet willen afstappen van het cordon sanitair. N-VA blijft natuurlijk profiteren van deze situatie, maar heeft het tot stand komen van het cordon – in tegenstelling tot de andere partijen én de media – nooit ondertekend. Het akkoord dat de drie zopas bereikten, ademt trouwens heel wat verzuchtingen uit van de VB-kiezers: hogere drempels voor nieuwkomers, socialere maatregelen voor mensen met een laag inkomen en arme bejaarden, een stap terug in de overdreven klimaateisen van o.m. Europa en werd er afstand genomen van het eerder Vlaamsvijandige Unia en van de stemplicht bij lokale verkiezingen..
Wat werd niét bereikt? O.a. de kilometerheffing (tegen de files), het statiegeld op plastic en blik, het onbeperkt fusioneren van gemeenten (ze moeten een minimum oppervlakte en aantal inwoners hebben), de afschaffing van de provincies en tenslotte, voorlopig althans, een volgende staatshervorming.
En nu maar afwachten wat het wordt in het huishouden van Jan Hesp. Hopelijk – voor Vlaanderen – wordt het geen huishouden van Jan Steen…
---
Doordenkertje.
Tip voor Dominique Leroy, opgestapt als CEO van Proximus en niet meer welkom bij KPN in Nederland: ‘Probeer eens een delicatessenzaak’…
Bart De Wever is moeilijk te pakken op zijn woorden, maar toch maakte hij enkele dagen geleden een fout. Hij zei nl dat men in de Waalse deelregering Ecolo erbij had genomen alhoewel ze die partij niet nodig hadden om een meerderheid te hebben. ‘Zoiets doe je niet’, zei Bart, die blijkbaar vergeten was dat zijn partij vorig jaar net hetzelfde had gedaan in de Vlaamse regering. Toen werd Open VLD erbij gehaald zonder dat men die nodig had. Dat gebeurde, omdat de Vlaamse liberalen anders weigerden mee te stappen in de federale ‘Zweedse’ coalitie. Het verschil met wat nu Ecolo overkomt, was wel dat Open VLD toen feitelijk chantage pleegde, zeker als men weet dat het programma voor de nieuwe Vlaamse coalitie al gemaakt was en de Vlaamse liberalen bereid waren ze te ondertekenen zonder er een jota aan te veranderen. Ze zouden hun ziel verkopen om er toch maar bij te zijn, iets dat ook begint te gelden voor CD&V.
------------------------
Het doordenkertje over Dominique Leroy in mijn blog van gisteren, was de verwijzing naar wat Sofie Dutordoir is overkomen in 2013. Die stapte toen op als CEO van Electrabel (nu Engie Electrabel), nadat de Belgische tak van het Franse Engie onder haar leiding maar klanten bleef verliezen en begon een eigen Italiaanse delicatessenzaak in Overijse, die ze Poppeia noemde (naar de naam van de tweede vrouw van de Romeinse keizer Nero!). Drie jaar later werd ze CEO bij de NMBS, een job die ze nog steeds uitvoert…
