Het verhaal over het omikron virus begint hoe langer hoe meer te lijken op dat van de Pfos/Pfas klucht. Van toen het omikron virus werd ontdekt in Zuid Afrika, werd gezegd dat het besmettelijker was dan het delta virus, maar niet zo gevaarlijk. Dat laatste wordt ondertussen overal bevestigd door minder ziekenhuisopnames, terwijl er tot nu toe – bij mijn weten - nog altijd een eerste persoon zonder onderliggende kwalen aan is bezweken. Toch wordt er overal door ‘specialisten’ én politici op gereageerd alsof omikron zowat het einde van de wereld zou kunnen betekenen.
---
We zouden beter wat meer aandacht besteden aan het grotere plaatje, waarbij we in dit land voor meerdere cruciale jaren in de kou riskeren te staan.
De loonkosten dreigen te gaan stijgen met 4,5%. Door onze automatische loonindex riskeren we daarbij Europees én mondiaal niet meer concurrentieel te zijn.
Het onderwijs, waarin we in Vlaanderen als regio tot de top behoorden, is er flink op achteruit gegaan. Onze technische scholen hebben zelfs het geld niet meer om moderne machines aan te kopen, De hogere loonkosten kunnen door de automatisering en digitalisering niet meer gecompenseerd worden op het gebied van de productiviteit t.o.v. de buurlanden. Om ergens nog een vergunning te krijgen, moet men wachten op Godot. Terwijl de nieuwste Nederlandse regering respectievelijk 35 en 25 miljard euro uittrekt voor de klimaat- en stikstofuitdagingen, kunnen wij ons alleen nog druk maken over de schulden die dit land kent en die Griekse dimensies aannemen.
Kortom, om uit deze ‘Scheiße’ te geraken, volstaat een nieuwe zoveelste Belgische regering niet meer, maar moeten we dit land herverdelen om Vlaanderen de kans te geven die het verdient. In het slechtste geval zullen we daarop moeten wachten tot 2024 en kunnen we alleen maar hopen dat het ondertussen niet erger wordt.
Eén van de redenen waarom het steeds moeilijker wordt een regering te vormen in een democratisch land, is het toenemend aantal partijen .Vroeger was dat een fenomeen dat voornamelijk in Italië voorkwam, maar de huidige Belgische Paarsgroen+ regering, met zeven partijen; moet daar niet voor onderdoen. In Nederland hebben ze ook al vier partijen nodig om aan een fatsoenlijke meerderheid te geraken en zelfs in Duitsland was het geleden van 1950 dat ze nog eens een Bondsregering hadden gehad met meer dan twee partijen.
Bovenstaande neemt niet weg dat er nog steeds partijen bijkomen, ook bij ons. In Vlaanderen is er een nieuwe linkse partij opgericht, in Wallonië plant men een nieuwe rechtse.
Die nieuwe linkse Vlaamse partij heeft de naam ‘Vista’, wat ’t Pallieterke ertoe bracht de titel ‘Hasta la vista’ te bedenken, Spaans voor ‘Tot ziens’. Ze zou ontstaan zijn uit het brein van enkele leden van de progressieve denkgroep ‘Vlinks’, een samentrekking van Vlaams en Links. Er zijn in het verleden al meer links-Vlaamse groepen en partijen ontstaan, maar die was nooit een lang leven beschoren. De meest geloofwaardige was nog die van de Gravensteengroep, maar ook daarvan hoort men zo goed als niets meer. Links in Vlaanderen heeft steeds hoofdzakelijk de Belgische kaart getrokken en schuilde onder de vleugels van de Waalse PS, wat nog steeds het geval is met Vooruit en Groen.
In Wallonië plant men eveneens de oprichting van een nieuwe rechtse partij, zowat de opvolger van het in 2019 ter ziele gegane PP, de Parti Populaire. De man die er nu weer mee wil beginnen, een zekere Jérôme Meunier, was de oprichter van de jeugdafdeling van de PP en probeert het nu dus met de grote mensen. Alhoewel de man, een perfect tweetalige Brusselaar, niet meteen een belgicist kan genoemd worden. Zoals Georges-Louis Bouchez, die nog altijd geen woord Nederlands fatsoenlijk kan uitspreken, zal er ook van zijn nieuw rechts, dat hij ‘Chez Nous’ gaat noemen (doet denken aan ‘Comme chez soi’) meer dan waarschijnlijk niet veel in huis komen. Nog vóór zijn nieuwe partij is gestart hebben de Franstalige media er al een cordon médiatique tegen uitgesproken.
Om in de culinaire wereld te blijven, ‘teveel koks bederft het eten’ en dat is in de huidige Belgische politiek nu al het geval. Meer partijen zal leiden tot nog meer verwarring en daarvan hebben we sinds de intrede van corona ons deel al ruim van gehad.
We zitten momenteel in ‘de warmste week’, een jaarlijkse gebeurtenis die heel wat geld probeert op te halen voor allerlei goede doelen. Het thema dit jaar is ‘Kunnen zijn wie je bent, dat verdient iedereen’. Leuk, maar wat twijfelachtig, om het voorzichtig uit te drukken. Ik zou het zelfs een ongelukkig idee willen noemen. M.i. kunnen sommige mensen best iemand anders zijn. Er lopen de dag van vandaag misschien wel meer zich ongelukkig voelende mensen rond dan ooit tevoren, al kan dat ook te maken hebben met het feit dat tegenwoordig, via de (a)sociale media, álles op straat wordt gegooid. Van kleine pesterijen tot criminele daden, bijna alles wordt op het Internet gezet, soms door de daders zelf, die er daarna zich over verwonderen dat ze worden aangehouden en berecht.
De huidige warmste week, een week waarin het – nota bene - voor de eerste keer serieus zou kunnen gaan vriezen deze winter, wekt nog wel enkele bijkomende bedenkingen. Het lijkt erop dat deze week ook een zeker ‘woke’ gehalte heeft. ‘Woke’ betekent, voor wie het nog niet zou weten, eigenlijk zoiets als ‘wakker worden’ en is een extreme vorm van politieke correctheid die is komen overwaaien vanuit de States, waar het een boost kreeg na het tot stand komen van ‘Black Lives Matter’ (BLM), dat op zijn beurt ontstond na de gewelddadige dood van een zwarte crimineel door politiegeweld. Dat was erg en niet goed te praten, maar volgens mij toch niet voldoende om alle Westerlingen met een schuldgevoel op te zadelen. Dat ging o.a. al zover dat een vrouwelijke blanke tolk het verbod kreeg een boek van een zwarte auteur te vertalen, omdat een BLM-organisatie ervan uitging dat zij zich niet daarin kon inleven.
Men zou, bij manier van spreken, beter de kerk in ’t midden houden, al lijkt dat voor sommigen al een brug te ver. Straks gaan we ons nog afvragen of we zelf nog normaal zijn.
---
Met mijn excusus voor de vertraging il mijn blog gepost te krijgen. Technisch probleem gehad, waarmee zelfs de shsteembeheerder aardig wat werj gad.
Dat Wallonië zo goed als failliet is, is geen nieuws meer, tenminste niet meer in Vlaanderen. Wel nieuw is; dat het nu ook wordt bevestigd door de Franstalige media, enfin toch door enkele ervan.
L’Echo, een Franstalig Belgisch dagblad dat wordt uitgegeven door het uitgeversbedrijf Mediafin, een joint venture van de Persgroep en de Groupe Rossel,
meldde vorig weekeinde dat de toestand van Wallonië er vandaag slechter aan toe is dan die van Griekenland van enkele jaren geleden. De eveneens Franstalige commerciële zender RTL berekende dat – als er niets gebeurt – Wallonië over 5 jaar een schuldgraad zal halen van 280%, ongeveer driemaal hoger dan de Vlaamse en hoger dan eender welke onafhankelijke staat ter wereld.
De Walen liggen daar echter niet van wakker en hebben reeds een ontwerpbegroting voor 2022 klaar met met 4 miljard meer uitgaven dan inkomsten. De basis daarvan is een onrealistisch klimaatplan en de quasi zekerheid dat officieel België, maar in werkelijkheid Vlaanderen, hen zal bijspringen. Voor dit jaar gaat het al om een bedrag van meer dan 8 miljard euro, wat reeds bevestigd werd door Pierre Wunsch, de gouverneur van de Nationale Bank, nota bene zelf een francofoon, die al eerder waarschuwde voor een Grieks scenario. Ook het Rekenhof, algemeen aanzien als de best werkende overheidsinstelling, onthoudt zich van een oordeel over de federale jaarrekening voor 2022 en zegt dat er verrichtingen niet of onjuist geboekt werden.
Kan er nu eens echt niemand onze Waaltjes aansporen tot bezuinigen, bv door die Franse Gemeenschap als afzonderlijke entiteit te schrappen en te integreren in het Waals en het Brussels gewest, zoals Vlaanderen dat meteen al deed na een zoveelste staatshervorming? Waarom hebben de francofonen in dit land een extra deelregering nodig, met inbegrip van een minister-president, ministers en kabinetten als Vlaanderen het zonder kan? Een pure geldverkwisting. Ergerlijk daarbij is dat ze die gemeenschap ‘la fédération Bruxelles-Wallonie’ durven noemen, iets wat niet eens in de Grondwet staat, dus feitelijk illegaal is en waarvoor men geen staatshervorming of Grondwetswijziging nodig heeft om ze af te schaffen, wat voor een besparing van miljarden zou kunnen zorgen.
In Nederland is er na negen maanden – een Nederlands record – dan toch een akkoord over een nieuwe regering of beter, over de voortzetting van de vorige regering. De verandering zijn enkele nieuwe gezichten (aan Rutte wordt echter niet geraakt) én enkele nieuwe projecten. De opvallendste daarvan is dat men, na Frankrijk, Zweden en de UK, ook in Nederland gelooft in een nucleaire relance als een deel van de oplossing voor een groene energiebevoorrading, zij het met kleinere en veiligere reactoren. Het is allemaal nog toekomstmuziek, maar vast staat ondertussen wel dat de enige kerncentrale die Nederland op dit ogenblik heeft, in Borsele (Zeeuws-Vlaanderen) langer zal worden draaiende gehouden. Die centrale had al een levensduur gekregen van 60 jaar (10 jaar meer dan de oudste Belgische centrale Doel 1) en zal nu nog langer worden open gehouden.
De reacties in de Belgische politiek en media zijn dat België dit niet zou aankunnen omdat dit land een veel grotere staatsschuld heeft. Dat laatste klopt, alleen blijkt de huidige Paarsgroene meerderheid wél geld te hebben voor het subsidiëren van eveneens miljarden euro kostende, vervuilende gascentrales. Daarmee zit zij op dezelfde golflengte van Duitsland, waar de nieuwe regering (mét de groenen erbij) voort gaat op de paniekreactie van Merkel na Fukushima.
Ironisch in deze zaak is dat dit land straks, bij een tekort aan eigen stroom, niet alleen bij Frankrijk, maar ook bij Nederland stroom zal moeten aankopen die door kernenergie zal zijn verwekt.
Ik heb in deze rubriek al meer dan eens kritiek gehad op de automatische indexering die wij in dit land kennen en die bijna nergens anders nog bestaat. Men wil ons doen geloven dat we daardoor onze koopkracht vrijwaren. Dat is echter alleen op korte termijn, op lange termijn gaat onze koopkracht achteruit, juist o.w.v. die automatische index. Om het verhaal een beetje overzichtelijker te houden, hierbij het verhaal van hoe die index ontstond en hoe die verder evolueerde.
Midden de jaren 1960 besliste de Amerikaanse Centrale Bank om de geldkraan open te zetten en verhoogde ze tegelijkertijd de overheidsuitgaven, iets vergelijkbaar met wat ook nu gaande is. Aangezien de meeste munten aan de dollar gekoppeld waren, moesten andere landen dat beleid volgen. Dat leidde tot een hogere inflatie. De inflatieonzekerheid zorgde voor een probleem bij de loononderhandelingen. Dat leidde op zijn beurt tot het aanpassen van de lonen aan de inflatie. Bij de oliecrisis van de jaren 1970 leidde dat tot grote loonstijgingen met als gevolg ook grote prijsstijgingen waardoor de lonen opnieuw geïndexeerd dienden te worden. De rente werd verhoogd, wat dan weer zorgde voor een afkoeling van de economie, waarbij heel wat werknemers hun job verloren. Niemand werd daar beter van.
Tijdens de jaren 1980/90 hebben de meeste landen de automatische loonindex dan ook afgeschaft. Maar niet in België. Daardoor is er bij een open economie zoals de onze een competiviteitsverlies t.o.v. de andere landen, dat leidt tot banen- en omzetverlies. Om daaraan te verhelpen, werd bij ons in 1996 de loonnorm ingevoerd, waarbij erop gelet werd dat de lonen er niet abnormaal meer mochten stijgen t.o.v. de buurlanden. Het grote verschil met de buurlanden blijft, dat men daar sociaal overleg pleegt per sector en niet over het hele land zoals bij ons, waarbij ook sectoren die het niet goed doen dan hogere lonen moeten uitkeren en daardoor nog meer riskeren te verdwijnen. Dat werd een tijdje gecompenseerd door een hogere productiviteit t.o.v. in de eerste plaats de buurlanden, wat echter door de automatisering en digitalisering langzaam maar zeker wordt teniet gedaan. Het resultaat op langere termijn betekent dat dan ook een verlies aan koopkracht, juist het tegenovergestelde van wat de vakbonden zeggen met die automatische index te willen bereiken.
Ik kom even terug op de heisa in de Antwerpse gemeenteraad, waarin Open VLD moest aanvaarden dat Willem-Frederik Schiltz, zoon van, niet werd aanvaard als nieuwe schepen van de koekenstad. Bij de laatste verkiezingen was er een schepenwissel afgesproken, waarbij zittend Open VLD-schepen Claude Marinower zijn plaats zou afstaan aan een partijgenoot. Door het afhaken van Philippe De Backer, die uit de politiek stapte, werd dat de tweede kandidate Erica Caluwaerts. Erica Wie? De dame is buiten de eigen partij zo goed als onbekend en men besefte dat er tegen de volgende verkiezingen best een meer bekende naam naar voor geschoven werd. Het werd Willem-Frederik Schiltz. Bij N-VA en Vooruit zagen ze dat echter niet zitten en hadden ze het reglement aan hun kant doordat de naam Schiltz niet voorkwam op de voordrachtakte van drie jaar geleden. Op die manier werd vermeden dat Schiltz zijn nieuwe post als schepen zou ge- of misbruiken als springplank bij de volgende verkiezingscampagne.
Het is feitelijk niet logisch dat in Vlaanderens belangrijkste stad met de tweede grootste haven van Europa en de tweede grootste chemiecluster ter wereld, de liberalen niet (meer) meetellen. De laatste echte liberaal die in Antwerpen nog iets betekende, was Leo Delwaide, die er in 2000 nog 17% van de stemmen haalde. Nu is dan nog amper 5% en is het armoe troef bij de blauwen in de koekenstad.
De blauwe leegloop begon er echter al veel vroeger. Ward Beysen was al opgestapt en Hugo Coveliers deed hetzelfde. Bij de opkomst van de N-VA was het de beurt aan Ludo Van, Campenhout en Annick De Ridder die naar de Vlaamsnationalisten overstapten. Zelfs hulp van buiten de stad kon niet baten. Annemie Turtelboom en Philippe De Backer verlieten zelfs de politiek en over El Kaouakibi is het slechte nieuws nog altijd actueel als hét symbool van de graaipolitiek. Iets wat haar promotor, Bartje Somers, ook zal blijven achtervolgen.
Dat in de belangrijkste stad van Vlaanderen de liberalen geen rol van betekenis meer spelen, dankt men in de eerste plaats aan Verhofstadt die van de VLD een soort D66 maakte en van hun Vlaamse politici links-liberalen. Huidig voorzitter Lachaert had de kans daar iets aan te doen, beloofde het ook te zullen doen maar slikte zijn woord in, zoals ook Verhofstadt dat deed na zijn eerste drie burgermanifesten. Het gevolg daarvan is, dat de partij in Vlaanderen nog amper aan de 10% komt in de peilingen en dat men schat dat een derde van de mensen die bij de laatste verkiezingen nog VLD hadden gestemd, dat straks niet meer zullen doen. Alleen in Oost-Vlaanderen, met de families Verhofstadt, De Gucht, Decroo, Declerq en Lachaert, stelt de partij nog iets voor. Dat Open VLD bij Paarsgroen+ de premier heeft mogen leveren is een vergiftigd geschenk dat veel weg heeft van de judaspenning en het bord linzensoep. Als een partij, die slechts op de zevende plaats komt qua kiezers, het federaal premierschap krijgt, dan is dat alleen maar om de hoop te vergroten en het eigen programma te verloochenen. Bij Open VLD zullen ze weten waarover te klagen na de volgende verkiezingen.
Engie/Electrabel mag dan al officieel verklaard hebben de uitbating van zijn kerncentrales in België na 2025 niet verder te zetten en Paarsgroen+ mag het daar zelfs mee eens zijn, de hele discussie dreigt het groene front in België geen goed te zullen doen. De burgerorganisatie Tegengas, die – nota bene – ook door klimaatgodin Anuna gesteund wordt, blijft zich verzetten tegen de bouw van nieuwe, dure en vervuilende gascentrales. Dat geldt niet alleen tegen die van Vilvoorde, waarvoor ons Zuhalleke geen vergunning wil geven, maar ook tegen die van Les Awirs bij Luik die van de Waalse deelregering al wél een vergunning kreeg (op voorwaarde de CO2 op te vangen, waarvoor voorlopig nog geen oplossing is). Tegengas gaat tegen die beslissing in beroep, niet alleen bij de Raad van State, maar ook bij de Raad voor Vergunningsbetwistingen. Dat Engie voor beide centrales al Europese subsidies uit het CRM*-mechanisme kreeg toegezegd, toont trouwens nog maar eens aan wat voor nefaste en onbetrouwbare rol Europa blijft spelen.
Voor Tegengas (‘Dégaze’ voor de francofonen) houdt het trouwens niet op bij Vilvoorde en Les Awirs. De organisatie tekent ook beroep aan tegen de bouw van een nieuwe gascentrale in Wondelgem bij Gent, die van Demir al wél een vergunning kreeg. Die zou zelfs – volgens Tegengas – de meest vervuilende kunnen zijn van allemaal.
Het worden moeilijke tijden voor onze groentjes, die al een bezetting van hun gezamenlijk hoofdkwartier door Tegengas hebben meegemaakt en dachten daarmee weg te komen. Niet dus.
*CRM staat voor ‘Custom Relationship Management, oftewel Klantenrelatiebeheer.
Het is hommeles bij Open-VLD in de Antwerpse gemeenteraad. Na de verkiezingen van 2018 kreeg de partij, er drie raadsleden en één schepenzetel, die werd ingenomen door Claude Marinower, met de belofte dat hij hem na drie jaar zou afstaan aan een collega en dat de partij een tweede zetel zou overnemen van de socialisten. Dat laatste gaat blijkbaar niet door, maar Marinower zal toch vervangen worden door Erica Caluwaerts. Een tweede kandidaat was Philippe De Backer, maar die stapte ondertussen uit de politiek, zodat er klaarblijkelijk geen probleem meer zou zijn. Dat was gerekend zonder Willem-Frederik Schiltz, zoon van, die zich insgelijks kandidaat stelde, maar daarvoor van de meerderheid in de gemeenteraad niet de daarvoor nodigde handtekeningen kreeg. In een andere partij misschien niet, maar in de postjespakkerspartij die Open VLD is, kan dat zomaar niet. Schiltz Jr, die veel weg heeft van de karikatuur van Guy Fawkes die men wel eens mee draagt bij betogingen, was trouwens niet eens in de gemeenteraad verkozen en is al fractieleider van de partij in het Vlaams parlement. Het resultaat van deze dubbele kandidatuur heeft de Antwerpse liberalen wel in twee kampen verdeeld. N-VA en Vooruit, de twee andere partijen van de meerderheidscoalitie in de gemeenteraad van de koekenstad, kijken geamuseerd toe en maken zich geen zorgen. Evenmin als CD&V in de federale regering, is de Open VLD bijdrage in Antwerpen eigenlijk overbodig.
De rampen veroorzaakt door de tornado’s in enkele oostelijke centrumstaten van de USA zijn een beetje te vergelijken met wat we in juli hier hebben meegemaakt in de Vesder- en Maasvallei. Niet in grootte natuurlijk, de schade in de States is veel erger dan wat we hier ooit hebben gehad, maar net zoals hier ging het ginder om wel meer voorkomende natuurfenomenen. Ze zijn tegenwoordig alleen veel erger dan wat men er tot nu toe had meegemaakt.
Halfweg de jaren 1980 zijn mijn vrouw en ik twee weken naar Amerika geweest, waar we toen familie van mijn vrouw gingen bezoeken in Connecticut en Californië. Wat ons daar opviel was dat de meeste huizen buiten de grote steden er nog geheel of gedeeltelijk in hout waren en de muren meestal van stucco. We zagen er weinig soliede stenen huizen. De tornado’s, die er ook toen waren maar niet zo hevig als nu, veegden die woningen gewoon weg. Men maakte zich daar blijkbaar niet echt veel zorgen over en ze werden vrij snel weer opgebouwd, maar weer in zachte materialen. Ik vroeg me toen al af waarom men ze daar niet steviger bouwde, bv in steen of beton. De weinige huizen en muren die nu in Kentucky en omstreken nog overeind staan, zijn wel die in steen. Men zou in streken die onderhevig kunnen zijn aan tornado’s bv ook eerder huizen kunnen bouwen in een halve koepelvorm, waardoor de tornadowinden er veel minder vat op zouden hebben. Maar dat gebeurde daar niet, evenmin als een andere opmerkelijke zaak: heel wat leidingen die wij hier onder de grond stoppen – voor elektriciteit bv - bleven daar bovengronds staan en gingen (en gaan er nog steeds) bij elke ook minder erge storm stuk.
Ze zullen het daar wel anders moeten aanpakken, al is het zeer de vraag of ze het ooit zullen doen.
Er lijkt in dit land een nieuw schandaal aan te komen i.v.m. met de hulp aan daklozen en mensen die onder de armoedegrens leven of nog erger. Volgens een onderzoek door Knack, Le Vif en de RTBf zit de armoedeorganisatie Poverello – Italiaans voor ‘arme sukkelaar’ – op een berg geld (men spreekt van 15 miljoen euro), maar laat het daklozen betalen voor alles en nog wat en niet weinig. Men spreekt van 300 euro per maand alleen om ergens binnen te kunnen slapen en tot 450 euro voor een eenpersoonskamer van amper 7m².
De zaak doet zo’n beetje denken aan wat enkele jaren geleden in Brussel, is gebeurd bij Samusocial, toen bleek dat niet alleen het bestuur daar leefde van de zgz aalmoezen, maar zelfs de burgemeester ervan mee profiteerde (en daarom daarna moest aftreden).
Poverello, met tien afdelingen in Vlaanderen en vijf iu Brussel en Wallonië, krijgt elk jaar zo’n dik miljoen euro binnen aan schenkingen en erfenissen en blijkt dat geld wel niet op te souperen, zoals in Brussel gebeurd is, maar te investeren in vastgoed, voornamelijk van kerkelijke organisaties. Het lijkt zo’n beetje op ‘ons kent ons’. Op zich zou dat nog niet zo erg zijn, want het geld wordt geïnvesteerd, ware het niet dat de daklozen en andere armoelijders er niet alleen niets van zien, maar zelf nog moeten bijdragen als ze iets willen krijgen. Caritas catholica lijkt erg ver weg.
---
En dat nog dit.
Er was deze week weer een zgz ‘grote’ politieke peiling van Het Laatste Nieuws, RTL en Le Soir. Nog meer dan vroeger kan men zich afvragen wat die peilingen waard zijn, zeker in het licht van de coronacrisis die het leven van heel wat mensen overhoop haalt. Men kan er hoogstens een tendens in zien, waarbij opvalt dat de Vlaamsnationalisten hun aandeel zien stijgen en dat Open VLD, CD&V maar ook Groen richting 10% (en minder) zakken. Dat de ex-Sp.a nu nog vooruit gaat is eerder een gevolg van de simpele zielen van de gauche caviar die nog altijd geloven dat het niet op kan, dat ons mateke van België het beste land van de wereld gaat maken en dat Brouckie populair blijft zonder ooit verkozen te moeten zijn. Als paarsgroen+ het uithoudt tot 2024, ontwaken we misschien in heel andere wereld.
De brief van Engie/Electrabel aan Crootje, met de mededeling dat het bedrijf na 2025 stopt met de productie van kernenergie in België, was geen verrassing, maar gewoon de bevestiging van wat de firma al gezegd had. Het is nu aan Paarsgroen+ om de knoop door te hakken, nog vóór het einde van dit jaar. Als er geen vervolg komt op de kernenergie in dit land, dan is dat niet alleen de schuld van de Groenen, maar ook van de andere partijen die dat hebben laten gebeuren. In het slechtste geval zullen er dus sterk vervuilende gascentrales komen, wat tegen het Klimaatplan indruist, terwijl anderzijds particulieren geen gasaansluiting meer krijgen bij verdere nieuwbouw. Het enige alternatief zal dan de aankoop van energie in het buitenland worden, grotendeels uit Frankrijk waar de kernenergie voor 70% van de stroom zorgt en zal blijven zorgen en dit aan prijzen die, zeker bij een strenge winter, de pan zullen uitrijzen.
Het zal een schande blijven dat de traditionele Vlaamse partijen, die mee in de huidige federale regering zitten, dit allemaal zomaar laten gebeuren en we bijna er nog op moeten rekenen dat de Waalse liberalen onze Vlaamse belangen daar verdedigen. Als die straks toch zullen moeten toegeven om de Paarsgroen+ regering niet te laten vallen, kunnen we toch best de raad van hun voorzitter Bouchez in de oren knopen: ‘Koop tegen de winter van 2025/2026 maar een goede elektrische generator en een jerrycan benzine, dus fossiele brandstof, want u weet niet wat er gaat gebeuren’. Waaraan ik zou toevoegen: ‘Als ge een open haard hebt, laat de schoorsteen tijdig schoonmaken en sla een voorraad hout op’. Dat laatste ga ik in elk geval doen. Mijn open haard werkt met opstijgende warme lucht van zodra de gietijzeren achterwand is opgewarmd.
------
In het kader van bovenstaande, nog dit. Volgens een officieel rapport dat gisteren in de media kwam, zijn gascentrales niet alleen meer vervuilend, maar vallen zij dubbel zoveel uit als kerncentrales. De reden daarvan is dat ze bij voldoende stroomvoorraad telkens worden afgezet en terug opgestart. Het is feitelijk voor de periodes dat ze niet werken en dus niets opbrengen, dat ze die gulle subsidies krijgen. Als het plan van Paarsgroen doorgaat, zal er dus meer capaciteit, dus nog meer gascentrales, moeten voorzien worden, wat nóg meer miljoenen subsidies zal betekenen. Kassa, kassa!
Ik kom even terug op mijn blog van 4 dezer (‘De Gentse accufabriek), nu de redenen (mv) van het niet doorgaan van de inplanting ervan bekend zijn geworden.
Om te beginnen is er de Belgische loonnorm, dezelfde waartegen zopas nog betoogd werd (met de aanwezigheid van o.m. Magnette, die mee kwam betogen tegen een punt uit zijn eigen regeerakkoord). De loonkosten in België liggen nu al 10% hoger dan in Zweden en dat verschil zal nog groter worden na één, misschien twee automatische indexaanpassingen in de eerstvolgende maanden. Een systeem dat ze haast nergens anders nog kennen, ook niet in Zweden..
Een tweede reden bleek de krapte op de Belgische arbeidsmarkt, waarnaar ik in mijn blog van 4 dezer ook al wees. België kent de op één na hoogste vacaturegraad van Europa, vooral op gebied van exacte wetenschappen, technologie, engineering en wiskunde (de zgn ‘STEM’-richtingen), die bij ons de laagste zijn van Europa.
Een derde punt bij ons is het moeilijk verkrijgen van vergunningen. ‘NIMBY’ (‘Not In My Back Yard’) staat bij ons nog sterk. Volgens de Wereldbank staan we op dat gebied op de 45ste plaats in de wereld..
Ten vierde staat dit land op de vierde laagste positie in Europa qua duurzaamheid en daarmee bedoelt men in de eerste plaats het aandeel van hernieuwbare bronnen in de energieproductie.
Tenslotte ligt de werkzaamheidsgraad van de totale actieve Belgische bevolking (niet de Vlaamse) zo’n 10% onder die van niet alleen Zweden, maar ook van Nederland en Duitsland.
Er is dus nog werk aan de winkel, al zie ik niet in hoe dat zal gebeuren met de ersatzploeg die momenteel onze federale regering bemant. Duitsland heeft, met zo’n 80 miljoen inwoners, voor de allereerste keer sinds WO II een regering met 3 partijen i.pl.v. de gebruikelijke 2. Wij, een landje met zo’n 11 miljoen, hebben er een met 7. Het verhaal van het teveel aan koks, dat het eten bederft.
Kempenaars zijn altijd een vroom volkje geweest. Armand Preud’homme schreef het al in zijn ‘Kempenland’(‘Kempisch volk, zo vroom en blij’). Mede als gevolg daarvan stemde vroeger de overgrote meerderheid in de ‘stille’ Kempen voor de christendemocraten. Veel baten heeft dat hen nooit opgebracht. Bij mijn weten is er ooit maar één CVP-gezinde Kempenaar minister geworden en dat was Frans Van Mechelen. De andere kopstukken brachten het meestal niet verder dan tot staatsecretaris. Eén daarvan in de jaren 1970 was Jos Dupré uit Westerlo en daarmee heb ik het ooit aan de stok gehad. Ik dacht eraan toen ik gisteren in de kranten zijn overlijdenbericht las. Jos werd 93.
In de tweede helft van de jaren 1970 werkte ik in DAF’s assen- en cabinefabriek in Oevel/Westerlo. Ik ontving er de bezoekers en had de supervisie van de kantine. In die functies hing ik af van de afdeling Personeelszaken. Op een gegeven moment vroeg de heer Kerremans uit Mechelsn, manager Bevoorrading, me het adressenbestand. Er kwamen nieuwe verkiezingen aan en Kerremans stond op een lijst van de Volksunie. Na consulatie met mijn directe overste, gaf ik hem die. Later bleek dat niet correct te zijn geweest en kwam er een klacht van CVP-staatssecretaris Dupré. Ik kreeg een berisping en mijn directe overste, een Nederlander die zich van geen kwaad bewust was, werd drie dagen geschorst. Ik zei toen dat ik mij ‘gedupreerd’ voelde en daarmee was de kous af.
---
In dezelfde periode kreeg ik het ook aan de stok met Mark Eyskens, toen minister van Buitenlandse Zaken die in het nieuws was gekomen toen zijn departement een visum had verstrekt aan een Palestijnse terrorist en Eyskens gevraagd werd af te treden als minister. Waarop die zei ‘In een normaal land zou ik dat doen, maar niet in een apenland zoals België’ (een uitspraak waaraan onze vriend Walter ons af en toe herinnert).
Ik had over Eyskens een artikel geschreven in ‘De Heikanter’, een plaatselijk Kastels blad met als titel ‘Startgeld voor ministers’. Daarin vertelde ik het verhaal dat hij, Eyskens, in Herentals een spreekbeurt was gaan geven, tegen betaling. Eyskens legde toen klacht neer tegen mij en het blad, maar daar is nooit iets van gekomen. De Heikanter maakte wel een einde aan mijn columns.
Dat was allemaal in de tijd toen de christendemocraten in onze Kempen nog iets te vertellen hadden. Net zoals elders in Vlaanderen schiet daar niet veel meer van over. ‘Ja, maar’ en ‘enerzijds, anderzijds’ volstaan niet meer.
Het ‘Dictator Effect’ is een wetenschappelijk werk, een ‘paper’ zoals men dat noemt, aan de hand van Jason Papaioannou en Jan Luyten, dat zes jaar geleden verscheen en zegt dat autocraten, naarmate ze langer aan de macht zijn, steeds slechter economische resultaten boeken. Een gevolg van een verhoogde inflatie door corruptie en de erosie van de instellingen, maar ook door wat de onderzoekers ‘de desinformatieval’ noemen. Die ontstaat door totale loyauteit te eisen van hun achterban, waardoor ze te optimistische verslagen krijgen over de toestand van het land.
Een schoolvoorbeeld van het dictator effect vinden we de dag van vandaag bij ‘sultan’ Erdogan van Turkije. Het beleid van de man en zijn AKP-partij is nog slechts de schaduw van wat eens een heropleving van het land betekende. In 2004 werd Erdogan door het Brussels eurocratenblad European Voice zelfs nog uitgeroepen tot man van het jaar en werd de E.U. aangespoord om Turkije bij de E.U. te laten aansluiten.
De onderhandelingen met Europa bestaan gelukkig alleen nog op papier. De Turkse Lira is niets meer waard en verloor sinds het begin van dit jaar al 40% t.o.v. de dollar. De inflatie zit rond de 20%. Brood werd op 19 jaar 900% duurder. De grootste schuldige daarvan is Erdogan zelf, die zich koppig blijft verzetten tegen elke renteverhoging omdat hij denkt met een lagere rente meer te kunnen uitvoeren en zo de economie er weer bovenop te helpen. De laatste drie jaar heeft hij al evenveel gouverneurs van de nationale bank ontslagen omdat die hem niet wilden volgen in zijn waanzin.. Na de mislukte militaire coup van 2016 veranderde hij de Grondwet, schafte hij zelfs de functie van eerste minister af en beslist hij nu alles zelf, ook de vele politieke en gerechtelijke benoemingen, Het gevolg daarvan is dat armoede, corruptie en werkloosheid hand over hand toenemen. Zijn AKP-partij verloor ondertussen de verkiezingen in de twee grootste Turkse steden, Ankara en Istanbul, toen de oppositie daar als één partij opkwam. Mocht zich dat herhalen bij de nationale verkiezingen van 2023 dan zit het spel helemaal op de wagen en vreest men voor het ergste. Nu al zitten er nergens ter wereld meer journalisten achter de tralies dan in Turkije.
Het Turkije van Erdogan is een schurkenstaat aan het worden en mist steeds meer de basis om de crisis te boven te komen. Met Erdogan’s economische voodoo politiek zal het zeker niet lukken.
Een blog schrijven is één ding, er meteen een goede titel voor vinden is iets anders en duurt soms langer dan het schrijven van het verhaal zelf. Het doet dan soms ook wel eens deugd, als ik merk dat er in een krant een titel staat die krak dezelfde is als deze die ikzelf ook al gebruikt had voor hetzelfde onderwerp, Dat is al meer dan eens gebeurd en gebeurde dit weekeinde weer, toen De Tijd – weliswaar als ondertitel – schreef dat ‘Gidsland Nederland de weg kwijt is’. Letterlijk dezelfde titel als degene die ik gebruikte in mijn blog van 18 november. Ik zou ze moeten aanklagen voor plagiaat (grapje).
Wat nu Nederland betreft, dat mag dan geen gidsland meer lijken, er blijft wel een groot verschil met België, in de zin dat ze daar toch ondanks alles een eind voorlopen. Er zijn nog steeds veel meer mensen aan de slag – al dan niet met flexi jobs - de koopkracht ligt er (officieel althans) hoger en de armoede lager. De pensioenen zijn er beter, omdat het vooral de bedrijven zijn die voor hun werknemers moeten sparen; waardoor de overheidsfinanciën er niet extra mee belast worden zoals bij ons. Nederland heeft zijn Begroting beter op orde en een staatsschuld die – in verhouding – zowat de helft is van de Belgische. En dan zwijgen we nog over de toestand van de wegen en de netheid van de steden.
Tenslotte pakt Nederland het asielzoekersprobleem heel anders aan. Het verplicht de kandidaat nieuwkomers zich te registreren in Ter Apel, een haast vergeten dorp in het Noorden van Groningen, zeg maar in een uithoek van het land, waar plaats zat is om iedereen opvang te verstrekken, desnoods op veldbedden en in tenten, maar de mensen – soms met kinderen - niet op straat laat slapen, zoals dat tot nu toe in Brussel gebeurde is en waaraan men eindelijk toch iets aan zou gaan doen.
Kortom, Nederland heeft nog werk aan de winkel, maar België nog veel meer.
Ik heb in deze rubriek al meermaals mijn twijfels geuit omtrent de Belgische automatische index. Bij mijn weten bestaat die in geen enkel ander land nog, tenzij misschien Luxemburg, maar dat is geen land, zoals Charles De Gaukke het ooit verwoordde.
N.a.v. de nieuwe grote opstoot van de inflatie, waarover ik het al had in mijn blog van 3 dezer, verscheen er in de weekeindeditie van De Tijd een uitgebreid artikel aan de hand van Stefaan Michielsen, senior writer van de – volgens mij – minst bevooroordeelde krant van Vlaanderen.
Officieel heet het dat de automatische indexering de enige garantie op stabiliteit is in de koopkracht van de bevolking. Als gevolg daarvan is er bv maandenlang onderhandeld over een opslag van 0,4% bovenop die index. Door de hogere inflatie van 3,5 tot 4% blijkt ook dat niet meer houdbaar. Daardoor dreigt het mechanisme onze ondernemingen op te zadelen met een concurrentiehandicap t.o.v. die van de buurlanden, waardoor bedrijven de productiviteit dienen op te voeren, meer te produceren met evenveel medewerkers of evenveel met minder. Of met een deel van de productie uit te wijken naar het buitenland.
Om e.e.a. te verhelpen zijn er ondertussen al een reeks ingrepen gebeurd, Belgische uitzonderingen en achterpoortjes zoals dat hier met zowat alle wetten gebeurt. Voorbeelden zijn het overslaan van één of meerdere indexaanpassingen, het verminderen van BTW op bepaalde zaken, de koppeling aan een zgz ‘gezondheidsindex’, die geen rekening houdt met de prijzen van tabak, alcohol, benzine of diesel, met als voorlopig orgelpunt de vrijwaring van het concurrentievermogen t.o.v. de buurlanden. Die laatste wet, een eerste keer gestemd in 1989, is ondertussen al enkele keren bijgeschaafd en leidde tot wat men de ‘loonnorm’ is gaan noemen. Als we ons mateke moeten geloven is onze index nog niet ingewikkeld genoeg, hij kwam zondag op De Zevende Dag nog pleiten om er een zgz ‘meer sociale dimensie’ aan te geven.
Het is uitgerekend de loonnorm die nu in nauwe schoentjes komt te zitten door de plotse forse verhoging van de inflatie. Mocht die laatste aanhouden, dan zal men uit een ander vaatje moeten tappen. Ofwel die index gewoon afschaffen en doen wat ze in bijna alle andere landen doen, nl de loondiscussies binnen de diverse sectoren houden.
Er bestaat trouwens ook een mogelijkheid dat er straks geen tekort maar een teveel aan onderdelen en andere producten zal zijn, die nu gemist worden en dan kan de situatie omslaan. Als dat echter niet zou gebeuren, zal ook de rente door het dak gaan en wordt een land als België, met op één na de grootste schuldenlast van Europa, helemaal rijp voor de Club Med.
In ’t Pallieterke van deze week verscheen een uitgebreid interview met Matthias Storme, jurist en hoogleraar aan de KULeuven, faculteit Rechten. De man is een overtuigd flamingant en schrijft ook af en toe in het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging (VVB).
Tien jaar geleden schreef Storme wat hij ‘Het Plan N ‘ noemde, waarin hij toen reeds voorstelde de Nederlanden te herenigen en daartoe te komen via de diverse gewesten. Zo’n beetje zoals ikzelf schreef in mijn blog van 28 augustus (‘De Nederlanden één’). Storme gaat echter nog een stap verder en zou het geen bezwaar vinden als Wallonië als apart gewest mee zou stappen in een Nederlandse confederatie. De reden daarvoor is, volgens hem, internationaal gesproken, dat het ontstaan van een Vlaamse staat op zich geen probleem zou zijn, wel de rompstaat België die achter zou blijven. Als we er van uitgaan dat Brussel een meertalige stadsstaat zou kunnen worden en de Oostkantons tenslotte toch zouden kiezen terug naar Duitsland te keren, wat dan met Wallonië? Internationaal zit de schrik er dan in dat er een Zuid-Europese staat zou komen in het noorden en dan nog een soort DDR, gedomineerd door de communisten van de PTB/PvdA. Aansluiten bij Frankrijk zou ook een oplossing zijn, maar dan wordt Wallonië een van de vele armoedige departementen die la douce France reeds ‘rijk’ is. Om nog te zwijgen over de Franse overzeese gebieden.
Tegenstanders van Storme’s idee zeggen dat Nederland ook overzeese gebieden kent in de Caraïben, Dat klopt, maar dat is niet het Nederland zoals wij, Vlamingen, dat zien, maar het Koninkrijk der Nederlanden (meervoud). Vlaanderen zal, steeds volgens Storme, daarin geen nieuw Aruba worden maar eerder een tweede Randstad. En, zoals ook ik reeds schreef in mijn blog daarover, zouden de herenigde Lage Landen beschikken over een kustlijn bezaaid met zeehavens, van Oostende tot Den Helder. We kunnen er alleen maar beter van worden.
Tenslotte stelt Storme dat Wallonië eigenlijk een luxepositie heeft, want het kan kiezen tussen twee modellen. Vlaanderen heeft die keuze niet, maar zou dan wel ophouden een meerderheid te zijn die zich gedraagt als een minderheid zoals nu het geval is.
Enfin, hoop doet leven en we kunnen weinig anders dan maar hopen dat er hier iets zal veranderen, liefst bij de eerstvolgende verkiezingen.
Volvo Gent pakt naast de plaatsing van een nieuwe accu-fabriek. Die had voor 3.000 nieuwe jobs kunnen zorgen. Pasbon was in oktober nog in Gotenburg (Göteborg*) om bij de Volvo hoofdzetel de inplanting van die fabriek in Gent te promoten. Niet dus, maar Pasbon heeft de laatste tijd al meer beslissingen van anderen lijdzaam moeten ondergaan. Doet zo’n beetje denken aan John van den Brom, de ongelukkige trainer van voetbalclub Genk: goede ploeg, maar weinig resultaten.
Dat de inplanting van een nieuwe accu-fabriek in Gent niet doorgaat, is trouwens geen ramp. Waar zou men die 3.000 nieuwe medewerkers vandaan halen als men weet dat Volvo Gent zelf nog op zoek is naar 500 medewerkers om de geplande productie van de nieuwe elektrische wagens in de eigen fabriek te kunnen waarmaken ?
*Uitspraak ‘Jeuteborj’
---
En dan nog dit:
Voor zover dat nog nodig was, heeft het derde overlegcomité in evenveel weken nog maar eens duidelijk gemaakt dat dit land niet meer werkt, doordat zowat iedereen bevoegd is voor alles, maar nooit helemaal. Een gevolg van de vervlechting tussen federaal en regionaal niveau, waardoor men door de bomen het bos niet meer ziet.
De Belgische inflatie steeg in november met liefst 5,64%, het hoogste niveau sinds juli 2008 en toen was het al het hoogste sinds het verre juli 1984. Dat betekent dat alles duurder wordt, maar daartegenover staat, dat wij hier ook een index hebben en dat vanaf januari 2022 alle lonen en uitkeringen in verhouding zullen stijgen. Driemaal hoera, zou men zeggen, ware het niet dat we daardoor een stuk concurrentiekracht verliezen t.o.v. onze buurlanden, die zo’n index niet hebben en onze bedrijven dan in het beste geval minder winst zullen maken, in het slechtste geval meer verlies zullen lijden. Onze bedrijven zien hun loonkosten in elk geval stijgen met 7,5 miljard euro. Daardoor worden de producten die ze maken een stuk duurder en zullen ze minder concurrentieel zijn op de wereldmarkt.
De sterke verhoging van onze inflatie heeft niet alleen te maken met de energieprijzen die door het dak zijn gegaan, maar ook door een stijging van de kerninflatie, die niets te maken heeft met de kosten voor energie en onbewerkte voedingsmiddelen. De problemen die diverse sectoren hebben met de grondstoffenschaarste en de aanvoerkosten zijn daar nog niet eens bijgerekend.
---
In de marge van bovenstaande is het ook interessant te weten dat de inflatie in Duitsland liefst 6% bedraagt en dat is daar het hoogste peil in dertig jaar. Na Merkel en ‘die schwarze Null’ zijn ze daar ook nog niet aan die neue Kartoffelen. Opmerkelijk genoeg maakt de Europese Centrale Bank (ECB) zich minder zorgen. Daar zegt men dat de stijging van de inflatie maar van tijdelijke aard zal zijn. Hopelijk krijgen ze gelijk, anders moeten we nog geloven wat ze in Italië zeggen: ‘Alles stijgt, alleen Venetië blijft zakken’.
