Er werden over de naam DAF wel eens meer grapjes verteld, zoals o.m. volgende:
In Duitsland: ‘DAF Auch Fahren’
In Denemarken: ‘ Danske Alkohol Forening’
In Frankrijk: ‘Déplorable Assemblage de Ferraille’
In de tijd toen de oude DAF dreigde failliet te gaan: ‘Door Automatisering Failliet’.
In mijn tijd maakte DAF misschien niet de beste trucks van het ogenblik. De firma had wel de naam de beste service te hebben (wij garandeerden o.m. de levering van gelijk welk te vervangen onderdeel - zelfs een hele vrachtwagenmotor - binnen de 24 uur op het dichtstbij gelegen vliegveld waar ook in Europa) en daartoe ben ik fier mijn steentje te hebben bijgedragen.
Donderdag 12 dezer kreeg ik een reusachtige poster (± 60 op 90 cm) toegestuurd door DAF-Trucks, de firma waarbij ik zo’n 32 jaar heb gewerkt, zowel in de Vlaamse vestiging van Oevel/Westerlo als in het hoofdkwartier in het Noord-Brabantse Eindhoven. Die poster kwam er naar aanleiding van het feit dat DAF de 75ste verjaardag viert van zijn truckproductie. Het was een complete verrassing, al moet ik er bij zeggen dat ik nog steeds – na bijna 20 jaar pensioen (ik stopte op mijn 65ste) - het personeelsblad krijg, een blad waar ik trouwens een tijdje mee in de redactie zat.
De gebroeders Hub en Wim van Doorne startten het bedrijf in een kleine smidse in Deurne bij Eindhoven en maakten daar in eerste instantie aanhangwagens. De naam DAF betekende toen ‘van Doorne’s Aanhangwagen Fabriek’. In 1949 kwamen er ook de vrachtwagens bij en werd het ‘van Doorne’s Automobielfabriek’. In 1978, toen ik pas in Eindhoven werkte bij de afdeling Bezoeken, heb ik de viering van het 50-jarig bestaan meegemaakt en de beide stichters nog in levende lijve gezien. Hun succesverhaal was een combinatie van de vindingrijkheid van Hub en het commercieel talent van Wim di erin slaagde het verkocht te krijgen. Hub vond o.m. ook de Variomatic uit, de eerste traploze overbrenging waarmee het eerste ‘Dafje’ werd uitgerust.
De klucht van de Vlaamse regeringsvorming loopt verder. Na het derde en zgz laatste voorstel van NV-A’er Van Diependaele kwam er een vierde en zelfs dat was nog niet het laatste want zaterdag wordt er nog eens verder gepraat. Het blijft dus wachten op het allerlaatste.
Ik heb al eens geïnsinueerd dat als één van de twee andere kandidaat partijen toch af zou haken, het Vlaams Belang ook zou kunnen voorstellen verder te doen met een Vlaamse minderheidsregering die dan vanuit de oppositie haar gedoogsteun zou krijgen.
Voor een staatshervorming, waarbij federaal moet gerekend worden met een tweederdemeerderheid, zou mét het VB erbij de coalitie zo 102 zetels op 150 kunnen hebben. Dat steeds op voorwaarde dat alle partijen die nog iets te betekenen willen hebben in Vlaanderen, ook eens over hun eigen schaduw zouden stappen.
Het is niet alleen in België dat het allemaal zo stilaan bergaf gaat; Europa doet het al niet veel beter. Men zou kunnen zeggen dat het huidige Europa, meer bepaald de E.U., een België in het groot aan het worden is. De Unie verliest zienderogen invloed t.o.v. China en de USA.
Om aan bovenstaande – de agressieve Chinese staatssubsidies en het Amerikaanse IRA-plan - iets te kunnen doen zijn er al een paar plannen op de Europese tafel gekomen. Een eerste door de Italiaanse ex-premier Enrico Letta en een tweede door niemand minder dan ‘Super Mario’ Draghi, ook een Italiaanse ex-premier maar tevens ex-voorzitter van de Europese Centrale Bank. Die laatste heeft een rapport geschreven van zo’n 400 bladzijden (!) met daarbij de maatregelen die zullen moeten genomen worden als we straks nog serieus zullen genomen willen worden. Dat plan wordt nu al vergeleken met het Amerikaanse Marshallplan dat Europa er weer bovenop bracht na WO II.
Waaraan in deze discussie minder aandacht wordt besteed is, dat het plan van Super Mario Europa jaarlijks tot 800 miljard extra zal kosten. Dat is viermaal meer* dan het Amerikaanse Marshallplan dat destijds door de States werd betaald, terwijl het Super Mario-plan door Europa zelf zal betaald moeten worden…
--
*De States betaalden destijds 13,6 miljard dollar in vier jaar. In geld van vandaag bedroeg dat minder van 200 miljard dollar.
Ook de derde poging van Matthias Diependaele om met cd&v en Vooruit een nieuwe Vlaamse regering te vormen is mislukt, daar die laatste twee partijen zaken blijven eisen die de Vlaamse schuld alleen maar groter maken, daar waar de N-VA zich wil houden aan een Vlaamse begroting in evenwicht tegen 2027.
Zoals de zaken er nu bijstaan zal ook de vorming van de Vlaamse deelregering over de lokale verkiezingen getild worden. Eens iets anders proberen lijkt er niet bij te zijn.
Dat anders zou een gesprek met het Vlaams Belang kunnen zijn. Alleen al zo’n gesprek aanknopen zou genoeg kunnen zijn om de traditionelen te laten weten dat er ergens grenzen zijn. Stel eens voor dat N-VA en VB het doen en misschien zelfs Open VLD de kans geven mee te spelen, desnoods via een gedoogsteun. De liberale partij, die tegen de kiesdrempel aankijkt, zou misschien wát graag meedoen en het federale centrumrechts zo federaal versterken. ‘Politiek voor gevorderden’, zoals ik het al eens genoemd heb.
Het wordt moeilijk om nog over federale en gewestelijke politiek te schrijven, nu alles in het teken komt van de lokale verkiezingen die m.i. weinig of geen invloed zullen hebben op wat hogerop in de politiek gebeurt.
Het wordt wel echter hoe langer hoe duidelijker dat dit land een zoveelste (en hopelijk laatste) staatshervorming nodig heeft, waarbij het federaal niveau enkel nog over toegewezen bevoegdheden zal beschikken en al de rest gewestelijk zal worden. Dit kan volgens artikel 35 van de Belgische Grondwet. Op die manier zal elk gewest meer bevoegdheden, krijgen, maar ook meer verantwoordelijkheid en zal iedereen moeten leren de tering naar de nering te zetten,.
Een eerste stap zou dan ook moeten zijn dat de Vlaamse partijen, ook de traditionele, zouden eisen dat de nieuwe federale regering haar financiën in orde brengt. Als dat niet gebeurt worden we straks allemaal armer.
Wat er de volgende weken en/of maanden ook gebeurt, enkele van de oude problemen zullen blijven terugkomen en moeten worden opgelost, al was het maar om de staatsschuld terug te dringen.
In de eerste plaats moet de Senaat worden afgeschaft. Die is volledig nutteloos geworden en kost alleen maar geld. Datzelfde lot zou men ook best de provincieraden laten ondergaan. De provincies zelf kunnen blijven bestaan, desnoods met alleen nog een gouverneur en een kleine hofhouding voor het beheren van onvoorziene omstandigheden (rampen bv) en voor culturele zaken.
Hét probleem zal Brussel blijven, dat ver boven zijn stand leeft en drie keer meer uitgeeft dan het ontvangt. Ik verwees hierover reeds in mijn blog van 23 juni n.a.v. een artikel in De Standaard van Walter Zinzen, voormalig VRT-journalist en – uiteraard – even links als belgicist. Even ter opfrissing nog eens zijn tekst ter zake:
‘Om Brussel efficiënt te besturen, is de oplossing er een echt stadsgewest van te maken, met één enkele burgemeester, die we minister-president noemen, één enkel gemeentebestuur, dat we regering noemen, één enkele gemeenteraad die we parlement noemen en uiteraard ook één enkele politiezone. De gemeenten worden, naar Antwerps voorbeeld, districten’.
En dan hebben we het nog niet gehad over die ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’, de zogezegde Franse Gemeenschap, die – in tegenstelling tot de Nederlandse Gemeenschap – nier geïntegreerd werd in de gewesten, grondwettelijk zelfs niet eens bestaat, geen eigen inkomsten heeft, maar wel een bijkomende minister-president, bijkomende regionale ministers én kabinetten en die jaarlijks een paar miljard euro kost. Hopelijk doet ‘Pagliaccio’ ook daar iets aan…
Enkele dagen na de verkiezingsdag had de Duitstalige gemeenschap van België – de zgn ‘Oostkantons’ - al een nieuwe gewestregering. Binnen de maand daarop was er ook een nieuwe gewestregering in Wallonië, uitgerekend op 11 juli, Vlaanderens gewestfeestdag en ditmaal voor de eerste keer in 30 jaar zonder de PS.
Voor de vorming van de Vlaamse én de federale regering kwam er een princiepsakkoord tussen de N-VA, Vooruit, cd&v, MR en Les Engagés met Bart De Wever als formateur. Die duidde partijgenoot Matthias Diependaele aan als formateur van een nieuwe Vlaamse regering met N-VA, Vooruit en cd&v en zorgde er meteen voor dat, voor wat het federale betrof, Sander Loones moest uitzoeken wat de mogelijkheden op gewestelijk gebied waren. Daardoor werd het communautaire gescheiden van het federale en kon het desgevallend in de frigo belanden zoals ten tijde van de regering Michel.
Van een federaal akkoord bleek al snel geen sprake meer en het duurde niet lang voordat op gewestelijk vlak hetzelfde gebeurde. De Wever gaf zijn mandaat als formateur terug en Maxime Prévot, de promotor van les Engagés, werd mediateur. Die laatste zorgde er alleen voor dat de eerste plannen behouden bleven, maar zonder definitieve oplossing. De Wever werd opnieuw formateur maar kan niets anders dan de hele zaak over de lokale verkiezingen tillen, verkiezingen waarin de traditionele partijen bang blijken te zijn van hun eigen schaduw.
Ondertussen komt 20 september eraan, de dag waarop België moet beslissen hoe het denkt zijn staatsschuld van meer dan 28 miljard euro kwijt te geraken. Daar zal dan Vivaldi in Lopende Zaken voor moeten zorgen.
Centrum-rechts heeft in Vlaanderen de verkiezingen gewonnen. N-VA en VB kwamen echter één zetel tekort om de meerderheid te halen, waarna Bart De Wever het probeerde met cd&v en Vooruit. Dit lijkt niet te lukken, zoals ik al in mijn vorige blogs insinueerde, omdat de partijen van Cindy Envy (dixit Kaaiman) en de kaviaarsocialisten steeds eisen blijven stellen die de Vlaamse deelregering diep in het rood zouden helpen en een gezonde begroting tegen 2027 onmogelijk maken. De Vlaamse schuld bedraagt ± 2, 5 miljard euro t.o.v. meer dan 28 voor de Belgische federale schuld.
De oplossing, die ik ook al eens vooropgesteld heb, is dan dat de Vlaams-nationalisten een deelregering vormen met de vernieuwde Open VLD of desnoods een minderheidsregering met de gedoogsteun van diezelfde vernieuwde Open VLD*
*
Onder ‘vernieuwde Open V LD’ versta ik een rechtse liberale partij, geen afkooksel van het Nederlandse D66. Een partij zonder de postjespakkersfamilies Verhofstadt, De Gucht, De Croo en Declerq.
Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 31 augustus (‘De Verkiezingskoorts’) zijn de kandidaat-partijen ’voor een Arizona-coalitie het nog maar over één zaak eens geraakt, nl de benoeming van een kandidaat voor Eurocommissaris. België was het laatste land dat daartoe besliste en krijgt daarom waarschijnlijk maar een tweederangs-post. Dat er een akkoord over kwam, had ermee te maken dat de partij die ermee ging lopen in een mogelijke volgende federale coalitie een minister minder zou hebben. Dat noemen ze een ‘regeringspariteit’, maar is in feite een zoveelste discriminatie van de Vlaamse meerderheid.
De keuze voor die Europese topjob ging tenslotte tussen de huidige Europese commissaris voor Justitie Didier Reynders, die zijn mandaat wou verlengd zien en de huidige federale minister van Buitenlandse Zaken, Hadja Lahbib, beide MR.
Het werd tenslotte deze laatste, wat Reynders begrijpelijkerwijze niet leuk vond. Tijdens haar mandaat op Buitenlandse Zaken had Lahbib trouwens enkele serieuze flaters gemaakt, waarbij ze o.a. op uitnodiging naar De Krim was getrokken toen die al door de Russen was ingenomen en had ze ook o.m. een visum gegeven aan de burgemeester van Teheran voor een conferentie in Brussel. Lahbib wordt zo’n beetje een tweede Sofie Wilmes – ook al MR - die eveneens omhoog bleef vallen bij gebrek aan gewicht.
Kortom, het is daar bij de MR zo’n beetje een ‘Commedia dell’arte’ aan het worden, met Bouchez (zoon van een Italiaanse moeder) als Pagliaccio. Wat gaan we nog meemaken?
Hét probleem waarmee dit land te kampen heeft, is de Belgische staatsschuld. Die bedraagt reeds meer dan 28 miljard euro en is, in verhouding tot het aantal inwoners, de grootste van Europa. Zonder ingrepen zal dit tekort tegen 2029 oplopen tot zo’n 45 miljard.
Mede door die staatsschuld, die voor 90% door Vlaanderen gedragen wordt (voor ± 10%door Brussel en 0% door Wallonië*) zal het een mission impossible blijven voor de aan de gang zijnde regeringsvormingen, zeker zolang cd&v en Vooruit voor de dag blijven komen met extra eisen waarvoor niet eens een compensatie is voorgesteld. Als er vóór 20 dezer geen degelijk plan ter zake aan de E.U. wordt voorgesteld, krijgt België nog 4 jaar de tijd dat te doen, anders wordt het 7 jaar.
*De nieuwe Waalse regering beloofde al er iets aan te doen, maar vraagt daarvoor twee legislaturen (10 jaar). Als bij een volgende regionale verkiezing – over 5 jaar - de PS daar weer regionaal aan de m:avcht zou komen, mogen we het helemaal vergeten.
Als de N-VA en het Vlaams Belang op 9 juni samen een meerderheid hadden behaald in het eigen Vlaams parlement, dan had De Wever geen excuus gehad om niet samen iets te proberen met het VB. Nu ze die meerderheid niét behaalden en er geen derde partij bereid was met het VB samen te werken, kreeg De Wever de kans om het met andere partijen te proberen en moest hij zich daarvoor niet eens excuseren. Dat is nu eenmaal politiek.
Het ziet er niet naar uit dat we snel aan een nieuwe Vlaamse of federale regering zullen zitten Vergeet 23 september en 13 oktober. Mocht het ook daarna niet lukken, dan is er nog altijd de Senelle-doctrine die ik hier al uitgebreid heb uitgelegd. Maar ook dan zal er een derde Vlaamse partij nodig zijn om mee een meerderheid te vormen die de soevereiniteitsverklaring zou afleggen en Vlaanderen zou uitroepen tot deelstaat van een federaal België, een eerste stap naar meer zelfstandigheid.
‘En ze dronken een glas, loosden een plas en lieten alles zoals het was’. Meer kan er niet verteld worden over de aan de gang zijnde regeringsvormingen. Zoals te verwachte, heeft de ‘mediateur’ de taak terug aan de koning gegeven en zal de ‘formateur’ die weer overnemen. Veel meer zal er voorlopig niet gebeuren omdat die lokale verkiezingen er aankomen. Alsof het enig verschil zal maken hoeveel stemmen partijen gaan halen in Noetezaaie of Loederpee…
Ook na die verkiezingen zal er niets gebeuren en zullen we in het beste geval met een federale regering zitten waarin het donkerblauwe MR en het lichtrode Vooruit voortdurend met elkaar in de clinch zullen gaan. Het enig alternatief blijft dan de kaviaarsocialisten van ons mateke te laten vallen en een hopelijk vernieuwde Open VLD erbij te nemen, desnoods - al was het maar alleen in de Vlaamse deelregering – met de gedoogsteun van het Vlaams Belang.
Doordat de Vlaamsnationalisten op 9 juni geen meerderheid behaalden in het eigen parlement, heeft Vlaanderen zijn afspraak met de geschiedenis (voorlopig?) gemist. De volgende kans is pas in 2029…
Ik durfde vroeger op college wel eens onder mijn huiswerk te schrijven ‘missen is menselijk’ (‘errare humanum est’, als het in het Latijn was). Dit totdat een leraar erbij schreef ‘Maar opletten is plicht.
Aan dat laatste moest ik denken toen ik had opgemerkt een foutje gemaakt te hebben in mijn vorige blog. Ik schreef toen nl dat het een raadsel zou blijven na de verkiezingen te weten te komen hoeveel er juist voor de diverse partijen zouden gestemd hebben in gemeenten waar men onder een andere naam opkwam. Dat laatste geldt nl niet voor Het Vlaams Belang. Door het feit dat geen enkele partij met hen samen wil opkomen, zal men bij het VB exact kunnen zien hoeveel er voor haar gestemd hebben. ‘Elk nadeel heb se voordeel’, wist Johan Cruyff destijds al.
Het VB zal trouwens in veel meer gemeenten opkomen dan de vorige keer, zelfs zeven keer meer dan de zieltogende Open V LD, de kanseliersbonus ten spijt.
Het wordt steeds duidelijker dat men de vorming van de nieuwe federale regering over de lokale verkiezingen van 13 oktober zal tillen. In tegenstelling tot wat daarover verteld wordt, zullen die verkiezingen er weinig of geen invloed op hebben.
Om te beginnen zal men voor de allereerste keer niet verplicht zijn te gaan stemmen . Hoeveel mensen dat niet zullen doen, is niet te voorspellen. Daarbij komt nog dat in heel wat gemeenten – veel meer dan vroeger – kartellijsten zijn gevormd onder de naam van bv ‘Gemeentebelangen’ of ‘Lijst van de burgermeester’, waarbij men niet weet hoeveel stemmen elke partij apart zou gekregen hebben. Van Open VLD is al bekend dat de partij slechts in 10% van de gemeenten nog onder de eigen naam durft opkomen. Bij de andere partijen zal dan wel hoger liggen, maar hoe hoog blijft een raadsel.
Ondertussen blijft het vormen van een federale én Vlaamse regering uitgesteld. Hopelijk niet tot Sint Juttemis.
De vijf partijen van de mogelijke Arizona-coalitie zijn zowaar donderdag nog eens samen aan tafel gaan zitten op vraag van ‘mediateur’ Prévot. Dat gebeurde niet om verder te praten over een mogelijke regeringsvorming, maar om de Belgische kandidaat aan te duiden als eurocommissaris van Justitie. Didier Reynders, de huidige commissaris, zou herbenoemd kunnen worden, maar ook iemand anders. Zelfs dat is voorlopig niets geworden omdat, indien er iemand van de ‘Arizoners’ zou benoemd worden, diens partij een minister minder zou krijgen. Erg, hé?
--
In Antwerpen komt Patje Janssens, na 12 jaar, weer op bij de gemeentelijke verkiezingen. Hij krijgt bij Vooruit de derde plaats. De kaviaarsocialisten zullen er blij mee zijn. Nóg ene die bij hen past in het kader van ‘denk links, leef rechts’.
Ondertussen blijkt de werkzaamheidsgraad van zowel Oost- als West-Vlaanderen een graad bereikt te hebben van méér van 80% - de norm die Europa vraagt tegen 2030 - en maakt men er zich zorgen over dat diezelfde werkzaamheidsgraad in Vlaams-Brabant iets gezakt is.
Dat diezelfde werkzaamheidsgraad in Wallonië momenteel niet eens de 70% bereikt, wordt niet eens vermeld…
Wallonië heeft, voor de categorie burgers tussen 25 en 64 jaar, niet alleen de laagste werkzaamheidsgraad, het heeft ook het grootste aantal mensen die helemaal geen werk zoeken én het grootste aantal langdurig zieken. En dit laatste in de regio die beschouwd wordt als die met het gezondste klimaat van het land.
--
Wat de politiek betreft is het met de werkzaamheidsgraad juist het tegenovergestelde en ziet het er steeds meer naar uit dat de N-VA het vormen van de federale en de Vlaamse regeringen over de lokale verkiezingen wil heffen. Op die manier kan De Wever op twee vlakken spelen, moet Loones zich over het communautaire geen verdere zorgen maken en houdt ook Diependaele een stok achter de deur.
In de Tv-journaals van dinsdag 27 dezer kreeg men ‘sir’ Keir Starmer, de nieuwste Britse premier, te zien en te horen zeggen dat zijn land, met bijna 67 miljoen inwoners (zo'n vijf keer meer dan België), een staatsschuld heeft van 26 miljard euro en dat hij daardoor de Britten weinig goeds beloven kan.
Zou die man niet weten dat de staatsschuld van België, het land dat nooit meer zou uitgevonden worden als het niet reeds bestond (volgens het Britse blad The Economist) nog twee miljard groter is en dan maar voor één vijfde van het aantal inwoners? Misschien weet hij evenmin dat niemand in de Belgische politiek zich daarover druk lijkt te maken en doet alsof er niets aan de hand is. Zowel onze federale als de gewestelijke Vlaamse regering schijnt zich daar niet meteen om te bekommeren. Als dat op 20 september nog zo zou zijn, komt daar misschien verandering in en zullen we straks nog aan dat vermaledijde Europa te danken hebben dat die staatsschuld van ons allen zal moéten dalen.
Met Arizona wordt het waarschijnlijk niets, gewoon omdat een centrumrechtse federale regering geen linkse coalitiepartner nodig heeft. Zo’n regering zal een kibbelregering blijven. Het alternatief is de kaviaarsocialisten te vervangen door een vernieuwde al dan niet Open VLD, zonder de traditionele blauwe families en haar ongeleide projectielen.
Dat zo’n regering maar een meerderheid van één zetel zou overhouden, is geen ramp. Bart Maddens vertelde het dezer dagen nog op Kanaal Z: ‘een meerderheid is een meerderheid, ook al gaat het maar om één zetel’. Het alternatief is géén meerderheid, maar een federale regering in lopende zaken, wat in dit geval een voortzetting van Vivaldi zou betekenen, waardoor we van de regen in de drop komen. Komt daar nog bij dat we vóór 20 september aan Europa moeten laten weten hoe we denken de Belgische staatsschuld van 28 miljard euro kwijt te geraken, wat zelfs op 7 jaar een mission impossible zal worden, ook met Arizona.
Een geheugensteuntje voor wie het nog niet zou weten*:
‘Als België onbestuurbaar zou worden, bijvoorbeeld
omdat er geen federale regering meer kan worden
gevormd, dan moet het Vlaams Parlement Vlaanderen
uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als
grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse
taalgebied. Dat is weliswaar niet volgens het boekje,
maar democratisch volstrekt legitiem, want het Vlaams
parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is
de uitdrukking van het Vlaamse volk. En de wil van
het soevereine volk is voor overtuigde democraten het
enige wat telt’.
*Prof. Robert Senelle (1918 - 2013 ) was geen flamingant, maar een Franstalige Brusselse grondwetspecialist, te vergelijken met o.m. onze Hendrik Vuye.
