Binnen een periode van negen maanden zullen we te maken hebben met twee verkiezingen, in oktober voor gemeente- en provincieraden, volgend jaar in juni voor een nieuwe federale regering. Het gevolg daarvan is, dat we gedurende die hele tijd eigenlijk één grote verkiezingscampagne gaan meemaken. Het is niet normaal dat kopstukken van zgz grote partijen zich nu al de naad uit hun hemd werken voor gemeenteverkiezingen. De achterliggende gedachte is dat de publiciteit tegelijkertijd ook meegenomen is voor de belangrijkere federale verkiezingen. Vorig weekeinde kwam de top van de SP.a bijeen in Bredene, voorstad van Oostende, de thuisbasis van Vande Lanotte, ex ti-ta-tovenaar op Begroting en sinds enkele tijd partijvoorzitter. Tot nu toe heeft hij al heel wat ideetjes geopperd, maar veel is daarvan niet overeind gebleven. Hij is tenslotte geen Steve Stunt gebleken, daarvoor is hij een te geleerde professor. Het nieuwste voorstel van Vande Lanotte is, dat we jongeren aan een nieuwe job moéten helpen. Hij noemt de jeugdwerkloosheid een schande. Om daaraan te verhelpen heeft hij een plan. Jongeren die van school komen en geen job vinden, krijgen in de eerste zes maanden een werkloosheidsuitkering. dat is een reeds bestaande toestand. Als ze ná die zes maanden nog geen job zouden hebben, dan vindt Vande Lanotte dat de overheid hen ofwel een baan moet aanbieden, ofwel een (betaalde) opleiding moet geven. Hoe ge het ook draait of keert, het voorstel van "de baard" gaat, als het zou worden aangenomen, veel geld kosten en weinig baten opleveren. Als de overheden werkloze jongeren gaan moéten aannemen, dan wil dat nog niet zeggen dat diezelfde autoriteiten daarvoor passend werk hebben. In vele gevallen zal het een verdoken vorm van werkloosheidsuitkering blijven. De vraag is trouwens, of jongeren die "job" zelf wel zouden willen In het tweede geval, de betaalde opleiding, zitten we in hetzelfde vaarwater. Wie zegt dat jongeren, eens dat ze zijn afgestudeerd, nog veel zin hebben om opnieuw te gaan leren? In een maatschappij als de onze, met tienduizenden vacatures allerhande, moeten jongeren zelf zien er te komen. Toen ik jong was en van school kwam, kon ik niet meteen een vaste job krijgen omdat men in die tijd nog een militaire dienst moest vervullen en men in veel jobs niet werd aangeworven vóór men die volbracht had. In die tijd was er ook geen vangnet van werkloosheidsuitkeringen. Men moest 200 dagen effectief gewerkt hebben alvorens men die kreeg. Welnu, ik en vele anderen moesten dan maar aannemen wat zich voor deed en zien er het beste van te maken. Daar hadden wij toen de overheid niet voor nodig. De vrije markt regelt zichzelf. Wie echter op voorhand de mensen gaat vertellen dat ze geld krijgen om weinig of niets te doen, vraagt om moeilijkheden en krijgt daarmee de werkloosheidsproblemen niet opgelost. Ook de geleerde professor uit Oostende niet.
Dat de Europese Grondwet er voorlopig niet gekomen is had vele oorzaken. Nogal wat Europeanen zien de "eenheidsworst" niet zitten, willen zelf ook wat meer zelfstandigheid en willen er ook geen extra-Europeanen bij, in de eerste plaats de Turken niet, maar wie weet wie er daarna nog komt binnengewaaid. Er is echter nog een andere reden waarom nogal wat Europeanen de voorgestelde Grondwet niet lusten: er stond geen enkele verwijzing in naar het Christendom dat er mede voor gezorgd heeft dat Europa kon worden wat het nu is. De Fransen bv gaan ervan uit dat alles begonnen is bij de "Verlichting" en dan bedoelen zij daarmee hun eigen, Franse revolutie. Dat bloedbad heeft e.e.a. doen veranderen, maar is in feite maar één van de vele gebeurtenissen die ons continent geschapen hebben. Geen zinnig mens zal het in zijn hoofd halen te denken dat er in Europa een Verlichting zou gekomen zijn mocht er in de plaats van het Christendom de Islam de plak gezwaaid hebben. Tijdens de middeleeuwen waren het grotendeels de kloosters die de overleveringen van de Grieks-Romeinse beschavingen hebben kunnen bewaren en doorgeven aan de volgende generaties. Die beschavingen waren sindsdien doorweven met inspiratie uit de Joods-Christelijk leer. Doen alsof dat nooit bestaan zou hebben zou o.m. betekenen dat men schrijvers zoals Erasmus, Dante en Thomas Mann, om er maar enkele te noemen, van geen waarde waren. Toch waren dat allemaal erg Christelijke personen. Dat de nu grotendeels verworpen Europese Grondwet zal moeten worden aangepast worden, staat als een paal boven water. Zowel Angela Merkel, Duitse Bondskanselier en vanaf 01.01.07 voorzitter van de E.U., als Wilfried Martens, voorzitter van de Europese Christen-democraten, willen in een eventuele nieuwe Grondwettekst ook een verwijzing naar de Christelijke "roots" van ons avondland. Het feit dat beide politici toevallig uit het echt gescheiden personen zijn, laat zien dat men niet verkrampt moet zijn om het licht van de zon te erkennen. Logebroeders zoals onze ongeëvenaarde Karel De Gucht zouden aan Merkel en Martens beter een voorbeeld nemen, dan hun voorstel meteen afschieten. Eerder dan aan een zekere Jean-Luc Dehaene, die de eerste Grondwet zonder verwijzing naar het Christendom mee had opgesteld, alhoewel hijzelf behoorde tot de zgn "Christelijke familie" (C.V.P. en A.C.V., telkens met de "C" van Christelijk... De vlag dekt niet altijd de lading!
De job van provinciegouverneur houdt blijkbaar niet veel in. De zelfbenoemde heerser uit Hasselt verveelt er zich geen klein beetje. Men kan toch niet altijd met Tv-spelletjes bezig zijn, of met het wielrennen zoals collega Paulus van Antwerpen. De uitslag van de recente peiling van de Stemmenkampioen zal er dan ook niet ver naast zitten als die zegt dat het provinciebestuur in ons land overbodig is geworden. Zo zit Stevaert echter niet in elkaar. Hij had zich al een paar keer met de Belgische politiek gemoeid, maar werd daarbij telkens teruggefloten. Daarna heeft hij dan een poging ondernomen om ook Nederlands Limburg, althans litterair, in te palmen via het Belang Van Limburg en het bevriende Concentra. Nu dat ook niet schijnt te lukken, gaat de heer gouverneur zich (nog) eens bemoeien met de Nederlandse politiek (hij heeft dat vroeger nog gedaan als voorzitter van de SP.a) en is hij zopas in de Volkskrant gaan klagen over de "ruwe" omgangsvormen bij onze noorderburen en het feit dat ze denken elkaar zomaar te mogen "kwetsen". Als voorbeeld trapt hij dan nog eens na naar Ayaan Hirsi Ali, die zich niet verdedigen kan, want die is naar de States vertrokken en komt waarschijnlijk niet meer terug. Het hele artikel dient gezien te worden in het kader van de Nederlandse algemene verkiezingen van november. Stevaert zou zelfs een vinger in de pap hebben gehad bij het opstellen van het partijprogramma van de PvdA en stelt o.m. dat hij het over "sommige" Nederlanders heeft, niet over allemaal, m.a.w. waarschijnlijk alleen over al wie niet links is. Na De Gucht en Freya Van den Bossche horen de Nederlanders nu al een derde "Belg" die hen komt kleineren. En dan durven wij zeggen dat de Nederlanders een grote mond hebben. Het wordt hoog tijd dat Stevaert een duidelijk keuze maakt: ofwel gouverneur, ofwel in de politiek. Anders volgen we best de keuze van de Stemmenkampioen en schaffen we dat gouverneursschap met alles wat erbij hoort maar af.
"Wat we zelf doen, doen we beter" was een boutade van de eerste premier van wat nu de Vlaamse deelregering heet, Gaston Geens zaliger. Dat klopt(e) niet altijd, maar dooreengenomen mag men toch stellen dat de Vlaamse deelregeringen hun uiterst beperkte mogelijkheden toch een stuk efficiënter gebruik(t)en dan de Waalse en Brusselse tegenhangers. Het laatste voorbeeld in de rij, is het feit dat de Vlamingen, sinds de vrijmaking van de energiemarkt, zo'n 15% minder aan elektriciteit betalen dan de Walen, die nog steeds geen vrije markt ter zake hebben. Niet alleen doen die laatsten er niets aan, af en toe gaan ze bij de Raad van State nog reclameren, zoals we dat hebben meegemaakt met de afschaffing van de radio en TV-taksen én de zorgverzekering. Tussendoor heeft Vlaanderen ook de erfenisrechten verminderd en zo zullen er nog wel enkele zaken zijn waardoor we in ons landsgedeelte het ons allemaal een beetje gemakkelijker maken. Ook op het gebied van het verkeer scoort Vlaanderen stukken beter dan Wallonië, niet in het minst voor wat de beteugeling van verkeersmisdrijven via flitspalen betreft. Daarover hoor je onze zuiderburen niet reclameren, om de eenvoudige reden dat ze een deel van het in Vlaanderen geïnde geld gratis en voor niks krijgen, dit bovenop de 12 miljard van de jaarlijkse transferts. Ieder normaal mens zou zich afvragen waarom bv de Walen hun elektriciteitsmarkt nog niet geprivatiseerd hebben, terwijl ze toch zien dat het Vlaanderen alleen maar voordelen heeft gebracht. De reden is tweevoudig: Wallonië houdt niet van privatiseren omdat het indruist tegen hun marxistisch idee van een Staat die in alles voor zijn burgers denkt en op die manier ook alles onder controle kan houden. Een tweede reden zijn inderdaad de transferts. Waarom zouden de Walen zich druk maken om bepaalde kosten te verlagen: ze krijgen het geld toch elk jaar zomaar voor de voeten geworpen. Het is een kwestie van luiheid, dezelfde inertie die ervoor zorgt dat ze geen Nederlands kunnen/willen leren. De enige manier om van Wallonië weer een leefbare, verantwoorde gemeenschap te maken is dan ook die transferts uitdovend te maken. Een bepaalde datum vast te stellen waarop we er mee ophouden en hen enkele jaren geven om zich daartegen voor te bereiden. Alleen op die manier zullen de francofonen in het algemeen en de Walen in het bijzonder eindelijk eens van hun luie krent komen.
Uit een peiling van de lokale Stemmenkampioen blijkt, dat een meerderheid van de deelnemers vindt dat de provinciebesturen overbodig zijn geworden. Dat weet zowat iedereen. Zelfs Verhofstadt heeft vroeger ooit voorgesteld de provincieraden af te schaffen. Hij is daarop teruggekomen nadat een meerderheid in zijn eigen partij ertegen was. Dat was echter een meerderheid van gekozenen en mogelijke kandidaten voor de postjes en dus geen neutraal publiek. Ons land heeft een verstikkende hoeveelheid vertegenwoordigers op alle niveaus: federaal, regionaal, provinciaal en - zeker in het Brusselse- ook gemeentelijk. In Brussel is er één verkozene op elke duizend inwoners. Het resultaat van deze oververpolitisering is dat we een wetgeving gekregen hebben waar alleen vakspecialisten en doortrapte advocaten hun weg nog vinden, meestal tot eigen baat en genoegens. Sinds de verschillende staatshervormingen heeft men aan de lopende band nieuwe bestuursorganen bijgemaakt en is men "vergeten" de oude af te schaffen. Het gaat trouwens niet alleen om de provincieraden, ook de senaat is volkomen overbodig geworden. De taken van senaat en provincie kunnen gemakkelijk worden overgenomen door de federale regering, de regionale regering en de gemeenten. Het gaat trouwens niet alleen om het overdreven aantal verkozenen dat elkaar voor de voeten loopt, ook de bevoegdheden zijn zo overlappend en met elkaar verstrengeld geraakt dat men soms drie, vier of meer ministers van de verschillende niveaus nodig heeft om een simpele wet aan te passen of af te schaffen. Ook dagdagelijkse controlefuncties overlappen elkaar. Dat hebben we zopas nog meegemaakt met de controle op de naleving van de 30km-zones n.a.v. de opening van het nieuwe schooljaar. De bevoegde minister (Peeters) zei dat alle gewestwegen in orde waren, maar dat hij niet bevoegd was voor de provinciale- en gemeentelijke wegen. Welnu, schaf dat provinciebestuur af en dan kan de regionale minister meteen ook over de nu provinciale wegen mee beslissen. En dit is nog maar peanuts. Voor de modale burger, voor u en ik, zouden er trouwens nog grote voordelen zijn als men die provinciebesturen en -raden zou afschaffen. Er zouden een deel van die bagatelbelastingen kunnen vervallen. Op die manier geeft de staat minder uit en betaalt de burger minder taksen. Afschaffen dus, die ballast!
Eerlijk gezegd, ik ben ik heel mijn leven nooit naar een IJzerbedevaart geweest. Dat had niet alleen met de afstand Kempen - Westhoek te maken, maar ook met het feit dat ik zo'n beetje allergisch ben voor massa bijeenkomsten. Als ik er nog maar aan denk dat er ergens een grote volkstoeloop kan zijn, dan zien ze mij daar niet. Wie ben ik dan, dat ik wat te vertellen zou hebben over die bedevaart? Wel, er zijn nogal wat raakvlakken tussen de IJzerbedevaart en de Belgische politiek en daar wou ik toch even bij stil staan. Volgens de VRT, die men bezwaarlijk kan beschuldigen van voorkeur voor al wat rechts Vlaams is, waren er op de laatste IJzerbedevaart 3.000 aanwezigen. Als de VRT dat zegt zal dat aantal eerder lager dan hoger gelegen hebben. Dezelfde anti-Vlaamse omroep wist de week ervoor te vertellen dat er op de IJzerwaken zo'n 5.000 aanwezigen waren. Daar zal het eerder hoger dan lager gelegen hebben. Samengeteld dus zo'n 8.000 Vlamingen die zich nog politiek willen engageren, althans voor één bepaalde dag. Mocht de splitsing er niet gekomen zijn, waren het er misschien wel een tienduizend geweest, want heel wat Vlamingen hebben ondertussen o.w.v. de tweetwist, compleet afgehaakt. Tienduizend is trouwens nog altijd drie tot vijf keer minder dan wat er een tiental jaren geleden op de wei stond in Diksmuide. Hoe is het zo kunnen komen? De negatieve kentering is er eigenlijk gekomen toen de vroegere voorzitter van het IJzerbedevaartcomité, Lionel Van den Bergh, uitpakte met zijn bekende uitspraak "Waalse vrienden, laat ons scheiden". Die uitspraak had historisch kunnen worden, ware het niet dat dezelfde Lionel later zijn woorden inslikte en er feitelijk niet meer op terugkwam. Het deed een beetje denken aan de vroegere Volksunieslogan "Gedaan met geven en toegeven", waarna alles werd opgeofferd om mee in een Belgische regering te kunnen zitten. Diezelfde Volksunie had zich ondertussen van de IJzerbedevaart meester gemaakt en zou er verder de lakens uitdelen. Lionel stapte over naar de linkervleugel, Spirit dus en werd daarvoor beloond met een senatorzetel. Het bord linzensoep deed het nog steeds. Ondertussen is de IJzerbedevaart een weerspiegeling geworden van datzelfde Spirit, multicultuur in de plaats van strijdvaardigheid. Dit jaar werden de brave Vlamingen er zelfs de les gespeld door een nieuwe Vlaming van Moslim signatuur ( de man draagt "El" in zijn naam, wat betekent dat hij al in Mekka geweest is), die nog maar eens kwam vertellen dat WIJ verdraagzaam moeten zijn. De groep van 3.000 dapperen die vorige zondag de wei in Diksmuide bevolkten, bestond voor het grote deel uit mensen die rechtsreeks of onrechtstreeks te maken hebben met het officiële, door België getolereerde Vlaanderen. De dag dat daar ooit de subsidiekraan wordt dichtgedraaid, kan men er waarschijnlijk ook het licht uitdoen. Het verschil in aantallen tussen de IJzerwake en de IJzerbedevaart geeft trouwens ook eenzelfde beeld als het verschil tussen rechts Vlaanderen en (pseudo)links Vlaanderen. Het is jammer, dat men niet tot een vergelijk kan komen. Zolang dat echter in de echte politiek niet kan, zal dat ook bij de bedevaarten niet veranderen.
Over Laurette Onkelinx en haar Justitiefratsen kan ik rustig minstens één artikel per week schrijven. Over het privé-leven van deze minister heb ik al eens geschreven, maar nu heb ik daar ook meer details over. Nu kan men misschien zeggen dat ieder met zijn privé-leven doet wat hij/zij wil, maar ergens zijn er toch grenzen als dat leven botst met de deontologie van de functie waarin men verondersteld wordt te werken. Laurette Onkelinx was dus in eerste instantie getrouwd met een zekere Abbès Guenned, een man van Marokkaanse origine. Reeds in 1996 vaardigde Marokko tegen hem een aanhoudingsbevel uit voor handel in drugs en georganiseerde misdaad. Op 31 juli 1997 werd hij gearresteerd op de luchthaven van Zaventem maar bleek hij over een diplomatiek (Belgisch?) paspoort te beschikken en moest men hem laten gaan. Hoe hij daar aan kwam is steeds een raadsel gebleven. Laurette vroeg toen wel een echtscheiding aan en bekwam die binnen de maand! Nog zo iets onwaarschijnlijks. M.a.w. alhoewel toen nog geen minister van Justitie had ze toch al aardig een vinger in de Belgische pap (en dit was vóór Verhofstadt I). Niettegenstaande dit alles werd Abbès Guenned, op 21 juli 1998, opnieuw gearresteerd, ditmaal op het vliegveld van Izmir in Turkije, waarop Marokko opnieuw zijn uitlevering eiste. De man nam toen de Belgische advocaat Marc Uyttendaele onder de arm en die zorgde ervoor dat Abbès terug naar België kon komen. Hierbij dient aangestipt dat Uyttendale dat pas klaar kreeg, nadat het Belgische ministerie van Justitie zich in verbinding had gesteld met de Turkse minister ter zake, een zekere Hassan Deniz-Kurdu. Op 20 november 1999 hertrouwde Laurette met ... advocaat Marc Uyttendaele. De twee getuigen op hun huwelijk waren Abbès Guenned en de eerste echtgenote van Uyttendaele! Over het nieuwe huwelijk doen nogal wat indianenverhalen de ronde, waarbij het moeilijk is alles te geloven. Vast staat wel dat de advocatenpraktijk van Uyttendaele sindsdien minstens verdubbeld is en dat er nogal wat opdrachten van de Belgische regering bij hem binnenkomen. Men zegt ook dat het koppel in werkelijkheid niet meer samenwoont en dat het wel eens zou kunnen dat heel die trouwaffaire voor de galerij was bedoeld. Dat zou kunnen, als men weet dat Onkelinx' eerste man op dit ogenblik een belangrijke functie heeft op...ja,ja: het ministerie van Justitie, waar hij verantwoordelijk is voor o.m. de contacten met de moslimgemeenschap in ons land. Stel u dus voor: onze regering probeert het met Marokko op een akkoord te gooien om de Marokkaanse criminelen die in onze gevangenissen zitten, naar Marokko terug te sturen. Dat, terwijl iemand die door Marokko wordt gezocht niet alleen niet wordt uitgeleverd, maar zelfs een belangrijke functie heeft op uitgerekend het ministerie van Justitie. Anderzijds heeft de moslimgemeenschap in België als aanspreekpunt iemand die internationaal gezocht wordt voor drugshandel en georganiseerde misdaad... Het Vlaams Belang noemt Onkelinx de patrones van onze criminelen. Ze zitten er zeker niet ver naast.
Yves Leterme blijft in het nieuws, jammer genoeg voor hem deze keer niet in de positieve zin. In een interview met de linkselaars van "Humo" heeft hij verteld dat zijn partij, het CD&V, al in 66% van de Vlaamse gemeenten een voorakkoord heeft gesloten met SP.a en VLD en dit uitsluitend met het oogmerk het Vlaams Belang van de macht te kunnen houden. Van boerenbedrog gesproken! Dat voorakkoord betekent nl dat het CD&V bereid is de anti Vlaamse partijen VLD en zeker SP.a aan de macht te houden en de rechtse meerderheden in dit land die kans niet te gunnen. Dat maakt dat partijtjes die meestal de 20% niet halen wél de postjes blijven inrijven, iets waarin vooral de SP.a bedreven is. Dat betekent ook dat een partij, zoals het Vlaams Belang, in belangrijke steden bijna de meerderheid mag halen en daarbij toch zal worden uitgesloten. Zoiets noemen Leterme en de zijnen dus democratie. Voor de overtuigde Vlamingen - en er zijn er steeds meer - wordt de zaak feitelijk eenvoudig: stem niet meer voor partijen die van het democratisch verloop van de verkiezingen een lachertje maken. Stem dus ook niet meer voor het CD&V, want een stem op die partij betekent dat ge er waarschijnlijk enkele socialisten (die met de francofonen mee heulen) en VLD-ers (die hier al lang geen liberalen meer zijn) mee aan de macht helpt, wat helemaal niet de bedoeling is. Als wij, overtuigde Vlamingen, erin zullen slagen in diverse gemeenten deze ondemocratische voorakkoorden te omzeilen, zullen de ogen van de CD&V politici misschien open gaan en zullen ze zich geen tweede keer laten vangen bij de volgende, federale verkiezingen. Kortom, het verhaal van de ezel. Leterme zegt in hetzelfde interview met Humo dat hij zich met deze uitspraak niet populairder zal maken. Dat klopt. Het wordt trouwens tijd dat hij terug met beide voetjes op de grond komt. Het is niet omdat hij zich in de kijker heeft gezet met de verklaringen in "Libération" over het gemis aan intelligentie van onze francofonen, dat hij moet denken zich in Vlaanderen alles te kunnen veroorloven. Hij zou er zich bv ook wel eens rekenschap van kunnen geven dat in het verleden niet alle voorakkoorden werden nageleefd en dat dit ook nu kan gebeuren. Zoals het spreekwoord zegt: "Verkoop het vel van de beer niet alvorens hij geschoten is". Zeker als die beer in dit geval een leeuw is!
Voor de modale burger zit de vakantie er bijna op. Voor de politieke doodwroeters duurt die nog een volle maand, maar toch worden hier en daar de messen geslepen want dit najaar zijn er gemeenteraadsverkiezingen en acht maanden later volgt al de federale stembusgang. Bij een eerste samenscholing van de Parti Socialiste heeft voorzitter/minister-president Di Rupo meteen zijn zwaar geschut bovengehaald en is hij gaan schieten op iedereen die zijn/haar mening heeft gezegd over de wantoestanden in zijn partij in het algemeen en in die van het fiefdom van tante Laurette in het bijzonder. Leterme was natuurlijk weer de kop van jut, maar ook de blauwen kregen er van langs en een mooi gebruinde Elio (voor een Italiaan is dat een "koud" kunstje) vroeg zich af waarom ook het Mouvement Réformateur (MR), de Waalse blauwen, niet loyaal konden zijn tegenover de regering Verhofstadt II, een regering die zijn partij - de PS dus - volgens Di Rupo altijd gesteund heeft. Dat laatste klopt, om de eenvoudige reden dat deze tweede regering Verhofstadt leeft bij de gratie van die PS. Hij heeft het ooit zelf gezegd: "ik kan deze regering laten vallen met één vingerknip". Als dat zo is, waarom smijt hij het MR dan niet uit de federale regering, zoals hij dat eerder al gedaan heeft in zijn eigen regionale club? Het antwoord hierop is vrij simpel: dan zouden er vervroegde verkiezingen komen, iets waarvoor Verhofstadt zelf als de dood voor is en iets wat een corrupte partij als de PS voor het ogenblik kan missen als kiespijn. De vele schandalen die er in Wallonië geweest zijn en waarvan er enkele nog steeds lopen, zullen vooral op gemeentelijk vlak sporen 0nalaten. Dat weet ook Di Rupo. Daarom is veel van zijn retoriek alleen maar bestemd voor de galerij en is de man met het strikje maar wát blij dat hij enkele van zijn problemen kan verleggen naar Vlaanderen, waar zijn collega minister-president wel degelijk een gevoelige snaar geraakt heeft. Niet doet meer pijn dan de waarheid!
Volgens de laatste statistieken is het aantal legale inwijkelingen, twee jaar na de aansluiting van de tien nieuwe leden van de Europese Unie, uit die nieuwe landen bij ons zowat verdubbeld. Voor de Baltische Staten gaat het zelfs om een verdriedubbeling. Moeten we daar blij om zijn? Om te beginnen heeft ons land er ook mee ingestemd dat we die Europese Unie gingen vergroten. Voor Verhofstadt is ze nu nog altijd veel te klein. Normaal krijgen we er volgend jaar nog twee landen bij: Bulgarije en Roemenië, landen met streken waarin men nog leeft zoals bij ons tweehonderd jaar geleden. En als we niet oppassen, komt daar in een niet te verre toekomst nog Turkije bij, waarbij het hek helemaal van de dam zal zijn Wij moeten dus de gevolgen dragen van onze eigen beslissingen, of beter: van de beslissingen van onze gezagsdragers. Gelet op het feit dat de kloof tussen politiek en de burger bij ons nooit zo groot was, is het wel erg twijfelachtig of het allemaal volgens de deontologische regels verloopt. Zolang wij echter geen leiders kiezen die de mening van het eigen volk er doordrukken, gaan we met zo'n halfslachtige politiek rekening moeten blijven houden. Voor wat de immigranten uit de tien nieuwe landen betreft zijn er in elk geval enkele verzachtende omstandigheden: - de opgegeven aantallen zijn van legale immigranten, ttz mensen die zich hier laten inschrijven, die een normaal werk kunnen uitoefenen die - in functie daarvan - ook zullen bijdragen aan onze sociale zekerheid en belastingen; - de meeste immigranten die hier legaal binnen komen uit die nieuwe E.U. landen zijn fatsoenlijk geschoold en hebben een geschiedenis, cultuur en godsdienst die met de onze te vergelijken is. Blijft natuurlijk, dat er uit diezelfde landen ook een aantal (veelvoud?) immigranten komen, die niet legaal arriveren, die niet degelijk geschoold zijn en die de Christelijke leer, voor zover ze die al gehad hebben, aan hun zolen lappen. Dat geldt trouwens niet alleen voor de nieuwe E.U. landen, maar ook - en vooral - voor landen buiten Europa in het algemeen en voor landen uit Afrika in het bijzonder. Het mooiste bewijs dat het daarmee niét loopt zoals het hoort is de overbevolking van dat soort mensen in onze gevangenissen, iets wat met de regelmaat van een klok wordt bevestigd. Waarbij met dezelfde regelmaat wordt bevestigd, dat onze overheid daartegen niets behoorlijks doet, tante Laurette niet, maar haar collega's evenmin. Die hebben het allemaal te druk met campagne te voeren voor de volgende verkiezingen.
Als er ooit nog eens een vervolgverhaal komt op de serie "Dynasty", dan heb ik dé geschikte opvolgster van Joan Collins als "bitch" Alexei: Laurette Onkelinx! Zoals die ijzeren dame met een fijne glim- en grimlach iedereen in de doeken blijft doen, is op zijn minst merkwaardig te noemen. Natuurlijk is het ook zo dat ze bitter weinig weerstand ondervindt van een makke VLD die, in opdracht van Verhofstadt, in de pas moet blijven lopen om te vermijden dat Guyke zijn termijn niet zou kunnen uitdoen. In vergelijking met tante Laurette is Di Pippo letterlijk én figuurlijk een mietje. Niet hij, maar Laurette zou de regering kunnen doen vallen met een vingerknip. Als ge bv gezien en gelezen hebt, hoe ze ex-witte ridder Verwilgen de grond inboorde, dan hoeven geen verdere voorbeelden. Ik kan me trouwens niet voorstellen dat Verwilgen nog ooit ergens minister zal worden. Van een "watje" gesproken... De klucht bij Justitie blijft trouwens maar voortduren. Nadat vroeger Farid "le fou" al eens zijn familie had gegijzeld na een "permissie" om de gevangenis "even" te mogen verlaten, na de recente capriolen van Murat Kaplan, op penitentiair verlof, blijkt er nu wéér zo'n capriool te zijn uitgebracht: de mede betichte van de moord op Joe Van Holsbeek, die in een jeugdgevangenis zit, had toestemming gekregen om naar de interland België-Kazachstan te gaan kijken. Gelukkig is die jongen terug naar zijn instelling gekeerd (waar hij het waarschijnlijk beter heeft dan thuis). Wat kan het Laurette nog allemaal schelen. Haar eigen regering blijft haar steunen en zelfs de oppositie vindt het niet meer nodig haar ontslag te vragen. Erger nog, de tante gaat in de tegenaanval en wel op haar geliefkoosde doelwit: Yves Leterme, de Vlaamse minister president. Dat blijft voor haar een gevaarlijk man die ze, politiek gesproken, liefst van al nog een mes in zijn rug zou planten. Volgens Laurette was Leterme's vader Franstalig en Yves zelf francofiel, maar dat is dus allemaal verleden tijd. Daarbij vergeet ze dat haar eigen vader ook een Vlaams Limburger was. Het verschil met Leterme is, dat deze laatste ondertussen wél de beide landstalen (en waarschijnlijk nog enkele meer) vloeiend spreekt, wat bij Onkelinx niet het geval is. Zelfs als ze het van een briefje kan aflezen wordt onze taal door haar geradbraakt. Dat alles bevestigt Leterme's uitspraak in "Libération", dat de francofonen niet in staat zijn fatsoenlijk Nederlands (of een andere taal - nota van mij) te leren. --- In de Vlaamse deelregering blijkt er ook zo'n "bitch" rond te lopen en die heet Fientje Moerman. Dat verkleinwoord doet er niet toe, dat het ook hier om een dame gaat die over lijken blijkt te lopen als dat nodig mocht zijn. Zij werd door Verhofstadt van de nationale regering naar de Vlaamse overgeheveld om daar waakhond te spelen bij de regering Leterme. Ze doet dat zo goed dat er ondertussen, op drie jaar tijd, al 45 van de 55 personeelsleden zijn opgestapt, de kabinetschef inbegrepen. Naar het schijnt is ze helemaal niet beroerd om schuttingtaal te gebruiken, ook niet tegenover collega ministers... --- Je zou op den duur nog medelijden gaan krijgen met die brave Yves Leterme die op nationaal én regionaal vlak het slachtoffer dreigt te worden van een paar meer dan ambitieuze dames!
Er zijn de laatste tijd nogal wat discussies over langer werken (de 40 urige werkweek) en minder uitkeringen (de voorstellen van Daems en Van Gaever), zodat men zich wel eens de vraag gaat stellen, of wij het dan niet goed zouden hebben. Er wordt meer gebouwd als de vorige jaren en de Belgen blijken steeds meer geld op hun spaarboekjes te hebben staan. Waarom zouden we ons dan zorgen moeten maken? Wel, we zouden ons beter zorgen maken. Men spreekt dit jaar in Europa wel van een groei van 3% en dat is een meevaller, voor volgend jaar houdt men het echter voorzichtig op de helft. Redenen daarvoor zijn enerzijds de vertraging van de Amerikaanse economie, iets wat al enkele jaren niet meer het geval was, maar ook het vooruitzicht dat het met Duitsland, toch nog altijd het meest bevolkte land van West Europa, niet zo goed gaat als men zou denken. Dat onze oosterburen nu een vrij goed jaar meemaken heeft enerzijds te maken met de euforie rond het wereldkampioenschap voetbal en anderzijds (maar daarover hoort ge weinig) het feit dat er daar volgend jaar een algemene BTW-verhoging komt. Daardoor zijn heel wat Duitsers op de kooptoer gegaan en zou het wel eens kunnen zijn dat 2007 een jaar stilletjes zal worden, op de eerste plaats in Duitsland, maar ook in de landen er rondom, zeg maar in het grootste gedeelte van de Europese Unie. Wat denkt men in België daaraan te doen? Niets! In de eerste plaats omdat we voor een verkiezingsperiode staan waarin veel beloven en weinig geven de gekken in vreugde doet leven. De regering Verhofstadt II is er als de dood voor om ook maar iets negatiefs te laten uitschijnen, laat staan om besparende maatregelen te treffen. Als het morgen minder wordt, dan zullen onze bedrijven, de Vlaamse op kop want die zorgen voor meer dan 80% van de uitvoer, nóg concurrentieëler moeten worden. In het huidige pre-electoraal klimaat lijkt dat weinig waarschijnlijk. In de eerste plaats zal ons land gehandicapt zijn doordat er van langer werken geen sprake is, daar waar dat stilaan in al de ons omliggende landen wel het geval zal zijn. Ten tweede zijn wij het enige land in Europa waar nog een index bestaat. Dat kan allemaal wel sociaal lijken, maar het zal ons alleen maar extra geld kosten. Ten derde zitten wij inderdaad met een systeem van werkloosheidsuitkeringen dat nergens zijn weerga vindt en dat er mede de oorzaak van is dat honderduizenden tot hun einde loopbaan of leven daarvan kunnen blijven profiteren. Ten vierde zijn bij ons de vakbonden oververtegenwoordigd, zodat een wijziging van de drie eerste punten zo goed als uitgesloten is. Nergens in de wereld worden bv sociale verkiezingen uitgeschreven waarin alleen en exclusief vakbondsmensen mogen meedoen. Nergens ter wereld bestaat er een systeem van werkloosheidsuitkeringen waarbij vakbonden extra geld uitbetaald krijgen om naast het officiële circuit een eigen uitbetalingssysteem in leven te houden. We kunnen alleen maar hopen dat de mondiale inzinking, die men voor 2007 voorspelt, er niet zal komen, of dat het maar een dipje wordt. In het andere geval zal de mogelijks nieuwe regering die hier volgend jaar zouden moeten aantreden meer werk aan de winkel hebben dan haar lief zal zijn en dat bovenop de communautaire problemen die zich nu al aankondigen en die men niet langer in de frigo zal kunnen steken of kunnen begraven in e.o.a. forum dat daarna niets doet. Na Verhofstadt II wordt het menens.
I.v.m. de boomkappingen in Borsbeek van het bos dat de veiligheid van de luchthaven van Deurne in gevaar bracht, schreef ik in mijn artikel van 17 dezer ("Borsbeek en andere schandalen"), dat het vliegveld door eigen volk geboycot wordt. Dat blijkt niet helemaal te kloppen. De meeste "boombezetters" blijken immers uit Nederland te komen en behoren daar tot het zgn "Groenfront". Het zijn meestal getrainde beroepsbetogers die gespecialiseerd zijn in het uitdagen van politie en overheden. Raar is wel, dat het Groenfront nooit één actie ondernomen heeft tegen het vliegveld van Bierset, bij Luik. Daar werden vorig jaar honderden bomen gekapt, op last van José Happart, Waals minister van landbouw. De reden daarvoor had niets met veiligheid te maken, maar was alleen bedoeld opdat men dat vliegveld zou kunnen zien vanaf de autosnelweg... --- Nu in Borsbeek gebeuren nog veel ergere zaken. Er is daar pas een misdaad gepleegd die kan tellen. Stel u voor dat een zekere Kevin Van Asch, die in de buurgemeente Mortsel op de 22ste plaats staat van de VLD-lijst, het gewaagd heeft zich te laten fotograferen samen met twee Vlaams Belang aanhangers. De foto hiervan verscheen in een plaatselijk blad onder de titel "dikke vrienden" en had eigenlijk tot bedoeling er de nadruk op te leggen dat Van Asch tegen het cordon sanitair is. Een zekere Roger Van Driessche, plaatselijk VLD voorzitter is dan uit zijn sloffen geschoten en heeft deze zaak aangeklaagd. Stel u voor: samen op een foto met twee Vlaams Belangers. Hadden het nu nog geweest van Hamas of Hezbollah, tot daar toe, maar toch niet met het Vlaams Belang zeker. Hoe noemde voorman De Gucht ze weer? Mag ik in deze zaak er even aan herinneren, dat ex-minister van Buitenlandse Dinges, Louis Michel, nu Europees commissaris, vorige week nog heeft opgeroepen om te gaan praten met Hamas en Hezbollah, nota bene, twee groepen die de vernietiging van een buurland op hun agenda hebben staan. Met zo'n terroristen willen de liberalen (Michel is van het Waalse MR) gaan praten. Samen op een foto staan met mensen van een partij die aan democratische verkiezingen mag meedoen, kan niet. Het is ver gekomen. Hier in de streek zegt men van mensen, die ze niet allemaal meer op een rij hebben, dat ze "rijp zijn voor Geel", waar zwakzinnigen in familieverband worden opgevangen en behandeld. Ik denk dat we voortaan beter de term "rijp voor Borsbeek" kunnen hanteren.
Ik was niet zinnens er nog over te schrijven en dacht in mijn artikel van 7 augustus ("Hugo Schiltz, de Belgische flamingant") duidelijk genoeg te zijn geweest. Ter gelegenheid van zijn begrafenis, gisteren in de kathedraal van Antwerpen, is er echter weer zo'n hoop onzin verkocht, dat ik vind daarop te moeten reageren. Onze TV zenders wisten te vertellen dat Schiltz gerespecteerd werd door vriend en vijand. Dat zal zo ook wel ongeveer geweest zijn, maar de figuren die we op het kleine scherm te zien kregen waren weer eens allemaal zuivere belgicisten, van Dehaene over Claes en Decroo tot Martens. Even kregen we Hugo Coveliers in beeld, maar die mocht blijkbaar niets zeggen. O, ja, dit keer kwam ook Karel Van Miert aan het woord, nog zo'n gearriveerde socialist waarvan ik met de beste wil van de wereld niet kan vertellen welke meerwaarde hij ooit voor Vlaanderen heeft gehad. In de kranten was het niet anders. Schrik dat de inkt zou uitslaan, denk ik, maar van niet één lid van het Vlaams Belang noch van de N-VA werd er een reactie gepubliceerd. De Belgische recuperatie was weer eens totaal. En dat was nog niet het ergste. In het dagelijkse opinie artikel van Het Laatste Nieuws wist Jan Segers, invaller voor Luc Van der Kelen, ons te vertellen dat Yves Leterme de meerderheid van Vlamingen die hij nu achter zich krijgt, te danken heeft aan het levenswerk van Schiltz en - houdt u vast - aan zijn volgelingen Vic Anciaux, Nelly Maes, Willy Kuijpers en Paul Van Grembergen! Allemaal stuk voor stuk figuren die naar het Spirit zootje zijn getrokken en mede de anti-Vlaamse politiek van de S.P.a zijn gaan steunen. Een verzameling die nu nog amper 2% van de Vlaamse stemmen haalt. Die zou dus, volgens Jan Segers, ermee voor gezorgd hebben dat Leterme de meerderheid van de Vlamingen achter zich heeft. Ik heb die paragraaf tweemaal gelezen en ben meteen achter mijn toetsenbord gekropen. Hoe kan men de dag van vandaag, in 2006, nog zo'n onzin schrijven in het politieke hoofdartikel van wat zich "de grootste krant van Vlaanderen" noemt? Segers was alleen nog vergeten Bertje Anciaux erbij te vernoemen, hét stemmenkanon van die 2%. Zonder Bert blijft er nl waarschijnlijk niet eens 1% over! Voor wanneer die nieuwe krant voor Vlaanderen?
De uitspraken van Yves Leterme in het Franse blad Libération over de domme francofonen, blijven nazinderen. Er zouden zelfs al enkele klachten wegens racisme tegen onze Vlaamse minister-president zijn ingediend. Wat zijn ze toch snel geraakt in hun francofone trots! Het gevoel dat het met dit België niet verder kan, deint trouwens hoe langer hoe meer uit. Het was begonnen met het "Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen" en het is sindsdien niet meer stilgevallen. Voorlopig laatste in de serie is het Unizo, de Unie van Zelfstandige Ondernemers, zeker geen echte flaminganten te noemen. 80% van hun leden vindt, dat er dringend een verdere splitsing moet komen van delen van de sociale zekerheid en de wetgeving op werken en handeldrijven. De inkt van het nieuws van Unizo was nog niet droog of het werd al gecounterd en afgezwakt door het VBO, het Verbond van Belgische Ondernemingen, die vindt dat we bij een verdere splitsing de Waalse middenstand verweesd zouden achterlaten. En dan? Moeten wij weer onze terechte eisen inslikken o.w.v. een zoveelste solidariteit met mensen die ons ook niet helpen als het er op aan komt? We mogen ook niet vergeten dat Unizo een voortvloeisel is van de NCMV, de Nationaal Christelijke Middenstands Vereniging. Het overgrote deel van de leden hebben een Christelijke achtergrond en stemt waarschijnlijk in hoofdzaak voor het CD&V. Na de uitspraken van Leterme en de steun die hij kreeg uit zijn eigen partij, van zijn kartel partner en van zeker 2/3 van de lezers uit de grotere dagbladen, is de opmerking van Unizo een zoveelste steun aan de Vlamingen die zo stilaan een eind willen zien aan de schandalige transferts, de niet toegepaste wetten, een Gerecht dat niet deugt, een kiesarrondissement dat wettelijk zou moeten gesplitst worden en ga zo maar verder. --- Om even op die transferts terug te komen. Mark Platel in 't Pallieterke geeft daarover wekelijks een beschouwende vergelijking. Deze van het laatste nummer wil ik jullie niet onthouden: De Europese Unie gaat volgend jaar 5,6 miljard euro investeren om in Afrika niet minder dan acht grote verkeersassen aan te leggen. Met het geld van de transferts van Vlaanderen naar Wallonië zou men JAARLIJKS 16 van die verkeersassen kunnen financieren!
In Nederland zijn er tegen het einde van dit jaar nieuwe verkiezingen. Premier Balkenende trekt met zijn Christen-democratisch Appèl naar die stembusgang met o.m. een oproep om terug naar de 40-urige werkweek te gaan. In Nederland is dat in vele bedrijven nu slechts 36, maar officieel is het er nationaal nog 38. Hiermee gaat Balkenende in tegen de gebruikelijke vorm van veel beloven (en weinig geven), wat bij democratische verkiezingen schering en inslag is. Denk maar eens wat Chirac er in Frankrijk van maakte. Nadat hij met een serieus programma twee presidentsverkiezingen verloren had, beloofde hij in de aanloop naar de derde alles aan iedereen. Hij werd toen effectief verkozen. Later kwam hij zijn beloften helemaal niet na. Dat hij nog een tweede ambtstermijn uit de brand sleepte, was louter omdat hij de tweede keer t.o.v. Jean-Marie Le Pen kwam te staan en zelfs de communisten toen voor hem stemden. De Nederlanders staan echter bekend als heel wat nuchterdere mensen, die heel wat kunnen relativeren. Ze hebben geen stemplicht en komen meestal heel wat volwassener uit voor hun mening. Ze hebben ook geen alles versmachtende vakbonden. Ook niet-vakbondsmensen kunnen in Nederland opkomen voor ondernemingsraden en veiligheidscomités. Een voorstel als dat van Balkenende maakt in België geen schijn van kans. Vakbonden en linkse partijen hier zouden het meteen de grond inboren. Toch zijn er ook hier al bedrijven die met hun personeel nieuwe CAO's hebben afgesproken, waarin hun werknemers ook langer gaan werken voor hetzelfde loon. Voorlopig gaat dat alleen maar om bedrijven die afhangen van buitenlandse, meestal Duitse multinationals, die in hun thuisland deze wijzigingen al bedongen hebben (Siemens, VW, Mercedes e.a.). Als Nederland morgen officieel de 40-urige werkweek weer invoert, als de grote Duitse concerns dit nu al hebben, als er in Groot-Brittannië al 44 uur gewerkt worden en in sommige van de nieuwe E.U-staten zelfs 48, dan zie ik niet in hoe België het met 36 uur zal kunnen blijven waar maken. Enkele professoren hebben dit al uitgerekend en komen tot dezelfde slotsom als Balkenende: om te kunnen blijven concurreren t.o.v. de omliggende landen in het algemeen en de opkomende landen in het bijzonder, om de personeelsschaarste te kunnen opvangen én er tegelijkertijd voor te blijven zorgen dat de pensioenen betaalbaar blijven, is er geen andere uitweg. Tenzij die waarbij een andere professor (ik dacht: De Grauwe) dan weer zei dat men de 36-urige werkweek niet moet optrekken als men maar later met pensioen wil gaan. Die man heeft dan waarschijnlijk nog nooit gehoord van het generatiepact en de commotie die er rond geweest is om ergens over x-aantal jaren het brugpensioen een paar jaartjes op te schuiven. Balkenende is een moedig man.
Er blijkt nóg een manier te bestaan om de overbevolking van onze gevangenissen naar omlaag te brengen: men laat de gedetineerden in groep ontsnappen! In de gevangenis van Dendermonde waren er gisteravond 21 extra vacante plaatsen, de vorige nacht zelfs 28, maar ondertussen had men een zevental van de ontsnapten terug bij de kraag gevat. De gevangenisdirecteur wist op het journaal te vertellen dat het daar nog nooit gebeurd was, maar werd in dezelfde uitzending al tegengesproken door de buren én, 's avonds, door een ex-gedetineerde. Van pech hebben gesproken! Een van de buren wist er zelfs bij te vertellen dat bij een vroegere ontsnapping men toen ook al via het dak van die telefooncel was weggeraakt. Ondanks dit feit, was het hokje netje op zijn zelfde plaats blijven staan. Misschien was het daar vroeger met dit doel wel geplaatst, wie weet? Na de ontsnapping van Erdal (1x), Niek Bergmans (3x) en Murat Kaplan (6x, of was het 7?), nu dus de grote ontsnapping, "the great escape", zoals in de film uit 1963 (met Steve McQueen). Tante Laurette, volgens het Vlaams Belang de patrones van onze criminelen, wenste niet meteen uitgebreid te reageren. Ze ging dat later doen, zei ze, waarschijnlijk in de hoop dat men ondertussen het multiculturele allegaartje dat ontsnapt was, terug kon inrekenen. Naar het schijnt zitten in onze gevangenis op de dag van vandaag zo'n 100 verschillende nationaliteiten. Van een multiculturele verrijking gesproken! La ministre de la Justice zei er nog iets interessants bij: ze beweert, dat er nog nooit zoveel geld in het Belgisch Gerecht gestoken was als onder haar leiding. Dit is juist. Het gaat er echter niet om hoeveel geld Justitie kost, wel of het geïnvesteerde geld rendeert. Als men bv x-aantal maanden lang 28 (!) politie-inspecteurs op een zaak zet, zoals bij Erdal, om de criminele dame (sic) dan te laten ontsnappen en niet meer terug te vinden, dan mag zich daarbij toch wel vragen stellen, zeker? Of als men 100 politieagenten, de speciale terreur eenheid met alle materiaal, honden én een helikopter gedurende een week moet inschakelen omdat madame la ministre zelf de gevaarlijke crimineel, die Murat Kaplan is, penitentiair verlof had gegeven. In haar Waals gehersenspoeld hoofdje dient dat extra geld waarschijnlijk alleen maar om op haar departement jobs te creëren (het Waals cliëntelisme). "Snel en efficiënt", de slogan van de man die sneller liegt dan zijn schaduw, is hier niet van toepassing.
Sinds de oprichting van de UNO, na de Tweede Wereldoorlog, zit Frankrijk mee in de veiligheidsraad en beschouwt het zichzelf als een grootmacht. In feite ten onrechte. Frankrijk heeft minimaal bijgedragen tot de geallieerde overwinning. Het land zelf was tijdens het wereldconflict in twee verdeeld, waarvan één helft dan feitelijk nog collaboreerde met de Duitsers. Het volstond dat enkele legerafdelingen meevochten onder Eisenhower om de in druk te wekken dat ook zij de oorlog gewonnen hadden. Buiten Frankrijk waren er nog heel wat landen die dat gedaan hebben en géén zetel kregen in de veiligheidsraad. Tegen de huidige samenstelling van die veiligheidsraad is ondertussen al heel wat protest gerezen, niet in het minst van landen in opkomst, die vinden daarop ook recht te hebben, denk maar aan India, Japan en Brazilië. Maar Frankrijk houdt zijn poot stijf en blijft zich nog steeds als grootmacht beschouwen, deels misschien door zijn rijke geschiedenis, deels door het feit dat het op een vrij handige manier van het merendeel van zijn kolonies is vanaf geraakt. Die kregen wel hun onafhankelijkheid, maar Frankrijk blijft in de meeste van die landen een (militaire) vinger in de pap hebben. Dat beleid kost het land echter handenvol geld, waardoor de Franse schatkist meer dan leeg is. Een duidelijk voorbeeld van het Frans verval hebben we deze week nog meegemaakt in de crisis in Libanon. Zoals meestal het geval was de laatste jaren, heeft Frankrijk altijd kritiek gehad op het Amerikaans buitenlands beleid. Dat was zo in Irak, dat was i.v.m. Iran en in de vete tussen Israël en de Hezbollah is dat niet anders. Als ex-koloniale mogendheid in Libanon wou en zou ook Frankrijk zijn zegje hebben. Welnu, het heeft zijn zegje gehad: Frankrijk kreeg het opperbevel van de UNO troepen die, samen met het Libanese leger, het zuiden van dat land zullen bezetten. Nu blijkt dat Frankrijk in totaal (voorlopig?) liefst tweehonderd (200) man gaat detacheren in Libanon. Daarbij wordt dan gezegd, dat er al 200 ter plaatse zijn bij de reeds bestaande UNO krijgs"macht" aan de Libanees-Israëlische grens. Ter vergelijking: Italië plant 3.000 man naar Libanon te sturen. Zou het dan niet logischer zijn het opperbevel aan dat land te geven? Daar staat Frankrijk nu met zijn billen bloot. Het land wil grootmacht blijven, de wereld beheersen, maar is niet in staat eens serieus contingent eigen troepen te sturen wanneer het dit eindelijk eens kan bewijzen. Charles De Gaulle draait zich waarschijnlijk om in zijn graf! --- Het is trouwens erg twijfelachtig wat die UNO-troepenmacht daar in Libanon gaat doen. Er was daar reeds een contingent van 2.000 man en die hebben daar al die jaren feitelijk niets anders gedaan dan met hun duimen zitten draaien. Van zodra een van de strijdende partijen de grens overstak, gingen ze netjes opzij staan. Dat er toch enkele soldaten sneuvelden, was louter toevallig, omdat ze bommen op zich kregen en niet in een regulier gevecht. De UNO is een papieren tijger, die hopen geld verslindt en daarvoor bitter weinig terug geeft.
Er heeft nog eens iemand de waarheid gezegd en heel het francofone land staat weer in rep in roer. In dit geval was het niemand minder dan Vlaams minister president Yves Leterme die in een Frans dagblad eens duidelijk heeft uitgelegd waarom België niet meer werkt. Terloops stipte hij daarbij aan dat de francofonen in de taalfaciliteitengemeenten ofwel te dom ofwel van slechte wil zijn, ofwel beide. Na al die jaren heeft de overgrote meerderheid van de Franstalige inwijkelingen daar nog altijd niet de moeite gedaan de taal van de streek, in casu het Nederlands, te leren. Mijn mening is, dat die francofonen in elk geval dom zijn. Is het niet omdat ze verstandelijk niet in staat zouden zijn een tweede taal te leren, dan is het omdat ze niet snappen dat het beheersen van een tweede landstaal ook voor hen alleen maar voordelen kan hebben: een betere omgang met de mensen van de streek, meer mogelijkheden voor een carrière in een toch veeltalig land. Iedereen kent wel voorbeelden van immigranten, al dan niet legaal ingeweken, die na een paar jaar in staat zijn een aardig mondje Nederlands te praten en te verstaan. Dat gaat dan om Oost-Europeanen, Afrikanen en zelfs Zuid-Amerikanen. Alleen Walen en andere francofone Belgen schijnen niet in staat te zijn onze taal onder de knie te krijgen. Van dommeriken gesproken! Het eert Leterme dat hij zijn woorden niet terugtrekt, ook al zijn ze door de Franse krant hier en daar nogal vrij geïnterpreteerd. Misschien was hij een beetje te hard voor Albert II, die feitelijk de enige is van onze Coburgers die onze taal nog fatsoenlijk spreekt. Het feit echter dat zijn eigen vrouw, na een verblijf van bijna een halve eeuw, nog steeds niet in staat is een spontaan interview in het Nederlands te geven, is echter ook zijn verantwoordelijkheid. Waarschijnlijk heeft Leterme met zijn uitspraken de kans verkeken om de volgende Belgische premier te worden, maar dat is niet erg. Als hij als Vlaams premier op zijn standpunt blijft dat er bv geen nieuwe federale regering mag komen als de Vlaamse rechten (taalgrens, splitsing Brussel-Halle/Vilvoorde e.d.) niet eerst worden ingewilligd, dan zal er ook geen andere CD&V-er het vernielingswerk van Verhofstadt kunnen verder zetten. Hoop doet leven!
De luchthavens van zowel Zaventem als die van Deurne bij Antwerpen worden al geruime tijd geboycot. Die van Zaventem door de francofonen in en rond Brussel, die de Vlamingen het licht van de zon niet gunnen en zo dom zijn dat ze niet inzien dat ze daardoor zelf serieus schade oplopen. De luchthaven van Deurne wordt gepest door mensen van hier, zeg maar groen-links. Alle middelen waren en zijn goed om de uitbreiding van de luchthaven bij onze grootste zeehaven tegen te houden. Wat er nu bv in Borsbeek aan de gang is met die zgz "boomspotters" tart elke verbeelding. Een bos dat weg moet, omdat het volgens de internationaal geldende regels gevaarlijk is voor het vliegverkeer, zou volgens dat zootje ongeregeld moeten blijven staan. Dit alles nadat de Vlaamse gemeenschap ter compensatie al een ander stuk grond heeft aangeboden waarop een nieuw bos zal worden aangeplant. Volgens de regels van onze zgz democratische samenleving mag men dergelijk loslopend spul niet eens echt aanhouden, alleen maar administratief, wat betekent 12 uur. Daar die kerels, die blijkbaar niets anders te doen hebben (misschien leven ze wel van het OCMW), daarna terugkeren naar hun tak, is men verplicht er de hele tijd de ordediensten bij te houden, wat de gemeenschap, zeg maar de modale belastingbetaler, 10.000 euro per dag kost (in totaal zo'n 600.000 euro zonder de extra kosten van tijdverlies voor de aannemer mee te tellen). --- De belastingbetaler draait nog voor andere nutteloze zaken op. Zo is gebleken dat federale en Vlaamse regering samen vorig jaar meer dan zes miljoen euro hebben moeten betalen voor te laat betaalde rekeningen. Van die zes waren er 3,9 miljoen voor rekening van de Vlaamse deelregering. Hallo, Leterme, de man van het goede, ordentelijke bestuur? --- Het kan nog erger in dit land. Sinds de laatste staatshervorming is het verdelen van bevoegdheden een doolhof geworden waarin een kat haar eigen jongen niet meer terug zou vinden. Mede als gevolg daarvan zijn er regelmatig botsingen tussen de verschillende bestuurlijke instanties, van regeringen tot en met gemeenten. Het gros van deze betwistingen blijkt nu uit te monden in gerechtszaken die ook hopen geld kosten. Alleen al bij de rechtbank van eerste aanleg van Brussel lopen er daar zo'n zeshonderd (600!). Allemaal extra kosten die normaal als boekzak/vestzak operaties hadden kunnen worden opgelost. Om van dergelijke stupiditeiten verlost te worden zijn er twee oplossingen: ofwel wordt België terug unitair, ofwel doekt men het op. Daar de eerste oplossing niet meer haalbaar is, blijft er niets anders over dan voor de tweede te kiezen. Vraag blijft alleen nog hoe lang dat kan duren.
