1984 – 9 augustus :

               Tafelrede tijdens de familiemaaltijd, na de begrafenisplechtigheid van

                                                       Julia MEULDERMANS

“Geachte vrienden, allemaal.
Vandaag is een bijzonder getekende dag voor ons allen. Laat me a.u.b. toch toe samen met u in gedachten nog heden bij ons moeder te verwijlen en zogezegd een stukje film uit het familiearchief uit te kiezen, voor onze ogen te laten afrollen, alzo enkele voorvallen te herbeleven en een stukje jeugd nog eens na te proeven.

Julieke Meuldermans werd geboren te Hombeek op 24 mei 1888. Haar ouders heeft ze luttel gekend, ze was heel vroegtijdig wees, haar vader stierf onverwacht aan fleuris en haar moeder volgde kort daarop. Niettemin werd ze voorbeeldig grootgebracht bij PEET VAN DE ZWARTE, in een café bij ’t trappeken-af, aan de bareel van ’t Hombeekse station, een staminee jarenlang ver in de ronde bekend voor de grote pint (een halve liter bruine voor nen dubbele cent).

Daarna kwam ze terecht bij PETER SUSKE.

Julieke Meuldermans kon zingen lijk een nachtegaaltje en met haar kristallen solo-stemmeke liet ze vanop het oksaal de kerstliekens trillen in het kerkgewelf van Hombeek, zo dat de mensen echt hun asem inhielden om beter te kunnen horen en nog niet durfden opzien als de laatste tonen stillekens uitgestorven waren. Om dan niet te spreken bij andere gelegenheden, van het Credolied van de Landman. Mensen, schoon ! Om er verliefd op te worden. Oudere mensen konden dat indertijd getuigen.

En verliefd werd hij dan ook, die Leuvense hoogstudent uit Leest, die Viktor heette.

VIKTOR DE LAET, die zeker niet TE laat kwam om Julieke stillekens het hof te maken, maar zachtekens kwam vooizen, langzaam lijzekens dichter bij ’t oortje fezelen, ge kent dat soort latijn ! Zijn ze dan getrouwd. In ’t jaar 12 was dat. Spijtig dat die brave man deze woorden niet horen kan, hij zou er zeker veel deugd aan beleven. Want hij was wat fier op zijn Julieke. Met reden. Hij haalde in 1912 met ere uit Hombeek, dat schoonste meiske van ’t dorp, Julieke met de witte bles, witter dan wit, zoals ze ’t toen zo schilderend zeiden; en hij bracht haar naar zijn vaderlijk huis, als een koning te rijk.

Maar bijeenslapen en al eens blij-gelukkig wakker liggen, dat heeft gevolgen. Elf stuks a.u.b.!

Elf verschillende exemplaren en toch dezelfden. Allen van eigen combinatie en deeg DE LAET – MEULDERMANS. Vader De Laet bekeek de zaken en zijn scheuten van kinderen nogal diplomatisch, filosofisch-fris en zakelijk-nuchter. Moeder Julie, de altijd-bezige bij, beredderde mee de hele doening. Tussen haakjes gezegd, ook alleen had ze dat wel gekund. STERKE VROUW was dat, de sterke vrouw, genoemd in de Bijbel.

En haar man, die overal gevraagd werd toendertijd, voor honderd en zoveel dingen : LID van het LANDBOUWCOMICE hier, LID van de HOGE LANDBOUWRAAD daar, VOORZITTER  van het VEEKWEEKSYNDICAAT  ginder, BESTUURSLID VEEFOKDAG elders. VERGADERING van de PROVINCIALE LANDBOUWKAMER vandaag, dan weer van het ARRONDISSEMENTEEL VERBOND te Mechelen.

En toen de tijd van zijn BURGEMEESTERSSCHAP LEEST. Voor alle mooie en schurfige commissies aangesproken, en steeds bereid tot hulp. De-die uit de bak helpen, die er feitelijk beter zou ingebleven zijn, maar de vrouw was zo op den dool…Voor die een goei werk bezorgen (en tenslotte bleek, dat die niet graag werkte…). Zelfs voor sommigen een goei vrouw zoeken. Echt, dat bestond toen nog, peins maar aan…

En inmiddels groeiden z’n kinderen op. Moeder Julie, vooruit maar. Deze week 3 met de mazelen, volgende week 2 met de dikoor, dan weer een koppel met de wijnpokken. Alles in serie. En dan al dat gebas in de tijd van de vallingen. Flessen siroop met de macht. Maar dat loopt wel voorbij, en ’t is altijd graag gedaan, kinderen. Ween maar niet, lach ne keer en vergeet het maar.

Maar door al die alledaagse dingen loopt voor beiden een gouden liefdedraad van ouderlijke toewijding en bezorgdheid.

Jaarlijks met de SJEES op bedevaart naar Hanswijk. Een hele sertivitude voor het vertrek. Als de laatste gewassen werd, was de eerste terug vuil. Moet ge verschieten of niet, als ge d’r enen onderweg verliest. Simpel is dat : een klein gaanstoksken efkens aan de kruk van ’t achterdeurken van de koets hangen, terwijl het hotsenden ding vol kinderen verder ratelt.

Plots, d’er enen uit. En niemand die van verbazing aan moeder iets durft zeggen. Komt dat tegen !

De guiten worden groter, de ene loopt hier, de andere rijdt daar, de ene zoekt hier, de andere vrijt ginder. En thuis zijn het altijd dezelfde ‘vreemde’ jongens en indringers die regelmatig en onregelmatig terugkomen. Onze Georges, waar zit die toch ? En onze Frans, waar nestelt

die ? En onze Fik, waar blijft die hangen. Maar schoon zingen op het oksaal dat die kan. Ik kan z’n stem er zo uithalen. Dixit een-zichzelf-troostend moederken over haar eersteling.

Het zijn allemaal kleinigheden, moeder. Ja, ze komen wel terug naar huis. Inderdaad, kleinigheden…

Maar eens gebeurt er iets ergs. Almeteens, plots en onverwachts. Vandaag nog maar wat koorts, haast onmerkbaar. Toch het bed houden. Maar morgen wordt her erger met het uur, angstwekkend-groeiend. Want ’t gaat zo rap, razendsnel en gevaarlijk is het voor ge de ernst ervan beseft. Ach Moeder Gods, houdt mijn hart vast, want ons Jeanneke is in gevaar en wordt uiterst stil. HELEMAAL-STIL. En niemand die kon helpen ! Zo plots weggemaaid…

De familie De Laet-Meuldermans verliest, na een kortstondige ziekte een welbemind en nederig lid Jeanne De Laet, in de lente van het leven. Ze was geen 19. Donderdag 21 juni 1945 werd ze begraven. Ach, God. Gij weet het best, maar moeder, zij lijdt, nacht en dag, zwaar en ’t lest. Dat gaf haar een eerste grote krak ! Dank u, moeder voor zoveel moedig gedragen zorg en kommer.

Vandaag vinden we allen wel een speciale reden van dank en denken we daaraan : een speciale attentie van haar, die men zich herinnert, een goed woord van u, moeder, een blik die men niet vergeet, een vingerwijzing, een vermaning misschien, een oorveeg zelfs, die nodig was en goed bedoeld. Dank u, moeder.

Of zouden we vergeten, tijden van krijgsgevangenschap van Georges, de bange onzekerheid daaromtrent, de afwezigheid van weggevoerde zoon Frans in een herhaaldelijk gebombardeerd Bremen en haar maandenlange stille bange angst.

Graag gedaan, zien we moeder ons toeknikken. Inderdaad, het werd allemaal graag gedaan.

Maar de schoonste parel smeden aan hun huwelijkskroon. Dat hebben we bijzonder graag gedaan en in alle stilte, en met fierheid en vreugde. Vader De Laet en moeder Julie, beiden samen het priesterschap voorbereiden van hun geliefde zoon René, in daden en doening en levenswandel BEREIDEN en VOORBELEVEN. Graag hadden we René vandaag in ons midden…

En zou vader nu uit een holleken in de hemel kunnen neerkijken op deze bijeenkomst, hier rond deze tafels, hij zou glunderen van tevredenheid achter zijn klein brilleken en eens pinken naar Sint Pieter en zeggen : ‘Sint Pieter, bedankt, nu moogt ge moeder hier wel binnenhalen, we hebben beiden onze goede tijd gekregen en gebruikt. En me dunkt, Sint Pieter, als ik goed kijk, dat ze het allemaal wel stellen en hun plan trekken.’

Beste vrienden, nu is moeder voorgoed heengegaan. We zagen haar stillekensaan bergaf glijden. Toen René vorig jaar uit Zaïre weerkeerde en zijn vaderhuis nog eens binnentrad, en vermoeid, zijn valieske naast zich op de vloer neerzette, zijn brilleken afnam en zijn onschuldig moederken aandachtig bekeek, die hem niet herkende, maar die toch dat bijna-versleten valieske in ’t oog had, en dan die grote flinke mijnheer bekeek, toen hoorde hij gretig haar zeggen : ‘dat ziet er ne ferme meneer uit, die zoekt hier nog wat te blijven, geloof ik.’… Toen voelde René naast medelijden een diep-snijdende hartepijn en voorzag het aarzelend beginproces van lichamelijke verwording en voorvoelde de schok van een zich inzettende achteruitgang en een naderende langzame aftakeling.

Deze lichamelijke aftakeling heeft zich geleidelijk maar gestadig-groeiend voltrokken, is allengskens verworden tot een schoonmenselijke uiterst eenvoudige schamelheid. Haar leven is stillekens als een kaarske uitgedoofd. Zo is ze zachtjes ingetreden de immense grote luister van de hemselse heerlijkheid. God beware haar mooie ziel.

Beste vrienden, mag ik in uw naam een woord van dank zeggen aan onze goede zuster Josée, die met onverpoosde toewijding, met groot geduld, liefdevol, de moeilijke oppas heeft mogen doen en dat graag en fijn-perfect heeft verwezenlijkt, dag- en nachtwerk, bijgestaan door haar man.

Verzorging, ja, bovendien vergezeld van een stil aanmoedigend woord, dan een klein gebaar, aleens een streling van haarlok of wang, af en toe een schalkse lach. Variaties genoeg in blijken van vriendelijke attenties, maar alles uit een goed hart. Wat een onbetaalbare hoge luxe ! Want een ziek oudje is een gezegend godskind, even onschuldig hulpeloos als een slapend wicht. Gelukkige zielen die thuis zo mogen sterven…

Rust vredig, moeder, zacht met vader, zoals vredig rusten uw Jeanne, uw Pelagie, en Juul…Wij volgen wel, we schuiven al aan…

      Stan Huysmans.”

Naschrift. Aan het huis der Witte Paters, Keizerstraat 25 Antwerpen.

De familie Da Laet – Meuldermans

-is blij, zeer vereerd en dankbaar dat de begrafenis-eredienst werd bijgewoond, en in concelebratie met onze pastoor opgeluisterd, door acht Witte Paters, waardoor de plechtigheid verheven werd in onze vertrouwde nederige parochiekerk tot een mooie manifestatie en een ruime vervanging wilde zijn van onze afwezige broer René.

-Zij waardeert in hoge mate deze flinke aanwezigheid waardoor de plechtige dienst een ontroerend cachet kreeg; tevens voelt zij aan dat die heren confraters hiermede de aanwezigen wilden tonen, dat zij hulde wilden brengen aan Julie Meuldermans, het nederig moederken, dat heel haar leven opgedragen heeft als een stil-stichtend voorbeeld en ‘een leven van gebed’ om van de Heer te mogen verkrijgen een zoon-missionaris te hebben, die een goede werker zou zijn in de immense Wijngaard der Heren;

Zij houdt eraan het Huis der Witte Paters deze gevoelens en indrukken schriftelijk neer te leggen.

    Leest, 10 augustus 1984.

    Stan Huysmans-De Laet.

(‘De Band’, september ’84)

“Haar eenvoud, haar zachte goedheid, haar bekommernis om anderen verwierf haar veel vrienden. Hoe dikwijls zei ze niet dat we goed moesten zijn voor elkander.

Zij was sterk in de beproeving en stelde steeds haar vertrouwen op God, geen dag ging voorbij zonder gebed en laten wij God danken voor het lange en schone leven van moeder die voor ons steeds een voorbeeld was.” (Uit haar gebedsprentje)

Anna Laurette JULIA Meuldermans was te Hombeek geboren op 24 mei 1888 en ze overleed te Leest op 6 augustus 1984.

Zij was gehuwd met Viktor Jozef De Laet (°Leest 16 maart 1887, +Leest 17 januari 1970), één van de notabelen van het dorp. Gewezen burgemeester van Leest, lid van de Hoge Landbouwraad, ere-voorzitter van de Boerengilde Leest, voorzitter van het Veekweeksyndikaat Puurs-Willebroek, ere-kassier der Raiffeisenkas van Leest, ere-voorzitter van het landbouwcomice Willebroek , bestuurslid van de Fokveedag Kalfort-Puurs, lid van het Provinciaal Veekweeksyndicaat van Antwerpen, lid van de Provinciale Landbouwmaatschappij en de Provinciale Landbouwkamer, lid van het Verbond der Boerengilden van het Arrondissement Mechelen…

-Een jonge Julia Meuldermans bij haar opgemaakte boter.            

Vroeger boterde elke boer. Met hun grote zwarte korven trokken de boerinnen naar de markt, met kruiwagen of speelkar. De klompen boter werden met de hand gekneed, tot de laatste druppel water er uit was, anders betaalden de klanten de prijs niet.

Julia Meuldermans staat hij bij haar opgemaakte boter, klaar om ze aan de man te brengen bij de winkeliers van Willebroek : ‘In de warme dagen was dat een heel probleem, zegt ze, dan liep de boter bijna uit onze korf, maar ik geraakte er toch steeds van af. Dan plaatsten wij die ’s nachts onder de bomen, want koelkasten bestonden nog niet…’   (LG, blz. 310)

-Julia Meuldermans op oudere leeftijd. (foto Wilfried en Lieve Spruyt- Huysmans)

10-09-2013 om 16:20 geschreven door Marcel Van Hoof

De nieuwelingen bij V.V. Leest

met trainer Emmerechts.  

1984 – 9 augustus – De Mechelse Week :

                                        V.V. Leest – Vooral het middenveld versterkt !

“Vorig seizoen miste V.V.Leest net de promotie : er werd te vaak thuis verloren, het speelveld was te klein en als de jongens van trainer Emmerechts zelf het spel moesten maken, liep het nogal eens spaak. Het bestuur van V.V., onder het commando van voorzitter Spruyt, heeft geprobeerd al deze ‘gebreken’ op te vangen.

Eerst en vooral werd, en dit op verzoek van vele spelers, het speelveld vergroot : 8 meter breder en 8 meter langer. Deze inspanning zou het thuisvoordeel groter moeten maken.

Verder werd wijselijk getracht de spelerskern van vorig jaar te behouden, op Jos Bogaerts na die teruggaat naar K.V. Mechelen. Maar een voetbalclub die vooruit wil in tweede provinciale moet zich versterken, vandaar ook drie belangrijke transfers ! Vooreerst Luc Maremans, uit Muizen weggehaald op verzoek van trainer Emmerechts. Maremans is een aanvallend middenvelder die als beste speler van zijn ex-ploeg gold. Het bestuur wil zich niet mengen in de ploegenopstelling, maar men wist ons te zeggen dat deze Maremans waarschijnlijk kort achter de spitsen zal uitgespeeld worden.
Een tweede versterking voor het middenveld zou Yves Van Bever moeten worden. Hij speelde bij Humbeek en daarvoor bij Muizen. Hij zou een man met de goede voorzet zijn.

De derde belangrijke aanwinst is Danny Willems, een spits die vorig seizoen bij Humbeek goed was voor 18 treffers. Hij zou een hard schot in de voet hebben en, wat zeker niet onbelangrijk is, hij speelde vroeger reeds drie seizoenen samen met Guido Slachmuylders.

Het spitsenduo voor volgend seizoen lijkt dus bekend, al kunnen Eddy Bogaerts, Rudy Wouters en zelfs Pissé ook hun mannetje staan vooraan.

Op het middenveld worden de plaatsen wel erg duur : naast de aanwinsten Maremans en Van Bever zijn er ook de revelaties van vorig seizoen, Huys en Hellemans en natuurlijk nog de ‘routiniers’ als Ludo Goossens, Van Praet en Selleslagh. Deze laatste kan echter ook als libero erg nuttig zijn. De andere verdedigers zijn gebleven : Van der Trappen, Frans Goossens, Pissé en eventueel Wouters en Eddy Bogaerts.
V.V.Leest beschikt dus zeker over een ruime kern van evenwaardige spelers, zodat het selectieprobleem niet licht op te lossen valt. Maar dat laten we best aan Yvan Emmerechts over. Hij blijft trainer en terecht ons inziens.

V.V. beschikt bovendien nog over een ‘redder als de nood het hoogst is’, namelijk doelman Francis Spinnael. Hij speelde een schitterend eerste jaar voor V.V. en iedereen verwacht dat hij zulks ook het komend seizoen zal doen.” (e.g.)

In hetzelfde weekblad :

                                    Voorzitter E. Spruyt : ‘Vooral thuis beter doen’.

“Een man die bij V.V.Leest veel werk verzet en niet zo vaak in de kijker komt, dat is Emiel Spruyt, computerbediende bij de telefoon (RTT) en voorzitter van V.V.

Een nuchtere voorzitter die met beide voeten op de grond staat en dat is ook nodig in een voetbalploeg. We vroegen hem zijn indrukken over vorig seizoen en zijn idee over het komende.

Spruyt : ‘Het doel vorig jaar was meedingen naar de titel en dat hebben we lange tijd gedaan. We hadden er de spelers voor gekocht en globaal gezien ben ik tevreden met het resultaat. In onze reeks zaten moeilijke tegenstanders en ook de reeks voor komend seizoen is zeer sterk. Wat mij het meest plezier deed was het doorbreken van de eigen jongeren Huys en Hellemans. Volgend seizoen willen we echter nog beter doen : het speelveld werd breder en langer gemaakt en we zorgden voor versterking van onze kern. Zo proberen we ook meer toeschouwers te krijgen : onze supporters hebben er niet zoveel aan als wij op verplaatsing winnen en thuis punten kwijtspelen.’

D.M.W. : ‘Vreest u geen concurrentie van S.K.Leest of van de nieuwe sporthal ?’

Spruyt : ‘Neen. De Bond zorgt ervoor dat we nooit tegelijk met S.K. thuisspelen, dus dat is geen probleem. De sporthal trouwens ook niet want de zondagnamiddag wordt daar alleen zaalhockey gespeeld en die hebben een zeer eigen publiek.’

D.M.W. : ‘Wat is de rol van een voorzitter van een voetbalploeg ?’

Spruyt : ‘Gewoon ervoor zorgen dat alles vlot verloopt, dat alles draait zoals het hoort en inspringen waar het nodig is. En dat laatste geldt voor al onze tien ploegen. Het voorzitterschap is een taak die heel het weekeinde en nog vele weekavonden in beslag neemt.’

D.M.W. : ‘Uw diepste wens voor ’t komend seizoen ?’

Spruyt : ‘Zo dicht mogelijk eindigen. Daar zit natuurlijk alles in en iedereen wil promoveren, maar je moet nuchter blijven. Als de sfeer en de vriendschap onder de spelers maar goed zit, dat is de basis van alles.’”

10-09-2013 om 16:04 geschreven door Marcel Van Hoof

  1984 – 3, 4 en 5 augustus : Officiële opening “Sportcentrum Leest”

            Op vrijdag 3 augustus werd de nieuwe “sporttempel” van Leest officieel

            ingehuldigd met een receptie. Heel het weekend werden er wedstrijden gespeeld

            om de zaal ook sportief te “dopen”. Het programma :

            Vrijdag:

            20 uur : officiële opening met receptie.

            21 uur : Volleybal : Kavoc Kapelle-o-d-Bos tegen Halle.

            Zaterdag:

            Vanaf 15 tot 19 uur : verschillende zaalvoetbalwedstrijden : Dames VV-Leest-

            Dames SK-Leest, Uilenspiegel-Veteranen VV-Leest, Vevoc Leest-ZVC Leest,

            ZVC Leest (1^e) – S.V.Leest.

            20 uur : Handbal : K.V.Mechelen-Neerpelt.

            21 uur : Zaalvoetbal...Oud-KV Mechelen-Oud-RC Mechelen

            Zondag:

            09u30 : Volleybal met Hofo Hombeek, Vevoc Leest, KWB Coloma en

            Lemmekens Heffen.

            11 uur : Basketbal : BBC Battel tegen Dijletrotters.

            13 uur : Basketbal : dames Vevoc Leest-Den Bosch (NL)

            14 uur : Basketbal : heren Vevoc Leest- Den Bosch (NL).

            20 uur : Show- en Dansavond met “The Dolly Dots”.

                                                     SPORTCENTRUM LEEST

Niemand achtte het voor mogelijk : in een tijdspanne van nauwelijks 6 maanden werd in Leest een fonkelnieuwe sporthal opgetrokken.

Het “Sportcentrum Leest” kwam er, op de parking van voetbalclub V.V.-Leest.

De idee achter dit initiatief was er gekomen na de ramp met de feesttent in 1983 tijdens de Leestse Volksfeesten en gezien er te Leest geen enkele geschikte zaal was.

Kwamen daarbij nog de problemen waarmee V.V.-Leest werd geconfronteerd in verband met de parkinggronden voor hun terrein.

De erfgenamen van de eigenares drongen aan op verkoop van deze bouwgronden.

Niet minder dan 18 mensen zorgden voor de nodige financiële inbreng om de plannen bliksemsnel te realiseren.  OP 9 januari 1984 werd een bouwaanvraag ingediend en een maand later werd de naamloze vennootschap ‘Sportcentrum Leest’ opgericht met een maatschappelijk kapitaal van 4,5 miljoen fr.

Nadat het schepencollege van de stad Mechelen de toelating (20 februari) had gegeven tot het bouwen van het Sportcentrum werden op 9 maart de werken aangevat.

Het complex kostte –met de gronden inbegrepen- zo’n 15 miljoen fr. In vergelijking met de andere sporthallen in ons land was dit minder dan de helft.

Het geheel omvatte een zaal van 42 m. op 23 m. waar zowel sport, als feesten, als handelsmanifestaties, als muziekwedstrijden konden in plaatsvinden. Zelfs wanneer men de ganse oppervlakte niet nodig had, kon men er terecht voor allerlei manifestaties want dank zij de keuze van het verwarmingssysteem en de manier waarop dit werd uitgewerkt was het mogelijk slechts een gedeelte van de zaal te verwarmen. Buiten de dienstlokalen zoals sanitairen, eerste hulp bij ongevallen, bergingen, verwarming en kleedkamers was er een zeer ruime keuken die de capaciteit van de ganse oppervlakte van de feestzaal aankon.

Verder waren er een restaurant en een cafetaria. Het geheel toegankelijk en aangepast voor mindervaliden. De zaal met een oppervlakte van bijna 1000 vierkante meter werd voorzien voor volgende sporten : (in een centrale opstelling) zaalvoetbal, minivoetbal, zaalhockey, handbal, korfbal, tennis, volleybal en basketbal. In een dwarse opstelling : drie volleybalvelden of twee basketbalvelden.

De ex-vedette van KV Mechelen en beheerraadslid Frans Tuyaerts nam oorspronkelijk het technisch beheer van het complex in handen alsmede de public-relations naar de sportverenigingen regio Mechelen.

CVP-raadslid en Leestenaar Louis Vloebergh verzorgde de public-relations met de Leestse verenigingen en socio-culturele verenigingen uit de Mechelse regio.

Guy Seeldraeyers zorgde voor de contacten met de drankindustrie en toeleveringsbedrijven en Jos Roosemont, tevens de architect van het complex, ontwierp het infoblad “Sportcentrum Leest”.

Jos Roosemont verzorgde ook de publiciteit en stond samen met mede-aandeelhouder Herman De Neve in voor de éénmalige organisaties.

De prijs voor de huur werd scherp gehouden : regelmatige gebruikers betaalden voor de huur van de ganse sporthal 500 fr per uur, gelegenheidsgebruikers 600 frank.

Een plein afhuren voor één uur kostte 150 fr.

Van donderdag 31 mei tot zondag 3 juni liepen de 14^e Leestse Volksfeesten en de gloednieuwe sporthal was klaar. Het was meteen de eerste activiteit.

De feesten werden ingezet op O.L.Heer Hemelvaart met een plechtige eucharistieviering gepaard met de inwijding van de sporthal. De mis werd opgedragen door E.P. De Brabander. Voor de muzikale omlijsting zorgden de K.Fanfare St.-Cecilia uit Leest en het zangkoor “De Heilige Familie” uit Schiplaken.

Om 11 uur volgde de officiële opening van de Leestse Volksfeesten met een receptie.

Vanaf 14 uur was er het spelprogramma om de “trofee Louis Neefs” waar een tiental verenigingen uit het Mechelse aan deelnamen.

Om 20u30 begon het internationaal showprogramma met The Star Sisters, Patricia Paay, John Terra en het orkest Five Pennies Band.

De dag nadien ging er een speciale “diner-show” door, een nieuwigheid in het stramien van de Volksfeesten. De deelnemers konden kiezen uit drie uitgelezen menu’s, terwijl ze muzikaal werden verwend door Rob De Nijs, Anita Meyer en het orkest De Bluesette.

Op zaterdag presenteerde Conny Neefs een “Ontdek-de-ster”zangwedstrijd gevolgd door een show- en dansavond met  artiesten Roy Black en Dennie Christian.

Op de laatste dag werd er vanaf 14 uur een folklorenamiddag gegeven met medewerking van de volksdansgroep Korneel, de Kon. Fanfare St.-Martinus uit Hombeek en het jeugd- en muziekkorps “De Mechelse Arendjes”. Als sluitstuk volgde er ’s avonds een show- en dansavond met Will Tura en orkest.

Maar de officiële opening van het Sportcentrum vond plaats op vrijdag 3 augustus.

Dit gebeurde met een receptie en een volleybalwedstrijd tussen Kavoc-Kapelle-op-den-Bos (1^ste Landelijke Dames) en Saco-Halle (1^ste Nationale Dames).

Op de receptie waren talrijke prominenten opgedaagd : volksvertegenwoordigers Verhaegen en Luc Van den Brande, de Willebroekse burgemeester Hugo Adriaenssens en zijn Mechelse collega Jef Ramaekers. Deze laatste was één en al lof voor wat er in Leest gerealiseerd was :

‘Vuiltongen beweren dat het Mechels stadsbestuur groen zou lachen bij de opening van deze hal, maar wij verheugen ons en hopen dat het een succes zal worden.’

De dag nadien waren er diverse sportmanifestaties gepland : zaalvoetbal V.V.Leest-S.K.Leest voor dames, Uilenspiegel Mechelen-V.V.Leest veteranen, Vevoc Leest-Z.V.C.Leest (2^e ploeg) en Z.V.C.Leest(eerste ploeg)-S.V.Leest.

’s Avonds stond er de handbalwedstrijd KV Mechelen-Neerpelt op het programma gevolgd door een zaalvoetbalduel tussen oud KV Mechelen en oud RC Mechelen.

Op zondag 5 augustus werd er gevolleybald en stond er basket op het programma en ’s avonds werden de feestelijkheden besloten met een grote internationale show- en dansavond met de Dolly Dots.

In september reeds startte Z.V.K Leest met een zaalvoetbaltornooi, Vevoc Leest volgde met een basket- en volleybaltornooi.

De evenementen volgden mekaar in snel tempo op : in oktober werd er in het Sportcentrum een “Top Show”georganiseerd met Walter Capiau en de groep “Venus”.

Op 29 december bracht  Klub Mechelen Handbal in het Sportcentrum “Rob De Nijs in concert” met het orkest Bluesette en organiseerde “Sportcentrum Leest”  een eerste Kerst- en Oudejaarsavondmenu in het restaurant van het Sportcentrum.

Op oudejaarsavond aangevuld met een sensationeel showprogramma

De Mechelse zaalvoetbalploeg Turbo organiseerde dezelfde maand hun wisseltrofee, een ééndagscompetitie voor 8 ploegen.

Begin 1985 werd de Leestse sporthal het gedeeltelijke centrum van de 2^de nationale afdeling A zaalhockey.

Modeshows, mosselfeesten, hondenshows, kaarttornooien, huwelijks- en kapselshows,

rommel- en antiekmarkten, huwelijksfeesten, congressen, theatervoorstellingen...alles kon in het Sportcentrum Leest.

Op maandag 24 februari 2003 nam de stedelijke vzw Sport Actief Mechelen (SAM) het beheer van de sporthal in Leest over van de failliete naamloze vennootschap Sportcentrum Leest. Onmiddellijk werd het houden van huwelijksfeesten afgeschaft evenals alle andere niet-sportieve activiteiten.

“Zo kunnen de bewoners opnieuw van hun nachtrust genieten” verklaarde schepen voor sport Koen Anciaux (VLD) aan Gazet van Antwerpen op 1 maart 2003.

Sport Actief Mechelen stelde een architect aan teneinde de sporthal totaal te renoveren.

(Samengevat uit diverse artikels van Het Laatste Nieuws, Gazet van Mechelen en De Mechelse Week)

Foto’s :

-De “Dolly Dots” openden het “Sportcentrum” van Leest.

-Volleybal tijdens de opening .

10-09-2013 om 09:50 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – Van 11 tot 21 juli : Bivak Chiro meisjes te Zutendaal

De jongens traden in hun voetspoor van 21 tot 31/7.

Zoals elk jaar hadden de meisjes en de jongens van de chiro het dorp in twee verdeeld, om de dag voor het bivak ‘milde giften’ te gaan ophalen bij de mensen thuis. Dit onder de vorm van groenten, aardappelen en diverse winkelwaren.

1984 – Zaterdag 14 juli : Davidsfonds Leest – Drielandentocht

            De jaarlijkse reis voerde dit jaar naar de drielandspunten, met name de

            Voerstreek, Aken en Maastricht.

            Kostprijs : 380 fr (leden : 320 frank), gezinsprijs 1200 fr.

            Inschrijven kon bij de bestuursleden : Jeroom Verbruggen, Maria Lamberts, Martin

            Mollemans, Aloïs Hendrickx, Marleen Verschueren en Mia De Wit.

            (‘DB’, juli ’84)

1984 – Zaterdag 14 juli : Film en dia’s uit Chili

            door zuster Jeanne De Boeck, in de Parochiezaal om 19 uur. (‘DB’, juli ’84)

1984 – 16 juli – Gazet van Mechelen : Zuster Jeanne De Boeck opnieuw naar Chili

            “Eerlang gaat zuster Joanna De Boeck opnieuw naar Conception.

            Een stad in Chili, waar 15 jaar geleden, toen zuster Joanna er voor het eerst

            kwam, nog geen sociale voorzieningen waren.

            Maar daar is nu heel wat verandering in gekomen.

            Vanuit Santiago werd 15 jaar geleden een eerste ruwbouw opgericht dienstdoende

            als “Hospideria” of een dak voor daklozen.

            Met de komst van de zuster, die ook verpleegster was, werd ook een polikliniek

            opgericht, want aan medische verzorging was grote nood.

            Dit is ondertussen uitgegroeid tot een groot medisch centrum waar vrijwillige

            tandartsen werken, een dokter en de zuster zelf.

            Een derde stap in het ontwikkelingsproject was de oprichting van twee kleine

            woningen voor bejaarden.

            Nu is men volop bezig een nieuwbouw te plaatsen voor de opvang van 75 terminale

            patiënten. Rond het sociaal project werd ook voor kinderopvang gezorgd.

            Er kwam een school, en een gymnastiekzaal die ook een polyvalente opdracht kreeg.

            Jaarlijks worden zo’n 8 à 10.000 mensen opgevangen in het hospideria.

            Gedurende 10 jaar gingen meer dan 200.000 patiënten door de handen van het

            centrum.

            Dat dit allemaal een massa geld kost, hoeft geen betoog. Zo kan men op verschillende

            manieren het ontwikkelingswerk van zuster De Boeck steunen.
            Er is het systeem van het peterschap van kinderen. Men kan een bijdrage storten op

            het rekeningnummer van de zuster.

            Wie er meer over wil weten kan contact opnemen met de zuster die voorlopig nog

            verblijft op de Hombekerkouter 59 te Hombeek.

            (...)”

Jeanne (Maria Antonia Johanna) De Boeck was in de Winkelstraat te Leest geboren op 3 maart 1928 als dochter van Alfons en Henriette De Prins (een zus van burgemeester Pieter De Prins). Ze trad in bij de zusters ursulinen van O.L. Vrouw-Waver (1947)  en werd er regentes wiskunde-wetenschappen (1948).

Ze studeerde verder en behaalde het ‘Diploma Tropische Geneeskunde’ aan het Tropisch Instituut te Antwerpen (1952) en dat van koloniaal verpleegster te Leuven (1953). In hetzelfde jaar vertrok ze naar de missies, i.c. naar Belgisch Congo (Democratische Republiek Congo).

In de oostprovincie in de Uele te Titule werkte ze bij de melaatsen in de ziekenzorg (van 1953 tot 1960) en na de onafhankelijkheid (tot 1962) als leerkracht. Die twee jaren waren bijzonder moeilijk en ze kwam naar België.

Terwijl ze in Mechelen onderwees (ursulineninstituut, 1962-1965), leerde ze Spaans aan het COPAL (Collegium pro America Latina) te Leuven. Ze specialiseerde zich verder te Duffel en behaalde een A1-diploma verpleegkunde voor de centrale jury (1967). Daarop verwierf ze een getuigschrift van de Dienst voor Ontwikkelingssamenwerking te Brussel (1968).

Dan vertrok ze (in 1969) naar Cencepcion (Chili). Daar werkte ze in de Hogar de Cristo als madre Juanita in het opvangtehuis, de polykliniek, het ouderlingengesticht of de ‘hogar de ancianos’ en in de huizen voor verlaten meisjes.

Ze  leerde er met de computer werken en werd meer dan eens voor haar inzet en werk geëerd : zo ontving ze in Chili diploma’s voor jeugdzorg, drugbestrijding, gedragsverandering, bestrijding van HIV en vooral werd ze ereburger  van Concepcion (1984); bij ons ridder in de Orde van Leopold II.

In 1962, 1976, 1978, 1980, 1982 en 1984 was ze op verlof in België.

Na haar opruststeling kwam ze voorgoed naar België terug (eind 1992) maar zat er evenmin stil. Een hele tijd (tot 2000) hielp ze nog in de school in de Mechelse Hoogstraat en werd hulparchivaris van de congregatie in O.L.Vrouw-Waver. Ook was ze (van 1992 tot 2003) één dag in de week te vinden als ‘verkoopster’ in de ‘Trefzaal’ van het ‘Pastoraal Centrum’ te Mechelen.

(‘De Sint-Niklaasparochie in Leest’, 2009, Wilfried Hellemans)

1984 – 21 juli : Bierproefavond Vevoc

In het groot chirolokaal. Inschrijven (200 fr./persoon) bij Vic Smets.

(Brief voor de Vevoc-leden, 3/7/84)

1984 – Van 21 tot 31 juli : Bivak Jongenschiro te Zutendaal.

“…De gemeente Zutendaal is een bekoorlijke plek natuurschoon, een landelijke oase tussen de Limburgse industriekernen Lanaken en Genk. Dit ‘Zoete dal’ biedt de bezoekers alleszins de mogelijkheid zich te ontspannen en te genieten bij beek, bos of heide.
In elke seizoen ontspringt uit dit frisse dorp het wonderlijk gevoelen van schoonheid en rust. Een blijvend bezit van Zutendaal is zijn natuur. Dat weten de talrijke toeristen die hier ’s zondags rust en recreatie zoeken. Tijdens de zomermaanden ontmoet men overal kampeergroepen en jeugdbewegingen. Alhoewel Zutendaal (3.206 ha) op de rand van het Kempens plateau ligt, vertoont het haast uitsluitend Kempense aspecten, uitgestrekte naaldbossen, purperen heidevlakten met hier en daar een schrale berk en een helgele bremstruik.

In deze prachtige streek, op het bivakheem ‘De Ploeg’, hebben we ons samen met Matthias een 10-tal dagen tof geamuseerd.

“’t Zoete Dal” luidde ons bivakthema. Een thema vol mogelijkheden, vol kansen. Het bood ons een aanknopingspunt voor een aantal beleefde waarden op bivak aan : aandacht voor de grote en de kleine vrede, verbondenheid, fantasie, feest om het samenzijn !!!

Gedurende de volle 10 bivakdagen hebben we getracht in ’t Zoete dal door middel van spel, fantasie, sport en bezinning een ploeg van toffe mensen te vormen.

Een ploeg van toffe mensen betekent : ‘een (h)echte gemeenschap waar ’t plezant is, waar we de kans krijgen om te zingen, te dansen, te lachen, te springen, te bezinnen en te bewonderen.’

Samen met Matthias hebben we het spel op stelten gezet ! Matthias was een zonderling figuur. Dat vond iedereen van de chirogroep. Met zijn lange jas met wel ontelbare zakken opgenaaid en zijn strooien hoed wist hij direct iedereen nieuwsgierig te maken. Op één van zijn reizen was hij eens voorbij ons dorpke in Leest getrokken en zag hoe wij daar speelden.

Hij vond dat heel plezant en nodigde ons uit om naar zijn dorpke “’t Zoete dal” te komen. Hij vertelde dat daar een heleboel rare wezens woonden die ook heel graag speelden. Misschien konden we daar tesamen een ploeg vormen om een vredevol-spel-bivak uit te bouwen.

Elkaar helpen, geen ruzie maken, elkaar niet uitschelden…allemaal dingen die niet zo gemakkelijk waren vond Matthias, maar zeker de moeite waard om te proberen.

Zelfs die rare ‘Zoetendalers’ vonden het geweldig om die 10 dagen bij elkaar te zijn.

Sam Wekkerman, die eigenaardige kerel die boordevol horloges en wekkers hangt, was content dat men steeds op tijd ging slapen en uit zijn bedje kon. Professor Bolleboos, verstrooid als altijd, zei dat het deze maal allemaal stoute kinderen en brave leiders waren.

Maar hij vergiste zich weer. Jan Donker, die in het schemerdal leefde en bang was voor het licht, dankt alle Chirojongens omdat hij zijn vriend Jack Firelli teruggevonden had.

Peregrijn Tolk heeft, sinds dat de speelclub en sloebers in ’t Zoete dal arriveerden, nog maar weinig kaboutertjes meer gezien. Maar die kleine mannetjes zijn nu druk bezig om zich op de wintermaand voor te bereiden.
Swiebertje Zwerf, de man die geen vlieg kwaad kon doen en overal reeds geweest was, stond er versteld van dat de chirojeugd de natuur zo respecteerde. Op tocht of op 2-daagse liep alles naar wens en dat vond Swiebertje fijn.

Tuba-eik, de muzikale boom van het dorp, speelt nu nog altijd maar chiroliedjes die hij van ons geleerd heeft. Uit naam van alle bomen  dankt hij de milieu-vriendelijke Zennedijkers die geen enkele boom pijn hebben gedaan. En dan was er nog Harry Kwispers, het jongetje dat alle spellekes van A tot Z kende. Hij had zoiets weg van Ciske de Rat en daarom speelden de kinderen graag met hem.

De Bikiwikis hebben ook voor de plezante noot gezorgd. Zij hadden voor de speelclub en sloebers een ‘kwisperbal’ georganiseerd en een groot Bikiwiki-spel met vele plezante spelletjes stond ook op het programma. Op een namiddag hebben ze zelfs getoond dat ze net als de leiding hun mannetje konden staan.

Tijdens het kampvuur zorgde Tom Sprokkel voor een groot, knetterend vuur. ’t Was tof met al die mannen, ’t was goed eten, ’t was reuze…Nu nog spreekt men erover.
Dit bivak is een stimulans om verder te doen aan de chirobeweging in ons dorpke.

  De Leiding.”

(‘DB’, september ’84)

1984 – 22 juli : Herdenking Nationale Feestdag met ‘Te Deum’.

Om 09u30 werden alle leden van de N.S.B.  in hun lokaal verwacht en een kwartier later begaven zij zich samen naar de kerk voor een ‘Te Deum’ . Na de kerkelijke plechtigheid volgde een bloemenhulde aan het monument der gesneuvelden en overleden makkers.

Op de uitnodiging stond vermeld dat de eretekens ‘gedragen worden’.

(Brief aan de NSB-leden van 17/6/84)

1984 – 29 juli : Flotschieten met Vevoc

In de tuin van de Vrije Basis- en Kleuterschool. Van 14 tot 18 u.

 “Met een stralende zon startten we om 14 u. het flotschieten . Er waren 2 groepen van 9 spelers waaronder 6 vrouwen. Na ongeveer anderhalf uur spel werd er gestopt. Ieder telde winst of verlies en er werd een klassement opgemaakt. De 9 besten speelden dan voor de ereplaatsen, de 9 minder goeien voor de rode lantaarns. Na weer anderhalf uur werd dan het eindklassement opgemaakt” :

1.De Maeyer Vic                    9.De Hondt Hilde

2.Van Medegael Marcel        10.De Smet Rita

3.Op de Heyde Paula             11.Smets Vic

4.De Wit Pierre                      12.De Laet Roland

5.De Decker Jan                     13.Clymans Paul

6.Dons Tony                           14.Spoelders Frans

7.Van den Heuvel Jan            15.Verbruggen Emilia

8.Tourné Ludo                                    16.Alewaters Liliane, Maximus Jeanine, Van Waeyenberghe

                                                          Marc.

(’t Kampvuurke, 15/9/84)

10-09-2013 om 09:37 geschreven door Marcel Van Hoof

1984 – 5 juli – De Mechelse Week : V.V. Leest erg actief

            “V.V.Leest heeft voor het seizoen 1984-85 duidelijk grote ambities.

            Nadat de club al twee jaar als underdog vertrok in het nieuwe seizoen, moet men

            dit jaar V.V. Leest zeker bij de ploegen rekenen die in aanmerking komen voor

            de titel.

            Leest was immers erg actief op de transfermarkt en behield ook een groot deel

            van de al bestaande kern.

            Als trainer werd het volste vertrouwen in Emmereghs gesteld.

            Met al de problemen rond de ploeg, kon hij vorig seizoen toch een mooie ereplaats

            in de wacht slepen.

            Yves Van Beveren (middenvelder) komt via een vrije transfer over van Humbeek.

            Luc Maeremans kocht zich eerst vrij bij Muizen en tekende dan een aansluitingskaart

            bij Leest.

            Jan Casteels (Rapid) bekwam men via een ruil. Asia Marco gaat dan voor Rapid

            spelen. Voor de aanval werd Danny Willems (S.K.Londerzeel) voor één seizoen

            overgenomen. Hij maakte vorig seizoen 13 doelpunten.

            Ook zal Leest volgend seizoen een beroep doen op Adrien Bohnen.

            Deze speler was voor drie jaar semi-prof bij Anderlecht maar stopte wegens studie

            met de actieve voetbalsport.

            Met K.V. Mechelen kwam Leest terug tot een overeenkomst om Patrick Pisé en

            doelman Spinael terug voor één seizoen over te nemen.

            Definitief bekwam men de overgang van Guido Slaghmuylders.

            Leo Verhasselt gaat definitief naar S.K. Leest en ook zag men van de diensten van

            Jos Bogaert af. Dit wel om zijn gedrag tijdens de wedstrijden.”  

            S.K. Leest verkocht Van Dam

           “Bij S.K. Leest verkocht men slechts één speler, maar deze was wel vorig seizoen een

            spelbepalende figuur. Dirk Van Dam was vorig seizoen goed voor 20 treffers.

            Hij zal de kleuren gaan verdedigen van tweede provincialer Bonheiden.

            Als trainer blijft bij S.K. Leest Harry Cauwenbergh aan.

            Hij krijgt heel wat nieuwe spelers volgend seizoen onder zijn hoede.

            Eerst zijn er drie spelers die vorig seizoen geen eigendom waren van de ploeg maar

            ook volgend seizoen zullen blijven.

            Eddy Van Moer werd nu definitief overgenomen van FC Borgt.

            Van streekgenoot V.V. Leest bekwam men de definitieve overgang van Leo Verhasselt.

            Ook Kris Heysman (Sporting Mechelen) wordt nu eigendom van de ploeg aan de

            Zennebrug.

            De nieuwe transfers van S.K. zijn Harry Verschueren (SV Willebroek), Luc

            Lettanie (Tremelo), Patrick Suys (Racing), Rooman Julien (Zandhoven),

            Francis Apers (Perk), Ronny Menheere (Meerhof) en Guy Van Hamme (Rapid).” 

1984 – Zondag 8 juli : 11 JULI-VIERING

            Met zang, dans, voordracht en toneel in het Kouterkasteel.

            Gastspreker : Willem Savenberg.

            Medewerkers : Davidsfonds, Zangkoor, Korneel, Rust Roest, Vevoc en de

            Vrije Basisschool.

            In het eerste gedeelte werd een rondgang gemaakt door “Vlaanderen, mijn

            land”, van Groeninge tot de Voer.

            Het werd een mooie mengeling van zang, dans en poëzie.

            Het tweede gedeelte werd ingezet door de toneelkring “Rust Roest” met een

            eenakter “Escuriaal” van Michel De Ghelderode.

            Na de aangrijpende vertoning werden de Vlaamse muzikale stembanden

            nogmaals losgemaakt om de guldensporenherdenking nadien af te sluiten met

            een groet uit de faciliteitengemeente St.-Genesius-Rode door Willem Savenberg.

“Vandaag is het de grote 11 juli-viering van de stad Mechelen, maar te Leest houdt men er aan ook een eigen guldensporenherdenking in te richten. Ditmaal zorgde de mooie omgeving van het kouterkasteeltje, alsmede de stralende zon weer voor een echte Vlaamse happening. Gans het programma werd ineengestoken  met Leestse inbreng waarbij vooral de optredens van de Volksdansgroep Korneel, de zang van het gemengd zangkoor en de eenakter van Rust Roest de hoogtepunten vormden.

In het eerste gedeelte werd een rondgang gemaakt door ‘Vlaanderen, mijn land’ van Groeninge tot de Voer. Het werd een mooie mengeling van zang, dans, poëzie.

Het tweede gedeelte werd ingezet door ‘Rust Roest’ met een eenakter, ‘Escuriaal’ van Michel De Ghelderode. De schrijver was een overgevoelige schuwe persoonlijkheid, die niet begrepen werd, en die zelf de anderen niet kon beminnen. Hij haatte België omdat het hem niet erkende en voelde zich aangetrokken –niettegenstaande zijn Franstalige opvoeding- tot de Vlaamse volksziel. Vlaanderen heeft hem het eerst erkend, en de wisselwerking met het Vlaamse Volkstoneel was voor beide heilzaam.

Het stuk, vertolkt door Guido Hellemans, Toni Peeters, Marcel Verwerft en Raf Scheers bracht het verhaal van een onrustige koning die lijdt aan vervolgingswaanzin, en die houdt van zelfkwelling. Terwijl de doodsklokken luiden en de honden overdraaglijk huilen brengt de monnik, een onpersoonlijke vertegenwoordiger van de kerk, melding van de doodsstrijd der koningin. De nar, die uit Vlaanderen komt, moet de koning vermaken. Het wordt een macabere grap. In het symbolische spel staan twee mannen tegenover elkaar : de verliefde nar tot koning gekroond en de afgeleefde jaloerse koning. Op het hoogtepunt van het stuk laat de koning de nar wurgen wanneer de melding komt dat de koningin gestorven is.

De desolaatheid is volmaakt. De stilte bodemloos.

Na deze aangrijpende opvoering werden de Vlaamse muzikale stembanden nogmaals losgemaakt om de guldensporenherdenking nadien af te sluiten met een groet uit de faciliteitengemeente St.-Genesius-Rode door Willem Savenberg. Hij beschreef de viering  als een artistieke kunstuiting. Daarna bekritiseerde hij de faciliteiten, en prees Leest om zijn bezorgdheid over de strijd aan de taalgrens, waar de grote culturen met elkaar in aanraking komen. De Vlaamse cultuur die er wordt bedreigd indien zij niet de steun krijgt van het hinterland. Door de faciliteiten verliest St.Genesius-Rode, dat 13 km ten zuiden van Brussel ligt, zijn Vlaams karakter. Willem Savenberg hekelde dan ook de faciliteiten als een zogenaamde Vlaamse overwinning.

De laatste ontwikkelingen indachtig zoals de affaire Linkebeek en Happart voelen de Vlamingen zich in de faciliteitengemeenten minder en minder veilig. De grote slag in de staatshervorming moet nog gestreden worden. Er zijn wel twee autonome gemeenschappen maar de toekomst van Brussel en zijn randgemeenten is alles behalve vastgelegd.

De slag van de guldensporen duurt vandaag nog steeds voort op de taalgrens, zei de spreker. En als de Vlaming niet op zijn hoede is, is de Franstalige uitstulping op de taalgrens rond Brussel niet zover verwijderd van Leest en dit allemaal onder het goedluikend oog van de Leeuw van Waterloo.
De Leestse guldensporenherdenking werd een succesvolle Vlaamse uitstraling dankzij de inzet van de verschillende Leestse groeperingen met name het Davidsfonds, Gemengd Zangkoor, dansgroep Korneel, Rust Roest, Vevoc en de Vrije Basisschool.”

(GvM,11/7/84)   

Foto’s :      

-De spelers van VV Leest ontvingen een aandenken. Zij zorgden er immers voor dat Guido Slachmuylders topscoorder werd in 2^e provinciale B. (foto : DMW)

-11 juli-viering : volksdansgroep Korneel in volle actie.

10-09-2013 om 08:56 geschreven door Marcel Van Hoof