Foto :xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

-Louis Vloebergh, ex-chiroleider, stichter van oud-chiro Vevoc, ex-gemeenteraadslid, manusje-van-alles in het Leestse verenigingsleven…

1954 – 16 augustus : Louis Vloebergh over een Chiro-Bivak (De Band, nr9, 1954)

“Maandagmorgen 16 augustus wekte het morgenzonnetje ons vroeg uit de veren.

Na ons een duchtige schrobbing te hebben gegeven en ons streuvelhaar flink geroskamd, werd het piekfijn gestreken en gewassen uniform aangetrokken.

Want alles moest piekfijn inr orde zijn vanaf de eerste dag van het bivak.

Wij woonden met de ganse groep  de H.Mis bij, en allen naderden zonder uitzondering ter H. Tafel.
Zon over de velden en zon in ons hart, en acht dagen van echt fijn chiroleven in volle vrije natuur in het verschiet.

We smeekten de H. Geest om genaden en gaven over ons bivak.

Een stapel boterhammen lagen gereed toen we thuis kwamen. Maar op zulke ogenblikken smaakte het minder goed. Onze verwachtingen waren te hoog gespannen !

Dikgevulde rugzakken en grote kartonnen dozen, met een stevig bindzeel rond werden binnengebracht tegen 8u30, en werden gevoegd bij het leger van potten en pannen en telloren en zakken patatten en groenten die daar reeds opgestapeld lagen van de dagen er voor.

Stipt te 09u30 werd het vertreksignaal gegeven voor een deel der leiding en kerels, die per fiets vertrokken naar Holland.

Tegen de middag aan stapten we af in Zoersel-Hof, waar we de innerlijke mens versterkten, en na een uur inspanning ook een vlot op de vijver konden bemachtigen, om wat te varen.

Om 14 uur stonden we terug gereed voor de laatste etappe : Zoersel-Holland.

De reis van 75 km verliep als een fluitje van een cent : er werd regelmatig gereden, zonder koersen, volledig in groep, in een goede snelheid.

Een paar km voor de grens, een uitstekende steen, een val en lekke band voor Rik Muysoms. Mr de onderpastoor kreeg 45 kg extra gewicht op zijn bromfiets en broer Juul moest de gehavende fiets meevoeren. 

Rond 15 u waren we ter plaatse en rond kwart over vier zagen we eindelijk de groene camion van Rik Verschueren aankomen, begeleid door luidkeels zingende chirojongens en waartussen Stinne en Marie als bivakmoeders troonden.

En dan was het een half uur lang een echte mierennest : een grote bedrijvigheid om heel die verhuis af te laden en te installeren. Alles ging vliegensvlug en toch zonder stukken, en op korte tijd stonden er een paar water te koken op de butagazzen en sneed het broodmachien de lekkere inlandse melkbroden vaneen.

De burchtknapen trokken vervolgens op tocht, en ook de knapen deden hun eerste spel, en ondertussen zwoegden de kerels aan grote pakken stro, om de “bedden” voor een 40-tal jongens gereed te maken.

De duisternis neeg over de aarde neder, en in doodse stilte staan de chirojongens in formatie, rond de vlaggenmast. Daartegenaan is een stemmig Mariakapelletje in takken aangebracht. Allen staan daar geschaard rond Maria, de flikkerende kaarskens in de handen. Marialiederen weerklinken in de vredige avondstond en elke afdeling knielt neer, en wijdt zich aan Maria. We bidden een tientje voor thuis, dan één voor de thuisgebleven chirojongens, voor onze soldaten, enz.

Langzaam daalt de chirovlag neer en in de verte klinken de trage plechtige trompettonen van de avondsonnerie. In volledige stilte gaan allen te ruste en om 22u30 was alles in diepe slaag gedompeld.

Hoe verloopt nu zo’n dagje in ons bivakleven ?

’s Morgens om kwart over zes stappen de leiders moeizaam uit hun bed en maken zich vlug kant en klaar.

Om 6u30 klinkt het signaal van opstaan voor de jongens. Zij zullen de volledige stilte bewaren tot na de H. Mis. De leiders doen hun ronde en moeten er elke morgen een serei wakkerschudden. Alle jongens knielen neer voor hun bed. Ze bidden hun morgenopdracht samen alsook hun drie weesgegroeten.

Vlug doen ze hun sportuniform aan, en in openlucht doen ze dan een kwartiertje morgenturnen.

Ze nemen hun handdoek en zeep, en wassen zich buiten in emmers en kommen. De hemden goed openen en dan maar flink geschrobt ! De leiders houden toezicht en kijken erop toe dat niemand schrik heeft van het water !

Nu nog fijn hun uniform aan, en daar klinken reeds de trompetten voor de openingsformatie.

In een fijne vierkantformatie staan de jongens opgesteld rond de vlaggenmast. De frisse vendelkreten weerklinken, en elke vendelleider doet de naamafroeping van zijn vendelleden. De leiders inspecteren elke chirojongen om te zijn of zijn uniform in orde is, goed gewassen en goed gekamd. Zoniet : herbeginnen.

We dragen elke dag ons gebed op tot een bijzondere intentie en dan wordt traag de vlag gehesen. Trompetten schetteren, want de vlag is het zinnebeeld van Christus, die tussen ons verblijft.

Elke dag wordt ook een ander wachtwoord gegeven : de blijdschap, de kameraadschap, de kranigheid, enz. Daar willen we die dag bijzonder op werken.

De erewimpel wordt geschonken door E.H.onderpastoor aan het vendel dat zich de dag tevoren het beste onderscheiden heeft door tucht, spel, stijl.

Alle chirojongens stellen zich op in marsorde en nu gaat het in stille mars naar de kerk, ongeveer een kwartier ver. De H. Mis, opgedragen door E.H. onderpastoor en gediend door twee chirojongens, wordt uitgelegd en samenmeegebeden door alle jongens.
Na H.Mis en communnie nog een Marialied of een Christus-Koninglied en om 8u30 gaat het terug naar de bivakplaats. Met roffelende trommels en zinderende trompetten op kop, daarachter de groepsvlag en de vendelvlaggen, marcheren we terug.

De muziek en de frisse chiroliederen lokken de mensen elke morgen buiten om dat schouwspel van die schone jeugd te bewonderen.

In stilte aan tafel, een gebed en dan schuiven de boterhammen naar binnen in groot getal.
’s Morgens is er altijd vlees bij de boterham, ’s vrijdags Hollandse kaas.

Het gaat er luidruchtig toe nu, want het is de eerste keer dat ze tegen mekaar mogen babbelen sinds 9 u van de vorige avond !

Na het morgenmaal bedden maken, alles in orde brengen en inspectie.

De lakens moeten schoon liggen, de dekens netjes geplooid er bovenop, dan hun uniformhemd en das. De groepsleider ziet bij elke jongen na of het fijn in orde is, en dan trekken de jongens per afdeling naar het bos of plein. Zij dragen hun spelkledij.

De kerels hebben gewoonlijk nog enkele diensten : mee afwassen, patatten schillen, alles opkeren, enz.

Terwijl al het jong volk aan het spel is, of stijloefeningen doen, zijn onze brave bivakmoeders al naarstig bezig met een lekker middagmaal te bereiden. En ze hebber er verstand van, dat kunnen al onze jongens getuigen.

11u30 : de jongens komen terug. Handen wassen en in stilte terug naar binnen.

“Angelus” gebed en dan eten.

Een goei dikke tomatensoep, patatten met groenten en saus en één of meerdere stukken vlees. Koekjes als dessert. Buikje vol, harteke rust.

Tot 13u30 ligt iedereen op zijn bed en kan in stilte wat beeldekens zien in de Zondagsvriend en rusten.

Om 13u30 zangoefening en herhaling van kampvuurnummers en dan met heel de groep terug de bossen in om een groot groepsspel te doen.

Tegen 16u30 komen ze als uitgehonderde wolven terug en heelder broden verdwijnen als sneeuw voor de zon. De boterhammen worden aangeengeplakt met confituur of jam. Soms zijn het al eens gestoofde peren of rabarber.

En weer gaan ze op tocht. Ze ontcijferen moeilijke spoortekens of trekken naar de pleinen bij de paters of ze nemen een modderbad in de vijver van de paters.

Om 19u45 Angelus en avondmaal, nog een korte avondwandeling terug in uniform en rond 21 uur staan ze terug in slotformatie rond de vlaggenmast en het Mariakapelletje, dat stemmig verlicht is door een flikkerend kaarsvlammetje.

Wij bidden daar een tientje voor allen die ons duurbaar zijn. E.H. Proost geeft een kort avondwoordje, de groepsleider drukt op de volledige stilte tot de volgende morgen na de H. Mis. In de duisternis klinkt heel gedempt het avondlied : “Daal in d’ avondzon o vlag. Kristus-Koning goede nacht”. En langzaam daalt de vlag neer. Een lichtstraal van een straffe pillicht volgt langzaam de vlag. Alles is roerloos en stil : gans de natuur zwijgt, en de uitstervende trompetklanken vanin de verte doet die stilte tot in ons hart doordringen.

Geluidloos gaan allen binnen en blijven rechtop staan voor hun bed.

De completen worden gebeden en gezongen door de jongens.

Ze knielen neer voor hun bed en bedanken Maria voor al het schone dat ze die dag ondervonden hebben, voor dat grote geluk dat ze gekend hebben, en dat zovelen niet kennen.

Ze liggen op het harde stro maar spoedig zullen ze slapen als echte marmotten.
De leiders dekken hen nog eens goed onder, en weldra ligt alles in rustige slaap.

De leiders waken nog een tijdje over hen en zullen dan samenkomen om de afgelopen dag te bespreken, en de volgende dag voor te bereiden.

Zo verloopt daar elke dag van het bivak, in geest van tucht en stijl en gebed.

Zo moeten onze chirojongens thuis ook leren van diezelfde chirogeest mee te dragen, die geest van flinke, christelelijke chirojongens.

Ze zijn niet alleen chirojongens op het bivak of ’s zondags namiddag, ze moeten chirojongen leren worden elke dag : blije jongens, kranige jongens, christelijke jongens !

            Louis Vloebergh.”