1959 – Juni : Duivenbond “Recht voor Allen”.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

            “Op zondagen 7, 14, 21 en 28 juni en op 5 juli 1959 : grote vijfdaagse met oude

            duiven uit Quievrain.

            Lokalen te Battel, te Heffen, te Hombeek-Heike en te Leest : De Croes, Dorp 24

            en Geerts, Kleine Heide 19.”

                                                    Duivenmelkers en Leest

Albert Huysmans (DB, mei 1979) :

“Tot voor de Eerste Wereldoorlog had elke duivenmelker de hulp van snellopers die na een sprint van 10 meters elkaar aflosten. Soms moesten de ringen, van af het hok uit een slechte richting geworpen of door mispakken der wachtenden, sakkerend ten gronde worden gezocht om dan met tijdsverlies het stempellokaal te bereiken.

Duivenlokalen: in 1831 in Rome, 1919 Klein Heide, 1930 Het Fort.”

LG, blz. 197 :

“ ‘De Luchtreiziger’, zo luidde de naam van de duivenmelkersbond van Leest, die zijn lokaal had in ‘café Rome’ bij Pier Sijmons in de Dorpsstraat (vlak tegenover het latere St.-Cecilialokaal). Voor 14-18 hingen in dit café wel twintig ‘regulateurs’ aan de muur : de winnaar kreeg immers een slingeruurwerk.

‘…Vroeger moest men de duif na haar aankomst in een zakje steken, om er dan mee naar het lokaal te hollen, zo hard men lopen kon. Enkel het merk aangebracht in de vleugel was het enige en officiële ‘bestatigingsmiddel’. Later kwamen de caoutchouc-rekkers en de konstateurs op de markt. Oef ! Wat was dat een vooruitgang en voor de melker werd het aardig wat gemakkelijker. Wat was dat toch een tijd, toen we soms uren, zoniet dagen, in de lucht stonden te turen, van het uur der lossing nooit iets afwetend..’ (Gust De Prins in De Band van maart 1976-zie verslag hieronder)

Lange tijd was er slechts één konstateur op het dorp. Dan was het een kwestie van rap te

zijn : de duif werd opgevangen in de duiventil, het ringetje werd van het pootje gerukt en naar onder geworpen. Beneden stond iemand klaar om ermee naar de konstateur te spurten. Het werd een aflossingskoers naar het lokaal.”

Website De Luchtreizigers Leest – Geschiedenis 18/7/2004:

“Reeds van bij de stichting van de duivenbond, rond 1905, noemde deze De Luchtreizigers. Het lokaal was toen gevestigd in café Rome in de Dorpsstraat, tegenover het lokaal van de fanfare. Nadien is het verhuisd naar café De Zwaan op de hoek Dorpsstraat, Kouter.

Daar bleef de duivenbond gevestigd tot Sinksen 1974. Toen is bij stemming beslist om naar onze huidige locatie te trekken, namelijk café In den Bareel, tegenover de kerk.

Louis Polfliet zaliger uit de Kouter was toen de voorzitter. Andere oud-voorzitters zijn Emiel De Maeyer, Eugeen Vloeberghen en Kestens Henri.

Vroeger waren er twee duivenbonden in Leest : Leest-Dorp en Leest-Heide.

In 1991 echter hield de duivenbond van Leest-Heide, ‘De Snelle Vlucht’, het voor bekeken.

Toen ook in 2001 de duivenbond van Tisselt met ons fusioneerde kwamen we uit op ongeveer

70 (noot: of meer cijfer na de 0 is onleesbaar) hoklijsten, (leden). Vroeger maakten we deel uit van het samenspel Het Zesverbond, met als maatschappijen : Leest-Dorp, Leest-Heide, Battel, Hombeek-Dorp, Hombeek-Heike en Heffen. Sindsdien hebben we een verbond dat luistert naar de naam ‘Tussen Vaart & Zenne’ met als maatschappijen : Leest-Dorp, Tisselt

(tot 2001), Blaasveld en Ramsdonk over het spel op Quievrain. Voor ons Noyonspel maken ook nog Wolvertem en Meise deel uit van dit samenspel.”.

Gazet van Mechelen 14 april 1983 :

“Recht voor Allen (Zesverbond)

Samenspel met De Luchtreizigers (Leest), De Verenigde Vrienden (Hombeek), Het Vliegmachien (Heike), De Snelle Vlucht (Leest-Heide), De Jonge Liefhebbers (Heffen) en De Luchtklievers (Battel).

Voorzitter : Frans V.D. Broeck.

Secretaris : Jan Geerts.

Kassier : Jos Geerts.

Vergezeller : V.D.Eynde – Van Dijck.

Toegelaten afstand Quiévrain 91 km.

Voor Quiévrain wordt ingekorfd volgens beurtrol. Voor Noyon wordt samengespeeld met Noord-Brabant en Hombeek.

Inkorven bij De Laet, Dorp Leest, van 14 tot 15u.”

De Band, maart 1976 : Bij duivenmelker Gust De Prins.

“Dit artikel over één van onze oudste Leestenaars Gust De Prins lag klaar om te verschijnen, toen we de dorpsklok hoorden luiden over zijn dood. Daardoor wordt dit artikel tragisch actueel. Gust De Prins, de ‘guide’ genoemd, omdat hij als oudstrijder 14-18 bij het eliteregiment ‘de Gidsen’ (les Guides) had gediend. We laten dit artikel verschijnen in aandenken aan hem.

         Op bezoek bij de oudste duivenmelker van Leest : Gust De Prins uit de Alemsteraat !

Wij waren nog geen vijf minuten bij hem thuis of hij had al een duifje ter hand. ‘Er steekt kwaliteit in dat beestje !’ zegt Gust, en hij kan het weten na een tachtigjarige ervaring als duivenmelker. Gust is nog een vooroorlogse crack en heeft zijn naam eer aangedaan in zijn duivenmelkersloopbaan. Het grootste succes als duivenliefhebber kende hij in het jaar 1969, dan won hij immers de interprovinciale vlucht vanuit Bordeaux, ingericht door het Zuid-Antwerps verbond, en daar namen bijna 1.700 duiven aan deel : een uitslag die iedere melker wel eens op zijn palmares zou willen schrijven. In datzelfde jaar wist hij nog een

mei- prijskamp weg te kapen over gans de provincie Antwerpen, waaraan duizenden duiven deelnamen. Voor die overwinning mocht hij een gouden uurwerk in ontvangst nemen.

Het jaar nadien won hij nog twee Angouleme…

Hij begon met de duiven in 1897, toen hij 13 jaar was, en men de hedendaagse vervoermiddelen nog moest produceren. Wekelijks stapte het Gustje van toen, met de mand aan een stokje gehangen, en het geheel op zijn schouders tillend, naar Mechelen.

Een wandeling van zowat om en rond de 15 km. Dit alles om toch maar met de duifjes te kunnen spelen.

Hij kan nog vertellen van de tijd toen men de duif na haar aankomst in een zakje moest steken, om er dan mee naar het lokaal te hollen, zo hard men lopen kon. Enkel het merk aangebracht in  een vleugel was het enige en officieel bestatigingsmiddel. Later, en gelukkig maar, zegt onze gast, kwamen de caoutchouc-rekken en de constateurs op de markt.

Wat was dat toch een tijd toen we soms uren, zoniet dagen, in de lucht stonden te turen, van het uur der lossing nooit iets afwetend.

Zijn ‘Vale’ vloog als jonge duif achtereenvolgens, en wat meer is, met succes Etampes, Orleans, Bourges, Angouleme, en na 14 dagen rust nogmaals Angouleme, waar hij gewestelijk geklopt werd door duivensportrubriekleider Georges Smedts uit Walem, en dus met een tweede plaats vrede moest nemen. Een zeer mooie uitslag alleszins voor een pieper. Als jaarse kreeg de duif in kwestie datgene wat hem in feite toekwam : een jaartje rust.

Dit jaar deed hij zijn reputatie alle eer aan, achtereenvolgens vanuit Noyon- Dourdan- Orleans en om te besluiten Bordeaux.

Wat ik van de duif zelf onthouden heb is haar middelmatige lichaamsbouw rijk begiftigd met de kwaliteiten van een echte crack, een blik die alles vertelt. Het is een duif die steeds, met een behouden vaart natuurlijk, de man uit de Alemstraat nog veel en schone successen moet bezorgen…

WEDUWSCHAP : hij is wel 91 geworden, maar heeft nog een hart van een tiener en klampt zich aan de modernste methodes vast om zich te verdedigen. Zo past hij het weduwschap toe, een proces dat hij heel normaal zijn verloop laat kennen, en toch deed Gust met zijn ondertussen ‘Bordeaux’ gedoopte crack iets waar vele melkers zouden voor terugschrikken en wat velen afraden. Ook zoon Louis, heel en al duivenmelker, raadde het hem af, maar de ondervindingrijke De Prins handelde naar eigen goeddunken : voor de inkorving kreeg ‘Bordeaux’ zijn duivin te zien en meer dan onrustig, zegt Gust die meent dat een duif nooit levendig genoeg kan zijn, ging hij de mand in.  Een feit is zeker, hij hield zijn slag thuis

Nietwaar zoon Louis ? die deze handelswijze afkeurde, toen hij te 17u30 de duif van zijn rek ontdeed, kon hij niet vlug genoeg uit zijn handen zijn, dit om toch maar bij zijn duivin te geraken, een beloning waar hij in feite een ganse dag voor had gestreden. En of hij er tegen sprak, zegt Gust verder.

VERZORGING : onze gast beschikt over een bereidwillige zoon die bij hem inwoont en eveneens een hart heeft voor hok en duif. Toch houdt hij er zelf nog aan dagelijks zijn hok te reinigen, dat getimmerd is onder Boomse pannen. De duiven krijgen er dagelijks van de beste mengeling, hebben een prima huisvesting, rijk bedeeld met verse lucht wat veel bijdraagt tot een goede gezondheid, dat, en dagelijks wat aviol. Want gezondheid en ras zijn z’n beste troeven voor succes.

We vonden Gust zo’n sympathiek oud man, maar ene met een jong hart.”

August Frans De Prins was te Leest geboren op 23 december 1884 en hij overleed er op 6 maart 1976.

Uit zijn gedachtenisprentje :

“Wij hebben hem gekend als een zeer actieve persoon, die zelfs tot op hoge ouderdom geen rust kende maar vol levensmoed onder ons leefde.

Vader was goed en zacht van harte, bescheiden in zijn woorden, zacht in zijn gesprekken, gedienstig en behulpzaam voor ieder.

Vader was een man van de vrede. Hij heeft de vrede liefgehad : hij leefde in vrede met God, in vrede met de evenmens, zelf vastgeankerd in de inwendige vrede des harten.

Gust was lid van de Kristelijke Bond er Gepensioneerden, Voorzitter ter Ere van de Nationale Strijdersbond, afdeling Leest, Oudstrijder 1914-1918 en bezitter van het Erekruis met Rozet van de N.S.B. alsook van andere eervolle onderscheidingen.

Bijlagen:

-Duivenmelkers op de uitkijk, tekening van Georges Herregods.

-Toelatingsbewijs voor het houden van duiven van Frans Vloebergh.

-Gust De Prins, door de ogen van G. Herregods.