1961 – Ziekenkasxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

            “Ten gerieve van de belanghebben wordt medegedeeld dat de zittingsuren van de

            C.M. Volksmacht in het Parochiehuis plaats heeft, elken donderdag van 15u45 tot

            16u15.” (DB-1961)
 

1961 – Werklozen

            De uitbetaling van de werklozenvergoeding gaat iedere vrijdag door van 14u30

            tot 14u45.

            Dit in de Parochiezaal te Leest. (DB,1961)

1961 – Dat jaar vierden Louis  “Wikkes” De Croes en Emmerance Van Den Heuvel van de

            herberg “In de Zwaan” hun zilveren huwelijksjubileum.

            De Fanfare St.-Cecilia bracht hun een serenade.

Wikkes en Emerance  waren populaire figuren te Leest. Wikkes was naast herbergier ook bierleverancier voor de Mechelse brouwerij Lamot wiens bier hij ook tapte.

Emmerance van de Croes was een zeer gelovige en gulle volkse vrouw met het hart op de tong. Niemand klopte tevergeefs aan haar deur.

Ze was ook zeer kindvriendelijk. Niet alleen mochten de schoolkinderen van de Heide bij haar komen ‘ineten’, regelmatig organiseerde zij op woensdag namiddagen poppenkast voor de jeugd van Leest. Vooral de voorstellingen van “Nonkel Harry” waren onvergetelijk. Later was zij één van de eerste Leestenaars met een televisietoestel en kwamen de kinderen massaal voor “Nonkel Bob” en “Tante Ria” maar vooral voor de eerste jeugdreeksen zoals ‘Jan zonder Vrees’, ‘Killary Harbour’, ‘Manco Kapak’ en later ‘Kapitein Zeppos’.

Als kind moest ik van mijn vader regelmatig met een grote glazen kan om bier in café De Zwaan. ‘Lamot’ rechtstreeks van ’t vat. Heerlijk dat schuim en zo lekker fris…. Onvergetelijke herinnering…

Beiden waren hevige “Blekken”.

In memoriam VAANDRIG LOUIS DE CROES

Toespraak van S.Gobien in naam van St.-Cecilia bij het afscheid in de kerk :

“Vandaag brengt de Kon.Fanfare St.-Cecilia Mechelen-Leest haar vaandrig naar zijn laatste rustplaats. Deze man, deze mens die ruim 35 jaar voor de fanfare heeft opgestapt en voor het korps de weg baande op het platteland en in de steden, in onze eigen gemeente, in het ganse Vlaamse land en zelfs buiten onze landsgrenzen, is niet meer !

Vooraan stapte hij wanneer de fanfare deelnam aan feestelijke optochten en ook wanneer er iemand van zijn kameraden naar zijn laatste rustplaats werd geleid. Ontelbare keren heeft hij ons voorgegaan ! De ene keer was het vaandel feestelijk versierd, de andere keer was er een rouwsluier aan vastgeknoopt. De ene keer liep onze vaandrig met het hoofd fier geheven en het vaandel wapperend als een teken van levensvreugde, de andere keer met het hoofd neergeslagen en denkend aan een vriend die was heengegaan !

Vandaag bevond deze vaandrig zich waarschijnlijk voor de eerste maal achter de fanfare en deze keer maakte het muziekkorps de weg vrij om hem naar zijn laatste rustplaats te brengen.

In de nazomer begonnen de tekenen van zijn ziekte verschijnen. Stilaan verdwenen zijn krachten tot hij dan op 9 november ll. een punt zette achter zijn welgevuld aards bestaan.

Op ieder ogenblik, in om het even welke omstandigheden mocht onze vereniging beroep doen op uw daadwerkelijke hulp !  U verlangde hiervoor geen lofwoorden ! U volbracht uw taak in alle eenvoud. Vooral de muzikanten zullen u missen niet alleen als vaandrig maar vooral ook als aandachtig luisteraar die wekelijks naar de repetities kwam en urenlang kon zitten toekijken en toehoren !

U was er trots op erelid en vaandrig van de Kon. Fanfare St.-Cecilia te zijn.

Wat is onze droefheid in vergelijking met het ontzaglijk leed van uw echtgenote en familieleden. Voor hen is uw heengaan een onherstelbaar verlies. U heeft steeds gezorgd voor uw gezin, niet alleen op materieel gebied ! De sfeer die u in uw gezin bracht, straalde uit over uw woonbuurt  en verder ook in onze fanfare.

…”

(De Band – november 1982)

Emerance van de Croes

“…was één van de fanfaremensen die een grote en positieve invloed hebben gehad op de Leestse jeugd en het  Leestse verenigingsleven. Ze was gehuwd met de vaandeldrager Louis De Croes.

Emerance was bijzonder sociaalgezind en idealistisch ingesteld. Ze streefde ernaar alle medemensen te helpen als waren ze haar familieleden. Later, toen de mensen een meer persoonlijk leven gingen leiden, had ze heimwee naar de tijd toen iedereen nog voor iedereen zorgde.
Ze was de bazin van café ‘De Zwaan’, het latere café ‘Op den Hoek’. Ze had zo goed als altijd van ’s morgens tot ’s nachts volk in de zaak.

Ze was in de jaren 1954 – 1960 meter van de Leestse jeugd toen die nog gevormd werd in grote groep en met verschillende leeftijden in de St.-Martinuskerk te Hombeek. Na het vormsel trakteerde Emerance  met een stuk chocolade en van de vormselpeter, toen burgemeester Verschueren, kregen de gevormden een glas limonade of cola.

In de jaren vijftig en zestig zorgde ze goed voor de Leestse schooljeugd van de Heide. In de wintermaanden mochten de leerlingen van de meisjes- en de jongensschool bij haar ’s middags hun boterhammen gaan opeten. Er was toen geen middagtoezicht in de beide Leestse scholen. Met een twintigtal kinderen van alle leeftijden zaten ze in de keuken, want in het café mochten ze niet. Ze kregen van Emerance koffie, melk, cola of limonade. En Emerance zorgde er toen ook voor dat er tussen de meisjes en jongens geen romances ontstonden, want een jongen mocht niet naast een meisje zitten. ’t Was in haar keuken net zoals in de kleuterschool : de meisjes aan de ene kant en de jongens aan de andere kant…”

(Stan Gobien : Leest in Feest.)

Op bezoek bij ‘Emerance van de Croes’ – De Band 1977 :

“…mijn ouders waren Jan Van den Heuvel en Octavie De Win. Toen ze getrouwd waren trokken ze in een huisje van de Molenstraat, daar waar Marcel Spoelders nu woont. Daarna gingen ze op de Warande wonen en daar ben ik en ons mannen geboren.  In 1920, ik was toen vijf jaar, zijn we naar de Winkelstraat verhuisd. Een handwerkerkshuisje dat nu afgebroken is : het stond juist tussen dat van Dolf Peters en De Prins en er was een schuur en een stal aan. Mijn ouders waren kleine boerkens in die tijd. In 1934 woonden we in de Elleboogstraat  waar nu Jan De Prins woont. We waren met drie jongens en drie meisjes, onze va werkte op het Arsenaal.

Toen ik in 1936 trouwde met onze Louis, gingen we bij z’n grootmoeder in ’t café. Ik heb 30 jaar lang café gehad, ik ken iedereen, huis na huis, straat na straat.

Nante van Toebak, Rik van den Do, den Ossenboer, Rik van Kock, den Blokmaker en zovele anderen, dat was het Leest van vroeger.

In 1946 is de grootmoeder van onze Louis gestorven en hebben wij ’t café overgenomen.

Vroeger hadden de mensen wat aan elkaar en iedereen kende iedereen. Als er in ’t dorp iemand ziek werd hielpen de geburen met het huishouden. De mensen gingen om beurten helpen met het eten maken, het huis op te kuisen. Ieder pakte daar zijnen toer van. De mensen hadden meer tijd en zaten bijeen.

Ik heb ‘van ze leven gewest’ dat in ’t café de vrouwen zaten te breien rond de kachel terwijl de mannen de kaarten op tafel sloegen. De vrouwen speelden dan ook wel eens en er werd gebabbeld en moppekens verteld. Er was een heel andere mentaliteit als nu. We hadden wel de welstand niet die de mensen nu hebben, maar we hadden veel plezier. Als ge met Nieuwjaar van iemand iets kreeg, het mocht het simpelste zijn, ‘da waarde mee opgezet’. Nu pakken ze dat vast en ze zetten dat op de kast en daat staat daar dan. Niet dat ze dat vergeten maar ze hebben er nie zo’n pleizer van.

Vroeger ging ik op de boerderij mee koeien melken, brood bakken of de koeien naar de wei jagen, dat deed ik graag. Maar t’is onze eigen fout een beetje, we hebben ze zo gemaakt. Ons vader had niet wat wij nu hadden, wij hadden minder maar we waren wel content. Voor onze zondag kregen we ne cent en dan kochten we een snoepje. Als het kermis was kregen we vijfentwintig centiem en dan moest er nog familie komen. En de juffrouw vroeg dan nog geld om de naakten te kleden. We moesten dan van ons kermisgeld nog ’n vijf centiem overhouden om die mee te nemen naar ’t school want daar deed ge dan goe mee.

Ik heb veel herinneringen aan vroeger, plezante en triestige. Toen ik café had duurde het soms lang voor de laatste klanten buiten waren. Ik deed dan da’k sliep en dat was het signaal dat het tijd was om te gaan voor de laatste klanten.

Op een keer waren Cyrielke, den Blokmaker, den Ossenboer en meester Selleslagh aan ’t kaarten : het waren dagelijkse klanten waar ik veel plezier mee heb gehad. Die keer was het laat eer ik deed alsof ik sliep om uit mannen uit het café te krijgen. Ik hoorde ze zeggen : die zullen we ne keer hebben, we gaan aan en laten ze zitten met de deur vierkant open. De mannen stonden buiten te lachen en voor da’k de sleutel kon pakken om de deur te sluiten waren ze als de kippen terug binnen.

‘Wa gij z’n deugniet’, riepen ze, ‘ge slaapt maar loos !’ En die hebben me daarna nog lang aan ’t lijntje gehouden zulle ! Met die mannen heb ik toch veel plezier gehad.”

En in 1978 :

“…op nen tweede paasdag. Ik viel nooit zonder bier, had altijd bier in huis, maar het was zo’n buitengewone snikhete paasdag dat ik eens zonder bier viel. Mijn  laatste vat was aan ’t lopen. Hier en daar eens gaan horen maar nieverans kon ik een vat bier krijgen. Maar Marcelleke van Rik van den Do die was bij ons en zei  ‘ik ga den otto halen  en rij ermee tot we bier hemmen’.  Rik van den Do, dien ze vader was den Do en heette Wannes. De vader van Fak en Marcelleke van den Do en van Vik Verschuren van de wijk die met Ida getrouws is. Dus Marcelleke die reed  met den auto om bier. Er waren jonge mannen in ’t café : Beire van Piër Prins, Staf van Kolet, Marianne noemden ze die, hij heeft nu en café rechtover Jan De Prins op de Hombeekse Steenweg. En daar waren der zo’n heel groepeke van vijf, zes, zeven en die voelden zich sterk want ik stond alleen. Bij mij waren de klanten koning maar ik was de baas. Ik heb weinig last gehad, wanneer er herrie kwam zette ik ze buiten…absoluut dien Beire begon vuurke te stoken in de keuken vlak onder den elektriek. Ik zat daar kriekel, ge had een staminee vol volk en tot slot zoude nog zonder bier vallen. Ge zijt wat moe en van zaterdags ’s morgens in gang en aan slapen kont ge niet peinzen want alles moest opgekuist worden. Ik voer naar achter, stampte dat vuur uit en ‘k zei : ‘ en nu maken dat ge buiten zijt en gekomt hier nie meer binnen, ge krijgt geen bier nie meer !’ Beire verschoot zich bijna nen bult en Staf zag ook al vies. ‘Ja maar, ja maar,’ zei ’t hem. ‘Ge hebt gehoord wat ik zei’, riep ik, ‘ge komt hier niet meer binnen met jullie streken hier ! Zie dat ik ullie niet meer zie als ik alleen ben, ge kunt gullie doen wat gullie wilt !’ Mijn oudste broer dien was dan ook bij ons in ’t staminee en dien hield het dan achter wat in ’t oog dat ze niet meer binnenkwamen. Maar ze kwamen schoon woorden geven zulle, dat ze vanheir weer mochten binne komen. Ik heb er nooit meer last mee gehad, nooit ! Op een ander hadden ze daar altijd last mee. Een keer laten zien dat ge de baas zijt, dat was het beste dat ge kont doen.

’t Was in den oorlog. Ne groep van de Pikkerie en Laer zaten bij mij binnen. Het was ne man of twintig. Als die binnen zaten dat was met de bak Geuze op de tafel. Daar was de Witte Van Gielen bij, da was ook zo’n krommeke zo. Dieje wilde daar de pinten van het tafel keren, dat was zo zijn gewoonte. ‘Nu moogde één pint van ’t tafel vegen maar dan gade iets beleven gij !’ riep ik, ‘en na gade buiten !’ Die van ons stond achter den toog en dien keek zo. Die kon dat niet over zich laten gaan en werk krikkel  en dan moest ieder uit de weg.

‘En nu buiten’, zei ik nog eens tegen den Gielen.

‘Veur a niet’, zei hij.

‘Gij gaat buiten, maar als ge braaf zijt meugde blijven’.

‘Dan zal ik niks meer doen en drinken doe ik ook niet meer,” zei ’t hem.

‘Dat heb ik ’t liefst,” zei ik. En hij bleef daar zitten en ik hem  er nooit meer last mee gehad met dien gast.

En die kwamen alle zondagen met een heel compagnie jonge mannen van de Pikkerie, van Zemst en van Laer, allemaal jonge mannen die daar bijeen gingen. Met den oorlog smokkelden ze hard aan de vaart, die hadden geld. Met kolen en al wat op de schepen te krijgen was. Dan kwamen ze af : ‘rapen gelijk as bieten !’ riepen ze en dan deden ze gesten na zo als ze dat deden aan de vaart ‘rapen gelijk as bieten !’

Als ge die binnen kreeg had ge een goeie dag Zenne.” 

In mei 1987 haalde Emmerance de krantenkoppen toen er brand uitbrak in de achterkeuken van haar woning in de Kouter. Bij het aanzetten van de butaangasoven volgde er een luide knal waarop de ruiten aan scherven vlogen en er brand uitbrak die snel uitbreiding nam in keuken en nabijgelegen bergplaats. Ze bleef gelukkig ongedeerd en de brandweer slaagde er vrij snel in de vlammen te doven. De schade was zeer groot en Emmerance trok tijdelijk bij haar kinderen in.

Louis De Croes was te Leest geboren op 27 november 1911. De vaandrig van de Kon. Fanfare
St.-Cecilia was ook oud-krijgsgevangene 1940-45 en bestuurslid van de N.S.B.

Hij overleed te Leest op 9 november 1982.

Emmerence Van Den Heuvel was te Mechelen geboren op 22 juli 1916 en overleed er op 7 oktober 1995.

Het echtpaar liet twee kinderen na : Magda en Jean.

Foto’s:

-1916 : Louis met zijn moeder Maria Van der Auwera. Deze foto werd naar het front

 gestuurd, naar vader Jaak.

-1935: Louis ‘Wikkes’ gekiekt met zijn vrachtwagen.

-1937 : Sinksenkermis. Emmerance met het ‘jazzke’ van Café De Zwaan. Rechts de Wikkes.

-1960:  Café De Zwaan Wikkes en Emerance ontbreken op de foto, waarschijnlijk druk in de weer achter de tapkast. Midden achteraan maakt gemeentewerkman Eugeen Vloeberghen zijn glas leeg en kijkt veldwachter Van Hoof goedkeurend toe.

De derde van links aan tafel is Jan De Prins, de tweede van rechts aan tafel is Julien

“Juppe” Piessens, achter hem naast de garde staat Geerts bijgenaamd “de Fijne”.

-Een souvenir uit Lourdes waar ze voor haar vrienden gebeden had.