|
1962 Op kerstavond
1962 heerste er grote verslagenheid te Leest : de 62-jarigexml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
populaire dokter Stuyck liet die
dag het leven in een verkeersongeval, toen hij te
Heffen een zieke bezocht.
Marcel Stuyck was zijn praktijk te
Leest begonnen in het huis van Mademe Voet
aan
de St.-Jozefkapel in 1930. Achteraf bouwde hij zn huis een tiental
meter
verder in de Dorpsstraat.
Hij trok ook tanden en draaide zelf
pillen.
Stuyck had het devies zachte heelmeesters
maken stinkende wonden maar hij
was een echte volksdokter.
Tweeëndertig jaar lang zagen de
Leestenaars zijn vertrouwde figuur door het
landschap fietsen, dokter Stuyck
bezocht al zijn patiënten immers per fiets.
Zag hij iemand op het veld staan,
aan wie hij geboden had binnen te blijven, dan
stak hij zijn vuist op. Zijn vrouw rolde zijn sigaretten
Rik Van Beveren (Scheerstraat) vertelde
me ooit dat hij eens met schele tandpijn zat.
Mechelen was veraf en dokter Stuyck
dichtbij. Zonder verdoving begon de laatste
te trekken en te sleuren. Brullend
van de pijn donderde Rik van zijn stoel en tegen
de grond maar Stuyck liet niet af
en gaf geen duimbreed toe. Met zijn knieën op de
borst van zijn patiënt slaagde hij
er uiteindelijk in de slechte kies te verwijderen
Marcel Stuyck werd,
als oudste van 3, geboren te Antwerpen op 11 augustus 1900. Een broer werd
apotheker te Londerzeek en een andere werd pastoor.
Hij studeerde aan
het St. Jan Berchmanscollege te Antwerpen waar hij in 1918 het einddiploma
behaarde van Oudere Humaniora. In 1925 behaalde hij het doctoraat in de
geneeskunde aan de katholieke universiteit te Leuven.
Te Boechout oefende
hij praktijk uit van 1926 tot februari 1932.
In 1931 huwde hij
Maria Magdalena De Bot die hem vijf kinderen schonk : Elza, Hugo, Godelieve,
Greta en Walter.
De Band
publiceerde in het eerste nummer van 1963 een In Memoriam :
Rond Kerstmis en meer bepaald op kerstavond wanneer
reeds bij de mensen van goeden wil de kerstbomen met allerlei zaken versierd
zijn en de verlichting luister bijbrengt, kon overal in onze goede gemeente een
feestelijke stemming waargenomen worden.
(...)
Onze gemeente aan de Zenne werd opgeschrikt door een
droeve mare ; wie zou het kunnen voor
waarheid genomen hebben, ware het niet dat de werkelijkheid geen tegenspraak
dulde ! Dokter Stuyck was niet meer !
Op de baan te Heffen, niet ver van zijn dorp, werd hij
bij het oversteken van de baan door een auto verrast, tegen de grond gesmakt om
zielloos te blijven liggen.
Zijn ziel was ten hemel gegaan op die dag voor
Kerstmis, terwijl ook de zijnen zich aan t voorbereiden waren om Kerstmis te
vieren, om zich in huishoudelijke kring rond die kerstboom te scharen.
De verslagenheid in de gemeente was dan ook algemeen
en spontaan.
Op zaterdag 29 december 1962 werd wijlen Dr. Stuyck
ten grave gedragen.
Voorafgegaan door de Koninklijke Fanfare St.-Cecilia
en onder het spelen van treurmarsen, stappende langs de met sneeuw bedekte en
gladde weg, ging de droevige stoet kerkwaarts. Ook de klokken der dorpskerk
lieten hun droeve klanken horen, want een trouw kind was heengegaan.
Onze Sint-Niklaaskerk was veel te klein om dezen te
bergen die door hun aanwezigheid een bewijs van meevoelen wilden betuigen.
Nadat het In Paradisum was gezongen toog de stoet
naar het gemeentelijke kerkhof, waar door de secretaris der Kon.Fanfare
St.-Cecilia, de heer Lauwers, een laatste afscheidsgroet werd uitgesproken,
gevolgd door de heer Voorzitter van het Geneesherenverbond.
Hieruit citeren wij
: de eenvoudige en aangrijpende manier waarop deze eminente spreker de
talrijke menigte toesprak om te zeggen wat en hoe wijlen Dr. Stuyck was.
Collega Stuyck, aldus spreker, was een goed dokter, zonder
grootdoenerij, een trooster voor zijn zieken en waar men hem riep was hij
present, hij hield van zijn zieken, de noodlijdenden. In hem ondergaan we een
groot verlies, een trouwe vriend.
Wij zullen hem niet meer zien, maar hij zal door niemand vergeten worden.
Kon het eenvoudiger ? Kon het meer aangrijpend
uitgedrukt ?
Wij weten het allemaal : er is een tijd van komen en
gaan maar... t is de manier dat zijn heengaan kenmerkte, want vergeten wij
niet, dat hij in dienst van zijn zieken de hoogste tol heeft betaald !
Wij verhopen dat zijn echtgenote en kinderen de nodige
kracht moge gegeven worden zich te troosten ten overstaan van het smartelijk
verlies, en er moge van overtuigd zijn dat hun vader en echtgenoot het
kerstfeest heeft mogen vieren in den Hemel !
Besluiten wij met dezelfde woorden die eens werden
uitgesproken :
Wij zagen ons vader zo gaarne, maar O.L.Heer zal hem
nog liever gezien hebben.
Wijlen dokter Stuyck, weldoener, echt Kristen Vlaming,
rust zacht in de schoot van Moeder Vlaanderen !
L.B.
1962 Zondag 30
december : Chiro Kerstfeest
De
vergadering begon, zoals altijd, met het lof.
Daarna, toen iedereen in het heem was, las groepsleider Karel een
kerstverhaal
voor. Ondertussen was alles klaar gemaakt voor de Beloftenaflegging van
enkele burchtknapen. Samen met onze proost hadden hun leiders Roger en
Hendrik hen op die grote gebeurtenis voorbereid.
Elke
zondag en dat verschillende weken lang- was daar hard aan gewerkt.
En
nu, zo helemaal in de kerstweek, legden diezelfde burchtknapen hun
belofte af en spraken hun trouw aan Kristus uit, de grote Koning van ons
allen.
En
dan kwamen koffie en koeken en een
verrassingstombola.
Na
een buitenspel op de Zennedijk werd er snoepgoed uitgedeeld en kwam de
bekroning van het feestje : ontspanningsfilmkes gedraaid door L. Van den
Heuvel uit Hombeek. Het lokaal daverde van het lachen.
Leider
Wilfried (DB, januari 1963)
1962 Op 31
december telde Leest 1863 inwoners.
|
