1988-89xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Eerste Provinciale

Voorzitter : Jean Van Dam. Secretaris: Jean Apers.

Trainer : Hubert Foqué, tijdens het lopende seizoen vervangen door Theo Custers.

Kern : Rudi Andries, Luc Callewaert, Theo Custers, Pieter De Prins, Johan De Vos, Patrick Druez, Marc Faes, Hubert Foqué, Chris Goossens, Patrick Neutiens, Rudi Schiettecatte, Hendrik Spiessens, Mokhtar S’Rifi, Luc Van den Berghe, Dirk Van Dam, Eugene Van Hecke, Eddy Van Moer, Marc Verbist.

Aantal jeugdploegen : 1.

Na de successen trad SK in het voetbalseizoen 1988-89 voor het eerst in haar nog korte activiteit in de Belgische Voetbalbond in de hoogste provinciale reeks aan.

Dit met heel wat wijzigingen. De sponsor verdween, Omniteck kwam in de plaats en ook de drie Zaïrezen vertrokken.

Enkele Belgische spelers gingen hun geluk elders beproeven of hingen de shoes aan de haak zodat heel wat nieuwe gezichten hun opwachting kwamen maken.

Niet minder dan 24 gezichten werden aan de pers voorgesteld, niet allemaal bestemd voor de eerste ploeg maar ook voor de twee reverveploegen waarmee men dit seizoen van wal trok.

De meest spectaculaire transfer was die van de 37-jarige oud-internationaal en latere keeperstrainer van de Rode Duivels onder Rene Vandereycken, Theo Custers.

De besnorde Mechelse cafébaas had lang geaarzeld om zijn handtekening te plaatsen, hij wou bij zijn nieuwe vereniging immers aan de slag met zijn keepersschool.

Uiteindelijk deed SK hem het beste bod.

Trainer Foqué was blij met de massale inbreng maar wees er van bij het seizoenbegin op dat zijn ploeg bovenal voor kwantiteit gekozen had en de kwaliteit nogal had verwaarloosd.

Vooral het vertrek van zijn drie Afrikanen zag hij met lede ogen aan. Gemele Lofombo was terug naar Bornem vertrokken, Refin Mandondo naar Oostende en Jean Lumuanganu, eigendom van vorige sponsor Petrus Boghemans, kwam niet langer voor SK uit.

De transfer van Jeanke naar Montpellier liep echter fout en de “Zwarte Parel” acteerde vanaf oktober ‘88 opnieuw voor SK.

Begin november, na vier nederlagen op rij, begon de troon van trainer Foqué te wankelen.

Na de match op Oevel werd hij door het Leestse bestuur bedankt.

De nieuwe trainer werd Theo Custers.

Foqué liep al weken op eieren bij SK Leest.

Er was clanvorming en de Mechelse oefenmeester wilde daar een einde aan stellen maar uiteindelijk kostte het hem de eigen kop.    

Als voornaamste reden voor het minder presteren van de club, gaf Foqué het ongelukkige

aankoopbeleid aan. Er werd veel gekocht maar alleen Custers bleek volgens hem een echte aanwinst. 

48-jarige in doel.

In januari ’89 haalde SK de krantenkoppen toen de 48-jarige Jos De Winter

de grieperige Theo Custers in doel verving.

SK Leest zat toen zonder reservedoelman.

Jos De Winter trainde op dat moment de jeugdige doelwachters van Tubantia en maakte deel uit van de keepersschool van Custers. Het was op verzoek van laatstgenoemde dat Jos zich bij SK liet aansluiten om in geval van nood ingeschakeld te worden. Toen hij dan toch opgeroepen werd om in de eerste ploeg te fungeren was hij amper twee weken speelgerechtigd.

Tegenstander was Herenthout. SK verloor de match met 0-1 maar de keeper kon niets verweten worden, ook niet de week nadien toen gewonnen werd van Hoboken met 0-2.

“Never change a winning team” was het credo van Theo Custers maar toen SK tegen Retie forfaitcijfers kreeg aangesmeeerd nam hij zelf opnieuw plaats in het doel.

Zes jaar later zou de evenoude Willy Stroobants dit exploot herhalen toen hij noodgedwongen diende in te vallen voor titularis Jan Van der Veer (zie verder).

Lumuanganu

In de wedstrijdverslagen van dat seizoen vonden we zoals gezegd de naam terug van Jean Lumuanganu alhoewel die niet voorkwam in de kern bij het siezoenbegin. Vaak speelde hij echter niet. De Zaïrees kon zich toen moeilijk vereenzelvigen met de bij SK heersende tucht. Volgens Custers miste “Jeanke” de ijzeren hand van zijn vroegere werkgever Pierre Boghemans en kon hij daar niet blijven bij stilstaan.

In maart moest hij, wegens problemen met zijn verblijfsvergunning, naar zijn geboorteland terugkeren.

“Zwarte  Parel” Jean Lumuanganu

Hij was één van de beste spelers die ooit voor SK Rapid zouden uitkomen.

“Jeanke” was niet erg groot maar lenig en kwiek en hij kon het verschil maken met zijn techniek, met zijn beweeglijkheid en zijn snelheid.

Elke tegenstander vreesde hem en in zijn topperiode liepen zijn bewakers steevast tegen een gele kaart aan.

Met zijn talrijke kapbewegingen kon hij iedereen in de luren leggen. Hij werd dan ook  hard aangepakt en was vaak gekwetst en onbeschikbaar.

De “Zwarte Parel” werd weggehaald bij Tubantia Borgerhout, waar hij als Zaïrese illegaal leefde van dag tot dag.

Sponsor Boghemans bood hem huisvesting en werk en voorzitter Van Dam zorgde voor een geldige verblijfsvergunning.

Als chauffeur van een minister kon dat toen nog.

Later woonde Lumuanganu in één van de kleine huisjes in de Blaasveldstraat, naast de boerderij van De Rooster.

Jean had niet veel nodig om tevreden te zijn, maar hij moest een beetje begeleid worden.

Soms beschikte hij niet over aangepast schoeisel en op 24 oktober 1990 meldde Het Nieuwsblad dat  Jeanke in de wedstrijd thuis tegen Veerle nogal zwaar werd aangepakt. Hij kreeg maar liefst drie bewakers op zich en in de tweede helft slaagde de Zwarte Parel er niet meer in om nog één duel te winnen, geen wonder vervolgde de krant, want  de Zaïrees verhuisde deze week en had zondag ook niks gegeten...

Dezelfde krant schreef op 5/12/90 dat Lumuanganu bij Lommel had getest maar dat het zaakje niet doorging omdat er”te veel geld aan de vingers van anderen bleef plakken...”

In 1987 onderging hij te Pellenberg een heelkundige ingreep aan de knie.

De operatie werd succesvol uitgevoerd door de befaamde dokter Martens.

Vrijgesproken

In november 2000 werd Lumuanganu door het hof van beroep te Antwerpen vrijgesproken voor de tackle die hij tijdens een voetbalmatch op 13 april ’97 in Tisselt, een thuisspeler (Yoeri De Vos) had toegediend. De speler van Tisselt had door de tackle een kuit- en scheenbeekbreuk opgelopen waarop boze supporters het veld betraden.

De Zaïrees werd eerst bij verstek door de Mechelse strafrechtbank veroordeeld tot 4 maanden celstraf en 400.000 frank boete voor opzettelijke slagen. Hij tekende verzet aan, waarna de rechtbank het vonnis milderde tot 15 dagen celstraf en 20.000 fr boete voor onopzettelijke slagen. Aan zijn gewonde tegenspeler moest hij 438.000 frank schadevergoeding betalen.

Jean ging hierop met succes in beroep.

Ook het hof van Antwerpen herkwalificeerde de feiten, eerst naar onopzettelijke slagen en verwondingen. Vervolgens stelde het hof in een omstandig gemotiveerd arrest vast dat de tackle deel uitmaakt van de risico’s van een voetbalmatch, en sprak Lumuanganu vrij.

“...Het is niet aangetoond dat beklaagde bij de bewuste spelfase blijk gaf van een onaanvaardbaar verlies aan zelfbeheersing, noch dat hij op exorbitante wijze zou afgeweken zijn van de normale regels van het voetbalspel. Het contact is te wijten aan ongelukkige en onvoorzienbare omstandigheden...”

Ruim tien jaar zou deze kwikzilveren en ongrijpbare Zaïrees de kleuren van de blauwroden verdedigen.

Momenteel woont Jeanke te Mechelen waar hij tewerkgesteld is in een pakjesdienst.   

Degradatiespook ontlopen

Tot drie speeldagen van het einde lonkte het degradatiespook voor SK maar vooral dankzij de klasse en inzet van Theo Custers bleef de club in eerste provinciale.

Foto’s :

-Jean Lumuanganu.

-De ‘Zwarte Parel’ in actie.