Indien de behoefte aan een eigen wapenschild er ooit zou komen, kan men dit in overweging nemen. Het is gebaseerd op dat van Mechelen waarmee Leest van bij het ontstaan verbonden was en het werd aangevuld met enkele lokale karakteristieken zoals de mijter en de staf van patroonheilige Sint Niklaas. Het wiel en het lis alluderen naar de oorsprong van de naam.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

1972 – 5 september : Antwoord van het Rijksarchief Antwerpen aan het Callege van Burgemeester en Schepenen i.v.m. het voeren van een GEMEENTEWAPEN.

“In antwoord op uw brief van 17 augustus ll. heb ik de eer u het volgende mee te delen.

De oudste benamingen van Leest zijn Lenst (1129, 1267, 1271), Lesth (1253), Lest (1317).

Voor 1308 had Leest een eigen schepenbank, bestaande uit 5 schepenen.

Enkele namen van deze schepenen zijn bekend : Gozewijn Dunker, Gozewijn vander Molen,

Jan van Rendelbeke (1271), Jan vander Varent, Willem Langhe (1302), Peter van Santvorde,

Gisebert vanden Ameze (1305), Matthijs vander Sinnen en Willem de Langhe (1306).

Voor zover mij bekend is er echter geen zegel bewaard van de oude schepenbank van Leest.

Door de overeenkomst, op 31 januari 1308, gesloten tussen de bisschop van Luik en Gillis

Berthout, werden Hombeek, Leest, Heffen, Hever en Muizen rechtstreeks onder het gezag

van de schepenen van Mechelen geplaatst.

Het plaatselijk gezag werd uitgeoefend door een meier, die door de Mechelse schepenbank

werd benoemd.

De vrijheid Mechelen was in 1556 ingedeeld in 3 meierijen. Leest vormde toen met

Hombeek, Heffen en Battel één meierij. In de volgende eeuwen werd de samenstelling

van de meierijen nog herhaadelijk gewijzigd.

Tot aan de Franse Revolutie is Leest steeds een deel geweest van de stad Mechelen.

Op het grondgebied van Leest waren reeds vroeg een aantal heerlijkheden en cijnshoven.

In de 13^de – 14^de eeuw waren grondheren in Leest : de abdijen van Kortenberg en

Averbode, de families van Rendelbeke, van Hertendrecht, van Steynemolen, vander

Straten, van de Venne, van Muizene.
In 1521 bezat Margareta van Voesdonk het hof van Broecke in leen. Naast dit leenhof,

waren er ook nog de leenhoven van Rendelbeke en Ter Most. Het leenverhef van het hof

‘van den Broecke’ werd in 1751 gedaan door Jan – Jozef Locquet, burggraaf van Hombeek.

In 1774 werd het verheven door zijn erfgenamen M. vander Linden, baron van Hoogvorst.

Het hof van Rendelbeek, waarvan het kasteel reeds verdwenen was, was in 1723 eigendom

van baron van Macque. In hetzelfde jaar was het pachthof van Stijnemolen eigendom van

de familie van Reyneghem.

Mijn inziens gaat het echter niet op het wapen van een van de bezitters van zulke kleine

Heerlijkheden als symbool te nemen voor de ganse gemeente. Het voornaamste feit

in de geschiedenis van Leest is dat het steeds deel uitgemaakt heeft van Mechelen.

Dat zou dan ook tot uiting komen in het Wapen van Leest, doch opdat het niet helemaal

identiek zou zijn aan het Mechelse gemeentewapen, dient er een element bijgevoegd

te worden dat meer bepaald aan Leest herinnert. In dit verband zou ik voorstellen de patroon

van de parochiekerk van Leest, nl. Sint Niklaas, in het wapen te verwerken.

Het meest geschikt als gemeentewapen van Leest lijkt mij dan ook het wapen van de

stad Mechelen (van goud met 3 palen van keel, over het geheel, van goud een dubbele

adelaar van sabel) geplaatst voor een H. Niklaas.

Met de meeste hoogachting, de Afdelingschef Dr. A. Bousse.”

De exacte datum van de gemeenteraad waarop besloten werd een wapenschild te voeren

is ons onbekend. Wel had de gemeente naast het Rijksarchief ook advies gevraagd aan

de burgemeester van Hombeek, baron de Meester de Ravenstein.

Van hogerhand werd een wapenschild voorgesteld dat de blazoenen diende te bevatten

van de families die de heerlijkheid Leest bezaten op het einde van het Ancien Regime (1789),

omdat de heerlijkheden (grondgebied dat eigendom was van een heer of baron) zelf nooit

een eigen wapenschild bezaten.

Op het einde van het Oud Regime was Leest eigendom van drie grote families, nl. de

familie  d’Overschie van Neerijsche die het Hof van Rendelbeek bezat, de familie de

Meester, eigenaar van het Hof ter Haelen en de familie van der Linden d’Hoogvorst, eigenaar

van het hof ten Broecke.

De eerste familie had als blazoen een gouden schild met daarop een rietschoof, gebonden

met goud en met drie zwarte waterrieten erin. De tweede voerde een schild met een kruis

van negen gouden besanten op een zwarte achtergrond. De derde familie had als blazoen

een rood schild met een zilveren bovenstuk met drie zwarte hellende hamers erin.

Het Leestse gemeentewapen zou bovengeschetste blazoenen omvatten op een achtergrond

van rood en geel, de Mechelse kleuren.

Raadslid K. Duysburgh drong aan op eenvoud en ook burgemeester Lauwers deelde die

mening.
Uiteindelijk werd beslist het advies in te winnen van een gezaghebbend persoon op het gebied

van heraldiek, nl. van baron de Meester de Ravenstein, burgemeester van Hombeek.

Ook het Rijksarchief van Antwerpen werd geconsulteerd en op 5 september 1972 reageerde

deze instelling met bovenstaande brief.

Wat baron de Meester uiteindelijk heeft geadviseerd is ons niet bekend maar in een artikel

van Gazet van Mechelen uit 1972 (enkel jaartal bekend) werd het onderwerp in de

gemeenteraadszitting besproken en daar besliste men om het wapenschild van de aloude

hoeve ‘hof van Rendelbeek’ als gemeenteschild voor goedkeuring aan de Raad van Adel voor

te leggen. Dat wapenschild kreeg de voorkeur, omdat het ‘hof van Rendelbeek’ de enige

nog bestaande hoeve was van de drie hereboerderijen die Leest destijds nog bezat.

De journalist voegde er nog fijntjes aan toe dat het ‘hof van Rendelbeek’ eigendom was

van raadslid Fr. De Prins.

Misschien is dit plan door de nakende fusie met Mechelen op 1 januari 1977 nooit

geconcretiseerd.