1985 – 9 februari : Zithoek te Leest. (Foto onderaan)

            “De dienst beplantingen van de stad Mechelen legt momenteel de laatste hand

            aan de zithoek in Leest-Dorp.

            Omdat in de tuin van de aanpalende school diende te worden gewerkt kwam men

            op het idee om in het dorp –op de plaats waar een woning werd afgebroken- een

            gezellige zithoek in te richten.

            De zes banken met bijbehorende papiermandjes werden al aangebracht, en in de

            loop van de volgende weken zullen de beplantingen worden uitgevoerd.

            Het ligt ook in de bedoeling van de stadsdiensten om later nog een fietsstalling in

            de buurt aan te brengen en naar alle waarschijnlijkheid zal ook de glasbol een

            eindje worden opgeschoven.

            In de komende zomermaanden zou het in Leest-Dorp dus best gezellig kunnen

            worden als de buurtbewoners en de bejaarde wandelaars de nieuwe zithoek

            zullen bezetten.” (GvM, 9/2/85)

1985 – 10 februari : Operatie Overleven

            Vanaf 16 tot 18 uur werden er in de parochiezaal, bij een kop koffie of thee met cake,

            stickers verkocht in het kader van de actie “Operatie Overleven” ten voordele van de

            Afrikaanse medemens.

            Vanaf 1.000 fr. was de gift fiscaal aftrekbaar.

            Ook de verschillende bankfilialen, spaarkassen en financiële instellingen van Leest

            verkochten ‘stickers voor Afrika’.             

            De actie werd op touw gezet door Volksdansgroep Korneel en Chiro Leest.

            (Folder)

1985 -14 februari – ‘Duifke Lacht’ en de duivensport :

                                           ‘Blauwe 91’ is een echte snelheidsduivel.

“De ‘Blauwe 91’ vloog als late jonge pas in juni van het volgende jaar zijn eerste leervluchtje. Op een woensdag werd hij ingekorfd voor Quiévrain en hij hing al minuten klapwiekend in de lucht voaraleer zijn eerste concurrenten opdaagden.

‘Ik had niet onmiddellijk een kampioen gezien in de ‘Blauwe 91’ maar deze duiver verraste me toch aangenaam met deze prestatie’, zegt Alfons Huysmans, de nieuwe provinciale snelheidskampioen oude duiven uit Leest.

‘Tijdens hetzelfde seizoen werd deze klepper nog vijf keer ingekorfd en hij won evenveel prijzen waaronder één ereprijs. Na de rui ontbolsterde deze duiver zich tot een echte topduif en spijtig genoeg heb ik maar één duif van dit kaliber onder de pannen.’

Voor het seizoen 1984 lagen de verwachtingen erg hoog en de ‘Blauwe 91’ pakte direct uit met een geweldige reeks : 22 april Quiévrain : 451 duiven : 3^de, 29 april Quiévrain 488 d. 1^e, 7 mei Quiévrain 368 d. 1^e, 13 mei Quiévrain 324 d. 1^e. Zondag 20 mei : bij echt hondenweer, miste deze kampioen voor de eerste keer in zijn loopbaan.

‘Ik wilde de zaken niet forceren en zette hem twee zondagen op verplichte rust. Op 17 juni werd de zegereeks hernomen met de ereprijs uit Quiévrain van 294 duiven.

24 juni Quiévrain : 248 d. : 1^e, 1 juli Quiévrain 217 d. 1^e en 8 juli Quiévrain 217 d. : 1^e.

Een besmetting met een pokkenvirus zette dan voortijdig een punt achter dit geweldig seizoen’, aldus het verhaal van Alfons Huysmans.

Helemaal alleen totaliseerde de ‘Blauwe 91’ een coëfficiënt van 3,16 procent wat ruim voldoende was voor het behalen van de provinciale titel.

Alfons is de enige overblijver van de broers, die na 1945 furore maakten op de snelheidswedstrijden in Leest. Fons ging door met duiven te houden op de zolder van het ouderlijk huis toen de andere broers de duivenkiel aan de haak hingen.

Hij kreeg van zijn vriend John een ‘Blauwe duivin’, die later de moeder zou worden van de huidige kampioenduif. De ‘oude Blauwen 78’ bervruchtte zijn laatste ei bij deze duivin en hieruit werd de ‘Blauwe 91’ geboren.

Deze uitzonderlijke kampioen onderscheidt zich op het duivenhok door een op zijn minst eigenaardig gedrag. Deze duif, die qua bouw de perfectie benadert, is een zeer tamme duif, die het menselijk gezelschap erg op prijs stelt. Wanneer ze meer dan normaal de aandacht voor zich opeist dan nadert de conditie haar hoogtepunt. Eigenaardig genoeg komt deze winnaar zelden of nooit uit de goede richting wanneer hij thuiskomt van een wedstrijd. Toch gebeurde het veschillende malen dat hij minuten sneller vloog dan zijn concurrenten.

Met zijn 37 jaar huldigt Alfons Huysmans nog de opvatting over het duivenspel van vele jaren terug. De weduwnaars worden gekoppeld half februari en brengen één jong groot. Daarop volgt een tweede broedperiode van tien dagen en zo vertrekt de vliegploeg op het weduwschap.

Overbevolking wordt er geschuwd als de pest en een perfecte hygiëne is het beste wapen tegen allerhande ziekten. Regelmatig worden de bodem en de woonbakken ‘afgebrand’ en vermits er gespeeld wordt op een zolderhok is het er steeds kurkdroog.

Aan het hok is er wel één nadeel. De temperatuurverschillen tussen dag en nacht zijn nog groot en dit is wel oorzaak dat de conditie in het voorbije jaar wat op zich laat wachten.

Tijdens al die jaren heeft Alfons zich niet laten verleiden tot het gebruik van medicamenten of tot het inenten tegen bepaalde duivenplagen. Herhaalde besmettingen door pokken konden hem niet van mening doen veranderen. ‘Wie het zonder kunstmatige middelen niet kan rooien, moet er uit !’ besluit Alfons.”

(Verscheen in de Vevoc periodiek ’t Kampvuurke, 4^de jaargang, nr.1. Het originele artikel kwam uit ‘Duifke lacht en de duivensport’, een Internationaal Duivensportmagazine, nummer 2 van14/2/85)

Foto’s :

-De zithoek in wording.

-De ‘Fons’ in zijn kinderjaren op het duivenhok van pa. (Foto : ’t Kampvuurke)