Pater René De Laet.
(foto : Familie Voet)

1985 – April – ‘De Band’ : Nieuws van Pater René De Laet

Hier volgt weer een uittreksel uit één van zijn brieven. René is nogmaal op reis in zijn Zaïrees missiegebied :

“Als wij aangekomen waren in Murhesa (op 20 km. Van Bukavu, of 800 km. Van Bambu) was het natuurlijk kermis gedurende vijf dagen die wij daar doorgebracht hebben.Willi en ik bij zijn broer Godfried die het 25-jarig jubileum van zijn priesterwijding vierde op 7 februari. Ik was eerst (voor ons vertrek) voor vier dagen op toernée geweest; was terug thuis op woensdag 1 maart. Ik had gedacht dat wij eerst maar vrijdagmorgen  zouden vertrokken zijn maar Willi was gepresseerd; dan maar gauw mijn valies maken, nog ’t een en ’t ander regelen en donderdag rond tien uur waren wij de baan op met onze jeep Toyota (korte chassis, hetgeen maakt dat men daar nog al fel in geschokt wordt). ’s Middags hebben wij gedineerd in Bunia op de prokuur nadat wij eerst nog eventjes de stad ingereden waren om ’t een en ’t ander te kopen voor onderweg. Om kwart voor een waren wij dan terug weg, de baan naar Kisangani, langs Irumu tot aan het groot kruispunt (dat nogal berucht was in de tijd van de Simba’s); daar sloegen wij dan links af naar het zuiden en om half vijf kwamen wij aan in Mbau, de eerste missie van de Paters  Assemptionnisten van Kapelle (dat was 250 km van Bunia); daar zit een Pater ,helemaal alleen, die kwam juist thuis, want om de maand gaat die voor 8 dagen bij zijn confraters op een andere missie doorbrengen, zodat hij niet helemaal zot wordt van altijd maar alleen te zitten. Daar zijn wij dan met open armen ontvangen geworden; ’s anderendaags vrijdag terug de baan op; tegen half zes ’s avonds kwamen wij in het hotel van Rwindi voor wij aan het hotel aankwamen zagen wij daar n’en dikken aap zitten op een uitstekende rotssteen; ik zei tegen Willi van te stoppen om een foto te kunnen nemen, want dat was echt de moeite waard; als ik klaar was stond die dikke aap op en draaide zich parmantig om en liet zijn achterste zien en verdween dan juist tussen de bomen, dien dommerik !

Juist voor het hotel was een barreel opgesteld en wachten maar; iedereen vraagt zich af waarom dat dient. Omdat er niemand kwam opdagen, ging ik zelf eventjes kijken in een kotje; daar zat een militair en ik expliceerde hem dat wij naar het hotel moesten om er te logeren (normaal liet die vent eerst een deel camions of auto’s bijeen komen aan de barrière vooraleer die te openen, kwestie van zo weinig mogelijk moeite te doen). Ik ging dan vragen in het hotel bij de receptie om te logeren en ik kreeg daar een soort koud stortbad; voor een kamer (dus alleen om te slapen, zijn ogen dicht te doen gedurende acht uur) kostte dat 2.500 Belgische frankskens; met eten erbij het dubbel; ik heb dan maar gezegd saluut en de kost, we rijden verder, nog 60 km. Tot in Rutshuru terug buiten het park, waar er een missie is. Dat was nogal ambetant, nog twee uur rijden en in den donker, maar wij hadden toch nog het plezier een koppel leeuwen tegen te komen op de grote baan, maar dat was ook alles.

Om acht uur waren wij in Rutshuru, bij Poolse paters, die die missie een tijdje geleden overgenomen hadden van de Witte Paters, maar daar ook zijn wij goed ontvangen geweest, maar we waren ook nogal moe en lagen dan ook nogal rap tussen de lakens.

’s Anderendaags waren wij om acht uur terug weg; om elf uur waren wij in Goma, tegen de grens van de Rwanda en waar het Kivu meer begint. Monseigneur Ngabu, de bisschop van Goma, is er ene van bij ons, maar die was zich aan ’t klaar maken om te vertrekken naar België, hij had juist bericht ontvangen dat zijn algemene econoom (de man van de centen), die naar België op verlof vertrokken was en zich daar had laten opereren aan een long, overleden was. De bisschop wilde absoluut naar de begrafenis. Maar hij zei : rij direct door naar Bukavu (200 km), want de weg is nogal slecht vanaf Bobandana, op 50 km. van Goma, daar kunt ge eten bij de abbés en dan hebt ge nog heel de namiddag om tot in Murhesa te geraken. En wij weg…”