De wonderen zijn nog niet de wereld uit. CD&V heeft zich dan toch ietwat stug gehouden, e.e.a. uit de brand kunnen slepen i.v.m. het zgz concurrentiepact en zou daarom akkoord zijn met de paarse voorstellen om de btw op de elektriciteit te verlagen van 21 naar 6%. Juich, België, juich! Of toch niet?
Om te beginnen gaat die energiekostenverlaging pas in op 1 april (géén grap!) 2014 en niet op 1 januari zoals de werkgevers het gewild hadden. Verder duurt ze voorlopig maar tot einde 2015, dus amper anderhalf jaar. Daar het politiek debat diezelfde maand in dit land zal stilvallen o.w.v. de verkiezingen van einde mei, betekent dit dat het probleem verschoven wordt naar de volgende regering, die de kosten ervan zal moeten dragen.
Samen met de bovenvermelde beslissing komen er voor de bedrijven drie loonlastenverlagingen van telkens 450 miljoen euro, maar de eerste schijf pas in 2015, de tweede in 2017 en de derde in 2019. Zelfde verhaal: ten laste van de volgende regering. Na ons…
Er zijn nog enkele kleinere kostenverlagingen, wat maakt dat de totale loonkosten zo’n 3% zouden moeten zakken, niet de 5% die Kris Peeters vroeg. De resterende 2% zullen ten laste komen van de deelregeringen, die daarover hun fiat nog zullen moeten geven op 11.12.13 (leuke datum voor cijferfanaten!). Niettegenstaande Vlaanderen een budget in evenwicht heeft, heeft het er toch al 166 miljoen euro voor opzij gezet. Dat is niet voldoende in verhouding tot wat nu federaal is afgesproken, maar in elk geval meer dan de andere ‘entiteiten’, die – bij mijn weten – nog altijd in het rood zitten en momenteel zeker geen extra geld opzij kúnnen zetten.
Tenslotte is er iets dat ik nergens gehoord heb: hoe kan men nu weten tegen 2018 vijf procent te hebben ingehaald aan loonkosten t.o.v. de ons omliggende landen? Gaat men die landen vragen a.u.b. niets meer te doen aan hun eigen lasten? Of misschien dat ze hun (minimum)lonen wat zouden verhogen, zoals waarschijnlijk in Duitsland zal gebeuren? Wat dat laatste betreft, zegt men er trouwens ook nergens bij dat bv het uurloon in de Duitse vleesverwerkende nijverheid ook na de opslag tot een minimumloon van 8,5%, nog altijd anderhalve keer lager zal liggen dan bij ons…
Kortom, ook dit akkoord dat, op vraag van CD&V, in wetteksten zal gegoten worden, is in feite een zoveelste (en dan nog tijdelijke) wijziging van een bestaande toestand en weer eens geen structurele verandering. Het blijft plakken en knippen, hét handelsmerk van de regering Di Rupo. Crootje mag dan op Tv al komen vertellen dat de huidige federale regering de laatste twee jaar al twee miljard euro heeft bespaard, hij ‘vergeet’ erbij te zeggen dat het Europese deficit van dit land ondertussen met in totaal 9 miljard euro gestegen is. Ook dat zal door de nieuwe regering moeten worden bijgepast om de volgende Europese begrotingsronde goedgekeurd te krijgen.
* Pieter De Crem noemt het huidige akkoord een ‘als dan’ verhaal. Dat doet me denken aan een oude mop, toen feesten en dansavonden nog werden opgeluisterd door een orkest. Wie wou kon toen aan het orkest – al dan niet tegen betaling of traktatie – vragen een bepaald nummer te spelen. Nu was er ene die dat kwam doen en aan de orkestmeester vroeg het ‘als dan’ liedje te spelen. Toen die niet meteen begreep waarover dat ging, zei de man: ‘Wel dat van “als dan we toffe jongens zijn, dat willen we wezen”!
Het kan de Vlaamse liberalen misschien een troost zijn, maar bij CD&V loopt het ook van geen kanten meer. Na hun Innesto congres is het bedroevend stil bij de christendemocraten. Om te beginnen werden ze schaakmat gezet in de commissie voor justitie i.v.m. de euthanasiewet voor minderjarigen, dank zijn een wisselmeerderheid van de andere regeringspartijen met een deel van de oppositie. Die wet mag dan iets zijn dat nergens anders ter wereld bestaat, in een land waar zo met solidariteit geschermd wordt, is het niet leuk vast te stellen dat die solidariteit niet eens bestaat in de federale regering waarvan de partij deel uitmaakt. Vanuit CD&V hoek wordt nu gesteld dat de partij zich straks in andere materies stugger zou gaan opstellen. ‘Eerst zien’, zei de blinde. Als er één partij is die haar woord niet kan houden dan is het wel die van de tsjeven.
Dan is er de kwestie van de eventuele vermindering van de BTW op elektriciteit, waartegen de partij gekant is, omdat men vreest dat die op termijn een gat van rond de 350 miljoen euro in de staatskas zou slaan. De partij blijkt nu halvelings bereid daarin toch toe te geven, maar dan op voorwaarde dat er een soort garantie zou komen dat de loonhandicap t.o.v. de buurlanden tegen 2018 zou zijn weggewerkt, iets waar vooral Kris Peeters steeds heeft op aangedrongen. Wie kan er nu zoiets garanderen? Als de christendemocraten daarin trappen, zijn ze blij met een dooie mus. Van een vergadering daarover, die vandaag zou plaats grijpen, wordt nu al gezegd dat ze waarschijnlijk zal worden uitgesteld.
Verder ligt kersvers minister zonder financiën Geens overhoop met de socialisten van zowel boven als onder de taalgrens met zijn voorstellen voor een nieuwe bankenwet. Geens mag dan wel een financieel expert zijn (die het voor de camera goed kan uitleggen), als puntje bij paaltje komt zie ik zijn nieuwe wet er nog niet zo snel komen, tenzij in een erg verwaterde versie.
Kortom, ik wil wel eens zien in welke materies CD&V zich straks stugger zal gaan opstellen, iets wat nooit het sterkste punt van deze partij is geweest. Als dat niét zou gebeuren, maakt ze zich alleen maar belachelijk en bevestigt ze dat deze regering wel degelijk beheerst en gedirigeerd wordt door de PS, die 6 maanden vóór de verkiezingen weet dat geen enkele Vlaamse partij nu nog uit de meerderheid kan stappen zonder nog zwaarder gezichtsverlies te lijden.
Er is nogal wat politieke commotie over enkele uitspraken van Luc Coene, de gouverneur van de Nationale Bank (NBB) i.v.m. de pensioenen. Deze laatste is men nog maar eens gaan aanpassen, voor de zoveelste keer zoals dat hier met Belgische wetten schering en inslag is. Toen de Sinterklaasregering van Di Rupo amper gevormd was (op 6 december 2011!), kwam toenmalig kersvers minister Van Quickenborne meteen met een nieuwe pensioenwet op de proppen, wet die ondertussen al een paar keer is ‘bijgesteld’ door Quicky’s opvolger De Croo Jr. Coene, eveneens van liberale strekking, wiens mandaat eind 2014 ten einde loopt, dan met pensioen gaat en daardoor vrijer kan spreken, vindt dat het niet normaal is dat men door de laatste wijzigingen ook pensioenrechten kan opbouwen als men werkloos is. Dat houdt in, dat iemand die 10 jaar werkloos was (bv een brugpensioen kreeg op 55) evenveel pensioen krijgt als iemand die de rit tot 65 heeft uitgereden.
Ik ga me in deze discussie onder liberalen, die het dezer dagen al zo moeilijk hebben om nog au sérieux genomen te worden, niet bemoeien, maar het toont nog maar eens aan dat men in dit land uitgerekend sinds de dagen van de actieve welvaartstaat van superliberaal Verhofstadt niet meer in staat is nog een wet te maken die meteen goed in elkaar zit. Als we tenslotte zien hoeveel geld hier wordt weggegeven aan mensen die noch werken noch bijdragen - denk bv ook maar aan de leefloners en de zgz ‘asielzoekers’– dan kan men zich alleen maar de vraag stellen hoelang men zoiets zal kunnen blijven volhouden vóór dit land finaal insolvabel wordt. Dat dergelijke ontsporingen kunnen gebeuren onder de verantwoordelijkheid van een liberaal minister, verklaart ook mede de gestadige afgang aan van diens partij.
In Brussel was er gisteren nog maar eens een betoging, deze keer van de taxichauffeurs. Die protesteren omdat ze vanaf begin volgend jaar zich een digitale taximeter moeten aanschaffen, waarbij sjoemelen niet (meer) mogelijk is en waarbij de klant exact betaalt wat hij moet betalen en daarbovenop nog een kasticket krijgt waarop alles staat aangeduid. Niet alleen de kostprijs, maar ook het traject, de datum enz. Dat nieuwe toestel, waarvan de werking een beetje vergelijkbaar is met het nieuwe kasregister dat eraan komt in de horeca, kost zo’n 2.500 euro, waarbij het Brussels gewest 1.000 euro bij legt en het de chauffeurs dus zo’n 1.500 euro kost, wat zij teveel vinden. Ze willen het gratis ende voorniks hebben.
Diezelfde digitale taximeter is in Vlaanderen al drie jaar in voege. Hier kostte het de eigenaars echter 3.000 euro en die hebben het allemaal alleen mogen betalen. En zo gaat het in dit landje. Vlamingen betalen en morren niet, Brusselaars en ook Walen morren, zelfs als ze minder of niets moeten betalen. Dat is mogelijk omdat Vlaanderen zowat 10% van zijn bruto binnenlands product (bbp) moet afstaan om Brusselaars en Walen toe te laten boven hun stand te blijven leven. Deze cijfers stonden zopas in ‘De Tijd’ en komen van professor Louis Verbeke, voorzitter van de Vlerick Business School. Ter vergelijking: de transfers van West- naar Oost-Duitsland sinds de val van de muur lagen nooit hoger dan 3% en het algemeen Europees transfer gemiddelde zit rond de 1%.
Aan deze toestand zal nooit iets veranderen zolang België in zijn huidige vorm blijft bestaan. Mensen die dat wel vinden, zoals de Open VLD zopas nog stelde, of opmerkingen die we daarover hoorden vanuit Voka en zelfs Unizo, zijn eraan voor hun moeite. Dit is niet vol te houden, zeker niet in de huidige situatie, waarbij overal moet bespaard worden en er op een drastische heropleving van de economie niet moet gerekend worden. En op enig begrip of medewerking van de francofone politici moeten we echt niet rekenen. Die weten beter dan wie ook dat ze de huidige, voor de Vlamingen wraakroepende situatie, moeten behouden.
De laatste triomfkreten van het zgz ‘Toekomstcongres’ van Open VLD waren amper uitgestorven, of er kwam een anticlimax die kan tellen. Annick De Ridder, vroegere voorzitster van de jong liberalen, ex-fractieleidster van de partij in de Antwerpse gemeenteraad en tot gisteren Vlaams parlementslid voor Open VLD, heeft ontslag genomen uit de partij en is overgestapt naar de N-VA.
Annick De Ridder is 34 en was reeds meer dan 15 jaar actief bij de Vlaamse liberalen. Haar hele politieke leven, zeg maar. Liberaler kan moeilijk. Twee jaar geleden kreeg ze een job aangeboden bij de Katoennatie van Fernand Huts, diepblauwe maar eveneens diep in de eigen politiek ontgoochelde liberaal, al zal die wel niet veel met het ontslag van De Ridder te maken hebben gehad. Toch heeft de job bij ‘de privé’ Annicks ogen geopend. Ze kwam daar nl in rechtstreeks contact met de Vlaamse bedrijven in het algemeen en de bedrijfsleiders in het bijzonder en kon niet anders dan vaststellen dat de Vlaamse bedrijven het leven steeds ondragelijker wordt gemaakt door de huidige regering Di Rupo, die dus ook gesteund wordt door Open VLD, haar eigen partij. Net zoals zopas Johan Van Overveldt, die vanuit een ander gezichtsveld besliste dat het zo niet verder kan, is ook Annick De Ridder tot de conclusie gekomen dat het programma van de N-VA en dan zeker het economisch-sociale luik ervan, beter aansluit bij het liberale denken dan het retro-programma dat nu door het komische duo Rutten-De Block als alleen zaligmakend wordt verkocht.
Ik heb zo de indruk dat er ons de volgende weken en maanden nog spectaculaire overstappen te wachten staan. Vlaanderen is Di Rupo gewoon beu en niet alleen hem, maar ook de partijen die hem vanuit een Vlaamse minderheidspositie steunen. Annick De Ridder heeft het verschil ingezien tussen de officiële politieke excuusuitleg van de Open VLD en de werkelijke impact van de PS-dominantie op het Vlaamse bedrijfsleven. Als de zaken in die richting blijven evolueren, zou een meerderheid in het Vlaamse parlement na 25 mei 2014 geen utopie meer kunnen zijn en zouden de Vlaamsnationalisten straks over de hefboom kunnen beschikken om dat Belgische carcan eindelijk te doorbreken.
Het zgz ‘Toekomstcongres’ van de Vlaams liberalen stond bol van het hoera, hoera geroep, maar had in feite weinig om het lijf. Het duo Rutten-De Block deed vooral zijn best hilarisch te zijn en had alleen op dat vlak best bijval. ‘De vrouwen gaan het doen’, zegden ze, wat feitelijk inhield dat het de mannen niet gelukt was en daarin hebben ze nog gelijk ook. Maar voor de rest was het een mager beestje.
Hoe kan men nu spreken van een toekomstcongres, als men pleit voor een terugkeer naar het vroegere, eenvoudige federalisme en naar een eveneens voorbijgestreefde nationale kieskring? Dat is ‘back to the future’, geen toekomst, maar nostalgisch verleden. Ook het opnieuw opvoeren van Verhofstadt past in dat kader. Als de Open-VLD mannen het niet konden, dan was dat in de eerste plaats zijn schuld, nadat hij een links PS-programma uitvoerde i.pl.v. de door hemzelf uitgetekende projecten uit zijn burgermanifesten. ‘De EU-nationalist’, zoals iemand hem onlangs noemde, is feitelijk nog best te vergelijken met Hugo Schiltz. Die zette zijn partij ook op de sporen om haar daarna vakkundig in de afgrond te laten rijden. Verhofstadt doet het dan ook nog eens letterlijk, want ‘afgrond’ betekent in het Italiaans ‘dirupo’!
Eergisteren raakte nog bekend dat de treinen in België tegenwoordig trager rijden dan in 1935. Dat geldt blijkbaar ook voor de Vlaamse liberalen. Het ontbreekt er alleen nog aan dat ze, in navolging van Omer Vanaudenhoven, met de Belgische driekleur zouden gaan zwaaien. De partij werd toen de PVV, die al snel tot ‘Pest Voor Vlaanderen’ werd gedoopt. Het ziet er nu al niet veel beter uit.
Kortom, het komische blauwe duo, dat nu de show probeert te stelen, is een momentopname. Hun succes zal niet zo lang duren als dat van Pat en Patachon of van de Dikke en de Dunne. Politiek mag in dit land al een vaudeville zijn, voor Vlaanderen worden de verkiezingen van mei 2014 een té serieuze zaak om toe te vertrouwen aan enkele lachebekjes.
Er is de laatste tijd nogal wat te doen geweest over het feit dat men in Nederland de leefloners één dag per week klusjes wil laten opknappen, zodat ze zo iéts terug doen voor het geld dat ze van de maatschappij krijgen. Voorbeeld in deze materie is de stad Rotterdam, de stad van Pim Fortuyn, waar zoiets al bestaat. Niet overal in Nederland is men daar gelukkig mee en ook bij ons zijn er van die wereldverbeteraars die het altijd erg vinden als mensen moeten werken. Er zijn ook economen die het systeem in vraag stellen, omdat ze vinden dat ook het aanzetten van leefloners om iets te doen, geld kost, supervisie vraagt en toch allerlei onkosten met zich mee brengt. Daar valt iets op te zeggen, ware het niet dat er in heel deze zaak iets belangrijks verzwegen wordt. In Rotterdam is nl gebleken dat zowat een kwart van de opgeroepen leefloners niet is komen opdagen en op die manier verzaakt aan dat leefloon, zonder hetwelke men zgz niet kan leven. Daar zullen wel enkele sukkelaars tussen zitten die het (weer) niet gesnapt zullen hebben of die het gewoon niet willen snappen, maar als er zoveel afvallen kan dat evengoed zijn omdat die mensen nog iets anders deden of gewoon niet wilden dat men erachter kwam met wat ze bezig waren. Een kwart minder leefloners zou in elk geval voor elk OCMW een flinke besparing zijn en de extra kosten waarvan hierboven sprake ruimschoots compenseren. Ook in dit land zijn er enkele honderdduizenden die geen werk vinden/hebben en dat terwijl er tienduizende vacatures niet worden ingevuld, dit laatste dan vooral in Brussel en Wallonië, maar ook in Vlaanderen. Een duidelijk voorbeeld van wat er op dat gebied fout loopt, kregen we nog te lezen in hetzelfde interview dat Michel Delbaere, voorzitter van Voka, in Trends gaf over de staatshervorming. In Zuid West-Vlaanderen is de werkeloosheid minder dan 3%. Men vindt geen volk. West-Vlaanderen draait voor 40% op Fransen. De weekeindploegen komen van over de grens, niet uit het nabijere Henegouwen waar de werkeloosheid dubbele cijfers haalt. Bij Delbaere, die een voedingsbedrijf heeft in Ooigem, is ooit een Waals minister op bezoek geweest, die de zaak zou doorgeven aan de Forem, de Waalse tegenhanger van onze VDAB. Dat was drie jaar geleden. Men heeft er niets meer van gehoord…
Delbaere zegt er dan nog bij dat die Fransen hun loon mee over de grens nemen en het gros daarvan in Frankrijk uitgeven, niet hier. En dan ‘vergeet’ hij nog te vertellen dat die mensen waarschijnlijk alleen Frans spreken en de Vlaamse werkgevers zich daar moet aan aanpassen, zodat ook daar verfransing geen ijdel woord meer is...
Vorige week was er een congres van Voka, de vereniging van Vlaamse Ondernemers en Kamers van koophandel, waarbij nog maar eens straffe taal werd verkondigd. Moeilijk is dat niet in dit land waarin men niets structureel durft veranderen. Denk maar aan de mobiliteitsproblemen, waarmee de bedrijven en hun werknemers mee rekening moeten houden, de fiscale druk die stoemelings maar blijft verhogen, evenals de uitgaven in de sociale zekerheid. Verder de steeds terugkomende problemen omtrent de automatische index en de verschuiving van de belasting naar consumptie (voor de aandachtige lezer: dit is een uitspraak van Voka, niet van mij of van e.o.a. econoom).
Maar het opmerkelijkste voor mij was de verklaring van de Voka-voorzitter, dat er geen nieuwe staatshervorming moest komen. Althans dit was wat verteld werd in de diverse media, waarvan we als Vlamingen weten niet teveel te moeten geloven. Dit zou eerder een bevestiging zijn van het zgz Bracke syndroom dat ook die richting uitging en niet de mening van o.m. Bart De Wever, die ooit zei dat Voka zijn werkgever was.
De aap kwam uit de mouw tijdens een interview dat Voka-voorzitter Michel Delbaere gaf aan Trends en dat deze week verscheen (voor de eerste keer zonder Van Overtveldt en met een volle pagina reclame voor het VB!). Voka wil inderdaad niet meteen een zevende staatshervorming, maar wel een ‘zesde bis’! Wat is nu het verschil? Wel, men wil dat min of meer alles dat bij de zesde staatshervorming beslist is, eerst wordt uitgevoerd, maar dat er daarna moet worden verder gepraat. M.a.w. het kind heeft een andere naam gekregen en wat uitstel. Het zal er nu op aankomen dat dat uitstel geen afstel wordt, wat zal afhangen van de verkiezingsuitslag van mei 2014. Als er een Di Rupo II komt, met misschien Vlaamse partijen* die nóg minder zullen voorstellen dan vandaag, dan kan dat uitstel duren tot Sint Juttemis. Als er een andere regering zou komen, een echte herstelregering, dan zou dat allemaal veel sneller kunnen geklonken zijn.
En zo zijn we terug bij af. 25 mei 2014 wordt meer dan ooit een sleutelmoment.
* CD&V heeft op zijn ‘Innesto congres’ gesteld dat de partij niet meer in een federale regering zal stappen als die geen meerderheid heeft in Vlaanderen. Maar wie gelooft er nog een partij die er al elfendertig bochten op heeft zitten?
Recentelijk had het Vlaams Belang aan het bekende enquêtebureau iVox uit Leuven gevraagd een peiling te doen bij een panel van mensen die zich hadden aangemeld voor een internetpeiling. De vragen waren eenvoudig:
- Is de invloed van de islam voelbaar in de samenleving?
- Kost de euro de Vlaming geld?
- Moet er een definitieve stop komen op het bouwen van moskeeën?
Het antwoord was driemaal een overweldigend ‘ja’! En dit ingevuld door bijna vierduizend vrijwillige respondenten! Om het hele verhaal nog aannemelijker te maken, was het VB zo voorzichtig geweest de peiling te laten superviseren door niemand minder dan Frank Thevissen, voormalig VUB-docent en promotor van de destijds razend populaire ‘Stemmenkampioen’ in Het Laatste Nieuws, een peiling die door de krant werd afgevoerd toen duidelijk werd dat de liberalen van de ene nederlaag in de andere sukkelden (wat bij latere verkiezingen bevestigd werd).
Dat er op de uitslag van de VB-peiling kritiek zou komen vanuit het politiekcorrect wereldje, stond als een rots boven water. De criticasters van dienst waren deze keer Jaak Billiet en de onvermijdelijke Marc Hooge, onderzoekers aan de KU-Leuven, maar in de eerste plaats loepzuivere belgicisten. Nochtans hoeft men maar het internet af te surfen om de bevestiging te krijgen van hoe de man in de straat er in Vlaanderen over denkt en dat is niet zoals die geleerde onderzoekers het zouden willen.
Enquêtes blijven wat ze zijn, maar deze hier is wel geen momentopname zoals die voor de verkiezingen. Dat de modale Vlaming de verdoken islamisering van zijn samenleving meer dan beu is, is niets nieuw en dat zal ook morgen zo zijn. Hopelijk herinnert hij het zich als hij volgend jaar in het stemhokje zal staan…
---
P.S. In mijn vorige blog over de clash tussen Jan Neckers en Mark Grammens in ’t Pallieterke, schreef ik dat het gewraakte artikel van eerstgenoemde misschien wel zijn laatste was in dat blad. Ik heb me daarin vergist: Jan heeft in ‘t Pallieterke van deze week de draad weer opgenomen. De soep zal dan ook wel niet zo heet gegeten worden als ze werd opgediend en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. Wij Vlamingen moeten meer samenwerken, over onze meningsverschillen heen.
Zoals ik eerder reeds meldde, was Marc Grammens op zijn 80ste gestopt met zijn ‘Journaal’ en waren heel wat Vlamingen blij dat hij daarna toch bereid bleek elke week een artikel te schrijven in ’t Pallieterke. Tot hij dan frontaal in aanvaring kwam met een andere vaste columnist van het weekblad, die luistert naar de naam Jan Neckers, een historicus op pensioen, die het bracht tot afdelingshoofd bij de toenmalige BRT, waar hij zijn Vlaamsgezindheid niet onder stoelen of banken stak.
Reden tot de clash met Grammens, zoon van Flor en wereldberoemd in Vlaamsnationale kringen, was een artikel waarin die – in de nasleep van de hetze tegen Jan Jambon - stelde dat de collaboratie tijdens de Tweede Wereldoorlog niét fout was. Het Belgische leger had eind mei 1940 gecapituleerd, waardoor hier het bezettingsrecht gold, dat deel uitmaakt van het volkenrecht en o.m. gewapend verzet verbiedt. Verder was er rond 1940 een golf van sympathie voor Duitsland in diens steun voor onderdrukte en opstandige volkeren. De collaboratie was trouwens bij ons geen louter Vlaamsnationale zaak. De eerste die in België opriep tot collaboratie was Hendrik De Man, de voorzitter van de Belgische Werkliedenpartij, de voorloper van de socialistische partij. De eerste die de bezetter smeekte om een eigen collaboratiedagblad te mogen uitgeven was Jos Van Eynde, de latere hoofdredacteur van De Volksgazet. Tenslotte was de repressie, na de oorlog, een regelrechte gruwel, waarbij heel wat onschuldige mensen werden vervolgd voor feiten die het sop van de kool niet waard waren, zaken die ze soms wel met hun leven betaalden.
Op dat artikel van Grammens in ’t Pallieterke, kwam in hetzelfde weekblad een vlijmscherp antwoord van Neckers, die vond dat de collaboratie met de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog wél degelijk fout was en dé reden waarom zoveel mensen in dit land de Duitsers én de collaborateurs ook na die oorlog haatten. Na die column van Neckers kreeg het blad een stortvloed van lezersbrieven en mails die hun eigen verhaal over die repressie vertelden en waarbij ikzelf me ook kan aansluiten. Ook mijn vader werd beschuldigd van collaboratie omdat hij als schoenmaker moest toelaten dat Duitse militairen, die in onze straat gelegerd waren, bij hem hun schoenen kwamen repareren. Vader werd na één dag weer vrijgelaten, omdat men inzag dat hij helemaal niets verkeerd had gedaan, maar ondertussen hadden de helden van het verzet wel heel ons huis leeggehaald – tot het kleinste stukje leder toe – en die inboedel hebben we nooit teruggezien. We zijn er dan nog goedkoop vanaf gekomen, want voor eenzelfde aanklacht, meestal burenjaloezie, zijn er mensen jarenlang opgesloten en zelfs doodgeschoten. In totaal werd een half miljoen Belgen door het gerecht vervolgd, vooral in Vlaanderen, terwijl de grootste collaborateur, Léon Degrelle, een Waals politicus en bekende Waalse figuren zoals Simenon en Hergé, die ook gecollaboreerd hadden, gerust werden gelaten.
Dat Neckers zo zwaar naar Grammens uithaalde, is opmerkelijk, maar niet uitzonderlijk. Wij blijven een rancuneus volkje. In dit land blijkt men immers niet te kunnen vergeven, ook niet na bijna 70 jaar. In onze buurlanden werd er in de jaren 50 van de vorige eeuw al amnestie verleend aan politieke collaborateurs, 10 jaar later gebeurde dat in Frankrijk zelfs voor de politieke misdaden tijden de Algerijnse oorlog en zopas eiste het Europees Hof zelfs dat terroristen van de Baskische ETA moeten worden vrijgelaten. Als enig land in Europa blijkt dat bij ons niet te kunnen. Een reden te meer om er een eind aan te maken.
Tenslotte nog dit. Het artikel van Neckers tegen Grammens was het laatste dat (voorlopig?) van hem in het spotblad verschenen is. Grammens is wél blijven schrijven en kwam deze week ruim aan bod n.a.v. de hulde die hem te beurt is gevallen voor zijn hele carrière en t.g.v. zijn 80ste verjaardag in de rector Dhanis aula van de universiteit van Antwerpen. Een initiatief van o.m. Richard Celis, Frans Crols, Matthias Daneels, Wim Merckx, Herman Suykerbuyk en Mia Uyterhoeven. Of Neckers er zelf mee gestopt is, of aan de kant werd gezet, is mij niet duidelijk.
Ik kom even terug op mijn blog van eergisteren, 18 dezer (‘Het btw-snoepje’) en de reactie daarop van lezer Rob. Hij is blijkbaar een zelfstandige met werknemers en vindt het niet kunnen dat men de BTW hier verhoogt, terwijl we nu al moeten concurreren tegen lagere tarieven in Duitsland (19%), Luxemburg (15%), Frankrijk (19,6%) en Nederland (21%, pas verhoogd van 19). Voor wie duurdere zaken wil kopen, die vlot draagbaar en te verbergen zijn, is er dan nog het Zwitserland dat de laatste tijd steeds meer in beeld komt (met slechts 8,5%).
Laten we Zwitserland even vergeten, dan zou één oplossing kunnen zijn dat de E.U., die anders overal wil zorgen voor eenheidsworst, zich dáár eens ernstig mee bezig hield en bv de btw-tarieven op gelijke hoogte zou brengen. Zoiets zou moeten kunnen, maar dan moeten de staten weer iets aan Europa afgeven en dat doen ze nu steeds met minder goesting.
Hetzelfde verhaal voor het betalen met cash: in België tot 5.000 euro, straks nog tot 3.000, terwijl dat in de buurlanden niet het geval zou zijn. Ook hier hetzelfde verhaal. Bij ons lijkt de overheid een masochistische instelling te zijn die niets liever doet dan haar eigen burgers te pesten en achteruit te stellen t.o.v. het buitenland. Het wordt pas hilarisch als daar tegenover wordt gesteld dat de lonen hier hoger liggen, terwijl diezelfde hogere lonen ervoor zorgen dat we steeds minder kunnen exporteren.
Zowel de btw verhogen als hem verlagen lijkt dus geen oplossing om te bezuinigen. De reden daarvoor is onze automatische indexering, een unicum in Europa en misschien ver erbuiten. Stijgen de prijzen als bv het gevolg van een btw-verhoging, dan stijgen lonen en uitkeringen met hetzelfde percentage. Exact hetzelfde gebeurt in de andere richting, bij een verlaging. Daardoor betalen loon- en uitkeringsgerechtigden in dit land eigenlijk geen btw-wijzigingen.
Volgens Rob kan men alleen ernstig bezuinigen door bv het aantal ambtenaren drastisch te verminderen*. Zoals Rob schrijft en ikzelf al enkele keren in deze rubriek vermeld heb, heeft België het dubbel aantal ambtenaren als Nederland, waarbij ookhet adagium ‘teveel koks bederven het eten’ geldt. Daar wil ik nog aan toevoegen dat een hele rits nutteloos geworden instellingen best zouden verdwijnen, zoals de senaat en de provincieraden, structuur en ambtenaren in begrepen. De provincies worden ook geviseerd in de ontwerpteksten voor het congres van de Open VLD, maar dat is ‘déjà vu’, want Verhofstadt stelde dat al voor in zijn burgermanifesten van de jaren negentig, waarvan niets in huis is gekomen.
Kortom, het heeft geen zin in dit kleine landje zaken te gaan veranderen zonder rekening te houden met gelijkaardige situaties in onze buurlanden. Het wordt hoog tijd dat we eens meer over de grens kijken. De tijd dat dit land ophield in De Panne, Turnhout en Maasmechelen, is verleden tijd.
De stad Antwerpen geeft in elk geval het goede voorbeeld, waar het aantal personeelsleden moet dalen met 1420 voltijdse krachten. Ondanks de linkse tegenstand lijken Gent en zelfs Brussel dezelfde weg op te gaan. Het zou een begin kunnen zijn van het besef dat de bomen niet meer tot in de hemel reiken.
Verkiezingsprogrammas zijn een goede samenvatting van wat partijen in
de vorige regering hadden willen/moeten uitvoeren.
Bovenstaande is niet van mij, maar van economisch dwarsligger Geert
Noels en geeft perfect weer waarover het gaat. Partijen die de laatste decennia
mee in de verschillende regeringen hebben gezeten, moeten nu niet afkomen met
beloftes, waarvoor ze de kans gekregen hebben ze al te realiseren of tenminste
kunnen pogen hadden dat te doen. En dat geldt in de eerste plaats voor de drie
zgz traditionele Vlaamse partijen. Een nuchtere burger die vaststelt dat
partijen de beloftes niet hebben waargemaakt toen ze ertoe in staat waren, is
niet langer bereid ze nog te geloven, laat staan ervoor te stemmen.
Zo
blijken de ontwerpteksten voor het Open VLD congres een verwaterde afdruk te
zijn van Verhofstadts eerste drie burgermanifesten (waarvan helemaal niets
verwezenlijkt werd), zal de SP.a zich weer opwerpen als de redder van onze
sociale zekerheid en de pensioenen (die door haar eigen ministers 18 jaar lang
mee verwaarloosd werden) en weten we van CD&V nu al dat ze welke beloftes
ook straks toch niet zal naleven, eventueel weer met de dood in het hart of
omdat zij verantwoordelijkheid durft te nemen. Die verantwoordelijkheid is
dan meestal juist niét doen wat ze beloofd had.
Zo
heeft CD&V tijdens het partijcongres in Lommel gesteld, dat de partij niét
in een federale regering zal stappen als die geen meerderheid in Vlaanderen
heeft. Wie gelooft dat nog? Het was uitgerekend CD&Ver Leterme, die ooit zegde
dat hij een dergelijke regering zou bekampen van De Panne tot Maasmechelen of
daar ergens en die daarna de allereerste Belgische federale regering zonder meerderheid
in Vlaanderen tot stand bracht en leidde. Servais Verherstraeten was toen de
CD&V fractielijder tijdens die eerste onzalige mismatch. Die werd er
daarna zelfs nog voor beloond met de job van staatssecretaris in de regering Di
Rupo die evenmin een meerderheid in Vlaanderen heeft en mag nu een CD&V-lijst
trekken in Antwerpen. Wie stemt nog voor dergelijke creaturen? Misschien was
Hendrik Bogaert nog de eerlijkste van de kadodders, toen hij zaterdag in De
Tijd stelde dat met het buiten gooien van de PS de hemel niet zal opklaren en
men derhalve de Franstalige socialisten beter niet liet vallen bij de volgende
regeringsvorming. Straffe Hendrik is ondertussen wel teruggefloten, het zou
maar een Bracketje geweest zijn
Als een van de maatregelen om de economie te lanceren, loopt er al een
tijdje een discussie over het al dan niet verlagen van de BTW op de
elektriciteit. Op het eerste zicht een goede maatregel, waar heel wat mensen
baat zouden hebben en die daarenboven, volgens geleerde berekeningen, voor zon
8.000 nieuwe jobs zou zorgen. Waar wachten we op?
De
keerzijde van de medaille is, dat een verlaging van de BTW alleen maar een
maatregel is die baat brengt op korte termijn. Op langere termijn zal ze de
staatsschuld met 360 miljoen euro vergroten, uitgerekend die schuld waarvoor
men krampachtige pogingen doet om ze onder de 100% van het bbp te brengen.
Zelfs de met veel poeha aangekondigde verkoop van de 25% in BNP Paribas Fortis,
aan meer dan 3 miljard euro nota bene, zorgt er voor dat we maar net met de
hakkenover de sloot geraken: 99,8%
wordt het nu. Bij het eerste tegenwindje zitten we er weer boven. We verarmen
ons om getallekes op een rij te hebben zegt econoom De Grauwe en hierin kan
hij wel eens gelijk hebben. Maar de maatregel om de BTW te verlagen druist in
tegen alle voornemens om de arbeid minder en de consumptie meer te belasten. Een
BTW-verlaging gaat voor meer consumptie zorgen. Het is inderdaad juist dat een
BTW-verhoging in de eerste plaats de minder gegoeden treft, maar wie zegt dat
ook zij niet een beetje kunnen besparen. Ik heb vroeger ook zwarte sneeuw
gezien, waarbij ik mijn keuzes moest maken en toen ging het niet over een GSM,
Ipod, tablet e.d., waarmee men denkt dat iedereen tegenwoordig moet rondlopen.
Een studie van het Gentse economenduo Peersman en Schoofs, waarbij de
BTW één procent verhóógd wordt, de loonlasten in twee keer verlaagd (met resp.
900 miljoen nu en 600 miljoen in 2015), zou 15.000 (vijftienduizend, bijna het
dubbele!) nieuwe jobs opleveren, maar dan wel op langere termijn. Zolang kan de
politiek echter blijkbaar niet wachten.Volgend jaar zijn er verkiezingen. Steekvlampolitiek noemt men zoiets. Van
de zes regeringspartijen ligt enkel CD&V voorlopig nog dwars, maar iedereen
weet dat de tsjeven nog maar eens door de knieën zullen gaan,omdat ook zij weten dat de lasten
van de verlagingpas zichtbaar zullen worden
in een volgende legislatuur. Na ons de zondvloed, maar ondertussen maken we
onszelf wel wat wijs.
Yves Liégeois, de ietwat excentriek uitziende procureur-generaal van
Antwerpen, die volgend jaar inapril op
pensioen gaat, heeft een idee gedropt waarover e.e.a. te zeggen valt. Hij stelt
nl voor voortaan DNA-materiaal te verzamelen van elke pasgeborene en van alle
nieuwkomers in dit land en die bij te houden in een databank. Zijn voorstel
krijgt al meteen tegenwind van de privacycommissie, maar dat zijn we al gewend.
Die privacymensen lopen gewoon achter de feiten aan. Zoals ik al eens eerder stelde,
bestaat er geen privacy meer in onze gedigitaliseerde samenleving. Wie een
kredietkaart, een GSM, een computer of iets dergelijks activeert, is meteen
zijn privacy kwijt. Het alternatief is te gaan leven als een kluizenaar. En zelfs
dat zal niet meer helpen als men een dossier heeft bij zijn huisarts of als men
binnenkort uw vingerafdruk zal plaatsen in de chip van uw elektronische
identiteitskaart.
Wat in deze zaak m.i. wel interessant is, is dat ook nieuwkomers DNA-materiaal
zullen moeten afgeven. Dat zou dan moeten gebeuren vanaf het ogenblik dat ze
een aanvraag voor een verblijfsvergunning doen, nog vóór men weet of ze die al
dan niet gaan krijgen. Als men die immers pas zou geven als ze een vergunning
krijgen, dan heeft men er geen van wie géén vergunning heeft bekomen en laat
het nu juist die mensen zijn die meestal de illegaliteit in gaan en misschien
zo in het criminele milieu terecht. Wie weigert DNA-materiaal af te geven
krijgt dan ook automatisch géén verblijfsvergunning, zodat dit systeem would-be
criminelen zou kunnen afschrikken.
Zelfs bovenstaande hypothese is dan nog altijd geen garantie voor de
duizenden criminelen zonder verblijfsvergunning, die ongeveer de helft uitmaken
van onze gevangenisbevolking, maar men moet ergens mee beginnen.
---
En
nu we het toch over criminelen hebben. In dezelfde krant met het interview met
Yves Liégeois, stond er een tweede met de vader van een Syrië-strijder die na
zijn terugkomst was aangehouden, vrijgelaten en nu weer is aangehouden omdat
hij zich niet had gehouden aan de afspraak geen contact meer te zullen hebben
met leden van Sharia4Belgium. Volgens vader Saïd L. is zoon Walid geen
extremist, wel een vrome moslim. Ik ben bereid die man te geloven, want dat
maakt er zijn zaak niet eenvoudiger op. Niemand is immers gevaarlijker dan een
vrome moslim. Als diens imam hem nl morgen komt vragen zich op te blazen voor
de zaak van Allah, is de kans groot dat hij dat ook zal doen. Hij krijgt dan nl
de hemel gegarandeerd plus 77 (of zoiets) maagden! De vroomste moslim kan morgen
een zelfmoordterrorist zijn
N-VA blijft het politieke nieuws beheersen. Nadat de partij eerst met
haar sociaal-economisch ontwerp en daarna met haar institutioneel ideaalbeeld
de politieke belangstelling in de ban hield, scoort ze nu met m.i. dé politieke
transfer van het jaar. Johan Van Overtveldt, hoofdredacteur van Trends, het
grootste economische weekblad van Vlaanderen, stapt in de politiek en in de
N-VA.
De
politieke benadering van de Belgische politieke chaos (anders kan men dat niet
noemen) door Trends loopt al een tijdje bijna parallel met die van de N-VA en
met de verzuchtingen van heel wat Vlaamsnationalisten. Denk maar aan het
uitbrengen van het schandaal rond het ACV, Arco en Co, maar ook aan de meer dan
gerechtvaardigde kritiek die er is op de zgz relancepolitiek van de regering Di
Rupo en de machteloosheid van de zes regeringspartijen om eindelijk eens iets
structureel uit te werken. Zelfs de E.U., die België een pluimpje gaf voor de
geleverde inspanningen om een fatsoenlijk budget voor te stellen, kon niet
nalaten om nogmaals te wijzen op het gebrek aan structurele maatregelen. Het
blijft knip en plakwerk, dat de meeste problemen alleen maar ingewikkelder
maakt denk maar aan allerlei last-minute wijzigingen bij diverse wetten
(liquidatiebonus, statuut arbeiders/bedienden, de gerechtelijke splitsing
B-H/V) - en misschien is dat nog de bedoeling ook, nl dat men straks het bos
niet meer zal zien door de bomen.
Van Overtveldt is economisch onderlegd, verbaal sterk (wat hij in enkele
Ter Zake uitzendingen al getoond heeft), heeft een enorme expertise én
dossierkennis, ervaring zat en is charismatisch. Ik denk niet dat er in onze
politiek veel van dit soort rond lopen, al moeten we natuurlijk nog afwachten
of hij zijn ideeën straks ook buiten de N-VA verkocht zal krijgen. Politiek
blijft een beestenspel, zeker in dit land. Toch is de kans groot dat nog meer
liberalen nu definitief de Open VLD de rug zullen toe keren, iets wat die
partij trouwens dubbel en dik verdient. Het grote verschil tussen N-VA en Open
VLD is, dat de partij van De Wever een liberaal discours volgt met een Vlaams
accent, terwijl de partij van Rutten kiest voor een Belgische benadering, die
Vlaanderen alleen maar armer zal maken. Zopas raakte trouwens nog bekend dat
Gwenny, die nu bij hoog en laag het confederalisme van haar partij afzweert,
datzelfde confederalisme enkele jaren geleden de hemel in prees (op internet
zou daarover een filmpje circuleren).
Enfin, ik zal Van Overtveldts wekelijkse commentaar in Trends missen, al
denk ik wel dat de meeste van zijn collegas er eveneens zo over denken.
Daarmee blijft Trends zowat het enige opinieweekblad, buiten natuurlijk t
Pallieterke, dat rechtuit opkomt voor de meer dan gerechtvaardigde Vlaamse
verzuchtingen en waar men niet tussen de regels moet kunnen lezen om te snappen
waarover het gaat. De verkiezingen van mei 2014 zullen uitwijzen of Van
Overtveldt de N-VA veel nieuwe kiezers zal aanbrengen, maar zijn overstap
blijft in elk geval een straffe zet.
De
affaire Electrawinds komt weer in het nieuws. Ik heb daarover al een blog
gepleegd op 25 oktober (Don Quichot in Vlaanderen), waarin ik o.m. vertelde
dat zowat elk bestaand overheidsfonds aan Electrawinds veel geld heeft geleend.
Men spreekt van een totaalbedrag van rond de 100 miljoen euro! De contracten
met die fondsen werden zo opgesteld, dat ze in feite binnen Electrawinds weinig
of niets te zeggen kregen en de macht in handen blijft van de oprichters, in
casu de Luc De Sender en familie, een ex-garagehouder uit Oostende, afgeschermd
door de keizer van die stad, die zelf enkele jaren voorzitter van de
maatschappij mocht zijn, maar daarvan afstand heeft moeten doen wegens
mogelijke belangenvermenging. Met de zoveelste kandidaat geldaanbrenger, Duco
Sickinghe (ex-Telenet big boss), kan er maar geen akkoord gemaakt worden omdat
die, in tegenstelling met fondsen geen peetvader achter hem heeft staan die hem
tot iets kan verplichten. Sickinghe geeft alleen geld als hij Electrawinds kan
controleren en dan heeft de clan De Sender niets meer te vertellen, terwijl
deze steeds gewend was geld te krijgen van staatsfondsen die zich verder niet
met de leiding van de zaak bemoeiden. En er is meer.
Het blijkt nu nl dat Electrawinds buiten van de overheidsfondsen ook
geld kreeg van coöperatieve spaarders via een vehikel dat Groenkracht heet.
Die coöperatief, die nota bene - werd opgericht vanuit Electrawinds, haalde
al een kleine 20 miljoen euro op door spaarders een hoog dividendrendement voor
te spiegelen dat in beperkte mate fiscaal is vrijgesteld. En nu komt het:
Groenkracht heeft vooral achtergestelde leningen in portefeuille en géén harde
bezittingen. M.a.w. mocht met Electrawinds definitief fout lopen - en die kans
bestaat dan zal Groenkracht een soort piramidespel geweest zijn. Zeg maar fraude.
Vande Lala was niet alleen enkele jaren voorzitter van Electrawinds (van
december 2007 tot mei 2010), hij zat eveneens in de raad van bestuur van
Eldepasco, het huidige Northwind, waarin Electrawinds aandeelhouder was en
zetelde tot 5 december als vast vertegenwoordiger van de firma in het Belgian
Offshore Platform. Nu blijkt hij ook aandeelhouder te zijn van Groenkracht.
Dat heeft men pas ontdekt uit een vroegere vennootschapsbalans*, waaruit blijkt
dat er hem in 2012 nog voor 1185 euro dividenden werden uitgekeerd, een
equivalent van een aandelenpakket met een totale waarde van 20.000 euro.
Er
wordt wel eens gezegd dat het moeilijker is om een socialist van geld af te
houden dan een hond van worst. Het geval Vande Lala en Electrawinds is daar een
mooi voorbeeld van. Het wordt dan ook uitkijken, hoe deze zaak verder zal
evolueren en of (en hoe) Vande Lala zich er deze keer uit zal kunnen redden. Wordt in
elk geval vervolgd
* Evenals rode Rudy (De Leeuw), voorzitter
van het ABVV, bleek ook Vande Lala een vennootschap te hebben opgericht. Hij
zou die ondertussen hebben opgedoekt, wat mede zou kunnen verklaren waarom de
taks op de liquidatiebonus pas nu verhoogd wordt. Slippendrager Geens mag die
verhoging nu wel wat wijzigen en uitstellen, op het (letterlijke) einde van de
rit, zullen de Belgische ondernemers het geweten hebben
Ik
was het haast vergeten, maar op VTM werd het op zondag even aangekondigd:
maandag 11 november was het de IJzerbedevaart, of wat ervoor moest doorgaan.
Het stond inderdaad al van vorig jaar vast dat de bedevaart voortaan niet meer
einde augustus zou plaats vinden, maar wel op 11 november, samen met de
Belgische festiviteiten. Als ik me niet vergis, had ik vorig jaar al geschreven
dat ook deze Vlaamse gebeurtenis zo door België gerecupereerd werd.
Het is trouwens moeilijk nog over een gebeurtenis te spreken. De
IJzerbedevaart is eerder een non-event geworden, een uit de kluiten gegroeide
buurtkermis in een tent naast de weide, waar volgens de organisatoren - zon
500 mensen aanwezig waren, die van de organisatie inbegrepen. Een lachertje voor wie zich nog de tienduizenden herinnert
die ooit op de IJzervlakte hun geloof in Vlaanderen kwamen betuigen. Toen men
nog openlijk opkwam voor amnestie en zelfbestuur. Nu praat men alleen nog over
vrede, een weliswaar eervolle, zij het goedkope wens die men tot in der
eeuwigheid kan blijven gebruiken, want zolang er mensen zijn, zal er wel ergens
oorlog zijn.
De
IJzerbedevaart is definitief in de vernieling ingereden door de linkse tak van
de ter ziele gegane Volksunie (zou Bert Anciaux er geweest zijn?). Voor de
echte Vlamingen is er gelukkig nog de IJzerwake, in dezelfde regio en met de
vroegere idealen gekoppeld aan de besognes van de huidige Vlaamse beweging. In
Steenstrate komen er toch nog enkele duizenden i.pl.v. de inhoud van één tent.
Van officiële zijde was er kabouter Peumans, misschien in hoofde van zijn
politieke functie als voorzitter van het Vlaamse parlement, maar dat is niet
zeker. Peumans manifesteert zich al langer als een niet geleid projectiel dat vindt dat elders het
gras groener is
Tenslotte nog twee bemerkingen die tekenend zijn voor de verwatering van
de IJzerbedevaart:Elke bezoeker kreeg een
nepbloempje met daarop het woord peace. Zelfs dat kon blijkbaar niet meer in de eigen taal. De hele bedevaart duurde ±
anderhalf uur, maar men moest één uur wachten vóór het woord Vlaanderen de eerste keer
viel (tijdens het voorlezen van een gedicht van Anton van Wilderode). Als het van dat huidige IJzerbedevaartcomité afhangt, dan wordt de Vlaamse zelfstandigheid een sprookje.
In
mijn blog van 1 november (Confoederatio belgica) schreef ik nog dat de N-VA
kiest voor een confederalisme volgens Zwitsers model. Wat dat betekent, werd
gisteren in De Standaard uit de doeken gedaandoor ene Willy De Wit, medewerker bij de economische denktank
Workforall. Enkele voorbeelden:
-Het bruto binnenlands product
(bbp) bedraagt in Zwitserland 78.881 dollar (in België: 43.651).
-Elk kanton bepaalt zijn eigen
belastingsvoet, zodat men er tweemaal zal nadenken alvorens belastingen ter
verhogen, om geen bedrijven te zien vertrekken naar een ander kanton. Als
gevolg daarvan, blijven de tarieven laag.
-De totale belasting bedraagt er
tussen de 20 en de 40%.
-De totale fiscale en
parafiscale druk is nooit hoger dan 30% (in België 51!).
-De werkloosheid bij de
beroepsactieve bevolking schommelt rond de 3%.
-De staatsschuld bedraagt 42%
(in België over de 100!).
Wat krijgen de Zwitsers van hun overheid terug?
-Een uitstekend onderwijs.
-Een prima wegennet.
-Een kwalitatief hoogstaand
openbaar vervoer (ik heb dat in september zelf nog kunnen vaststellen; zie mijn
blog van 18 september).
-Veilige en nette steden.
-Een sociale zekerheid om U
tegen te zeggen.
Zwitserland is ook een veeltalig land. Wie van kanton verhuist, moet
alle officiële zaken regelen in de taal van zijn nieuw kanton. Geen
faciliteiten, vetos, alarmbellen en andere uitvindingen waarin onze
francofonen zo sterk zijn.
En
dan zijn er in dit land mensen, liberalen nog wel, die vinden dat
confederalisme niets voor ons zou zijn. Rutten, prof De Grauwe en De Gucht zijn
al tevreden als de fiscale druk hier iets onder de 50% zou liggen. En laat De
Gucht dan nog dreigen met Europa. Zwitserland is daar ook niet bij en geen
enkele Zwitser ligt daar wakker van, ook niet van het feit dat ze geen
topfuncties bij datzelfde Europa kunnen bekleden om er niet veel meer te doen
dan hun zakken te vullen.
Ik
kan best begrijpen dat een confederalisme in dit land, zelfs áls het er zou
komen, niet meteen alle voordelen zal geven die men in Zwitserland nu al heeft.
Het zou echter het begin kunnen zijn van een echte verandering, die heel onze
regio ten goede zou komen. De belastingconcurrentie tussen de kantons en de directe
democratie (via referenda), maken dat de Zwitsers zon 80% rijker zijn dan
gemiddelde Belg.
I.v.m.
de crisis in het uitgeverswereldje en meer bepaald in de geschreven pers, zou
het niet slecht zijn dat de verantwoordelijken van die uitgeverijen zichzelf
eens afvragen, in hoeverre ze daar zelf nog mee voor tekenen. Zoals ik reeds
schreef, heeft bv het verhaal van de Gazet Van Antwerpen weinig met de crisis
zelf te maken gehad, wél met de ruk naar links die de Vlaamschristelijke krant
gemaakt had, nadat ze door Concentra werd overgenomen.
In
het vakblad De Journalist werd recentelijk door de vakgroep van de UGent een
profiel geschetst van de Vlaamse journalist. Daaruit bleek, dat 53% van onze
huidige Vlaamse journalisten voor links stemmen (SP.a en Groen). Percentsgewijs
betekent dat driemaal zoveel als het aantal kiezers dat voor die partijen
stemt. En, als het een troost mag wezen, het is ooit nóg erger geweest. Eenzelfde
profielschets uit 1999, het jaar van het dioxineschandaal en de start van de
eerste Verhofstadt regering, gaf toen liefst 83% voor roodgroen (51% van de
Vlaamse journalisten stemden toen voor Agalev en 32% voor SP.a/Spirit!).
Zelfs
in kranten die zich niet uitgesproken links situeren, bulkt het van
linksgezinde scribenten. Denk maar aan de zelfverklaarde kwaliteitskrant De
Standaard met zijn Bart Brinkman, Ruud Goossens, overgekomen van De Morgen (en
vader Paul, ex-68 linkse studentenleider, die regelmatig een blog mag
schrijven, evenals oud Tv journalist Zinzen). Voeg daarbij Reynebeau, die
eerder belgicist is, maar in die hoedanigheid wel het huidige linkse federale
beleid mee verdedigt. Wat staat daar tegenover? Zo goed als niets, buiten een
sporadisch artikeltje van de geadelde Mia Doornaert (ze kreeg de titel van barones )
en langs Vlaamsnationale kant een column van Peter De Roover, zowat de enige
Vlaamsnationalist die regelmatig in onze media aan bod mag komen. Dat gebeurt ondanks
het feit dat hij chef-politiek is van Doorbraak, het maandblad van de VVB. De
man is in het dagelijks leven nl leraar in het technisch onderwijs,
waar hij het allochtone verhaal dagelijks aan den lijve ondervindt en dan ook
regelmatig met doorslaande argumenten af kan komen. De verhalen van die andere
columnist Lukas Van der Taelen, nota bene: Vlaams parlementair voor Groen, zijn
zeker voor wat Brussel betreft, waar hij woont - meestal rechtser van inhoud
dan die van de zgz officiële politieke verslaggevers, die het toch zo moeilijk
hebben om objectief te blijven.
In
de huidige mediacrisis, zou het geen kwaad kunnen, mochten de diverse uitgevers
van de herstructureringen gebruik maken om het linkse kaf van het
centrumrechtse koren te scheiden. De linkse progressief uithangen loont niet
meer, vraag het maar aan Patrick Janssens. Het niet te loochenen feit, dat de
VRT al decennialang de linkse kaart trekt en niet tegenstaande dat, Vlaams
links in de stemhokjes toch steeds verder wegkwijnt, is daar het duidelijkste
bewijs van. Lezers en kijkers vragen een objectieve berichtgeving.
Journalisten, die daartoe niet in staat zijn, zoeken beter een andere baan. En
een uitgever die zijn lezers wil behouden, zou daar rekening mee moeten houden.
Aan lef heeft het De Gucht nooit ontbroken, al heeft hij er voor intern
Belgisch gebruik weinig baat bij gehad. Met wie heeft die man nu nog géén ruzie
gehad, eigen partijgenoten inbegrepen?
De laatste in de rij is niemand minder dan
de Belgische fiscus, die zo maar even 900.000 euro van hem wil krijgen, omdat
hij geen belastingen heeft betaald op de winst bij de verkoop van aandelen. In
feite gaat het om twee zaken. Voor één ervan is hij al veroordeeld, maar is hij
nu in beroep gegaan. Hij noemt het te gek voor woorden. Die De Gucht doet me
denken aan Albert II, die de mensen ook altijd kwam vertellen hoe het moest en
zelf de regels overtrad.
In
het interview dat de aandelenspecialist uit Berlare (weet je het nog met die
Fortis aandelen, destijds?) gaf in De Zevende Dag, kon De Gucht ook niet
nalaten nog eens na te trappen naar de N-VA en haar confederalisme. Dat zou,
volgens hem, van België een rompstaat maken, waarmee Europa nog nauwelijks
rekening mee zou houden en zouden onze politici het mogen vergeten nog ooit een
belangrijke Europese post in de wacht te slepen, genre de zijne of die van de
Natte Dweil. Jongens, jongens, toch! Wat hebben die Europese verkozenen van ons
al gedaan voor Vlaanderen? Helemaal niks, rien, niente, ingenting, nitschewo!
Als er al eens een discussie was tussen Vlamingen en francofonen, in de Rand of
in Brussel, dan koos Europa steeds voor de laatste en was er nooit een eigen
europarlementair met een serieus mandaat die het voor de Vlamingen opnam.
Als Europa ons straks links zou laten liggen, wat gaan ze dan doen na
een eventueel voor Europa negatief referendum in Catalonië, in Schotland, in
Baskenland? Allemaal in een cordon sanitair steken? Men is niet overal zo
politiek enggeestig als in België.
Tenslotte nog dit: De Gucht zegt zijn Europese termijn te zullen uitdoen
en geen kandidaat te zullen zijn bij de verkiezingen van 25 mei 2014. Wel wil
hij de Open VLD tijdens de verkiezingscampagne steunen. Ik heb zo het vage idee
dat daar niet iedereen bij de Vlaamse liberalen even gelukkig mee zal zijn,
zeker niet als hij het gevecht tegen de fiscus zou verliezen
