De Vlaamsnationalisten hebben, zoals verwacht, de verkiezingen gewonnen maar net niet de volstrekte meerderheid behaald in het eigen parlement. Het is dan ook te vroeg om victorie te kraaien. We zullen moeten afwachten wat de partijen er de volgende weken, misschien maanden, van maken.
Vooruit heeft zich kunnen handhaven dank zij de terugkomst van Transconnah en cd&v is gered door de Boerenbond en de staatsbons van Van Peethegem. Dat geeft die partijen de mogelijkheid nog mee te kunnen spelen. Open VLD heeft die luxe niet meer. De postjespakkerspartij die dacht haar woord niet te moeten houden tegenover haar eigen kiezers – van Verhofstadt over Lachaert tot Quicky – zal in de volgende legislatuur geen rol van betekenis meer spelen, de kanseliersbonus ten spijt.
Groen en PvdA zullen in Vlaanderen randverschijnselen blijven en dat is maar goed ook. In Franstalig België is er trouwens voor de eerste keer sinds lang weer een tendens naar rechts via de MR en de vroegere christendemocraten. Hoop doet leven dat Wallonië toch geen nieuwe DDR wordt. Nu Brussel nog financieel saneren…
Mijn familie werd het slachtoffer van de repressie*. Het was dan ook logisch dat we bij de eerste verkiezing na WO II kozen voor Herman Wagemans, een Antwerps advocaat die pleitte voor Amnestie. Toen Wagemans daarna mede aan de basis stond van het ontstaan van de Volksunie, zijn wij hem gevolgd en flamingant geworden.
Ik was 15 toen ik op college van vader ‘t Pallieterke kreeg toegestuurd van 2 juni 1955 waarin het overlijden van stichter Bruno De Winter werd vermeld. In dat nummer stonden Bruno’s bekendste quotes en columns, en sindsdien ben ik het blad blijven lezen, ook toen ik mijn militaire dienstplicht in Duitsland vervulde, negen jaar op Sardinië verbleef en 27 jaar in Nederland werkte.
Vandaag zal het de eerste keer zijn sinds het ontstaan van België in 1830 dat Vlaanderen de kans krijgt een eerste stap te zetten naar meer zelfstandigheid, mét België als het kan, zonder België als het moet. Vanavond weten we al iets meer. Hoop doet leven.
--
* Het verhaal van wat mijn familie toen meemaakte, werd gepubliceerd in het repressie-nummer van ’t Pallieterke van 5 september 2109 onder de titel ‘Nooit vervolgd, wel alles kwijt’
De juiste uitslagen krijgen we pas zondagavond te horen, maar volgens de eerste exitpolls heeft de rechtse coalitie die in Nederland de verkiezingen had gewonnen het nu ook goed gedaan bij de Europese. Wilders’ PVV krijgt 7 tot 8 zetels, terwijl dat vorige keer maar één (1) was. We kunnen alleen maar hopen dat het bij ons ook zoiets wordt. Zelfs in Wallonië en Brussel gaan de MR en ‘Les Engagés’, de niet-linkse (ze ‘rechts’ noemen zou wat te optimistisch zijn) erop vooruit. Nog één keer slapen en dan weten we misschien meer.
Het verhaaltje over dat mini-cabinet waarvan De Wever zegt bereid te zijn er premier te worden en dat tussendoor alle grote federale problemen zou proberen op te lossen, wie gelooft dat? Als het niet lukt met de partijen zelf, zal het ook niet lukken met enkele bevoorrechtigden van waarschijnlijk dezelfde partijen.
Er was deze week nog een allerlaatste politieke peiling van Het Laatste Nieuws en VTM, waarin bevestigd wordt dat het Vlaams Belang veruit de meeste stemmen gaat halen, met zo’n 26%, gevolgd door de N-VA met iets boven de 20%. De grote verliezers blijven Open VLD en Groen die riskeren in sommige Vlaamse districten zelfs de kiesdrempel niet meer te zullen halen.
De sleutel voor een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen parlement zal meer dan ooit liggen in het kamp van de N-VA en daar niet bij de leiding van de partij maar bij de N-NA--kiezers zelf. Sinds die peilingen werden gehouden na de vorige verkiezingen – 5 jaar geleden – is er bij de N-VA-kiezers steeds een overgrote meerderheid geweest – soms zelfs boven de 8o% - die zegde bereid te zijn samen te werken met het Vlaams Belang indien beide partijen in het eigen Vlaamse parlement de volstrekte meerderheid zouden behalen.
Bij deze dan ook een warme oproep aan alle N-VA-kiezers om op 9 juni van hun hart desnoods een steen te maken en tenminste gewestelijk voor het VB te stemmen, daarmee ervoor zorgend dat het VB ten minste in het Vlaams parlement ‘incontournable’ wordt en een duidelijk signaal gevend aan De Wever en Co die nog altijd denken dat het via het federaal niveau moet gebeuren, terwijl het verleden meer dan eens heeft uitgewezen dat de partij er daarna de dupe van werd.
Crootje gaat een Lachaertje doen! Na vier jaar centrumlinks belooft hij zijn kiezers een centrumrechtse federale regering. Exact hetzelfde wat Lachaert vijf jaar geleden deed om partijvoorzitter te kunnen worden. Toen die dat pleit won, vergat hij zijn belofte aan zijn blauwe achterban en kregen we geen paarsgele, maar een paarsgroene, centrumlinkse regering. Het heeft drie jaar geduurd vóór Lachaert het besefte en toch maar ontslag nam, om – na een verkiezing die niet volgens de partijstatuten gebeurde – als partijvoorzitter vervangen te worden door een onbenul (dixit Kaaiman*). Denkt Crootje nu echt dat uitgerekend de liberale vrijdenkende achterban zich een tweede keer voor de gek gaat laten houden ?
Het blijft mij verbazen dat de leiding van het Vlaams Belang blijft vasthouden aan Brussel als hoofdstad van Vlaanderen. In een interview met De Tijd van 1 juni stelt voorzitter Van Grieken dat hij zich geen Vlaanderen kan indenken zonder Brussel. Hij vindt dat een onafhankelijk Vlaanderen eentalig zal zijn, maar Brussel binnen Vlaanderen tweetalig kan blijven.
Met dit laatste kan ik het eens zijn, maar dan niet met het huidige Brussel met zijn negentien gemeenten, zijn dubbele functie stad en gewest, zijn Fédération Bruxelles-Wallonie en zijn 186 nationaliteiten.
Brussel kan, mijns inziens, alleen bij Vlaanderen blijven als er één stad komt met 19 districten – zoals al in Antwerpen het geval is – één burgemeester, één schepencollege, één gemeenteraad, één OCMW en één politiezone. Als de stad het nu al kan doen met één brandweer, moet de rest ook kunnen.
Verder moet Brussel één stadgewest worden, waarin de burgemeester tegelijkertijd eventueel ook gewestelijk minister-president is. De functies die het nu heeft in die ‘fédération’ - hoofdzakelijk Onderwijs en Cultuur - kunnen dan worden ondergebracht in het stadsgewest, net zoals het Vlaams gewest dat gedaan heeft met haar Nederlandstalige Gemeenschap. Vergeten we niet dat die ‘fédération’ ongrondwettelijk is, zelfs geen eigen inkomsten heeft en dus wettelijk niet eens bestaat.
Een Vlaamse meerderheid onderhoudt al bijna 200 jaar een Belgische staat die niet meer zou worden uitgevonden als hij niet reeds bestond (dixit The Economist). We moeten die grap niet herhalen door het huidige Brussel er zomaar onvoorwaardelijk bij te pakken zonder eerst vooraf onze voorwaarden te stellen.
In mijn blog van 19 mei schreef ik reeds dat staken in een periode met regering(en) in lopende zaken geen nut heeft. Het kan nog erger. Er wordt door het ABVV nu gestaakt bij De Lijn tegen Europese plannen die men straks ‘zou’ kunnen nemen. E.e.a. heeft natuurlijk te maken met de verkiezingen, omdat De Lijn Vlaamse materie is en de socio’s in Vlaanderen in de oppositie zitten. Dat laatste zich vooral voelen in Antwerpen en nog meer in Gent.
Gent is zo’n beetje de meest linkse centrumstad van Vlaanderen. Dat ze er toch een liberale burgemeester hebben, komt alleen doordat die het linkse programma uitvoert. Zo’n beetje een kopie van wat partijgenoot Crootje deed op federaal vlak en wat men ook meemaakt met de bezettingen aan de Gentse universiteit. Nota bene: tegen Van de Walle, iemand die er pas na 9 stemrondes voorzitter was kunnen worden nadat men het reglement ervoor had aangepast.
Die Gentse koppigheid is niet nieuw. Dat ondervond Philips de Goede al, eeuwen geleden, Die verweet toen de Gentenaren ‘al wat men in Parijs van. Vlaanderen wist te maren. Verweet hun hovaardij, hun weerspannigheid, maar vooral hun ijzeren koppigheid’. Althans volgens het gedicht ‘Fierheid’ van Albrecht Rodenbach dat besloot met ‘Helaas, Gentenaren, waar is der Oudren fierheid nu gevaren?’.
En zo zijn we dan aangekomen bij de laatste rechte lijn richting verkiezingen. Wat er deze week allemaal nog zal gezegd en gedaan worden, het zal niet veel veranderen aan de situatie van het land dat België heet en dat nooit meer zou uitgevonden worden als het al niet bestond. Die bepaling kwam van The Economist, dat er in zijn nummer van de eerste juni zowaar een hele bladzijde aan besteedde. Dit is vrij uitzonderlijk, want zelfs bij internationale overzichten wordt België zelden of nooit vernoemd. Her artikel op 01.06.2024 kreeg de (Franse) titel : ‘Ceci n’est pas un divorce’, vrij naar Magritte, met als ondertitel ‘Separatism is surging in Belgium. But talk of a split is overdone.’
Volgens The Economist is een deel van de reden dat Vlamingen willen scheiden, het feit dat de meeste zaken die de kiezers interesseren, zoals onderwijs, openbaar vervoer en het wonen, nu reeds op gewestelijk vlak gebeuren en dat wat door de federale staat nog wordt gedaan meestal niet werkt.
Vrijdag verscheen er in De Standaard een interview met de economen Ive Marx en Gert Peersman waarin beide pleitten om op te houden met de automatische index en de loonnorm. Over die index heb ik al meer dan eens geschreven. Die staat niet voor niets op de eerste plaats in mijn ‘Only in Belgium’-lijst. De loonnorm, die loonopslag beperkt of verbiedt als het concurrentievermogen van de Belgische bedrijven in het gedrang komt t.o.v. van de buurlanden, is daar een logisch gevolg van.
Uit de analyse die beide professoren over de zaak maakten, blijkt nl dat de competitiviteit van onze bedrijven er sinds 2019 op achteruit is gegaan. De loonkosten stegen met 3,6% t.o.v. het gemiddelde van de eurozone, de loonkosten met 5%. En dan hebben we het niet nog gehad over de staatsschuld, op één na de hoogste van de hele E.U.
Vraag is maar, of men daar iets aan zal veranderen. Voor zover ik het kan zien, is er geen enkele partij die erover praat, laat staan iets aan wil doen, en zie ik ook niet in dat men daaraan de laatste week vóór de verkiezingen ook maar iets zal wijzigen.
‘Als de rijken vermageren, verhongeren de armen’, is een uitspraak van Confucius, filosoof en politicus tijdens de Zhou-dynastie in China, tien eeuwen vóór Christus. Dat was in een tijd toen de Sociale Zekerheid nog moest worden uitgevonden. Het is een statement dat nog altijd actueel kan zijn als men de linkse partijen - de communistische PvdA van demagoog Hedebouw op kop - hoort praten over het invoeren van de vermogenstaks. ‘Het geld halen waar het zit’ is hun versie.
De voorbije jaren was er al een verhoging van de roerende voorheffing en de invoering van de effectentaks. Een echte vermogenstaks daar bovenop riskeert het kapitaal dat wordt ingezet voor de oprichting of groei van private ondernemingen uit het land te doen verdwijnen. Dat kan tegenwoordig in één vingerknip.
Dat wil niet zeggen dat we geen fiscale hervorming nodig hebben, met o.m. minder lasten op arbeid. Vivaldi is daar niet in geslaagd en een volgende federale regering zal dat ook niet kunnen als de situatie in dit land blijft zoals ze nu is, met Vlamingen die betalen en ‘levensgenietende’ (dixit Magnette) Franstaligen die het ‘dolce far niente’ propaganderen. Met een invoeren van een vermogenstaks alleen zal dat echter niet lukken in dit land dat nu al de hoogste belastingen ter wereld heeft.
De dag na het ‘grote’ duel kwam Bart De Wever vertellen dat hij aanneemt dat Paul Magnette ná 9 juni toch met hem zal willen praten over een staatshervorming. Als reden daarvoor gaf hij aan dat Magnette dat na de vorige verkiezingen ook heeft gedaan. Dat laatste klopt, alleen vergeet Bart erbij te vertellen dat dat debat toen voor Vlaanderen niets heeft opgebracht, integendeel. Erover willen praten is één ding, akkoord gaan een ander. Het resultaat was Vivaldi, waarbij Open VLD en cd&v, de coalitiegenoten van de N-VA in de Vlaamse regering geen probleem hadden eraan mee te doen, zodat we een federale regering kregen zonder meerderheid in Vlaanderen en een Vlaamse regering met twee partijen die geconditioneerd werden door hun federale deelname aan een regering die gedomineerd werd door de PS.
Zoiets noemen ze een Pyrrhusoverwinning en is niet voor herhaling vatbaar, waarbij ik alleen maar kan herhalen dat we na 9 juni in de eerste plaats een Vlaamsnationale regering moeten krijgen als N-VA en VB in het eigen parlement een volstrekte meerderheid zouden krijgen. De rest is praat voor de vaak.
Dinsdagavond was er het debat tussen Bart De Wever en Paul Magnette, om 20.30uur op RTL en om 21.50 op VTM. Het debat was georganiseerd door de twee zenders in de twee talen, waarbij twee nieuwslezers in hun eigen taal spraken, Bart in het Nederlands en Magnette in het Frans, met telkens ondertitels in de andere taal. Organisatorisch goed gemaakt, zeg maar.
Inhoudelijk was het iets minder. Beide politici hielden het bij hun eigen gekende versie, waarbij het aandoenlijk was te horen hoe Belgisch Magnette is (en wil blijven) en hoe Bart dat counterde met de vragen over wie het allemaal blijft betalen.
Tenslotte zal het weinig veranderen aan de politieke situatie in dit land, zeker niet als men weet dat beide partijen, N -VA én PS, niet meer de grootste zijn in de eigen regio’s. Volgens de peilingen van de laatste twee jaar is dat in Vlaanderen het Vlaams Belang. In Brussel is de PS voorbij gestoken door de MR én de communisten en in Wallonië zou het kunnen dat de MR de grootste partij daar wordt, terwijl het nu al zeker is dat de socialistische vakbond er volledig beheerst wordt door de communisten.
Voor Vlaanderen komt het er op aan dat de meerderheid van de N-VA-kiezers dit beseft en op 9 juni voor het VB zal stemmen, al was het alleen maar gewestelijk. Nu Bart De Wever duidelijk te verstaan heeft gegeven niet met het VB samen te zullen werken, zelfs niet als beide Vlaamsnationale partijen op 9 juni een meerderheid zouden behalen in het eigen parlement, is er geen enkele reden meer om dat niét te doen. Voor Vlaanderen wordt het meer dan ooit de eerste kans op meer zelfstandigheid sinds 1830 en misschien de laatste vóór 2030.
--
En dan nog dit. Gisteren begon in Zeeuws-Vlaanderen het nieuwe mosselseizoen. Weet ge waarom men het altijd heeft over ‘Zeeuwse’ en niet over ‘Vlaamse’ mosselen ? De Vlaamse mosselen zitten allemaal in de politiek!
Door onze linkse partijen en media wordt regelmatig gesteld dat niet alleen de federale regering heeft gefaald, maar dat ook de gewestregeringen beter hadden moeten doen. Dat is niet helemaal ten onrechte, al vergeet men er telkens bij te zeggen dat de Vlaamse deelregering ondanks alles haar budget grotendeels onder controle heeft en over enkele jaren haar begroting in evenwicht zou kunnen hebben. Voor Brussel geldt dit misschien ook, al is dat niet zeker, maar voor Wallonië wordt het een mission impossible. Wallonië zal moeten leren de tering naar de nering te zetten en Brussel moet af geraken van al die overtollige ambtenaren, instanties en entiteiten die het nu teveel heeft. Dat kan alleen door, na de verkiezingen van 9 juni, samen aan tafel te gaan zitten en het uit te praten. Om dat met succes te kunnen doen zal Vlaanderen bij die besprekingen met haar beste kaarten moeten afkomen en dat kan dan weer alleen maar als we na 9 juni eerst een sterke Vlaamsnationale gewestregering zullen hebben, als het enigszins kan zonder de traditionele partijen, die al decennia bewezen hebben dat ze het niet aankunnen.
Het ziet er niet naar uit dat we na 9 juni snel een nieuwe federale regering zullen hebben, daarvoor zullen de tegenstellingen waarschijnlijk te groot zijn. Een reden temeer om zo snel mogelijk een nieuwe, sterke Vlaamse regering te hebben die ervoor kan zorgen dat Vlaanderen verder kan en niet langer het leeuwendeel van de federale puinhoop te moeten blijven bekostigen. De tijd zal dan in ons voordeel spelen.
Nabestaanden van de slachtoffers van de bende van Nijvel worden op 28 juni uitgenodigd naar Brussel. Er werd geen reden aangegeven, maar men neemt aan dat ze te horen zullen krijgen dat het onderzoek naar die bende na ± 38 jaar zal worden stopgezet. Men blijkt de zaak niet te kunnen of te mogen oplossen.
De ‘Bende van Nijvel’ maakte tussen 1982 en 1985 bij overvallen op supermarkten liefst 28 doden en 40 gewonden en dit onder de ogen van honderden getuigen. Het duurde enkele jaren vóٕór men dacht enig nuttig materiaal ter zake gevonden te hebben en toen dat toch gebeurde werd de zaak afgenomen van het parket van Dendermonde en verhuisde het dossier naar Charleroi waar het jaren in een kast is blijven stof vergaren. Erger nog: wegens verbouwingen daar heeft men enkele stukken uit het dossier vernietigd!
Vanaf het begin van de aanslagen heeft de Belgische staatsveiligheid gemeend dat het hier ging om een extreemrechtse bende die de val van ons democratisch regime op het oog had, al heeft men daarvoor nooit bewijzen gevonden.
Uitgerekend in dezelfde periode 1982/85 waren er ook aanslagen door een extreemlinkse groep die zich de ‘Cellules Communistes Combattantes’ (CCC) noemde, die het wél gemunt had op de staatsstructuur en die brandbommen liet ontploffen bij overheidsgebouwen. Toen daarbij op een gegeven ogenblik twee brandweerlui omkwamen, werden de daders gevat en was het over and out met de CCC.
Raar maar waar: van het ogenblik van de aanhouding van de CCC-ers, gebeurde er geen enkele aanslag meer door de bende van Nijvel. Dat kan toeval geweest zijn, maar dat zullen we nooit te weten komen, want er werd geen enkel onderzoek naar gedaan. Alleen uiterst rechts interesseert de Belgische staatsveiligheid …
‘De dood heeft altijd een oorzaak’, zegt men. Dat klopt en dat geldt ook voor andere problemen die niet zo evident zijn.
- We hebben in Vlaanderen al enkele jaren een tekort aan artsen. Zowel huisartsen, spoedartsen als tandartsen. Lezers van mijn blog weten dit een gevolg is van het feit dat men destijds het aantal kandidaten had beperkt door het inschakelen van een duur dubbel ingangsexamen (men kon herkansen mits twee keer betalen) dat gebaseerd was op multiple-choice vragen die niets te doen hadden met geneeskunde. De Franstalige kandidaten die ook verplicht waren dat examen af te leggen, veegden er hun voeten aan en kregen later van Maggie De Block toch een RIZIV-nummer waarmee ze hun dokterspraktijk konden beginnen.
- Een nieuw probleem is dat dit land nu ook te weinig psychiaters heeft, wat in de eerste plaats te maken heeft met het feit dat er tegenwoordig veel meer mensen zijn die psychiatrische hulp nodig hebben. Dat is dan voor een keer het gevolg van de (a)sociale media, waaraan de mensen zodanig verslaafd geraken dat hun geest niet meer tot rust komt. Al is het wel zo dat wie geen of geen regelmatig werk heeft, er meer mee bezig is om de tijd te doden.
-- Ondertussen is gebleken dat er in Wallonië en zeker in Brussel veel meer mensen onder de armoedegrens leven dan in een Vlaanderen, waar meer gewerkt wordt, er minder werklozen zijn en minder immigranten. De drie armste gemeenten die tot die laatste groep behoren zijn niet toevallig Schaarbeek, Anderlecht en Sint Jans Molenbeek, het vroegere rijk van ‘Sus Moustache’.
* ‘Modern Times’ was een film van Charly Chaplin uit de jaren 1930, die stilaan weer actueel lijkt te worden.
Volgens een interview in de weekeindeditie van De Standaard is het Bart De Wevers droom dat zijn N-VA bij de verkiezingen van 9 juni zowel federaal als gewestelijk ‘incontournable’ zou worden, zodat er geen enkele meerderheid kan gemaakt worden zonder de N-VA. Dan zou het bv ook kunnen dat er een Vlaamsnationale meerderheid komt in het eigen parlement, maar dan met het Vlaams Belang, zoals volgens de recentste peilingen ook een meerderheid van de eigen N-VA-kiezers dat zou willen. Als De Wever echter voet bij stuk houdt en niét met het VB wil samenwerken, dan is er voor Vlaanderen maar één oplossing, nl het Vlaams Belang gewestelijk ‘incontournable’ maken, door de N-VA-kiezers die het wél zien zitten, voor het VB te laten stemmen, al was het alleen maar regionaal.
Dat laatste is trouwens niet alleen een wens van mij, maar ook van bv Jean-Marie Dedecker, nota bene: onafhankelijk lijsttrekker voor de N-VA in West-Vlaanderen, die in een interview in het Nieuwsblad denkt dat Theo Francken die sprong wél durft te wagen.
Ondertussen blijkt Bart De Wever in e.o.a. programma gezegd te hebben dat hij met het VB geen regering zal vormen, noch federaal, noch regionaal. Als reden geeft hij op dat die partij federaal toch niet wil meedoen. Zijn uitspraak komt op ‘De Keus’, een programma dat zondagavond op de VRT wordt uitgezonden om 21.00 uur.
Het kan goed zijn dat het VB een deelneming aan een federale regering niet wil, maar zelfs als die partij het wél zou willen, zullen de meeste traditionele partijen – de Franstalige op kop – dat weigeren wegens het ondemocratische cordon sanitair dat zij in stand willen houden, waardoor de Vlaamse meerderheid een minderheid blijft in de federale besprekingen. Enig medelijden voor zoveel kinderachtigheid is hier op zijn plaats.
Als de peilingen zich doorzetten, zal het zelfs mogelijk worden dat Bart De Wever, mocht hij regionaal aan bod willen komen, minstens drie andere coalitiepartijen nodig zal hebben. Het zou ook kunnen dat hij dat hij dit doet omdat hij vóór de gemeentelijke verkiezingen helemaal geen nieuwe Vlaamse deelregering wil. De historicus die de wereld ons benijdt zal zo wel zijn afspraak met de geschiedenis missen en in een volgende aflevering van ‘Het Verhaal van Vlaanderen’ beschouwd worden als de man van de gemiste kansen, een Vlaamse Quisling zoals ik het al eens stelde...
Op 6 dezer schreef ik reeds een blog over het feit dat deze Vivaldi-regering dan toch één goede beslissing had genomen, nl het activeren van artikel 195 van de Belgische Grondwet, waardoor alle bestaande artikelen daarin zouden kunnen besproken, eventueel veranderd en zelfs geschrapt kunnen worden, weliswaar steeds met een ¾ parlementaire meerderheid plus een gewone meerderheid in elke taalgroep. Volgens simpele ziel Tommeke Ongena* zou dit niet mogelijk zijn, maar het gebeurde o.m. reeds bij de zesde staatshervorming.
Er is trouwens nog iets speciaals aan dat artikel 195: de blanco-stemmen worden niet beschouwd als tegenstem en worden zelfs niet eens meegeteld, zodat in principe zelfs een kleiner aantal dan een ¾ meerderheid zou kunnen volstaan voor een goedkeuring. Dat werd recentelijk trouwens nog eens bewezen, toen N-VA en VB zich onthielden bij de stemming over het dierenwelzijn.
Alles evolueert en de Grondwet moet daar niet voor achterwege blijven. Stilstaan is achteruitgaan.
--
* In zijn ‘Kaaiman kiest keurig’ in De Tijd van 22 dezer noemt Kaaiman hem een ‘onbenul’…
In de aanloop naar de verkiezingen van 9 juni is zowat iedereen van mening dat er niet snel een nieuwe federale regering zal komen en dat we het weer x-aantal maanden – misschien zelfs langer dan voorheen – zullen moeten doen met een regering in Lopende Zaken die moet verder boeren met wat men ‘de voorlopige twaalfden’ noemt, een budget dat het vorige niet mag overtreffen.
Een regering in Lopende Zaken kan niet meer gecontroleerd worden door het parlement en bv niet tot ontslag worden gedwongen. Wat ze wél nog kan, is de routine-zaken, die onder het dagelijks beheer vallen, afhandelen. Verder beslissingen uitvoeren die al eerder beslist waren en écht-dringende zaken.
De huidige Vivaldi-regering weet dit ook en hoopt daar een mouw aan te kunnen passen door o.m. benoemingen te kunnen blijven doen. Om dat te realiseren heeft de ontslagnemende Vivaldi-regering een lange reeks instructies goed gekeurd waardoor e.e.a. toch zou kunnen doorgaan. Een regeling ‘op zijn Belgisch’, zeg maar met de nodige uitzonderingen en achterpoortjes. Met als waarschijnlijk enig resultaat dat die periode van Lopende Zaken nóg langer zal duren en we riskeren ons eigen wereldrecord op dat gebied nog te zullen verbeteren…
Sinds de datum van 9 juni bekend werd als verkiezingsdag voor zowel het federale, het regionale als het Europese niveau, fileert Koen Meulenaere, alias Kaaiman, elke dag in De Tijd de politieke actualiteit. Hij is speciaal daarvoor terug uit pensioen gekomen. Er zit wat sleet op, wat normaal is als men een heel leven werken achter de rug heeft, maar af en toe kan hij nog sterk uit de hoek komen. Dat gebeurde recentelijk nog toen hij zijn prognose gaf over wat hij denkt dat er gaat gebeuren na 9 juni. Geniet mee:
‘Na een zware nederlaag op 9 juni neemt onze leider ontslag als voorzitter, wat hij volgens de partijstatuten 13 jaar geleden al had moeten doen, en valt de N-VA – net als de Volksunie destijds – uiteen. Eén fractie, onder leiding van Theo Francken, vormt met Tom Van Grieken en Gwendolien een Vlaamse regering. Een andere fractie, onder Zuhal Demir, vergaat door onderlinge ruzies en kwaadsprekerij tot stof en as. De leider zelf verlengt zijn verblijf op het Gerestaureerd Verdiep in een coalitie met om het even wie. Alleman bediend!’
