1995 – 16 en 17 april : Posse Leest(Foto’s onderaan)
Uit de Jaarmarkt brochure : “Posse Leest ’95 moet weerom een denderend succes worden ! Alles laat voorzien dat deze 4e uitgave het even goed doet als de vorige ! En dit dankzij de inzet van sponsors, de Leestse verenigingen en het comité. Voor jong en oud kunnen we dit jaar weer een zeer gevuld en gevarieerd programma aanbieden. Als nieuwigheid hebben we deze keer de weging van ‘de vette os’ waaraan tevens een gratis wedstrijd is verbonden ! Ambachten en marktkramers zijn weerom talrijk aanwezig. Aan paarden, koeien, schapen en ander kleinvee ontbreekt het ook dit jaar niet ! Wij danken iedereen voor zijn inzet en steun en hopen u dit jaar opnieuw te mogen begroeten op het Leestse Dorpsplein en omliggende straten ! De Voorzitter, namens het Posse Leest comité, Willy De Nies.”
Gazet van Mechelen publiceerde daarover volgend verslag :
Miezerige druilregen zet geen domper op Posse Leest Wie nu nog wil beweren dat Posse Leest geen bestaansrecht heeft en op een paar jaren tijd niet is uitgegroeid tot een volwaardig gebeuren, zit fout. Zelfs een miezerige druilregen slaagde er niet in een domper te zetten op het druk bezochte gebeuren. Was het dus niet het geschikte moment om in zomerkleren rond te lopen en ging er her en der een regenscherm open, toch mogen de organisatoren met fierheid terugblikken op een geslaagd gebeuren. Kortom, Posse Leest is niet meer weg te denken en het ziet er naar uit dat het initiatief nog verder zal uitgroeien. Het begon al zondag met de Vevoc-stratenloop. Hoewel de weermaker niet zo gunstig gestemd was, was er toch een ruime opkomst en werd er fel gestreden om de hoogste eer. De muziek van de plaatselijke fanfare St.-Cecilia was het traditionele opwarmertje. Geslaagd initiatief was het klokkenwerpen, een beetje afgekeken van grote broer Mechelen, maar daarom niet minder attractief. Er werd duchtig gegraaid door de kinderen, en op bepaalde ogenblikken ging het er zelfs hard aan toe om toch maar een tennisbal met een nummertje te kunnen bemachtigen. Daar was immers een mooie prijs aan verbonden. De kinderdierenshow die nu ook al een paar jaren loopt en die dit jaar uitgebreid werd naar alle huisdieren, kreeg wel belangstelling, maar zou, mits een duidelijker promotie, nog hogere toppen kunnen scheren. De jaarmarkt van maandag heeft evenzeer bestaansrecht verworven. Zelfs van zeer vroeg in de morgen was er al een grote opkomst van marktkramers en bezoekers. De verscheidenheid was er, zodat iedereen wel zijn gading kon vinden. En dat men het slechte weer niet aan zijn hart liet komen bleek uit het feit dat voor tienen maandagmorgen de hot dog-, pensen- en alikruikenkraampjes al beste zaken deden. De ommegang voor St.-Cornelius, een heilige die aanroepen wordt tegen stuipen en andere kinderziekten, blijft nog altijd een druk bezocht gebeuren. Voor velen is het de enige keer in het jaar dat ze de kerk van de binnenkant zien. Opmerkelijk ook is dat dit gebeuren niet alleen de mensen uit eigen gemeente aanspreekt. Ook vanuit de ruime omgeving komt men naar Leest afgezakt, omdat men er de sfeer van Posse Leest wil snuiven. En of het nu dankzij St.-Cornelius was of niet, in de loop van de voormiddag, toch het hoogtepunt van het jaarmarktgebeuren, lonkte de hemel wel grijs, maar bleven de hemelsluizen dicht, zodat een nieuw succes mag genoteerd worden in de annalen van Posse Leest. – VMZ.
En het fanfareblad (juni 1995) : Posse Leest bij de fanfare “Posse Leest werd ingezet op zondag 16 april met een kioskconcert op het dorpsplein door onze fanfare. Met Pasen zelf is het nog niet de echte Posse Leest. Traditiegetrouw is dat paasmaandag. Daar lag de klemtoon voor onze vereniging. In onze zaal konden de kermisgangers tegen heel democratische prijzen zich tegoed doen aan pensen met appelmoes of aan balletjes met krieken. De verkoop hangt natuurlijk af van de opkomst. Op het Palmzondagconcert hadden we al reclame gemaakt voor Posse Leest en we hebben dan ook erg veel mensen van op dat concert teruggezien. Sommigen van hen zijn al vroeg komen eten, omdat ze dan zeker waren dat er nog zitplaatsen waren. Echter vanaf 11.30 u. zat onze zaal helemaal vol en dat bleef zo duren tot 16 u. Een record aantal balletjes en pensen werden verkocht, zoveel zelfs dat er geregeld nieuwe voorraad moest aangehaald worden. Iedereen werd zo goed als dat mogelijk was bediend, maar organisatorisch kan er in de toekomst nog wel wat worden verbeterd. We hebben op Posse Leest steeds een tekort aan personeel en dit is zeker het geval vanaf 11.30 u. Het gevolg hiervan is dat het aanwezige personeel erg hard moet werken en dat deze mensen handen te weinig hebben. Voor volgend jaar moeten we zorgen voor een bijkomende ploeg, nl. mensen die zich uitsluitend bezig houden met het opruimen en dekken van de tafels. Hierdoor kunnen de serveerders en serveersters zich volledig concentreren op hun taak.
Reeds in de namiddag vernamen we dat er door buitenstaanders schattingen werden gemaakt over de winsten die onze vereniging had gemaakt. We hoorden bedragen vernoemen die in de buurt van een half miljoen lagen, maar we stellen u nu al gerust : zo’n vaart is het niet gelopen. Om dat winstbedrag te halen, zouden we een hele week tegen dit tempo moeten doorwerken en dan zou de zaal ook de hele tijd moeten vol zitten. Maar klagen doen we zeker niet ! Volgend jaar werken we terug op dezelfde wijze mee aan Posse Leest en komt er weer een elektrisch orgel in onze zaal.”
Foto’s : -Posse Leest anno 1995. -Eén van de topevenementen op Posse Leest was de stratenloop. Meer dan 100 lopers hadden zich ingeschreven.
1995 – 15 maart : Overlijden van Louis Verschuren “de Witte van den Do”.(Foto’s onderaan) “Vrij onverwacht overleed Louis Verschuren op woensdag 15 maar ll. De meeste Leestenaars kennen hem waarschijnlijk beter onder de naam “Witte van den Do”. Reeds lang voor zijn overlijden kon hij beschouwd worden als een echte historische figuur, niet alleen voor onze vereniging (Noot : de Kon.Fanfare St.-Cecilia Leest), maar zelfs voor heel Leest. Louis Verschuren heeft zijn hele leven doorgebracht op de Leest-Heide. Toen we hem leerden kennen werkte hij bij General Motors in Antwerpen. Elke dag reed hij naar zijn werk met de bus en de trein. Als hij zich te voet verplaatste leek het steeds of hij gehaast was. Verwonderlijk was dat niet, want Louis Verschuren was in zijn jonge jaren nog lange-afstandsloper geweest. Toen deed hij mee aan wedstrijden van 100 km of meer. Zijn “trainer” was Rik De Bruyn, die met de fiets achter hem aanreed (Noot : Rik De Bruyn woonde in zijn jonge jaren in het ‘ruthuis’). Louis trainde ook dikwijls op het pad langs het treinspoor. Hij liep dan zo hard als een goederentrein destijds kon rijden.
Louis Verschuren was ere-muzikant van onze vereniging. Destijds speelde hij solo-bugel (vanaf 1920). Tijdens één van de laatste stapmarsenwedstrijden die onze vereniging heeft meegedaan, in Tisselt was het, was hij de enige solo-bugel die bleef musiceren toen het korps in een bocht kwam. Terwijl hij toeterde draaide hij zich naar zijn medespelers en keek met kwade ogen zodat alle bugelspelers terug begonnen te spelen. Later, in 1971, toen het kleine mondstuk hem moeilijkheden bezorgde, stapte hij over naar bariton. Louis is één van de trouwste muzikanten die onze vereniging ooit heeft gekend. Hij stopte als muzikant in 1984, op 78-jarige leeftijd.
Tijdens zijn vrije tijd had hij nog heel wat andere hobby’s. In zijn grote achtertuin heeft hij ooit een pretpark in ’t klein opgebouwd met een echte hoge schuifaf. Hij wou de jeugd van de Heide wat plezier laten beleven op de plaatselijke kermis. Dat duurde niet lang, want de eerste die naar beneden kwam gegleden barstte halverwege in een oorverdovend gejank los en greep naar zijn billen. De Witte was een spijker vergeten…Als gevolg van deze proefrit had de schuifaf op de Heide geen succes meer en Louis heeft dan zijn pretparkdromen definitief opgeborgen.
Later teelde hij ook groenten die hij dan op de Mechelse markt leverde. Hij was steeds fier dat hij zo’n prachtige groenten kon telen. En zijn aardbeien mochten er ook zijn ! Aan een struikje hebben zijn medemuzikanten ooit 126 bloempjes geteld. Daarbij kweekte hij konijnen. Het waren er niet zo’n beetje. Hij had er een 150-tal. In de jaren ’50 waren dat angorakonijnen, diertjes die werden gekweekt om hun lange vacht. Later schakelde hij over op Vlaamse reuzen. Zijn konijnen waren steeds tot in de puntjes verzorgd.
Louis hield bijzonder veel van plezier en van muziek maken. Haast elke dag repeteerde hij en wel zodanig tot hij de stukken zo goed als van buiten kon spelen. Jaren aan een stuk was hij aanwezig op de repetities en optredens : waarschijnlijk heeft niemand in de Leestse fanfare dit ooit gerealiseerd. Zelfs als hij op een trouwfeest was uitgenodigd, kwam hij nog voor een drietal uren naar de repetitie. Ook met het opzetten van de feesttent ter gelegenheid van de vroegere Ceciliafeesten hielp hij… Louis Verschuren is één van de meest markante figuren uit de Leestse fanfare geweest : 65 jaar muzikant en 75 jaar erelid !” (“T&T”, juni ’95 en “Leest in Feest”, Stan Gobien)
Louis Verschuren was te Leest geboren op 24 mei 1906 en overleed in het A.Z. “Imelda” te Bonheiden op 15 maart 1995. Hij was gehuwd met Josephine Van Lierde die te Mechelen geboren was op 8 januari 1908 en te Leest overleed op 21 maart 1987.
1995 – 25 maart – G.v.M. : Dieven op school Uit de stedelijke basisschool, Ten Moortele, hebben inbrekers een kleine som geld gestolen. Ook in het oud gemeentehuis te Leest werden inbrekers gesignaleerd. Of daar iets werd gestolen moet nog worden uitgemaakt.
1995 – 3 april : Installering OCMW-raad(Foto onderaan) In handen van burgemeester Geert Bervoets legden de nieuwe voorzitter Lieve Keuleers en de 12 overige OCMW-leden de eed af. Voor het eerst in de geschiedenis van Mechelen nam een dame het voorzitterschap van het Openbaar Centrum voor Maatschappelijk Welzijn in Mechelen waar. Onder de leden ook iemand van Leest : Mariette De Bont uit de Dorpstraat, echtgenote van Armand De Bleser, die zetelde namens de SP.
1995 – 9 april : Palmzondag Jubileumconcert K.F. Sint-Cecilia Omdat het de 50ste keer was van het bestaan van dit concert kreeg het, het statuut van jubileumconcert. De fanfare die dit eerste exploot volbracht, bestond net na WO-II uit een 15-tal muzikanten die werden gedirigeerd door Rik De Bruyn.Hij is niet toevallig de grootvader van de huidige dirigent Johan De Win. De cirkel van 50 jaar palmzondagconcert is hiermee gesloten. Johan De Win is als leraar actief in Boom, Willebroek en Sint-Niklaas. Zelf studeert hij nog contrapunt, fuga, althoorn en hafabra-directie aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen. Verder is hij nog dirigent van de K.Harmonie De Rupelzonen in Boom en muzikant bij Brassband Willebroek. Dit 50ste palmzondagconcert vond plaats in de zaal St.-Cecilia. Toegangsprijs aan de kassa : 150 frank, in voorverkoop : 100 frank.
In “T&T” van december 1994 was volgende aankondiging verschenen :
“Vijftig jaar geleden, in 1945, werd door onze vereniging het eerste echte palmzondagconcert gegeven in de zaal ‘St.-Cecilia’ aan de Dorpstraat. Dat gebeurde in heel andere omstandigheden van vandaag. Onze vereniging telde toen, vlak na afloop van de tweede wereldoorlog, bijna twintig muzikanten. Dit concert werd geleid door Rik De Bruyn die daarmee een traditie in gang zette.Een tiental jaren later was de fanfare uitgegroeid tot een korps van ruim zestig muzikanten, de beroemde ‘tijd van de zestien solo-bugels’. We zijn nu 50 jaar later en daarom wordt het een speciaal jubileumprogramma. De fanfare zal de prachtigste gedeelten uitvoeren van de successen die in de loop van de voorbije 50 jaar op het programma stonden. We maken er een soort opvoedkundige concertavond van waarbij de evolutie in de fanfaremuziek duidelijk zal worden. We richten ons vooral op goed in het oor liggende stukken waarvan elke liefhebber zal kunnen genieten. Voor onze dirigent en muzikanten wordt het daarbij een hele uitdaging omdat heel wat van deze stukken niet geschreven zijn voor de huidige bezetting van ons korps. Maar dat zal wel geen al te grote problemen met zich brengen. Het concert wordt opgedeeld in verschillende delen. Er is een gedeelte met muziek van juist na de oorlog, de tijd van Rik De Bruyn. Daarna komen werken uit de tijd van Theo Fierens, Frans Dierckx, Jan-Piet Leveugle en Frans Violet. Ook een aantal nieuwe composities, aangeleerd door Johan De Win, onze huidige dirigent, worden voorgesteld.
Op dit concert zullen de muzikanten vermoedelijk verschijnen in een nieuw uniform. De grijze broeken en rokken zijn zo goed als versleten en de stof waarvan ze gemaakt werden, is niet meer te verkrijgen. Dat dit gedeelte van het uniform wordt vernieuwd staat al vast. Nu kunnen de onderhandelingen beginnen met de ateliers die hun voorstellen en prijzen hebben ingestuurd.”
In het fanfareblad van maart ’95 stond dat de vereniging de vroegere dirigenten en de oud-muzikanten had uitgenodigd, althans zij die nog terug te vinden waren. Ook dat de fanfare gedeeltelijk in een nieuw kleedje zou verschijnen : de grijze, versleten broeken en rokken zouden worden vervangen door gloednieuwe donkerblauwe exemplaren.
Het verslag zelf verscheen in “T&T” van juni ’95 :
“Naar het 50ste Palmzondagconcert had het hele korps zowat een tweetal maanden toe geleefd. Er werd veel van verwacht, niet alleen door de dirigent en de muzikanten zelf, maar ook door het bestuur. Velen vroegen zich af of het deze keer wel zou lukken, met andere woorden : “Zouden er wel zoveel luisteraars komen opdagen als in de goede oude tijd ?” En inderdaad, ze kwamen opdagen en nog wel vrij vroeg ook…Zo vroeg zelfs dat er omstreeks 19.15 u. al geen plaatsje meer vrij was. Bijkomende stoelen werden aangehaald en toen die er niet meer bij konden, moesten de luisteraars kiezen : rechtstaan of zich in het café terugtrekken. Een aantal verkozen zelfs terug te keren naar huis. We moeten eerlijk toegeven dat we niet zoveel volk verwacht hadden. We hadden wel gehoopt op een volle zaal, maar dat we er in totaal (met inbegrip van de muzikanten) ruim 400 mensen in konden onderbrengen hadden we nooit gedacht. Vooraf was er een eenvoudige receptie georganiseerd voor de oud-dirigenten en voor de componisten die ooit wat met onze vereniging te maken hadden. Deze receptie had plaats bij onze dirigent thuis, dicht in de buurt van het huis waar ooit Rik De Bruyn leefde en werkte. Om halfacht begon dan het jubileumconcert. In zijn welkomstwoord gaf de secretaris een kort overzicht van 50 jaar Palmzondagconcerten en stelde hij de aanwezige oud-dirigenten en de oud-muzikanten die het concert in 1945 hadden gespeeld voor aan het publiek. Ook de aanwezige componisten werden niet vergeten. Daarna gaf hij het woord aan presentator Bart Lauwens, die alle werken op een humoristische en gepaste wijze inleidde. De gebrachte muziek kon iedereen aanspreken. Er waren stukjes en stukken bij van heel lang geleden, o.a. ‘Spontin’ en ‘Dichter en Boer’. Andere waren van meer recente datum, o.a. ‘Fragments for Band’. Zelfs gewezen tophits ontbraken niet met ‘A whiter shade of pale’ en ‘Abba Gold’. Later hebben we vernomen dat de gewone mensen bijzonder hebben genoten van de gebrachte muziek en velen zijn –zoals in vroegere tijden- met een of ander melodietje in het achterhoofd naar huis getrokken. En dat is wat we wilden bereiken met ons Palmzondagconcert. Het hoeft niet altijd hedendaagse en authentieke fanfaremuziek te zijn, die slechts door weinig mensen, de muziekkenners, naar waarde wordt geschat maar die de gewone luisteraars moeilijk kunnen begrijpen. De muzikale prestatie van onze fanfare werd evenzeer naar waarde geschat. Iedereen was vol lof over de muzikanten en over het werk van onze dirigent. Hier en daar werd wellicht een foutje gemaakt, maar dat is wel het geval bij elke uitvoering, zelfs bij beroepsorkesten en zelfs bij virtuozen die in b.v. de Koningin Elisabethwedstrijd de finale halen. Aan het einde van het concert kregen de dames die de zaal hadden versierd een welgemeend en oorverdovend applaus ! Zij hadden het inderdaad verdiend ! De dirigent, de oud-dirigenten en de presentator werden daarna bedacht met een bos lentebloemen en de muzikanten kregen een vroeg paasei. Tot laat in de avond werd er nog tussen pot en pint druk nagepraat over dit concert en over de herboren Leestse fanfare. Muzikanten die ooit nog voorheen in de fanfare hadden meegespeeld, vonden het fijn dat er terug leven zit in ‘hun fanfare’ en maakten al afspraken voor Posse Leest en voor het volgende concert… Onder andere door de voorverkoop van inkomkaarten, waaraan ook alle muzikanten hebben meegewerkt, is het 50ste Palmzondagconcert een groot succes geworden !”
Foto’s : -Louis Verschuren. -Met zijn echtgenote Josephine Van Lierde. -De nieuwe Mechelse OCMW-raad. Als vierde van rechts de Leestse Mariette De Bont.
1995 – Zondag 5 maart : V.V. Leest won derby met kleinste verschil.(Foto onderaan) Voorafgaand aan deze wedstrijd tussen V.V. Leest en SK Rapid Leest publiceerde GvM op 4 maart :
Leestse derby op scherp van de snede. “VV Leest blijft reeds acht competitiewedstrijden op rij ongeslagen. Doelman Geert Claes moest zich gedurende deze 720 minuten slechts één maal gewonnen geven. Pluspunt alleszins voor de goalie, die zich achter een solide en degelijk georganiseerde verdediging duidelijk in zijn schik voelt. Zijn collega bij Rapid Leest, Jan Van der Veer, moet echter niet veel onderdoen. Acht wedstrijden in de voorbije weken leverden het team van Jan Van den Heuvel tien punten op, met een dozijn gescoorde doelpunten en vijf stuks op het passief. Blauw-rood scoorde daarin elfmaal. Op gebied van afwerking moet VV dus lichtjes de duimen leggen. Achter de omnisporthal wordt morgen de Leestse derby gespeeld. Een partij op het scherp van de snede, zeker weten. Met het oog op de periodetitel is de uitslag van het duel vooral voor de thuisploeg van kapitaal belang. In de heenwedstrijd toonde VV zich de beste ploeg qua afwerking (1-3). Vooral speler-trainer Luc Leys was de opportunist bij uitstek. Hij nam twee treffers voor zijn rekening. Toen speelde Jean Lumuanganu niet mee. Morgen is de zwarte parel van blauw-rood wel van de partij. Dat kan een slok op de borrel schelen, weliswaar in een ploeg die nog steeds fel verzwakt is ingevolge de onbeschikbaarheid van Tom Heremans, Chris Van Goylen en Peter Engelen.
Luc Leys :“voor mij betekent de derby een wedstrijd als een andere. Dat we in de heenwedstrijd het laken naar ons konden toehalen, betekent niet dat wij de klus nu als gemakkelijk bekijken. Integendeel”, aldus de spits bij VV. “Voor de zoveelste maal dit seizoen kan ik met mijn typeploeg aan de aftrap staan. Enkel Frans Croes moet bij de doublures nog competitieritme opdoen na zijn lange afwezigheid ingevolge kwetsuur. We hebben stevig getraind, kennen de mogelijkheden van de tegenstrever en zijn op alles voorbereid. Voor ons alleszins een belangrijke wedstrijd waarin we voluip voor winst zullen gaan.”
“Als Leestenaar doet de partij op VV me wel iets”, geeft Jan Van den Heuvel grif toe. “Voor de spelers gaat het enkel om de twee punten. Iedereen weet dat VV goed bezig is en dat wij enigszins in een mindere periode zitten. VV bezit veel routine rond de bal. Mijn ploeg moet vooral kleine onnauwkeurigheden vermijden en zeker aan een rustige opbouw denken. Ik voel dat er in de groep een positieve stress aanwezig is. Nodig in een voor beide clubs belangrijke wedstrijd”, besluit de oefenmeester bij blauw-rood. W.V.D.”
VV Leest won het duel tegen buur Rapid met de kleinste score. Met Jean Lumuanganu in de spits kregen zowel Staf Verhaeghen als Hans Bouwmeester de handen vol. Jeanke dolde aanvankelijk met zijn rechtstreekse tegenstrever, maar vond in Geert Haentjes en Marc Asseloos geen aflossingspunt. Pascal Van Mullem hield Luc Leys onder controle zodat de thuisploeg aanvallend weinig kon uitrichten. Zeker omstreeks het halfuur was het al blauw rood wat de klok sloeg. Het steekspel kreeg na de hervatting een verlengstuk en het werd met de minuut duidelijker dat wie zou scoren, ook als winnaar naar de kleedkamer zou trekken. Danny Willems, na de rust tussen de lijnen gebracht ten nadele van Hans Simons, was steeds aanspeelbaar op links. Met loepzuivere voorzetten van zijn voet kwamen Luc Leys en Danny Claes oog in oog met Jan Van der Veer, maar deze had steeds het laatste woord. Toch moest Jan zich twintig minuten voor tijd gewonnen geven. Staf Verhaeghe stuurde een vrijschop richting tweede paal, waar Danny Claes het leer zonder pardon in één tijd op de slof nam. Rapid Leest nam dan risico’s waarvan Luc Leys er eentje afstrafte. Op weg naar een tweede doelpunt werd hij echter door Jan Van der Veer foutief gestopt. De goalie kwam met geel goed weg, maar de ref legde de bal wel op de stip. Luc keilde de bal echter keihard op de staander. Zo bleef het bij een 1-0 score, maar de bezoekers mochten met opgeheven hoofd het terrein verlaten.
1995 – Van 6 tot 11 maart : Jeugdboekenweek in de basisschool De stedelijke basisschool organiseerde een jeugdboekenweek met boekenbeurs. De kinderboeken kregen er een zeer speciaal plekje. Het thema van de boekenweek was “Tijd” en in Vlaanderen ging dat samen met de slogan “Geen tijd, ik lees”.
In Leest werd die toepasselijk aangepast in “Geen tijd, Leest leest”. Op woensdag werden de ouders om 20 u uitgenodigd voor een lezing “De prehistorie van het lezen” en de boekenweek werd bekroond met op zaterdag een kinderboekenbeurs. Van 14 tot 18 uur stonden de mooiste kinder- en jeugdboeken te kijk en het werk van de schoolkinderen werd in een tentoonstelling bijeengebracht. Er werden gedichtjes voorgedragen door de kinderen en de winnaars van de affiche- en poëziewedstrijd werden beloond met boekenbonnen.
1995 – Zaterdag 11 maart : Solidariteitsactie rond Nicaragua De Leestse verenigingen organiseerden een gezamenlijke solidariteitsactie rond Nicaragua in de Sint-Niklaaskerk van Leest. De opbrengst ging naar Nitlapan, een landbouwproject dat liep onder leiding van de universiteit van Managua en het UFSIA van Antwerpen. Het project zorgde ondermeer voor kredietverlening aan kleine boerenbedrijven in verscheidene dorpen te Masaya. Het Mechelse solidariteitskoor Weer-Klank, bestaande uit ongeveer 70 personen, bracht internationale strijdliederen die door passende bindteksten aan elkaar werden gepraat. Carmen Mercado, de lokale dirigente van een vrouwengroep en verantwoordelijk voor de coördinatie van de boerenbank bracht een getuigenis over de Nicaraguaanse realiteit. Gezinskaarten kostten 500 frank in voorverkoop, aan de kassa betaalde men 150 frank per persoon.
1995 – 15 maart – G.v.M. : GARAGIST KREEG KLAPPEN(Foto onderaan)
René Hendrickx werd bont en blauw geslagen.
René Hendrickx van de gelijknamige takeldienst in Mechelen heeft er nog altijd het raden naar wat een vijftal jongeren bezielde hem af te troeven. De feiten dateren van zaterdagochtend omstreeks vier uur. René werd toen door de politie ontboden naar de sporthal in LEEST. Hij moest daar een voertuig wegtakelen toen hij plots vijf kerels op zijn nek kreeg. Die waren niet gediend met het wegslepen van het voertuig en gingen Hendrickx te lijf. Een blauw oog, een blauw scheenbeen en kneuzingen over gans het lichaam maken René Hendrickx alvast voor enkele dagen werkonbekwaam? “Als de politie niet was tussenbeide gekomen, was ik er nog erger aan toe geweest”, vreest hij.
Zes jaar geleden nam René (35) de takeldienst aan de Neerweg over van Pierre Verbruggen. Hij zet diens goede reputatie bij snel en efficiënt opruimen van voertuigen die bij verkeersongevallen zijn betrokken voort. Met takeldienst De Cuyper in Heffen heeft Hendrickx in dat kader een beurtrol in Mechelen. Ook voor het wegtakelen van voertuigen die een obstakel vormen of die om andere redenen moeten weggebracht worden, wordt Hendrickx dagelijks ingeschakeld.
Gestolen auto Zaterdagochtend was dat nog maar eens het geval. Even voor vier uur rinkelde aan de Neerweg de telefoon. De opdracht luidde een elders in Mechelen gestolen voertuig dat was teruggevonden op de parking van de sporthal in Leest, naar het politiecommisariaat over te brengen. Een antal politie-agenten in burger wezen René het te takelen voertuig aan. Een viertal jongemannen poogden toen reeds de politiemannen uit te dagen maar er kwam geen reactie. Hendrickx trok het voertuig op zijn takelwagen en reed zachtjes weg. Opeens hoorde hij een luide klap. “Ik vermoed dat er iemand met volle vuist of met een hard voorwerp op het koetswerk van mijn takelwagen klopte. Daarom dat ik uitstapte om te kijken wat er gebeurde”.
Pandoering Nog vooraleer René vragen kon stellen, lag hij reeds op de grond. Het regende stampen en klappen over zijn ganse lichaam. “Ik kon me niet eens verdedigen. Ik was machteloos”, herinnert hij zich. De politiemensen hadden aanvankelijk niet in de gaten wat er aan de hand was. De vrachtwagen stond in hun gezichtsveld. Maar eens ze de situatie door hadden, werd René ontzet. Eén van de kerels werd ter plaatse ingerekend. Vier van zijn spitsbroeders ondergingen wat later hetzelfde lot. Ook al is daarover nog geen uitsluitsel gegeven, vermoedt men dat de 5 onder invloed van drugs waren. Bij de eerste van de kerels, die overigens nog steeds met stampen doorging op het ogenblik dat de politie toeliep, werd in zijn zakken een aanzienlijke hoeveelheid verdovende middelen aangetroffen. Enkele van de heethoofden beweren dat René op hen is willen inrijden. Die beschuldiging wordt door de takelaar met klem ontkend. Ook de politie die, PV opstelde, heeft geen enkele aanwijzing of vaststelling in die richting. De heethoofden zijn allen uit het Willebroekse afkomstig. (Fons Jacobs)
Foto’s : (GvM) -Het Leestse derby : Luc Leys klimt hoger dan Pascal Van Mullem terwijl Rapid-doelman Jan Van der Veer bezorgd toekijkt. -René Hendrickx voor zijn takelwagen.
1995 – Maart – “Toeters en Trompetten” : uit de rubriek :
JEUGDIGE MUZIKANTEN St.Cecilia
Annelies RODET(°21.01.1981) Adres : Juniorslaan 56 Leest. Leeftijd : 14 jaar. Annelies is volgens het archief van de fanfare muzikant sedert 1991, want zelf weet ze niet zo best van wanneer je als muzikant wordt aanzien. Zij heeft het eerste en tweede jaar muziekschool (AMV) gevolgd bij onze dirigent. Daarna heeft ze het derde jaar en nog de helft van het vierde jaar gevolgd aan de muziekacademie te Willebroek (wijkafdeling Tisselt) bij Mw. Vinck. “Ik speel cornet omdat het mij werd aangeraden,” vertelt ze. Ook haar broer, Dries, bespeelt hetzelfde instrument. Op dit ogenblik loopt ze school in het St.-Theresiacollege te Kapelle-op-den-Bos. Op school krijgt ze nog één uur per week muziekles. Ze heeft haar cornet nog niet meegenomen naar school. Ze zegt wel dat er een schoolorkest is, maar daaraan doet ze niet mee. Haar hobby’s zijn lezen, jazz, naar de fanfare en naar de chiro gaan en ook nog zwemmen. Haar vrienden en vriendinnen vinden het tof dat ze in de fanfare speelt, want sommigen onder hen zijn ook lid van een muziekvereniging. Zij vindt de sfeer in de Leestse fanfare erg goed en uiteraard houdt ze van musiceren in een grote groep. Haar ouders vinden het uitstekend dat ze zich inzet voor de fanfare. Zelf zijn ze ook zo goed als altijd aanwezig als de fanfare wat organiseert. Annelies houdt natuurlijk van fanfaremuziek maar ook nog van wat anders. Ze is gek op Queen (Freddy Mercury) en The Flying Pickets en ook nog op een heleboel andere groepen waarvan ze de naam niet heeft vermeld. Voor de rest wil ze dat er niet teveel over haar wordt geschreven in het fanfaretijdschrift. Ze wil zich liever laten opmerken door goed muziek te spelen. Of toch…ze vraagt om te vermelden dat ze er niet meer uitziet zoals ze op het fotootje staat : “Ik heb nu langere haren !” vertelt ze. Op een van de vorige bladzijden hebben we geschreven dat er een aantal jonge muzikanten tijdens het voorbije familierestaurant op een uitstekende wijze hebben geholpen en Annelies was één van hen. We hopen dat ze de volgende keren weer van de partij zal zijn. Wij hebben al opgemerkt dat Annelies erg goed oplet en luistert als er mededelingen worden gedaan op de repetitie. Daarbij is ze altijd lief, blijgezind en direct bereid om een handje toe te steken als er wat moet gedaan worden. Annelies, hou het zo vol en amuseer je nog vele jaren bij de fanfare !
Hans VAN HOUCKE(°01.12.1982) Adres : Vinkstraat 30 Leest. Leeftijd : 13 jaar. Hans is muzikant sedert september 1991. Ondanks zijn jeugdige leeftijd heeft hij reeds heel wat muziekonderwijs gevolgd. Hij begon zo’n vijf jaar geleden aan het Mechels Conservatorium en volgde daar het 1ste en 2de jaar AMV. De volgende twee jaren AMV volgde hij aan de muziekacademie van Willebroek (afdeling Tisselt). Op dit ogenblik volgt Hans de lessen in het 1ste jaar AMC in Willebroek. Hij speelt cornet en dat doet hij al vier jaar. Hij kan dat al erg goed maar toch volgt hij ook nog de praktijklessen aan de academie. Op de vraag waarom hij dat instrument heeft gekozen, antwoordt hij dat het Tineke De Decker en Dries Rodet waren, die hem bij zijn keuze hebben beïnvloed. “Zij vonden dat een leuk instrument,” beweerden ze. “En zo is het ook !” zegt onze jongste muzikant. Hans gaat naar school in het Sint-Romboutscollege te Mechelen. Hij krijgt elke week één uur muzikale opvoeding (blokfluit en theorie) en dat vindt hij een beetje te weinig. Zijn cornet heeft hij nog niet meegenomen naar school omdat ze het daar nog niet hebben gevraagd. Zijn hobby’s zijn volksdansen, zwemmen en ‘sandy art’. Sandy art is zandfiguren maken op zelfklevende folie. Maar daarbij fietst Hans nog graag en werkt hij ook nog met plezier in de tuin. Hans is ook nog lid van de chiro en van de volksdansgroep. Hij verklaart verder dat zijn buren in de Vinkstraat het leuk vinden dat hij muziek maakt. Ze vragen hem zelfs de ramen open te zetten, wanneer hij musiceert. In de fanfare vindt Hans het vooral plezierig als hij samen met andere muzikanten kan muziek maken. Het liefst treedt hij in het openbaar op. Er mag zelfs heel veel volk komen kijken en luisteren, hoe meer hoe liever. Concertoptredens en ook wandelconcerten vindt hij erg tof. Zijn ouders vinden het eveneens fijn dat hij muziek maakt in de fanfare. “Ze komen graag luisteren,” vertelt hij. “En daarbij moedigen ze mij ook aan om elke dag te oefenen.” Hans houdt van house- en klassieke muziek en hij zou ook nog graag zien dat er in dit nummer van “Toeters en Trompetten” wordt afgedrukt dat hij twee broers heeft die ook al muziek studeren. Ten slotte vroeg hij ook mee te delen dat hij er graag meedoet aan solistenwedstrijden. Wij vinden Hans een kereltje met pit ! We hopen dat er –zoals hij het zou willen- erg veel volk naar het Palmzondagconcert komt om hem in actie te zien !”
1995 – Maart – “Toeters en Trompetten” : Solo-Slim De muzikant van de K.F.St.-Cecilia Leest Edy Van Asch slaagde er in een ‘solo-slim’ te spelen en te winnen. Volgens kenners een heuse zeldzaamheid en een waar kunststukje.
Foto’s : (“T&T”) -Annelies Rodet. -Hans Van Houcke.
1995 – 16 februari – G.v.M. : Dode en drie gewonden op E19 “Vilvoorde. – Een ongeval met een vrachtwagen en drie personenwagens heeft vrijdag rond 05u40 een zware tol geëist. Op 100 meter van de parkeerplaats van Peutie reed een zware personenwagen, bestuurd door de 37-jarige Kees Van den Bogaert uit Vegel (Nederland) tegen een vrachtwagen. In de zware Mercedes overleed de 51-jarige Cristianus Van Der Sanden uit Vegel. Bestuurder Van den Bogaert raakte licht gewond. Een tweede passagier, Luc Vermeiren (25) uit Kalmthout, werd eveneens gewond. In een tweede voertuig dat bij de aanrijding betrokken geraakte, liep bestuurder Emiel Spruyt uit Leest zware verwondingen op. Hij werd in kritieke toestand naar het militair ziekenhuis gebracht. De 29-jarige Tanja Peremans uit Edegem kon op het nippertje de aanrijding voorkomen en botste met haar wagen tegen de vangrails. Het verkeer op de E19 liep meer dan drie uur vertraging op.”
Emiel Spruyt (foto onderaan) was te Hombeek geboren op 22 september 1938 en overleed op 29 september 1999 na een smartelijk ongeval. Hij was gehuwd met Maria Emmeregs en vader van Conny, Daisy en Pascal. In 2002 zou zijn zoon Pascal eveneens overlijden aan de gevolgen van een verkeersongeval. Miel Spruyt was ook een tijdlang voorzitter en secretaris van V.V. Leest.
1995 – 18 en 19 februari : Jaarlijkse restaurantdagen K.F. St.-Cecilia De opbrengst was bestemd voor de aankooop van nieuwe muziekinstrumenten. Enkele verkrijgbare hoofdschotels : steak natuur, steak met peperroomsaus, steak archiduc, telkens met frietten. Prijs 350 frank. Een kip-filet natuur of archiduc kon men consumeren voor 250 frank.
“…Bij de organisatie werd er rekening gehouden met een verwacht aantal van ongeveer 650 deelnemers. Het zijn er heel wat meer geworden en waarschijnlijk kunnen we er met onze mogelijkheden ook niet veel meer laten inschrijven. Het moet voor de medewerkers van onze vereniging haalbaar blijven en tegelijkertijd mogen we het de mensen ook niet te moeilijk maken door hen te lange wachttijden aan te smeren. Met de voorbereidingen begonnen de mensen van de keuken reeds vanaf woensdag. De aankopen moesten geregeld worden. We kopen alles zoveel mogelijk bij de handelaars in Leest. Donderdag en vrijdag werd dan met het grote werk begonnen voor zover als dat mogelijk is. Deze keer hebben de muzikanten de tafels en stoelen klaargezet na afloop van de vrijdagrepetitie. Met z’n allen was het klaar na ongeveer een half uurtje.
Vanaf de zaterdagvoormiddag draaide de keuken echter op volle toeren. Er werd gebakken, gekookt en gebraden en de geuren van exotische sausjes dwarrelden de zaal binnen. Daar werden de tafels in orde gebracht. Deze keer werd er gekozen voor rose tafelpapier, rose servetten, rose…Het was helemaal “la vie en rose”. De eerste deelnemers die op zaterdagavond binnenkwamen waren vaste klanten. Zij keken eerst even rond en zeiden toen tegen elkaar : “Gelijk wanneer je naar een feest van de Leestse fanfare komt, steeds is dat hier prima verzorgd ! Dat valt toch op, nietwaar ?” Ook op zaterdagavond liep de zaal, en dat in tegenstelling tot eerdere organisaties, op bepaalde momenten helemaal vol. Er was wel gesteld dat de deelnemers aan tafel konden komen vanaf 18 u. tot 22 u. maar er waren er al bij die deze tijd overschreden en later verschenen. Zo kwam het dat er omstreeks middernacht nog mensen zaten te eten. Het gevolg hiervan was dat de meeste medewerkers paraat moesten blijven. Volgende keer zullen we de deelnemers van de zaterdagavond vragen ook het uur in te vullen waarop ze denken toe te komen. Zo weten wij, wie met een goedgevulde maag naar het zaterdagavondvoetbal wil of de ‘Familie’ of ‘FC De Kampioenen’ niet wil missen. Mensen die niet naar het voetbal gaan en die eventueel graag wat langer aan tafel blijven zitten, schrijven dan best in voor een later tijdstip. Aanvankelijk hadden we personeelsleden te weinig, maar dank zij een aantal van de jongste muzikanten en een paar bereidwillige nieuwe muzikant-medewerkers verliep alles zoals het moest. De kersverse nieuwelingen hebben hun uiterste best gedaan.
Op zondag werd de grote toeloop verwacht en die kwam er ook. De eerste reeks (11.30 u. – 12.45 u.) was zo goed als helemaal volgeboekt. Spijtig dat een aantal ingeschrevenen te laat kwamen opdagen want zo konden ze geen plaats meer maken tegen 13 u., het tijdstip dat de tweede reeks deelnemers kwam opdagen. Ook hier waren er bij die laattijdig aan tafel kwamen. Als er dan nog groepen zijn die met meer personen toekomen dan er op hun inschrijvingsformulier staan, is het wel even goochelen met de beschikbare plaatsen.
Dit jaarlijks Familierestaurant is al bij al een succes geworden. Er worden nogal wat geruchten verspreid in Leest en het omliggende als zou de fanfare met dit restaurant een half miljoen of nog meer winst gemaakt hebben. Degenen die iets van dergelijke organisaties afweten, zullen wel beter weten, denken we ! Er was bijzonder lovende commentaar op de kwaliteit van de maaltijden. Proficiat aan allen die ze hebben klaargemaakt en daarbij hebben geholpen. Er waren eveneens woorden van lof voor het dienstpersoneel ! Aan allen onze hartelijke dank ! We danken ook de deelnemers, maar we verzoeken hen in de toekomst met het volgende rekening te houden : -Schrijf in met het juiste aantal personen. Vermeld jonge kinderen ook op uw inschrijformulier. Breng eventueel zelf een kinderstoel op hoge poten mee, zodat u rustig kunt eten en niet steeds de kleine bij de kraag moet pakken. -Bestel zo correct mogelijk, ook voor de voorgerechten. Zo waren de verkochte ‘scampi’s in een jasje’ een veelvoud van het bestelde. We hebben alle moeite gehad om de mensen die er voor ’s zondags hadden besteld te bedienen zoals ze hadden gevraagd. -Schrijf in voor de sluitingsdatum ! Het zou wel eens kunnen dat (te) late inschrijvers niet meer worden toegelaten wegens een teveel aan inschrijvingen.” (“T&T”, maart 1995)
Op het menu van deze restaurantdagen:
Aperitieven -Rode porto 70 bef. -Cecilia ’95 80 bef. Voorgerechten -Kaaskroketten 80 bef -Scampi’s in een jasje 160 bef Soep -Cressonsoep 70 bef Hoofdschotels met frieten -Steak natuur 350 bef -Steak met peperroomsaus 350 bef -Steak archiduc 350 bef -Kip-filet natuur 250 bef -Kip-filet archiduc 250 bef Nagerechten -Dame blanche80 bef -Biscuit 60 bef -Hasseltse koffie 100 bef -Kinderijsje 50 bef Kinderschotels -Steak naar keuze 175 bef -Kip-filet met appelmoes 125 bef. (Uit de Informatiebrochure 1995)
1995 – Zaterdag 25 februari : 11de Kaarttornooi S.K.R. Leest Laatste van vijf zaterdagen waarop gespeeld werd voor de prijzenpot van 120.000 frank per avond. Dit ging telkens door in zaal Sint-Cecilia, Dorpstraat 6 Leest.Aanvang 20 uur en inschrijvingen vanaf 18u30 aan de prijs van 249 frank per persoon en per avond.
1995 – Maartnummer “Toeters en Trompetten” :
Joanna De Bruyn “Jeanne van Soeike’(°20.09.1906, +23.04.1976) (Foto onderaan) “Wijlen Jeanne De Bruyn was de moeder van Pol Huybrechts, onze ondervoorzitter. Haar man, Soei(ke) Huybrechts, hebben we niet zo goed gekend omdat die overleed in 1960. Het enige wat we nog weten van hem is dat hij, zoals Louis De Croes, op de weekdagen een linnen stofjas droeg. Maar dat was zo de Leestse gewoonte bij de cafébazen. Jeanne was ook de zuster van Rik De Bruyn, de toenmalige dirigent. Tot aan haar overlijden, in 1976, was zij de bazin van café-zaal ‘St.-Cecilia’. In de periode na de tweede wereldoorlog was dat zo wat het centrum van Leest-dorp, omdat daar heel wat verenigingen feesten organiseerden. Het was niet het enige centrum, want de parochiale verenigingen gaven hun organisatie in de Parochiezaal. Het verschil was dat het café van Jeanne alle dagen van ’s morgens vroeg tot ’s nachts open was, de parochiezaal was enkel open als er ‘wat te doen’ was. Zo’n zes maanden per jaar was er repetitie in de zaal ‘St.-Cecilia’. Dat wil niet zeggen dat de muzikanten toen een half jaar niet repeteerden. Om de drie maanden werden de lessenaars, de pauken, de grote trom en het verhoog van de dirigent verhuisd van het Dorp naar de Leest-Heide en omgekeerd.
In die tijd werden in zaal ‘St.-Cecilia’ vrij veel bals georganiseerd en nog wel op de zondagavond. Op Paasmaandag en met tweede Sinksendag was dat ook het geval. Toen speelde er een orkest en zo goed als altijd liep de zaal helemaal vol. Op bepaalde organisaties kon het volk zelfs niet binnen. Naast haar café en zaal had Jeanne ook nog een kruidenierswinkel. We herinneren ons nog dat er een reclamebord van ‘De Spar’ hing, omdat het een van de eerste woorden was die we konden lezen. De kruidenierswinkel was in een aantal gevallen praktisch. Het was zo’n dertig jaar geleden een normale zaak dat de boodschappen door de huisvrouwen of opgroeiende schoolkinderen werden gedaan. Mannen deden geen boodschappen bij de kruidenier. En toch…hadden de mannen erg veel (na)dorst, dan zouden zij wel de boodschappen doen, zogezegd omdat ze hun vrouw wilden helpen. Ze gingen dan niet de kruidenierswinkel binnen, want dan zag iedereen dat een man vrouwenwerk deed en dat was vernederend. Ze gingen het café binnen en nadat ze een pint hadden besteld, werd de ‘winkelwaar’ besteld. Jeanne kon rechtstreeks van achter de tapkast naar de winkel. Zo’n kruidenierswinkel had nog andere voordelen : na de repetitie werd er door sommige muzikanten ook nog een half pond Hollandse kaas gekocht, die ze dan opaten tussen het drinken van bier. Na de repetitie bleef het café open tot ongeveer halfdrie. Toen het twee uur werd keek Jeanne op de horloge en zei ze dat het ‘stillekens aan tijd werd om naar huis te gaan’. Om halfdrie begon ze in haar handen te klappen en zei ze : ‘Allé mannekes, komaan naar huis want morgen is het weer vroeg !’ Als er dan een groepje zat te kaarten, mochten ze nog wel het spel helemaal uitspelen. Jeanne was één van de vurigste verdedigsters van de fanfare. Ze kon daarover geen kwaad woord horen ! Ze verdiende wel haar boterham door de fanfare, maar regelmatig gaf ze een souper of een ‘vierdeke’ voor de muzikanten of een biefstuk voor het bestuur. Jeanne was één van die vele Leestenaars die een stuk geschiedenis hebben geschreven van ‘St.-Cecilia’. Ze was dan ook bekend in heel Leest en zelfs ver daarbuiten.”
Ferdinand De Prins “Nante, de beenhouwer” (°06.01.1908) “Ferdinand De Prins is een van de oudste leden van onze fanfare. Hij heeft alle muzikale eretekens ontvangen die er maar te krijgen zijn. In dit nummer van onze vereniging ging het om mensen die op de een of andere manier wat te maken hebben met café-zaal ‘St.-Cecilia’. Velen zullen zich afvragen wat Ferdinand De Prins daarbij komt doen. Natuurlijk was hij een geregeld bezoeker van die zaak, maar dan kan iedereen die wat met de fanfare te maken heeft, in verbinding gebracht worden met de zaal ‘St.-Cecilia’. Echter volgens welingelichte bronnen, is de slagerij ‘De Prins’ ooit van start gegaan in één van de bijgebouwen van ons huidig lokaal. Vandaar… Ferdinand werd ook ‘Nante van Lyda’, naar zijn echtgenote genoemd. Ze hebben vijf kinderen en allen hebben ze een slagerij of zijn ze in de vleesindustrie gaan werken. Walter, zijn jongste zoon, heeft nu de slagerij in Leest-Dorp, waar hij opgroeide. Nante was politiek bedrijvig eerst als gemeenteraadslid en later als schepen van onderwijs, sport en cultuur. Hij lag mee aan de basis van het ontwerp van de huidige Leestse gemeenteschool. Nante was ook bestuurslid van de fanfare en tegelijkertijd wijkverantwoordelijke voor het Dorp. Na de tweede wereldoorlog heeft hij bijzonder goed de eerste bloeiperiode van de fanfare onder leiding van Rik De Bruyn meegemaakt. Hij was aanwezig op alle ‘maandelijkse verhuizingen’, langs muzikale wandelingen die door de gemeente werden gemaakt op de zondagnamiddagen. En de bestuursleden niet-muzikanten liepen toen nog voor de fanfare uit, achter of naast de ‘drapeaudrager’. Op zondagnamiddag ging hij supporteren voor RC Mechelen, veelal samen met Louis De Croes en veldwachter Vic Van Hoof. Toen het nog goed ging met Racing gingen ze ook bijna steeds mee op verplaatsing. Zijn kinderen waren ook Racing-supporters met uitzondering van Walter. Deze laatste koos voor Malinois om –zo zei hij ons ooit eens- thuis wat leven in de voetbaldiscussie te brengen. In die tijd was dat dikwijls in Leest zo : waar de één voor was, daar was de ander tegen, ook al hadm en daartoe geen echte redenen. ’t Was gewoon maar om te kunnen discussiëren. Ferdinand was daarnaast ook een verwoed kaartspeler en zoals het toen het geval was, speelde hij ‘pandoeren’. We hebben ons laten vertellen dat Ferdinand bijzonder graag won bij dit kaartspel ! ‘Pressen, wiezen of harten jagen’ waren volgens de meest fervente kaartspelers van toen kinderspelletjes. Ferdinand heeft destijds een grote invloed gehad op het fanfareleven en hij heeft heel wat bijgedragen voor de Leestse gemeenschap. Ondanks zijn hoge leeftijd heeft hij nog deelgenomen aan ons jaarlijks banket in november ll. en we hopen dat hij ook kan aanwezig zijn op ons 50ste Palmzondagconcert !”
Van Ferdinand De Prins staan reportages in deze Kronieken die terug te vinden zijn onder data : juli 1963 en juni 1987. ‘Nante’ werd te Leest geboren op 6 januari 1908, zijn echtgenote Alida De Wit in dezelfde gemeente op 28 september 1909. Zij huwden op 24 oktober 1931 en vierden hun gouden huwelijksjubileum op zaterdag 24 oktober 1981 in zaal ‘St.-Cecilia’ (zie foto).
Het echtpaar kreeg vijf kinderen : Jan, Constant, Marcel, Walter en Maria en allen kregen ze de beenhouwersstiel mee van vader. Moeder Alida sprong jarenlang haar man bij in de zaak op Leest-Dorp die later door zoon Walter werd overgenomen en thans wordt uitgebaat door de familie Cremie. Ferdinand was leerling in de fanfare in 1924 en muzikant (bugel) tot 1935. Begin jaren ’30 beenhouwer te Leest-Dorp. Wijkmeester-Bestuurslid van 1946 tot 1965 en Ondervoorzitter van 1965 tot 1971. Gemeenteraadslid vanaf 24/11/1946 en Schepen van 1954 tot 1970. Ere-Schepene en Ere-Bestuurslid van de fanfare van 21/11/1971 tot bij zijn overlijden te Leest op woensdag 5 juli 1995. Nante was ook de eigenaar van een viertal medailles nl. : 25-jaar bestuurslid, 50 jaar Ere-lid beide via Fedekam en 60 jaar Ere-lid en 65 jaar Ere-lid via het ‘Muziekverbond van België. Alida ‘Lyda’ De Wit overleed te Leest op 30 oktober 1990. (Info : Antoon Lauwens)
Foto’s : -Emiel Spruyt. -Jeanne De Bruyn. -Nante en Lyda in zaal ‘St.-Cecilia’ bij de viering van hun gouden huwelijksjubileum. (foto : familie Lauwens-Piessens)
