|
Fotos :xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
-Victor Van Hoof in 57 met echtgenote Maria Leonore
Mees en Duitse herder Mirra.
-De garde tijdens zijn dienst. Achteraan café De
Zwaan.
-Victor op het einde van zijn loopbaan. De garde werd
politie-inspecteur onder Mechelen.
1954 1 april : Victor
Van Hoof volgde Jan Theodoor Huybrechts op als veldwachter
te Leest.
Victor was op 1 januari 1926 te Leest
geboren als zoon van Jan Edward en
Florentina De Schoenmaeker.
Die geboortedatum bezorgde hem veel
nadeel vertelde hij vaak : Ik heb nooit
ten
volle kunnen genieten van een echte verjaardag, steeds waren er de
naweeën van oudejaarsavond en het vieren van nieuwjaar zelf.
Gelukkig voor hem mocht hij op school de lessen volgen
met de jongens van
1926, zodat hij eigenlijk wat
vooruit was op zijn tijd.
Na de Leestse gemeenteschool liep
Vic school te Mechelen in de Oefenschool
onder den toren, om er onderwijzer
te worden. Zover kwam het niet.
Op 14-jarige leeftijd hield hij het
voor bekeken en ging werken in garage
De Baere aan de Leuvensesteenweg te
Mechelen (de latere Hanswijk Renault
garage).
Het was inmiddels oorlog geworden
en de dag dat Victor 18 werd stonden de
Duitsers aan de deur. Victor werd
verplicht te gaan werken in de wapenfabrieken
FN te Luik.
Na 14 dagen muisde hij er vanonder
en hield zich ondergedoken bij landbouwer
en
schepene Henri Van Den Heuvel in de Hertstraat te Leest, tot en met de
bevrijding in september 1944. Hij
zou Henri eeuwig dankbaar blijven voor het
enorme risico, het gulle onthaal en
het zachte stro-bed.
In
october 1944 bood hij zich aan als oorlogsvrijwilliger en diende tot
juni
1946 onder Engels commando in het
Duitse bezette gebied (8e Bataljon Fuseliers
3de Cie).
Nadien keerde hij terug en hervatte
zijn werk in de garage.
Op 3 april 1948 huwde hij met Maria
Leonore Mees uit Blaasveld.
Toen in 1953 een examen
uitgeschreven werd voor veldwachter waagde Victor
zijn kans.
Zijn grootvader, Isidoor Constant,
beoefende de functie van 1900 tot 1924
en ook zijn vader ambieerde die,
maar hij moest het afleggen tegen Jan Theodoor
Huybrechts, onder meer omdat
laatstgenoemde oud-strijder was.
Begin november 1953 werd hij
opgeroepen voor het examen dat werd afgenomen
in de raadszaal van het
gemeentehuis te Leest. Dit samen met een twaalftal andere
kandidaten waaronder nog een
drietal Leestenaars. Na enkele weken kreeg hij
bericht dat hij geslaagd was, een
éénparige gemeenteraad steunde zijn
kandidatuur en in maart 1954 volgde
zijn benoeming.
Op 1 april 1954 trad Victor in
dienst en over wat volgde lieten wij hem zelf aan
het woord : De eerste dagen voelde ik mij werkelijk als uit een zak geschud en
kon
zeer moeilijk mijn draai vinden. Doch ik werd op het gemeentehuis door de
toenmalige secretaris Bradt zeer goed opgevangen. Ook burgemeester De
Prins
viel
geweldig mee en van deze mensen verkreeg ik alle mogelijke medewerking.
Als
veldwachter heb ik met drie burgemeesters in de beste verstandhouding
samengewerkt. Eerst Pieter De Prins, dan Emiel Verschueren en als
laatste
August Lauwers. Zonder aan de twee anderen iets te kort te doen, heb ik
aan
August Lauwers de beste herinneringen. Die viel niet alleen op door zijn
werkkracht maar ook door zijn totale inzet, in dienst van de ganse
Leestse
bevolking
ongeacht politieke kleur. Blek of Sus, iedereen was welkom bij hem.
Hij
had de moed en de ambitie om van Leest een mooie gemeente te maken.
Met
een minimum aan mogelijkheden heeft hij er het maximum uitgehaald.
Dan
volgde in 1977 de fusie met Mechelen.
Met
vijf veldwachters werden we bij het Mechels politiekorps ingelijfd.
We
werden er goed opgevangen.
Terugblikkend op mijn loopbaan mag ik stellen dat ik een goede tijd heb
gehad.
Steeds een goede samenwerking met de overheid en een, op enkele
uitzonderingen
na, goede
bevolking. Alhoewel men het als enig politieman op een gemeente,
soms
wel zeer moeilijk heef. Automatisch wordt men dagelijks geconfronteerd
met
het wel en wee van de inwoners.
Soms
met de meest tragische, doch ik heb mij voorgenomen enkel de meest
plezierige te onthouden. Zo kreeg ik op een bepaalde dag een vrouw bij
mij die
haar
beklag kwam maken over het wangedrag van haar echtgenoot.
Deze
sloeg haar, gaf haar geen geld en zo meer. Ondanks alles vernam ik dat ze
nog
steeds op hem verliefd was. Na haar jeremiade te hebben aanhoord, kon
ik
haar laten plaats nemen op een stoel. Met de belofte een tas koffie voor haar
te
laten klaarmaken, kon ik mij even verwijderen en kon ongezien een
buurman
vragen om haar echtgenoot naar mij te laten komen.
Terwijl ze haar koffie opdronk leek ze volledig gekalmeerd. Toen ging de
bel,
ik
opende de deur en wat een toeval, daar stond haar echtgenoot. Ik bereidde hem
op
de nakende confrontatie voor, doch toen ze elkaar zagen brak de hel los.
Ik kon,
buiten mijn verwachting, de gemoederen bedaren, ze spraken met mekaar
en
enkele minuten later vielen ze in elkaars armen.
Hij
met de belofte nooit meer te drinken en zij zou steeds tijdig het eten
klaarmaken. Het mooiste was hun vertrek, zij was te voet gekomen, hij
per fiets.
Hij
nam zijn vrouwtje in zijn armen, plaatste haar vooraan op zijn fiets en zo
zijn
ze samen naar huis gereden. Ik heb haar nooit meer over de vloer gekregen
met klachten over haar man...
Zo
kan ik nog tientallen herinneringen ophalen...
Vic en Leonore kregen drie kinderen : Marcel
(°23/8/48), Yvonne (°1950) en
Rudi (°1954).
Bij Koninklijk Besluit van 15 mei 1985
ontving Victor de Zilveren Palm in de
Kroonorde.
Na de fusie kreeg hij de graad van
politie-inspecteur en in 1987 ging hij met
pensioen na 35 jaar dienst.
Victor Van Hoof overleed te Leest op
26 november 1998.
Hoofdcommissaris en Korpschef F.
Buelens schreef in zijn rouwbetuiging :
Bij de fusie van gemeenten in 1977 was hij blij dat hij in zijn
gemeente en bij
zijn mensen mocht blijven. Alzo behield hij als inspecteur een grote
zelfstandigheid, ver weg van dat grote politiekorps. Tien jaar lang
hebben wij met
Victor samengewerkt en hem leren kennen en waarderen als een
verdienstelijk en
integer politieman, zowel naar zijn collegas als naar de bevolking toe.
Ook al is
Victor Van Hoof nu gestorven, hij blijft steeds in onze gedachten.
Op zijn bidprentje stonden deze
representatieve lijnen : ...Bescheiden,
minzaam
en
rechtvaardig, zo hebben we je altijd gekend. Steeds klaar met raad en daad
en
immer bezorgd voor je kinderen en kleinkinderen...
|
