1981 – 28 november : CVP-Afdeling Leest bezocht het OCMW van Mechelenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

            Organisator was Louis Vloebergh.
            In de burelen van de Bruul kregen de deelnemers een overzicht van de

            werking  van het OCMW en konden ze een blik werpen op de  prachtige

            kunstschatten. Nadien ging het naar het Hof van Egmont, het Crisisopvangcentrum

            en het Dienstcentrum de Smis op de Leuvensesteenweg.

            (Periodiek CVP-Info, afdeling Mechelen, sektie Leest, december 1981)

1981 – December : Nieuwe straatnamen

            Door de stedelijke diensten van Mechelen werd sinds begin december een

            aanvang gemaakt met het aanbrengen van straatnaamborden in die straten

            waarvan de benaming door beslissing van de gemeenteraad gewijzigd werd.

            Als overgangsmaatregel werden oude en nieuwe benamingen aangebracht tot

            einde 1982, waarna de oude straatnaamborden zouden worden verwijderd.

            Te Leest werd de Dorpplaats Leest-Dorp, de Lindelaan werd Kloosterhoeveweg,

            de  Mechelbaan werd Pastoor De Heuckstraat en de Scheerstraat werd Ten

            Moortele.

            Hierbij werd rekening gehouden met het advies van de Dorpsraad.

            Wat de nieuwe straatnamen betrof betreurde Karel Soors (DB januari 1982)

            dat Mechelen gekozen had voor vogelnamen die in geen 20 jaar te Leest te

            bespeuren waren : Gorzenstraat, Hopstraat, Keepstraat, Roekstraat.
            Enkel de Kievit kon zijn goedkeuring wegdragen.

1981 – Decembernummer ‘De Band’ Het 60-jarige RUST ROEST dankt.

Vrienden toneelminnaars,

Hier zijn we dan weer. Het eerste gedeelte van onze viering is voorbij. En met succes, voortgaande op :

1) de collegiale reactie van die Leestse verenigingen welke op onze receptie aanwezig waren met lieve woorden, bloemen en geschenken.

2) het attentievolle gebaar van het AKVT-bestuur wiens afgevaardigden de receptie een feestelijk karakter gaven ; en de zinvolle beschouwingen over toneel door Edwin Peeten, artistiek leider van het Mechels Mimetheater.

3) de zeer talrijke aanwezigen (van Leest en omstreken) op onze beide toneelvoorstellingen, met daarbij gunstige reacties over ons gezamenlijk creatief bouwwerk dat een toneelopvoering zijn moet.

4) het aanbod dat wij ontvingen om in Blaasveld op 27 november en in Rumst op 29 november nogmaals ‘Figaro’s Bruiloft’ te komen spelen.

5) de aankoop, door meerdere mensen, van onze herinneringsmedaille met aan de voorzijde ons stichtingslokaal naar een tekening van onze decorschilder Tony Baarendse, en aan de achterzijde ons embleem ontworpen door Krista Leemans. (Belangstellenden kunnen zich deze medaille nog aanschaffen voor 200 fr).

Al de mensen van Rust Roest danken allen die ons –hoe dan ook- hun sympathie hebben betoond. Wij zijn gelukkig. Wat kunnen wij nu nog wensen ?

-Voor de toekomst nog dikwijls, vele jaren en voortreffelijk te kunnen en te mogen toneelspelen met een regelmatige aangroei van enthoesiaste leden.

-En voor ons huidige toneelseizoen : een prima tweede toneelvoorstelling op 21 en 27 maart 1982 in zaal St Cecilia van het realistische stuk ‘Penelope in het warme Nest’ door Eddy De Vries. Op een van deze beide voorstellingen zal aan onze twee stichters (Alfons Hellemans en Jaak Publie) door AKVT-afgevaardigden een ereteken geschonken worden voor hun verdiensten aan het amateurtoneel in Leest. Zij, samen met anderen, waren de ‘eerste-steen leggers,’ wij zijn voortbouwers. Zij mogen rusten, kijken en genieten (en ons indien nodig ‘verbeteren’). Ook zal de geschiedenis van Rust Roest geschreven worden, en uitkomen na de voorstellingen omdat het zinvoller is het herdenkingsjaar 1981-1982 volledig te verwerken.

Goede vrienden,

Rust Roest heeft in zijn boeiende levensloop voor de zoveelste maal een schitterend toneelseizoen ingezet.

Uw aanmoediging en onze inzet zijn de basis dat de Leestse toneelvereniging Rust Roest verder pelgrimmeert naar veel schoons voor hen die daar van houden.

Namens Rust Roest, Guido Hellemans.”

1981 – Decembernummer “De Band” JAN GEERTS en de PAARDEN

“Sinds lang wordt het paard door de mens als huisdier gefokt. Nu de paarden veel van hun belang verloren hebben, zijn ze stilaan op weg op zeldzame huisdieren te worden. Doch er komt nieuw leven in de paardenfokkerij. Kijk maar naar de opkomst van de ruitersport. Maar ook het aloude goede boerenpaard krijgt meer een meer aandacht en wint aan belangstelling. Zelfs in onze eigen gemeente zijn er nog mensen die het zwaar Belgisch trekpaard (Brabants ras) graag gebruiken bij het zware werk rond de boerderij, en wil je alles weten over het fokken van onze Brabander dan ga je maar eens luisteren en kijken bij Jan Geerts, iemand die rasechte Brabanders zelf fokte en reeds heel wat prijzen in de wacht sleepte met deze trekdieren.

We laten Jan even aan het woord : ‘Kijk daar loopt Tosca, een vijfjarige merrie van 900 kg en 1 m 61 groot. Zo’n dier luistert direct als je haar roept, ze kent de stem van den baas en loopt zomer en winter buiten. Ik heb genoeg veld hier op ’t Hoogveld om m’n paarden te laten grazen. Maar die eten niet alleen gras, maar ook haver en zemelen en voederbieten. Ze heeft al verschillende veulens gehad. ’t Is een schoon beest : een klein hoofd, een gespiede hals met volle manen, een diepe borst, een sterke achterhand en zware rechte armen zijn gewenste eigenschappen bij elk paard. Den Tosca heb ik in Brussel in de smisschool moeten laten beslaan, ze had een gespleten hoef en ze hebben me verzekerd dat ze het eruit krijgen. Zo’n paard kost 100.000 frank als je ’t moet gaan kopen.

En daar heb je de Leires van de Bist, een 6 maand oud veulen, en Radar van de Molenbeek, een jonge hengt van 5 maand oud. Korte kop, zware hals, brede borst, ronde korte romp en een rond aflopend kruis. Sterke rechte benen met haarbossen boven de hoeven, daarop geeft de jury haar punten op de tentoonstelling. Een verkoper die let vooral op de lijn van de schoften, de kniegewrichten en de gelijke benen. Zitten de manen mooi ingeplant en is hun hele lichaamsbouw zwaar en gespierd !

Onze Tosca loopt altijd buiten, ook in de winter. Een beest past zich aan en krijgt en dikke winterpels. Alleen als het sneeuwt zetten we het op stal. Zo’n dier vraagt veel zorg en kost tijd en geld. Als we onze Brabander zijn dagorden eens bekijken : dat begint elke dag om 7 uur met plus minus 3 kg haver met zemelen en een drietal bieten. Voor de rest van de dag loopt hij in de wei te grazen. Krijgt veel water en ’s avonds weer 3 kg haver en zemelen en een paar bieten en ook mineralen. Regelmatig moeten zijn benen gewassen worden. Teveel vuil maakt schurft en huispellen moeten vermeden worden. In de winter moeten de benen met olie ingesmeerd worden. Onze Tosca is een braaf beest maar een keer heeft ie me toch liggen gehad. Ik bracht hem naar de wei en ’t beest sloeg van plezier zijn achterbenen uit. Ik kreeg zijn hoeven vlak op m’n borst en sloeg als dood neer. Gelukkig had ik niets gebroken, maar ze hadden me wel als dood opgeraapt. In de Juniorslaan heb ik ook een wei. Twee veulens van Tosca liepen daar. Om de een of andere reden had ik er één weggehaald. Niet lang daarna vonden we het ander veulen in een pinnekesdraad geklauwd. Het arme veulen was heel erg gekwetst ; z’n schouder zat helemaal uiteen zodat we hem hebben moeten laten afmaken. Dat was een tegenslag, maar ik had nooit dat andere veulen mogen weghalen : paarden hebben gezelschap nodig.

Paarden houden is m’n hobby en m’n leven. Je weet niet wat vriendschap en plezier je aan zulke dieren hebt. Nog enkele jaren en dan ga ik op pensioen, al m’n land zet ik om in wei en met m’n paarden zal ik genoeg hebben. Het Hoogveld krijgt ook een betonbaan want ze zijn reeds enkele keren komen nameten. Niemand vraagt erom en de boeren moeten meer en meer kostbaar land afstaan, voor den auto moet alles wijken. Laat ze maar eens de oliekraan dichtdraaien, ze zullen dan wel niet meer zo kwistig met beton moeten omspringen en ze zullen teruggrijpen naar het aloude trekdier : het paard !

Met Tosca heb ik verschillende prijzen behaald : een 2^de prijs in de 1^ste categorie in Brussel en een 1^ste prijs in Heist-op-den-Berg en Steenhuffel. Je moet dan met je paard voor de jury verschijnen. Die bekijkt de stand van de poten, het achterwerk, knieën en hakken, de rechte benen en de haren op de benen. Daarna een tiental meter stappen en lopen. Het presenteren dat telt en daarop krijg je punten. Dat vraagt ook wel veel voorbereidend werk. Je paard moet geroskamd worden, de manen worden gevlochten, de hoeven gezuiverd, de staart ingevlochten met raffia, de haren ingesmeerd met leem en de witte toom met leiband en singel wordt omgedaan. Laatst hadden we een wedstrijd in Antwerpen. De dag voordien werd onze Tosca afgehaald en gestald in het slachthuis. Daar werden stallen in orde gebracht voor de bewaring van de prijsdieren. Wie slapen dan bij de paarden, maar ’s nachts werden we wakker van de kou. Er werd nogal wat verteld over het fokken van paarden. Ieder had zo zijn eigen ervaringen. Om 6 uur werden de paarden dan gevoederd en om 7 uur begonnen we met het vlechten van de manen.  Het klaarmaken duurde nog een vol uur tot de wedstrijd begon. Het was een hele belevenis ! Paarden houden heeft zo z’n charme. Je beleeft er veel plezier aan en je kunt niet geloven hoeveel vriendschap je van die dieren krijgt. Je leert ze op de duur zo goed kennen als je eigen broekzak.’

Jan zou nog zoveel kunnen vertellen. Al die medailles en foto’s hebben zo hun eigen verhaal. Maar steeds komt ‘het goede Brabantse ras’ als z’n favoriet naar voren. Daar zal Jan in de toekomst nog veel mee te stellen hebben en zal hij nog veel prijzen mee in de wacht slepen.

We wensen hem nog veel geluk !

      Soors Karel”.