Tentoonstelling Kunstwerken (olieverf) M. v.d. Valk tot 8 November geopend Kunsthandel D. SALA & ZONEN. 5014 50

Leidsch Dagblad 03-11-1913

Kunst, letteren, enz. In de kunsthandel der firma D. SaJa en Zonen, in de Breestraat, is tentoongesteld een schilderij van D. M. Hoogeveen, alhier.

Leidsch Dagblad 18-02-1913

Tentoonstelling W.A. Wassenaar, blijft geopend tot Woensdag 8 April Kunsthandel D. SALA & ZONEN. BREESTRAAT. 4444 48

Leidsch Dagblad 03-04-1914

Men schrijft ons uit Leiden:

In den kunsthandel Sala, is in het achterzaaltje werk te zien van den jongen Leidschen schilder v.d. Vlist.

Men ziet eruit, dat hij een bewonderaar is van Dautz en van den Berg. Dezelfde kleuren neemt hij op zijn palet, dezelfde onderwerpen van deze beiden heeft hij zich uitgekozen. Dit, sluit in dat hij zich aan het portret wijdt.

Ook landschap en stilleven zijn door hem beoefend. De landschappen worden gekenmerkt door de diepe, donkere tonen, welke men bij van den Berg kan zien, en welke ook Dautz gaarne toepast.

Is het eigen-zien van schilders als v, d. Berg en Bautz reeds veroordeeld, hoeveel te meer zou er te veroordeelen zijn bij een herhaald ontleenen van indrukken aan een ander? Doch deze schilder is nog zeer jong. Laten we hopen dat hij zijn oogen wijd zal openen voor de natuur en ze wat sluiten zal wanneer hij in bewondering staat voor een confrère. En dat het portret nog wat bij hem wachte.

de NRC 23-04-1914 

VERHUUR BREESTRAAT No. 114a

Bij raadsbesluit van 26 Januari 1934 werden van H.D. Sala aangekocht: de perceelen Breestraat nis. 114a. 114b en 114c.

De perceelen nis. 114b en 114c werden inmiddels ingevolge raadsbesluit van 16 April 1934 op korten termijn verhuurd aan den heer Sa!a.

De bovenverdieping Breestraat 114a is nog tot 1]uli 1934 in huur bij mej. C.A.L. van Schaik tegen f 800 per jaar.

De straatbelasting komt: thans ten laste van de huurster, terwijl de duinwaterleiding voor rekening van den verhuurder is. Mej. van Schaik zou gaarne het bovenhuis ook na 1 Juli blijven bewonen. Zij is eveneens bereid om met een verhuring op korten termijn, n.l. van maand tot maand genoegen te nemen. terwijl zij accoord gaat met een huurprijs van f 60 per maand, straatbelasting inbegrepen. De duinwaterleiding komt voortaan echter voor haar rekening.

Nieuwe Leidsche Courant13-06-1934

DE SALA-PERCEELEN

Bij raadsbesluit van 26 Januari 1934 werden van H.D. Sala aangekocht de perceelen Breestraat Nis 114a. 114b en 114c. Perceel Breestraat 114c wordt door den heer Sala gebruikt als spiegel en lijstenfabriek en als etalageruimte. De beide andere perceelen vormen één pand, waarvan in de benedenverdieping. Breestraat 114b. de kunsthandel van den heer Sala is gevestigd, terwijl de bovenverdieping, Breestraat 114a, als woning is verhuurd voor f 800.- per jaar. De heer Sala zou gaarne op korten termijn de perceelen Breestraat 114b en 114c huren. n.l. voor drie maanden met verlenging van maand tot maand, tenzij de huur door een der partijen word opgezegd. Hij is bereid een huursom van f 1800.- per jaar. straatbelasting inbegrepen, te betalen, en gaat accoord met de gebruikelijke, in de huurovereenkomst te stellen voorwaarden. Evenals de Commissie van Fabricage kunnen B en W. zich met een verhuring op dezen voet vereenigen; met het oog op het doel van den plaats gehad hebbenden aankoop is het ook in het belang van de gemeente, dat de verhuring steeds op korten termijn kan worden beëindigd.

Nieuwe Leidsche Courant 10-04-1934

MANUS VAN DER VEN. Bij zijn 70en verjaardag.

LAREN. Zeker behoort Manus van der Ven, tot die leden van de Larensche schildersbent, welke uit hoofde van hun groot talent en omdat zij tot de stichters behooren van het kunstcentrum, dat Laren is geworden, recht hebben op bijzondere waardeering.

Zoo spreekt het ook vanzelf, dat ter gelegenheid van zijn 70en verjaardag op 12 November aanstaande, Manus van der Ven eens extra zal ondervinden hoe hoog men hem als kunstenaar schat en hoe zeer velen, die hem goed kennen, hem waardeeren als inwoner van ons picturaal dorp. waarmede hij als mensch en als kunstenaar zoo geheel is samengegroeid.

Toen Manus van der Ven verwittigd was, dat wij hem zouden komen interviewen op zijn stemmingsvol atelier achter huize "De Ieper.", midden in de heerlijke Gooische natuur, die daar op de grens van de heiden en weiden een bijzondere charme heeft, had hij een korte auto-biografie geschreven, uit vrees dat, wanneer hij zou gaan vertellen, hij te uitvoerig zou worden. Daardoor hebben we den kunstschilder Manus van der Ven nog van een anderen kant leeren kennen en wel als een vlot en geestig stylist.

Men oordeele over dezen aanvang van zijn auto-biografie; "Om te beginnen met het begin van mijn leven, moet ik vertellen, dat ik (zooals men mij gezegd heeft, en ik geloof om met David Copperfield te spreken) geboren ben op den twaalfden November van het jaar 1866, op den verjaardag van mijn moeder. Er waren vier zusters van mij in leven en daar ik de hekkensluiter was, bleef ik de eenige zoon.

Men gaf mij den naam Emmanuel zooals ook mijn Vader heette. Men heeft mij verteld dat ik een welkom verjaarsgeschenk was. Mijn zusters moeten vaak gevraagd hebben, waarom mijn ouders geen broertje kochten, en dan was 't antwoord: 'n jongen is te duur, dat kunnen we niet betalen.. Toen onze dienstmaagd aan mijn zusters brood kwam brengen met de boodschap, dat ze dien middag maar op school moesten blijven, omdat ze 'n broertje gekregen hadden, vroeg mijn eene zuster: "En is ie betaald?"

Ik moet een teer bleek kind geweest zijn, maar toch niet ziekelijk. Ik heb zelfs; geen enkele kinderziekte gehad en ben nooit in mijn leven ernstig ziek geweest. Van mijn eerste kinderjaren weet ik niets te vertellen. Toen ik acht jaar was werd mijn jongste zusje van tien jaar ziek. Ik heb haar zien sterven in de armen van mijn moeder. Ik zie nog de groote droefheid van mijn ouders. Ik moet langen tijd onder den indruk zijn geweest. Ik kan me mijn zusje nog levendig voorstellen. Ze had goudblond haar en blauwe oogen. Ik daarentegen was koolzwart, evenals mijn moeder, wier vader een Italiaan was.

Zoo ongeveer op acht jarigen leeftijd kreeg ik een ware hartstocht voor lezen. Mijn eerste boeken waren indianenromans van Cooper en Aimard. Als ik vrij van school was kon ik een ganschen dag zitten lezen, en als mijn zusters me stoorden kregen ze antwoorden als "Hugh, de Mingo's zijn oude wijven, vier van hunne scalpen hangen aan mijn gordel. Reeds vroeg toonde ik neiging voor teekenen. Mijn vader was schilder, voornamelijk van portretten, doch ook van stillevens. Bloemen schilderde hij heel mooi. Het schilderen zat hem in het bloed en ik heb dus "een aartje naar mijn vaartje".

Het schilderen zat hem in het bloed en ik heb dus "een aartje naar mijn vaartje". Als jongen bezocht hij de Latijnsche School, daar hij bestemd was advocaat te worden, evenals zijn vader en grootvader, die beiden een functie bekleedden bij de rechterlijke macht. Doch ook zij hadden veel liefde en aanleg voor de kunst.

Mijn oudste dochter heeft een handschrift van mijn grootvader over vergiftige planten met keurige fijne waterverfteekeningen en een van mijn zusters bezit een bloem- en fruitstuk in waterverf door mijn overgrootvader gemaakt.

Ook mijn grootvader van moeder's zijde, de Italiaan Sala, moet zeer kunstzinnig geweest zijn.

Mijn vader toonde weinig lust voor de studie op de Latijnsche School. Hij verzuimde meer dan eens de lessen om te kunnen teekenen en zoo werd dan besloten, toen hij achttien jaar was. dat hij schilder mocht worden en hij ging naar de Antwerpsche Academie. Hij bekwaamde zich tot een zeer knap portretschilder.

Zijn portretten op bestelling waren nauw verwant aan de portretten van Kruseman. Pieneman, van Koningsveld en andere portretschilders uit dien tijd. Wanneer hij portretstudies of stillevens schilderde, was het direct veel mooier werk. Zoo bezit ik zelf een studie naar een Brabantsch meisje, heel fijn en gedistingueerd. In den aanvang kon hij goed bestaan van 't portretschilderen, doch toen de fotografie in opkomst kwam, werden zijn verdiensten te klein om zijn gezin te onderhouden en werd hij teekenleeraar aan de pas opgerichte Burgerschool en aan de Koninklijke School voor nuttige en beeldende Kunsten in zijn geboorteplaats 's Hertogenbosch.

Nog heel jong. bezocht ik deze teekenschool. waar ik les kreeg van mijn vader, van Slager, van den beeldhouwer Stracke en anderen. Later, toen mijn vader reeds overleden was, heb ik 's Zondags schilderles van Slager gehad. Op de teekenschool teekende ik 's wintersavonds van mijn elfde jaar af tot nog jonger naar vlakversieringen en blokmodellen en verder naar pleister, eerst fragmenten, later kopieën.

Ik was geloof ik dertien jaar toen ik een zilveren medaille verwierf. Er waren leerlingen uit de hoogste klassen wier borst bij gelegenheid van een prijsuitreiking met vele medailles prijkte". Tot dusver Manus van der Ven zelf. Manus moest maar onderwijzer worden vond zijn vader, dan had hij tenminste een verzekerd bestaan. Goed, Manus liep de Rijkskweekschool in 's Hertogenbosch af, en met z'n drie zusters tezamen behaalde hij 19 "acten van bekwaamheid". Het vossen voor examens vond hij belachelijk, maar in den fijnzinnigen paedagoog dr. F.B. Trosée eert hij nog thans den bezielenden leeraar.

Als 19-jarige jonge onderwijzer werd Manus van der Ven benoemd in een klein Brabantsch dorpje. Esch; daar heeft hij des zomers naar hartelust van de natuur genoten en naar de natuur geschilderd. Na een jaar werd hij benoemd in Den Bosch en haalde er door zelfstudie de L.O.-acte teekenen.

Toen hij een klein erfenisje had gekregen en met steun van de afd. Den Bosch van de Mij. tot Nut van 't Algemeen, gaf hij z'n baantje er aan, om in Amsterdam aan de Rijks Normaal school te gaan studeeren voor de akte M.O. teekenen, die hij in drie jaar behaalde. De erfenis was al vóór dien tijd op en Manus verdiende wat als leeraar aan de teekenschool van de R.K. Volksschool, waar hij een klas van 50 Amsterdamsche deugnieten moest regeeren. Overdag teekende hij en op het atelier aan de Van Oldebarneveldtskade maakte hij zijn eerste complete schilderijen. Een daarvan (gezicht op een houtzaagmolen) komt waarschijnlijk op de eeretentoonstelling.

In Amsterdam heeft Manus van der Ven enkele onderwijsbetrekkingen vervuld: hij was leeraar aan de teekenschool voor Kunstambachten, aan de Quelliniusschool waarvan hij eenigen tijd waarnemend directeur is geweest en aan de teekenschool Hendrik de Keijzer. Maar in zijn vrijen tijd schilderde hij, dat het een lust was. In dien tijd ontstond, de vriendschap met Jaap Dooyewaard en Frans Langeveld en deze schilders hebben Manus een 40 jaar geleden naar 't Gooi gehaald. "Bedank voor je baantje en kom schilderen in Laren", zeiden ze.

Eerst was Manus nog met Derk en Dorus Melis in Elsen geweest, waar ze in een boerderij woonden, die teen ze op een kwaden ochtend, toen ze alle drie thuis waren door de bliksem werd getroffen en afbrandde. Niettemin dateeren uit dien tijd zeer mooie landschapsschilderingen van Van der Ven. - En hoe geviel U het Gooi vroegen we den aanstaanden jubilaris. - Heerlijk! Jaap en Frans hadden me zóó enthousiast gemaakt, dat ik mee ging naar Laren. Dank zij de gulheid van Jan Hamdorff kon ik. zonder over geld te beschikken, hier heerlijk aan het schilderen gaan. We woonden toen met z'n drieën schilders in een boerderij op de Zijtak, vlak bij m'n tegenwoordige woning.

Het duurde niet lang of ik kreeg een contract met den Larenschen Kunsthandel (Nico van Harpen), die alles wat ik maakte kocht. In die periode ben ik getrouwd met Jans Puyk, die vaak als model heeft gediend voor schilderijen van Jaap Dooyewaard uit zijn eersten tijd. In Laren hadden we in dien goeden ouden tijd een heerlijken vriendschappelijken omgang met de collega's; "het hotel" met, "Jan" was een centrum van ware collegiale vriendschap van de schilders onderling.

Een tweede tehuis voor mij was "de In-stuif" van wijlen Piet Mossel en mevrouw Mossel-Belinfante, waar ik van de prachtigste kamermuziek heb genoten. Daar speelden behalve de heer en mevrouw Mossel, allerlei musici: Verheij, Bram Mendes, Hans Knidler de vermaarde cellist en vele anderen. Met verscheidene kunsthandelaren heb ik contract gehad, doch na den oorlog werden de tijden minder gunstig.

Ik verkocht weinig naar het buitenland; de Amerikanen wilden m'n landschappen evenmin als m'n bloemstukken en interieurs schilderde ik niet. Ik heb getracht altijd "puur te werken" en vaak heb ik maanden aan een schilderij gewerkt, dat voor den verkoop reeds lang gereed was. Met de kunst heb ik het altijd ernstig genomen en ik moet helaas bekennen, dat er ook wel tijden waren, dat ik gedrongen door de economische eischen, die een gezin stelt, me heb bezondigd aan het maken van "Kitchen pictures". Ik heb dit ondergaan als een prostitutie van de kunst, maar nood breekt wet.

Dol gelukkig ben ik echter, wanneer ik, zooals de laatste jaren, weer schilderen kan met de volle overgave en ik mij den tijd geef de ware inspiratie haar kansen te geven. Het Gooi, het prachtige, teere landschap, hier en daar bloemen, zijn mijn goede genia voor m'n werk. Natura artis magistra!

Dat dit voor Manus van der Ven geen phrase is, blijkt nog eens te over, als men de collectie foto's van oude schilderijen van hem doorziet. Het eene teere landschap voor en het andere na: wat heeft de Gooiersgracht ook dezen schilder geïnspireerd tot subtiel werk, waarin het wonder der natuur gevangen is. Men kan het betreuren, dat Manus van der Ven ook geen interieur-schilder is geworden. Van het eene interieur-schilderijtje dat hij maakte, zagen wij een foto, en we kunnen ons levendig voorstellen, dat Briett er enthousiast van was. Hoe hij voorts die mooie Brinkjes van Laren zag, of de Eng en hoe hij stillevens en bloemen schilderde! In 't Stedelijk Museum te Amsterdam hangt 'n bloemstuk van hem, dat volgens een foto een juweel moet zijn; een meesterlijk stilleven is in het bezit van het museum te Pretoria.

In 1912 kreeg Manus van der Ven op de vierjaarlijksche internationale tentoonstelling te Amsterdam met een landschap de zilveren medaille. -

Wat zegt U van de voorgenomen huldiging? vroegen we Manus van der Ven. - De hulde is voor mij niet de hoofdzaak, maar dat de Ver. van Beeldende Kunstenaars het initiatief heeft genomen tot 't inrichten van een eeretentoonstelling bij Hamdorff, dat maakt me zóó gelukkig, als ik niet zeggen kan. Wat Petrus Mulder en Jaap Dooyewaard hierin voor mij doen is geweldig. Het gelukt tamelijk veel werk uit verschillende perioden voor de tentoonstelling te verkrijgen. Er zal ook werk hangen van mijn vader en werk van mij uit den laatsten tijd. Voor het inrichten van deze tentoonstelling ben ik oneindig dankbaar.

Zoo gaat Manus van der Ven, de Larensche  kunstschilder, den dag van den 12en November tegemoet. Hij is er vol van, als hij in zijn gezellig en intiem atelier, waar een groot bloemstuk kersversch op den ezel staat, op en neer dribbelt; hij is er vol van als hij de beukenlaan in herfsttooi, waaraan zijn atelier staat, doorwandelt; zijn ziel is gestemd in een juichend accoord, want hij zal weer veel van z'n oude werk zien.      T.

De Bel 30-10-1936

Wijzigingen: H. D. Sala, Nieuwe Rijn 14, Leiden; spiegel- en lijstenfabriek en kunsthandel. Overleden eigenaar H. D. Sala, dd. 5 Mei 1935.

Leidsch Dagblad 14-05-1935

DE  STADHUISBOUW.

De overeenstemming met het Boordenhuis. De rechtsgeleerde raadsman der gemeente is met den heer A. Klaassens alsnog tot overeenstemming gekomen over de overdracht in eigendom aan de gemeente van zijn perceel aan de Vischmarkt no. 7, welk perceel voor den bouw van het nieuwe stadhuis is benoodigd.

De heer Klaassens is na gevoerde onderhandelingen n.l. bereid bevonden een transactie aan te gaan waarbij deze aan de gemeente genoemd perceel afstaat in ruil voor het westelijk gedeelte van de 26 Januari 1934 van H.D. Sala aangekochte perceelen aan de Breestraat nis. 114a, 114b en 114c. De gemeente zal een toegift betalen van f. 1650, terwijl zij verder voor het maken van de afscheiding tusschen de beide perceelsgedeelten van het pand aan de Breestraat zal zorg dragen.

De kosten van deze afscheiding met bijkomende werken worden geraamd op f. 1700 terwijl de overdrachtskosten en de verdere kosten op de ruiling vallende, op f. 1200 kunnen worden geschat, zoodat in totaal een crediet is vereischt van f.4550. B, en W. doen nu een voorstel daartoe.

Leidsch Dagblad 25-01-1935

5 Neerlands grootste kunstenaars

De Bel 25-07-1941

DE LEIDSCHE STADHUISBOUW

Het is te betreuren dat de critiek tegen het stadhuisplan Dudok nog betrekkelijk gering is. ‘t is echter voor de ongetwijfeld zeer talrijke tegenstanders niet zoo gemakkelijk daaraan uiting te geven, want van Uwe zoo gewaardeerde gastvrijheid kan toch geen misbruik worden gemaakt. Te verwonderen is het echter m.i. ook deels niet, wanneer men de plannen in de Lakenhal ophangt. Het heette die daar aan de critiek blootstellen, maar lijkt het niet meer op critiek smoren, logisch gevolg van den aanleg van B. en W.? Want hoevelen maken zich op tot een bezichtiging in die statige omgeving, nog wel tusschen 10 uur v.m. en 4 uur, n.m.?

Waarom niet afdrukken op verschillende plaatsen gehangen, b.v. aan het gebouw van Uw Blad, in den Kunsthandel Sala? Onder de Korenbeurs was niet eens zoo gek geweest, want dan had ieder in zijn eigen tijd zich gemakkelijker een juister beeld van de dreigende mismaking van ons stadsbeeld ter plaatse kunnen vormen. Van waardeering van het plan Dudok heb ik nog niets kunnen  beluisteren, afgezien van een paar artikelen in de groote dagbladen (met uitzondering van de H.P.) Die beschouwingen waren echter wel wat eenzijdig en onvolledig.

Of trouwens collega's van den heer Dudok diens plan met voldoende objectiviteit beoordeelen en met volle openhartigheid critiseeren zouden, staat nog lang niet als een paal boven water. Trouwens de eigenaars van het Dagblad "De Telegraaf" hebben zich wel terdege gehoed een nieuw hoofdgebouw neer te laten zetten dat het stadsgedeelte, ter plaatse bederft. Het doet ontegenzeggelijk modern aan, is volgens mijn   bescheiden meening grootsch van lijn en harmonieert  met dat stuk van Amsterdam, waarvoor het een groote aanwinst  beteekent.

In een afdeelingsvergadering van het Ingenieursinstituut te Amsterdam, onlangs gehouden, heeft de ontwerper ervan, Ir.G.J. Langenhout over dat bouwwerk gesproken en in aansluiting daaraan maakte Ir.J.F. Staal die het in aesthetisch opzicht had mee-ontworpen hoogst beachtens-waardige opmerkingen over stads-architectuur in verband met het toepassen van nieuwe bouwstijlen in oude stadsgedeelten, het verkeersvraagstuk, enz.

De heer Staal, die ook lid is van de Amsterdamsche Schoonheidscommissie zeide o.m. als antwoord op de door hem zelf gestelde vraag: moet men bij het maken van bouwwerken in oude waardevolle stadsdeelen, die bouwwerken harmonisch in het stadsbeeld invoegen? Voor den heer Langenhout en mij is het verlangen geweest: het gebouw onder te schikken aan de karakteristiek van het stadsbeeld, voorzooverre dit niet in strijd is met de gebruikseischen van het gebouw.

Jammer genoeg zou die volledige weergave van die veelzijdige beschouwingen nog meer ruimte vorderen. Hoe dan ook, waardeering van het plan van Architect Dudok zou echter alleen op zijn plaats zijn, indien die Dudokgevel in een nieuw tuinstadachtig stadsgedeelte kwam te staan zoo als diens nieuw stadhuis te Hilversum. In onze stad neergezet, vloekt die ten eenenmale met de omgeving, spot met overlevering en geschiedenis.

Aan zulk een gebouw met den ouden gevel aan den voorkant. Korenbeurs. Waag, Burcht en Hoogl. Kerk in de onmiddellijke nabijheid zouden wij kunnen wennen? Die omgeving zou zich moeten aanpassen, dus zoo langzamerhand moeten die kostbare bouwwerken door gevels in Dudokstijl worden geflankeerd? Die gevel komt mij te midden daarvan voor als die van een warenhuis, overheerscht door een schacht. Om nog even het torenvraagstuk aan te roeren, wijs ik op die zestig meter hooge schacht, die het silhouet onzer stad, van welke plek uit ook bewonderd, grovelijkst zal ontsieren. Wie kan zich dat niet indenken?

Over het verkeersvraagstuk rep ik maar niet, deskundigen hebben dat in Uw Blad reeds grondig belicht. Alleen twijfel ik er aan of daarin ook maar eenigerlei initiatief van de betrokken gem. autoriteiten is uitgegaan. Ik beken dus, en zelfs met nadruk, dat ik als leek spreek, maar wat is daartegen. In ons stadsbestuur zit geen enkele deskundige, wellicht met uitzondering van één raadslid. Of staat er van den Wethouderaannemer ook maar een bescheiden huisje, dat in dit verband de aandacht verdient?

Hoe staat het met den aanleg van B. en W. ? Richten we b.v. onzen blik naar Enschede. Die stad (zonder monumentale oude gebouwen), alhoewel die op nieuwe eigen architectuur kan bogen, die terecht waardeering, ook van buitenlandsche zijde, vond, ging den eenig juisten en eerlijken weg op, die de geringste kans op onherstelbaar misgrijpen biedt: meervoudige opdracht. De meest krasse tegenstelling zien we in den Haag, zetel van Vorstenhuis en Regeering, waar het stadsbestuur (dat aan gehalte toch niet voor het onze onderdoet) in ridderlijke erkenning harer ondeskundigheid terzake een commissie van weloverwogen samenstelling uit hoogstaande deskundigen benoemde, op wier advies niet minder dan vijf bouwmeesters zijn uitgenoodigd.

Leidsch Dagblad 29-10-1930

In de uitstalkast van den kunsthandel Sala op de Breeslraat is thans tentoongesteld een groote teekening van den jongen Katholieken kunstenaar Alex Asperslagh.

Hij schijnt zijn grootste kracht te zoeken in het uitbeelden van religieuze onderwerpen en hij doet dat met een soberheid en tevens met een expressie-vermogen, welke het eigendom zijn van een krachtig talent. Het tentoongestelde teekenstuk stelt voor de innige omhelzing van den Christus en den geloovige en alles, zoowel gelaatsuitdrukking als de zwier der lijnen, drukt uit, wat de teekenaar zeggen wil: Jezu thesaurus fidelium; Jezus schat der golooven.

In een andere etalage hangt een sublieme Christuskop van Jan Toorop. Beide Katholieke kunstenaars streven naar vergeestelijking. Dat hen den ouderen, den groot-meester, beter gelukt, is niet te verwonderen.

Leidsche courant 19-03-1929

KUNSTHANDEL D. SALA & ZONEN BREESTRAAT 114 - LEIDEN

TENTOONSTELLING

van  SCHILDERIJEN en PASTELS van A. SEGAAR      74

OPENING 26 NOVEMBER 1930

TOEGANG VOOR BELANGSTELLENDEN VRIJ

STADSNIEUWS

Tentoonstelling van schilderstukken van A. Segaar.

In een lief tentoonstellingszaaltje exposeert de firma D. Sala en Zonen, Breestraat 144 b-c, een aantal schilderstukken van den kunstschilder A. Segaar uit Nieuwkoop.

Wat zouden we uit dit landelijk gelegen dorp meer en beter kunnen wenschen dan natuurschoon, natuurschoon niet alleen uit het polderland, maar ook het bekende Giethoorn, geliefkoosd oord van kunstminnenden. Inderdaad, ons landje is nog wel rijk aan natuurschoon, maar zoo weinigen weten het te waardeeren en op juiste waarde te schatten.

We zien hier b.v. van die heerlijke oude bruggetjes, waardoor Giethoorn zoo bekend is, waarachter een boomenpracht en een boerderij, verscholen in het groen van lagere struiken. In "Dagelijksch werk" zien we op keurige wijze uitgebeeld een vrouwtje aan den stoep voor haar woning, bezig met haar arbeid. "Het Wijkje" geeft een tweetal schuitjes in een polderslootje te zien, gelegen nabij het terrein, waar "De Ruigbos", het atelier van den schilder is gevestigd. "Een Zonnige Winterdag" laat ons zien enkele ingevroren schuitjes in een sloot langs een boerenerf, waar de hooibergen nog rijk voorzien zijn van winterkost voor de koeien.

We zouden zoo door kunnen gaan en wijzen op de pastelteekeningen, die zeer goed van afwerking zijn, op de stillevens, die al kleur en leven ademen, maar we eindigen met een opwekking tot een bezoek. De tentoonstelling is de moeite waard. Zij spreekt voor zichzelf.

Leidsche Courant 25-11-1930

NK1799 H.W. Mesdag: Fishing boats in the breakers dated 1898 oil on canvas, 142.5 x 178.0 cm

Reconstruction of Provenance

D. Sala & Zonen (art dealers), Den Haag ICN inventariskaart; Archief SNK nr.866

This provenance is uncertain

1943-11-30 - 1943-11-30 Venduehuis der Notarissen (auctioneers), Den Haag ICN inventariskaart; Archief SNK nr.435, 866; Bundesarchiv Koblenz B323 nr.574; RKD fotodocumentatie, inventariskaart Goudstikker/Miedl; Vlg.cat. Venduehuis der Notarissen, Den Haag, 30 november 1943, nr.183 (afb.)

1943-11-30 - 1944-02-04 Goudstikker/Miedl (art dealers), Amsterdam ICN inventariskaart; Archief SNK nr.435, 866; Bundesarchiv Koblenz B323 nr.574; RKD inventariskaart Goudstikker/Miedl

1944-02-04 Hotel Frankfurterhof, Frankfurt am Main ICN inventariskaart; Archief SNK nr.190, 435, 866; Bundesarchiv Koblenz B323 nr.574; RKD inventariskaart Goudstikker/Miedl

Conclusion: The provenance data are inconclusive. It is not known who put the painting up for sale at the Venduehuis der Notarissen auction.

KUNSTHANDEL D. SALA & ZONEN OPGERICHT 1785 WORDT VERPLAATST  1  NOVEMBER VAN NOORDEINDE 27a NAAR NOORDEINDE 96 TELEFOON 117091 - 's.GRAVENHAGE

Leidsch Dagblad 30-10-1934

Bij raadsbesluit van 26 Januari 1934 werden van H.D. Sala aangekocht de perceelen Breestraat Nis 114a, 114b en 114c. Perceel Breestraat 114c wordt door den heer Sala gebruikt als spiegel- en lijstenfabriek en als etalageruimte, de beide andere perceelen vormen één pand, waarvan in de benedenverdieping, Breestraat 114b de kunsthandel van den heer Sala is gevestigd, terwijl de bovenverdieping, Breestraat 114a, als woning is verhuurd voor F 800.- per jaar.

De heer Sala zou gaarne op korten termijn de perceelen Breestraat 114b en 114c huren, nl. voor drie maanden, met verlenging van maand tot maand, tenzij de huur door een der partijen wordt opgezegd. Hij is bereid een huursom van F. 1800 per jaar, straatbelasting inbegrepen, te betalen. Voorgesteld wordt dit te aanvaarden.

Leidsch Dagblad 10-04-1934

(Berichten, reeds geplaatst in een groot gedeelte onzer vorige oplage).

 LEIDEN.     EXPOSITIE WIM VAN WOERKOM.

In de kunst handel Sala exposeert deze maand de nog jonge Nijmeegsche schilder Wim van Woerkom, die met een vijftigtal werken een verrassenden indruk maakt.

't Is onbegrijpelijk hoe iemand van zijn leeftijd reeds zoover in  techniek en uitbeelding gevorderd is, dat sporen van tekortkoming in een of ander detail zijner kunst bijna niet te vinden zijn. Hij is - gelukkig - geen schilder die het moderne mint om het moderne zelf en dus de inhoud opoffert aan den vorm, hoewel de moderne smaak, vooral in kleuren, hem toch niet vreemd is.

Vooral waar hij in zijn werk de donker overheerschende kleuren gebruikt treffen deze door een bijzonderen toon, warm en sprekend. Anderen zijn licht en hel van toon, vooral de stadsgezichten uit zijn Franschen tijd, zijn stadsgezichten van Marseille Lyon en Arlos.

Daartusschen staan zijn beste werken en wel zijn stillevens en vooral "De vlucht uit Egypte", die leeft door een diepe innerlijkheid. Het wit besneeuwde land met kale, dorre boomen en bij een dezer Maria gezeten, met het Kind in haar armen, daarbij St. Jozef, naast haar staande, en de ezel. Dit werk is zoo mooi van toon, het treft, omdat je hier precies ziet de droeve geschiedenis van het heilig Huisgezin, zooals je die van jongsaf aan in de mooiste oogenblikken zag in je geest, zooals je die bemediteerde rond Kerstmis en Nieuwjaar. En het is toch geen getrouwe copie van de bekende prenten. De kleuren zijn bijzonder mooi en er spreekt uit dit werk een warm en begrijpend gevoel.

Van Woerkom's portretkunst spreekt heel sterk in drie van zijn portretten, ter expositie aanwezig. Het zijn naar wij meenen drie van zijn naaste familieleden en elk geeft zoo duidelijk en mooi het verschillend karakter van den uiteenloopenden leeftijd. Het zijn de portretten van zijn vader, zijn broer "Alphons" en van "Kareltje", waarschijnlijk de jongste uit het talrijke gezin. De verschillende uitdrukking die zoo juist den leeftijd en levenservaring verraadt, is niet alleen verkregen door den vorm, maar ook door de keuze der kleuren. Men kan het karakter er uit lezen.

Al deze werken zijn olieverfschilderstukken en pastels, en van deze laatsten is vooral zijn "Piëta" zeer goed geslaagd. Stemmig, sober en indrukwekkend. Ook zeer mooie Houtsneden zijn er te zien. De bestgeslaagden zijn de "verjaging van Adam en Eva, uit het Paradijs" en de "Pool".

Een album bevat nog reproducties en foto's van zijn werken, waaronder verschillende glas-in-lood-schilderingen, die vanaf de foto natuurlijk moeilijker te beoordeelen zijn, maar toch direct groote kunde verraden. Deze expositie van een jongen kunstenaar belooft veel, heel veel en wij zien met belangstelling het nieuwe werk van den schilder tegemoet.

De tentoonstelling is gedurende de heele maand November gratis toegankelijk.

Leidsche Courant 06-11-1931

http://www.biografischwoordenboekgelderland.nl/bio/6_Wim_van_Woerkom

Kunsthandel Sala, Noordeinde 27a. Caricaturen-tentoonstelling Strobl Dagelijks geopend van 10-13 en 14-18. t/m, 13 Febr.

het Vaderland  05-02-1932 

H. L. LANDMANN

Kunsthandel Sala

Van dezen jongen kunstenaar moet men in elk geval schrijven, dat hij ernstig kan werken. Dat bewijzen in 't bijzonder een paar groote geaquarelleerde stillevens, de nummers 17 en 19, blijkbaar reeds dateerend van een jaar of tien geleden.

Deze zeer doorwrochte en nauwgezette studies toonen niet enkel een niet aflatende aandacht, maar ook een bepaalde gevoeligheid. Zij zijn niet dood gewerkt en blijken geen mechanische reproducties van de werkelijkheid: er zit liefde in, een zekere schuchtere ontvankelijkheid voor het wonder.

Hoewel van een persoonlijke visie of een persoonlijke wijze van weergave nog geen sprake kan zijn, hebben deze bladen op rustige wijze wel iets ruims, iets bewogens. Zij houden een belofte in.

Ziet men vervolgens het latere werk, dan valt het niet mee. De olieverf-stillevens van den lateren tijd zijn op min of meer academische wijze verdienstelijk, maar toch strikt gezien een grovere herhaling van hetgeen reeds in de aquarel no. 19 werd bereikt. Natuurlijk moet men hierbij de zware eischen, door de olieverftechniek gesteld, niet uit het oog verliezen.

Over het geheel zijn de bloemstukken, waarvan de kleur onzeker blijkt, het minst; het sterkst daarentegen enkele gezichten op binnenhavens enz, men lette speciaal op het schilderij no. 47. Hierin werd een tonalistische fijnheid bereikt, waaraan wellicht Tholens invloed niet vreemd is.

Overal blijkt Landmann het best op dreef, waar hij meer strak teekenend en tonalistisch bepalend, dan coloristisch schilderend te werk ging; daarom verwondert het ook niet, dat sommige, in zilverigen toon gehouden teekeningen het verst reiken en tegelijkertijd het persoonlijkst lijken.

Een teekening als die van een binnenhof met trap te San Gimignano, dit jaar gedaan, opent perspectieven voor een verdere ontwikkeling misschien mede in de richting der lithographie. Het verfijnde, stille en mijmerende, toch tegelijkertijd geserreerde van zoo'n teekening overtuigt mij heel wat meer, dan het overgroote deel der schilderijen. Maar ik moet daar aan toevoegen, dat elders in de teekenigen de blik wel eens te sterk door bijkomstigheden werd afgeleid.

Misschien moet Landmann nog iets strenger met zich zelf zijn?

W. Jos. de Gruyter.

het Vaderland 10-10-1933