Ik
heb Rikske Torfs in deze rubriek al enkele keren in zijn (erg dun) haar gezeten.
De man was tamelijk mediageil denk maar aan De slimste mens en werd,
misschien ook daarom, bij een vorige rectorverkiezing in Leuven niét verkozen
omdat vooral de studenten hem niet lustten. Hij is dan maar in de politiek
gestapt en werd senator voor CD&V, waarbij hij o.m. samen met Vervotje een
nieuw soort blauwdruk opstelde om de zieltogende Vlaamse christendemocratie een
tweede adem te geven. Van die blauwdruk is ook al zo goed als niets
overgebleven en het werd er niet beter op toen Rik af en toe eens vlakaf zijn
mening te kennen gaf, een mening die niet erg unisono was met die van zijn
partij. Ergens moet hij dan ook beseft hebben, dat de politiek toch zijn dada
niet was en besliste hij eruit te stappen, om opnieuw deel nemen aan de
rectorverkiezing van de KU Leuven. Verkiezing die hij deze keer wél won.
Sindsdien kan men zien dat Torfs heropleeft. Hij heeft een hele nieuwe bestuursploeg
rond zich vergaard. Dat ex senaatscollega Danny Pieters van de N-VA daarbij
vicerector werd, werd Torfs niet overal in dank afgenomen, maar het toont wel
aan dat hij niet zinnens is zich verder nog veel met de politiek om de politiek
bezig te houden.
Het nieuwste voorstel van Torfs, om het eerste semester op de
universiteit om te vormen tot een selectiesemester, is m.i. zelfs een zeer
goede zet. Het zou heel wat studenten behoeden voor een eerste verloren jaar.
Studenten die tijdens dat semester zien dat ze misschien toch een verkeerde
richting hebben gekozen, zouden op die manier de kans krijgen tijdig van
richting te veranderen zonder daarom persé een (kostelijk) jaar te moeten
verliezen. Die mogelijkheid van overstappen zou trouwens nu reeds bestaan, maar
een steun van hogerhand zou de praktijk meer gangbaar kunnen maken (en minder
moeilijk). Het zou ook een alternatief zijn om de toegangsexamens voor
(tand)artsen af te schaffen, waarvan ik de wraakroepende situatie in deze
rubriek al ettelijke keren beschreven heb.
Ondanks
alle heisa die er bijna het hele jaar door is over ons onderwijs* en dit
ondanks het feit dat het Vlaams onderwijs nog altijd bij de top zit in Europa
zou dit idee van Torfs er wel eens toe kunnen bijdragen het nóg te verbeteren.
Misschien is het verblijf van Torfs in de politiek voor hemzelf een goede zaak
geweest (hij heeft daar gezien hoe het niét moet) en heeft hij nu de motivatie
terug gevonden die hij ergens in die senaat was kwijt gespeeld.
Amsterdammer
Johan Cruyff wist het al: Elk nadeel heb ze voordeel.
* Wat ook te maken heeft met de
steekvlampolitiek van Duracell-konijn Smet, waarvan we alleen maar kunnen hopen
er volgend jaar in mei van verlost te zullen zijn.
Sell in May and go away. But remember to
come back in September. Die oude
beursslogan doet het al enkele jaren niet meer en dat zal voor dit jaar wel niet
anders zijn. Ook na mei en zelfs in volle vakantieperiode draaien de beurzen
blijkbaar op volle toeren, worden er nieuwe records gevestigd en stijgt het
vertrouwen, zowel bij consumenten als bij ondernemers, ook in de eurozone. Het zou trouwens niet de eerste keer zijn dat
er in augustus e.o.a. financiële crisis was. Dat heeft te maken met het feit dat augustus in
Europa vereenzelvigd wordt met vakantie, maar daarbuiten is dat niet het geval. Toch zou
september de maand kunnen worden waarin we gaan weten of die huidige optimistische
trend zich zal doorzetten of niet. Het moment van de waarheid zou er inderdaad
kunnen komen na de parlementsverkiezingen in Duitsland.
Alles wat de laatste maanden politiek is
afgesproken binnen de eurozone was in functie van de verkiezingen bij onze
oosterburen. Duitsland is niet alleen het grootste land van de E.U., het heeft
ook de meeste inwoners, de grootste en meest efficiënte economie die zorgt voor
één vijfde van de Europese productie. De werkloosheid in Duitsland is zowat de
helft van het Europees gemiddelde (± 5,5%*), de jeugdwerkloosheid, hét probleem
in de zuidelijke landen, staat er op het laagste peil van de laatste 20 jaar.
De begroting is er in evenwicht, de staatsschuld blijft er zakken en de lange
termijnrentes zijn de laagste van heel Europa. Duitsland draagt nu al 28% bij
aan het E.U.-budget, maar de meeste andere landen vinden dat nog niet genoeg.
Als men wil komen tot de bankenunie waarnaar zowat iedereen vraagt, dan zou het
land eventueel moeten bijpassen als andere landen in gebreke blijven. Een
dergelijke beslissing wil nu niemand nemen, maar na de verkiezingen van 22
september kan het zijn dat daarover wél iets beslist wordt en is het alleen nog
de vraag wát er dan zal beslist worden.
Wat betekent dat alles voor dit land? Wel,
in de eerste plaats zitten ook onze banken mee in de Europese maalstroom en dan
hebben we het nog niet gehad over de Dexia restbank die als een molensteen aan
de hals van de federale regering hangt (heeft tot op heden al 6,5 miljard euro
gekost!). Verder is er het probleem van de concurrentiekracht van onze
bedrijven en dit niet alleen t.o.v. onze buurlanden. Zelfs landen alsbv Spanje en Portugal werken daar aardig aan
en zullen ons straks meer kunnen beconcurreren, omdat de lonen er fors gedaald
zijn. Denk maar aan de verhuis van Ford Genk naar Valencia.
Kortom, pas na de Duitse verkiezingen van 22
september en de vorming daar van een eventuele nieuwe regering, zal er beslist
worden of de eurozone zal blijven bestaan en, indien ja, hoe die er daarna zal
uitzien. Het is een beetje té simplistisch om te denken dat Duitsland aan
Europa een carte blanche zal geven om de huidige putten te vullen, hoe graag
lieden zoals bv een Verhofstadt dat ook zouden willen. Pas daarna zal blijken
of de beurseuforie dan nog overeind zal blijven.
Als reactie op mijn blog van gisteren over de farce met de subsidies voor zonnepanelen, laat lezer Jos Erven weten dat, volgens Beurs.com van 31.07.2013,
zowel Spanje als Duitsland de stekker uit de groene energie zouden hebben
getrokken. Voor Spanje lijkt dat de logica zelf. In de situatie waarin dat land
zich bevindt, kan het zich geen extra uitgaven meer veroorloven, zelfs al
zouden die op de lange termijn opbrengen. Voor Duitsland betwijfel ik, of ze
het daar echt zouden durven doen. In dat geval, denk ik, zouden de kranten er al bol
over gestaan hebben en zover ik het heb kunnen nagaan is er daarover nog
niets verschenen.
In
elk geval is de situatie op dat gebied in Duitsland dramatisch te noemen.
Volgens de laatste beslissingen van de regering Merkel zouden daar tegen 2022
alle kerncentrales moeten gesloten zijn, centrales die op dit ogenblik nog zon
16% van de totale Duitse energie leveren. Tegen 2050 zou 80% van de energie in
Duitsland uit vernieuwbare bronnen moeten komen. E.e.a. is het gevolg van een electorale
paniekreactie na de ramp in Fukushima, die vooral gevoed wordt door het feit
dat er in september in Duitsland verkiezingen zijn en Merkel de tegenstanders
van kernenergie de wind uit de zeilen wil halen. Steekvlampolitiek, zeg maar.
Ik denk dan ook niet, dat Merkel het zou wagen nu, één maand voor die
verkiezingen, de stekker uit de groene energie te trekken. Electoraal gesproken
zou dat politieke zelfmoord zijn.
Hét probleem bij onze oosterburen is, dat de meeste alternatieve energie
er momenteel opgewekt wordt in het noorden van het land, terwijl de meeste kerncentrales
zich in het zuiden (Beieren en Baden-Württemberg) bevinden. Om hieraan te verhelpen zouden
tegen 2022 liefst 4.000 km
nieuwe verbindingslijnen moeten worden aangelegd. Dat programma heeft momenteel
een achterstand van zeven jaar (daarvan zijn tot nu toe slechts 300 km verwezenlijkt). Een
bijkomend probleem is dat alternatieve energie nog steeds niet kan worden
opgeslagen. Zo moet Duitsland bij erg zonnig weer zijn overtollige stroom met
verlies op het Europese net zetten en bij overtrokken weer vooral nog steeds
rekenen op vervuilende bruinkoolcentrales, die er mede voor gezorgd hebben dat
de CO2 uitstoot er eerder stijgt dan daalt.
Hoe het verder moet, durft momenteel niemand zeggen. Iedereen wacht nl
de uitslag af van de Duitse verkiezingen van volgende maand. Die verkiezingen
zullen trouwens niet alleen van belang zijn voor Duitsland maar voor heel
Europa in het algemeen en voor de E.U. in het bijzonder. Dat wordt een nieuw
verhaal
Vorig jaar betaalde ik 1.461 euro voor mijn elektriciteitsverbruik. Dat
kan veel lijken, maar daar is ook de verwarming bij inbegrepen*. Die 1.461 euro
was al wel een paar honderd euro meer dan het jaar voordien en dit kwam door de
extra lange winter (de jaarlijkse opmeting gebeurt in het voorjaar) én o.w.v. desubsidies die werden uitbetaald aan de bezitters van zonnepanelen,
waartoe ik niét behoor, maar waarvoor ik wel mee moet betalen. De mensen die
wél zonnepanelen installeerden hebben hun subsidies ondertussen drastisch zien
verminderen en mogen sinds een tijdje ook nog een netvergoeding betalen die voor
een gemiddeld huis op zon 250 euro per jaar komt. Veel beloven en weinig
geven
Als gevolg van de in dit land zoals gebruikelijk slecht gemaakte wetten,
die daarom dan om de haverklap nog eens dienen te worden aangepast, is er nu
een hele heisa omdat de grootste stroomleveranciers dit spelletje voorlopig nog
steeds niet meespelen en er zelfs bij het gerecht een klacht ter zake loopt,
waarbij de wettelijkheid van deze vergoeding wordt betwist. Men moet straks al
een ingewijde erbij halen, om er nog aan uit te kunnen. En er is meer.
Er
blijken nu nl ook al clandestiene zonnepanelen te worden geïnstalleerd. Die
worden niet aangegeven om zo al die extra belastingen te kunnen ontlopen. Dit
is letterlijk met vuur spelen, want ze zijn ook niet gekeurd. Wie met een brand
te maken krijgt (er zijn al brandjes geweest o.w.v. zonnepaneelproblemen), riskeert
niet door verzekeringen gedekt te zijn en kan zelfs van het netwerk worden
afgesloten en zo helemaal geen stroom meer te krijgen.
Als het een troost mag wezen: dergelijke situaties komen niet alleen bij
ons voor. Ook in Spanje heeft men voor het installeren van zonnepanelen rijkelijk
met subsidies gesmeten toen men daar nog dacht dat de bomen tot in de hemel reikten
en ze daarna afgebouwd toen de crisis had toegeslagen. Hetzelfde gebeurde in Duitsland
waar men ook radicaal gekozen heeft voor groene stroom (Die Energiewende,
weet je wel) en waar de elektriciteitsrekening de laatste drie jaar met een
kwart gestegen. Die ligt daar nu zon 40 tot 50% boven het Europees gemiddelde.
De kosten en problemen die Europas grootste industriële economie heeft om over
te schakelen op hernieuwbare energie zijn er zo enorm, dat heel wat zakenmensen
vrezen voor de Duitse concurrentiekracht, voor eventuele black-outs en zelfs voor
een instorting van de Duitse industrie.
Ik
heb het hier ooit al eens geschreven: aan die groene stroom gaan wij ons nog
blauw betalen. Als Duitsland het voorbeeld blijft, dan zijn we goed onderweg
* Mijn huis heeft isolatie in vloeren,
muren en dak, dubbel glas en slagvensters, geen ramen of deuren aan de
noordkant, grote aan de zuidkant en vensters die maar aan één kant opengaan,
zodat het warmteverlies door spleten miniem is.
De
persslaven die in deze komkommertijd de kranten moeten trachten vol te blijven
schrijven, hebben dit jaar wel stof genoeg n.a.v. de aanloop naar de moeder
aller verkiezingen van 2014. Volgens hen wordt er nu al in alle partijen gewikt
en gewogen, met de ellebogen gewerkt en nog van dat moois. Zo weten we al dat
Deckerken op e.o.a. manier toch zal blijven meedoen (hijzelf zit gebeiteld in
West-Vlaanderen en voor de rest is het redden wie zich kan). De N-VA wordt
verweten geen vrouwelijke lijsttrekkers te hebben en de SP.a niet genoeg mannen
(in Antwerpen althans). Van De Gucht* weten we al dat hij denkt in de nationale
politiek terug te komen door het nationalisme in het algemeen en de N-VA in het
bijzonder te demoniseren. En bij CD&V hebben ze ondertussen ontdekt dat ze
Europees minstens twee zetels zullen verliezen t.o.v. vorige keer, waardoor
enkele kandidaat gebuisden zich nu ook op de binnenlandse lijsten zullen
trachten te wurmen. Opmerkelijk is wel dat er bij die laatste partij nog altijd
mensen zijn die hopen op een terugkeer van Leterme. Wonen die op een andere
planeet of waren die de laatste jaren elders?
Leterme zal nooit meer het stemmenkanon worden dat hij ooit geweest is.
Zelfs in zijn eigen West-Vlaanderen wordt hij electoraal voorbijgestoken door
stresskonijn Crevits. Op welke CD&V-lijst hij ook zal kandideren, riskeert
de man dan nl wel verkozen te worden, maar zal hij meer dan waarschijnlijk
zichzelf tegenkomen na het eventueel zoveelste drama bij de Dexia restbank, dat
er zeker zal aankomen. Hoe men het ook draait of keert, hijzelf en Didier
Reynders zijn de twee hoofdschuldigen van deze affaire, die het land al
miljarden euros heeft gekost, waar de eerste helft van dit jaar alweer een
klein miljard is bijgekomen en waarvan niemand met benadering kan zeggen wat er
nog boven de hoofden van de Belgische belastingbetalers zal komen te hangen.
Reynders en Leterme, die ooit verklaarden dat er met Dexia nog geld te
verdienen viel, hebben zich toen laten rollen door de Fransen en het land voor
miljarden euros garant laten staan voor allerlei buitenlandse activiteiten,
die voor meer dan 95% niets met België te maken hadden. Reynders kunnen wij als
Vlamingen niet wegstemmen, Leterme wel.
* In
mijn blog van 6 dezer over De Gucht i.v.m. zijn wild om zich heen slaan, ben ik
nog enkele van zijn prestaties vergeten. Denk maar aan zijn rel met Kabila
Jr, zijn belediging aan het adres van toenmalig Nederlands premier Jan Pieter
Balkenende, zijn mestkevers uitspraak over de Vlaams Blokkers, zijn
uitlatingen over de invloed van de joodse lobby in de U.S.A. In de Britse
Financial Times schijnt er een overzicht verschenen te zijn met de kemels van
de vleesgeworden arrogantie van Berlare. Voor zover dat nog nodig was, zal dat
voor De Gucht de deur wel helemaal hebben dichtgedaan i.v.m. een langer
verblijf als E.U. -commissaris.
Al
van bij het tot stand komen van de splitsing van het gerechtelijk
arrondissement B-H/V was het duidelijk dat de oplossing ervoor in het zgz
Vlinderakkoord een draak was. Om echter deze voor de Vlamingen nog maar eens
slechte zaak goed te kunnen praten, was er beloofd dat er een werklastmeting
zou komen. Welnu, die is er nu, uitgevoerd door KPMG op vraag van Turtelboom en
die vertelt exact hetzelfde van wat de balie van Vlaamse advocaten en de
V-partijen al gesteld hadden, nl dat de verdeelsleutel Franstaligen-Nederlandstaligen
onevenwichtig is en blijft. Iets wat ik trouwens in deze rubriek ook al enkele
keren heb aangehaald. Men gaat van een 60/40 verdeling naar 80/20, terwijl,
volgens de meting door KPMG het 66/34 zou moeten zijn, wat dichter bij de
vroegere 60/40 ligt dan bij de huidige 80/20.
Ondertussen is het onheil echter reeds geschied, heeft men al 276 extra
Franstaligen benoemd en 221 Nederlandstaligen in uitdoving gezet, met als
resultaat dat de wachtlijsten op de Nederlandstalige rol, die al lang waren,
nog langer zullen worden, waardoor o.m. verjaringen er eens te meer voor zullen
zorgen dat bepaalde criminele zaken nooit bestraft zullen worden. Zelfs op de
Franstalige rol zal het geen echte verbetering brengen, dit volgens het principe
dat teveel koks het eten bederft.
Er
zou in heel deze onverkwikkelijke zaak één lichtpuntje kunnen zijn. In de wet
staat nl dat een werklastmeting het kader moet bepalen. Dat is nu gebeurd maar
vindt geen gratie bij de francofonen, terwijl het hele akkoord feitelijk
opnieuw onderhandeld zou moeten worden. Wedden dat dit niet zal gebeuren? De tandem
Wathelet-Verherstraeten zal hoogstens een zoveelste knip- en plakoperatie uitvoeren,
waarbij men in het beste geval een aantal Nederlandstalige magistraten zal
laten verder werken, terwijl aan de benoeming van het overaanbod aan nieuwe
Franstalige magistraten niet zal geraakt worden. Het klassieke verhaal van een
Belgische wet die altijd moet worden nageleefd door de Vlamingen, maar door de
francofonen alleen maar als ze in hun kraam past. Daarmee blijft het B-H/V spook echter verder rondwaren, tot ergernis van wie het met dit land nog enigszins eens is.
Na
de onwaarschijnlijke knoeiboel die tenslotte de Oosterweelverbinding in
Antwerpen geworden is, weet momenteel niemand met zekerheid hoe en wanneer dat
gaat aflopen. De laatste aflevering in deze comedia dellarte is een spelletje
zwartepieten geworden tussen de Vlaamse deelregering en de Europese instanties,
waarbij het hoofdthema niet meer de aanleg van de verbinding is, maar wel wie
de schadevergoeding(en) gaat betalen als de werken aan de nu geplande tunnel
(i.pl.v. de brug) aan een andere aannemer zouden worden toegekend.
Alsof
dat nog niet erg genoeg is, dreigt er een tweede scenario van hetzelfde type.
De uitbreiding van de haven zou nl de nucleaire veiligheid rond Doel in gevaar
brengen, omdat de nieuwe afbakening, door de Vlaamse regering goedgekeurd in
april, geen rekening (meer) zou houden met een tweede toegangsweg tot de
kerncentrale én een veiligheidszone van een kleine twee kilometer rond de
nucleaire installaties niet gerespecteerd zou worden. De klacht omtrent de
nieuwe zaak gaat deze keer eens niet uit van e.o.a. buurtcomité of
stRaten-generaal en is ook niet het gevolg van een scheefgetrokken referendum
zoals dat met de Lange Wapperbrug gebeurd is. De huidige klagers hetenElectrabel, de uitbater van de Doelse
kerncentrale én het Federale Agentschap voor Nucleaire Controle (FANC), die met
hun klachten naar de Raad van State zijn getrokken.
Knappe gasten daar in die Vlaamse instellingen die dat allemaal zouden moeten
uitrekenen en op papier zetten. Daar het ene met het andere te maken heeft
het heeft geen zin de haven uit te breiden als het verkeer in en rond de stad
steeds meer vast komt te zitten zitten ze daar in Antwerpen met een Gordiaanse
knoop, die ze deze keer eens niet in de schoenen van de N-VA kunnen schuiven. Feitelijk
heeft het geen zin de haven uit te breiden zolang er geen zicht is op de
ontsluiting van het doorgaand verkeer. Wie wil er straks nog goederen lossen in
een haven, als die goederen daar niet (meer) over de weg uit geraken?
Vanuit Vlaamse regeringskringen wordt nu gezegd, dat er feitelijk nog
niets beslist is en er ook nog niets op papier zou staan. Het project is echter
al wél goedgekeurd. Probeer er maar wijs uit te worden. Het excuus dat de FANC
een federale instelling is die zich met regionale toestanden bemoeit, is ook
geen uitleg. Dat is, jammer genoeg, een typisch Belgische situatie. Alhoewel het beter zou zijn dat bepaalde
zaken op eenzelfde bestuursniveau bedisseld zouden worden, mogen we in dit
geval blij zijn dat er überhaupt een nucleaire waakhond is. Het is zo al erg
genoeg in dit landje.
Wij zullen moeten bewijzen, dat wat wij zelf doen, beter doen, zei wijlen
Gaston Geens, de eerste Vlaams-regionale premier. De man moet zich al meerdere
keren hebben omgedraaid in zijn graf.
In
mijn blog van vorige week woensdag (Drie tinten paars) had ik nog geschreven
dat het drummen zou worden bij Open VLD voor de eerste (en misschien enige) plaats op de Europese
lijst. Normaal zou die Verhofstadt te beurt vallen, maar door het succes van De
Gucht als eurocommissaris in China (i.v.m. de zonnepanelen), dacht ik dat die
wel eens de grote concurrent zou worden voor het genie uit Gent en Umbrië. Dat
schijnt niet te kloppen. Een Europese commissarispost blijkt nl nogal wat geld
te kosten dat moet worden opgehoest door kandidaat én partij. In tegenstelling
tot de vorige verkiezing stelt de Open VLD momenteel echter niet veel meer
voor. Ze mag al blij zijn straks nog 10% van de stemmen te halen, waardoor de
villabezitter uit Toscane het weer in de Belgische politiek zal moeten gaan
zoeken. Dat is dan ook de voornaamste reden, denk ik, waarom De Gucht weer
woest om zich heen begint te slaan en met modder te smijten naar de N-VA, wat
voor hem blijkbaar de goedkoopste manier is om zijn electorale campagne te
kunnen opstarten. N-VA bashing doet het nog steeds in onze linkse media.
Het is niet de eerste keer dat De Gucht in opspraak komt in zijn eigen,
weinig orthodoxe stijl. Denk maar aan de tijd van de stemwet voor vreemdelingen,
aan de affaire met de Fortis aandelen, aan de ruzie met de fiscus (over die
villa in Toscane). De Gucht gaat ervan uit dat hij, en desnoods hij alleen,
altijd gelijk heeft. Nu sleurt hij er ook zoontje Jean-Jacques bij (welke
Vlaming geeft zijn zoon zon naam?), omhoog gevallen tot senator, vooral bekend
als voortrekker in het euthanasiedebat voor kinderen, iets waarmee met alle
begrip voor eventuele betrokkenen volgens mij geen stemmen te halen zijn. De
Gucht Jr was ook lijsttrekker voor de Open VLD in Aalst, waar zijn partij in de
gemeentelijke verkiezingen afging als een gieter en het burgemeesterschap moest
laten aan, oh gruwel, de N-VA. We krijgen nu dus een afrekening van het geslacht
De Gucht niet alleen met de N-VA, die met de liberale kiezers gaat lopen, maar
ook met een deel van zijn eigen liberale achterban, voorzitster Gwendolyn
Rutten inbegrepen, die wil uitgaan van de eigen sterkte van de partij en niet
van het demoniseren van de tegenstander, wat die alleen maar versterkt. De
reactie van Bart De Wever - vanuit Venetië, nota bene (de World Outgames
kunnen hem gestolen worden*) loog er niet om: Dit raakt mijn koude kleren
niet!
In de marge van bovenstaande nog dit:
-Ook schrijver Tom Lanoye denkt
zijn duit in het zakje te moeten doen in de demonisering van de N-VA. De man
die zichzelf ziet als de opvolger van Hugo Claus voor wat diens reputatie ook
waard was, zijn begeerde Nobelprijs is er nooit gekomen vindt, dat het imago
van Antwerpen een flinke deuk zal krijgen als de N-VA het in de koekenstad voor
het zeggen zal blijven hebben. Daar zullen ze in de haven zeker wakker van
liggen!
-Dat zon electoraal interview als
dat van de De Guchts in de Morgen verschijnt, is geen verrassing. Het
omgekeerde zou dat wel zijn. Dat echter ook een financieel-economisch blad als
De Tijd zoiets publiceert, is meer dan bedenkelijk. Vindt men daar misschien
dat ze lezers teveel hebben, Knack achterna?
* Dat de verenigde linkse Antwerpse
oppositie daar nog niet tegen geprotesteerd heeft! Allemaal met vakantie,
zeker?
Vreemdelingen die in Antwerpen arriveren met de intentie er te werken,
moeten er nu gemiddeld twee en een halve maand wachten op hun
toelatingspapieren. La Homans,
N-VA schepen van de stad en voorzitter van het OCMW, wil die termijn
terugbrengen op enkele dagen, wél alleen voor wie kan bewijzen dat hij in de
koekenstad komt om te werken. Dat systeem blijkt al te bestaan in enkele van
onze buurlanden, waarom hier dan niet?Wel hier kan zoiets niet zomaar, omdat we nu eenmaal in een apenland (dixit Marc Eyskens)
leven.
De
oppositie, Groen en PvdA op kop, steigeren, omdat ze vindt dat met dit
snelloket (in politieke jargon speedy pass) de wachtrijen voor de minder gegoeden
alleen maar zullen toenemen. Alsof men in Antwerpen zit te wachten op nóg meer
van die geïmporteerde armoede waaraan de stad al zo rijk is. M.a.w. Groen en
uiterst links nemen het op voor de nieuw gearriveerden die niét werken, waarvan
de meerderheid hier alleen maar komt aangespoeld om te profiteren van onze
sociale zekerheid.
Het is trouwens opmerkelijk, dat deze keer SP.a fractieleidster Yasmine
Kerbache eerder genuanceerd reageert. Zou die eindelijk hebben opgemerkt dat
het plaatselijk oppositie spelen o.w.v. alleen maar de oppositie zo stilaan begint te
vloeken met de teneur die ze zelf moet aanhouden bij besprekingen op het
federale vlak? Denk maar aan die over het eenheidsstatuut voor arbeiders en
bedienden, waar ze wél haar steentje toe bijdroeg tot een soort oplossing.
Groene geïmporteerde spraakwaterval Almaci en crypto communist Mertens
gaan de zaak nu aankaarten bij provinciegouverneuske Berx, om van haar gedaan
te krijgen de snelloketregel af te schaffen, zoals dat vroeger al gebeurd was,
toen la Homans
de inschrijvingskosten voor vreemdelingen wou verhogen tot 250 euro. Deze keer
is er echter geen sprake van een flagrante schending van Europese wet noch van
de grondwet en zou de maatregel zelfs voor grondwetspecialisten geen juridisch
probleem vormen.
Ik
heb zo de indruk dat tante Homans zich daar in Antwerpen rot amuseert. Hoe zou
je zelf zijn als je keer op keer kunt scoren en de oppositie de gordijnen in
kunt jagen met voorstellen die de eigen bevolking alleen maar kan goed vinden? Al
bij al haalde ze vorig jaar in de koekenstad meer dan 5.000 voorkeurstemmen en
dat aantal zal eerder groeien als ze de ingeslagen weg blijft bewandelen.
Aan geld geraken, blijkt dezer dagen niet zo eenvoudig te zijn als men
denkt. Vraag het maar aan de bollebozen die op het idee van de Volkslening
gekomen zijn. Ik kan me niet voorstellen dat dit een succes gaat worden. Uw
geld voor vijf jaar vast zetten met de quasi zekerheid dat het niet meer zal
opbrengen dan het spaarboekje (waar je steeds aan kunt), is pure kolder. Mocht
men de intekening hierop vlak na de 21 juli hebben kunnen laten plaatsvinden,
dan waren er waarschijnlijk nog wel wat simpele zielen geweest die nog niet
afgekoeld waren van hun Belgische opstoot en op die manier vorst en vaderland
dachten te kunnen redden. Nu gebeurt die intekening ergens in het najaar,
november dacht ik en is de kans groot dat de hoera patriotten dan weer met hun
voetjes op de grond staan en ook zij er niet in zullen trappen.
Er
zijn echter ook andere manieren om geld op te halen. Zo kwam verzekeraar Ethias
op het idee zijn klanten aandeelhouder te laten worden in ruil voor wat ze
coöperatief kapitaal noemen.Speciaal
voor dat doel werd de coöperatieve vennootschap EthiasCo opgericht. Die
vennootschap had een voorzitter nodig en dat is geworden niemand minder dan de
heer Robert Stevaert, in de wandeling ooit Steve Stunt genoemd, ex van alles en
nog wat (volksvertegenwoordiger, partijvoorzitter, provinciegouverneur
enzovoort, enzovoort) en nu dus opgevist door Ethias, bij wie hij trouwens al
bestuursvoorzitter was. Vergeten we niet dat Ethias, in overheidshanden nadat
het in 2008 in
de problemen was geraakt, voortkomt uit het socialistische, francofone Omob,
wat e.e.a. duidelijk maakt. De partij der kameraden zorgt voor zijn (ex)boegbeelden.
Minder goed blijft het vergaan met de kranten Het Belang Van Limburg en
De Gazet van Antwerpen. Beide bladen, ooit opgekocht door Concentra op de
uitdrukkelijke wens van dezelfde Stevaert, toen die nog God was (althans
volgens De Morgen). In een steeds verder krimpende krantenmarkt blijven beide
dagbladen de grootste verliezers. Het zal Stevaert wel worst wezen. Voor de
ex-kok, ex-cafébaas (enzovoort, enzovoort) is het nu Et(h)ias pro nobis (vrij
naar de kerkelijke liturgie, toen die nog katholiek was )
Er
blijken nogal wat instanties te zijn die zich bezig houden met de transfers van
Vlaanderen naar Wallonië en Brussel. Niet alleen de partijen N-VA en Vlaams
Belang en de bekende studie van de Warande, maar ook het AK-VSZ (Aktiecomité
Vlaams Sociale Zekerheid) en de aan de KU-Leuven verbonden denktank Vives
(Vlaams Instituut voor Economie en Samenleving). Het probleem is dat deze
groepen er soms andere interpretaties op nahouden, wat geen echt probleem hoeft
te zijn, maar wat wel best duidelijker zou mogen worden uitgelegd worden. Dat
is alvast de mening van columnist Anja Pieters in t Pallieterke, waarover ik
het gisteren al had. Hierbij dan een poging om, in navolging van Pieters, de
reeds gekende cijfers op een rijtje te zetten.
Transfer nummer één is degene die voortvloeit uit de kosten van de
sociale zekerheid. 65 miljard euro, waarvan de Vlamingen 60% ophoesten, maar
slechts 57% terugkrijgen. Volgens de N-VA ging het in 2010 om 4,8 miljard en
zou het goed kunnen zijn dat ondertussen de kaap van de 5 miljard overtreden
is.
Transfer nummer twee is degene die verloopt via de federale overheid. In
totaal gaat het om zon negen miljard, waarbij de verdeelsleutel voor de
ambtenaren voor Vlaanderen nadelig uitvalt, terwijl Wallonië en Brussel meer steuntrekkers
kennen (zoals gisteren reeds werd uitgelegd). Die transfer steeg tot 1,1
miljard in 2010.
Transfer nummer drie is die via de financiering van gewesten en
gemeenschappen. Die zorgen voor een constante geldstroom vanuit Vlaanderen naar
Wallonië en Brussel en bedroeg in 2010 reeds 1,8 miljard euro. Met dank aan de
zesde staatshervorming zal dit bedrag nog gevoelig toenemen, vooral ten
voordele van Brussel.
---
Het totaal van bovenstaande transfers komt op zon 8 miljard euro en het
is dat cijfer dat af en toe opduikt in sommige statistieken of politieke
verklaringen. Er is echter meer, in de vorm van transfer nummer vier
Transfer nummer vier is nl die via de intrest op de Belgische schuld. België
blijft maar meer uitgeven dan het binnenkrijgt, is daarom verplicht geld te
lenen en moet daarvoor zware intresten betalen. Die schuld wordt hoofdzakelijk
door Wallonië opgebouwd, maar door Vlaanderen betaald (het klassieke verhaal).
Raar genoeg wordt die transfer meegeteld door het Vlaams Belang én door Vives
(en werd die ook al vermeld in het Warande manifest), maar niét door de N-VA.
Zeker als men weet dat deze transfer, die ik zelf ook steeds heb meegeteld,
even groot is als de drie vorige samen: circa 8 miljard, wat het totaal op 16
miljard brengt, het laatste cijfer dat door Vives is gepubliceerd. Waarom de
N-VA deze transfer (nog) niet mee telt, is mij een raadsel, temeer omdat Jan
Jambon, zeker niet de minste in die partij, medeondertekenaar was van het
Warande manifest, dat deze transfer wél mee berekent.
Het is dus inderdaad zaak de Vlaamse violen te stemmen, niet alleen om
een eensluidend antwoord te hebben op de ontkenningen van de belgicisten, maar
ook als men weet dat er links en rechts nog een aantal kleinere, verdoken
transfers zijn denk maar aan de verdeling van de flitspalenboetes waarover
in onze media amper gesproken wordt, maar die Vlaanderen wel degelijk
benadelen.
Volgens een zekere Alexandre Lesiw, directeur-generaal van de federale overheidsdienst
(FOD) Maatschappelijke Integratie is het niet juist wanneer wordt gesteld dat
Wallonië en Brussel hun leefloners niet zouden activeren. In het Brusselse
Gewest worden, volgens hem, 5 op de 1.000 inwoners geactiveerd, in Wallonië 2,6
en in Vlaanderen slechts 1,63. De man, die duidelijk van francofone afkomst is,
vergeet er wel bij te vertellen dat, als men die cijfers vergelijkt met de
totale bevolking, men een heel ander beeld krijgt. Het aantal leefloners in
Wallonië bedraagt in absolute cijfers nl 69.300, in Brussel
38.500 en in Vlaanderen 41.900. Respectievelijk is dat voor Wallonië een
stijging met 18% sinds 2008,
in Brussel 14% en in Vlaanderen slechts 1,6%.
Of
het nu gaat over leefloners, minder-validen, werkongeschikten of gewone werklozen,
in dit land bekomt men steeds hetzelfde resultaat: Als er te betalen valt,
staat Vlaanderen vooraan, als er te trekken valt is het omgekeerd. Dit
verschijnsel noemt men de transfers, waarover al zoveel te doen is geweest.
Transfers zijn in principe het verschil tussen wat inwoners van één regio aan
het federale niveau bijdragen via personenbelasting, sociale bijdragen, btw,
accijnzen en vennootschapsbelasting en wat ze ervoor terugkrijgen via de
sociale zekerheid, de federale overheidsuitgaven, via dotaties en de
intrestlast op de overheidsschuld. Zolang ik weet, krijgt Vlaanderen minder dan
het bijdraagt en is de richting van de geldstroom steeds van noord naar zuid gegaan
(en de laatste twintig jaar ook naar Brussel). Dat zal niet veranderen met deze
zesde staatshervorming, integendeel. Dit afdoen als een rechtvaardige
solidariteit is dan ook belachelijk. De omvang van de Belgische transfers vindt
men nergens anders ter wereld terug, tenzij voor een beperkte periode of bij
calamiteiten. Hier wordt dat verkocht als een verworven recht.
Raar
genoeg worden die transfers de laatste jaren ook bevestigd door Waalse
professoren. Prof. Pestieau van de Luikse universiteit en ene prof. Pagano van
de universiteit van Bergen (Di Rupos thuisbasis, nota bene) hebben ooit
verklaard, dat 20% van de sociale uitkeringen in Wallonië betaald worden met Vlaams geld en dat
de noord-zuid transfers 6 miljard euro bedragen, waarvan 4 miljard inde sociale zekerheid. Alhoewel deze cijfers
niet echt kloppen, hoort men het zo ook eens van iemand anders, jammer genoeg
niet van de traditionele Vlaamse partijen die doen alsof hun neus bloedt als er
over de transfers gesproken wordt en die de bedragen zelfs betwisten. Zelfs
binnen de eigen Vlaamsnationale kringen is er nogal wat onenigheid als het over
de transfercijfers gaat. In t Pallieterke van deze week worden de
verschillende Vlaamsgezinde organisaties gevraagd hun violen daarover eens te
stemmen. Daar kom ik morgen op terug.
Ze
mogen dat al met vakantie zijn, de Coburgers blijven de show stelen, of ze het
nu zelf willen of niet.
- Zo is gebleken dat kersverse koningin
Mathilde vorig jaar ook een Fabiolaatje heeft gedaan. Samen met haar broers
en zusters heeft ze toen nl een familiale vennootschap opgericht (de tweede al in haar familie), waarin de
onroerende familie-eigendommen zijn opgenomen. Wettelijk kan dat allemaal (dat
was ook het geval bij Fabiola), maar ethisch gesproken zit er toch een reukje
aan, omdat zon patrimoniumvennootschap, zoals men dat noemt, zorgt voor nogal
wat fiscale voordelen. Zo kunnen bv alle onderhouds- en renovatiekosten
afgeschreven worden en vermijdt men net zoals bij Fabiola de kosten van de
successierechten. Bij overlijden van een van de familieleden erft men dan geen
onroerend goed, maar wel aandelen. De vraag is maar in hoeverre er een probleem
kan rijzen met de fiscus, als zou blijken dat die familiale vennootschappen alleen
maar zouden zijn opgericht om de belastingen te ontwijken en op die manier riskeren te maken te
krijgen met de nieuwe antimisbruikbepaling. Een voorbeeld van burgerzin kan men
dergelijke acties moeilijk noemen voor iemand met een dergelijke voorbeeldfunctie.
- Twintig jaar geleden stierf Boudewijn en
dat zullen we geweten hebben. De hele geschiedenis werd nog maar eens opgerakeld
en, als het aan Mgr Daneels zou liggen, zou hij nu al heilig verklaard
geweest zijn. Dat herhaalde de brave man nog maar eens tijdens de
herdenkingsmis in de Brusselse kathedraal. Zou het? Als reden voor een
eventuele zaligverklaring werd destijds de weigering van Boudewijn om de
abortuswet te ondertekenen opgegeven. Dat was inderdaad een duidelijk
statement. Als hij echter consequent christelijk was gebleven, dan had hij toen
troonsafstand moeten doen en niet na enkele dagen zijn positie terug innemen
alsof er niets gebeurd was. Dan had men er inderdaad aan kunnen denken over een
eventuele zaligverklaring te discuteren. Zoals het nu verlopen is, door zich
een paar dagen te laten afzetten en daarna terug koning te worden, speelde
Boudewijn het kluchtspel, uitgevonden en georkestreerd door Wilfried de
evidente, alleen maar mee, tot heil en glorie van zijn eigen koninklijke
toekomst, waaraan twintig jaar geleden een einde kwam, na een
regeerperiode van liefst 43 jaar.
Bij
de herdenking was dus ook het nieuwste koningspaar aanwezig. Dat was met
vakantie ergens in Zuid-Frankrijk. Of die vakantie nu al afgelopen is, of men
het paar even snel over en weer gevlogen heeft, werd nergens verteld.
Waarschijnlijk was het wel de eerste van een hele nieuwe serie kostelijke
legervluchten.
- Gelukkig hebben we Lorenzo nog, die in
staat is alles te relativeren, zoals hij duidelijk toonde op de jaarlijkse
landbouwbeurs van Libramont en daarmee nog maar eens liet zien dat hij géén houterige
Coburger is.
In
De Standaard van gisteren verscheen een interview met een zekere Michel Jadot
(PS), topambtenaar en jarenlang kabinetsmedewerker op Pensioenen, die bevestigt
wat ik hier al meermalen geschreven heb: de door Di Rupo (nota bene:
partijgenoot van Jadot) met veel poeha verkondigde pensioenhervorming, stelt
niets voor. Hijzelf noemt het een réformette (een kleine hervorming, zoals
een fermette een kleine hoeve is). Trends noemde het al een dooie mus, n.a.v.
het twaalfde jaarverslag van de Vergrijzingscommissie. Die was al blij dat de
geschatte kosten voor de vergrijzing voor de eerste keer sinds 2002 gedaald
waren. Met 0,1% aub!
Volgens
Jadot (rijmt op Godot) heeft men alleen de leeftijd voor het vervroegd pensioen
een beetje opgetrokken (van 60 naar 62 jaar), de vereiste loopbaanjaren wat
laten stijgen en enkele speciale formules, waaraan onze wetten zo rijk zijn,
wat teruggeschroefd. Om de inkomsten van de pensioenkas te doen stijgen, stelt
Jadot voor, sociale bijdragen te heffen op bv bedrijfswagens, maaltijdcheques
en andere onbelaste betalingen.
Tot daar het goede nieuws over de ex-kabinetsmedewerker. De vraag is
alleen, waarom hij dergelijke voorstellen niet gedaan heeft, toen hij mede de
pen vasthield bij de beslissingen van liefst drie PS-ministers voor Pensioenen:
Christian Dupont (2007-2008), Marie Arena (2008-2009) en Michel (hik) Daerden
(2009-2010). Bij die laatste, voor wie hij het haast hilarische Oewitboek en Groeneboek samenstelde,
was dat pen vasthouden misschien wel letterlijk. Het klassieke verhaal van 'Luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden' De man heeft een goede raad
die wél de moeite is opgevolgd te worden. Hij stelt nl ook voor het ministerie
van Pensioenen af te schaffen en te voegen bij dat van Sociale Zaken. Naar het
schijnt is dat zowat overal ter wereld het geval, alleen niet in het land van
dat andere relict: de index. Dat laatste echter niet volgens Jadot, maar
volgens ondergetekende
Het lijkt allemaal specialistenwerk, maar er heerst nogal wat verwarring
over de zgz financieringswet van de zesde staatshervorming. Die zou ervoor moeten
zorgen dat de deelgewesten heel wat meer geld krijgen dan voorheen. Daar wordt
regelmatig op gewezen, waarbij dan bv verteld wordt dat het Vlaamse gewest een
groter budget zal hebben dan het federale. Dat klopt, maar dat is slechts een
deel van het verhaal. Het meeste geld (twee derde) blijft immers nog steeds
komen uit dotaties, wat betekent dat Vlaanderen in feite zelf weinig meer kan
doen dan het geld te ontvangen en het uit te geven. Bepaalde taksen verhogen of
verminderen bv, waardoor men het eigen beleid zou kunnen bijsturen, zal nog
steeds niet kunnen. Dotaties hebben ook het perverse effect dat men zich minder
zorgen maakt om te besparen. Besparen in België blijkt nl niét minder uitgeven,
maar wel de uitgaven minder snel doen stijgen. Dat is niet hetzelfde.
Vlaanderen wordt in heel deze financieringswet nog maar eens bij de bok
gezet, altijd hetzelfde liedje. Terwijl de Vlaamse regio nu reeds een
begrotingsevenwicht heeft, wordt het voor de Franse Gemeenschap wachten tot
2016 en voor het Waals Gewest zelfs tot 2018. En dan mag er niets mislopen,
waardoor onze francofonen weer een nieuwe reden zullen vinden om de zaak op een
nog langere baan te schuiven.
En
dan is er de stillegging van de zgz Lambermont-turbo uit de staatshervorming
van 2001. Die zorgde ervoor dat een steeds groter deel van de onderwijsdotatie
werd verdeeld op basis van de regionale bijdrage aan de personenbelasting en
minder op het aantal studenten. Deze voor Vlaanderen gunstige regeling wordt nu
omgekeerd, zodat ons gewest ook op dat vlak de pineut wordt.
De
doelstelling, dat met de zesde staatshervorming geen enkele deelstaat
structureel zou verarmen,is dan ook een
lachertje. Het zál Vlaanderen extra geld kosten. Alleen Brussel zal er
beduidend beter van worden. Tegen 2030 zal dat gewest een extra directe dotatie
krijgen van 375 miljoen euro. Daar bovenop komen nog de bijkomende middelen
voor de mobiliteit, voornamelijk door de gerechtelijke splitsing van B-H/V (het
zgz Vlinderakkoord) en zelfs daar houdt het niet bij op. De compensatie die
het gewest krijgt voor de pendelaars en de internationale ambtenaren, die naar
Brussel komen werken en het zgn Beliris-geld voor de internationale
uitstraling van de hoofdstad, zorgen ervoor dat de totale herfinanciering van
Brussel in 2015 niet minder dan 615 miljoen euro zal bedragen en in 2030 zelfs
meer dan 1 miljard. Met dank aan o.m. mijnheer Verherstraeten (CD&V), die
dat allemaal zo knap mee geregeld heeft en nooit te beroerd is om dat allemaal
uit te bazuinen in de media...
In mijn verhaal over Flippo en Di Pippo (mijn blog van vorige week
maandag), was ik nog een belangrijk personage vergeten. Wij hebben in dit
sprookjesland nl ook nog een keizer: die van Oostende. Nu zowat bijna de hele
politieke meute met vakantie is, zal Vande Lala op de kleintjes letten. Net als
hofnar De Croo Sr schijnt hij nl nooit op vakantie te gaan. Het lijkt wel of we
hem niet kunnen missen. Dat bleek ook uit een interview van Itinera* econoom
Ivan Van de Cloot in de weekeindeditie van De Standaard. Die wijst niet alleen
Verhofstadt met de vinger voor de puinhoop van de paarse regering (zoals ikzelf
trouwens ook al meer dan eens gedaan heb), maar eveneens Vande Lala. Hij was
indertijd de minister van Begroting die verantwoordelijk was voor het opetenvan pensioenfondsen om zijn
begroting toch maar sluitend te houden. Wie in goede jaren
geen reserves opzij zet, is een slechte bestuurder, aldus de econoom
die toen nog voor ING werkte. Voor zijn kritiek kreeg Van de Cloot zelfs omfloerste doodsbedreigingen,
waarbij hem verteld werd dat er wel eens iets men hem zou kunnen gebeuren
Hoe dan ook, van Verhofstadt zijn we
(voorlopig?) verlost, Vande Lala draait nog altijd mee en heeft nog altijd meer
dan één vinger in de politieke Belgische pap. Dat voorlopig heb ik erbij geschreven, omdat
de kans bestaat dat de Vlaamse liberalen bij de volgende Europese verkiezingen
slechts één verkozene zullen overhouden. Tot nu toe leek Verhofstadts positie daar onaantastbaar,
maar het zou kunnen veranderen nu Karel De Gucht zijn handelsakkoord met de Chinezen
erdoor gekregen heeft, waardoor zijn aanzien binnen de E.U. flink is gestegen.
Als dat zo verder gaat, zal het voor de Open VLD een moeilijke keuze worden wie
van die twee niét naar Europa zal gaan en wie (misschien) terug in de Belgische
politiek terecht zal komen. Wordt dat voor Open VLD een dilemma, voor
Vlaanderen zal het eerder kiezen zijn tussen pest en cholera.
* Itinera
is een denktank van Vlaamse werkgevers. Het was in die functie dat Van de Cloot,
samen met collega Geert Noels van Econopolis, de kat de bel aanbond over de 110
miljoen euro die Dexia verspeelde aan het failliete Detroit. Zonder hun
opmerking daarover was de zaak misschien wel in de doofpot gestopt en had Koen
Geens zichzelf niet in verlegenheid moeten brengen
In de
Arabische wereld gaan we van kwaad naar erger. Nadat in Tunesië zopas een lid
van de oppositie vóór zijn huis werd doodgeschoten de tweede al dit jaar - is
nu ongeveer hetzelfde gebeurd in Libië, nog zon land waar een Arabische lente
zou hebben plaatsgevonden. In werkelijkheid zijn er in die landen officieel
misschien wel zgz democratische partijen aan het bewind, de motor achter die
nieuwe regeringen zijn echter islamistische groeperingen, voor wie moord en doodslag
dagelijkse kost blijken, allemaal in naam van hun Allah.
In Egypte is
het al niet veel beter. Daar werd een inderdaad wettelijke verkozen president
en regering door het leger afgezet, maar dan wel met de steun van een groot
deel van burgers die zich verraden voelt. Een liberale dictatuur werd er
vervangen door wat islamisten menen dat democratie is en dan wordt het moeilijk
kiezen. Feit is wel dat het steeds duidelijker wordt dat democratie en
islamisme niet bij elkaar horen. De vraag is dan ook, hoe men dat daar ooit
opgelost krijgt. In feite gaan we in al die landen naar een wederuitgave van de
zgz democratisering van Algerije, die ook zo begon en eindigde met
tienduizenden doden. Zoals ik het al vroeger eens geschreven heb (Geen
Arabische zomer), is het fout vrije verkiezingen te houden in landen waar men
geen democratische ervaring heeft. Dat houdt meestal in dat een groot deel van
de zwijgende meerderheid inderdaad zwijgt en niet gaat stemmen, terwijl
ondergrondse bewegingen zoals de salafisten en de moslimbroeders al dermate goed
georganiseerd zijn dat ze die verkiezingen op hun ene been winnen. Het is pas
als ze aan de macht zijn dat hun programmas duidelijk worden, maar dan is het
meestal te laat. In zon landen zou men bij de eerste stembusgang iedereen
moeten verplichten te stemmen. Alleen op die manier is er een kans dat men de
moslimextremisten van de macht kan houden.
Tenslotte nog
dit: dat het Westen in het algemeen en de E.U. in het bijzonder, aub ophouden
zedenpreken te geven aan zon half en onderontwikkelde landen, alsof men te
maken zou hebben met echte democratieën. En dat men zeker geen extra geld meer
zou insteken. Van Egypte is al geweten dat men niet weet wat er met het reeds
gestorte E.U.-geld (één miljard euro!) gebeurd is, bij de andere landen zal dat
al niet veel beter zijn.
En dan hebben
we het niet eens gehad over Syrië, Libanon, Jemen en al die andere
plaatsen, waar in naam van een zgz godsdienst de vreselijkste dingen gebeuren. En de beste raad die men ónze mensen kan geven, is er weg te blijven.
Ik kom nog
even terug op het thema van de nieuwste politiehervorming. Zodra die definitief
geïmplementeerd zal zijn, zal het federale korps nog 31 topfuncties hebben,
i.pl.v. 84, nog vier directies i.pl.v. twaalf en zullen de tientallen
directeurs-generaal herleid zijn tot drie. Dat betekent dat dit land de laatste
vijftien jaar 53 directeursfuncties, 8 directies en tientallen
directeurs-generaal teveel had. Uitgaande van het gezegde dat teveel koks het
eten bederft, kan men dan ook gerust stellen dat de federale politie niet
alleen teveel kostte, maar ook waarschijnlijk niet fatsoenlijk werkte. Op
vijftien jaar tijd is er zo een massa geld over de balk gesmeten voor wat men
in technische term een Mexicaans leger noemt (meer leidinggevenden dan ondergeschikten).
Dit leger danken we aan Verhofstadts actieve welvaartstaat, die het allemaal
eens ging regelen, maar waarover men later wel eens heel anders zal oordelen.
De nieuwste hervorming is trouwens nog verre van volmaakt. Milquet heeft enkele
vriendenpostjes kunnen redden en de zes politiezones van Brussel blijven
bestaan, alhoewel daar één commando zou volstaan (net zoals bij de Brusselse
brandweer).
Een andere
erfenis van Verhofstadts verlicht bewind is het tbc-sanatorium dat Brussel
nu krijgt, een relict uit de negentiende eeuw dat verdween met de opkomst van
de antibiotica en nu dus zijn terugkeer viert. Hoezo, Verhofstadt? Wel, een
brave man van Volksgezondheid is ons op het journaal komen uitleggen, dat de
terugkeer van de tuberculose het gevolg is van de mondialisering van onze
samenleving. Hij was zo eerlijk te specificeren, dat het hoofdzakelijk ging om
drie groepen uit onze samenleving: de migranten, de gedetineerden en de
drugsgebruikers. Welnu de motor die de immigratie in ons land in gang heeft
gezet en waartegen nog steeds geen afdoende afweer bestaat, is grotendeels het
gevolg van de zgz snel-Belg-wet, ook al een verwezenlijking van Verhofstadts
paarse regering. Dat geldt ook voor de meeste geïnfecteerde gedetineerden, die
ook immigranten zijn én de druggebruikers; die mede door de massale immigratie
gemakkelijker aan hun spul kunnen geraken.
Als er later
ooit een serieuze studie zal gemaakt worden over de periode van Verhofstadts
regeringen (1999-2007), dan zal pas blijken hoe nefast die zullen geweest zijn
voor onze bevolking, zowel op financieel als op ethisch vlak. De golden boy van
het nieuwe liberalisme heeft eerst de eigen idealen (zijn drie eerste
burgermanifesten) verloochend en zit nu als een soort heruitgevonden linkse D-66er
het Europees parlement onveilig te maken. Als men hem daar zou laten doen,
wordt Europa een België in het groot, met transfers in het groot en Turkije als
nieuwe lidstaat. Waarlijk een man om naar op te kijken.
Na het
ophefmakende voorstel van enkele CD&V high potentials van de nieuw
opgerichte Innesto denktank om de grote vakantie met drie weken in te korten,
komen dezelfde positivos met een nieuw initiatief af, waarover het laatste
woord nog lang zal nazinderen, als het er überhaupt ooit zal komen. Gezien de
voorschrijdende vergrijzing (één miljoen gepensioneerden meer de volgende 20
jaar), willen ze de pensioenleeftijd koppelen aan de levensverwachting en gaan
ze er van uit dat de mensen die nu 40 jaar en jonger zijn, er rekening mee
zullen moeten houden dat ze wel eens tot hun 70ste zullen moeten
blijven werken (zoals nu al gebeurt in enkele Scandinavische landen, waar men
nu niet precies achterlijk is).
Het is een
feit dat de mensen tegenwoordig gemiddeld vele jaren langer leven dan 50 jaar
geleden en het is inderdaad niet logisch dat er te weinig mensen actief bezig blijven.
Volgens ondernemer Jan Pieter De Nul werken er in België slechts 3 miljoen
mensen, terwijl er in totaal 6 miljoen zouden moeten (kunnen) werken. Verder is
het een publiek geheim dat de Belg gemiddeld maar 29 jaar effectief werkt. Dat
laatste (waar ook De Nul op terug kwam) is o.a. ook het gevolg van het feit,
dat een veel te grote groep mensen veel te vroeg uit het arbeidsproces stapt.
Aan dit tempo zullen onze pensioenen inderdaad straks niet meer te betalen
zijn.
De huidige
limiet van 65 jaar optrekken, zoals in enkele landen al beslist is, is echter
in België geen oplossing, zo lang men er niet in slaagt de mensen die fysiek en
mentaal nog goed zijn te verplichten tenminste te werken tot hun 65ste,
zoals de wet het voorschrijft. Een oplossing daarvoor die trouwens in de
reeds vermelde landen in Scandinavië wordt toegepast is niet het pensioen te koppelen
aan de levensverwachting, maar aan de jaren die men gewerkt (en afgedragen)
heeft. Wie bv op zijn 18de begint te werken en dit volhoudt tot
zijn 65ste, zou een volledig pensioen krijgen. Wie eerder stopt
krijgt minder, wie langer werkt krijgt meer. Het zal dan grotendeels van de
werknemer zelf afhangen hoe zijn pensioen eruit zal zien. Vraag blijft
natuurlijk of dat Belgisch pensioen voldoende zal zijn, want zoals we het nu
kennen is het bij de laagste van Europa en is het alleen maar goed voor de
ambtenaren. Dat het uitgerekend de socialisten zijn die actie voeren tegen het
verhogen van de huidige officiële pensioenleeftijd, is schijnheilig. Zij hebben
nl, vóór het aantreden van de huidige federale regering, 18 jaar de minister
van Pensioenen geleverd en blijven hoe dan ook de hoofdverantwoordelijken van
de te lage pensioenen in dit land.
In november
is er een regionaal Innesto congres waarop bovenstaande voorstellen zullen
besproken worden. Of hen dat straks door de kiezer in dank zal worden
afgenomen, is zeer de vraag. Vergeten we trouwens niet dat CD&V de dag van
vandaag zoveel niet (meer) voorstelt, slechts vertegenwoordigd is in één deel
van dit land, terwijl dergelijke voorstellen gelden voor het hele Belgische grondgebied,
waarbij ook dat territorium waar de PS het (nog) voor het zeggen heeft. Om
daaraan te verhelpen, moet dit land eerst gesplitst worden, pas daarna zal er
over ernstige hervormingen kunnen gesproken worden.
Het kernkabinet is sinds gisteren met vakantie. De bedoeling was nog snel enkele belangrijke beslissingen te nemen, maar daarvan is niet veel in huis gekomen. De uitzondering was de nieuwe politiehervorming die wél werd goedgekeurd, maar dan wel de versie Milquet, niet die van madame De Bolle, wat helemaal geen verrassing was (baas boven baas). Ondertussen is het benoemen van een hele reeks topambtenaren nog maar eens op de lange baan geschoven, nu tot einde augustus, al is ook dat niet zeker. Er zouden al lang tientallen topambtenaren benoemd moeten worden (sommigen spreken zelfs van meer dan honderd) en dat wil maar niet lukken. Bij die tsunami aan 'postjes', want daar gaat het om, zitten ook die van de hervormde (misvormde?) NMBS, van Belgocontrole, Brussels Airport, om er maar enkele te noemen en voor elk van die instanties zijn door een headhunterbureau reeds vijf kandidaten voorgesteld. Het lijkt wel een multiple choice programma. Het probleem is typisch Belgisch: die jobs moeten verdeeld worden onder de partijen die de meerderheid in de federale regering uitmaken en dat gebeurt naar aloude slechte gewoonte niet volgens bekwaamheid, maar volgens hun partijkaart. Door het feit dat er al zes partijen in de huidige federale regering zitten en men haast verplicht is ook de groenen iets te gunnen als dank voor hun collaboratie bij de zesde staatshervorming, wordt dit een bijzonder lastige karwei.
Men zou er
haast mee kunnen lachen, met als excuus dat er ondertussen op politiek vlak
toch e.e.a. is gebeurd: Het eenheidsstatuut, de hervormingen bij justitie, de
begroting en de zesde staatshervorming op zich. Jammer genoeg worden deze
prestaties van Di Rupo en Co stuk voor stuk bekritiseerd omdat ze niet goed
genoeg zouden zijn. Dat laatste zal wel kloppen, als men weet dat vakbonden en
werkgevers het eenheidsstatuut anders interpreteren, dat de Vlaamse advocaten
de gerechtelijke splitsing van B-H/V niet aanvaarden en dat de begroting voor
2014 helemaal nog niet klopt (en die moet vóór eind oktober bij Europa klaar
liggen).
Dan maar
wachten dus tot na de vakantie. Voor het kernkabinet wordt dat eind augustus, voor
het parlement ergens in september en de normale start van het nieuwe
parlementaire jaar zal, zoals steeds, in oktober plaats vinden. Dan zijn we nog
een kleine acht maanden verwijderd van drie gelijktijdige verkiezingen,
waardoor een sereen debat over wat ook onmogelijk zal worden. Ook de democratie heeft blijkbaar haar grenzen...