Er is dezer dagen nogal wat drukte om Brussel, omdat CD&V, Open VLD en Groen! onder elkaar reeds beslist hebben samen de Vlaamse meerderheid in het Brusselse parlement te vormen. Die "meerderheid" is erg relatief, omdat het in feite enkel gaat om de meerderheid van de 17 zetels die in dat parlement zijn voorbehouden voor de Vlamingen. Daar dit op een totaal is van 89 zetels (als ik me niet vergis), stelt het feitelijk niets voor. Dat er toch zoveel heisa over gemaakt wordt, heeft alles te maken met het feit dat SP.a-er Pascal Smet zijn Brusselse ministerpost verliest aan Groen! die er in feite maar een staatssecretaris voor in de plaats krijgt. Het klassieke verhaal: de postjes! De man die het allemaal snel en stoemelings geregeld heeft, is Guy Vanhengel, Open VLD. In een recent artikel in 't Pallieterke werd de man nog "de schooier van Evere" genoemd. Die titel krijgt hij van economie-medewerkster Angélique Vanderstraeten, omdat Vanhengel de enige "Vlaming" uit het Brusselse is, die steeds om geld van de Vlamingen (van wie anders?) staat te bedelen. Mocht Kris Peeters de Open VLD niet in zijn nieuwe Vlaamse regering opnemen (hetgeen steeds waarschijnlijker wordt, zeker nu die partij steeds nieuwe eisen begint te stellen), dan zou het wel eens kunnen dat Vanhengel straks de enige regionale VLD-minister van dit land wordt. Dat Brussel altijd geld tekort komt, heeft te maken met een slecht beheer, met een overdaad aan arme wijken (20% onder het landelijk gemiddelde) en aan het feit dat de stad mee moet opdraaien voor allerlei kosten van de Franse gemeenschap. Brussel genereert enkel rijkdom omdat Vlaanderen, Europa en, ja, ook België de stad tot hoofdstad hebben gekozen. Als Vlaanderen morgen zijn hoofdstad zou verplaatsen, naar Mechelen bv, dan zit Brussel helemaal op droog zaad. Het aandeel van de stad aan de Belgische export bedraagt geen 2% (tegen 80% voor Vlaanderen en 17% voor Wallonië). Vlaanderen telt in Brussel steeds minder mee qua aantallen, maar niet qua centen. Wat zou Vlaanderen dan verliezen? Zoals Mark Grammens het ooit verwoordde: "wat bakstenen en architectuur"...
Patricia Ceysens, Open VLD-er en tot nader order minister van Economie in de Vlaamse deelregering van lopende zaken, heeft de Vlamingen nog maar eens geschoffeerd. Ze verklaarde nl dat de N-VA slecht zou zijn voor de Vlaamse economie. Volgens haar moeten Vlamingen naar het buitenland toe zich blijven verkopen als Belgen. Ondertussen is het wicht al teruggefloten door interimvoorzitter Verhofstadt, maar het kwaad is wel geschied. Van de Open VLD heeft Vlaanderen niets te verwachten. Zeker niet met als gesprekspartner een Verhofstadt die als een volleerde baas ganzendonk zelf België te klein vindt voor zijn persoontje. Hij gaat voor niet minder dan e.o.a. beleidspost in Europa, waarmee hij dan de wereld gaat redden. Dat hij nu de partij, die hij zelf mee naar de verdoemenis heeft geholpen, moet gaan redden doet hij alleen omdat het hele kransje andere kanshebbers zich op e.o.a. wijze al heeft verbrand: Chevalier, Moerman, Dewael, De Gucht, Somers. De partij is zo open, dat iedereen er gaat lopen. Menig Open VLD-er kan misschien wel binnenpretjes hebben bij het verlies van het Vlaams Belang. De eigen partij is echter aan zijn derde opeenvolgende nederlaag toe. Dan nog blijven ijveren voor een federale kieskring en meer macht voor het centrale Belgische gezag, is dan ook politiek onverantwoord. Kris Peeters doet er dan ook best aan de VLD niét op te nemen in zijn volgende regering. Niet dat de SP.a zoveel beter is, maar op links zijn er in elk geval tekenen die erop wijzen dat daar mensen opstaan die warm lopen voor de Vlaamse zaak. Denk maar aan de Gravensteengroep, Meervoud en bv VVB voorzitter Eric Defoort, die ook uit het linkse kamp komt, maar zich steeds meer als een overtuigde Vlaming laat kennen. Bij de VLD niets van dit alles. Als ik Kris Peeters een tip zou mogen geven: ik zou een "Sarkozy'tje" doen. Bv Dirk Van Mechelen vragen Vlaams minister van Begroting te blijven. De man heeft tien jaar meer dan zijn best gedaan. Sarkozy heeft op die manier zijn oppositie volledig in de touwen gespeeld (denk maar aan de benoemingen van Kouchner en Strauss-Kahn). De kans dat Van Mechelen zoiets gaat aannemen is klein, maar ondertussen kan Verhofstadt er wel duchtig mee gejend worden. Vergeten we niet, dat het diezelfde Verhofstadt was, die in 1999 de toenmalige "kadodders" voor acht jaar de politieke woestijn van de oppositie heeft ingestuurd. Het zou een heerlijke revanche zijn.
De verkiezingen zijn voorbij en opeens ontdekt iedereen weer de (enorme) Belgische staatsschuld. Eerst het Planbureau, daarna het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) en zopas onze duurbetaalde voorzitter van de nationale bank (hij "beurt" viermaal meer dan die van de USA!). Allemaal komen ze ons nu vertellen dat het helemaal fout loopt met onze nationale staatsschuld en dat er dringend wat aan moet gebeuren. Econoom Geert Noels (ex-Petercam) stelt terecht, dat die instanties met dat nieuws beter waren afgekomen vóór de verkiezingen, niet erna. Waaruit nog maar eens blijkt, hoe de meeste van onze instellingen gepolitiseerd zijn, zoals zopas ook The Economist had vastgesteld (zie mijn blog van gisteren: "Het imago van België"). En dan is er nog de vertragingsmachine van notaris Van Rompuy, ook wel eens de federale regering genoemd. De grijze muis had op 1 april (van een datum gesproken!) gesteld, dat zijn regering vóór de verkiezingen van 7 juni niets meer zou beslissen. Ook gisteren heeft hij vastgesteld hoe erg de situatie is, maar voorlopig blijft hij niets doen. Zoals het mopje dat zegt: de een doet niets en de ander doet niets en het ene werk brengt het andere mee... Ik moet me hierbij toch corrigeren. Van Rompuy heeft gezegd wél iets te gaan doen... na het parlementair zomerreces! Dat wil zeggen ergens in oktober van dit jaar. Hij gaat dan zijn vijf "werven" aanzwengelen, te weten: de sanering van de overheidsuitgaven, het energiedossier, asiel en immigratie, Brussel-Halle/Vilvoorde en - zowaar - de staatshervorming. Dit alles echter onder voorwaarde, dat er tegen die tijd nog een echte regering Van Rompuy zal zijn. Op dit eigenste ogenblik weet de notaris nl niet of zijn huidige regering wel zal doorgaan, of hij ze zal moeten aanpassen en of het eventueel een regering van lopende zaken zal worden. De kans is groot dat de viering van 21 juli er een in mineur zal worden. En dat alles in een jaar waarin onze koning zopas 75 jaar is geworden. Donald Duck trouwens ook.
"België is vergeven van politiekers (het heeft zes parlementen* voor een bevolking van 10 miljoen). Dat komt omdat het geld van de belastingbetaler gebruikt wordt om België, waarin de Franstaligen en Nederlandstalige helften elkaar steeds meer belagen, toch een schijn van vrede te geven. Als gevolg daarvan bevolkt een eindeloze schare obscure ministers de openbare instellingen, die beheerd worden door protégés en bediend door een parasietachtige klasse van consultants, advocaten en dergelijken, dikwijls leden van dezelfde familie". Bovenstaande tekst komt niet van mij of van enige Vlaams nationale publicatie, maar stond vorige week in The Economist, een van de meest prestigieuze weekbladen van Europa. Het imago van België, dat bij een recente peiling zo ergens op de 152ste plaats stond (het kan ook 153 geweest zijn) op de wereldranglijst, zal er zeker niet beter van worden. De uitslagen van de voorbije regionale verkiezingen duiden trouwens aan, dat noord en zuid steeds verder van elkaar vervreemden: Vlaanderen koos voor centrum rechts, Wallonië voor centrum links. --- * De schrijver van het artikel uit The Economist, een zekere Rennie, die schrijft onder de deknaam Charlemagne, gaat even de fout in. België telt geen zes, maar zeven parlementen. Waarschijnlijk neemt hij de federale Kamer en senaat voor één parlement. Dan heeft hij het nog niet gehad over onze zes regeringen, onze tien provincies met allemaal een gouverneur met hofhouding én een provincieraad. De zaak Stevaert heeft zopas nog laten zien hoe doelloos het werk van zo'n gouverneur is. Steve Stunt heeft er zich zo verveeld, dat hij zijn ontslag heeft gegeven. België blijft het verhaal van het teveel aan koks dat het eten bederft. Als er geen staatshervorming komt die ook deze uitwassen liquideert, kan er van een sanering van de staatsschuld geen sprake meer zijn.
Terwijl in het binnenland de juichkreten uitsterven en de nederlagen worden weggeslikt, is het misschien toch even de moeite eens iets te zeggen over het Europese parlement. Op verkiezingsavond was te zien hoe figuren zoals Dirk Sterckx, Bart Staes en Derk-Jan Eppink een meer dan grote zucht van verlichting slaakten, toen ze wisten herverkozen te zijn. Je zou het inderdaad voor minder. Het nieuwe Europese systeem voorziet voor de verkozenen in een jaarsalaris van 92.000 euro, een pensioenregeling waaraan door de betrokkenen niet moet worden bijgedragen (wél dus door de belastingsbetaler!), een jaarlijkse bijdrage van 50.424 euro voor het opzetten van een eigen bureau (ook als dat niét gebeurt), een aanwezigheidspremie van 298 euro per dag (ook al vertrekt men meteen weer) en vervoerskosten die honderden euro's per week bedragen. In de toekomst zullen de Europese vertegenwoordigers zelfs niet meer verplicht zijn hun kosten openbaar te maken. Bart Staes (nu Groen!, maar ex-Volksunie) is er nog min of meer op eigen krachten geraakt. Dirk Sterckx heeft alles te danken aan de monsterscore van Verhofstadt (en zal aan hem daarvoor schatplichtig worden en misschien ooit eindigen zoals Bart Somers). Eppink tenslotte heeft het gehaald als eerste opvolger van Deckerke en daarvoor geldt feitelijk dezelfde redenering als voor Sterckx. Het verschil met Sterckx is wel, dat Eppink zijn job en residentie in New-York heeft moeten opzeggen en in feite toch iéts geriskeerd heeft. Maar voor de rest hebben de drie heren (en met hem nog zo'n 750 andere Europese verkozenen) de lotto gewonnen en dit voor vijf jaar op een rij. Je zou voor minder van Europa gaan houden!
Begrijpe wie kan. De partij die er op federaal vlak in twee jaar tijd niet in slaagde ook maar iets van haar kiesbeloftes waar te maken, die een nationale regering vormde met een overwicht aan francofonen en momenteel regeert tegen een Vlaamse meerderheid in het federale parlement, diezelfde partij wint de regionale verkiezingen. Met ongeveer dezelfde beloftes als twee jaar geleden! Nog straffer, het Vlaamse kartel, dat uiteenviel net omdat de twee partijen, CD&V en N-VA, het niet eens geraakten over de te volgen weg naar een echte staatshervorming, die twee partijen komen nu afzonderlijk op en halen beide meer stemmen dan voorheen. We zullen het maar politiek op zijn Vlaams noemen, zeker? Zoals verwacht kreeg het Vlaams Belang flinke klappen, zeker in verhouding tot de regionale verkiezing van vijf jaar geleden. Toen waren er echter geen concurrenten aan haar rechterzijde en profiteerde de partij van het toen pas tegen haar uitgesproken politieke vonnis. Feit blijft wel, dat de Vlaamse rechterzijde nooit zoveel stemmen heeft gekregen als nu, bijna 40%. En dan tellen we daar de Open VLD niet bij, die is - sinds Verhofstadt van de macht proefde - geen rechtse partij meer. De vraag is nu, hoe het verder zal lopen. Normaal gesproken zouden de twee overwinnaars, CD&V en N-VA, samen moeten regeren. Op verkiezingsavond waren ze in elk geval al heel lief tegenover elkaar. De vraag is maar wie de vuile derde zal zijn: een Open VLD, die de Belgische kaart blijft trekken of een SP.a die gegarandeerd zal blijven dwarsliggen in de ontsluiting van Antwerpen (Lange Wapper, vliegveld van Deurne e.a.). Ondertussen heeft Bartje Somers zijn ontslag gegeven. De man was al langer helemaal niet meer geloofwaardig. De vraag is maar of Gennez en Mie Vogels ook zo verstandig zullen zijn. Vooral laatstgenoemde verdient het aan de deur gezet te worden, al is zoiets bij cryptocommunisten niet gebruikelijk. --- In de marge van bovenstaande nog dit: - Op het CD&V hoofdkwartier werd deze keer niet meer gezwaaid met leeuwenvlaggen. Bij N-VA gebeurde dat nog wel. - Steve Stevaert neemt ontslag als gouverneur van Limburg, maar komt niet terug in de politiek, wat de zaak voor de SP.a alleen nog maar pijnlijker maakt. Als goede proletariër heeft ook hij schijnbaar gekozen voor het grote geld...
Zo zijn we vandaag aanbeland bij bollekenskermis. Aan wat we de laatste dagen gehoord en gezien hebben valt uit te maken, dat we in Vlaanderen op niet te veel verandering moeten rekenen. Tenzij de socio's nóg meer klop zouden krijgen dan voorspeld werd en de Vlaamsgezinde partijen nóg meer zouden halen. Dat het Vlaams Belang zijn 24% van vijf jaar geleden moeilijk zal kunnen herhalen, is duidelijk. Ze hebben er ook twee serieuze concurrenten bij gekregen. Het zal dan ook interessant zijn te vernemen hoeveel stemmen die Vlaamsgezinde partijen in hun totaliteit gaan halen. Waar het vanaf morgen om te doen zal zijn, zal grotendeels afhangen van wat er in de federale regering te gebeuren staat. Als de Waalse ruzie zou aanhouden, is daar nog alles mogelijk, inbegrepen de complete impasse. Dan riskeert de regering Van Rompuy helemaal niets meer te kunnen doen, iets waar ze al maanden mee bezig is. Met de grote vakantie in het vooruitzicht riskeert België helemaal vast te lopen. Mocht dat zo zijn, dan zijn alle opties open en zijn zelfs vervroegde federale verkiezingen niet uit te sluiten. Dit laatste zou dan weer koren op de molen zijn van de unitaristen, die dromen van samenvallende verkiezingen, maar dit is een drogreden. In een federale staat hoeven de verschillende verkiezingen niet samen te vallen. Dat gebeurt nergens. Mocht dat bij ons ooit gebeuren, dan toont dit nog maar eens aan, dat dit land geen echte democratie is. Het grote probleem bij onze verkiezingen is, dat politici van alle partijen zo maar over en weer springen van het ene beleidsniveau naar het andere. Ik zou het "politiek wildplassen" willen noemen. Daaraan zou een einde moeten gesteld worden. Dit kan gebeuren door daarvoor een ethische code op te stellen, waarbij reeds gevestigde verkozenen hun job zouden moeten opgeven als ze zich kandidaat stellen voor een plaats op een ander niveau. Een tweede voorwaarde zou moeten zijn, dat ze - als ze verkozen worden - ze verplicht zouden moeten worden hun zetel in te nemen. Op die manier gaat elke partij haar vaste vertegenwoordigers hebben op elk bepaald niveau. Eventueel kunnen daar enkele uitzonderingen op worden gemaakt (bv voor wie minister of staatssecretaris wordt), maar liefst niet teveel. Ook zou elke politicus/a maar éénmaal op de kiesbrieven van één en dezelfde verkiezing mogen staan. Ik weet dat dit alles momenteel nog maar wishful thinking is, maar toch zal men ergens mee moeten beginnen. Wat nu gebeurt, is bij de beesten af, een democratisch land onwaardig.
De overwinning van de Partij voor de Vrijheid (PVV) van Geert Wilders in de Europese verkiezingen duidt nog maar eens aan hoe weinig geliefd Europa is. Dat er in Nederland maar 36,5% van de kiezers kwam opdagen, was al een eerste teken. Dat er heel wat van de mensen die toch kwamen, voor een eurosceptische partij stemden, een tweede. Europa wordt daarenboven afgerekend op het binnenlands beleid en dat niet alleen in Nederland. Vergeten we niet dat Nederland indertijd massaal tégen de nieuwe Europese Grondwet heeft gestemd en dat waarschijnlijk nu weer zou doen, mocht men er de kans toe krijgen. De regering Balkenende heeft dat echter niet toegestaan en moet daar nu de gevolgen van dragen. Bij een volgende nationale of regionale verkiezing in Nederland dreigt de huidige regering daar gewoon te worden weggestemd. Wilders heeft trouwens niet alleen gescoord omdat zijn partij eurosceptisch is. Ook de islamisering van Europa en de mogelijk toetreding van Turkije houdt de mensen bezig en dat geldt ook voor ons land. Ook hier is er een meerderheid van politici de islam en Turkije genegen en dit ondanks het feit dat men weet dat de meerderheid van de bevolking er tegen is. Als men echter hoort dat een euroluiaard en poenpakker zoals Dehaene vindt dat het volk toch geen mening heeft, dan is dat genoeg om heel wat kiezers te doen afhaken. Mocht er bij ons geen stemplicht bestaan, dan zou de opkomst - zeker voor Europa - misschien wel even miniem zijn. Europa is een weldaad geweest op financieel en economisch vlak. Het opengooien van de grenzen en de invoering van de euro zijn voor (bijna) iedereen goed geweest. Op politiek vlak stelt Europa echter weinig voor. Dat Fransen en Nederlanders eerst en Ieren later de eenheidsworstgrondwet verwierpen, was een teken aan de wand. Dat de respectievelijke regeringen daarna met de wensen van hun eigen volk geen rekening hebben willen houden, is een wending die eerder dramatisch zou kunnen genoemd worden. Mocht men in alle landen van de E.U. een referendum over Europa houden, er zou van het Europese verdrag van Lissabon niet veel overblijven.
Bij de verschillende staatshervormingen, die dit land rijk is, heeft men steeds nieuwe instellingen in het leven geroepen, maar "vergeten" de oude, overtollige op te doeken. Ik heb het daarover al meer gehad. Denk maar aan de provincieraden en de senaat. Een goed voorbeeld hoe het wél moest - zeg maar, de uitzondering die de regel bevestigt - was toen Vlaanderen besliste gewest en gemeenschap samen te laten vallen, waardoor men efficiënter (en goedkoper) kon werken. In Wallonië deed men dat niet, maar daar had het te maken met de postjesjagerij, iets waarvan men zich daar wel bewust is, maar men doet er (nog) niets aan. Het feit dat Rudy Demotte tegenwoordig zowel voorzitter is van gewest én gemeenschap is een eerst stap. Nu nog de andere poenpakkers overtuigen... Maar het kan nog erger. Zopas is bekend geraakt, dat België zo'n 600 adviesraden en commissies telt. Sommigen daarvan bestaan al sinds de Tweede Wereldoorlog. Ook hier is hetzelfde gebeurd zoals bij de staatshervormingen: er zijn steeds nieuwe instellingen bijgekomen maar de oude zijn ook blijven bestaan. Al die meestal overbodige raden en commissies krijgen steekpenningen. In totaal kosten die het land zo'n 2, 5 miljoen euro per jaar, maar het kan ook meer zijn. De federale regering heeft een minister voor vereenvoudiging. Deze heeft al voortreffelijk werk verricht. Laat die man nu ook eens de augiasstal van al die raden, commissies en subsidietrekkende bedrijven en bedrijfjes eens uitvlooien. God weet hoeveel geld de staat daarmee uitspaart, waarmee ze straks wel iets nuttigers mee kan aanvangen.
De aan de gang zijnde kiescampagne is gewoon vreselijk saai, zeker langs Vlaamse zijde. Gelukkig is daar nog Didier Reynders, die de Vlamingen nog even is komen wakker schudden, door te stellen dat de Vlamingen oververtegenwoordigd zouden zijn in het Brussels "parlement". Bij een volgende communautaire bespreking wil hij daar een mouw aanpassen. Hij doet maar. Misschien kunnen de Vlamingen een paar zetels in dat soort parlement laten vallen in ruil voor de splitsing van Brussel-Halle/Vilvoorde? Alle gekheid op een stokje. Die mijnheer Reynders is al tien jaar federaal minister van Financiën. In die hoedanigheid wordt hij dan ook verondersteld te kunnen rekenen. Als de Vlamingen straks in Brussel alleen nog zetels krijgen in verhouding tot hun aantal, dan zou dat ook zo moeten zijn in de rest van het Belgische bestel. Op dit ogenblik zitten er steeds evenveel Franstalige als Nederlandstalig ministers in de federale regering. Dat levert de Franstaligen een vertegenwoordiging van 52% op, terwijl ze slechts 40% van de Belgische bevolking uitmaken. Hetzelfde geldt voor het parlement. Voor een Vlaamse zetel waren in 2007 45.285 stemmen nodig, voor een Franstalige slechts 39.285. De PS haalde toen met 724.787 stemmen 20 zetels. Het Vlaams Belang, dat 799.844 stemmen achter zich kreeg, bekwam slechts 17 zetels. En zo kunnen we nog even doorgaan. Als het de Vlamingen menens is, kan er ook daarover een hartig woordje worden gepraat mocht de heer Reynders nog eens met zijn voorstel voor de pinnen komen. De stelling van het MR (zeg maar het FDF, want die zit achter deze zaak) dat 85% van de Brusselse bevolking Franstalig zou zijn, is ook al een fabeltje: dat cijfer zit momenteel onder de 70% en zakt nog steeds door de inwijking van niet-francofone buitenlanders. De echte reden van de anti-Vlaamse retoriek van Reynders is een van wanhoop. De partij wil koste wat kost de regionale verkiezingen in Wallonië winnen, maar dreigt daarin niet te zullen slagen. De PS zal inderdaad verliezen, dat lijkt een certitude, maar die stemmen dreigen eerder naar Ecolo te zullen gaan. Alleen in Brussel zou de MR weer de grootste politieke formatie kunnen worden en dat is dan ook de reden waarom le beau Didier met zijn Brusselse argumenten uitpakt. De Vlaamse partijen hoeven zich niet op te winden over wat Reynders dezer dagen allemaal nog zou kunnen vertellen. Als ze de moed hebben zich te houden aan de Maddens-theorie (niets meer vragen, de andere laten komen; op de tegenaanval spelen, zoals in het voetbal), is er niets verloren, integendeel. De extra Franstalige Brusselse zetels zullen dan duur betaald moeten worden.
Er lijkt een zoveelste politiek schandaal in de maak en deze keer eens niet in Wallonië. De regionale vervoermaatschappij De Lijn pakte vorige week nog uit met haar jaarverslag over 2008 en beweerde daarbij 508 miljoen reizigersritten te hebben verzorgd. Dit cijfer wordt nu betwist door een studie van twee mensen van de afdeling Verkeer & Infrastructuur van de KU.Leuven. Hun bevindingen maken deel uit van een lopend onderzoek voor het federale wetenschapsbeleid en steunen op cijfers bekomen door onderzoekers van de Naamse universiteit uit een onderzoek in en rond Gent. Het gaat dus helemaal niet om een gericht onderzoek, bedoeld om De Lijn te schaden. De bevindingen van de onderzoekers doen dat echter wél. Volgens de KU.Leuven mensen kloppen de cijfers van de Lijn niet. De vervoermaatschappij komt aan het dubbele van de cijfers van het universitair onderzoek. Dat is geen kleinigheid, als men weet dat op de cijfers die De Lijn opgeeft, de maatschappij subsidies krijgt van de Vlaamse overheid. En die zijn niet mis, een klein miljard euro per jaar, aub!De Lijn draait voor meer dan 80% op belastingsgeld. Bij bovenstaande commentaar dient te worden opgemerkt, dat het verkeer in België volledig beheerd wordt socialisten. Dat is indertijd begonnen met Stevaert en nu Kathleen van Bremt voor wat De Lijn betreft. Bij de NMBS was dat Vande Lanotte, die zijn kabinetschef Janie Haeck benoemde tot directeur. De directrice van De Lijn is Ingrid Lieten, een protégée van Stevaert. Nogal wiedes, dat die partij honderd procent voor het openbaar vervoer gewonnen is. Nu kan het natuurlijk zijn, dat niet alle cijfers zullen kloppen, ook niet die van de Leuvense onderzoekers. Feit blijft echter, dat ik wel niet de enige zal zijn die regelmatig lege bussen ziet rondrijden, soms zelfs dubbele voertuigen (de zgn "gelede bussen"), waar amper iemand in zit. Als men dan de officiële cijfers van De Lijn hoort, is het logisch daarbij te gaan twijfelen. Ook volksvertegenwoordigers van de oppositie in het Vlaamse parlement hebben daarop al meer dan eens kritiek geuit. Kijk, openbaar vervoer mág iets kosten. Het moet echter wel op een eerlijke manier gebeuren. Anderzijds moet men er rekening mee houden, dat men niet alles overal met openbaar vervoer kan regelen. Voor het ogenblik maakt het in Vlaanderen 11% uit van het totaal. Als morgen de helft van de automobilisten zou overstappen op het openbaar vervoer, dan kan die het niet meer aan. --- In de marge van bovenstaande nog dit: ook het overschakelen op elektrisch aangedreven auto's, nog zo'n stokpaardje van de roodgroenen, is nog niet voor morgen. Mocht over een aantal jaren de helft van onze auto's elektrisch aangedreven zijn, dan is er gegarandeerd een tekort aan elektrische stroom, zeker als men de linksen zou volgen en de kerncentrales zou sluiten. Er is dus nog veel werk aan de winkel en dit zal niet fatsoenlijk gebeuren door de reizigersritten artificieel op te blazen.
"Donne e motori, gioie e dolori", is een oud Italiaans spreekwoord (vrouwen en motoren, vreugden en smarten), dat weer actueel is geworden, gedeeltelijk toch. Dat heeft ook een schoonzoon van mij ondervonden. Die kocht, jaren geleden, een Roover, toen nog beschouwd als het goedkopere broertje van de Jaguar. De Roover fabriek ging echter failliet en dat had tot vervelend gevolg, dat het steeds moeilijker werd om aan onderdelen te geraken. Twee jaar geleden wisselde hij die wagen dan maar voor een Saab, een oerdegelijk Zweeds product. Saab was ondertussen wel overgenomen door GM, maar dat was helemaal geen probleem. GM was immers sinds driekwart eeuw de grootste autoproducent ter wereld... Het kan verkeren. Dat wist reeds Bredero. Dit weekeinde is GM zo goed als failliet verklaard en wat er met Saab gaat gebeuren is helemaal nog niet zeker. Officieel heet het dat GM onder "chapter 11" staat, waardoor het beschermd wordt tegen zijn schuldeisers en (met 50 miljard dollar staatssteun een doorstart kan maken. Het is met GM dus nog niet gedaan, maar het zal nooit meer worden zoals voorheen. Alhoewel... Het laatste deel van mijn "carrière" heb ik doorgebracht bij DAF-Trucks. Dat bedrijf nam eind de jaren tachtig het Britse Leyland over en trok naar de beurs. The sky bleek ook toen the limit. Maar in 1993 ging DAF failliet. Dank zij een sterfhuisconstructie met geld van de Nederlandse staat en de Vlaamse regering, kende DAF een doorstart. Einde jaren negentig werd het overgenomen door de Amerikaanse vrachtwagenconstructeur Paccar (die o.m. de Peterbilt vrachtwagens in Amerika produceert). De Amerikanen betaalden de Nederlandse en de Vlaamse regering driemaal het bedrag dat die zelf in DAF gestoken hadden. Op twee jaar tijd verdiende de nieuwe DAF de complete aankoopsom terug! Dit alles maar om te zeggen, dat in de automobielwereld veel mogelijk is. Dat geldt ook voor GM, voor Opel, voor Saab en misschien zelfs voor Opel Antwerpen. Wat dat laatste betreft, moet er wel rekening mee gehouden worden dat Opel Antwerpen voor de Amerikanen ook meetelde o.w.v. zijn logistieke ligging. Dat kan ook voor de Duitsers meetellen, maar heel wat minder voor de Russen, mochten die het in de nieuwe Opel voor het zeggen krijgen. Het zal daar dus nagelbijten worden. --- In de marge van bovenstaande nog dit: de Russen die Opel mee hebben overgenomen zijn de Sberbank en de autobouwer Gaz. De sterke man achter dit laatste bedrijf is Oleg Deripaska, een miljardair die destijds, na het faillissement van de oude DAF, diens bestelwagenafdeling overnam. Dat was nog een erfenis van Leyland die op mijn afdeling (de 24-uursservice ITS) de "dinky toys" werden genoemd. Om die voertuigen efficiënt te maken had DAF er liefst 36 wijzigingen bij aangebracht, waarbij zelfs de motor werd vervangen. Na de overname heten de "dinky toys" nu LDV (Leyland DAF Vans), alhoewel ze met DAF helemaal niets meer te maken hebben. Het kan inderdaad verkeren...
Zo zijn we beland in de laatste week vóór de regionale en Europese verkiezingen. Ik denk niet dat ik de enige zal zijn, die blij zal zijn dat dit verkiezingscircus voorbij is. Het is altijd wel een circus geweest, maar ik meen dat het toch al een tijdje geleden is, dat er nog zoveel onzin verkocht is als de laatste weken. De voorstanders van de samenvallende verkiezingen zeggen, dat dit komt omdat er teveel verkiezingen zijn, maar dat klopt niet. Het probleem met federaal België is, dat de politieke partijen hun mensen op de verschillende niveaus laten meespelen. Ook nu stellen zich ettelijke politici, die al een rol spelen (of speelden) in de nationale politiek, zich eveneens kandidaat op het gewestelijk niveau. De meeste van hen kunnen of willen zelfs niet eens garanderen dat ze hun zetel zullen innemen, mochten ze verkozen worden. Dit heeft als gevolg dat de kiezer ze gaat afrekenen op wat ze al dan niet gepresteerd hebben op hun nationaal niveau, niet op het gewestelijke, omdat ze daarop niet werkzaam waren. Als gevolg van heel die politieke chaos is de kans groot, dat er straks na 7 juni ook een wissel komt in de federale regering Van Rompuy. Zeker langs Franstalige kant gaat er iets veranderen. Een tweede reden waardoor alle verkiezingen met elkaar zullen vergeleken worden. In feite zou de kiezer, als hij eens serieus wil nadenken, geen stem (meer) mogen geven aan de Vlaamse partijen die mee in de federale regering zitten. CD&V heeft laten zien, dat het zijn beloften niet houdt en bereid is geweest een nationale regering te vormen met een Vlaamse minderheid, tegen de wil van de Vlaamse parlementaire meerderheid. Alleen daarom verdient die partij geen Vlaamse stemmen meer. Open VLD is trouwens niet veel beter. Ze hebben de christendemocraten de kastanjes uit het vuur laten halen, maar zelf hebben ze evenmin iets gepresteerd dat Vlaanderen ten goede kwam. Het is godgeklaagd dat die partijen ook nu niet willen inzien, dat men geen land kan besturen tegen de meerderheid van de bevolking in. En dan zijn er nog de Europese verkiezingen. Geen hond die daar om geeft. Dehaene/Verhofstadt, één pot nat. "Stem op ons, zodat we nóg rijker worden". Samen met Griekenland en Luxemburg is België het enige land waar er nog een stemplicht heerst. In alle andere landen en landjes vindt men dat de kiezer volwassen genoeg is om zelf uit te maken of de politiek zijn stem verdient of niet. Zonder die verplichting, zou het mogelijk zijn eens echt te zien hoeveel landgenoten zich nog voor Europa interesseren. Ik vrees, dat het er bitter weinig zouden zijn, alle pogingen van de VRT ten spijt, zelfs met de vaudeville van de komieken Bracke en Torfs!
Als alles normaal verloopt, krijgt Abdelkader Belliraj deze week het verdict te horen op zijn proces in Marokko. Hij wordt daar, samen met enkele kompanen, beschuldigd van gewapende samenzwering tegen de staat en zal er meer dan waarschijnlijk nooit meer uit de gevangenis komen. Belliraj werd hier plots berucht, toen hij tijdens zijn eerste overhoringen in Marokko zes (6!) moorden bekende die hij, samen met anderen, in België begaan had einde van de jaren tachtig. Daarna trok hij zijn bekentenissen in, omdat hij daarvoor gemarteld zou zijn, maar niemand gelooft dat hij er niet mee tussenzat. Daarvoor had hij té veel details van de hier onopgeloste moorden opgebiecht. Al even opzienbarend als de bekentenis van de moorden in België, was zijn verklaring, dat hij in ons land als informant gewerkt had voor de Belgische staatsveiligheid! Normaal zou je dan denken dat België op e.o.a. wijze op dat proces in Marokko aanwezig zou zijn. Niets daarvan. De enige Belgische die er wél was, was de advocate van een der slachtoffers, de dokter Joseph Wybran, voorzitter van het coördinatiecomité van joodse organisaties. Deze advocate kreeg vanuit België niet de minste medewerking en mocht zelfs de andere vijf moorddossiers niet eens inzien (ze kreeg daarna een kopie via een Marokkaanse advocaat!). Men krijgt dan ook het wrange gevoel, dat hier meer aan de hand is. Hoe is bv die Belliraj Belg kunnen worden? Was dat misschien als tegenprestatie voor zijn functie als informant? Was het misschien omdat de moslim terroristengroep, waartoe Beliraj behoorde, België beloofd had in ons land verder niets te ondernemen? Als men weet, dat er nog steeds een politiecel aan het werk (nou, ja) is i.v.m. de Bende van Nijvel, waarover men nog steeds geen enkele aanwijzing heeft, maar dat niets ondernomen wordt in een zaak waarbij ze iemand te pakken hebben, roept dat natuurlijk heel wat vragen op. En er is nog meer. Belliraj pleegde die moorden hier niet alleen. Meer zelfs, in enkele ervan was hij niet eens de killer, alleen maar de man die het allemaal organiseerde. Zijn mededaders zijn door de Belgische politie opgepakt, ondervraagd en daarna weer vrij gelaten, zgz wegens gebrek aan bewijzen (waar hebben we dat nog gehoord?). De man die Dr Wybran doodschoot, zou nu nog in Limburg wonen en wordt helemaal niet meer lastig gevallen. Nota bene: we praten hier niet meer over handtasdiefjes of auto-inbrekers, maar over moordenaars! Tenslotte nog dit: de medeplichtigen luisteren naar de namen Hasan E., Labis A. en Ahmad M. De auto-inbreker, met de elf veroordelingen, die zopas in Antwerpen geen straf kreeg, heet Saïd L. en de handtasdieven zullen ook wel van die exotische namen dragen. Ze worden immers alleen vermeld als "jongeren". Om maar te zeggen wat voor geluk we hebben met zo'n multiculturele verrijking. Een onderzoek van de K.U.Leuven kwam recentelijk nog tot het besluit dat de aanwezigheid van allochtonen in dit land niét zorgt voor een stijging van de problemen en voor een daling van het vertrouwen vanwege de autochtone bevolking. Misschien leven ze daar in Leuven op een andere planeet. Of hebben ze daar ook een relatie met de Belgische Staatsveiligheid...
Voor de verandering is onze onovertroffen justitie weer eens in de kijker gekomen. Deze keer door een vonnis van een rechter in Antwerpen, die aan een dief, een veelpleger met reeds elf overtredingen op zijn kerfstok, geen straf gaf omdat hij dezelfde man twee maanden daarvoor al eens veroordeeld had tot 18 maanden cel, waarvan de kerel niet eens één dag had gezeten. Heel het justitieapparaat nu in rep en roer, met op kop minister De Clerck, die zegt dat dit niet meer kan. "Iedereen weet het, zegt de brave man, ik werk eraan". Wat Declerck met dat laatste bedoelt is mij onduidelijk. Misschien doelt hij op het soort pre-akkoord met Nederland, waardoor er, vanaf 2010, een vijfhonderdtal Belgische gedetineerden in de Nederlandse gevangenis van Tilburg zullen kunnen worden ondergebracht. Dit laatste is echter helemaal niet zeker: - Dat akkoord moet eerst nog bekrachtigd worden door onze zeven (7!) parlementen, waarbij het helemaal niet zeker is dat de partij van Onkelinx het gaat goedkeuren. - Ook als het wordt goedgekeurd, dan zal het er slechts voor zorgen dat circa de helft van het huidige teveel aan gedetineerden er plaats zal krijgen. Dit plan heeft dus helemaal geen invloed op de verdere gang van zaken bij justitie. --- Van de laatste vier justitieministers is er maar één die wat wezenlijk vernieuwd heeft en dat is Onkelinx. Jammer genoeg zijn haar verwezenlijkingen allemaal negatief en in het voordeel van de misdadigers (niet voor niets noemde het Vlaams Belang haar de "patrones van de Belgische criminelen"). Een overzicht: van wat onder Onkelinx veranderde: - De wet Lejeune, die veroordeelde criminelen al na één derde van hun straf vrijlaat, werd nog versoepeld. Het is nu zelfs een "recht" geworden. - Wie een straf krijgt van minder dan zes maanden, hoeft die niet uit te zitten. - Wie een straf krijgt van minder dan drie jaar hoeft die evenmin uit te zitten, maar zou wel een enkelband krijgen. "Zou", want er zijn niet genoeg enkelbanden, zodat men op een wachtlijst komt te staan, waardoor de kans bestaat dat het nog minstens een jaar duurt alvorens men die enkelband krijgt. Daarna is het nog zeer de vraag, of men die mensen wel degelijk controleert. Dat zou 24 uur per dag moeten gebeuren en er is nog altijd een tekort aan surveillanten. - Het recht op gratis rechtshulp (pro deo) werd uitgebreid naar asielaanvragers en vreemdelingen voor hun verblijfssituatie. Als gevolg daarvan gaat circa een kwart van het budget naar die twee groepen. Dat totale budget bedraagt 52 miljoen euro (om nog maar eens te vergelijken met Nederland: dat bedraagt daar liefst 400 miljoen!) en is de laatste tien jaar niet meer aangepast. Het gevolg daarvan is dat de advocaten, die pro deo moéten werken, dat nog doen voor een habbekrats, waar ze er feitelijk aan toegeven (het weinig geld dat ze krijgen, ontvangen ze pas twee jaar later!). Kortom, de Belgische justitie blijft een krabbenmand, een continue reden tot ergernis. Het zere punt blijft, dat wie uitkijkt, zo goed als ongestraft misdaden kan blijven plegen. Of er dan geen oplossingen zijn? Natuurlijk zijn er die, maar niemand durft eraan beginnen. Wat dacht ge bv van wat men in de States doet: wie er driemaal voor eenzelfde delict gestraft wordt, krijgt daar levenslang en komt daar niet meer vrij (de Amerikanen kennen geen wet Lejeune of iets dergelijks). Zie je ze dat hier al doen?
We kunnen wel eens medelijdend doen over Herman Van Rompuy en zijn regering, feit is dat de man er zelf weinig aan kan doen. Hij heeft niet eens voor deze job gesolliciteerd. Integendeel: men heeft hem gesmeekt eerste-minister te worden van dit hoe langer hoe meer onbestuurbare land. Zijn regering brengt er helemaal niets van terecht, iets wat hij toegeeft, en na 7 juni zal dat er waarschijnlijk niet op verbeteren. De belangrijkste reden, waarom deze regering in stand moest gehouden worden, was de heilige schrik bij CD&V om als partij een serieuze nederlaag te zullen lijden in eventuele federale verkiezingen.. Van Rompuy zelf blijft er stoïcijns kalm bij en raakt hier en daar zelfs nog zijn mening kwijt. Zo vertelde hij vorige week in een interview, dat de Vlaamse partijen mogen beloven wat ze willen, of er veel van in huis zal komen zal andere koek zijn. Evenals de federale regering, zal de volgende Vlaamse regering immers niet meer zoveel fiscale inkomsten hebben. Heel wat van de beloftes die de partijen nu doen, zullen dan ook niet kunnen worden waargemaakt. Men zal de tering naar de nering moeten zetten. En daarin heeft Van Rompuy gelijk. Geen enkele partij heeft zelf laten uitrekenen, of de beloofde veranderingen financieel haalbaar zijn. Dit in tegenstelling tot bv (weer) Nederland, waar zoiets wél gebeurt. Dit zal als gevolg hebben, dat heel wat beloftes (weer) niet zullen worden nageleefd met het gratuite excuus, dat er geen geld zal zijn, iets wat we nu al weten. Volksbedrog, dus. Misschien kan de nieuwe Vlaamse regering wel al iets besparen, nl op haar kabinetten. Een zoveelste commissie heeft uitgerekend, dat acht adviseurs en tien medewerkers per minister meer dan voldoende zijn. Zelfs als de minister-president en zijn vices er enkele meer zouden krijgen, zou dat een besparing geven van zo'n 280 duurbetaalde jobs. Als men ook weet, dat er op dit ogenblik elke week zo'n zestig werkgroepvergaderingen zijn binnen de Vlaamse regering, dan kan ook daar serieus het mes worden in gezet. Dat kan eenvoudig door de ministers zelf meer te doen werken, m.a.w. ook meer verantwoordelijkheid te nemen. Erg, he?
Er is een nieuwe "kick" voor de handtassendieven. Ze spelen voortaan op verplaatsing. Daar is men bij uitgekomen, toen bleek dat een vrouw van 60 in Geraardsbergen na het roven van haar handtas, zo erg ten val was gekomen, dat ze dagen later nog steeds in een diepe coma ligt en men voor haar leven mag vrezen. De vijf "jongeren" (als dat tussen haakjes staat - uitvinding van de multicultuur - weet elke Vlaming wat hij daarbij moet denken), die ervan verdacht werden, werden aangehouden én weer vrijgelaten. Grote heisa alom, ook in de politiek-correcte media. Tot men, de dag daarop, twee andere "jongeren" kon aanhouden die de echte daders bleken te zijn. Zowel de eerste vijf als de laatste twee kwamen allemaal uit het Waalse Lessine en waren met het openbaar vervoer naar Geraardsbergen gereisd met als enige doel daar mensen van hun (hand)tassen te beroven. De vraag is trouwens, of ze hun reisticket wel betaald hadden. De kans is groot dat men dergelijk uitschot niet eens durft vragen of ze een kaartje hebben. Het gerecht bleek gisteren heel verontwaardigd, omdat men haar valselijk zou beschuldigd hebben. Eigen schuld, dikke bult, echter. Had justitie vanaf de eerste dag goed gecommuniceerd, dan was de hele mediaheisa waarschijnlijk heel wat minder geweest. Zonder de zware gevolgen voor het slachtoffer, zou men er buiten Geraardsbergen zelfs niet van gehoord hebben. Handtassen roven is in onze steden immers een alledaags feit geworden. Uit de zaak Wijffels weten we trouwens al, dat de jeugdrechters zich hier alleen nog bekommeren om de dader, niet om het slachtoffer (ook niet als dat laatste zelf minderjarig is, zoals Simon Wijffels het zelf verwoordde). Het is dan ook hoge tijd, dat die justitie van ons inderdaad grondig hervormd wordt. Uit de verklaringen van Stefan De Clerck, die hoopt er in het najaar werk van te kunnen maken (er zal hier in het najaar nogal wat te doen zijn!), blijkt o.a. dat België 320 gebouwen heeft, waarin recht wordt gesproken. In Nederland zijn dat er 50. Het aantal gerechtelijke arrondissementen in België is 27, in Nederland 16 en dat vindt men daar nog teveel. Het is het klassieke verhaal van het teveel aan koks dat het eten bederft. In het handtassenverhaal van Geraardsbergen waren drie gerechtelijke diensten aan het werk: die van Dendermonde, van Brussel en van Doornik. Vorig jaar werd er bij het Belgisch gerecht 15 miljoen euro meer uitgegeven dan er gebudgetteerd was. Raar, he?
Sinds de campagne voor de regionale verkiezingen begonnen is, ligt de activiteit van de federale regering zo goed als stil. Er worden nog wel plannen gemaakt (denk maar aan dat Van justitieminister De Clerck), maar het is maar zeer de vraag of er ooit (en wanneer) iets van terecht zal komen. Nadat notaris Van Rompuy op 1 april (echt een geschikte dag!) verklaarde dat hij voorlopig alleen nog zou noteren, is er inderdaad zo goed als niets meer gebeurd, tenzij wat gerommel in de marge en het definitief afgeven van 's lands grootste bank aan de Fransen (wat het land miljarden zal kosten). Het zal er niet op beteren, zeker nu niet en waarschijnlijk ook niet na 7 juni. De reden daarvoor heeft alles te maken met de harde verkiezingsstrijd in Wallonië, waar de PS niet alleen riskeert de gewestverkiezingen te verliezen, maar bovendien ook uit de federale regering te zullen stappen (of eruit gesmeten te worden). Zoals ik hier al eens meer vermeld heb, heeft men de PS niet nodig voor een gewone meerderheid en zou men dus met een oranjeblauwe regering kunnen verder gaan. Er zou dan wel helemaal geen sprake meer kunnen zijn van een staatshervorming, maar dat gebeurt sowieso nu ook niet. Als we trouwens de Maddens theorie volgen, hoeft ook Vlaanderen niets meer te vragen, maar alleen af te wachten tot Wallonië zelf over de brug zal moeten komen. Eens zal dat moeten gebeuren, want een Belgisch faillissement (waar we sowieso op af stevenen) zal in de eerste plaats de Walen treffen. Wat nu echter ondertussen gebeurt, is dat ook de Vlaamse partijen van de huidige federale meerderheid (en zelfs een paar van de oppositie, zoals de groenen en de socio's) naar de aan de gang zijnde esbattementen in Wallonië staan te kijken zoals konijnen naar een lichtbak. Het is net alsof onze toekomst alleen maar afhangt van wat er in Wallonië zal gebeuren, en dat is toch een beetje met zijn haar getrokken. Of straks in het Walenland de MR of de PS wint, of zelfs Ecolo, maakt voor Vlaanderen weinig uit. De PS-gezinde regering, met of zonder Ecolo, zal blijven dwars liggen op het gebied van de kernuitstap en de immigrantenproblemen. Een MR-gezind kabinet zal stokken in de wielen blijven steken over Brussel, de Rand en Brussel-Halle/Vilvoorde. Het blijft kiezen tussen pest en cholera. Het wordt hoog tijd dat de Vlaamse partijen eindelijk eens gaan leren hun eigen verantwoordelijkheid te nemen, zonder zich de hele tijd blind te staan staren op de landgenoten van beneden de taalgrens die - nota bene - nog altijd een minderheid vormen in dit (officieel althans) democratische land. Als blijkt dat er tenslotte geen oplossing kan gevonden worden, dan moet de nieuwe Vlaamse regering en het Vlaams parlement overgaan tot de reeds besproken EVO, de Eenzijdige Verklaring van Onafhankelijkheid. Bye, bye Belgium, dus, maar dan in het echt!
Zolang het in 2008 nog overal goed draaide, dreigden de vakbonden met een hete herfst. Daarvan is later niets in huis gekomen, omdat iedereen zag wat er overal gebeurde: sluitingen en afdankingen. Tenslotte kwam er zelfs vrij vlot een CAO voor het hele land, maar dit was grotendeels het gevolg van het feit, dat het de staat zal zijn, de belastingbetaler dus (u en ik), die het allemaal zullen mogen ophoesten. Die CAO bepaalde o.m. dat er per sector verder moest worden afgesproken hoe ver men kon gaan. In principe zou elke werknemer dit jaar tot 125 euro extra kunnen krijgen en volgend jaar zelfs 250. In heel wat sectoren kwamen er akkoorden, denk maar aan de voedingsnijverheid, De Lijn, de Bouw en zelfs in de sector van de pretparken. Hier en daar ging het ABVV dwars liggen, maar werd er uiteindelijk vrede gesloten. Dat is echter nog niet het geval met de distributiesector, waar de vakbonden nu dreigen met een staking tijdens het komende Pinksterweekeinde. De hele discussie daar draait om de vraag of die 125 euro alleen gelden voor wie voltijds werkt, iets wat in die sector bijna de uitzondering is. Zelfs met het inzakken van de inflatie en het goedkoper worden van allerlei producten en diensten, beseffen heel wat mensen blijkbaar niet, dat het beter is iets minder te krijgen dan straks geen werk te hebben. België in zijn geheel staat er nl veel slechter voor dan zijn concurrerende buurlanden. Dat heeft niet alleen te maken met de torenhoge Belgische staatsschuld en het steeds groter wordende gat in de begroting. De loonkloof tussen de Belgische werknemers en die van onze buurlanden wordt nl met het jaar groter. Hoofdoorzaak hiervan is onze automatische indexering. Wij zijn het enige land ter wereld die er nog zo een heeft. In onze buurlanden bv moet er telkens onderhandeld worden opdat de lonen de inflatie zouden volgen. Bij ons gebeurt dat automatisch. Zo moesten de lonen op nationaal vlak in België begin dit jaar met 4,8% omhoog, louter als gevolg van de indexering. Dat op zich zelf zou niet erg zijn, ware het niet, dat pas daarna nog eens onderhandeld wordt in afspraken per sector en daarna nog eens op bedrijfsniveau. Het resultaat daarvan is, dat de lonen in België maar blijven stijgen, zeker t.o.v. die van onze buurlanden en dat daardoor de loonkloof met onze concurrenten steeds groter wordt en dit in ons nadeel. Zo komt er bv in de voedingssector, bovenop de verworven indexering van 4,8%, nog eens 87 euro netto per jaar per werknemer bij. Te betalen door de werkgever. En dan zijn er mensen, die zich afvragen waarom bepaalde bedrijfstakken hier wegtrekken...
Deze week maken we weer een zoveelste proces in beroep mee tegen de Koerdische DHKP/C terroristen. Het proces zelf is beter bekend onder de naam van de voortvluchtige Fehriye Erdal, beschuldigd van medeplichtigheid aan een drievoudige moord in Turkije. Ze heeft jaren in België kunnen wonen, beschermd door onze justitie en is er tussenuit geknepen, toen de grond onder haar voeten te heet werd. Achttien (18!) politie-inspecteurs, die haar zgz "volgden", konden deze ontsnapping niet vermijden. De zaak van de DHKP/C is al tien jaar oud en is aan haar derde beroep bezig. Er bestaat een kans, dat er later nog een vierde proces volgt, mocht men Erdal te pakken krijgen. Wie hier immers bij verstek veroordeeld wordt en later gepakt, krijg nóg eens een extra proces; We zijn nu eenmaal een rijk land, niet? Vorige week was er trouwens nog zo'n zaak, een echte moordzaak in België zelf, waarbij een Marokkaan een drinkebroer en cocaïneleverancier van kant gemaakt had. De man was gevlucht, hier dan bij verstek veroordeeld en daarna weer gepakt in Madrid en naar hier uitgeleverd. Daarna weer veroordeeld, maar ook dat proces moet nog eens worden overgedaan, omdat de jury de motivatie niet vermeld had in haar eindverslag (dat moet tegenwoordig van Europa: de rechten van de mens, weet je wel). Tenslotte begint deze week nog een ander proces, waarbij de daders gevlucht zijn. Het gaat om de steekpartij in Gent, waarbij student Simon Wijffels ei zo na de keel werd overgesneden door twee Oekrainse broertjes van een hier illegaal verblijvende familie. Heel die familie zit ondertussen in Israel en de messenhelden hebben al laten weten niét naar hier te zullen komen. Nog eens een proces dat later misschien weer dient overgedaan te worden. Heerlijk land waar we zoveel werk creëren dank zij onze multiculturele medeburgers. Dat komt allemaal maar naar hier, vecht hier zijn vetes uit en wij moeten maar zorgen dat ze netjes veroordeeld worden, volgens alle mogelijke internationale regels en wetten. Ondertussen puilen onze gevangenissen uit van dat soort volk. De meerderheid van de gedetineerden in de Belgische gevangenissen zijn vreemdelingen of genaturaliseerde Belgen van vreemde origine. Maar geen nood: als het aan De Gucht ligt, krijgen we er straks nog een groepje bij vanuit Guantanamo...
