Aanvullingen en Wijzigingen – Kronieken van Leest.
Vervolg Victor Van Hoof,
de laatste garde van Leest.
Victor Van Hoof was een trouwe supporter van Racing Mechelen en een fervent kaarter en visser. Hij hield ook van reizen. Een auto bezitten in het begin van de vijftiger jaren was geen evidentie. Toen hij nog mecanicien was in de Hanswijk-garage van de familie Zwaan in Mechelen, kon hij een koopje doen en zo een Renault C4 uit 1946 op de kop tikken (het zogenaamde ‘Reneauke’). Een trip naar de Belgische kust of de Ardennen was toen nog een heus avontuur maar dat autootje bracht ons, soms met onverwachte averij, naar in die tijd exotische bestemmingen als Luxemburg, Duitsland, Zwitserland en de Spaanse grens, dit na een bezoek aan Lourdes. Nederland werd verschillende keren per jaar aangedaan. Niet alleen voor het toerisme, maar ook om te smokkelen : boter, kaas, koffie, jenever en sigaretten waren daar veel goedkoper en in Terneuzen gingen we krabben vangen. Een stok, een touw en een reep paardenvlees, meer hadden we niet nodig om die beestjes van tussen de golfbrekers te vissen.
Ook de Efteling in Kaatsheuvel werd verschillende keren bezocht. Op latere leeftijd prefereerden ze, naast Westende, vooral het Spaanse Benidorm.
Victor Van Hoof overleed in zijn slaap te Leest op 26 november 1998.
Hoofdcommissaris en Korpschef F. Buelens schreef in zijn rouwbetuiging :
“Bij de fusie van gemeenten in 1977 was hij blij dat hij in “zijn gemeente” en bij “zijn mensen” mocht blijven. Alzo behield hij als inspecteur een grote zelfstandigheid, ver weg van dat grote politiekorps. Tien jaar lang hebben wij met Victor samengewerkt en hem leren kennen en waarderen als een verdienstelijk en integer politieman, zowel naar zijn collega’s als naar de bevolking toe. Ook al is Victor Van Hoof nu gestorven, hij blijft steeds in onze gedachten.”
De familie ontving talrijke rouwbetuigingen o.a. van Ziekenzorg Leest, van I.P.A. (International Police Association), van Wandelclub De Slak, Voetbalclub S.K.R. Leest, Adjunct Politiecommissaris E. De Baeck, hoofdbrigadier J. Piessens, hoofdbrigadier L. De Buck, van de Dienst Opleiding van de Mechelse politie, hoofdinspecteur G. Herman, W. Magriet van Openbare Werken stad Mechelen, hoofdbrigadier F. Van Loo, Schepen L. Lodewijckx, dokter Matheusen, dokter H. Van Brabandt, de Vriendenkring 8ste Bn-FUS, pater-pastoor Van Aken, stadssecretaris G. Ardies, Burgemeester G.Bervoets en van zijn talrijke vrienden, familieleden en Leestenaars.
Op zijn bidprentje stonden deze representatieve lijnen : “...Bescheiden, minzaam en rechtvaardig, zo hebben we je altijd gekend. Steeds klaar met raad en daad en immer bezorgd voor je kinderen en kleinkinderen...”
Zijn echtgenote Maria “Leonore” Mees was te Blaasveld geboren op 31 maart 1925. Ze zou haar man bijna 12 jaar overleven. Ze overleed te Mechelen op 24 juli 2010.
Zowel Victor als Leonore wilden zo goedkoop mogelijk en zonder franjes begraven worden. De plaat en urn in het columbarium op het kerkhof van Leest van Victor werden reeds in 2014 door de diensten van de stad Mechelen verwijderd. Victor’s naam blijft echter aanwezig op het monument van de oudstrijders van 1940-1945.
Foto’s :
-Voor zijn “Reneauke”.
-Vic en Leonore tijdens een feestmaaltijd.
-Het monument van de oudstrijders van 1940-45.
-Vic, naar een tekening van Georges Herregods.
- Met de kleinkinderen : v.l.n.r. Olivier, Saskia en Jochen Honnay, Oma Leonore, Opa Victor met benjamin Nick Van Hoof, de zusjes Vanessa en Brenda Van Hoof en nichtje Kim Van Hoof.
Wijzigingen - aanvullingen. Vervolg Victor Van Hoof de laatste garde van Leest.
Vervolg Victor Van Hoof,
de laatste garde van Leest.
In 1974 had hij er twintig jaar als veldwachter opzitten en namens het gemeentebestuur ontving hij van burgemeester Frans August Lauwers gelukwensen en een geschenk (zie foto).
In 1985 ontving Victor, als blijk van erkentelijkheid voor bewezen diensten, de Zilveren Palm in de Kroonorde.
Na de fusie kreeg hij de graad van politie-inspecteur en in 1987 ging hij met pensioen na 35 jaar dienst. G.v.M. van 7 april 1987 schreef daarover toen het volgende :
Laatste veldwachter van Leest met pensioen.
"Victor Van Hoof, de laatste veldwachter van Leest, heeft er op 1 april 1987 het bijltje bij neergelegd. En Victor is daar helemaal niet kwaad om. Hij heeft er zowat 35 jaar dienst opzitten. Meteen blijft er nog slechts 1 veldwachter-inspecteur over te Mechelen, nl. in de deelgemeente Muizen.
Inspecteur
Op de vraag of de fusie der gemeenten voor- of nadelig was voor de Leestse deelgemeenschap antwoordt Vic filosofisch : “de fusie is slechts goed geweest voor enkele mensen. De gemeenteraadsleden die meer zitpenningen kregen, en voor mezelf omdat ik benoemd werd tot veldwachter-inspecteur en meteen een flinke salarisverhoging kreeg”.
Victor benadrukt dat Jos Vanroy en de politieoverheid de nieuwe veldwachters-inspecteur zeer goed hebben opgevangen en dat de aanpassing goed is verlopen.
Victor Van Hoof kan terugblikken op een loopbaan zonder veel hoogte- en laagtepunten. Sinds 2 jaar is hij aan het “uitbollen”. Verlof- en ziektedagen werden opgenomen en vorige week heeft hij ook zijn dienstwapen ingeleverd. De definitieve opruststelling zal door Victor niet te letterlijk genomen worden. Als een volleerde doe-het-zelver hebben elektriciteit, waterleiding, metselen en andere klusjes geen geheimen meer, en zijn kinderen zullen dit best kunnen beamen. Ook zijn chalet in Westende zal eens meer opgezocht worden en langs de zijlijnen van het voetbalveld van S.K. en V.V. Leest kan men Victor ook regelmatig tegen het lijf lopen. Muzikale ontspanning vindt Victor bij de Kon. Fanfare Sint-Cecilia waar hij erelid is. Zo te zien hoeft Victor Van Hoof zich geen zorgen te maken om zijn dagen rond te krijgen.”
Camping “Westende”.
Mijn vader heeft zich als ‘garde’ nooit moeten doodwerken maar gerust was hij nooit. Zelfs niet als hij een dagje verlof had genomen, er kon altijd iets gebeuren en hij was de enige politieman op het dorp. Om die reden bouwde hij zich, begin jaren ’60, een kleine chalet in Westende, op een gloednieuw aangelegde camping. Er stonden amper 16 huisjes op de grote wei van de familie Soetaert toen het zijne klaar was en dat werd chalet 17.
Zijn vriend en collega uit Heffen, Staaf Mampaey, kreeg niet toevallig chalet 18 toegewezen. Later opteerden de uitbaters van camping Westende voor de opstelling van stacaravans en zouden de meeste chalets afgebroken worden.
In het kielzog van de twee gardes volgden vele streekgenoten. Men sprak toen niet ten onrechte van Klein-Leest als men het over camping Westende had. Nadat hun “chalekke” afgebroken was betrokken Victor en Leonore een stacaravan in de onmiddellijke buurt van hun vroegere locatie, een ‘occasie’. Toen “Leonore” ze enkele jaren later wilde van de hand doen weigerde de uitbater er ook maar één euro voor te betalen. ‘Ze mocht van geluk spreken dat ze niet moest betalen voor het wegslepen’, aldus uitbater Vleminckx. Aan die caravan mankeerde nochtans niets en welke bestemming hij er uiteindelijk heeft aan gegeven is ons onbekend.
Foto’s :
-In 1974 ontving hij van burgemeester Lauwers Frans August Lauwers gelukwensen en een passend geschenk naar aanleiding van zijn 20 jaar dienst.
-In 1985 ontving Victor, als blijk van erkentelijkheid voor bewezen diensten, de Zilveren Palm in de Kroonorde.
-Camping Westende begin jaren ’60. Eén van de eerste ansichtkaarten van deze camping. Rechts voor zijn chalet staat de garde van Leest met enkele familieleden. Het chaletje links ervan hoorde toe aan zijn collega uit Heffen. De meeste vakantiehuisjes op de foto zijn thans verdwenen en vervangen door luxueuze stacaravans die elke vrije meter van het kampeerterrein hebben ingenomen.
-Vic en Leonore voor hun chaletje in Westende. Onder hun impuls zouden heel wat Leestenaars er hun tweede verblijf vinden, o.a. ook eeuweling Stanne Van den Broeck die daar nog gevierd werd als oudste kampeerder van België.
Wijzigingen - aanvullingen. Vervolg Victor Van Hoof, de laatste garde van Leest.
Aanvullingen en Wijzigingen – Kronieken van Leest.
Vervolg Victor Van Hoof,
de laatste garde van Leest.
Op 1 april 1954 trad Victor in dienst en over wat volgde lieten wij hem zelf aan het woord :
“De eerste dagen voelde ik mij werkelijk als uit een zak geschud en kon zeer moeilijk mijn draai vinden. Doch ik werd op het gemeentehuis door de toenmalige secretaris Bradt zeer goed opgevangen. Ook burgemeester De Prins viel geweldig mee en van deze mensen verkreeg ik alle mogelijke medewerking. Als veldwachter heb ik met drie burgemeesters in de beste verstandhouding samengewerkt. Eerst Pieter De Prins, dan Emiel Verschueren en als laatste August Lauwers. Zonder aan de twee anderen iets te kort te doen, heb ik aan August Lauwers de beste herinneringen. Die viel niet alleen op door zijn werkkracht maar ook door zijn totale inzet, in dienst van de ganse Leestse bevolking ongeacht politieke kleur. Blek of Sus, iedereen was welkom bij hem. Hij had de moed en de ambitie om van Leest een mooie gemeente te maken. Met een minimum aan mogelijkheden heeft hij er het maximum uitgehaald.
Dan volgde in 1977 de fusie met Mechelen. Met vijf veldwachters werden we bij het Mechels politiekorps ingelijfd. We werden er goed opgevangen.
Terugblikkend op mijn loopbaan mag ik stellen dat ik een goede tijd heb gehad. Steeds een goede samenwerking met de overheid en een, op enkele uitzonderingen na, een goede bevolking. Alhoewel men het als enig politieman op een gemeente, soms wel zeer moeilijk heeft. Automatisch wordt men dagelijks geconfronteerd met het wel en wee van de inwoners. Soms met de meest tragische, doch ik heb mij voorgenomen enkel de meest plezierige te onthouden. Zo kreeg ik op een bepaalde dag een vrouw bij mij die haar beklag kwam maken over het wangedrag van haar echtgenoot. Deze sloeg haar, gaf haar geen geld en zo meer. Ondanks alles vernam ik dat ze nog steeds op hem verliefd was. Na haar jeremiade te hebben aanhoord, kon ik haar laten plaats nemen op een stoel. Met de belofte een tas koffie voor haar te laten klaarmaken, kon ik mij even verwijderen en kon ongezien een buurman vragen om haar echtgenoot naar mij te laten komen. Terwijl ze haar koffie opdronk leek ze volledig gekalmeerd. Toen ging de bel, ik opende de deur en wat een toeval, daar stond haar echtgenoot. Ik bereidde hem op de nakende confrontatie voor, doch toen ze elkaar zagen brak de hel los. Ik kon, buiten mijn verwachting, de gemoederen bedaren, ze spraken met mekaar en enkele minuten later vielen ze in elkaars armen. Hij met de belofte nooit meer te drinken en zij zou steeds tijdig het eten klaarmaken. Het mooiste was hun vertrek, zij was te voet gekomen, hij per fiets. Hij nam zijn vrouwtje in zijn armen, plaatste haar vooraan op zijn fiets en zo zijn ze samen naar huis gereden. Ik heb haar nooit meer over de vloer gekregen met klachten over haar man... Zo kan ik nog tientallen herinneringen ophalen...”
Foto’s :
-Op tweede paasdag 1954 trad Vic in dienst als veldwachter onder burgemeester De Prins. Uit die tijd dateert deze foto uit een ons onbekende krant.
-Victor in 1957 met echtgenote Maria “Leonore” Mees en Duitse herder Mirra.
-Ook hier werd de hulp van de garde gevraagd : in een anonieme, niet gedateerde brief, van voor het burgemeesterschap van Gust Lauwers. Wij vonden hem terug in zijn nalatenschap zonder verdere informatie. Een bezorgde inwoner (inwoonster) wilde dat de garde een weduwe waarschuwde voor een dorpsgenoot waarvan de naam onleesbaar is gemaakt.
-De garde van Leest bij de uitoefening van een van zijn taken in 1980.
-Victor werd na de fusie met Mechelen politie-inspecteur.
Wijzigingen - aanvullingen. Vervolg Victor Van Hoof de laatste garde van Leest.
Aanvullingen en Wijzigingen – Kronieken van Leest.
Vervolg Victor Van Hoof,
de laatste garde van Leest.
Op 3 april 1948 huwde hij met Maria “Leonore” Mees uit Blaasveld die hem drie kinderen zou schenken. Zij was de dochter van een volle nicht van zijn moeder. Hun grootvaders waren twee broers. Het was een huwelijk van ‘moetes’ en omwille van hun verwantschap moest er toelating verkregen worden van het bisdom. Die kwam er ook en Leonore, vier maand zwanger mocht haar Victor in haar armen sluiten. Spijts hun verwantschap kon je geen grotere contrasterende persoonlijkheden vinden. Mijn vader rustig, introvert, rationeel en zuinig. Mijn moeder uitbundig, extravert, emotioneel en kwistig. Een ontvlambare cocktail…
Vijftig jaar later, in 1998, vierden ze in zaal “Sint-Cecilia” te Leest hun gouden huwelijksjubileum met een feestmaaltijd. Voor die gelegenheid schreef ik volgend feestgedicht :
Dit is een verhaal uit het leven, zonder pretentie neergeschreven.
In honderd lijnen en zonder te slijmen.
Een halve eeuw geleden en ze hadden een verdomd goeie reden.
Leonore had er haar buikje van vol en Vic’s vrijheid was de tol.
Alles begon een tikkeltje incestueus maar de liefde liet hen geen keus.
Hun moeders waren volle nichten maar tegen al dat hormonengeweld moesten ze zwichten.
Vic en Leonore werden een paar en dit nu al ruim vijftig jaar !
Zij, de pronte dochter van een bakker. Hij, de kleinzoon van de garde, pienter en wakker.
Alhoewel van verre verwant, karakterieel weinig band.
De Van Hoviaanse introvertie met dat vleugje ironie, soms naar cynisme neiging contra de uitbundigheid van de Meesjes zorgde soms voor een temperatuurstijging en andere turbulente wrijving.
Ying en yang verenigd creëert iets geks maar zorgt na elke verzoening voor een portie goeie seks.
Ze was al vier maanden zwanger en ‘t was niet van de Ertveldse zanger.
Leonore liet haar triporteur in de steek en trok naar een andere streek.
In Leest zou ze tieren en weldra met drie pagadders aan hare arm zwieren.
In die tijd waren de koeien nog normaal en ontbrak het woord Aids uit onze taal.
Meneer pastoor dirigeerde de wet en stuurde iedereen op tijd naar bed.
Wat had Bomma toch op hare ziel dat de pastoor van Leest buiten haar biechtgeheim viel.
Ze trok naar Mechelen bij die paters met hun blote voeten waarschijnlijk kreeg ze daar een kleinere boete.
Vic werkte in de garage van Meneer De Baere maar de job van veldwachter leek hem het ware.
Veertien jaren voordien had hij op de schoolbanken slechts d’oude spelling gezien.
Zijn jongste broer schoot hem ter hulp en Victor maalde de 12 andere kandidaten tot pulp.
Als prille garde voelde hij zich als uit een zak geschud maar burgemeester De Prins haalde hem dra uit de put.
Zo ook secretaris Egide Bradt vereffende voor hem het juiste pad.
Dat was niet altijd evident en simpel in een dorp met twee partijen met eigen vlag en wimpel.
Als kinderen vielen wij er altijd tussen, wij waren geen Blekken, wij waren geen Sussen.
Victor fietste het dorp af van noord naar zuid, hier was hij garde, daar speelde hij therapeut.
In 77 kwam de fusie en hoorde hij tot de Mechelse keur en hij werd er veldwachter-inspecteur.
In 87 ging hij met pensioen, na 35 jaar niet zo veel te doen.
En dan hebben we nog gezwegen en dat maakt hem verlegen.
Toen hij in den oorlog, heel integer, als Private Van Hoef motocyclist werd in het Engelse leger.
En voordien zijn tijd als vluchteling en smokkelaar, maar dat leid ons te ver van dit gouden paar.
Beethoven, Mozart noch List, geef den Bompa maar een spelletje whist.
Dat is zijn lang leven, dat is zijn streven.
Als kind kreeg Leonore vaak op haar billen, dan zette ze het op een afgrijselijk gillen.
Soms vluchtte ze holderdebolder naar de zolder en gooide ze zich met haar gat op de val gelukkig, dat maakte de doorgang voor vader Mees veel te smal.
Maar ten einde raad stuurde die brave man haar naar ‘t pensionaat.
Vechten, achter de jongens aanzitten en belleketrek, geen enkele kwajongensstreek was haar te gek.
In den oorlog was bakker Mees allesbehalve content, toen zijn dochter pateekes ging smullen bij concurrent Convent.
De duurste van de streek met echte boter gemaakt. Men moet niet vragen hoe haar dat heeft gesmaakt !
Tijdens de vlucht met paard en wagen, raakte haar koffer vol kogelinslagen.
Met haar broer Louis had ze een speciale band, zelfs bij de jongens was hij haar surveillant.
Goedlachs, ‘t hart op de tong en geef-graag en een immer hongerige maag.
Wie was het ook weer die zei : aan wie niet huilt gaat de moederborst voorbij.
Schetteren en tetteren, kwebbelen en keuvelen, zelfs Tony Corsari zou er bij sneuvelen.
Je kunt er geen speld tussenkrijgen, ze doet niets anders dan woorden aaneenrijgen, alléé ze kan gene minuut zwijgen !
In Blaasveld spreken ze nog van haar, als de krachtpatser met de grote broodkaar.
Ze trapte die enorme triporteur met souplesse en grandeur.
Zodra ze even kan zit ze met een ganse clan.
Sociaal is ze altijd al geweest. Westende noemen ze nu al Klein-Leest.
Het liefst van al zit ze met hare man in hare knusse caravan.
18.262 dagen en evenveel nachten, vooral dat laatste kost krachten en vergt veel van je knoken. Geen probleem, een andere heup is zo gestoken.
Het libido van den Bompa kreeg een nieuw elan en hij voelt zich terug 100 percent man.
Intussen is er al voorzien in ‘t nageslacht. Een elftal staat klaar voor ‘t overnemen van de wacht. Zeven klein-, één achterklein- en drie kinderen en dat zal naar de toekomst toe niet verminderen.
Vic en Leonore, pa en ma, bompa en bomma, zet achter deze periode geen komma.
Leef nog lang gelukkig en gezond, dit wensen u alle aanwezigen hier in ‘t rond.
Het Menu van dit Gouden Huwelijksjubileum van 4 april 1998 bestond uit : koninginnenhapje, tomatensoep, kalkoengebraad met fijne groentjes, kroketten en dessertbuffet.
Foto’s :
-Omdat hun moeders volle nichten waren moesten ze van het bisdom nog toestemming verkrijgen om te huwen.
-Het bruidspaar tijdens hun huwelijksfeest omringd door familieleden. Van l. naar r. : Jan Edward Van Hoof, Sophie De Schoenmaeker, bruidegom Victor, Jeanette Mees, bruid Leonore Mees, Jeanne Van Hoof, Florentien De Schoenmaeker, Albert Tourné, Jan-Baptist Mees en Louis Van Hoof.
-Het gezin Van Hoof-Mees met de kinderen Yvonne (°1950), Marcel (°1948) en Rudi °1954).
-Vic en Leonore 50 jaar getrouwd.
Vervolgt met : Victor trad in dienst op 1 april 1954.
Wijzigingen - aanvullingen. Victor Van Hoof, de laatste garde van Leest.
Aanvullingen en Wijzigingen – Kronieken van Leest.
Victor Van Hoof, de laatste garde van Leest.
1954 – 1 april : Victor Van Hoof verving J.T. Huybrechts als veldwachter te Leest.
Victor Van Hoof volgde Jan Theodoor Huybrechts op als veldwachter te Leest. Victor was op 1 januari 1926 te Leest geboren als zoon van Jan Edward (°Leest 1/8/1896, +Tisselt 6/10/1953) en Florentina “Tien” De Schoenmaeker (°Heffen 14/3/1898, +Mechelen 25/6/1991). Die geboortedatum bezorgde hem veel nadeel vertelde hij vaak : “Ik heb nooit ten volle kunnen genieten van een echte verjaardag, steeds waren er de naweeën van oudejaarsavond en het vieren van nieuwjaar zelf.” Gelukkig voor hem mocht hij op school de lessen volgen met de jongens van 1926, zodat hij eigenlijk wat vooruit was op zijn jaargenoten.
Na de Leestse gemeenteschool liep Vic school te Mechelen in de “Oefenschool onder den toren”, om er onderwijzer te worden. Zover kwam het niet. Op 14-jarige leeftijd hield hij het voor bekeken en ging werken in garage De Baere aan de Leuvensesteenweg te Mechelen (de latere Hanswijk –Renault garage). Het was inmiddels oorlog geworden en de dag dat Victor 18 werd stonden de Duitsers aan de deur. (Noot : zijn oorlogsherinneringen staan in deze Kronieken : einde 1940) Victor werd verplicht te gaan werken in de wapenfabrieken FN te Luik. Na 14 dagen muisde hij er vanonder en hield zich ondergedoken bij landbouwer en schepene Henri Van Den Heuvel in de Hertstraat te Leest, tot en met de bevrijding in september 1944. Hij zou Henri eeuwig dankbaar blijven voor het enorme risico, het gulle onthaal en het zachte strobed. In oktober 1944 bood hij zich aan als oorlogsvrijwilliger en diende tot juni 1946 onder Engels commando in het Duitse bezette gebied (8e Bataljon Fuseliers 3de Cie). Nadien keerde hij terug en hervatte zijn werk in de garage.
Op 3 april 1948 huwde hij met Maria “Leonore” Mees uit Blaasveld.
Toen in 1953 een examen uitgeschreven werd voor veldwachter waagde Victor zijn kans. Zijn grootvader, Isidoor Constant, beoefende de functie van 1900 tot 1924 en ook zijn vader ambieerde die, maar hij moest het afleggen tegen Jan Theodoor Huybrechts, omdat laatstgenoemde oudstrijder was. Begin november 1953 werd hij opgeroepen voor het examen dat werd afgenomen in de raadszaal van het gemeentehuis te Leest. Dit samen met een twaalftal andere kandidaten waaronder nog een drietal Leestenaars. Na enkele weken kreeg hij bericht dat hij geslaagd was, een éénparige gemeenteraad steunde zijn kandidatuur en in maart 1954 volgde zijn benoeming.
Foto’s :
-Het geboortehuis van de laatste garde van het autonome Leest in de Blaasveldstraat.
-Met zijn jeugdvriend Jan Baetens.
-Victor’s grootvader Isidoor Constant Van Hoof was ook garde te Leest van 1900 tot 1924.
-Op 3 april 1948 huwde hij te Blaasveld met Maria “Leonore” Mees. Hier op weg naar de kerk aan de arm van zijn moeder.
"De Band" nr. 9 van 1954 : “Op dit ogenblik zijn er 16 werklozen tewerk gesteld aan de wegeniswerken der gemeente. Ondertussen zijn er nog 10 anderen die bezig zijn de waterlopen aan te ruimen. De betonbaan in de Grote Heide is volledig gegoten, en is al druk in gebruik. En het is nog al een verschil tegen voor enkele maanden. Ook de betonbaan in de Scheerstraat zal rap in orde komen. De opbrekingswerken zijn volledig gedaan, en de betonnering zal spoedig voltooid worden. Daarmee is onze gemeente toch weer enkele betonbanen rijker geworden.”
1954 – 15 januari : Overlijden van Léon Alyda Lauwers.
Die dag overleed Leon Alyda Lauwers, het kindje van de latere en laatsteburgemeester van Leest, Frans August ‘Gust’ Lauwers en van Jeanne Geerts. Een gesprongen appendix werd hem fataal. Leonneke was geboren op 19 juni 1948 en stierf in de Sint-Jozefkliniek te Mechelen. Hij was nog geen 6 jaar oud.
1954 – 7 maart : E. Coeckelberg en J. Huyghe ontvingen de medaille van Weggevoerde. (“DB”, december 1954)
1954 - 15 maart : Karel Leemans verzocht om vernietiging van een voetweg.
Uit een brief van Karel Leemans, Blaasveldstraat 15 Leest naar het gemeentebestuur : “Ik ondergetekende Leemans Karel, Blaasveldstraat 15 Leest, verzoekt U beleefd volgende vraag te willen onderzoeken : of er mogelijkheid bestaat de voetweg nr. 61 te willen vernietigen, gezien deze niet meer in gebruik is, mits een vergoeding van 10 fr per m2. Het zou voor mij van ‘t allergrootste belang zijn daar ik zinnens ben hiervan een weide te maken met afspanning.”
Op 30 juli datzelfde jaar schreef Karel Leemans een nieuwe brief : “Ik ondergetekende Leemans Karel, verzoekt U beleefd uw instemming te willen verlenen tot het verleggen van de voetweg nr 61 langsheen de waterloop van de gemeente. U bij voorbaat mijn innigste dank betuigend en op een gunstig gevolg hopend, bied ik U, geachte Heer Burgemeester en Heren Gemeenteraadsleden, de verzekering mijner bijzondere hoogachting…”
Karel Leemans werd te Leest geboren op 9 september 1920 en hij overleed in het A.Z. Imelda te Bonheiden op 8 november 1996.
1954 – Van 28 tot 31 maart : Retraite voor toekomstige soldaten.
“De militairen van de klas ’55 : Antoon Lauwens, Louis Vloebergh, Frans Verbruggen en Louis Keulemans volgden van 28 tot 31 maart een retraite te Lier. Een goede voorbereiding voor hun legerdienst”. (“DB”, jan.’55)
Foto’s :
-De doodsbrief van Leonneke Lauwers.
-Zijn graf op het kerkhof van Leest.
-De landbouwer uit de Blaasveldstraat Karel Leemans.
-Antoon Lauwens volgde een retraite voor toekomstige soldaten in Lier.
-Zo ook Louis Vloebergh, hier op een foto van 1957 samen met zijn neef Jan.
