Mocht Vooruit of cd&v afhaken bij het vormen van de nieuwe Vlaamse deelregering (of daarna), dan heeft die regering geen meerderheid meer. Zoals ik al schreef in mijn blog van 15 dezer is er dan - in tegenstelling tot wat onze linkse media vertellen – wél een alternatief en dat is het Vlaams Belang. Er is in een dergelijke situatie zelfs nog een tweede oplossing, nl een minderheidsregering die vanuit de oppositie gedoogd wordt door het VB. Zoiets is enkele jaren geleden in Nederland gebeurd onder Rutte 3 waarbij diens minderheidsregering gedoogd werd door Geert Wilders’ partij tot Geert niet langer akkoord ging en er de stekker uittrok.
Mocht zoiets in Vlaanderen gebeuren, dan krijgen we te maken met het feit dat de deelregeringen in dit land, dat niet meer zou uitgevonden worden als het niet bestond (dixit The Economist), zgz ‘legislatuurregeringen’ zijn waardoor er geen tussentijdse verkiezingen kunnen plaatsvinden als die regering valt, maar er opnieuw moet worden onderhandeld. Only in Belgium! Met een gedoogbeleid van het ‘minder gematigd rechtse’ VB bestaat daarvoor echter een alternatief, zoals voorzitter Van Grieken al geïnsinueerd heeft.
De verkiezingsnederlagen van de PS in Wallonië en Open VLD in Vlaanderen hebben met elkaar gemeen dat die partijen zich de laatste 20 jaar kapot geregeerd hebben. Zeker Open VLD, dat steeds meer op een D66 begon te lijken, heeft zowat al haar eigen principes verloochend om er toch weer maar bij te kunnen zijn. Het leek wel een familie business met de Verhofstadts, De Guchts, De Clercqs, Decroos en Co. Verhofstadt gaat nu met pensioen, zoon De Gucht is niet herkozen en ook Crootje heeft de handdoek in de ring moeten smijten nu blijkt dat zijn kanseliersbonus de verhoopte zilverlingen niet heeft opgebracht. Blijft alleen nog Egbert Lachaert over die nu verkocht wordt als een echte, blauwe, rechtse liberaal. Niets is minder waar.
Zoals algemeen geweten beloofde Lachaert bij de voorlaatste voorzittersverkiezing van Open VLD dat hij zou ijveren voor een federale centrumrechts regering, dit in tegenstelling tot de andere kandidate, Gwendolientje, die voor centrumlinks koos. Lachaert haalde het, maar toch kwam er Paarsgroen en geen Paarsgeel. Vivaldi, zeg maar. Op dat
ogenblik had Lachaert meteen ontslag moeten nemen als voorzitter en niet drie jaar later, want ondertussen werd zijn keuze door zijn diepblauwe achterban aanzien als woordbreuk en verloor hij alle vertrouwen. Nu opnieuw opkomen alsof er weer niets gebeurd is zal daaraan niets veranderen. Evenmin als de kazakdraaierij van Gwendolientje, die eerst uit de politiek wilde stappen omdat ze Quicky niet mocht opvolgen, later toch bleef toen Bartje Somers voor Mechelen koos en daarmee zelfs vice-premier werd in de regering Pasbon.
Open VLD een postjespakkerpartij, hoe komt men erbij?
Nadat het Europees parlement een verwaterde versie van de Natuurherstelwet met een nipte meerderheid had goedgekeurd, moest die ook nog een goedkeuring krijgen van de EU-regeringen. Die kwam er eerst niet, tot de Oostenrijkse (groene) minister van Leefmilieu van gedacht veranderde en het toch deed, dit in tegenspraak met haar eigen regering. ‘Het doel wettigt de middelen’, een beruchte uitspraak van Machiavelli*, is weer helemaal terug van weg geweest.
De voorzitter van de Europese vergadering die de Herstelwet goedkeurde was niet toevallig, in de laatste dagen van het Belgisch EU-voorzitterschap, ook een groene, nl Alain Maron, Brussels minister van Leefmilieu. De simpele ziel die ooit voorstelde dat Brussel landbouwgrond zou kopen in de Vlaamse Rand om daar groenten te gaan kweken voor de Brusselaars!
Nu kan men vóór of tegen die Herstelwet zijn, als elk minister straks beslissingen gaat nemen die tegenstrijdig zijn met die van zijn/haar regering, dan zal de chaos compleet zijn en wordt de E.U. één grote bananenrepubliek, voor zover ze het al niet is.
--
* Voor de geschiedenis: Niccolo Machiavelli was een Italiaans diplomaat, filosoof en militair strateeg ten tijde van de Medici, de Florentijnse familie die mee aan de basis lag van onze Westerse Renaissance.
Tijdens de verkiezingscampagne werd, o.m. door Bart De Wever, duidelijk gesteld dat in Wallonië één op drie die verondersteld wordt te kunnen werken, dat niet doet en een derde van die dat wél doet, ‘werkt’ voor e.o.a. overheid. Voor Charleroi, de stad van burgemeester Magnette, zou dat zelfs één op twee zijn. Dat laatste vertelde ‘Deckerken’ in een interview op de Franstalige RTL op zondagmiddagjournaal en hij werd daarover niet tegengesproken…
Ondertussen blijven Sammy Mahdi en het duo De Praetere/Rousseau maar voorwaarden stellen om eventueel mee te doen met een volgende federale of gewestelijke regering, alsof het hele land op hen zit te wachten, terwijl het Vlaams Belang – nota bene op één zetel na de grootste partij - in bijna alle discussies haast niet eens vernoemd wordt en er zogezegd geen alternatief zou zijn.
--
En dan was er zondag in Brussel nog die betoging tegen het opkomende centrumrechts in Europa. Daar was voor opgeroepen door drukkingsgroepen uit verschillende landen en er waren enkele duizenden betogers. Het hoogste cijfer dat ik gehoord heb was 4.000. Geweldig, als men weet dat de totale bevolking van Europa zo’n kleine 450.000.000 bedraagt! Op straat komen heeft de dag van vandaag niets meer te betekenen. Het volstaat dat eender wie een oproep doet en er zullen er zijn die er achteraan gaan.
Het Brussels Gewest is de enige Belgische regio waarin Groen het goed doet en de N-VA bij de laatste verkiezingen een flinke dreun te verwerken kreeg. Het is ook het enig gewest waar de PS, als het zou willen, nog mee aan het bewind kan blijven al zal het - na 20 jaar - niet meer zijn als grootste partij. Het Vlaams Belang haalde er één zetel bij, ook niet genoeg om iets meer te bereiken .
De Brusselse Vlamingen, die nog slechts zo’n 10% van de bevolking van hun stadsgewest uitmaken, vinden over ’t algemeen de internationale uitstraling van de stad belangrijker dan taal en identiteit. Onze taal wordt er niet gerespecteerd, zoals men zopas nog heeft kunnen meemaken toen een verkrachte vrouw op 10 plaatsen waar ze hulp zocht niemand vond die Nederlands sprak.
Brussel is de armste hoofdstad van Europa. Het gemiddelde inkomen ligt er 15% lager dan het nationale. In verhouding tot het aantal inwoners heeft het ook de grootste schuld, zoals ik al in enkele van mijn blogs heb aangetoond. Zonder ingrepen zal het deficit in absolute cijfers groter zijn dan dat van Vlaanderen, terwijl de Vlaamse begroting tienmaal groter is.
Dat het Belgisch begrotingstekort de spuigaten uitloopt is geen nieuws meer. Dat het zo niet verder kan, ook niet. Ik meldde dat reeds in mijn blog van 20 mei (‘Morgen beter?’). Woensdag zal hopelijk duidelijk worden wat de Europese Commissie daaraan gaat doen. Dat geldt trouwens niet alleen voor België, maar ook voor een half dozijn andere landen.
Volgens een nieuwe studie, die o.m. verscheen in de weekeindeditie van De Tijd, telt België 31.800 politici: 54 ministers, 2.000 kabinetsleden, 592 parlementsleden, 13.300 gemeenteraadsleden en 9.580 bestuurders van intercommunales.
Van alle types politici zijn er steeds veel meer in Brussel en Wallonië dan in Vlaanderen. Zo heeft Vlaanderen 1 minister per 740.000 inwoners. In Brussel en Wallonië is dat 1 per 230.000. De fameuze ‘Fédération Bruxelles-Wallonie - die grondwettelijk niet eens bestaat - én het Waalse Gewest tellen samen per hoofd twee keer meer parlementsleden dan Vlaanderen. In Brussel is dat vier keer zoveel. Brussel alleen heeft een deficit van 1 miljard op een begroting van 6 miljard.
Als er straks zal moeten bespaard worden, weet men waar beginnen. Vraag is maar of men het zal doen…
--
Ondertussen verliezen honderden werknemers in Vlaanderen hun job na de al dan niet gedeeltelijke sluitingen Van FedEx in Zaventem, Ontex-luiers in Eeklo en Buggenhout en het technologiebedrijf Onseni in Oudenaarde. De belangrijkste reden daarvoor zijn de fors gestegen loonkosten via de automatische index – zo’n 20% op twee jaar – die in de eerste plaats door de bedrijven moeten worden opgehoest, iets wat in onze buurlanden niet gebeurt. Only in Belgium!
In het Duitstalig Gewest (± 80.000 inwoners) heeft men binnen de week na de verkiezingen reeds een nieuwe gewestregering. De socialisten, die er deel van uitmaakten, zijn er - net zoals in Wallonië - in de oppositie gegaan en de Christendemocraten hebben hun plaats ingenomen. Simple comme bonjour.
In het Waals Gewest is er al een akkoord voor een nieuwe gewestregering tussen de MR en de ‘Les Engagés’, waarbij nog wel e.e.a. zal moeten worden uitgepraat, maar waarbij men er daar waarschijnlijk wel uitkomt.
Voor Vlaanderen komt er een verkenningsgesprek van Bart De Wever met Sammy Mahdi en Melissa De Praetere, waarbij door Vooruit al wél enkele voorwaarden zijn gesteld. Niet door Melissa, maar door Transconnah, die voorlopig (nog) niet aan de besprekingen deelneemt, maar al de eerste viool wil spelen. Ons mateke hangt opnieuw het zotteke uit nog vóór hij weer aan de bak kan, door meteen voorwaarden te stellen.
Waar ik me nog het meest aan erger is, dat men in de discussies over een nieuwe Vlaamse of federale regering in onze media steeds vertelt ‘dat er geen alternatief is’, terwijl dat er wél is door Vooruit te vervangen door het Vlaams Belang. Door dat niet eens in overweging te nemen, verzeilt men opnieuw in de situatie van vٕóٌٌór de verkiezingen waarbij bijna een kwart van de Vlamingen buitenspel wordt gezet en de Vlaamse meerderheid tot een minimum wordt herleid.
In Brussel zal er trouwens meer moeten gebeuren. Het gaat daar om het vele geld dat er verloren gaat door het in stand houden van verschillende beleidsniveaus, 19 gemeentelijke baronieën, zes politiezones en meer dan duizend grotendeels overbodige mandaten. De (voorlopig nog) hoofdstad van Vlaanderen heeft een schuld van bijna zes miljard euro die jaarlijks met minstens één miljard zal toenemen, die de Brusselaars liefst zouden betaald zien door België - lees: Vlaanderen - terwijl het aantal Vlamingen daar hoogstens nog 10% van de bevolking uitmaakt.
Ik heb twee jaar via deze blog, maar ook via brieven die ik gepubliceerd kreeg in ’t Pallieterke, geprobeerd de N-VA-kiezers te overtuigen bij de gewestelijke verkiezingen van 9 juni 2024 voor het Vlaams Belang te stemmen. Ik geloofde niet dat Bart De Wever bij een volstrekte meerderheid der V-partijen de soevereiniteitsverklaring voor Vlaanderen, de eerste stap in de Senelle doctrine voor een zelfstandiger Vlaanderen, zou afleggen zelfs vóór hij tenslotte verklaarde niet met het VB te zullen samenwerken. Ik vreesde nl dat hij ‘een Lachaertje’ zou doen. Met het VB in alle peilingen op kop hoopte ik op beterschap, maar nu de N-VA in blessuretijd toch nog de grootste Vlaamse (én Belgische) partij is geworden, zit dat er voorlopig niet meer in. Het is te vergelijken met een massaspurt in het wielrennen, wanneer een renner denkt gewonnen te hebben, iets te vroeg zijn armen in de lucht steekt en zich op een banddikte laat kloppen.
Volgens onze media is er voor het Vlaams Gewest geen alternatief buiten een combinatie N-VA, cd&v en Vooruit en vergeet men dat het ook N-VA, VB plus een derde partij nog kan zijn, maar daar zal niets van in huis komen, zodat straks één V-partij de lakens zal proberen uit te delen, terwijl een andere in de oppositie zal zitten. Voor de meeste flaminganten geen rozig vooruitzicht.
‘Als de N-VA een succes maakt van de federale regering, zal ze bewijzen dat België nog wél werkt’* Het tegenovergestelde van wat de partij tot nu toe verklaarde.
--
Bovenstaande zin, gevolgd door de asterix (*) is niet van mij, maar van de Vlaamsgezinde politicoloog en professor Bart Maddens in De Tijd van dinsdag.
Het blijven spannende tijden voor wie de Belgische politiek volgt. In Vlaanderen werd verwacht dat gematigd en minder gematigd rechts het zouden halen. Dat gebeurde ook, maar anders dan verwacht. De N-VA verloor 4 zetels maar werd toch terug de grootste Vlaamse (én Belgische) partij. Het Vlaams Belang, dat al enkele jaren alle peilingen aanvoerde, won wel 7 zetels bij, maar dat bleek niet genoeg en daardoor verloor ze haar koppositie, in het zicht van de meet zoals men dat in koerstermen zou zeggen. Het werd nog erger toen bleek dat de twee Vlaamsnationale partijen samen amper één zetel tekort kwamen om in de eigen regio samen de meerderheid te halen. Adieu soevereiniteitsverklaring, voorlopig althans… 2029 ?
En daar hield het niet bij op. In Wallonië was de verrassing nóg groter, toen bleek dat de PS van Magnette daar voorbijgestoken werd door de MR van baardman Bouchez.* Nog straffer werd het daar, toen bleek dat MR en de ‘Engagés’ – de herboren Waalse Christendemocraten – er de meerderheid behaalden en binnen de week na de verkiezingen akkoord gingen om samen de volgende Waalse deelregering te vormen.
Het wordt nu uitkijken wat het federaal en in Brussel zal worden, maar het wordt zeker geen Vivaldi II, want de volgende federale regering zal hoe dan ook niet centrumlinks, maar centrumrechts zijn, enkele partijen minder tellen, met hoogstens één van de linkerzijde die zich kunnen redden heeft dank zij de terugkeer van de ‘gauche caviar’ (denk links, leef rechts) die nog altijd gelooft in Transconnah. Daarenboven wordt het deze keer wel een federale regering mét meerderheid in Vlaanderen.
--
* Bouchez (Bouchee, zoals men die uitspreekt), betekent in het Nederlands ‘verstopt’. Het wordt soms ook gebruikt in het weerbericht en dan betekent het ‘bewolkt’.’…
Het heeft niet mogen zijn, de twee Vlaamsnationale partijen hebben de meerderheid in het eigen parlement net niet gehaald. Daarvoor zal een derde partij nodig zijn en zou Bart De Wever’s N-VA, die toch – ook al nipt – de grootste partij in Vlaanderen is gebleven, desnoods een tripartite kunnen aangaan zonder het Vlaams Belang. Democratie op zijn Belgisch, zeg maar. We zullen ons daar voorlopig bij moeten neerleggen en hopen op een volgende gelegenheid. Wat niet betekent dat we het allemaal zo maar moeten blijven ondergaan.
Die situatie komt er vooral omdat er op federaal vlak ook een verrassing van formaat was. Niet zozeer dat MR de grootste partij van Francofonië zou worden, maar wel dat ze – samen met de ‘Engagés’, de herrezen Franstalige Christendemocratische partij - de meerderheid in Wallonië heeft én – wat nog opmerkelijker is – dat die nieuwe Waalse meerderheid bereid is met de N-VA te praten. Tegelijkertijd heeft de PS van Magnette zich teruggetrokken en gaat ze de volgende legislatuur in de oppositie, niet alleen in Wallonië maar ook in Brussel waar de socialisten na 20 jaar de meerderheid kwijt zijn.
We krijgen dus te maken met een gans nieuwe politieke situatie, waarbij we even zullen moet afwachten of een nieuwe federale regering straks enige sanering zal doorgevoerd krijgen die vooral in Wallonië en Brussel zal nodig zijn.
Er komt federaal dus geen Vivaldi II, ook geen De Croo II*-Nu is het nog af te wachten wat er wél zal komen. De kans is groot dat het weer een zgz ‘Zweedse coalitie’ wordt, waarbij automatisch de vraag komt of De Wever daarvan premier zal kunnen worden. ‘Les Engagés’, zoals de Franstalige Christendemocraten thans heten, willen nl wel meedoen, maar niet met Bart als premier. Wie dan wél kans kan maken is Sofie Wilmès (MR), waarbij men zich kan afvragen of Bart zich dan weer zal laten rollen door het communautaire weer in de frigo te stoppen.
--
* Wat Crootje betreft zijn er simpele zielen die het erg vinden dat die aftreedt. Stel u voor: een man die op de koffie werd gevraagd bij de president van de USA! Daarbij vergeten ze dat dat in functie was van het feit dat België op dat ogenblik toevallig het voorzitterschap waarnam van de E.U. en niet o.w.v. Crootje zelf…
De Vlaamsnationalisten hebben, zoals verwacht, de verkiezingen gewonnen maar net niet de volstrekte meerderheid behaald in het eigen parlement. Het is dan ook te vroeg om victorie te kraaien. We zullen moeten afwachten wat de partijen er de volgende weken, misschien maanden, van maken.
Vooruit heeft zich kunnen handhaven dank zij de terugkomst van Transconnah en cd&v is gered door de Boerenbond en de staatsbons van Van Peethegem. Dat geeft die partijen de mogelijkheid nog mee te kunnen spelen. Open VLD heeft die luxe niet meer. De postjespakkerspartij die dacht haar woord niet te moeten houden tegenover haar eigen kiezers – van Verhofstadt over Lachaert tot Quicky – zal in de volgende legislatuur geen rol van betekenis meer spelen, de kanseliersbonus ten spijt.
Groen en PvdA zullen in Vlaanderen randverschijnselen blijven en dat is maar goed ook. In Franstalig België is er trouwens voor de eerste keer sinds lang weer een tendens naar rechts via de MR en de vroegere christendemocraten. Hoop doet leven dat Wallonië toch geen nieuwe DDR wordt. Nu Brussel nog financieel saneren…
Mijn familie werd het slachtoffer van de repressie*. Het was dan ook logisch dat we bij de eerste verkiezing na WO II kozen voor Herman Wagemans, een Antwerps advocaat die pleitte voor Amnestie. Toen Wagemans daarna mede aan de basis stond van het ontstaan van de Volksunie, zijn wij hem gevolgd en flamingant geworden.
Ik was 15 toen ik op college van vader ‘t Pallieterke kreeg toegestuurd van 2 juni 1955 waarin het overlijden van stichter Bruno De Winter werd vermeld. In dat nummer stonden Bruno’s bekendste quotes en columns, en sindsdien ben ik het blad blijven lezen, ook toen ik mijn militaire dienstplicht in Duitsland vervulde, negen jaar op Sardinië verbleef en 27 jaar in Nederland werkte.
Vandaag zal het de eerste keer zijn sinds het ontstaan van België in 1830 dat Vlaanderen de kans krijgt een eerste stap te zetten naar meer zelfstandigheid, mét België als het kan, zonder België als het moet. Vanavond weten we al iets meer. Hoop doet leven.
--
* Het verhaal van wat mijn familie toen meemaakte, werd gepubliceerd in het repressie-nummer van ’t Pallieterke van 5 september 2109 onder de titel ‘Nooit vervolgd, wel alles kwijt’
De juiste uitslagen krijgen we pas zondagavond te horen, maar volgens de eerste exitpolls heeft de rechtse coalitie die in Nederland de verkiezingen had gewonnen het nu ook goed gedaan bij de Europese. Wilders’ PVV krijgt 7 tot 8 zetels, terwijl dat vorige keer maar één (1) was. We kunnen alleen maar hopen dat het bij ons ook zoiets wordt. Zelfs in Wallonië en Brussel gaan de MR en ‘Les Engagés’, de niet-linkse (ze ‘rechts’ noemen zou wat te optimistisch zijn) erop vooruit. Nog één keer slapen en dan weten we misschien meer.
Het verhaaltje over dat mini-cabinet waarvan De Wever zegt bereid te zijn er premier te worden en dat tussendoor alle grote federale problemen zou proberen op te lossen, wie gelooft dat? Als het niet lukt met de partijen zelf, zal het ook niet lukken met enkele bevoorrechtigden van waarschijnlijk dezelfde partijen.
Er was deze week nog een allerlaatste politieke peiling van Het Laatste Nieuws en VTM, waarin bevestigd wordt dat het Vlaams Belang veruit de meeste stemmen gaat halen, met zo’n 26%, gevolgd door de N-VA met iets boven de 20%. De grote verliezers blijven Open VLD en Groen die riskeren in sommige Vlaamse districten zelfs de kiesdrempel niet meer te zullen halen.
De sleutel voor een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen parlement zal meer dan ooit liggen in het kamp van de N-VA en daar niet bij de leiding van de partij maar bij de N-NA--kiezers zelf. Sinds die peilingen werden gehouden na de vorige verkiezingen – 5 jaar geleden – is er bij de N-VA-kiezers steeds een overgrote meerderheid geweest – soms zelfs boven de 8o% - die zegde bereid te zijn samen te werken met het Vlaams Belang indien beide partijen in het eigen Vlaamse parlement de volstrekte meerderheid zouden behalen.
Bij deze dan ook een warme oproep aan alle N-VA-kiezers om op 9 juni van hun hart desnoods een steen te maken en tenminste gewestelijk voor het VB te stemmen, daarmee ervoor zorgend dat het VB ten minste in het Vlaams parlement ‘incontournable’ wordt en een duidelijk signaal gevend aan De Wever en Co die nog altijd denken dat het via het federaal niveau moet gebeuren, terwijl het verleden meer dan eens heeft uitgewezen dat de partij er daarna de dupe van werd.
Crootje gaat een Lachaertje doen! Na vier jaar centrumlinks belooft hij zijn kiezers een centrumrechtse federale regering. Exact hetzelfde wat Lachaert vijf jaar geleden deed om partijvoorzitter te kunnen worden. Toen die dat pleit won, vergat hij zijn belofte aan zijn blauwe achterban en kregen we geen paarsgele, maar een paarsgroene, centrumlinkse regering. Het heeft drie jaar geduurd vóór Lachaert het besefte en toch maar ontslag nam, om – na een verkiezing die niet volgens de partijstatuten gebeurde – als partijvoorzitter vervangen te worden door een onbenul (dixit Kaaiman*). Denkt Crootje nu echt dat uitgerekend de liberale vrijdenkende achterban zich een tweede keer voor de gek gaat laten houden ?
Het blijft mij verbazen dat de leiding van het Vlaams Belang blijft vasthouden aan Brussel als hoofdstad van Vlaanderen. In een interview met De Tijd van 1 juni stelt voorzitter Van Grieken dat hij zich geen Vlaanderen kan indenken zonder Brussel. Hij vindt dat een onafhankelijk Vlaanderen eentalig zal zijn, maar Brussel binnen Vlaanderen tweetalig kan blijven.
Met dit laatste kan ik het eens zijn, maar dan niet met het huidige Brussel met zijn negentien gemeenten, zijn dubbele functie stad en gewest, zijn Fédération Bruxelles-Wallonie en zijn 186 nationaliteiten.
Brussel kan, mijns inziens, alleen bij Vlaanderen blijven als er één stad komt met 19 districten – zoals al in Antwerpen het geval is – één burgemeester, één schepencollege, één gemeenteraad, één OCMW en één politiezone. Als de stad het nu al kan doen met één brandweer, moet de rest ook kunnen.
Verder moet Brussel één stadgewest worden, waarin de burgemeester tegelijkertijd eventueel ook gewestelijk minister-president is. De functies die het nu heeft in die ‘fédération’ - hoofdzakelijk Onderwijs en Cultuur - kunnen dan worden ondergebracht in het stadsgewest, net zoals het Vlaams gewest dat gedaan heeft met haar Nederlandstalige Gemeenschap. Vergeten we niet dat die ‘fédération’ ongrondwettelijk is, zelfs geen eigen inkomsten heeft en dus wettelijk niet eens bestaat.
Een Vlaamse meerderheid onderhoudt al bijna 200 jaar een Belgische staat die niet meer zou worden uitgevonden als hij niet reeds bestond (dixit The Economist). We moeten die grap niet herhalen door het huidige Brussel er zomaar onvoorwaardelijk bij te pakken zonder eerst vooraf onze voorwaarden te stellen.
In mijn blog van 19 mei schreef ik reeds dat staken in een periode met regering(en) in lopende zaken geen nut heeft. Het kan nog erger. Er wordt door het ABVV nu gestaakt bij De Lijn tegen Europese plannen die men straks ‘zou’ kunnen nemen. E.e.a. heeft natuurlijk te maken met de verkiezingen, omdat De Lijn Vlaamse materie is en de socio’s in Vlaanderen in de oppositie zitten. Dat laatste zich vooral voelen in Antwerpen en nog meer in Gent.
Gent is zo’n beetje de meest linkse centrumstad van Vlaanderen. Dat ze er toch een liberale burgemeester hebben, komt alleen doordat die het linkse programma uitvoert. Zo’n beetje een kopie van wat partijgenoot Crootje deed op federaal vlak en wat men ook meemaakt met de bezettingen aan de Gentse universiteit. Nota bene: tegen Van de Walle, iemand die er pas na 9 stemrondes voorzitter was kunnen worden nadat men het reglement ervoor had aangepast.
Die Gentse koppigheid is niet nieuw. Dat ondervond Philips de Goede al, eeuwen geleden, Die verweet toen de Gentenaren ‘al wat men in Parijs van. Vlaanderen wist te maren. Verweet hun hovaardij, hun weerspannigheid, maar vooral hun ijzeren koppigheid’. Althans volgens het gedicht ‘Fierheid’ van Albrecht Rodenbach dat besloot met ‘Helaas, Gentenaren, waar is der Oudren fierheid nu gevaren?’.
En zo zijn we dan aangekomen bij de laatste rechte lijn richting verkiezingen. Wat er deze week allemaal nog zal gezegd en gedaan worden, het zal niet veel veranderen aan de situatie van het land dat België heet en dat nooit meer zou uitgevonden worden als het al niet bestond. Die bepaling kwam van The Economist, dat er in zijn nummer van de eerste juni zowaar een hele bladzijde aan besteedde. Dit is vrij uitzonderlijk, want zelfs bij internationale overzichten wordt België zelden of nooit vernoemd. Her artikel op 01.06.2024 kreeg de (Franse) titel : ‘Ceci n’est pas un divorce’, vrij naar Magritte, met als ondertitel ‘Separatism is surging in Belgium. But talk of a split is overdone.’
Volgens The Economist is een deel van de reden dat Vlamingen willen scheiden, het feit dat de meeste zaken die de kiezers interesseren, zoals onderwijs, openbaar vervoer en het wonen, nu reeds op gewestelijk vlak gebeuren en dat wat door de federale staat nog wordt gedaan meestal niet werkt.
Vrijdag verscheen er in De Standaard een interview met de economen Ive Marx en Gert Peersman waarin beide pleitten om op te houden met de automatische index en de loonnorm. Over die index heb ik al meer dan eens geschreven. Die staat niet voor niets op de eerste plaats in mijn ‘Only in Belgium’-lijst. De loonnorm, die loonopslag beperkt of verbiedt als het concurrentievermogen van de Belgische bedrijven in het gedrang komt t.o.v. van de buurlanden, is daar een logisch gevolg van.
Uit de analyse die beide professoren over de zaak maakten, blijkt nl dat de competitiviteit van onze bedrijven er sinds 2019 op achteruit is gegaan. De loonkosten stegen met 3,6% t.o.v. het gemiddelde van de eurozone, de loonkosten met 5%. En dan hebben we het niet nog gehad over de staatsschuld, op één na de hoogste van de hele E.U.
Vraag is maar, of men daar iets aan zal veranderen. Voor zover ik het kan zien, is er geen enkele partij die erover praat, laat staan iets aan wil doen, en zie ik ook niet in dat men daaraan de laatste week vóór de verkiezingen ook maar iets zal wijzigen.
