Kennismaking met de school
Toen wij nog maar pas vast op onze benen stonden en onszelf nauwelijks voldoende konden behelpen, werden wij al naar de kleuterafdeling van de ‘nunneschole’ gestuurd. Zo werd inderdaad de vrije Sint-Lutgardisschool genoemd. Het grootste deel van het onderwijzend personeel bestond inderdaad uit nonnen, zusters van de congregatie ’Sint-Vincentius à Paulo” uit Kortemark. Toen was er nog geen sprake van school kiezen: iedereen werd katholiek opgevoed, en daarmee uit!
Hieronder zien jullie een foto van een gemengd klasje uit de periode vóór 1948. Fred Diet, die me de foto stuurde, beweert dat hij de kleuter is vooraan, links van de bloempot. Zijn er nog Westendenaars die iemand kunnen thuiswijzen?

Naar de jongensschool
Het was toen nog niet allemaal in wetten of decreten vastgelegd op welke leeftijd een kind naar het eerste studiejaar mocht en zo mocht ik op mijn vijfde naar de lagere jongensschool. Inderdaad, vanaf toen (normaal 6 jaar) werden de jongens en meisjes gescheiden. De meisjes bleven bij de zusters en de jongens moesten/ mochten naar de gemeentelijke jongensschool.
Dat was dus in september 1943, volop in de tweede wereldoorlog. Zoals iedereen begonnen wij het schooljaar 1943-44 met het eerste studiejaar. We zaten daarvoor samen met het tweede jaar in één klas omdat er maar één onderwijzer voorzien was voor de twee.

Een wirwar van leerkrachten
Er waren op dat ogenblik drie onderwijzers benoemd aan de school. De eerste, August Dewulf, benoemd in 1914, was op 01.08.1920 schoolhoofd geworden. De tweede was Albert Bloes, in dienst gekomen in 1935 en de derde was niemand minder dan … André Inghelram. Deze laatste werd in het schepencollege van 23.12.1941 als ‘ziekelijk’ vermeld.
Dat belette hem wel niet een zeer actieve rol te spelen in het VNV (Vlaams Nationaal Verbond van onderwijzer Staf de Clercq) en zelfs oorlogsburgemeester van Middelkerke te worden. Door een besluit van het schepencollege van 30.07.1943 werd hem een verlof toegekend van 1 jaar tot 03.08.1944. Ik heb hem dus nooit gekend als leerkracht, want hij is daarna nooit meer als dusdanig naar Westende teruggekeerd. Na opeenvolgende schorsingen werd hij bij beslissing van het college van 14.09.1943 (en op 28.09.1944 afgezet) vervangen door Georges Bloes, die dus onze eerste ‘meester’ werd en die ons door het eerste en het tweede studiejaar loodste. Op de foto’s hieronder, van links naar rechts: André Inghelram, August Dewulf, Albert Bloes en Georges Bloes. Zo zagen ze er toen uit. Ze zijn alle overleden.

De samenstelling van het onderwijzend kader heeft tijdens onze lagere schooltijd heel wat wijzigingen ondergaan. Veel leerkrachten geloofden tijdens de tweede wereldoorlog in een nieuwe orde. Zoals Inghelram en Baeckelandt in Middelkerke, hadden we hier August Dewulf en Albert Bloes. Zij zouden ‘een onvaderlandsche houding aangenomen hebben, antinationale doelen nagestreefd hebben en propaganda gevoerd hebben ten gunste van de vijand’.
Er werden toen enkele tijdelijke aanwervingen gedaan om beide bovenstaande plus Inghelram te vervangen. André Titeca uit Middelkerke, Iréne François en Marcel Verstraete uit Ieper waren de interimarissen. Aan deze leerkrachten heb ik echter geen enkele herinnering bewaard.
Op 12 september 1944 werd Westende bevrijd en onmiddellijk werd begonnen met de repressie.
August Dewulf en Albert Bloes werden opnieuw door de gemeenteraad geschorst vanaf 27 september 1944 tot einde februari 1945.

Zij werden vervangen door Albert Lambein uit Westende en René Govaert uit Lombardsijde.

Een bewogen jaar 1944

Op 4 maart 1944 werden de scholen van Westende gesloten. Het onderwijzend personeel werd gebruikt voor het opmaken van de ontruimingsfiches, bestemd voor het Hoog Commissariaat van de Ontruiming.
Op 8 september 1944 werd de school voor de tweede keer beschadigd door beschietingen. Dat bracht mee dat wij tijdelijk les kregen in villa ‘La Dune’ in de Duinenlaan, het huidig schoonheidssalon van Fabienne Coucke, waarvan jullie hier links de voorkant (zonder torentje dat er toen nog niet was) en rechts de achterkant zien.

‘s Middags gingen we, onder begeleiding van de meesters, vruchten van de duindoorn plukken omdat die veel vitamine C bevatten waarmee men slecht gevoede kinderen en volwassenen versterkte.

In het derde leerjaar
Na de vakantie van 1945 mochten wij dus van klas veranderen en kwamen wij in het derde leerjaar. Dat had bij de normale titularis August Dewulf moeten zijn, maar die was nog geschorst.
Vanaf 28 juni 1945 werd Albert Bloes vervangen door Gustaaf Debleeckere en vanaf 3 juli 1945 werd Gustaaf Mornauw de vervanger van August Dewulf.
Ik heb enig opzoekwerk verricht naar die beide ‘Gustaaf’s’ en ik stelde vast dat Debleecker (foto hieronder links) overleden is en dat zijn weduwe nog in de Witte Nonnenstraat in Oostende woont. Mornauw (foto hieronder rechts) leeft wel nog en verblijft in een serviceflat van rusthuis Sint-Monica in Oostende, waar ik hem een bezoek bracht.

De infrastructuur
De gemeenteschool geleek enkel in die zin op de vrije meisjesschool dat er op de speelplaats ook een betonnen schuilplaats gebouwd werd. Dat was nodig gebleken omdat op 8 september 1940 reeds een luchtaanval had plaatsgehad waarbij ernstige schade aangebracht werd aan de gebouwen van de school, vooral aan de turnzaal die omzeggens in puin gebombardeerd werd. Wij hebben dus nooit de ‘luxe’ van een turnzaal gekend aangezien die pas begin 1950 hersteld werd.
Ik ben reeds jaren vruchteloos op zoek naar een foto van de school met schuilplaats en met kapotgeschoten turnzaal. Voorlopig moet ik mij echter tevreden stellen met onderstaande foto.

Begin 1947 werd in de gemeenteraad beslist dat de schuilplaats moest verdwijnen. De prijs voor het opruimen werd geraamd op 6.478,22 BFr.
Hadden wij dan helemaal geen lichaamsbeweging? Natuurlijk wel! Terwijl de drie meesters de speelplaats op en neer wandelden, speelden wij er ‘boare’ (lopen van de ene kant van de koer naar de andere en ervoor zorgen dat je niet aangetikt werd door diegene die in het midden van de koer opgesteld stond) of ‘gendarm en dief’ (ook een loopspel waarbij kruisgewijze via waterafvoergeultjes moest ontsnapt worden aan de gendarm in het midden.) De weg van en naar de school legden wij natuurlijk ook te voet af en na de schooluren konden wij niet snel genoeg op ons voetbalpleintje zijn. Nadat we ons huiswerk gemaakt hadden, natuurlijk!

Er waren drie klaslokalen. Op onderstaande foto kan men zien hoe die er uitzagen. In het midden stond de kachel met daarnaast een kolenbak.
Per bank konden twee kinderen plaatsnemen. Ze waren voorzien van een voetsteun en vooraan uitgerust met een ligplaats voor de inktpot en gleuven om de griffel of de pen in te leggen. Deze klas stond onder de leiding van August Dewulf. Vooraan rechts zien we Fred Diet en Oscar Roose (+), daarachter rechts Willy Hochmont.

Nieuwe spelling
In 1946 kregen wij een nieuwe hindernis te overwinnen: de nieuwe spelling werd ingevoerd. Dat zou zogezegd een versimpeling zijn van de vorige. We moesten voortaan alleen nog sch schrijven waar de klank sch werd gehoord, behalve in het achtervoegsel –isch: mensch werd mens, maar komisch bleef.
De lange klinkers ee (heeten) en oo (zoo) in open lettergrepen moesten voortaan als e (heten) of o (zo) geschreven worden. Die overschakeling liep niet bij iedereen van een leien dakje.

Klasgenoten
De school was dus uitsluitend voor jongens bestemd. De totale bevolking van de school bedroeg ongeveer 80 leerlingen, een goeie vijfentwintig per klas en per onderwijzer voor twee studiejaren.
Terwijl het ene jaar les kreeg, moest het andere jaar rekensommen maken, mooi leren schrijven of zinnetjes maken met pas geleerde nieuwe woorden. Wie daarmee vroeg klaar was en in de lagere klas zat, kon meeluisteren naar de les van het hogere jaar en zo vooruitlopen op zijn tijd.
En wie zat er allemaal in onze klas? Op het gevaar af van er één te vergeten: Willy Castelein, Jules Christiaen, Guido Criel, Gilbert Denolf, Willy Devriendt, Maurice Dewulf, Lucien Lefevere, Frank Loones, Herman Maesen, Camiel Quartier, Walter Thyvelen, René Vermet, Désiré Verslype.
Andere namen uit die tijd, maar die ik niet meer in de juiste klas kan plaatsen: Romain Clemens, Camiel Corteel, Gilbert Janssens, Robert Morel, Carlos Osaer, Jean Vanhooren, Daniël Vanmoortel, Laurent Verbeeke, Willy Wyckaert en een zekere Godfried waarvan de vader ‘aan de tram was’ en die in het tramhuisje van Westende-bad woonde.
Spijtig genoeg is er geen archief over onze gemeenteschool bewaard gebleven.

Naar de hoogste klas
Albert Bloes trad pas begin 1947 weer in dienst.
Hij had het vijfde, zesde, zevende en achtste studiejaar. Die laatste twee telden slechts weinig leerlingen en bestonden enkel omdat er sedert 1921 een leerplicht bestond tot 14 jaar. Wie niet verder wilde studeren en liever ging werken moest dus, in afwachting, eerst nog een paar jaren zijn ‘broek verslijten’ op school. Ik ben al een hele tijd op zoek naar een foto van ‘onze’ klas uit die tijd en ik heb … de helft ervan gevonden. Hieronder zien jullie beter wat ik bedoel. De fotograaf stond dus vooraan in de klas en zal er wel niet in geslaagd zijn om de gehele klas ineens op de gevoelige plaat te krijgen. De linkse helft (hieronder, waarvoor dank aan Gery Osaer, gans vooraan) toont enkele klasgenoten uit het zesde leerjaar (o.a. René Vermet naast ?, Walter Thyvelen en Désiré Verslype, ? en ? maar de rest van het leerjaar en de enkele leerlingen uit het zevende en achtste leerjaar staan dus op die (onvindbare) rechtse helft.

Godsdienstige opvoeding
Het godsdienstonderricht voor iedereen werd verzorgd door de pastoor of onderpastoor van Westende.
Pastoor Prosper Soete (links hieronder) deed het tot 13 augustus 1945, daarna was het pastoor Rafaël Vanden Weghe. (rechts hieronder)

Misdienaars mochten bij begrafenissen en huwelijken de les verlaten om hun ‘plicht’ in de kerk te vervullen. Vooral de ‘trouws’ deden ze bijzonder graag want ze ‘strikten’ of ‘stropten’ de trouwkoppels met een lint en lieten ze pas door als ze met drinkgeld over de brug kwamen.
‘Misdienaar’ zijn had dus wel voordelen. Je mocht ook de klokken luiden, je bleef ’s avonds na het lof rond de kerk spelen, je mocht niet ‘aan de wijn zitten’ maar je deed het toch, ….

Ik deed mijn plechtige communie op Sinksen 5 juni 1949. Dat was niet het geval voor het merendeel van mijn leerjaar, omdat die in een vorig kalenderjaar geboren waren. Om je communie te ‘mogen’ doen, moest je bewijzen over een ruime kennis van de catechismus te beschikken. Die werd ons bijgebracht in de ‘lering’ die plaats had in de kerk zelf. Tegen elke zitting moesten wij een deel van de leerstof instuderen en die kennis werd dan door de pastoor getest.
Wie zijn les niet of onvoldoende geleerd had en dus niet kon antwoorden op een vraag, moest een stoel achteruit en werd voorbijgestoken door zijn buur, als die het antwoord wel kende. Zo kon de beste catechismuskenner tegen zijn plechtige communie de eerste stoel ‘veroveren’.
In die tijd werd ‘de eerste zitten op school of in de lering’ zeer belangrijk gevonden, vooral door de ouders, die hun spruiten fel daartoe aanmoedigden.

Na de lagere school
Wie wilde verder studeren na ‘het zesde lagere’, had de keuze tussen de rijksmiddelbare school of het college in Nieuwpoort, ofwel het atheneum of het college of de vakschool in Oostende.
Als je, zoals ik, koos voor de rijksschool, dan werd dat je niet in dank afgenomen. Westende- dorp werd toen nog volledig gedomineerd door de kerkelijke overheid en vond katholiek onderwijs dus vanzelfsprekend.
Misschien vragen sommige zich af of wij schade leden onder de lessen in oorlogstijd en de wisselende (maar zeer bekwame) leerkrachten met elk twee klassen? Mij heeft het geen kwaad gedaan en ook in het middelbaar kon ik meer dan mijn mannetje staan.

Bronnen
Scriptie van Stefaan Ingelbrecht
Verslagen van de gemeenteraad
Service Marc Feuille 11 Courrier du 13.3.1944

Aanpassing 19.12.2010 om 18 uur
Fred Diet, een Westendenaar die destijds emigreerde naar Canada (zie mijn artikel over hem en zijn familie) laat mij weten dat hij elke week mijn blog leest om op de hoogte te blijven van wat zich in Westende afspeelt. Hij stuurde me ook nog een foto uit de tijd dat hij, zoals ik enkele jaren vroeger, school liep bij de nonnekens.

19-12-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Het is natuurlijk al bijna veertig jaar geleden en dus dateert het van de goeie tijd dat Westende nog een zelfstandige gemeente was.
Waarschijnlijk zullen de meeste onder diegene die toen al in Westende rondliepen, zich niet meer herinneren dat hier ooit een blaadje uitgegeven werd met bovenstaande titel.
Toch heb ik het de moeite gevonden om het even onder jullie aandacht te brengen.

De politieke toestand na de fusie Westende-Lombardsijde
De teerlingen waren geworpen, de fusie tussen Westende en Lombardsijde was uiteindelijk zonder bloedvergieten verwezenlijkt. Tijdens de verkiezingen van 11 oktober 1970 werden de politieke kaarten geschud en de eerste gemeenteraadszitting greep plaats op 2 januari 1971 om 8 uur ’s morgens.
Er stonden twee partijen tegenover elkaar, de ‘Gemeentebelangen’ en de ‘Fusiebelangen’. De eerste had 11 zetels veroverd tegenover 4 voor de tweede. Aannemer bouwwerken Julien Soetaert (Westende-dorp) zou burgemeester worden. De verkiezing van de schepenen gaf volgend resultaat: brouwer Albert Vandenkerckhove (Klein-Westende) werd eerste-schepen, landbouwer ‘Long’ Dewulf (Lombardsijde) werd tweede schepen en ir mijnbouw Omer Huyghebaert (Westende-bad) derde schepen.

Hoe ‘De Belleman van Westende’ geboren werd
De kopman van de lijst ‘Fusiebelangen’ was Raoul Bouve. Deze had tijdens de verkiezingscampagne beloofd dat hij de bevolking op de hoogte zou houden van wat er zich in de gemeenteraad afgespeeld had, met name ‘over elke gebeurtenis die de Westendenaar kan interesseren. U krijgt het in Uw bus telkens de noodzakelijkheid zich voordoet’.
Zo beschik ik over 8 nummers, tot en met 16 juli 1971. Is er soms iemand die er meer heeft?

Wat mogen jullie verder verwachten van dit blogartikel?
Ik kan uiteraard geen volledige en gedetailleerde verslagen brengen van de acht besproken gemeenteraadszittingen. Daarom zal ik een keuze maken van de leukste, de heftigste en de belangrijkste punten.

De zitting van 2 januari 1971
Deze zitting is de geschiedenis ingegaan als diegene die reeds geschorst werd vooraleer ze startte.
De meerderheid kwam namelijk verspreid en te laat aan. Toen de burgemeester vroeg om te wachten tot iedereen er was, verzette de oppositie zich waarop de secretaris Henri Tack de burgemeester toefluisterde dat hij dan maar de zitting moest schorsen. Een fraai begin dus.
De verkiezing van de schepenen liep ook al niet van een leien dakje. Huyghebaert die nochtans minder voorkeurstemmen haalde dan Frans Tack en Edmond Dewaef, werd toch verkozen. Uit onvrede ging Deswaef dan maar bij het publiek zitten. Toen Dewulf de eed moest afleggen en daarbij ‘Belgische volk’ weigerde uit te spreken, moest de burgemeester hem aanmanen te herbeginnen.
De fusiegemeente moest ook een nieuwe gemeentesecretaris krijgen. Henri Tack haalde het met 9 stemmen tegen 5 voor Camiel Vallaeys. De oppositie weigerde in te gaan op het voorstel van de burgemeester om hem dan maar direct te benoemen, omdat dit punt niet op de agenda stond.
De meerderheid had natuurlijk zijn zin kunnen doordrijven, als ze het tenminste zelf eens geweest waren. Lombardsijdenaar Dewulf vond namelijk dat Lombardsijdenaar Vallaeys zich had moeten kunnen verdedigen en ook Loones vond dat de benoeming beter later gebeurde. Er moeten nog ‘afvalligen’ geweest zijn want de benoeming van Tack werd uitgesteld.

De zitting van 18 januari 1971
Hier ontspon zich een discussie omdat Astaes op het bewuste ogenblik zijn militaire dienst vervulde in het kamp van Lombardsijde. Germonpré haalde een nummer van het Staatsblad aan waarin stond dat een dienstplichtige niet mag zetelen tijdens zijn legerdienst maar de klacht werd verworpen omdat kon aangenomen worden dat Astaes op elke zitting aanwezig kon zijn.
Omdat Vallaeys, die secretaris was in Lombardsijde, nu werkloos was, vond de raad dat voor hem een plaats van gemeenteontvanger moest opgericht worden. Tijdens de discussie (‘misschien zijn er nog andere kandidaten met de nodige kwaliteiten en diploma’s?’) scheen iedereen het er nochtans over eens te zijn dat geen ‘vreemde’ mocht benoemd worden.

De zitting van 5 febuari 1971
De bewijzen werden nu geleverd en Astaes mocht dan toch niet zetelen als milicien en werd vervangen door Georges Morel.
Deze zitting werd rijkelijk begoten met bier. Soetaert bood twee bakken aan omdat zijn benoeming als burgemeester binnengekomen was maar de oppositie dacht dat het eerder de bedoeling was de verhoogde belastingen gemakkelijker te doen slikken. Raadslid Bouve wilde niet achterblijven en liet even later ook twee bakken aanrukken.
Er barstte daarna een discussie los over het belasten van kampeerterreinen en kampeerhuisjes. De ene vond dat de taks op de kampeerterreinen moest verhoogd worden zodat die op de huisjes kon verlaagd of zelfs afgeschaft worden. Omdat schepen Dewulf dat voorstelde zag de oppositie daarin een manoeuvre om zijn “intieme vriend”, een eigenaar van kampeerhuisjes, te bevoordelen.
Een opmerkelijk punt van deze zitting was ook de vermelding dat op de aanpalende grond van het A. Meyneplein binnen de 5 à 6 jaar een nieuw gemeentehuis zou gebouwd worden. In afwachting zou het huidig gemeentehuis verbouwd worden aan de prijs van 2.500.000 BFr.
Schepen - architect Huyghebaert was trouwens reeds de plannen voor de verbouwing aan het opmaken.
Belangenvermenging bestond toen zeker nog niet!!

De zitting van 12 maart 1971
De oppositie wilde meer volk op de zittingen door deze via de pers aan te kondigen, zodat de inwoners beter de inzet konden zien van de raadsleden: “Er zijn er, na 4 zittingen, die nog hun mond niet openden en half slapend of suffend de vergadering bijwonen”.

De zitting van 26 april 1971
Er werd gevraagd dat de gemeente dringend een bekwaam technisch bediende zou aanwerven, omdat omzeggens geen controle uitgevoerd werd op de aan de gang zijnde werken die tientallen miljoenen kostten en omdat er ook geen schepen van openbare werken aangesteld werd. Soetaert had namelijk deze bevoegdheid en zijn firma voerde ook werken uit in de gemeente. Zijn onpartijdigheid werd wel niet in twijfel getrokken maar de raadsleden wensten toch inzicht te krijgen in de stukken, dossiers en verslagen.

De zitting van 14 juni 1971
De plannen voor het verbouwen van het gemeentehuis werden uitgedeeld, maar twee raadsleden van de meerderheid vonden, zonder gevolg overigens, dat ‘hun’ schepen Huyghebaert niet als architect voor de gemeente mocht werken.
Men sprak ook over de uitbreiding van het gemeentehuis, met name over het huren van een huis dicht bij het gemeentehuis om er de politie in onder te brengen. Toen schepen Van de Kerckhove gevraagd werd, wat hij erover dacht, zegde hij “Ik peins er niets van, want ik ken er niets van.”

De zitting van 2 juli 1971
De rekening van de gemeente voor het dienstjaar 1970 werd vastgesteld. Het dossier werd rondgegeven maar schepen Van de Kerckhove wilde niet kijken want hij had zijn bril niet bij.
In geheime zitting was er sprake van onderhandelingen voor de overname van de nevenliggende ‘Au Relais’ inclusief grond, totaal 300 m² aan de prijs van 2.900.000 BFr. De oppositie vond dat te veel en de burgemeester werd aangemaand om opnieuw te onderhandelen voor een maximum prijs van 2.500.000 BFr.
Toen Dr Loones opmerkte dat er meer dan de wettelijke minimum twee dagen zou moeten voorzien zijn tussen de ontvangst van de dagorde en de raadszitting om dergelijke belangrijke dossiers te bestuderen, reageerde de burgemeester heftig met “Dokter, als U geen tijd hebt om U met de gemeentezaken bezig te houden, moest U er ook niet mede begonnen zijn.”

De zitting van 16 juli 1971
Dat was schijnbaar ook een historische zitting … omdat er geen ruzie gemaakt werd.
Leden van de COO (nu OCMW) legden de eed af, er werd een voorzitter COO gekozen, er werd (voorlopig) een secretaris en een ontvanger COO aangesteld.
De raad gaf aan de firma Soetaert opdracht een pompstation met persleiding te bouwen, teneinde de afwatering te verzekeren van de rioolleidingen in de Badenlaan, Oostendelaan, Dorpsstraat en Duinenlaan. En zeggen dat er daar nu nog steeds een probleem is met die waterzieke grond.

Werd daarna een einde gesteld aan de uitgave van ‘De Belleman van Westende’? Ik weet het niet! Misschien was de te rustige zitting van 16 juli 1971 er de aanleiding toe? Wie zal het zeggen?

12-12-2010, 10:53 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Zes december 2000 zal in de Westendse annalen geboekstaafd blijven als een rampzalige dag.
Hoe zouden wij dat ooit kunnen vergeten? Er werd toen namelijk een bom gedropt op ons dorp met zware financiële schade voor de handelaars en eigenaars. Er werd ook een aanslag gepleegd op het rechtvaardigheidsgevoel, op de morele waarden en op het vertrouwen in de politiek van veel andere inwoners.
De ministerraad besloot die dag, onder impuls van onze socialistische streekgenoot Johan Vande Lanotte, een deel van Zon en Zee, eigendom van het ACW, aan te kopen voor de prijs van bijna 14 miljoen euro om er een opvangcentrum voor 750 asielzoekers in te richten.

Wij denken met weemoed terug aan ons bloeiend toeristisch dorp van vroeger
Een toeristisch centrum dat in het jaar 2000 nog 144.000 overnachtingen mocht boeken, moest plots verdwijnen om plaats te maken voor een centrum met (onbemiddelde) asielzoekers. Buitenstaanders, die er jarenlang druk het zwembad bezochten, waren er plots niet meer echt welkom.
Dat viel allemaal niet in goede aarde bij de Westendenaars. Die vonden trouwens dat er nog heel wat andere redenen tot ontevredenheid waren. Westende zou minder aantrekkelijk worden voor toeristen met minder inkomsten voor de handelaars tot gevolg. De eigendommen zouden in waarde verminderen. Het aantal voorziene asielzoekers was veel te hoog in verhouding tot 1000 dorpbewoners. Het leefmilieu van de dorpsbewoners zou geschonden worden. Het familiaal karakter van het dorp zou verdwijnen. Er werd gevreesd voor hogere onveiligheid (door criminaliteit en op medisch gebied). Bovendien vonden de mensen het opvangen in zo’n luxueus centrum en het onredelijk veel (belastings)geld besteden aan personen, waarvan de meeste vluchtten uit economische redenen, ongepast.
Er werd dan ook een actiecomité opgericht dat hardnekkig weerstand bood met pamfletten, boeken, fakkeltochten, symbolische acties maar vooral via een klacht bij het gerecht op basis van het feit dat Zon en Zee een centrum was voor verblijfsrecreatie waar niemand mocht wonen, terwijl asielzoekers dat wel deden.

De antihelden van de ‘Zon en Zee’ – story

Wij kunnen en zullen de talloze blunders van Michel Landuyt niet vergeten
De steun van de gemeente verlenen aan het asielcentrum zal ook de Westendse geschiedenis ingaan als de allergrootste blunder van burgemeester Michel Landuyt. Als jurist meende hij natuurlijk alles beter te weten. Hij vond het niet nodig ook maar één keer met de leden van het actiecomité te overleggen. Integendeel, hij strooide eerst zand in hun ogen door te doen alsof hij zich tegen de vestiging van het centrum zou blijven verzetten. Daarna maakte hij een bocht van 180 graden en werd hij de aartsvijand van de actievoerders. Hij gedroeg zich als ‘Judas’ tegenover de Westendenaars.
Dat hij juist op zijn eigen (gerechtelijk) terrein gevloerd werd, bewijst natuurlijk dat zijn inschattingsvermogen te wensen overlaat. Dat bewees hij nogmaals toen hij de leden van het actiecomité wilde intimideren door ze ‘in de gaten te laten houden’, ja zelfs inlichtingen over hen te laten inwinnen door de politie. Zijn klacht bij het 'Centrum voor Gelijkheid van Kansen' tegen de schrijver van de boeken over het asielcentrum, werd door iedereen weggelachen, zelfs door Johan Leman.
Hij verkoos de vriend te blijven van de socialistische minister, zogezegd in het belang van Middelkerke, door een verschrikkelijk en waardeloos protocolakkoord met hem af te sluiten. Bovendien kwam daar nauwelijks iets van terecht. Geen enkel pestmiddel tegen de Westendenaars was hem trouwens te min. Het mooiste voorbeeld daarvan was de 'farce’ met de afsluiting van de vakantiestraat, die later vervangen werd door een onverlichte afval- en onkruidstraat met slecht wegdek. Landuyt bleef altijd maar volhouden dat de ‘ontevredene’ slechts een kleine groep vormden. Niettegenstaande de feiten het tegendeel bewezen, met als pijnlijk hoogtepunt een beestachtige overval door een asielzoeker op een winkel in Nieuwpoort- bad, waarbij de winkeljuffer gruwelijk mishandeld werd, bleef hij beweren dat er helemaal geen criminele feiten gepleegd werden door bewoners van het centrum. “Hooguit een paar zwartrijders op de tram”. Toen het kalf verdronken was, werd dan maar een schijnveiligheidsplan opgesteld.
Michel vond bij de pers gretige afnemers toen hij het centrum ‘een toeristische voltreffer’ noemde, de ‘renaissance van Westende’, ‘een positieve balans’. Aan de oppositie werd nauwelijks een antwoord gegund.
Toen het comité een kortgeding inspande, moest het bewijzen dat er schade geleden werd. Maar wat doet een rechter als de burgemeester het tegendeel blijft beweren? Dat heet op zijn minst ondermijning van de gerechtelijke acties door het comité.

Wij moesten helaas ook opbotsen tegen de arrogante acties van de directrice van het centrum
Michel Landuyt vond in Claudia Larsen een fanatieke medestander. Zij gedroegen zich beide als kampioenen in de desinformatie. De directrice vatte alles (veel te) groots op en zette alle middelen in maar vooral financiële, om in de belangstelling te komen. Een goede pers was haar voornaamste betrachting. Er kwam maar geen einde aan haar peperdure ‘integratieprojecten’. Door ijspistes te installeren en informatiedagen en opendeurdagen met dure attracties te organiseren, goot ze telkens olie op het vuur. Om toch maar succes te hebben, liet ze autobussen met asielzoekers uit andere centra aanrukken om haar werk te bewonderen.
Begreep ze dan niet dat ze de actievoerders daarmee een grote dienst bewees? Door haar ondiplomatieke, arrogante en misprijzende houding wakkerde ze onrechtstreeks hun motivatie aan.
Dat Vande Lanotte de handen boven haar hoofd hield, dat was voor iedereen duidelijk.
Initiatieven die veel kwaad bloed zetten, waren het plaatsen van een nutteloze maar dure afsluiting rond het centrum, de naamswijziging in ‘De Passage’ en de invoering van educatief - sociale vakanties. Deze laatste moesten de indruk wekken, in het vooruitzicht van de volgende rechtszaken, dat ‘Zon en Zee’ nog steeds een centrum voor verblijfsrecreatie was. De deelnemers ‘moesten’ deelnemen aan het leven in het centrum om aldus een beter inzicht te krijgen in de asiel- en migratiepolitiek en in de internationale solidariteit.
Zoals voorzien werd daarmee enkel een weliswaar groot maar reeds geïnformeerd en reeds geëngageerd/ overtuigd publiek bereikt. Daarnaast meldden zich ook, maar in veel mindere mate, gewone toeristen- profiteurs aan.

We betreuren nog steeds de dubbelzinnige tussenkomsten van Jean-Marie Dedecker
Bij het vernemen van het nieuws dat in Westende een asielcentrum zou gevestigd worden, vond de ex-Lombardsijdenaar, dat het beter op zijn plaats zou geweest zijn in het voormalig militair hospitaal van Oostende, maar dat dit handig in het duinendecreet gemanoeuvreerd was, zodat enkel veldmuizen en konijnen er nog konden logeren. Hij moest toch ook iets zeggen!!!
Op de stichtingsvergadering van het comité in “De Kroon” beweerde de toenmalige senator nogmaals dat een asielcentrum in Westende - dorp niet kon en dat hij zich achter de inwoners zou zetten. Maar Jean-Marie vergat zijn mooie beloften en liet zich nooit meer zien, behalve toen hij de reuk van het geld van het integratiefonds opsnoof en de kans zag ijspistes te leveren, eerst aan het centrum en daarna aan de gemeente. Ik heb nooit begrepen waarom hij niet lastig gevallen werd in de rechtszaak tegen Michel Landuyt.

Wij zullen Johan Vande Lanotte zijn vijandige acties nooit vergeven
Vande Lanotte was de initiatiefnemer en de gangmaker van het asielcentrum in zijn ‘achtertuin’.
Hij wilde maar niet toegeven dat hijzelf daartoe het initiatief nam en niet het ACW, dat weliswaar graag op de kar sprong.
Hij geloofde niet meer in sociaal toerisme wegens ‘te duur’ en wegens ‘betere buitenlandse alternatieven’. Hij was/ is ervan overtuigd dat een minister de wet mag omzeilen.
In zijn eigen stad wilde hij zo’n centrum niet wegens “te dicht bij Engeland’.
Hij zorgde er voor dat de directrice over overvloedige financiële middelen kon beschikken en dat voor alles en nog wat een beroep kon gedaan worden op allerlei fondsen, waaronder vooral het Europees integratiefonds. Hij vond de opvang in het luxecentrum ‘sober’.
Hij beweerde ‘dat hij de wet zou wijzigen’ als het gerecht hem ongelijk gaf en dat hij het centrum nog liever zou laten verkrotten dan er opnieuw vakantiegangers in te steken.
De Westendenaars hebben bij vorige parlementsverkiezingen al met hem afgerekend. Misschien blijven ze dat ook in de toekomst doen.

En toch werd het asielcentrum uiteindelijk gesloten …
Het actiecomité was overtuigd van zijn gelijk en hield voet bij stuk. Ook nu heeft de aanhouder gewonnen. In tegenstelling tot wat Michel Landuyt hoopte, nam de weerstand niet af en na verschillende rechtszaken in Veurne, Brugge, Gent en Brussel werd dan toch op 19 juni 2003 een ‘rechtvaardige rechter’ gevonden die oordeelde dat het centrum dicht moest binnen de 6 maanden (namelijk op 19 december 2003). Het feit dat de asielzoekers woonden in een centrum voor verblijfsrecreatie gaf dus de doorslag.
Er was die dag grote blijdschap en opluchting in het dorp. En nu maar uitkijken naar een nieuwe toekomst voor ‘Zon en Zee’!!! Kon het ooit weer een toeristisch centrum worden???

… en ook verkocht, maar na onwaarschijnlijk veel hindernissen genomen te hebben
In de zitting van 14 oktober 2003 verklaarde de Ministerraad zich akkoord met de verkoop in 2003 van het opvangcentrum voor zover de verkoopprijs de geschatte waarde van 9.660.000 euro bereikte.
Maar de bodemattesten, als die al ooit bestaan hadden, bleken verstreken te zijn. Zonder geldige attesten kon de verkoop niet doorgaan. Op 31 januari 2004 schreef “Het Laatste Nieuws” dat het een vergetelheid betrof.
Zodra de attesten er waren, werd verondersteld dat het centrum nu wel te koop zou aangeboden worden. Weer mis!! Op 21 mei 2004 liet de kalfvleessector via de rechter beslag leggen op het domein omdat ze eerst een tegoed aan te veel betaalde belastingsgelden wilden terugkrijgen.
De overheid tekende daartegen verzet aan en dat betekende weer uitstel.
Het Federaal Agentschap voor de opvang van Asielzoekers (Fedasil) bleef tot eind oktober 2004 verantwoordelijk voor gebouwen en personeel. Op 3 november 2004 werden de sleutels overhandigd aan de Regie der Gebouwen. Zij betaalden het personeel verder tot 1 januari 2005.
Op 2 november 2005 werd eindelijk beslist dat ‘Zon en Zee’ mocht verkocht worden. De kandidaat-kopers dienden tegen 1 december 2005 een schriftelijk bod uit te brengen.
Diegene die dat deden, werden uitgenodigd op een mondelinge opbieding op 12 december 2005.
Het hoogste bod bedroeg 9.005.000 euro.
Aangezien dit bod de geschatte waarde van 9.660.000 euro niet bereikte, moest het voorgelegd worden aan de Ministerraad. Deze aanvaardde tenslotte toch het 655.000 euro lagere bod in de zitting van 14 december 2005 zodat de verkoop kon doorgaan. Tegenover een aankoopprijs van 13,6 miljoen euro, betekende dat dus een verlies van meer dan 4,5 miljoen euro. Reken daarbij ‘nog gedane investeringen’ (194.428 euro) en ‘onderhoudskosten’ (94.970 euro) en ‘verwarming tijdens leegstand’ (47.924 euro) en ‘gerechtskosten’ (13.071 euro), dan komt het totaal geleden verlies volgens het Rekenhof op 5.177.724 euro (meer dan 200 miljoen BFr!). of 37%.
Bij akte van 22 december 2005 heeft de Belgische Staat het centrum verkocht. Een feestelijke dag voor Westende!!!
Amper één dag na de ‘verkoop’ en na het ‘feesten’ werd het enthousiasme in Westende echter alweer bekoeld. De Brugse rechtbank van eerste aanleg besliste namelijk dat de verkoopsovereenkomst niet mocht goedgekeurd worden. Er was immers een klacht van de nv Parsifal Ontwikkeling uit Wilrijk.
De klager had op 1 december een offerte ingediend. Op 5 december zouden de verkoopsvoorwaarden eenzijdig gewijzigd geweest zijn waardoor de rechten van Parsifal zouden geschonden zijn.
Er moet dus gewacht worden tot de rechter daarover een uitspraak ten gronde gedaan had.
Op 8 maart 2006 besliste een rechter in Brugge dat de federale overheid eindelijk het centrum mocht verkopen.
Het is haast niet te geloven dat zoiets allemaal mogelijk is!!

Wie zijn de nieuwe eigenaars?
Op 8 januari 2007 verscheen de verkoop in het Staatsblad, met de volgende tekst

Art. 8. De akte van 22 december 2005 houdende verkoop door de Belgische Staat aan :
- de NV "leperse Bouwmaatschappij", afgekort "IEBO", koper voor 25 %;
- de NV "IMMOGROUP JOYE", afgekort "IMMO JOYE", koper voor 12,50 %;
-de NV «TWIN INVEST», koper voor 50%;
-de NV IMMO KAMAR», koper voor 6,25%;
-de NV «SISSAU IMMOBILIËN», koper voor 6,25%
van een complex van gronden, gebouwen en constructies gelegen Vakantiestraat 1, +1, en 2 te Middelkerke, met een totale oppervlakte van 5 ha 28 a 94 ca voor de prijs van 9.005.000 EUR.

Met al die groepen/ vennootschappen is het nooit eenvoudig om te weten wie daar juist achter zit.
De ‘Ieperse (?) bouwmaatschappij NV’ (IEBO) heeft zijn zetel in de Albert I – laan 234 in Nieuwpoort.
Volgens de notulen van de jaarvergadering van 4 mei 2005 is ze samengesteld uit de volgende rechtspersonen tot aan de jaarvergadering van 2011:
BVBA IMMAD, met zetel in de Albert I – laan 234 in Nieuwpoort, met als vaste vertegenwoordiger Luc Wille, Emile
Verhaerenlaan 34 in Nieuwpoort.
NV FABIOLA, met zetel in de Lagaenestraat 5 in Diksmuide, vast vertegenwoordigd door Guido Declercq, Generaal Notermanlaan 22 in Oostduinkerke.
NV NOORDZEEPARKEN, met zetel in Duinenweg 493 in Middelkerke, met als vaste vertegenwoordiger Louis Dobbelaere, wonende op hetzelfde adres.
NV ZEEPARKEN, met zetel in Generaal Notermanlaan 22 in Oostduinkerke, vast vertegenwoordigd door Guido Declercq op hetzelfde adres.
De NV FABIOLA werd benoemd tot voorzitter van de raad van bestuur, de andere werden benoemd tot gedelegeerd bestuurder.

De NV Immogroup Joye (“IMMO JOYE”), met zetel in de Normandielaan 13 in De Haan, is gevormd rond de onafscheidelijke tweelingbroers André en Roger Joye, twee West-Vlaamse ‘’selfmade men’ die ooit waren begonnen als arbeiders op een scheepswerf en later furore maakten met de eerste lunaparken en dancings aan de kust. Casinobazen zijn ze ook geworden, met de hulp van die andere grote naam aan de kust, Luc Rammant (+ maart 2010), ooit uitbater van het Middelkerks casino.

Charles Depoorter is de man achter de NV Immo Kamar Middelkerke, zeedijk 63.

De NV «TWIN INVEST», Albert I laan 96 Oostduinkerke, soms ook vermeld als ‘Twin Properties’, maakt deel uit van de NV Gromabel, een gerenommeerde vastgoedholding, actief in projectontwikkeling met jarenlange ervaring in nieuwbouwprojecten, tweede verblijven en vakantieparken aan de Westkust, Limburg en Noord-Frankrijk.
Daarachter gaan ook de voormalige Unilin – investeerders (Quickstep) schuil, die gespecialiseerd zijn in isolatie, laminaten en isolerende daksystemen.

De NV «SISSAU IMMOBILIËN», Zeedijk 127 of Leopoldlaan 101 Middelkerke.

Ik dacht eerst dat de groep ‘Caenen’ ook mede-eigenaar was, maar de heer Gregory Caenen antwoordde mij dat dit niet het geval is. Misschien zijn er nog wel andere. Ik heb ze echter niet teruggevonden.

Einde februari 2007 verkondigden de kranten dat de gebeden van de Westendenaars zouden verhoord worden. “Het consortium van nieuwe eigenaars zal het gele hoofdgebouw uitbesteden aan een koppel van echte Westendenaars, Jan Dobbelaere en Stefanie Surmont, die actief zullen zijn onder de naam ‘Zeester Vakanties’. Zij zullen zich specialiseren in de korte verblijfsformule en zullen tegen de paasvakantie 2007 starten met het ‘Aparthotel Zon en Zee’ met 22 appartementjes en 8 studio’s.”
Door op het volgende URL – adres te klikken kunnen jullie kijken naar het filmpje dat de regionale zender Focus draaide ter gelegenheid van de opening. http://www.youtube.com/watch?v=54KuEvPIDis&feature=related

Buiten het hoofdgebouw en één gebouw in de Matthieulaan werd alles afgebroken en zo ligt het er nog steeds op het einde van 2010, 7 jaar na de sluiting. In een volgende bijdrage zal ik eens uitleggen welke de redenen daarvoor zijn.

Ondertussen is Westende – dorp nog slechts de schaduw van weleer. Dat de verantwoordelijken daar maar eens over nadenken!!

Bronnen
Artikel in “De Zeewacht” van 23.02.2007 van xtmhttp://www.dekamer.be/FLWB/pdf/51/2779/51K2779001.pdf
http://www.ejustice.just.fgov.be/tsv_pdf/2005/06/07/05079809.pdf
Artikel in ‘De Morgen’ van 10.01.2004 van Douglas De Coninck
http://www.vldmiddelkerke.be/?content=wie foto Michel Landuyt
http://www.johanvandelanotte.be/ foto Johan Vande Lanotte
http://www.lijstdedecker.com/nl/jean-marie-dedecker-186.htm foto Jean-Marie Dedecker
Artikel “Het Nieuwsblad” van 19.08.2002 Foto van Piet Van Belle

Rechtzetting ingevolge een email ontvangen vanwege Jan Dobbelaere

De groepen die de gronden en gebouwen aankochten vormen op heden de NV Zon en Zee.
Louis Dobbelaere zit in de firma IEBO via Kriss Vakantieservice BVBA, Henri Jasparlaan 179. Deze laatste firma kocht kort na de openbare verkoop de hotelgebouwen (gele gebouwen) over van de NV Zon en Zee. Jan Dobbelaere en Stefanie Surmont baten dus het Aparthotel uit in opdracht van Kriss Vakantieservice BVBA, waarvan vader Louis Dobbelare de zaakvoerder is.

05-12-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (0)

Op vrijdag 26 november 2010 ’s avonds had een volksfeest plaats ter gelegenheid van de officiële inhuldiging van het zopas vernieuwd stuk van de Henri Jasparlaan tussen de kerk van Westende-dorp en de Doornstraat, zijnde een afstand van 370 meter.
In allerijl werden dinsdag, in de plassende regen, nog boompjes geplant, kwestie van goed voor de dag te komen op de ‘plechtigheid’.
Zoals iedereen zeker, kreeg ik daarvoor onderstaande uitnodiging in de bus.

Henri Jasparlaan open (Het Nieuwsblad 16.11.2010 vln)
De Henri Jasparlaan is dus weer open voor het verkeer. Vroeger heb ik er mij vaak over beklaagd dat er zelfs geen voetpad was. Ik vond dat, zoals vele onder jullie waarschijnlijk, bijzonder erg omdat veel jonge kinderen, eventueel met ouders, er langs moeten om zich naar de gemeenteschool te begeven. Een andere reden om die laan te vernieuwen, naast noodzakelijke periodieke werken aan de riolering en energiekabels, was het feit dat er onvoldoende parkeergelegenheid was om de ouders toe te laten hun kinderen aan de school af te zetten.
Die laan is nu afgewerkt en daaraan is nu voldaan, dus juichen wij die vernieuwingen toe.

De aankondiging van de werken
In tegenstelling tot de werken aan de Leopoldlaan en aan het marktplein in Middelkerke, die dagelijks wel door iemand beschreven en besproken werden/ worden, heeft de Henri Jasparlaan eigenlijk weinig aandacht gekregen in de voorbije weken. Het is natuurlijk een ‘veel minder belangrijk’ werk.
Op 13 juni 2010 verklaarde Janna Opstaele, schepen van openbare werken, dat “de werken goed opschieten en dat het stuk tussen de Doornstraat en de Westendelaan een prachtige laan zou worden. De riolering wordt vernieuwd en alle huizen worden aangesloten op het stelsel waarbij regenwater en vuilwater gescheiden worden*. Ook de bovenbouw wordt vernieuwd en er komen brede trottoirs en aan beide zijden een fietspad. We willen de Jasparlaan ook een gezellig karakter geven en daarom komen er bomen en groen. Er is ook speciale aandacht voor de omgeving van de gemeenteschool. Daar komt een kiss-and-ride-zone zodat ouders hun kinderen veilig kunnen bezorgen en afhalen. Er komt op bepaalde plaatsen ook geschrankt parkeren waarbij de auto's schuin tegenover het voetpad staan.”
* Op dit moment zijn er in Vlaanderen nog veel ‘gemengde’ rioolstelsels. Het hemelwater wordt samen met het afvalwater afgevoerd. Dat heeft echter heel wat nadelen. Bij droog weer bezinkt het vervuilde slib van de huishoudens in de riolen. Als het hevig begint te regenen, kunnen de riolen de grote hoeveelheid water niet meer aan. Dat loopt dan via over - storten in beken en rivieren. Het afvalwater wordt sterk verdund wat het zuiveren van het water moeilijker maakt, zodat de waterkwaliteit er fel onder lijdt.
Hemelwater dat meteen via de rioleringen wordt afgevoerd, komt dus niet in de bodem terecht. Nochtans is dat nodig om de grondwatervoorraden aan te vullen.
De Henri Jasparlaan is de eerste straat in Middelkerke met gesplitste stelsels.

Op 23 juni 2008 om 20 uur had er een infovergadering plaats in de Calidris. Ik kon daarop helaas niet aanwezig zijn en ik kan jullie dus niet vertellen hoeveel bewoners er aanwezig waren, welke suggesties er gedaan werden en of er daar wel rekening mee gehouden werd. De werken waren trouwens toen al meer dan twee maanden bezig.
In Het Nieuwblad van 25 juni 2008 lezen we ongeveer hetzelfde maar efo schrijft dat er een kus- en rijzone komt, “dat zijn enkele parkeerplaatsen die tijdens de spitsuren voorbehouden zijn voor het veilig afhalen en afzetten van kinderen.”
Op het Arthur Meynneplein konden we tijdens de duur van de werken informatie daarover aflezen op volgend bord.

Kritisch bekeken…
Zoals altijd heb ik de afwerking van de laan kritisch bekeken. Daarbij is mij één en ander opgevallen.

Schuine parkeerplaatsen
Er werden schuine parkeerplaatsen aangekondigd. Die zijn er ook maar dan tussen de Duinenlaan en de Doornstraat waar slechts een paar woningen staan. En nu maar hopen dat ze toch regelmatig bezet worden! Door bezoekers van de ‘Westendia’ of van de jaarlijkse aperitiefconcerten? Als die tenminste niet op het A. Meynneplein blijven!

Waarom werden er ‘parkeerstroken’ voorzien vóór de garages?
Daarover heb ik het al gehad toen ik de werken in de Zuidstraat beoordeelde.

Ik stel nu vast dat men het hier opgelost heeft door de parkeerplaatsen te markeren om er inritten van te maken.

Te laat klaar? Te vroeg in gebruik genomen?
De lokale firma Norré – Behaeghel had dus 100 werkdagen om de werken op te knappen. De juiste dag van de start van de werken ken ik niet, maar onderstaande foto dateert van 23.03.2010.

Wie plant (van het werkwoord ‘plannen’) en wie betaalt?Om daarover te kunnen uitweiden, heb ik inlichtingen moeten inwinnen bij de bevoegde diensten. Daarom vroeg ik aan ‘Wegen en Verkeer, Secretariaat Ingenieurs’ in Brugge de lijst van de gewestwegen in Middelkerke. Daarop vond ik ook de Henri Jasparlaan tussen de Grossettilaan en de Westendelaan, die ooit de naam van N388 meekreeg.
Op de website http://wegen.vlaanderen.be/communicatie/wegentelefoon.php kan men lezen dat het ‘Agentschap Wegen en Verkeer (MOW)’ instaat voor de aanleg (voorbereiding, ontwerp, plannen, bouw, uitvoering, ..) en het onderhoud van de Vlaamse gewest- en autosnelwegen. Daarom wou ik wel eens weten wie die werken moest betalen.
De reeds genoemde gewestelijke dienst heeft mij dan uitgelegd wat een mobiliteitsconvenant is.
Omdat bij zo’n project gemengde verantwoordelijkheden in het spel zijn, moeten daarover afspraken gemaakt worden. De Vlaamse overheid is bevoegd voor haar gewestwegen op het gebied van ruimtelijke ordening maar de gemeentelijke overheid is bevoegd inzake lokale ruimtelijke ordening en parkeerbeleid. Ze beheert ook het gemeentelijk wegennet, dat verstrengeld is met het gewestelijk net en is tevens bevoegd op politioneel gebied. Ook de verdeling van de kosten wordt in zo’n ‘convenant’ vastgelegd.
Daarom heb ik aan de technische dienst van de gemeente gevraagd wat er daaromtrent afgesproken werd.
Zeer groot was mijn verwondering toen de mobiliteitsambtenaar van de gemeente mij meedeelde “De Henri Jasparlaan was vroeger een gewestweg, maar werd door de gemeente overgenomen waardoor het een paar jaar geleden een gemeenteweg geworden is. Er konden dus ook geen convenanten afgesloten worden voor de herinrichting van de straat. Alle kosten zijn voor de weginrichting zijn dus ten laste van de gemeente.
De gemeente heeft gelijk want bij besluit van de gemeenteraad van 12 december 2002 werd de Henri Jasparlaan, samen met vier andere gewestwegen, overgenomen door de gemeente, omdat het gewest die overdracht wenste.
Men kan zich nu natuurlijk de vraag stellen waarom de gemeente een gewestweg overneemt en dan later zelf en alleen voor de renovatie moet opdraaien. Zo is het echter niet! Voor het geheel van de overgenomen wegen kreeg de gemeente een investeringssubsidie van (afgerond) 7,5 miljoen euro. Bovendien wilde de gemeente ‘optreden als bouwheer voor het in goede staat brengen van het over te dragen wegvak, in combinatie met eventuele andere geschiktmakingswerken.”

Voor wanneer ‘Fase 2’?
De vernieuwing van het stuk Henri Jasparlaan tussen de Doornstraat en de Westendelaan wordt ‘Fase 1’ genoemd. Ik neem dus aan dat er nog een tweede fase komt. Wat ik niet begrijp en nooit zal begrijpen is dat men nieuwe wegen aanlegt terwijl de fietspaden er, 100 meter verder op het stuk tussen de Grossettilaan en de Doornstraat, uitzien zoals op de foto’s hieronder. Waarom wordt toch geen (kortstondig) herstelwerk uitgevoerd?

Een nieuw kerkpleintje
Samen met de Henri Jasparlaan heeft men ook het kerkpleintje vernieuwd. Het monument ter ere van de gesneuvelden in beide wereldoorlogen werd verplaatst (en wordt hopelijk later ook eens opgekuist?) . De bus heeft nu een ruime stopplaats en de kerkelijke plechtigheden, begrafenissen en huwelijken, zullen daardoor misschien vlotter verlopen. Of het werk absoluut onontbeerlijk was of gewoon deel uitmaakt van een prestigeproject ‘vernieuwing van dorpspleintjes’, daar kunnen de meningen verdeeld over zijn.
Als er later nog zitbanken komen en als de geplande verlichting ** werkt, dan kunnen enkele dorpbewoners daar plezier aan beleven.
In het parochieblad ‘Kerk en Leven’ drukt pastoor Lagast alleszins zijn tevredenheid uit over het ‘puik werk’. In de kerk achteraan is nu een mooie tentoonstelling te bekijken van foto’s van de Henri Jasparlaan en van het pleintje in de loop der tijden, opgezet door Marc Constandt en Els Bloes.

** Aanvulling
Het gaat over een sfeerverlichtingsinstallatie, die goedgekeurd werd in de gemeenteraad van 14 januari 2010 en die geraamd wordt op 36.662,06 euro ( = 1.466.482 BFr)
Zouden onze raadsleden nog wel weten hoeveel dat wel is? Ik vrees van niet!

Bronnen
http://www.west-vlaanderen.be/kwaliteit/Leefomgeving/Documents/beleidsnota_mobiliteit.pdf
Overeenkomst voor overdracht tussen gemeente en gewest.

28-11-2010, 00:00 Geschreven door stammer
Reageren (1)