|
Deze week wou ik uitzonderlijk eens een persoonlijke toets aan mijn blog geven.
Een feestelijk eindejaar is voor mijn vrouw en ik al vele jaren iets geweest waar wij naar uitkeken. Op een ‘normale’ kerstdag kwamen alle kinderen en kleinkinderen die minimum op 85 en maximum op 262 km van ons vandaan wonen. We vroegen ons af met welke geschenkjes ze ons nu weer zouden verrassen. Zij zijn namelijk erg vindingrijk. Wij versierden onze kerstboom op zijn mooist. De geschenken werden genummerd en onder en rond de kerstboom verspreid. Bij koffie en taart werden lotjes getrokken om de spanning erin te houden. De kleinsten onder de kleinkinderen belastten zich met het zoeken van het getrokken nummer waarna iedereen in de gaten hield hoe de gelukkige bestemmeling zou reageren.
Natuurlijk zorgden wij er altijd persoonlijk voor dat wij feestelijk uitgedost voor de dag kwamen, haren in de juiste plooi of kortgeknipt, hemd en das voor de oude. Iedereen wilde er op zijn best voorkomen.
Helaas was dit jaar alles anders: geen bezoeken, geen kerstdiner, geen geschenkjes, zelfs geen kerstboom. We hadden er misschien toch één moeten zetten om toch een beetje van de kerstsfeer op te snuiven. Maar alleen voor ons twee? Dat was allemaal vervangen door geschenken gebracht door een besteldienst of door de overwerkte in gebreke blijvende post, kaartjes, telefoontjes of facebookberichten. Heel attent, dat niet, maar wij misten toch zo onze kinderen en kleinkinderen. Onze haardos, zeer weelderig in mijn geval, hadden we zelf wat aangepakt, maar toch zagen we er nog verwaarloosd uit. Ja, wat doe je anders als de kappers hun schaar en tondeuse en kapsters hun krultang niet mogen gebruiken? Waar las ik ook weer dat we wel naar de h…. mogen maar niet naar de kapper? Ja, maar daarmee is je haar nog niet gesneden! Is dat dan met of zonder contact? Op anderhalve meter? Met mondmasker?
Op kerstavond voel je de eenzaamheid en het gemis aan familie het meest. Wij begonnen met ons af te vragen hoe we toch nog een weinig verstrooiing konden vinden. Zouden wij niet eens de kerstverlichting in Westende of Lombardsijde gaan bezichtigen bij duisternis? In onze straat bleef alles donker en verlaten. Op een gevorderd uur nog de straat opgaan? Neen, toch! Corona zorgt er trouwens al een hele tijd voor dat er hier nog maar weinig ‘passage’ is.
Zouden wij misschien eens deelnemen aan de etalagezoektocht? Nee, dat kon niet bij ons, enkel in Middelkerke, Westende-bad of Leffinge. Zijn er eigenlijk nog wel etalages in Westende en Lombardsijde?
Zou ik misschien eens mijn drone oplaten om te zien hoe druk het wel was in onze twee dorpen? Misschien ontdekte ik dan ook dat er in onze straat coronafuiven georganiseerd werden? Ook dat liet ik dan maar varen. Ik zou het wel zeer erg vinden, maar verklikken? En het is nog verboden ook! De kans dat we daar enige drukte op te zien zouden krijgen, was toch zeer klein. Je zou soms denken dat onze dorpen aan het uitsterven zijn.
Hadden we dan toch niet iemand van onze dierbare familieleden kunnen zien?
We hadden de meeste niet meer gezien sinds de maand juli (6 maanden geleden) en 1 koppel sinds half oktober (2 1/2 maand geleden)
Wie zou ons knuffelcontact moeten zijn? Lotje trekken of met de dobbelstenen gooien?
We zijn dus met twee en we mogen elk een knuffelcontact uitnodigen … maar niet tegelijk! Hoe zouden we dat moeten doen? En wie zegt dat het knuffelcontact niet besmet is, zonder symptomen? We zagen dat dus niet zitten!
We hadden kunnen afspreken in de tuin met 2 personen (en eventueel hun kinderen tot en met 12 jaar, want buiten mocht dat), naast ons getweeën. Ze zouden rechtstreeks van de straat naar de tuin moeten wandelen (dat kan!), 1,5 meter afstand houden en een mondmasker dragen. We konden eventueel, als de nood hoog zou zijn, voor de bezoekers een ppot in het tuinhuis zetten, want ons huis mochten ze niet betreden.
We zouden een mooi zangkwartet kunnen vormen en de buren zouden mee kunnen genieten van onze ‘Adeste fideles’. Misschien kregen we ze zelfs aan het meezingen? Zie je ons daar al staan met onze rode puntmuts met pompon rond de vuurkorf en naast de kerstboom en met ons kerstdrankje, een warme choco of een Glühwein? En met hapjes, natuurlijk! Om te drinken of te eten zouden we wel ons mondmasker mogen afzetten. Of is dat te gevaarlijk, altijd masker op – masker af? Gezellig toch? Of is het fijn stof van de vuurkorf te slecht voor de longen? Even erg als corona?
 
En wat als er sneeuw zou gelegen hebben? Of als de temperaturen onder nul waren gezakt? Dan hadden onze gasten snel huiswaarts willen keren, niet enkel wegens de gevaarlijke staat van de wegen, maar ook omdat ze om middernacht bij het luiden van de avondklok, thuis zouden zijn. En ‘Bob’ had niet kunnen genieten van meer dan één van onze heerlijke drankjes. Of anders moesten ze in het tuinhuis slapen. Neen, zo’n kerstavond wilden we onze kinderen niet aansmeren. Daarvoor zijn ze ons te lief!
Bleef ons dus niets beter te doen dan met een hapje en een drankje, naar de TV te kijken? Op 2,5 centimeter van elkaar wel te verstaan, om er toch iets speciaal van te maken. Na ‘Thuis’ een magere ‘Vrede op aarde’ en het grove ‘Geubels en De Hollanders’ waarvoor ik slechts één keer een poging gedaan heb om mijn lachspieren te activeren.
’s Anderendaags op de kerstmiddag hebben we toch onszelf verwend. Zoals elk jaar genoten wij van een menu van ‘ ’t Hoeveke’, maar deze keer aan huis geleverd. ‘Take away’ heet dat nu!
Gelukkig is er ook ‘Microsoft Teams'
Met dit programma kunnen mensen vanop verschillende plaatsen met elkaar chatten, videobellen en samenwerken in documenten.
Het werkt ook op laptops, desktop PC’s, smartphones en tablets en op vrijwel elk besturingssysteem.
Ook een WhatsApp - telefoontje bracht de kinderen dichter bij ons en heelde het eenzaamheidsgevoel.
Ik moet nog veel bijleren, dat wel, maar het was toch leuk.
’s Avonds werden we opnieuw ‘vergast’ op een ‘sprankelende’ TV – avond. Wij kijken regelmatig naar de ‘Kampioenen’ en er zijn veel stomme afleveringen bij maar soms ook eens een goeie. Deze kerstaflevering 2020 was van het stomste dat we ooit te zien kregen. Sorry aan de hevige supporters maar als dit een eerbetuiging moest zijn aan Johny Voners alias Xavier Waterslaeghers. Amai! Maar ja, jullie weten het ook: over smaken, sensaties en kleuren valt niet te twisten…
Was er dan geen andere oplossing?
We hadden de zaak ook kunnen omkeren. Wij hadden op bezoek kunnen gaan bij onze kinderen. Bij één van hen kon al niet voldaan worden aan een eerste voorwaarde wegens ‘geen rechtstreekse toegang tot de tuin’. Bij twee daarvan kon niet aan een tweede voorwaarde voldaan worden: zij hebben zelf oudere kinderen en met ons daarbij zou dat op een coronafuif gelijken. De bevoegde minister gaf wel de pap in de mond. Er zou geen ‘bloeddorstige’ jacht op overtreders plaatsgrijpen, ‘onderverstaan’ doe dus maar. Er zouden ook geen drones overvliegen, maar toch … Beter thuisblijven, dus!
Jullie kunnen met ons vaststellen dat we geen van onze drie kinderen op een deftige, leuke, warme manier konden ontvangen. We zullen dat in 2021, als het coronaspook misschien volledig verdreven is, moeten inhalen. En 2020 proberen te vergeten, al twijfel ik eraan of ons dat wel zal lukken.
Besluit
Natuurlijk zullen er onder jullie zijn die ons als klagers zullen bestempelen. Ik kan jullie verzekeren dat deze eindejaarperiode ons toch nog gelukkig maakte. We zijn dankbaar dat we onze gezegende leeftijd mochten bereiken en dat het coronaspook (tot nog toe) aan onze deur voorbijgegaan is.
Ik wens al mijn bloglezers een gelukkig en gezond nieuw jaar.
|
