|
In 2008 schreef Anneriek van Heugten, haar elfde boek voor kinderen van een jaar of tien. Ze koos toen als titel ‘De villa in de duinen’. Een gedeelte van haar inspiratie vond ze toen na een bezoek aan onze villa ‘Les Zéphyrs’. Ze houdt er immers van in haar boeken terug te grijpen naar het verleden en een oud zomerhuis van een rijke familie uit de grootstad die hier met personeel haar vakantie doorbracht, leende zich daartoe opperbest. Jullie kunnen verder lezen wat ze daar zelf over schrijft.
Misschien herinneren sommige onder jullie zich nog dat ik al twee keer vroeg om haar een ruggensteuntje te willen geven in een wedstrijd van een Nederlands dagblad dat zich richt op West-Brabant en Zeeland. Ze werd immers in 2010 en 2012 genomineerd voor de publieksprijs voor het Zeeuwse boek met haar boeken ‘Drijven op een dak’ en ‘Twee gouden ringen’. Met succes trouwens! In 2010 won ze en in 2012 werd ze vierde.
 
Stemmen voor een dergelijke publieksprijs gaat natuurlijk niet over de inhoud noch over het talent van de auteur, maar haar naam kreeg er wel een betere weerklank door.
Haar loopbaan (bekendheid) gaat er immers nog steeds op vooruit. Anneriek is een zeer productieve auteur en zo komt het dat vandaag reeds meer dan 30 boeken op haar naam staan.
Haar laatste boek heet ‘Aan de rand van de stilte’. Dat is een regel uit een tekst van Hector Berlioz, een klassieke componist en een vriend van Adolphe Sax, waarmee hij het geluid beschreef van de saxofoon. Jullie weten natuurlijk ook wel dat Sax de Belgische uitvinder is van dat muziekinstrument.
Het is een meeslepend verhaal over de passie voor muziek, waarin feiten en fictie moeiteloos samengaan.
'Aan de rand van de stilte' staat op de longlist van twaalf boeken voor de Thea Beckman prijs, een jaarlijkse prijs voor het beste historische jeugdboek die op 19 september 2015 uitgereikt wordt.
Het is ook één van de 25 leestips, die vijf jongeren van ‘Jonge Jury Boekgenootschap’, samen met professionals uit het boekenvak, gaven om het publiek wegwijs te maken in het overweldigende aanbod van boeken.
Ik ben dus echt trots op mijn schoondochter! Dat mag toch ook eens, nietwaar?
Opdat jullie haar ook wat beter zouden leren kennen, heb ik haar gevraagd eens een stukje over Westende te schrijven. Ze deed dit met veel plezier.
Op haar persoonlijke blog en haar boekenblog kunnen jullie heel wat meer lezen over haar leven en haar werk.
Bronnen
https://nl.wikipedia.org/wiki/Anneriek_van_Heugten
http://www.anneriekvanheugten.com
http://annerieksboeken.blogspot.com
Westende en ik
Als ik in Westende kom, overvalt me tegenwoordig vaak een dubbel gevoel. Aan de ene kant is er een ervaring van thuiskomen, aan de andere kant een gevoel van heimwee. Van beide kun je, rationeel gezien, zeggen dat ze misplaatst zijn. Westende is nooit mijn ‘thuis’ geweest, dus thuiskomen kan ik er in principe niet, en heimwee heb je meestal naar een plek waar je op dat moment juist niét bent. Maar ratio is niet wat hier de overhand heeft. Mijn band met Westende is er een vol emotie.
Bijna dertig jaar geleden kwam ik er voor het eerst. Nerveus, onzeker, want ik werd voorgesteld aan de ouders van mijn lief. Hoe zouden zij als echte West-Vlamingen reageren op het ‘Hollandse’ lief van hun zoon? Een pluspunt, denk ik, was dat ik al wel bekend was met West-Vlaanderen en een beetje West-Vlaams verstond, dankzij de drie jaren die ik in Brugge had gewoond.
Of ik die eerste keer veel van Westende heb gezien, herinner ik me niet. Ik was waarschijnlijk te veel gefocust op hoe ik op mijn toekomstige schoonouders zou overkomen. Maar daarna heb ik dat gemis ruimschoots goedgemaakt. Want ik was een blijvertje. Ik promoveerde van lief tot schoondochter tot moeder van de kleinkinderen. En telkens als we met het gezin in Westende waren, wilde ik, afkomstig uit het diepe Nederlandse binnenland, opgegroeid in een bosrijke omgeving waar zee en strand gelijk stonden aan onbekende, exotische oorden, naar de dijk. Even uitwaaien, even de zee zien, even een vakantiegevoel krijgen, en als het weer het toeliet, even met de voeten in het water. Het werd allengs zo vertrouwd, dat ik me in Westende een beetje ‘thuis’ begon te voelen. En ik niet alleen. Op den duur wisten ook de kinderen het perfect: als we na bijna anderhalf uur rijden ‘de koning op zijn paard’ in Nieuwpoort en ‘de mooie oude auto’s’ in Westende waren gepasseerd, waren we bijna thuis bij opa en oma.
We flaneerden over de dijk, dronken koffie of iets sterkers op een van de vele terrassen, terwijl de kinderen zich uitleefden in een go-cart of trapauto. We zaten middagen op het strand, plonsden in de zee, zochten schelpjes en bouwden zandkastelen. Op weg naar zee kochten we in de Essex Scottishlaan nog gauw een tijdschrift of een strandschepje bij Monique, en op de terugweg liepen we binnen bij Rozilda om te kijken of er nog koeken waren. ’s Avonds schudden we het zand uit onze haren, kleren en handdoeken in de tuin bij opa en oma. In de herfst en winter, als de toeristen verdwenen waren, de terrassen afgebroken en de Brusselse eigenaren van de winkeltjes op de dijk weer vertrokken, waaiden we uit langs de branding en zagen daar zelfs eens ijsschotsen drijven. De Calidris en hotel St.-Laureins, uittorenend boven de duinen, de strandcabientjes, de trappen naar het strand, de blauw-witte bankjes op de dijk … ze blijven een gevoel van vertrouwdheid oproepen.
Westende, en bij uitbreiding de hele Vlaamse kust, vormde de inspiratiebron voor mijn boek ‘De villa in de duinen’. Dikwijls als we over de dijk of door de straten wandelden, in Westende maar ook in Nieuwpoort, keek ik geïntrigeerd naar de pareltjes van vooroorlogse bouwkunst die je zomaar tegenkwam tussen de strakke nieuwbouwappartementen. Voormalige villa’s van welgestelde families uit het binnenland, die de zomers doorbrachten in hun buitenhuizen aan de kust. Dat gegeven activeerde mijn schrijversbrein: die oude villa’s moesten toch fascinerende verhalen herbergen! Uiteindelijk resulteerde mijn gefantaseer met behulp van wat aanvullende research in ‘De villa in de duinen’. Het boek werd in aanwezigheid van enkele Westendse schoolklassen gepresenteerd in Villa Les Zéphyrs, heel toepasselijk vanwege het onderwerp, en met een extra dimensie dankzij mijn band met Westende.
Allemaal warme, mooie herinneringen, die ik mijn leven lang zal koesteren. En het zijn juist die herinneringen die dat gevoel van heimwee met zich meebrengen. Sinds mijn lief vier jaar geleden overleed, kan een bezoek aan Westende soms een weemoedig verlangen doen opspelen naar de tijd dat we een gewoon, gelukkig gezin waren, hand in hand over de dijk wandelend en volop genietend van het typisch Westendse vakantie-thuisgevoel.
Ik kom nog steeds graag in Westende. En ik wandel nog steeds graag over de dijk. Alleen, met de kinderen of met opa en oma. Het blijft tenslotte een plek waar elk gebouw, elke straat, elk stukje strand en elk metertje dijk onlosmakelijk verbonden is met mijn lief. En al zal het nooit meer zo onbezorgd hetzelfde zijn, het vakantie-thuisgevoel is gelukkig gebleven.
|
