Wat houdt een roeping eigenlijk in?
Volgens Wikipedia is dat het subjectieve idee dat iemand heeft dat hij een taak te volbrengen heeft.
Deze taak kan ook maatschappelijk zijn (arts, verpleegster, leerkracht, …) maar ik wil het hierna enkel hebben over de geestelijke roeping waardoor iemand predikant, priester, broeder, zuster, missionaris of diaken wordt.
Dat houdt natuurlijk heel wat meer in dan het ‘volbrengen van een taak’. Laten we daar eens wat nader op ingaan.
Het ligt geenszins in mijn bedoeling de katholieke kerk te bewieroken of af te breken. Mijn kernpunt is de roepingsdag die op 27 augustus 1961 in Westende plaatsvond. In het kader van deze druk bijgewoonde bijeenkomst, kon ik niet anders dan mij afvragen waarom er in de voorbije decennia een geleidelijke maar grote terugloop was van het aantal roepingen.
Jullie zullen het ook wel vanzelfsprekend vinden dat ik, als leek, zelf niet in staat ben het antwoord daarop te geven. Ik moest dus de mosterd halen bij beter geïnformeerde die ook meer betrokken zijn bij de materie. Getuige daarvan de onderstaande paragraaf die soms wat geleerder aandoet dan wat jullie van mij gewoon zijn.

Voelen jongeren zich dan niet meer geroepen?
Het woord 'roeping' is een geladen woord. Jongeren geven vaak te kennen dat ze er een zekere achterdocht tegenover koesteren. Wellicht hangt dit samen met het feit dat zij het soms moeilijk hebben met engagementen op lange termijn. Een andere oorzaak van deze achterdocht ligt bij de expliciet religieuze invulling van het begrip hoewel roepingen zich op vele manieren kunnen manifesteren. In de media wordt ook dikwijls over de religieuze roeping gesproken met een negatieve (of spottende) connotatie. Het zijn vooral berichten in de aard van “in het seminarie te X schreef geen enkele kandidaat zich in” of “het aantal roepingen is weer gedaald ten opzichte van vorig jaar”, enz.
Het aanzien van de kerk, dat in de voorbije jaren een lelijke deuk gekregen heeft, speelt daarbij ook een rol. Mensen laten zich tegenwoordig zelfs ontdopen.
Op de website http://www.knr.nl/documenten/lezingfrBianchi.pdf heb ik een opsomming gevonden van de redenen die aan de basis zouden kunnen liggen van het laag aantal roepingen dat vandaag genoteerd wordt.
Allereerst sociologische : het teruglopen van de geboortes, het feit dat je steeds zeldzamer grote gezinnen aantreft (en verschillende onderzoeken hebben aangetoond dat veel roepingen tot het priesterschap en het religieuze leven voortgekomen zijn uit gezinnen met veel kinderen), het verminderen van het aantal christenen (het christendom is in de minderheid geraakt).
Op economisch vlak heeft de algemeen toegenomen welstand het panorama radicaal veranderd, vergeleken met de naoorlogse jaren die een opbloei hadden laten zien van priester- en kloosterroepingen in een context van armoede en gebrek.
Op cultureel niveau wordt gesproken over onze maatschappij als over de eerste
posttraditionele maatschappij. De breuk met de traditie vormt een belangrijk element in de crisis van het geloof en in de overdracht ervan, hetgeen ook leidt tot een zwakkere greep van het kerkelijk instituut op het leven en bewegen van personen.
De secularisatie, en heden ten dage misschien de “secularisatie van de secularisatie”, is nóg een oorzaak, vanwege de opkomst van een cultuur die gekenmerkt wordt door het nihilisme en door de technologie- en informaticasamenleving. Al deze factoren hebben ertoe bijgedragen de “christelijke” wereld te verwijderen van een maatschappij die tot op de dag van gisteren veelal doordesemd was van de Kerk.
Deze crisis van het christendom brengt vanzelfsprekend een crisis van het religieuze leven met zich mee. Een groot deel van de congregaties die gesticht zijn met een bepaald doel – sociaal, hulpgevend, caritatief... – hebben inmiddels de ervaring opgedaan, dat het zo specifieke principe dat aan hen leven heeft gegeven, zich nu transformeert tot een principe dat leidt naar de dood : het maakt hun tegenwoordigheid doelloos en misplaatst.
Andere factoren, die beslist niet gunstig zijn voor het ontstaan van nieuwe roepingen, vinden we op kerkelijk gebied : de onbekendheid met de fundamentele waarheden van het geloof, zelfs onder christenen die praktiseren, het feit dat de geloofswoorden en – gebaren vandaag niet meer voor zichzelf spreken maar steeds weer moeten worden uitgelegd, hernieuwd, gerechtvaardigd, de stemming van vermoeidheid en frustratie tenslotte, die men bespeurt in talloze christelijke gemeenschappen.
Zij ontdekken immers dat de doelen waarvoor ze zich inzetten efficiënter en zonder celibaatsverplichting via andere vormen van werk en verbintenis kunnen worden bereikt. De groei van het welzijnswerk heeft duidelijk gemaakt dat het religieuze leven in feite niet nodig is om bepaalde vormen van getuigenis en dienstbaarheid ten gunste van armen en noodlijdenden gestalte te geven.
Om tot de wereld van de jongeren te komen, moeten we denken aan de snelle antropologische verandering, die een sterke dissymmetrie heeft geschapen tussen de verplichtingen die het religieuze leven met zich meebrengt en de verwachtingen van jonge mensen. Denken we alleen al aan wat men tegenwoordig bij heel veel jongeren opmerkt : de moeite die zij hebben om een keuze te maken en tot zich te laten doordringen dat die definitief zou kunnen zijn, alsook om vol te houden en trouw te blijven. Of ook aan hun onbegrip voor ascese en zich iets ontzeggen, hun behoefte aan zelfbevestiging op professioneel en economisch vlak, hun zoeken naar van de ene kant onafhankelijkheid, van de andere bescherming, hun vluchten voor lijden en vermoeidheid, hoe onpopulair celibaat en kuisheid bij hen zijn, niet alleen door hetgeen de communicatiemiddelen propageren, maar deels misschien door de nadruk waarmee kerkelijke middens het gezin ophemelen. Tenslotte – maar dat is niet de geringste reden – is er het analfabetisme wat het geloof betreft, hetgeen het nodig maakt, dat aan jongeren die toch naar de kerk zijn blijven gaan, elementaire catechese wordt gegeven.
Het valt goed te begrijpen dat al deze gegevens het religieuze leven voor de jongeren vreemd maken, ver weg, niet erg aantrekkelijk. En we moeten niet vergeten, dat die “jeugdige breekbaarheid” het volharden juist voor hen die erin slaagden in te treden, ook uiterst precair maken.

Wat is een roepingsdag?
Het is een dag waarop in een parochie alle priesters en zusters die er geboren zijn of die er geleefd hebben, bijeenkomen met de bedoeling nieuwe roepingen los te weken bij de parochianen.
Op initiatief van de toenmalige pastoor, kanunnik Wannyn, werd op 27 augustus 1961 ook in Westende zo’n samenkomst georganiseerd. Dat was een groot succes. Niet minder dan 11 paters of priesters en 18 zusters hadden gehoor gegeven aan de oproep om deel te nemen aan een mooie dag in ‘hun’ dorp, samen met hun broeders en zusters en met hun familie.
Jullie zien hieronder het prentje dat een blijde herinnering moest blijven aan de dag.

Natuurlijk moest de plaats van het gebeuren het klooster zijn dat in 1885 gesticht werd en al die tijd afhing van de orde van de zusters van de heilige Vincentius à Paulo van Kortemark. Niet minder dan elf zusters van die orde konden op de gelegenheidsfoto vastgelegd worden. Jullie zien ze hieronder.

Het zijn:
Op de bovenste rij van links naar rechts: de zusters Marie-Césarine (Georgine Norré), Marie-Bernadette (Martha Bourgeois), Marie-Gerda (Aline Viaene), Marie-Stanislas (Maria Morel), Marie-Gonzaga (Séraphine Verslype)
Op de onderste rij van links naar rechts: Marie-Borgia (Irma Maes), Marie-Celine (Madeleine Morel), Marie-Cyrilla (Espérance Morel), Marie-Noëlla (Sophie Verslype), Marie-Godelieve (Hilda Maes), Marie-Aloysia (Germaine Verslype)

Het verloop van de dag
Om 10 uur was de vergadering met familieleden en vrienden gepland waarna onder begeleiding van de Koninklijke Harmonie Sint-Cecilia uit Moeskroen naar de kerk gestapt werd, onder de leiding van de voltallige gemeenteraad, de leden van de kerkfabriek en natuurlijk de ‘geroepenen’ uit Westende. De plechtige dankmis werd opgedragen door Pieter Renty, pastoor in Sint-Pieterskapelle, bijgestaan door een viertal priesters-Westendenaars. De mis werd opgeluisterd door het parochiaal zangkoor. Pater Morel ontroerde met een gelegenheidssermoen de talloze aanwezigen.
Daarna ontving burgemeester Van Huffel het gezelschap op het gemeentehuis, waar een glas geheven werd op ‘het edel en hoogverheven werk van deze uitgelezen schaar oud-Westendenaars’.
De huldiging werd verder gezet in het klooster met ‘Alte Kameraden ‘ door de harmonie en ‘Looft de Heer’ door het zangkoor.
Hieronder zien jullie de groepsfoto met alle aanwezigen en hun families.

Enkele uurtjes met de familie
In die tijd was één van de strenge regels van het kloosterleven nog steeds dat de contacten met de familie zeer beperkt moesten blijven. Om de geestelijken toe te laten enkele uurtjes in familiekring door te brengen, werd, op algemene aanvraag, afgezien van een gezamenlijk feestmaal.
Jullie zien hieronder de welgekende familie van en met Georgine Norré, (om haar thuis te wijzen: dochter van César en zuster van Ursio). Zij was het trouwens die mij in het bezit stelde van de nodige informatie en foto’s om dit artikel te kunnen samenstellen. Ik bedank haar nogmaals daarvoor. Ik bezocht haar in het klooster in Kortemark waar ze mij haar fotoalbums liet zien. Ik heb nog maar zelden zo’n één en negentig jarige gezien, nog zo klaar van geest, met onaangetast geheugen en lichamelijk nog zo gezwind. Ze leidde mij rond in het klooster en ik had zelfs enige moeite om haar bij te benen.

Jullie zien dus ook dat de namen ‘Morel’ en ‘Verslype’ de meest voorkomende namen zijn onder de genoemde geestelijken. Het gezin van schrijnwerker Cyriel Morel en Céline Jonckheere, die in de Lombardsijdelaan 5 woonden, werd gezegend met een groot aantal kinderen (15). Camiel werd pater Capucijn en de zusters Madeleine, Maria en Espérance traden in het klooster. 

Adrienne en Séraphine Verslype waren zusters en tantes van Germaine Verslype en van Hilda Maes. Georgine Norré is de nicht van Martha Bourgeois.
In de familie Maes vinden we Hilda en haar tante Irma. Pierre en Joseph Renty waren/ zijn broers, Louis Debaeke is hun schoonbroer. Raymond en Hendrik Coulier waren neven. Gerard en Raphaël Verstegen waren broers, Eudoxie en Georgette Calie waren zusters. Mogen/Moeten we daaruit afleiden dat de familie of de familiale omgeving een belangrijke rol speelde in de toetredingen?

Kloosternaam van de intredende kloosterzusters
Vroeger was het zo goed als algemeen dat mannen en vrouwen, bij het intreden in een klooster respectievelijk het lid worden van een door de rooms-katholieke kerk erkende orde of congregatie, een nieuwe naam aannamen ter vervanging van hun 'gewone' naam of doopnaam.
Daarmee wordt tot uitdrukking gebracht dat de betrokken man of vrouw vanaf het moment van intreden een nieuwe identiteit krijgt en aan een nieuw, aan God gewijd leven, begint.
Meestal wordt de naam van een heilige gekozen met wie de nieuweling zich verwant voelt en wiens leven en werk een bron van inspiratie voor hem of haar kan zijn.
Ook de voornamen van de ouders worden vaak als nieuwe naam aangenomen. Voorbeelden daarvan zijn Marie-Césarine (vader César Norré en moeder Maria Verslype) en Marie Céline en Marie Cyrilla (dochters van Cyriel Morel en Céline Jonckheere).

Wie van bovengenoemde geestelijken is er nog in leven?
Voor zover ik weet en op basis van gevonden bidprentjes, zouden de volgende geestelijken overleden zijn:
Hendrik Coulier (Westende 3.8.1923 – Roeselare 14.5.1997)
Marcel Deschacht (Middelkerke 15.10.1921 – Brugge 31.12.1968)
Camiel Morel (Westende 14.10.1909 – Leuven 8.5.1969)
Pieter Renty (Westende 22.12.1911 – Oostende 1.9.2005)
Gerard Verstegen (Westende 28.9.1928 – Bikschote 11 juli 1997)

Martha Bourgeois (Westende 30.03.1922 - Kortemark 03.07.2011)
Eudoxie Calie (Westende 6.7.1907 – Rumbeke 30.12.1967)
Georgette Calie (Westende 3.6.1913 – Rumbeke 2.8.2004)
Josephine Cordy (Oostende 16.12.1908 – Brugge 3.3.1994)
Irma Maes (Westende 15.7.1906 – Kortemark 21.4.1983)
Espérance Morel (Westende 4.7.1913 – Roeselare26.9.1995)
Madeleine Morel (Keiem 10.4.1904 - ? 10.1.1973)
Maria Morel (Keiem 31.7.1905 – Veurne 2.10.1977)
Adrienne Verslype (Westende 11.5.1902 – Moorslede 17.1.1981)
Séraphine Verslype(Westende 16.01.1907 - Kortemark 13.12.1976)
Sophie Verslype (Westende 17.2.1906 – Veurne 18.3.1983)

Met zekerheid nog in leven
Georgine Norré, Gilbert Cappelle en Germaine Verslype. Louis Debaeke leefde alleszins nog in oktober 2012.

Uitgetreden
Volgende zusters zouden uitgetreden zijn: Hilda Maes, Aline Viaene, Huguette Mollet, Suzy Constandt.
Raphaël Verstegen zou de enige uitgetreden priester zijn.

Geen verdere gegevens beschikbaar
Madeleine Vannecke en Prosper Verslype (beide naar Frankrijk getrokken), Joseph Renty, Raymond Coulier.

Andere geestelijke afkomstig uit Westende
Leonie Vanhoutte (zuster Marie-Henriette): (Westende 13.9.1861 – Kortemark 5.12.1956)

Bronnen
http://www.rosadoc.be/pdf/factsheets/nr29.pdf

20-05-2013, 09:51 Geschreven door stammer
Reageren (2)