Dit is een waar gebeurd verhaal! Het speelt zich af aan de kust. Het kan dus ook in Middelkerke geweest zijn!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een mens kan niet altijd naar zijn TV – toestel staren. De Olympische Spelen liepen op hun einde en dus moesten we er even tussenuit.

Zoals ik reeds zei in één van mijn vorige blogs, neem ik hiervoor mijn wagen tot aan de dichtstbijzijnde tramhalte, want in een badplaats vind je toch nooit een parkeerplaats, zeker niet als daar gefeest wordt.

Maar dat weten (te) veel mensen! Trams zijn er genoeg maar ze zitten allemaal even overvol.

Na wat duw- en trekwerk waarbij de best opgevoede aan het kortste eind trekt, slaag je er tenslotte in een plaatsje te bemachtigen. Geen zitplaats, natuurlijk!

Niet dat ik niet lang genoeg meer op mijn benen kan staan, gelukkig maar, maar in onze tijd stonden kinderen hun zitplaats af aan ouderen en zeker aan dames. Deden ze dat niet, dan dachten attente welopgevoede ouders daar wel aan. Nu niet meer, integendeel, de bejaarden moet maar blijven recht staan, want ze rijden toch gratis mee. Een ‘dame’ vond het zelfs gepast een zitplaats in te nemen voor haar handtas. Wat mij daarbij opviel? Veel mensen durven gewoon niet vragen of die plaats misschien kan vrijgemaakt worden! Tot er dan toch een ‘durver’ naar voren treedt.

Op de bestemming aangekomen, gaat het wring- en stootwerk verder. Als je dan al een interessant kraampje tegenkomt, dan kan je er noch bij noch aan. Verder zwoegen, dus maar. Tot je er genoeg van krijgt en je vindt dat je nu wel een drankje verdiend hebt.

Na vele wanhopige pogingen bemachtig je tenslotte toch een paar plaatsen in één van de zeer talrijke tearooms. Wisten jullie dat er mensen zijn die een stoel bijtrekken aan hun tafeltje voor de hond?

Je vindt uiteindelijk een ober bereid om jouw bestelling op te nemen en dan kan je beginnen te genieten. Wablieft? Ik heb het in een vorige blog al uitgebreid gehad over de soms te hoge prijzen. Mocht ik dan toch maar op een deftige manier bediend worden! Een proper afgeruimde en afgeveegde tafel, geen gemorste koffie in mijn ondertas, spuitwater en/ of cola uit een kleine fles. Ik zou nog verder kunnen gaan. Natuurlijk weet ik en geef ik ook toe dat er nog bedienend personeel is dat zijn job ter harte neemt. Spijtig genoeg worden ze steeds zeldzamer en worden ze vaak wegens personeelstekort overstelpt.

Moe en ‘tevreden’ trek je tenslotte huiswaarts. Niet zonder een nieuwe tumultueuze tramervaring!

En zeggen dat sommigen vinden dat er nog veel meer volk naar de kust moet gelokt worden!

Misschien moet de bevolking in twee groepen ingedeeld worden. Elke groep zou dan om de twee dagen mogen buitenkomen, de ene week een zaterdag, de volgende week een zondag.

Ik heb me voorgenomen tweemaal na te denken vooraleer ik nogmaals mijn luie zetel  verlaat om te gaan ‘feesten’. Misschien doe ik liever een wandeling in één van de rustige straten van Westende-dorp.