’t Is donderdag en op de Vlaamse televisie wordt de ‘Plenaire zitting van het federaal parlement’ uitgezonden onder de naam ‘Villa Politica’. Linda De Win is de moderator. Ze voelt zich weer in haar sas want ze doet niets liever dan een volksvertegenwoordiger het vuur aan de schenen te leggen.

Ook voor onze burgervader is de donderdag één van zijn lievelingsdagen. Hij zou die namiddag voor geen geld in de wereld willen missen.  Zijn ego en temperament hebben altijd heimwee gehad naar het donderdagse spreekgestoelte in de Kamer.
En zijn vrouw schijnt bovendien niet meer te dreigen met een scheiding omdat hij wekelijks naar Brussel trekt!
Hij kan niet vlug genoeg in het 'Paleis der Natie' in de Wetstraat zijn. Hij vervloekt de minister, volgens hem een nieuwe keizer-koster, die ooit van automobilisten pesten zijn bijberoep heeft gemaakt en die ervoor zorgde dat hij zich nu slechts mag bewegen aan het tempo van een ezelskar.

Als hij eindelijk de plek bereikt ‘où on parle et où on ment’, begeeft hij zich eerst even naar zijn lokaal, één van de N-VA, waar behalve een Vlaamse Leeuw – de strijdvlag, een cadeautje van de partij – weinig daarnaar verwijst. De ruimte is, op twee tafels, drie stoelen en een kast na, ook leeg.
Even gaan zijn gedachten terug naar zijn burgemeestersbureau bij de overname ... nu al bijna een jaar geleden. 
“Dat gaat zo, als onafhankelijke”, zegt hij daarna. “Je moet alles zelf regelen en uitzoeken. Ik heb geen inspraak, kan alleen in het vragenuurtje mijn politieke werk doen. Als je niet in een fractie zetelt, ben je een paria.”
Op de vraag waarom hij dan als onafhankelijke zetelt, antwoordt hij: “Omdat ik dan elke week het recht heb om het woord te nemen. Het gaat mij niet om de macht, maar om de invloed. 
Als parlementair ben je een volledig onmachtig wezen geworden. Je bent altijd maar bezig met roepen in de woestijn. Soms ben ik beschaamd dat ik die wedde krijg, dat is bijna 7000 euro per maand om dan maar dit te moeten doen.”
Daar waar hij ooit, tot grote woede van voorzitter Peumans, het Vlaams parlement een veredelde gemeenteraad noemde, noemt hij de Kamer voor Volksvertegenwoordigers, theater: “De koffiekamer is belangrijker dan het halfrond. Daar ontmoet je de echte machtshebbers.”

Zal hij straks het vuur aan de schenen leggen van de restregering? Hij noemt de voortzetting daarvan ‘therapeutische hardnekkigheid met een opgewarmd lijk, een regering die nog slechts met spuug en paktouw aaneenhangt.
Je zou kunnen denken dat Jean-Marie niet meer houdt van politiek. Als hem gevraagd wordt of hij er nog plezier in heeft, luidt het: het enige vermaak dat ik in de Wetstraat opmerk, is leedvermaak. Als ik politieke debatten hoor, stel ik vast dat de mens het woord heeft uitgevonden om zijn ideeën te verbergen.”

En dan betreedt Jean-Marie het toneel. Er wacht hem daar wat klimwerk want hij heeft een plaats op de hoogste rij. Onderweg schudt hij wel enkele handen, onder andere die van de NV-A fractieleider, bijgenaamd de ‘roeptoeter’(*), van zijn goede vriend Theo (***), volgens zijn broer te cynisch(**) en van Sander, zijn West-Vlaamse lijsttrekker, die ooit 28 dagen militaire dienst deed, als minister dan.

* =iemand die er lustig en druk op los praat met de bedoeling anderen te overtreffen, zonder al te zeer te worden geremd door vakkennis, waarbij
     de kwaliteit van de mededelingen ondergeschikt is aan het volume (Wikipedia)
** =wantrouwig tegen iemands goede bedoelingen, of tegen het nut van instituties, in grote mate ongevoelig voor de gevolgen van de eigen
       daden; geen geloof hechtend aan de oprechtheid of deugdzaamheid bij de bedoelingen en daden van medemensen en dit op spottende of
       sarcastische wijze laten blijken.(Wikipedia)
*** zou dat cynisme misschien een eigenschap kunnen zijn die Theo en Jean-Marie delen?

De tussenkomsten van Dedecker schijnen succes te kennen, door zijn welsprekendheid, zijn visie, zijn speciale woordenkeuze. Zijn collega’s zijn het niet zo gewoon dat een spreker ‘geen blad voor de mond’ neemt, dat een politicus ‘vrank en vrij’ spreekt, dat iemand ‘rechts voor de raap is’. Het is niet ‘Eén tegen allen’ want het gebeurt dat hij zelfs applaus krijgt van de ganse Vlaams Belang – fractie. Soms zijn niet alle ‘N-VA collega’s het met hem eens en soms knikt ook wel eens een lid van een andere fractie instemmend.
Hier en daar verschijnt wel eens een onverwachte glimlach. 'Die dekselse Dedecker, toch!'

Misschien moet onze burgemeester opletten dat hij niet ‘de attractie’ van de Kamer wordt, maar dat hij met zijn tussenkomsten invloed kan uitoefenen op de restregering en straks ook op de nieuwe federale regering  als die er ooit komt. 
Hij beweerde ooit wel dat hij niet zomaar zou schieten op zijn eigen mensen: “Als ik kritiek heb, zal ik die eerst intern bespreken.”
Anderzijds is hij er helemaal niet voor te vinden dat de N-VA in een federale regering zou stappen samen met de Parti Socialiste (PS).  

Het ontzag voor Dedecker is groot, al weten weinig N-VA’ers zich een houding te geven als ze hem in de wandelgangen kruisen. “Ik heb met niemand in dit gebouw ruzie, maar ze hebben wel allemaal schrik.” Hij kan mensen overtuigen want hij beweert zelf een goede commerciële feeling te hebben. Volgens eigen zeggen kan hij bij wijze van spreken een koelkast verkopen aan een Eskimo.
Onze burgemeester-boeman toch!

Bronnen
Jullie zullen wel gemerkt hebben dat ik voor mijn artikel heel wat uitdrukkingen geleend heb van Jean-Marie uit zijn ontmoetingen met de media en uit zijn Knack’ – columns.
Wikipedia